Fang Wei….” After a moment of thoug

Fang Wei….” After a moment of thought, Meng Hao looked up, and his eyes flashed with viciousness. Finally, he turned and bowed deeply to the first generation Patriarch, then waved his right hand, causing the main door of the necropolis to swing open, after which he strode out.

“It’s time to get out of here!”

Back outside in the Misty Heaven Vault, Meng Hao yet again produced the bronze lamp. Immediately, the surrounding mists began to vibrate, and then recede. Once again, a path opened up in front of him.

He proceeded along with much greater speed than he had upon entering, and it only took a few hours before he flew out from the Misty Heaven Vault. As he did, he saw no trace of Fang Daohong or Fang Linhe.

He could also sense that a huge vortex had appeared in a remote area of the ancestral land.

“The way out has opened!” he thought. He looked off into the distance, unsure of exactly how long the exit had been open. Obviously, Fang Daohong and all the others had already left.

Only the terracotta soldier remained waiting for Meng Hao. As soon as he emerged, its eyes glittered with a brilliant glow. Meng Hao looked back at it, his gaze filled with a reluctance to part.

Earlier, he had picked up on various clues that had led him to a certain conclusion. Now, with his increased cultivation base, he was able to see things even more clearly.

During the vast time in which the terracotta soldier had been waiting for Meng Hao, it had undergone certain transformations. It had been assimilated into this ancestral land, and would therefore be able to exist here eternally, at the peak of its power.

However, if it emerged into the outside world for too long without returning, then it would begin to decay, and would age by tens of thousands of years in a relatively short period of time.

“The only way for me to take it away would be if I had a piece of the Ruins of Immortality. If I did, I could take it with me long term.” Meng Hao flew up to sit on the terracotta soldier, after which it yet again changed shape to its enormous form, them employed its top speed to head off toward the exit.

The closer it got to the exit, the stronger the signs of dissipation got. Meng Hao sighed, and, after confirming what was happening, and despite his unwillingness to part with it, he decided that he couldn’t just watch it suffer harm.

He decided to leave it next to the crumbled mountains where he had found it. His voice soft, he said, “Go ahead and change back into a statue. I promise you that one day, I’ll come back here to take you away. It’s too bad that once the ancestral land closes, our connection will break.”

As soon as the words left his mouth, the statue’s eyes glittered. It suddenly hefted its greatsword and then swung it through the air, causing a huge rift to open up, almost completely slashing the entire sky open.

Meng Hao’s eyes sparkled.

“You can slash your way out of here any time you want, huh?” Meng Hao asked. “In other words, you can go anywhere you feel like, right?”

The terracotta soldier nodded, but then shook its head. Finally, it gave Meng Hao a deep look, and for the first time, spoke, in a muffled, hoarse voice.

“Fang Clan… ancestral land… five hundred kilometers… I protect you.”

As soon as Meng Hao heard the voice, his heart seized. It was a voice he would never forget: Ke Yunhai’s voice.

“Foster father….” In that moment, Meng Hao realized that Ke Yunhai didn’t just use some of his life force from the dragon lamp with the phoenix wick to create the terracotta soldier. He had also used a strand of his soul.

After a very long moment, Meng Hao looked at the terracotta soldier one last time, then turned and headed toward the exit. After packing away the memories deep into his heart, his entire person began to radiate a harsh, murderous aura. He was like an unsheathed sword, shining coldly!

“Fang Wei, it’s time to finish things between the two of us!”

