'Look again, Watson,' Holmes said w

'Look again, Watson,' Holmes said with a smile. Suddenly, I understood. 'It is a letter M!'
'Yes, Watson. M for murder, M for .. .' 'Moriarty! Holmes, do you mean to say ... ?'
'Yes. He is writing his name in blood upon the face of Whitechapel. And, as you see, I know where he will try to kill tonight, and where I shall go to meet him.'
'Not without me,' I said. 'I must come with you.' We left the police station just before midnight.
For the first time, 1 walked through the narrow streets of east London, streets that I had seen before only through the window of a cab. People think that murders happen in dark, empty streets. That is not always true. A strange and horrible fact about the streets where Jack the Ripper murdered women is that they were busier and better lit than most other London streets. They were full of pubs and cheap hotels. At all hours the streets were full of people who were too poor to find a bed anywhere, drunks looking for a bar that never closed, and all kinds of criminals. Finally, there were the women - those women who work only at night, when their more honest sisters are asleep.
I studied medicine in London, and while I was a student I saw something of the low-life of our capital. I was, after all, a healthy young man, and young men must amuse themselves. But I had never seen women like these. Holmes stopped several to question and to warn them, and I looked at their faces carefully. They were old at the age of twenty, dirty, diseased and hopeless. One thing was clear to me - they were not like other women. Does it matter, I began to think, if Jack the Ripper kills women like these? Death by his knife is quick. It cannot be worse than the slow and painful death from disease which most often ends their short lives.
We returned to the police station after one o'clock. I was tired and sick at heart. Lestrade did not stop talking, telling us that we should catch no murderers that night.
Suddenly, Holmes jumped up and walked out into the street.
I followed him. 'Stay inside, Watson,' he said. 'You are tired, dear fellow, and you cannot help me.'
'I am coming with you,' I said. 'Nothing will stop me.' 'Come, then. But we must hurry. Moriarty is near. I can feel it.'
It began to rain. He walked fast and I almost had to run to keep up with him. His eyes moved restlessly from side to side. Suddenly he stopped, and stared into the darkness.
'Twice, Watson,' he said softly. 'He will kill twice tonight.
We stopped him killing a woman last time, so he must kill two tonight.'
Before I could answer, he was moving again. Then he stopped, and pulled me into a dark corner. Someone was coming towards us. Holmes spoke in a low voice, bur I shook with fear at his words. 'It is Moriarty.'
A man passed our corner and disappeared into another street. I could not see his face.
'Run to the police station and fetch Lestrade. He knows what to do,' Holmes said. 'I shall follow Moriarty. Hurry, man, hurry!'
Then he was gone. I cannot explain why I did not do what I was told. The fact is, instead of going to the police station, I followed Holmes. Perhaps I was afraid that my friend could not fight Moriarty on his own.
I ran to the corner of the street. I could just see Moriarty, walking straight on. Then, to my great surprise, Holmes turned left, and disappeared into a house, while Moriarty reached the end of the street and turned the corner. I could not understand what was happening, or what I should do next. What if Holmes, realizing that someone was following him, thought I was one of Moriarty's men? Some minutes later, I was still wondering what to do when I heard a door close. A man came out into the street. It was Holmes. He was now richly dressed, in a hat and a long, dark coat. He had changed his appearance in several small and clever ways, but I knew him.
I wanted to call to him, but was afraid he would not be pleased. Instead, I decided to follow secretly, ready to help him if he needed me.
