What is to be done with the childre

What is to be done with the children?" That was the chief question now. The dead mother would go underground, and be forever beyond all care or concern of the villagers. But the children must not be left to starve. After considering the matter, and talking it over with his wife, farmer Jones said that he would take John, and do well by him, now that his mother was out of the way; and Mrs. Ellis, who had been looking out for a bound girl, concluded that it would be charitable in her to make choice of Katy, even though she was too young to be of much use for several years.

"I could do much better, I know," said Mrs. Ellis; "but as no one seems inclined to take her, I must act from a sense of duty expect to have trouble with the child; for she's an undisciplined thing--used to having her own way."

But no one said "I'll take Maggie." Pitying glances were cast on her wan and wasted form and thoughts were troubled on her account. Mothers brought cast-off garments and, removing her soiled and ragged clothes, dressed her in clean attire. The sad eyes and patient face of the little one touched many hearts, and even knocked at them for entrance. But none opened to take her in. Who wanted a bed-ridden child?

"Take her to the poorhouse," said a rough man, of whom the question "What's to be done with Maggie?" was asked. "Nobody's going to be bothered with her."

"The poorhouse is a sad place for a sick and helpless child," answered one.

"For your child or mine," said the other, lightly speaking; "but for tis brat it will prove a blessed change, she will be kept clean, have healthy food, and be doctored, which is more than can be said of her past condition."

There was reason in that, but still it didn't satisfy. The day following the day of death was made the day of burial. A few neighbors were at the miserable hovel, but none followed dead cart as it bore the unhonored remains to its pauper grave. Farmer Jones, after the coffin was taken out, placed John in his wagon and drove away, satisfied that he had done his part. Mrs. Ellis spoke to Kate with a hurried air, "Bid your sister good by," and drew the tearful children apart ere scarcely their lips had touched in a sobbing farewell. Hastily others went out, some glancing at Maggie, and some resolutely refraining from a look, until all had gone. She was alone! Just beyond the threshold Joe Thompson, the wheelwright, paused, and said to the blacksmith's wife, who was hastening off with the rest,--

"It's a cruel thing to leave her so."

"Then take her to the poorhouse: she'll have to go there," answered the blacksmith's wife, springing away, and leaving Joe behind.

For a little while the man stood with a puzzled air; then he turned back, and went into the hovel again. Maggie with painful "No, dear," he answered, in a kind voice, going to the bed, and stooping down over the child, "You sha'n't be left here alone." Then he wrapped her with the gentleness almost of a woman, in the clean bedclothes which some neighbor had brought; and, lifting her in his strong arms, bore her out into the air and across the field that lay between the hovel and his home.

Now, Joe Thompson's wife, who happened to be childless, was not a woman of saintly temper, nor much given to self-denial for others' good, and Joe had well-grounded doubts touching the manner of greeting he should receive on his arrival. Mrs. Thompson saw him approaching from the window, and with ruffling feathers met him a few paces from the door, as he opened the garden gate, and came in. He bore a precious burden, and he felt it to be so. As his arms held the sick child to his breast, a sphere of tenderness went out from her, and penetrated his feelings. A bond had already corded itself around them both, and love was springing into life.

"What have you there?" sharply questioned Mrs. Thompson.

Joe, felt the child start and shrink against him. He did not reply, except by a look that was pleading and cautionary, that said, "Wait a moment for explanations, and be gentle;" and, passing in, carried Maggie to the small chamber on the first floor, and laid her on a bed. Then, stepping back, he shut the door, and stood face to face with his vinegar-tempered wife in the passage-way outside.

"You haven't brought home that sick brat!" Anger and astonishment were in the tones of Mrs. Joe Thompson; her face was in a flame.

"I think women's hearts are sometimes very hard," said Joe. Usually Joe Thompson got out of his wife's way, or kept rigidly silent and non-combative when she fired up on any subject; it was with some surprise, therefore, that she now encountered a firmly-set countenance and a resolute pair of eyes.

"Women's hearts are not half so hard as men's!"

Joe saw, by a quick intuition, that his resolute bearing had impressed his wife and he answered quickly, and with real indignation, "Be that as it may, every woman at the funeral turned her eyes steadily from the sick child's face, and when the cart went off with her dead mother, hurried away, and left her alone in that old hut, with the sun not an hour in the sky."

"Where were John and Kate?" asked Mrs. Thompson.

