A A sense of self develops in young

A A sense of self develops in young children by degrees. The process can usefully be thought of in terms of the gradual emergence of two somewhat separate features: the self as a subject, and the self as an object. William James introduced the distinction in 1892, and contemporaries of his, such as Charles Cooley, added to the developing debate. Ever since then psychologists have continued building on the theory.

B According to James, a child's first step on the road to self-understanding can be seen as the recognition that he or she exists. This is an aspect of the self that he labeled 'self-as-subject', and he gave it various elements. These included an awareness of one’s own agency (i.e. one’s power to act), and an awareness of one’s distinctiveness from other people. These features gradually emerge as infants explore their world and interact with caregivers. Cooley (1902) suggested that a of the self-as-subject was primarily concerned with being able to exercise power. He proposed that the earliest examples of this are an infants attempts to control physical objects, such as toys or his or her own limbs. This is followed by attempts to affect the behavior of other people. For example, infants learn that when they cry or smile someone responds to them.

C Another powerful source of information for infants about the effects they can have on the world around them is provided when others mimic them. Many parents spend a lot of time, particularly in the early months, copying their infant's vocalizations and expressions in addition, young children enjoy looking in mirrors, where the movements they can see are dependent upon their own movements.This is not to say that infants recognize the reflection as their own image (a later development). However, Lewis and Brooks-Gunn (1979) suggest that infants' developing understanding that the movements they see in the mirror are contingent on their own, leads to a growing awareness that they are distinct from other people. This is because they, and only they can change the reflection in the mirror.

D This understanding that children gain of themselves as active agents continues to develop in their attempts to co-operate with others in play. Drum (1988) points out that it is in such day-to-day relationships and interactions that the child's understanding of his· or herself emerges. Empirical investigations of the self-as- subject in young children are, however, rather scarce because of difficulties of communication: even if young infants can reflect on their experience, they certainly cannot express this aspect of the self directly.

E Once Children have acquired a certain level of self-awareness, they begin to place themselves in a whole series of categories, which together play such an important part in defining them uniquely as 'themselves'. This second step in the development of a full sense of self is what lames called the 'self-as-object'. This has been seen by many to be the aspect of the self which is most influenced by social elements, since it is made up of social roles (such as student, brother; colleague) and characteristics which derive their meaning from comparison or interaction with other people (such as trust worthiness, shyness, sporting ability).

F Cooley and other researchers suggested a close connection between a person’s own understanding of their identity and other people's understanding of it. Cooley believed that people build up their sense of identity from the reactions of others to them, and from the view they believe others have of them He called the self- as-object the ’looking-glass self', since people come to sec themselves as they are reflected in others. Mead (1934) went even further, and saw the self and the social world as inextricably bound together ’The self is essentially a social structure, and ­it arises in social experience it is impossible to conceive of a self arising outside of social experience.'

G Lewis and Brooks-Gunn argued that an important developmental milestone is reached when children become able to recognize themselves visually without the support of seeing contingent movement. This recognition occurs around their second birthday. In one experiment, Lewis and Brooks-Gunn (1979) dabbed some red powder on the noses of children who were playing in front of a mirror, and then observed how often they touched their noses. The psychologists reasoned that if the children knew what they usually looked like, they would be surprised by the unusual red mark and would start touching it. On the other hand, they found that children of 15 to 18 months are generally not able to recognize themselves unless other cues such as movement are present.

H Finally perhaps the most graphic expressions of self-awareness in general can be seen in the displays of rage which are most common from 18 months to 3 years of age. In a longitudinal study of groups of three or four children, Bronson (1975) found that the intensity of the frustration and anger in their disagreements increased sharply between the ages of 1 and 2 years. Often, the children's disagreements involved a struggle over a toy that none of them had played with before or after the tug-of-war: the children seemed to be disputing ownership rather than wanting to play with it. Although it may be less marked in other societies, the link between the sense of ’self' and of 'ownership’ is a notable feature of childhood in Western societies.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