We walked and walked. The rain became heavier and the streets emptied of people. Then a short fat man passed me, and soon afterwards a girl. She looked like a woman of the streets, but younger and

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

'ดูอีก วัตสัน โฮล์มส์กล่าว ด้วยรอยยิ้ม ทันใดนั้น ฉันเข้าใจ 'มันเป็นอักษร M '' ใช่ Watson M สำหรับฆาตกรรม M สำหรับ... .' ' ในมุมไบ โฮล์มส์ คุณหมายความ ว่า...?'' ใช่ เขาจะเขียนชื่อของเขาในเลือดตามใบหน้าของเจ็ต และ คุณเห็น รู้ว่าที่เขาจะพยายามฆ่าคืน และที่ฉันจะไปพบเขา 'กล่าว 'โดยไม่ฉัน ว่า เจ้า 'ฉันต้องมาพร้อมกับคุณ' เราสามารถทิ้งสถานีตำรวจก่อนเที่ยงคืนครั้งแรก 1 เดินผ่านถนนแคบ ๆ ของลอนดอนตะวันออก ถนนที่ผมเห็นก่อนผ่านหน้าต่างของห้องโดยสาร คนคิดว่า การฆาตกรรมเกิดขึ้นในมืด ว่างเปล่าถนน ที่ไม่ได้เสมอจริง ความจริงแปลก และน่ากลัวเกี่ยวกับถนนที่แจ็ค Ripper ที่ฆาตกรรมผู้หญิงคือเขาเซอร์วิส และแสงดีกว่าถนนลอนดอนอื่น ๆ ส่วนใหญ่ พวกเขาก็เต็มไป ด้วยผับและโรงแรม ทุกชั่วโมงถนนได้เต็มที่จนเกินกว่าจะหาเตียงได้ ขี้เมาหาแถบที่ไม่เคยปิด และทุกชนิดของอาชญากร ในที่สุด มีผู้หญิง - ผู้หญิงที่ทำงานเฉพาะเวลากลางคืน เมื่อน้องสาวของพวกเขามากซื่อสัตย์กำลังนอนหลับผมเรียนแพทย์ในลอนดอน และในขณะที่ผมเรียน ผมเห็นสิ่งที่ low-life ทุนของเรา ผม,,ชายหนุ่มสุขภาพดี และชายหนุ่มต้องชอบใจตัวเอง แต่ผมไม่เคยเห็นผู้หญิงเหล่านี้ โฮลมส์หยุดหลายคำถาม และเตือนเหล่านั้น และฉันมองไปที่ใบหน้าอย่างระมัดระวัง พวกเขามีอายุอายุยี่สิบ สกปรก เส้น และสิ้นหวัง สิ่งหนึ่งที่เป็นที่ชัดเจนกับฉัน- พวกเขาไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่น ๆ มันไม่ได้เรื่อง เริ่มต้น ถ้าแจ็ค Ripper ที่ฆ่าผู้หญิงเช่นนี้ ตาย ด้วยมีดของเขาเป็นอย่างรวดเร็ว มันไม่ยิ่งกว่าความตาย ความเจ็บปวดจากโรคซึ่งส่วนใหญ่มักจะสิ้นสุดชีวิตสั้นเรากลับไปสถานีตำรวจหลังจากหนึ่งนาฬิกา ผมเหนื่อย และป่วยที่หัวใจ Lestrade ก็ไม่ได้หยุดพูด บอกเราว่า เราควรจับ murderers ไม่คืนทันใดนั้น โฮล์มส์ไปขึ้น และเดินออกไปที่ถนนฉันตามเขา 'เข้าพักภายใน Watson เขากล่าวว่า 'คุณเป็นคนรัก เหนื่อย และคุณไม่สามารถช่วยฉัน''มากับคุณ กล่าว 'ไม่มีอะไรจะหยุดฉัน' ' มา แล้ว แต่เราต้องรีบ ในมุมไบอยู่ใกล้ ฉันรู้สึกได้ว่า.'มันเริ่มที่จะตก เขาเดินอย่างรวดเร็ว และเกือบจะมีการทำงานเพื่อให้ทันกับเขา ตาของเขาย้าย restlessly ข้าง จู่ ๆ เขาหยุด และจ้องมองไปในความมืด'สอง Watson เขาพูดเบา ๆ ' เขาจะฆ่าสองคืนนี้เราหยุดเขาฆ่าผู้หญิงคนหนึ่งครั้ง ดังนั้นเขาต้องฆ่าสองคืนนี้ 'ก่อนตอบ ถูกย้ายอีกครั้ง เขาหยุด แล้วผมดึงเข้าสู่มุมมืด คนกำลังต่อเรา โฮลมส์พูดเสียงต่ำ บูร์ฉันส่าย ด้วยความกลัวในคำพูดของเขา 'อยู่ในมุมไบ'คนผ่านมุมของเรา และหายไปในถนนอีก ฉันไม่สามารถเห็นใบหน้าของเขา' เรียกใช้ไปยังสถานีตำรวจ และนำ Lestrade เขารู้ว่าสิ่งที่ต้องทำ โฮล์มส์กล่าวว่า ' ฉันจะทำตามในมุมไบ รีบ เร่ง คน!'