"Farmer Jones tossed John into his wagon, and drove off. Katie went home with Mrs. Ellis; but nobody wanted the poor sick one. 'Send her to the poorhouse,' was the cry."

"Why didn't you let her go, then. What did you bring her here for?"

"She can't walk to the poorhouse," said Joe; "somebody's arms must carry her, and mine are strong enough for that task."

"Then why didn't you keep on? Why did you stop here?" demanded the wife.

"Because I'm not apt to go on fools' errands. The Guardians must first be seen, and a permit obtained."

There was no gainsaying this.

"When will you see the Guardians?" was asked, with irrepressible impatience.

"To-morrow."

"Why put it off till to-morrow? Go at once for the permit, and get the whole thing off of your hands to-night."

"Jane," said the wheelwright, with an impressiveness of tone that greatly subdued his wife, "I read in the Bible sometimes, and find much said about little children. How the Savior rebuked the disciples who would not receive them; how he took them up in his arms, and blessed them; and how he said that 'whosoever gave them even a cup of cold water should not go unrewarded.' Now, it is a small thing for us to keep this poor motherless little one for a single night; to be kind to her for a single night; to make her life comfortable for a single night.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

What is to be done with the children?" That was the chief question now. The dead mother would go underground, and be forever beyond all care or concern of the villagers. But the children must not be left to starve. After considering the matter, and talking it over with his wife, farmer Jones said that he would take John, and do well by him, now that his mother was out of the way; and Mrs. Ellis, who had been looking out for a bound girl, concluded that it would be charitable in her to make choice of Katy, even though she was too young to be of much use for several years."I could do much better, I know," said Mrs. Ellis; "but as no one seems inclined to take her, I must act from a sense of duty expect to have trouble with the child; for she's an undisciplined thing--used to having her own way."But no one said "I'll take Maggie." Pitying glances were cast on her wan and wasted form and thoughts were troubled on her account. Mothers brought cast-off garments and, removing her soiled and ragged clothes, dressed her in clean attire. The sad eyes and patient face of the little one touched many hearts, and even knocked at them for entrance. But none opened to take her in. Who wanted a bed-ridden child?"Take her to the poorhouse," said a rough man, of whom the question "What's to be done with Maggie?" was asked. "Nobody's going to be bothered with her.""The poorhouse is a sad place for a sick and helpless child," answered one."สำหรับลูกของฉัน ว่า อื่น ๆ เบาพูด "แต่ สำหรับมอก. brat มันจะพิสูจน์การเปลี่ยนแปลงความสุข เธอจะเก็บทำความสะอาด มีอาหารเพื่อสุขภาพ และจะ doctored มากกว่าสามารถกล่าวว่า ของเธอผ่านเงื่อนไข"มีเหตุผลในที่ แต่ยัง ไม่ได้ตอบสนอง วันต่อวันตายทำการฝังศพวัน บางบ้านได้ที่ hovel เอง แต่ไม่มีตามรถเข็นศพมันแบกอยู่ unhonored ศพของยาจก ชาวนาโจนส์ หลังจากหีบศพถูกนำออก วางจอห์น wagon ของเขาและขับรถ ความพึงพอใจที่เขาทำส่วนของเขา นางเอลลิสได้พูดกับเคท ด้วยอากาศ hurried "ประมูลน้องสาวของคุณดีตาม" แล้วดึงเด็ก tearful แยก ere แทบริมฝีปากของพวกเขาได้สัมผัสในอำลา sobbing รีบคนอื่นออกไป บางทิวทัศน์ที่แม็กกี้ และบาง resolutely ใต้ดู จนกว่าทั้งหมดก็หายไป เธอคนเดียว เพียงเกินขีดจำกัดโจทอมป์สัน wheelwright หยุดชั่วคราว และกล่าวถึงภรรยาของช่างตีเหล็ก ที่มี hastening ปิดกับส่วนเหลือ, -"เป็นสิ่งที่โหดร้ายไปให้เธอเพื่อให้""แล้ว