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ฝางเว่ย..." หลังจากช่วงของความคิด เมงเฮามองขึ้น และประกายตาของเขากับ viciousness สุดท้าย เขาเปิด และลงลึกรุ่นแรกพระ แล้ว โบกมือขวา สาเหตุของประตูหลักของ necropolis แกว่งเปิด หลังจากที่เขาก้าวออกไป"ถึงเวลาต้องจากที่นี่"กลับนอกหมอกสวรรค์ฝัง เมงเฮาอีกผลิตโคมทอง ทันที หมอกโดยรอบเริ่มสั่น และจากนั้น ลดลง อีกครั้งหนึ่ง เส้นทางเปิดขึ้นหน้าเขาเขาพร้อมกับความเร็วมากขึ้นกว่าเขาทันที และมันแค่กี่ชั่วโมงก่อนที่เขาบินออกจากหมอกสวรรค์ Vault กับเขา เขาเห็นไม่มีร่องรอยของ Daohong ฝางหรือฝางลินเหนอกจากนี้เขายังสามารถรู้สึกได้ว่า วังวนใหญ่ได้ปรากฏในพื้นที่ห่างไกลของแผ่นดินของบรรพบุรุษทางเปิดออก "ที่เขาคิด เขาดูออกเป็นระยะทาง แน่ใจว่าระยะทางออกได้เปิด เห็นได้ชัด Daohong ฝางและอื่น ๆ ทั้งหมดที่มีอยู่แล้วด้านซ้ายทหารดินเผายังคงรอสำหรับเฮาเมง ทันทีที่เขาได้ออกมา ตาแวววาว ด้วยการเรืองแสงสดใส เมงเฮาดูกลับ สายตาของเขาเต็มไป ด้วยความกระอักกระอ่วนใจในส่วนนี้ก่อนหน้านี้ เขาได้รับขึ้นในประเด็นต่าง ๆ ที่มีนำเขาไปสู่ข้อสรุปบางอย่าง ตอนนี้ พร้อมฐานเพาะปลูกที่เพิ่มขึ้นของเขา เขาก็จะเห็นสิ่งต่าง ๆ ชัดเจนมากยิ่งขึ้นในช่วงกว้างซึ่งทหารดินเผามีรอเมงเฮา มันได้รับการแปลงบาง มันได้ถูกหลอมรวมเข้าไปในแผ่นดินนี้ของบรรพบุรุษ และดังนั้นจะมีอยู่ที่นี่ลดุจ ที่สูงสุดของอำนาจอย่างไรก็ตาม ถ้ามันโผล่ออกมาสู่โลกภายนอกสำหรับยาวเกินไปโดยไม่กลับมา แล้วมันจะเริ่มสลายตัว และจะอายุ โดยหมื่นปีในระยะเวลาสั้น"ทางเดียวที่จะเอามันออกไปได้หากมีชิ้นส่วนของซากปรักหักพังของชีวิต ถ้าทำ ฉันสามารถใช้มันกับฉันระยะยาว" เฮา เมงขึ้นถึงนั่งทหารดินเผา หลังจากที่มันอีกครั้งเปลี่ยนรูปร่างเป็นรูปแบบมหาศาล พวกเขาใช้ความเร็วด้านบนหัวออกไปทางออกยิ่งมีออก มีอาการของการกระจายแรง เมงเฮาถอนหายใจ และ หลัง จากที่ยืนยันสิ่งที่เกิดขึ้น และแม้ จะไม่เต็มใจของเขาไปกับมัน เขาตัดสินใจว่า เขาไม่เพียงแค่ดูมันประสบอันตรายเขาตัดสินใจที่จะปล่อยให้มันติดกับภูเขาท่องที่เขาได้พบ เสียงของเขานุ่ม เขากล่าว "ไปข้างหน้า และเปลี่ยนกลับเป็นรูปปั้น ผมสัญญาคุณว่า วันหนึ่ง ฉันจะมาที่นี่กลับพาคุณ เป็นมากเกินไปไม่ว่า เมื่อแผ่นดินของบรรพบุรุษปิด การเชื่อมต่อของเราจะแบ่ง"ทันทีที่คำว่าซ้ายปาก แวววาวดวงตาของรูปปั้น มันก็ hefted ของ greatsword และจากนั้น ก้นมันผ่านอากาศ สาเหตุระแหงใหญ่เปิด อย่างเจ็บแสบเปิดท้องฟ้าทั้งหมดเกือบสมบูรณ์ตาเมงเฮา sparkled"คุณสามารถเฉือนทางออกจากที่นี่ตลอดเวลาที่คุณต้องการ ฮะ" เมงเฮาถาม "ในคำอื่น ๆ คุณสามารถไปได้ทุกที่ที่คุณรู้สึกชอบ ขวา"ทหารดินเผาเลยต้อง แต่แล้ว ส่ายหัว ในที่สุด ให้เฮาเมงลึกมอง และเป็น ครั้งแรก พูด เสียงแหบ อย่างกะทันหัน"กองทัพฝาง...ที่ดินของบรรพบุรุษ...ห้าร้อยกิโลเมตร... ฉันจะปกป้องคุณ"เป็นเมงเฮาได้ยินเสียง หัวใจของเขายึด มันเป็นเสียงไม่มีวันจะลืม: Ke หยุนไห่เสียง"พ่ออุปถัมภ์..." ในช่วงเวลานั้น เฮาเมงตระหนักว่า หยุนไห่ Ke ไม่เพียงใช้พลังชีวิตของเขาจากมังกรไฟกับไส้ตะเกียงฟีนิกซ์เพื่อสร้างทหารดินเผา นอกจากนี้เขายังได้ใช้ของวิญญาณของเขาหลังจากช่วงเวลาที่นานมาก เมงเฮามองที่ทหารดินเผาครั้งสุดท้าย เปิด และปัจจัยออกแล้ว หลังจากการจัดเก็บความทรงจำลึกเข้าไปในหัวใจของเขา คนของเขาทั้งหมดได้เริ่มแผ่ออร่ารุนแรง murderous เขาเป็นเหมือนมีดาบ unsheathed ส่องแสงจ้างงาน"เว่ยฝาง มันเป็นเวลาเสร็จสิ้นระหว่างเราสอง"