A ความรู้สึกของตนเองพัฒนาในเด็กเป็นขั้น ๆ กระบวนการ usefully อาจมองในแง่ของการเกิดขึ้นของทั้งสองค่อนข้างแยกคุณลักษณะ: ตนเองเป็นเรื่อง และตนเองเป็นวัตถุได้ William James นำแตกในค.ศ. 1892 และ contemporaries ของเขา เช่นชาร์ลส์ Cooley เพิ่มการอภิปรายพัฒนา ตั้งแต่ นั้นนักจิตวิทยามีต่ออาคารในทฤษฎีB ตาม James ก้าวเด็กแรกบนถนนสู่ self-understanding มองเห็นเป็นการรับรู้ว่า เขาหรือเธออยู่ นี่คือข้อมูลด้านตนเองว่า เขาชื่อ "ตนเองเป็นเรื่อง' และเขาให้องค์ประกอบต่าง ๆ เหล่านี้รวมการรับรู้ของหนึ่งของหน่วยงาน (เช่นของอำนาจในการดำเนินการ), และการรับรู้ของ distinctiveness ของจากคนอื่น คุณลักษณะเหล่านี้ค่อย ๆ เกิดเป็นทารกสำรวจโลกของพวกเขา และโต้ตอบกับเรื้อรัง Cooley (1902) แนะนำที่เป็นของตนเองเป็นเรื่องถูกหลักเกี่ยวข้องกับความสามารถในการออกกำลังกายใช้พลังงาน เขาเสนอตัวอย่างแรกสุดนี้ตัวทารกพยายามควบคุมวัตถุทางกายภาพ เช่นของเล่นหรือแขนขาของ ตนเอง นี้ตาม ด้วยความพยายามที่จะส่งผลกระทบต่อพฤติกรรมของบุคคลอื่น ตัวอย่าง ทารกเรียนรู้ว่า เมื่อพวกเขาร้องไห้ หรือยิ้มคนตอบไปC อื่นมีประสิทธิภาพแหล่งข้อมูลสำหรับทารกเกี่ยวกับผลกระทบพวกเขาได้ในโลกรอบ ๆ ไว้เมื่อผู้อื่นเลียนแบบ ผู้ปกครองหลายคนใช้จ่ายมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งในเดือนแรก คัดลอก vocalizations และนิพจน์ของทารกนอกจากนี้ เด็กเพลิดเพลินกับการมองในกระจก ที่พวกเขาสามารถดูความเคลื่อนไหวมีขึ้นความเคลื่อนไหวของตนเองจึงไม่ต้องพูดว่า ทารกรู้จักสะท้อนเป็นภาพของตนเอง (พัฒนาต่อ) อย่างไรก็ตาม ลูอิสและบรู๊คส์-Gunn (1979) แนะนำว่า การพัฒนาของทารกเข้าใจว่า ย้ายพวกเขาเห็นในกระจกจะผูกพันกับตนเอง นำไปสู่ความเติบโตที่ว่า พวกเขาจะแตกต่างจากคนอื่น ทั้งนี้เนื่องจากพวกเขา และพวกเขาเท่านั้นที่สามารถเปลี่ยนภาพสะท้อนในกระจกD นี้เข้าใจที่เด็กได้รับตัวเองเป็นตัวแทนงานยังคงพัฒนาในความพยายามที่จะทำงานร่วมกับผู้อื่นในการเล่น กลอง (1988) ชี้ให้เห็นที่อยู่ในความสัมพันธ์ประจำวันและการโต้ตอบที่ของการทำความเข้าใจเด็กของ his· ดังกล่าว หรือตัวเองขึ้น ผลสอบสวนของตนเองเป็นเรื่องในเด็กเล็ก อย่างไรก็ตาม จะค่อนข้างหายากเนื่องจากปัญหาของการสื่อสาร: แม้ว่าเด็กทารกสามารถสะท้อนประสบการณ์ของพวกเขา พวกเขาอย่างแน่นอนไม่สามารถแสดงด้านนี้ของตนเองโดยตรงได้E Once Children have acquired a certain level of self-awareness, they begin to place themselves in a whole series of categories, which together play such an important part in defining them uniquely as 'themselves'. This second step in the development of a full sense of self is