พาเธอไป poorhouse: เธอจะต้องไปที่นั่น, " ตอบภรรยาของช่างตีเหล็ก เกิดจาก และปล่อยให้โจอยู่เบื้องหลังเดี๋ยวคนที่ยืน ด้วยอากาศพิศวง เขาปิด แล้วไปเข้า hovel อีกครั้ง แม็กกี้กับความเจ็บปวด "ไม่มี รัก, " เขา ตอบ เสียงดี ไปเตียง และ stooping ลงกว่าเด็ก "คุณ sha'n ไม่ ค้างที่นี่คนเดียว" แล้ว เขาห่อเธอ มีมนต์เสนห์ของผู้หญิง ในเกี่ยวกับภัตตาคารสะอาดซึ่งบางบ้านได้นำ เกือบ ก ยกเธอในอ้อมแขนของเขาแข็งแกร่ง แบกเธอออกไป ในอากาศ และวางระหว่าง hovel บ้านของเขาตอนนี้ โจทอมป์สัน ที่เกิดขึ้นจะไม่มีบุตร ภรรยาไม่หญิงที่มีอารมณ์ saintly หรือมากให้ self-denial ดีของคนอื่น และโจมีป่นเล็กน้อยพักข้อสงสัยสัมผัสอวยพรอย่างเขาควรได้รับการมาของเขา นางทอมป์สันเห็นเขากำลังจากหน้าต่าง และ มีขน ruffling เจอไม่กี่ก้าวจากประตู เขาเปิดประตูสวน และมา เขาแบกภาระค่า และเขารู้สึกว่ามันจะเป็นดังนั้น แขนของเขาจัดเด็กป่วยของเต้านม ทรงกลมของเจ็บออกไปจากเธอ และอวัยวะความรู้สึกของเขา พันธบัตรมีแล้ว corded เองรอบ ๆ พวกเขาทั้งสอง และความรักเกิดในชีวิต"สิ่งที่มีคุณมี" สอบสวนนางทอมป์สันอย่างรวดเร็วJoe, felt the child start and shrink against him. He did not reply, except by a look that was pleading and cautionary, that said, "Wait a moment for explanations, and be gentle;" and, passing in, carried Maggie to the small chamber on the first floor, and laid her on a bed. Then, stepping back, he shut the door, and stood face to face with his vinegar-tempered wife in the passage-way outside."You haven't brought home that sick brat!" Anger and astonishment were in the tones of Mrs. Joe Thompson; her face was in a flame."I think women's hearts are sometimes very hard," said Joe. Usually Joe Thompson got out of his wife's way, or kept rigidly silent and non-combative when she fired up on any subject; it was with some surprise, therefore, that she now encountered a firmly-set countenance and a resolute pair of eyes."Women's hearts are not half so hard as men's!"Joe saw, by a quick intuition, that his resolute bearing had impressed his wife and he answered quickly, and with real indignation, "Be that as it may, every woman at the funeral turned her eyes steadily from the sick child's face, and when the cart went off with her dead mother, hurried away, and left her alone in that old hut, with the sun not an hour in the sky.""Where were John and Kate?" asked Mrs. Thompson."Farmer Jones tossed John into his wagon, and drove off. Katie went home with Mrs. Ellis; but nobody wanted the poor sick one. 'Send her to the poorhouse,' was the cry.""Why didn't you let her go, then. What did you bring her here for?""She can't walk to the poorhouse," said Joe; "somebody's arms must carry her, and mine are strong enough for that task.""Then why didn't you keep on? Why did you stop here?" demanded the wife."Because I'm not apt to go on fools' errands. The Guardians must first be seen, and a permit obtained."There was no gainsaying this."When will you see the Guardians?" was asked, with irrepressible impatience."To-morrow.""Why put it off till to-morrow? Go at once for the permit, and get the whole thing off of your hands to-night.""Jane," said the wheelwright, with an impressiveness of tone that greatly subdued his wife, "I read in the Bible sometimes, and find much said about little children. How the Savior rebuked the disciples who would not receive them; how he took them up in his arms, and blessed them; and how he said that 'whosoever gave them even a cup of cold water should not go unrewarded.' Now, it is a small thing for us to keep this poor motherless little one for a single night; to be kind to her for a single night; to make her life comfortable for a single night.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