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ฟังเหว่ย ... . "หลังจากช่วงเวลาของความคิดในเม้งเฮาเงยหน้าขึ้นมองและประกายตาของเขามีความผิดพลาด ในที่สุดเขาก็หันหลังและโค้งคำนับอย่างมากให้กับรุ่นแรกพระสังฆราชแล้วโบกมือขวาของเขาทำให้ประตูหลักของป่าช้าจะแกว่งเปิดหลังจากที่เขาก้าวออกมา.

"มันถึงเวลาที่จะได้รับการออกจากที่นี่!"

กลับออกไปข้างนอกใน หมอกสวรรค์ห้องนิรภัยเม้งเฮาอีกครั้งผลิตโคมไฟสีบรอนซ์ ทันทีหมอกโดยรอบเริ่มสั่นและจากนั้นลดลง อีกครั้งหนึ่งเส้นทางที่เปิดขึ้นในด้านหน้าของเขา.

เขาดำเนินการพร้อมกับความเร็วที่มากขึ้นกว่าที่เขาได้เข้ามาและมันใช้เวลาเพียงไม่กี่ชั่วโมงก่อนที่เขาจะบินออกจากหมอกสวรรค์ห้องนิรภัย ขณะที่เขาทำเขาเห็นร่องรอยของฝาง Daohong หรือฝาง Linhe no.

นอกจากนี้เขายังสามารถรู้สึกว่าน้ำวนขนาดใหญ่ได้ปรากฏในพื้นที่ห่างไกลของที่ดินของบรรพบุรุษ.

"วิธีออกได้เปิด!" เขาคิดว่า เขามองออกไปในระยะทางที่ไม่แน่ใจว่าวิธีการที่ยาวออกจากได้รับการเปิด เห็นได้ชัดว่าฝาง Daohong และอื่น ๆ ทั้งหมดที่มีเหลืออยู่แล้ว.

เฉพาะทหารดินเผายังคงรอให้เม้งเฮา ทันทีที่เขาโผล่ออกมาตาระยิบระยับด้วยแสงสดใส เม้งเฮาหันกลับไปมองที่มันจ้องมองของเขาเต็มไปด้วยความไม่เต็มใจที่จะเป็นส่วนหนึ่ง.

ก่อนหน้านี้เขาได้หยิบขึ้นมาบนเบาะแสต่างๆที่ได้นำเขาไปสู่ข้อสรุปที่แน่นอน ขณะนี้มีฐานการเพาะปลูกเพิ่มขึ้นของเขาเขาก็สามารถที่จะเห็นสิ่งที่มากยิ่งขึ้นอย่างเห็นได้ชัด.

ในช่วงเวลามากมายในการที่ทหารดินเผาที่ได้รับการรอคอยสำหรับเม้งเฮามันได้รับการเปลี่ยนแปลงบางอย่าง มันได้รับการหลอมรวมเข้าไปในดินแดนของบรรพบุรุษนี้และดังนั้นจึงจะสามารถที่จะอยู่ที่นี่ตลอดไปที่จุดสูงสุดของอำนาจของตน.