what lames called the 'self-as-object'. This has been seen by many to be the aspect of the self which is most influenced by social elements, since it is made up of social roles (such as student, brother; colleague) and characteristics which derive their meaning from comparison or interaction with other people (such as trust worthiness, shyness, sporting ability).F Cooley and other researchers suggested a close connection between a person’s own understanding of their identity and other people's understanding of it. Cooley believed that people build up their sense of identity from the reactions of others to them, and from the view they believe others have of them He called the self- as-object the ’looking-glass self', since people come to sec themselves as they are reflected in others. Mead (1934) went even further, and saw the self and the social world as inextricably bound together ’The self is essentially a social structure, and ­it arises in social experience it is impossible to conceive of a self arising outside of social experience.'ลูอิส G และ Gunn บรู๊คส์โต้เถียงที่ สำคัญการพัฒนาสำคัญถึงเมื่อเด็กจะต้องรู้จักตัวเองเห็นไม่สนับสนุนเห็นความเคลื่อนไหวของกองทัพ การรับรู้นี้เกิดขึ้นใกล้วันเกิดของสอง ในการทดลองหนึ่ง ลูอิสและบรู๊คส์-Gunn (1979) ลูบแป้งบางสีแดงบน noses ของเด็กที่ได้เล่นหน้ากระจก แล้ว สังเกตบ่อยพวกเขาสัมผัส noses ของพวกเขา นักจิตวิทยาที่ reasoned ที่ถ้าเด็กรู้ว่าสิ่งพวกเขามักจะดูเหมือนว่า พวกเขาจะประหลาดใจ โดยเครื่องหมายสีแดงผิดปกติ และจะเริ่มสัมผัสได้ ในทางกลับกัน พวกเขาพบว่า เด็ก 15-18 เดือนโดยทั่วไปไม่สามารถที่จะรู้จักตัวเองเว้นแต่จะมีสัญลักษณ์อื่น ๆ เช่นการเคลื่อนไหวH ในที่สุดอาจเป็นนิพจน์ที่สุดกราฟิกของ self-awareness โดยทั่วไปสามารถมองเห็นในการแสดงความโกรธซึ่งจะพบบ่อยที่สุดจาก 18 เดือนถึง 3 ปี ในการศึกษาระยะยาวของกลุ่มเด็ก สี่ บรอนสัน (1975) พบว่า ความเข้มของเสียงและความโกรธในความขัดแย้งของพวกเขาเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วระหว่างอายุ 1 ปี 2 มักจะ ความขัดแย้งของเด็กเกี่ยวข้องกับการต่อสู้ผ่านเครื่องเล่น ที่ไม่มีของพวกเขาได้เล่นก่อน หรือหลัง จาก tug-of-war: เด็ก ๆ ที่ดูเหมือนจะ สามารถโต้แย้งเรื่องความเป็นเจ้าของ แทนที่อยากเล่นกับมัน ถึงแม้ว่ามันอาจจะน้อยกว่าการทำเครื่องหมายในสังคมอื่น การเชื่อมโยงระหว่างความรู้สึกของ 'ตัวเอง' และ 'เจ้าของ' เป็นคุณลักษณะโดดเด่นของเด็กในสังคมของตะวันตก