อะไรคือสิ่งที่จะต้องทำกับเด็ก? "นั่นคือคำถามที่หัวหน้าในขณะนี้. แม่ที่ตายแล้วจะไปใต้ดินและเป็นนิรันดเกินดูแลหรือความกังวลของชาวบ้าน. แต่เด็กจะต้องไม่ปล่อยให้อดอาหาร. หลังจากได้พิจารณาเรื่องนี้ และการพูดคุยมันไปกับภรรยาของเขาชาวนาโจนส์บอกว่าเขาจะใช้จอห์นและทำดีโดยเขาขณะที่แม่ของเขาออกมาจากทางนั้นและนางเอลลิสที่ได้รับการมองหาหญิงสาวที่ถูกผูกไว้สรุป . ว่ามันจะเป็นกุศลในตัวเธอที่จะทำให้ทางเลือกของเคทีแม้ว่าเธอยังเด็กเกินไปที่จะใช้มากเป็นเวลาหลายปี"ฉันจะทำดีมากฉันรู้ว่า" นางเอลลิสกล่าวว่า "แต่ไม่มีใครดูเหมือนว่า แนวโน้มที่จะใช้เวลาของเธอที่ฉันต้องทำหน้าที่จากความรู้สึกของหน้าที่คาดว่าจะมีปัญหากับเด็ก; เพราะเธอเป็นสิ่งที่ไม่มีวินัย -. ใช้ในการมีทางของตัวเองของเธอ " .. แต่ไม่มีใครบอกว่า "ฉันจะเอาแม็กกี้" สายตาน่าสงสารถูกโยนเธอ wan และรูปแบบของการสูญเสียและความคิดที่กำลังมีความสุขในบัญชีของเธอแม่นำมาโยนออก เสื้อผ้าและถอดเสื้อผ้าที่เปื้อนและขาดเธอแต่งตัวของเธอในเครื่องแต่งกายที่สะอาด. ตาเศร้าและใบหน้าของผู้ป่วยน้อยหนึ่งสัมผัสหัวใจจำนวนมากและเคาะแม้ที่พวกเขาสำหรับการเข้า. แต่ไม่มีผู้ใดเปิดให้ใช้เวลาของเธอใน. ใครอยากเตียง เด็ก -ridden? "พาเธอไป poorhouse" กล่าวว่าเป็นคนที่หยาบกร้านของผู้ที่คำถามที่ว่า "มีอะไรที่จะต้องทำด้วยแม็กกี้" ก็ถามว่า. "ไม่มีใครจะไปจะใส่ใจกับเธอ." "poorhouse เป็นสถานที่ที่น่าเศร้า สำหรับเด็กที่ป่วยและทำอะไรไม่ถูก ". คนหนึ่ง"สำหรับเด็กหรือเหมืองของคุณ" อื่น ๆ กล่าวว่าการพูดเบา ๆ "แต่สำหรับเด็กเหลือขอมอกมันจะพิสูจน์การเปลี่ยนแปลงความสุขที่เธอจะได้รับการรักษาความสะอาดมีอาหารเพื่อสุขภาพและเป็น doctored ซึ่งเป็นมากกว่าสามารถกล่าวว่าจากสภาพที่ผ่านมาของเธอ. " มีเหตุผลในการที่ได้ แต่ก็ยังไม่ได้ตอบสนอง. วันรุ่งขึ้นวันตายที่ถูกสร้างขึ้นในวันที่ฝังศพ เพื่อนบ้านไม่กี่คนที่มีความสุขบ้านพักเล็ก ๆ แต่ก็ไม่มีใครใช้รถเข็นตายในขณะที่มันยังคงเบื่อ unhonored ที่หลุมฝังศพของคนอนาถา ชาวนาโจนส์หลังจากโลงศพถูกนำออกมาวางจอห์นในรถของเขาและขับรถออกไปความพึงพอใจที่เขาเคยทำมาเป็นส่วนหนึ่งของเขา นางเอลลิสพูดกับเคทกับอากาศรีบ "น้องสาวของคุณเสนอราคาที่ดีโดย" และดึงเด็กร้องไห้ออกจากกันก่อนที่ริมฝีปากของพวกเขาแทบจะไม่ได้สัมผัสในอำลาสะอื้น คนอื่น ๆ รีบออกไปบาง glancing ที่แม็กกี้และบางเฉียบขาดละเว้นการดูจนกว่าทุกคนจะได้หายไป เธอเป็นคนเดียว! เพียงแค่เกินเกณฑ์โจ ธ อมป์สัน wheelwright หยุดชั่วคราวและพูดกับภรรยาของช่างตีเหล็กที่ถูกเร่งออกด้วยส่วนที่เหลือ - "มันเป็นสิ่งที่โหดร้ายที่จะปล่อยให้เธอเพื่อ." "จากนั้นพาเธอไป poorhouse เธอ ' จะต้องไปที่นั่น "ตอบภรรยาของช่างตีเหล็กที่ผุดออกไปและออกจากที่อยู่เบื้องหลังโจ. สำหรับเล็กน้อยในขณะที่ชายคนหนึ่งยืนอยู่กับอากาศงง; แล้วเขาก็หันหลังกลับและเดินเข้าไปในบ้านพักเล็ก ๆ อีกครั้ง แม็กกี้ด้วยความเจ็บปวด "ไม่รัก" เขาตอบว่าในเสียงชนิดที่จะเข้านอนและก้มลงไปที่เด็ก "คุณ sha'n't ถูกทิ้งไว้ที่นี่คนเดียว." จากนั้นเขาก็ห่อของเธอกับความอ่อนโยนของผู้หญิงเกือบจะในที่นอนหมอนมุ้งสะอาดที่เพื่อนบ้านบางส่วนได้นำ; และยกเธอในอ้อมแขนที่แข็งแกร่งของเขาเบื่อเธอออกไปในอากาศและข้ามเขตที่อยู่ระหว่างบ้านพักเล็ก ๆ และบ้านของเขา. ตอนนี้ภรรยาของโจ ธ อมป์สันที่เกิดขึ้นจะไม่มีบุตรก็ไม่ได้เป็นผู้หญิงอารมณ์ศักดิ์สิทธิ์หรือมาก