แต่ถ้ามันโผล่ออกมาสู่โลกภายนอกนานเกินไปโดยไม่ต้องกลับแล้วมันจะเริ่มต้นที่จะสลายตัวและจะ อายุโดยนับหมื่นของปีที่ผ่านมาในระยะเวลาอันสั้นของเวลา.

"วิธีเดียวสำหรับผมที่จะเอามันออกไปจะเป็นอย่างไรถ้าฉันมีชิ้นส่วนของซากปรักหักพังของความเป็นอมตะ ถ้าฉันไม่ฉันจะใช้มันกับฉันในระยะยาว. "เม้งเฮาบินขึ้นไปนั่งบนทหารดินเผาหลังจากที่มันอีกครั้งการเปลี่ยนแปลงรูปร่างไปยังแบบฟอร์มมหาศาลของพวกเขามีงานทำความเร็วสูงสุดที่จะมุ่งหน้าออกไปทางประตูทางออก.

ใกล้ชิดมันก็ไปออกที่แข็งแกร่งของการกระจายสัญญาณได้ เม้งเฮาถอนหายใจและหลังจากที่ยืนยันสิ่งที่เกิดขึ้นและแม้จะมีความไม่เต็มใจของเขาที่จะเป็นส่วนหนึ่งกับมันเขาตัดสินใจว่าเขาจะไม่ได้เป็นเพียงดูมันประสบอันตราย.

เขาจึงตัดสินใจที่จะปล่อยให้มันติดกับภูเขาร่วงที่เขาได้พบมัน นุ่มเสียงของเขาเขากล่าวว่า "ไปข้างหน้าและเปลี่ยนกลับเข้ามาในรูปปั้น ผมสัญญาว่าคุณว่าวันหนึ่งผมจะกลับมาที่นี่เพื่อจะนำคุณไป มันเลวร้ายเกินไปว่าเมื่อที่ดินของบรรพบุรุษปิดการเชื่อมต่อของเราจะแตก. "

ทันทีที่คำว่าซ้ายปากของเขาดวงตาของรูปปั้น glittered มันก็ hefted Greatsword และแล้วเหวี่ยงมันผ่านอากาศที่ก่อให้เกิดความแตกแยกอย่างมากที่จะเปิดขึ้นเกือบสมบูรณ์อย่างเจ็บแสบทั่วท้องฟ้าเปิด.

ตาเม้งเฮาส์ประกาย.

"คุณสามารถเฉือนทางของคุณออกไปจากที่นี่เวลาที่คุณต้องการฮะ? "เม้งเฮาถาม "ในคำอื่น ๆ ที่คุณสามารถไปได้ทุกที่คุณรู้สึกว่าใช่มั้ย?"

ทหารดินเผาพยักหน้า แต่แล้วส่ายหัวของมัน ในที่สุดก็ให้เม้งเฮาดูลึกและเป็นครั้งแรกที่พูดในลำคอเสียงแหบ.

"ฝางแซ่ ... แผ่นดินของบรรพบุรุษ ... ห้าร้อยกิโลเมตร ... ฉันปกป้องคุณ."

เร็วที่สุดเท่าที่เม้งเฮาได้ยินเสียง หัวใจของเขายึด มันเป็นเสียงของเขาจะไม่มีวันลืม. เสียง Ke Yunhai ของ

". พ่อบุญธรรม ... " ในขณะที่เม้งเฮาตระหนักว่า Ke Yunhai ไม่ได้เพียงแค่ใช้บางส่วนของพลังชีวิตของเขาจากโคมไฟมังกรกับไส้ตะเกียง Phoenix ในการสร้าง ทหารดินเผา นอกจากนี้เขายังได้ใช้เส้นใยของจิตวิญญาณของเขา.

หลังจากช่วงเวลาที่นานมากเม้งเฮามองที่ทหารดินเผาเป็นครั้งสุดท้ายแล้วหันหลังกลับและมุ่งหน้าไปยังทางออก หลังจากที่ออกไปบรรจุความทรงจำที่ลึกเข้าไปในหัวใจของเขาคนของเขาเริ่มที่จะแผ่รุนแรงกลิ่นอายฆาตกรรม เขาเป็นเหมือนดาบ unsheathed ส่องแสงเย็นชา!

"ฟังเหว่ยก็ถึงเวลาที่จะเสร็จสิ้นสิ่งระหว่างเราสองคน!"