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เหมือนความรู้สึกของตนเองพัฒนาในเด็กโดยองศา กระบวนการสามารถเป็นประโยชน์จะคิดในแง่ของการเกิดขึ้นทีละน้อย สองคุณสมบัติค่อนข้างแยกตนเองเป็นประธาน และตนเองเป็นวัตถุ วิลเลียมเจมส์แนะนำความแตกต่างใน 1892 และโคตรของเขา เช่น ชาร์ล คูลีย์ เพิ่มการพัฒนาการอภิปรายตั้งแต่นั้นมา นักจิตวิทยาได้อาคารอย่างต่อเนื่องในทฤษฎี

b ตามเจมส์ เด็กเป็นขั้นตอนแรกบนถนนเพื่อความเข้าใจของตนเองที่สามารถเห็นได้เมื่อรับรู้ว่าเขาหรือเธอมีตัวตน นี้เป็นลักษณะของตนเอง ที่เขาติดป้ายว่า ' ตัวเองเป็นเรื่อง ' และเขาก็องค์ประกอบต่าง ๆ ได้แก่ การรับรู้ของตนเอง ( คือกำลังจะทำ )และการรับรู้ที่แตกต่างจากคนอื่น ๆ คุณสมบัติเหล่านี้ค่อยๆ โผล่ออกมาเป็นทารกสำรวจโลกของพวกเขาและโต้ตอบกับผู้ดูแล คูลลีย์ ( 1902 ) แนะนำว่า ของตนเอง เป็นวิชาหลักที่เกี่ยวข้องกับการใช้อำนาจ เขาเสนอว่าเก่าที่สุด ตัวอย่างนี้เป็นทารกแรกเกิดความพยายามที่จะควบคุมวัตถุทางกายภาพเช่น ของเล่น หรือ แขนขาของเขา หรือเธอเอง รองลงมาคือความพยายามที่จะมีผลต่อพฤติกรรมของบุคคลอื่น ตัวอย่างเช่นทารกเรียนรู้ว่าเมื่อพวกเขาร้องไห้ หรือ ยิ้มคนตอบสนองต่อพวกเขา .

C อื่นที่มีประสิทธิภาพแหล่งที่มาของข้อมูลสำหรับทารกเกี่ยวกับผลกระทบที่พวกเขาสามารถมีได้บนโลกรอบตัวพวกเขามีให้ เวลาที่คนอื่นเลียนแบบได้ ผู้ปกครองหลายคนใช้จ่ายมากเวลาโดยเฉพาะอย่างยิ่ง ในช่วงต้นเดือน คัดลอกของนกหว้าและการแสดงออกของทารก นอกจากนี้เด็กยังเพลิดเพลินมองในกระจกที่สามารถมองเห็นการเคลื่อนไหวที่พวกเขาจะขึ้นอยู่กับการเคลื่อนไหวของตนเอง นี้ไม่ได้ที่จะกล่าวว่าทารกจักสะท้อนเป็นภาพตนเอง ( การพัฒนาในภายหลัง ) อย่างไรก็ตามลูอิสและบรูคส์ กันน์ ( 1979 ) ได้แนะนำว่า ทารกพัฒนาความเข้าใจว่า การเคลื่อนไหวที่พวกเขาเห็นในกระจกจะเกิดขึ้นในตนเอง นำไปสู่การรับรู้ว่าพวกเขาจะแตกต่างจากคนอื่น ๆ นี้เป็นเพราะพวกเขา และพวกเขาสามารถเปลี่ยนเงาสะท้อนในกระจก .

D นี้ความเข้าใจที่เด็กได้รับตัวเองเป็น active ตัวแทนยังคงพัฒนาในความพยายามที่จะร่วมมือกับผู้อื่นในการเล่น กลอง ( 1988 ) ชี้ให้เห็นว่ามันอยู่ในความสัมพันธ์แบบวันต่อวันดังกล่าวและปฏิสัมพันธ์ของเด็กเข้าใจด้วยตัวเธอหรือเขาโผล่ออกมา ผลการสืบสวนของตนเองเป็นเป้าหมายในเด็กเล็ก อย่างไรก็ตามค่อนข้างหายาก เพราะความยากในการสื่อสาร ถ้าทารกยังสามารถสะท้อนให้เห็นถึงประสบการณ์ของพวกเขา แน่นอนพวกเขาสามารถแสดงลักษณะของตนเองโดยตรง

E เมื่อลูกได้มาระดับหนึ่งของตน พวกเขาเริ่มต้นที่ตัวเองในชุดทั้งหมดของประเภท ซึ่งร่วมกันเล่นสำคัญมากในการกำหนดพวกเขา เอกลักษณ์ที่เป็น ' ตัวเอง 'นี้ขั้นตอนที่สองในการพัฒนาความรู้สึกเต็มรูปแบบของตนเองเป็นสิ่งที่ lames ที่เรียกว่า ' ตัวเองเป็นวัตถุ " นี้ได้รับการเห็นโดยมากเป็นลักษณะของตนเอง ซึ่งส่วนใหญ่ได้รับอิทธิพลจากองค์ประกอบทางสังคม เนื่องจากมันถูกสร้างขึ้นจากบทบาททางสังคม ( เช่นนักเรียน , พี่ชายเพื่อนร่วมงาน ) และลักษณะที่สืบทอดจากความหมายของการเปรียบเทียบ หรือการมีปฏิสัมพันธ์กับบุคคลอื่น ( เช่น ความคุ้มค่าไม่กล้าไว้วางใจกีฬาความสามารถ )