ได้รับการปฏิเสธตนเองสำหรับคนอื่น ๆ 'ที่ดีและโจมีข้อสงสัยมีเหตุผลดีสัมผัสลักษณะของการอวยพรที่เขาควรจะได้รับในการมาถึงของเขา นาง ธ อมป์สันเห็นเขาใกล้เข้ามาจากหน้าต่างและมีขนครุยได้พบกับเขาเพียงไม่กี่ก้าวจากประตูในขณะที่เขาเปิดประตูสวนและเดินเข้ามาใน. เขาเบื่อภาระค่าและเขารู้สึกว่ามันจะเป็นเช่นนั้น ในฐานะที่เป็นแขนของเขาที่จัดขึ้นเพื่อเด็กป่วยมะเร็งเต้านมของเขาทรงกลมของความอ่อนโยนก็ออกไปจากเธอและทะลุความรู้สึกของเขา พันธบัตรมีอยู่แล้วมีสายรอบตัวเองพวกเขาทั้งสองและความรักก็ผุดเข้ามาในชีวิต. "สิ่งที่มีคุณมี?" ถามอย่างรวดเร็วนาง ธ อมป์สัน. โจเริ่มรู้สึกว่าเด็กและหดตัวกับเขา เขาไม่ตอบนอกจากรูปลักษณ์ที่ได้รับการขอร้องและเตือนที่บอกว่า "รอสักครู่สำหรับคำอธิบายและจะอ่อนโยน" และผ่านในดำเนินแม็กกี้ไปที่ห้องเล็ก ๆ บนชั้นแรกและวางอยู่บนเตียงของเธอ จากนั้นก้าวกลับเขาปิดประตูและยืนเผชิญหน้ากับภรรยาน้ำส้มสายชูอารมณ์ของเขาในทางนอกทาง. "คุณยังไม่ได้นำบ้านที่เด็กเหลือขอป่วย!" ความโกรธและความประหลาดใจอยู่ในเสียงของนางโจ ธ อมป์สัน; ใบหน้าของเธอที่อยู่ในเปลวไฟ. "ผมคิดว่าหัวใจของผู้หญิงบางครั้งก็เป็นเรื่องยากมาก" โจกล่าวว่า โดยปกติโจ ธ อมป์สันได้ออกจากทางภรรยาของเขาหรือเก็บไว้อย่างเหนียวแน่นเงียบและไม่ต่อสู้เมื่อเธอยิงขึ้นในเรื่องใด ๆ มันเป็นด้วยความประหลาดใจบางอย่างดังนั้นที่ตอนนี้เธอพบสีหน้ามั่นตั้งและคู่เด็ดเดี่ยวตา. "หัวใจของผู้หญิงไม่ได้ครึ่งหนึ่งจึงยากที่เป็นผู้ชาย!" โจเห็นโดยสัญชาตญาณอย่างรวดเร็วที่แบริ่งเด็ดเดี่ยวของเขามีความประทับใจ ภรรยาของเขาและเขาตอบได้อย่างรวดเร็วและมีความไม่พอใจที่แท้จริง "เป็นไปได้ว่ามันอาจผู้หญิงในงานศพทุกหันดวงตาของเธออย่างต่อเนื่องมาจากใบหน้าของเด็กป่วยและเมื่อรถเข็นออกไปอยู่กับแม่ที่ตายแล้วเธอก็รีบออกไปและที่เหลือ เธอคนเดียวในกระท่อมเก่าที่มีดวงอาทิตย์ไม่ได้เป็นชั่วโมงในท้องฟ้า. " "ที่จอห์นและเคท" ให้นาง ธ อมป์สัน. "โจนส์จอห์นชาวนาโยนเข้าไปในรถของเขาและขับรถออกไปเคธี่กลับบ้านพร้อมกับนางเอลลิส. แต่ไม่มีใครอยากหนึ่งป่วยยากจน 'ส่งเธอไป poorhouse' ก็ร้องไห้.." "ทำไม didn . 'T คุณปล่อยเธอไปแล้วสิ่งที่คุณนำเธอที่นี่สำหรับ " "เธอไม่สามารถเดินไปยัง poorhouse" โจกล่าวว่า "แขนของคนจะต้องดำเนินการของเธอและเหมืองมีความแข็งแรงพอสำหรับงานที่." "แล้วทำไมคุณไม่ให้ในการทำไมคุณไม่หยุดที่นี่?" เรียกร้องภรรยา. "เพราะผมไม่ฉลาดที่จะไปทำธุระคนโง่ '. ผู้ปกครองก่อนอื่นจะต้องเห็นและได้รับใบอนุญาต." ไม่มี gainsaying นี้คือ. "เมื่อคุณจะเห็นผู้ปกครองหรือไม่" ก็ถามด้วยความอดทนไม่สามารถระงับ. "พรุ่งนี้." "ทำไมนำมันออกไปจนถึงวันพรุ่งนี้? ไปในครั้งเดียวขอใบอนุญาตและได้รับสิ่งที่ทั้งออกจากมือของคุณเพื่อคืน." "เจน" กล่าวว่า wheelwright กับความประทับใจของเสียงที่เงียบมากภรรยาของเขาว่า "ผมอ่านในพระคัมภีร์บางครั้งและหากล่าวว่ามากเกี่ยวกับวิธีการที่เด็กเล็ก ๆ ผู้ช่วยให้รอดตำหนิสาวกที่จะไม่ได้รับพวกเขา. วิธีการที่เขาพาพวกเขาขึ้นมาในอ้อมแขนของเขา และมีความสุขพวกเขาและวิธีการที่เขาบอกว่า 'ผู้ใดที่ให้พวกเขาได้ถ้วยน้ำเย็นไม่ควรไปไม่ได้รับรางวัล. ตอนนี้ก็เป็นสิ่งที่มีขนาดเล็กสำหรับเราที่จะให้คนยากจนนี้แม่น้อยหนึ่งคืนเดียวจะเป็นชนิดให้เธอสำหรับคืนเดียวที่จะทำให้ชีวิตของเธอที่สะดวกสบายสำหรับคืนเดียว