แล้ว เขาก็หายไป ผมไม่สามารถอธิบายว่า ทำไมผมไม่ได้ทำอะไรบอก ความจริง คือ แทนที่จะไปสถานีตำรวจ ฉันตามโฮล์มส์ บางทีผมก็กลัวว่า เพื่อนสามารถต่อสู้ในมุมไบของเขาเองฉันวิ่งไปที่ถนน นอกจากนี้ผมก็สามารถเห็นในมุมไบ เดินตรงไป แปลกใจของฉันดี โฮล์มส์เปิดซ้าย แล้วหายเข้าไปในบ้าน ในมุมไบถึงจุดสิ้นสุดของถนน และเปิด ฉันไม่สามารถเข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้น หรือสิ่งที่ฉันควรทำต่อไป ถ้าโฮล์มส์ รู้ตัวว่า มีคนตามเขา ความคิดผมในมุมไบของผู้ชายอย่างใดอย่างหนึ่ง บางนาทีต่อมา ผมยังคงสงสัยว่า จะทำอย่างไรเมื่อผมได้ยินมีประตูปิด คนที่ออกมาไปที่ถนน โฮล์มส์ได้ เขาเป็นตอนนี้มั่งคั่ง แต่งกายในชุดหมวกและระยะ เสื้อสีเข้ม เขาเปลี่ยนลักษณะที่ปรากฏของเขาในหลายวิธีที่เล็ก และฉลาด แต่ฉันรู้ว่าเขาผมอยากเรียกเขา แต่กลัวเขาจะไม่พอใจ แทน ฉันตัดสินใจที่จะทำตามแอบ พร้อมที่จะช่วยเขาถ้าเขาต้องการฉันเราเดิน และเดิน ฝนกลายเป็นหนัก และถนนว่างคน แล้ว ชายอ้วนสั้นผ่านฉัน และเร็ว ๆ นี้หลังจากนั้นสาว เธอดูเหมือนผู้หญิงของถนน แต่อายุ และ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

'ดูอีกครั้งวัตสัน' โฮล์มส์กล่าวด้วยรอยยิ้ม ทันใดนั้นผมเข้าใจ 'มันเป็นตัวอักษร M! Countdown'
'ใช่วัตสัน M สำหรับการฆาตกรรม, M สำหรับ .. . 'อริอาร์ตี้! โฮล์มส์ที่คุณหมายถึงจะบอกว่า ... ? '
' ใช่ เขาจะเขียนชื่อของเขาในเลือดบนพื้น Whitechapel และเป็นคุณเห็นฉันรู้ว่าเขาจะพยายามที่จะฆ่าในคืนนี้และที่ฉันจะไปพบเขา. '
' ไม่ได้โดยไม่มีผมว่า 'ผมบอกว่า 'ฉันจะต้องมากับคุณ. เราออกจากสถานีตำรวจก่อนเที่ยงคืน.
เป็นครั้งแรกที่ 1 เดินผ่านถนนสายแคบ ๆ ของลอนดอนตะวันออกถนนที่ฉันได้เห็นมาก่อนเพียงผ่านหน้าต่างของรถแท็กซี่ที่ คนคิดว่าการฆาตกรรมเกิดขึ้นในที่มืดถนนที่ว่างเปล่า ว่าไม่เป็นความจริงเสมอ ความจริงที่แปลกและน่ากลัวเกี่ยวกับถนนที่แจ็คเดอะริปเปอร์ฆ่าผู้หญิงเป็นว่าพวกเขายุ่งและสว่างกว่ามากที่สุดถนนอื่น ๆ ที่ดีกว่าลอนดอน พวกเขาเต็มไปด้วยผับและโรงแรมราคาถูก ที่ทุกชั่วโมงถนนเต็มไปด้วยผู้คนที่ยากจนเกินไปที่จะหาเตียงทุกที่ขี้เมามองหาบาร์ที่ไม่เคยปิดและทุกชนิดของอาชญากร ในที่สุดก็มีเป็นผู้หญิง. - สตรีผู้ที่ทำงานเฉพาะในเวลากลางคืนเมื่อน้องสาวซื่อสัตย์มากขึ้นของพวกเขากำลังนอนหลับ
ผมเรียนแพทย์ในกรุงลอนดอนและในขณะที่ผมยังเป็นนักศึกษาผมเห็นอะไรบางอย่างของชีวิตต่ำของเงินทุนของเรา ผมเป็นหลังจากทั้งหมดเป็นชายหนุ่มที่มีสุขภาพดีและคนหนุ่มต้องชอบใจตัวเอง แต่ผมไม่เคยเห็นผู้หญิงเช่นนี้ โฮล์มส์หยุดหลายที่จะตั้งคำถามและการเตือนพวกเขาและผมมองไปที่ใบหน้าของพวกเขาอย่างระมัดระวัง พวกเขาอายุที่อายุยี่สิบสกปรกที่เป็นโรคและสิ้นหวัง สิ่งหนึ่งที่เห็นได้ชัดกับฉัน - พวกเขาไม่ได้ชอบผู้หญิงคนอื่น ๆ มันไม่สำคัญผมเริ่มที่จะคิดว่าถ้าแจ็คเดอะริปเปอร์ฆ่าผู้หญิงชอบเหล่านี้หรือไม่ ตายด้วยมีดของเขาได้อย่างรวดเร็ว มันไม่สามารถจะเลวร้ายยิ่งกว่าตายช้าและเจ็บปวดจากโรคซึ่งส่วนใหญ่มักจะลงท้ายชีวิตสั้นของพวกเขา.