F คูลลีย์และนักวิจัยอื่น ๆแนะนำให้ปิดการเชื่อมต่อระหว่างความเข้าใจของคนเองของตัวตนของพวกเขาและคนอื่น ๆเข้าใจแล้วคูลลีย์เชื่อว่าคนที่สร้างความรู้สึกของตนจากปฏิกิริยาของผู้อื่นได้ และจากมุมมองที่พวกเขาเชื่อว่าคนอื่นมีนั้นเขาเรียกตนเองเป็นวัตถุ ' ' กระจกมองตนเอง เพราะคนมาเดี๋ยวตนเองสะท้อนในผู้อื่น ทุ่งหญ้า ( 1934 ) ไปกว่านี้เห็นตนเองและสังคมโลกเป็น inextricably ผูกพันของตนเองเป็นหลัก โครงสร้างทางสังคม และ องมันเกิดขึ้นในประสบการณ์ทางสังคมมันเป็นไปไม่ได้ที่จะตั้งครรภ์ของตนเองที่เกิดขึ้นนอก '

ประสบการณ์ทางสังคมกรัม ลูอิส และ บรูค กันน์แย้งว่าเป็นก้าวสำคัญพัฒนาการถึงเมื่ออายุได้รู้จักตัวเอง มองเห็น โดยการสนับสนุนของการเคลื่อนไหวที่อาจเกิดขึ้นได้ . การรับรู้นี้เกิดขึ้นรอบวันเกิดปีที่สองของพวกเขา ในการทดลอง ลูอิส และ บรู๊คส์ กันน์ ( 1979 ) dabbed ผงสีแดงบนจมูกของเด็กที่กำลังเล่นอยู่หน้ากระจกและสังเกตวิธีการที่พวกเขามักจะแตะที่จมูก มีนักจิตวิทยาให้เหตุผลว่าถ้าเด็กรู้ว่าพวกเขามักจะดูเหมือนพวกเขาจะประหลาดใจโดยเครื่องหมายสีแดงที่ผิดปกติและจะเริ่มสัมผัสได้ บนมืออื่น ๆที่พวกเขาพบว่าเด็ก 15 กับ 18 เดือนโดยทั่วไปจะไม่สามารถที่จะรู้จักตัวเอง ถ้าตัวอื่น เช่น การเคลื่อนไหวอยู่

H ก็บางทีการแสดงออกกราฟิกส่วนใหญ่นับถือในทั่วไปสามารถเห็นได้ในการแสดงความโกรธที่พบมากที่สุดจาก 18 เดือนถึง 3 ขวบ ในการศึกษาระยะยาวของกลุ่มสามหรือสี่คน บรอนสัน ( 1975 ) พบว่า ความเข้มข้นของแห้วและความโกรธในความขัดแย้งของพวกเขาเพิ่มขึ้นอย่างมากระหว่างอายุ 1 และ 2 ปี มักจะความขัดแย้งของเด็ก ๆที่เกี่ยวข้องกับการต่อสู้มากกว่าของเล่นที่ไม่มีของพวกเขาได้เล่นก่อน หรือ หลังสงคราม : เด็กดูเหมือนจะโต้เถียงกรรมสิทธิ์มากกว่าอยากเล่นกับมัน แม้ว่ามันอาจจะน้อยกว่าการทำเครื่องหมายในสังคมอื่นๆ การเชื่อมโยงระหว่างความรู้สึกของ ' ตัวเอง ' และ ' เจ้าของ ' เป็นคุณลักษณะเด่นของวัยเด็กในสังคมตะวันตก