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ดวงอาทิตย์ขึ้นทางทิศตะวันออก และตกทางตะวันตกดวงอาทิตย์ขึ้นทางทิศตะวันออก และตกทางตะวันตกดวงอาทิตย์ขึ้นทางทิศตะวันออก และตกทางตะวันตกดวงอาทิตย์ขึ้นทางทิศตะวันออก และตกทางตะวันตกดวงอาทิตย์ขึ้นทางทิศตะวันออก และตกทางตะวันตกดวงอาทิตย์ขึ้นทางทิศตะวันออก และตกทางตะวันตกดวงอาทิตย์ขึ้นทางทิศตะวันออก และตกทางตะวันตกAnd I think the knowledge of logistics will be needed in the labor market in the future.And I think the knowledge of logistics will be needed in the labor market in the future.And I think the knowledge of logistics will be needed in the labor market in the future.And I think the knowledge of logistics will be needed in the labor market in the future.And I think the knowledge of logistics will be needed in the labor market in the future.And I think the knowledge of logistics will be needed in the labor market in the future.And I think the knowledge of logistics will be needed in the labor market in the future.And I think the knowledge of logistics will be needed in the labor market in the future.And I think the knowledge of logistics will be needed in the labor market in the future.And I think the knowledge of logistics will be needed in the labor market in the future.And I think the knowledge of logistics will be needed in the labor market in the future.