เรากลับมาที่สถานีตำรวจหลังจากบ่ายโมง ผมเหนื่อยและป่วยที่หัวใจ เลสเตรดไม่หยุดพูดบอกเราว่าเราควรจะจับฆาตกรไม่มีคืนนั้น.
ทันใดนั้นโฮล์มส์กระโดดขึ้นและเดินออกไปที่ถนน.
ผมทำตามเขา 'ภายในห้องพักวัตสัน' เขากล่าวว่า 'คุณจะเหนื่อยเพื่อนที่รักและคุณไม่สามารถช่วยฉัน.'
'ฉันกำลังมากับคุณ' ผมบอกว่า 'ไม่มีอะไรที่จะหยุดฉัน. 'มาแล้ว. แต่เราต้องรีบ อริอาร์ตี้อยู่ใกล้ ฉันรู้สึกได้ว่ามัน.
ฝนจะเริ่มตก เขาเดินอย่างรวดเร็วและฉันเกือบจะต้องวิ่งไปให้ทันกับเขา ดวงตาของเขาย้ายพล่านจากทางด้านข้าง ทันใดนั้นเขาหยุดและจ้องมองไปในความมืด.
'สองครั้งวัตสัน' เขาพูดเบา ๆ 'เขาจะฆ่าสองครั้งในคืนนี้.
เราหยุดเขาฆ่าผู้หญิงคนหนึ่งที่เวลาที่ผ่านมาดังนั้นเขาจะต้องฆ่าสองคืนนี้.'
ก่อนที่ฉันจะตอบเขาได้รับการเคลื่อนไหวอีกครั้ง จากนั้นเขาก็หยุดและดึงฉันเข้าไปในมุมมืด มีคนมาต่อเรา โฮล์มส์พูดเสียงต่ำ, Bur ผมสั่นด้วยความกลัวในคำพูดของเขา 'มันเป็นอริอาร์ตี้.
ผู้ชายคนหนึ่งผ่านมุมของเราและหายเข้าไปในสถานที่อื่น ผมมองไม่เห็นใบหน้าของเขา.
'เรียกไปที่สถานีตำรวจและเรียกเลสเตรด เขารู้ว่าจะทำอย่างไร 'โฮล์มส์กล่าวว่า 'ฉันจะทำตามอริอาร์ตี้ รีบชายรีบ! '
จากนั้นเขาก็หายไป ฉันไม่สามารถอธิบายได้ว่าทำไมผมไม่ได้ทำในสิ่งที่ผมได้บอก ความจริงก็คือแทนที่จะไปสถานีตำรวจผมทำตามโฮล์มส์ บางทีผมกลัวว่าเพื่อนของฉันไม่สามารถต่อสู้กับอริอาร์ตี้กับตัวเขาเอง.
ฉันวิ่งไปที่มุมของถนน ฉันเพิ่งจะได้เห็นอริอาร์ตี้เดินตรง แล้วจะแปลกใจที่ยิ่งใหญ่ของโฮล์มส์หันซ้ายและหายเข้าไปในบ้านในขณะที่อริอาร์ตี้ถึงจุดสิ้นสุดของถนนและเปิดมุม ผมไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นหรือสิ่งที่ฉันควรจะทำอย่างไรต่อไป เกิดอะไรขึ้นถ้าโฮล์มส์ที่รู้ว่ามีคนมาต่อไปนี้เขาคิดว่าฉันเป็นผู้ชายคนหนึ่งของอริอาร์ตี้? บางนาทีต่อมาผมก็ยังสงสัยว่าจะทำอย่างไรเมื่อฉันได้ยินเสียงประตูปิด ชายคนหนึ่งออกมาไปที่ถนน มันเป็นโฮล์มส์ ตอนนี้เขาได้รับการแต่งกายหรูหราในหมวกและยาวเสื้อสีเข้ม เขามีการเปลี่ยนแปลงรูปร่างหน้าตาของเขาในรูปแบบที่มีขนาดเล็กและฉลาดหลาย แต่ผมรู้ว่าเขา.
ผมอยากจะเรียกร้องให้เขา แต่ก็กลัวว่าเขาจะไม่ยินดี แต่ฉันตัดสินใจที่จะทำตามแอบพร้อมที่จะช่วยให้เขาถ้าเขาต้องการฉัน.
เราเดินและเดิน กลายเป็นฝนหนักและถนนอบของผู้คน แล้วเป็นคนอ้วนสั้นผ่านฉันและหลังจากนั้นไม่นานหญิงสาวคนหนึ่ง เธอมองเหมือนผู้หญิงของถนน แต่อายุน้อยกว่าและ