The main direction in visitor resea

The main direction in visitor research, then, is towards approaching visiting as a
situated, differentiated and relatively complex process. This does not mean that exhibition
content and design become irrelevant: on the contrary, the challenge is to try to
understand how particular exhibition forms or ‘prompts’ are, usually variously, taken up
or appropriated, and perhaps to try to locate this in other aspects of visitors’ practices or
lifestyles. Although Hooper-Greenhill characterises the shift as one towards considering
visitors as ‘active meaning-makers’ (2006), it is important to note that what is envisaged
as involved here is not necessarily conscious or self-reported, or ‘private ideational’
(Stevens and Toro-Martell n.d., p. 5). The studies that she singles out as indicative of the
newer direction (Katriel 1997, Macdonald 2002) employ mixed methodologies including
a fairly substantial ethnographic contribution, including both direct observation and
semi-structured open-ended interviews (usually with visitors in the groups in which they
visited). They also undertake interpretive analysis of visitor accounts, for example, paying
attention to narrative structure or the employment of particular kinds of vocabulary. It
should also be noted here that both of these studies are concerned to try to identify
patterns in ways in which visitors relate to the exhibits; and my own work contains
critique of the tendency to celebrate individual variety in cultural studies analyses rather
than to contextualise and analyse this (Macdonald 2002). In a study of visitors to heritage
sites, Gaynor Bagnall (2003) likewise shows that while there is variety among visitors,
their responses are nevertheless ‘structured’ and in ways that relate to the particular
heritage representation. Bagnall’s work also indicates another significant and as yet
relatively underdeveloped direction of visitor research, namely attention to visitors’
emotional response that goes beyond statements of preference. She highlights, for
example, differences among visitors in the extent to which they want to keep an emotional
distance from the topic displayed or to affectively engage and ‘experience’ it. As she
recognises, and discusses also with reference to an exhibition in Germany about the
immediate post-war period (Riegel 1996), this is something that is likely to vary
depending upon the particular topic and visitors’ relationships to it, though particular
visitors may have relatively stable dispositions in the degree of emotional engagement
that they seek or desire

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ทิศทางหลักในการวิจัยผู้เข้าชมก็คือไปทางใกล้เข้ามาเยี่ยมชมเป็น
ตั้งอยู่, ที่แตกต่างและกระบวนการที่ซับซ้อนค่อนข้าง นี้ไม่ได้หมายความว่าการจัดนิทรรศการ
การออกแบบเนื้อหาและกลายเป็นที่ไม่เกี่ยวข้อง: ในทางที่ท้าทายคือการพยายามที่จะ
เข้าใจวิธีการรูปแบบการจัดนิทรรศการโดยเฉพาะอย่างยิ่งหรือ 'แจ้ง' จะมักจะนานัปการนำขึ้น
หรือเหมาะสมและอาจจะพยายามที่จะค้นหาในอื่น ๆ แง่มุมของการปฏิบัติของผู้เข้าชมหรือ
การดำเนินชีวิต แม้ว่าฮูเปอร์-Greenhill ลักษณะการเปลี่ยนแปลงไปสู่การเป็นหนึ่งในการพิจารณา
ผู้เข้าชมเป็น 'ความหมายที่ใช้งานผู้มีอำนาจ' (2006) มันเป็นสิ่งสำคัญที่จะต้องทราบว่าสิ่งที่เป็นภาพ
ขณะที่เกี่ยวข้องกับที่นี่ไม่จำเป็นต้องใส่ใจตัวเองหรือรายงานหรือ 'ส่วนตัว ideational'
( สตีเวนส์และ Toro-Martell ครั้งพี. 5) การศึกษาที่เธอออกมาเป็นซิงเกิ้ลที่บ่งบอกถึง
ทิศทางใหม่ (Katriel ปี 1997 Macdonald 2002) จ้างวิธีการผสมรวมทั้ง
ผลงานที่เป็นธรรมชาติพันธุ์ที่สำคัญรวมทั้งการสังเกตโดยตรงและ
กึ่งโครงสร้างสัมภาษณ์ปลายเปิด (มักจะมีผู้เข้าชมในกลุ่มที่ พวกเขา
เข้าเยี่ยมชม) พวกเขายังดำเนินการวิเคราะห์สื่อความหมายของบัญชีของผู้เข้าชมเช่นการจ่ายเงิน
ให้ความสนใจกับบรรยายโครงสร้างหรือการจ้างงานทุกชนิดโดยเฉพาะอย่างยิ่งคำศัพท์ มัน
ก็ควรจะตั้งข้อสังเกตว่าที่นี่ทั้งการศึกษาเหล่านี้มีความกังวลที่จะพยายามหา
รูปแบบวิธีการที่ผู้เข้าชมที่เกี่ยวข้องกับการจัดแสดงนิทรรศการ; และการทำงานของตัวเองมี
บทวิจารณ์ของแนวโน้มที่จะเฉลิมฉลองความหลากหลายของแต่ละบุคคลในการศึกษาวัฒนธรรมการวิเคราะห์ค่อนข้าง
มากกว่าที่จะ contextualise และวิเคราะห์นี้ (Macdonald 2002) ในการศึกษาของผู้เข้าชมมรดกทาง
เว็บไซต์เกย์เนอร์ Bagnall (2003) นอกจากนี้ยังแสดงให้เห็นว่าในขณะที่มีความหลากหลายในหมู่ผู้เข้าชม
การตอบสนองของพวกเขาจะยังคง 'โครงสร้าง' และในรูปแบบที่เกี่ยวข้องกับโดยเฉพาะอย่างยิ่ง
การแสดงมรดกทางวัฒนธรรม ทำงาน Bagnall ยังแสดงให้เห็นอีกที่สำคัญและเป็นยัง
ทิศทางที่ค่อนข้างด้อยพัฒนาของการวิจัยผู้เข้าชมคือความสนใจกับผู้เข้าชม
การตอบสนองอารมณ์ที่นอกเหนือไปจากงบของการตั้งค่า เธอไฮไลท์สำหรับ
ตัวอย่างเช่นความแตกต่างระหว่างผู้เข้าชมในขอบเขตที่พวกเขาต้องการที่จะเก็บอารมณ์
ระยะทางจากหัวข้อที่แสดงหรือ affectively มีส่วนร่วมและประสบการณ์มัน ขณะที่เธอ
รับรู้และอธิบายถึงยังมีการอ้างอิงถึงการจัดนิทรรศการในเยอรมนีเกี่ยวกับ
ระยะเวลาหลังสงครามทันที (Riegel 1996) นี้เป็นสิ่งที่น่าจะแตกต่างกันไป
ขึ้นอยู่กับหัวข้อเฉพาะและความสัมพันธ์ของผู้เข้าชมไป แต่โดยเฉพาะอย่างยิ่ง
ผู้เข้าชมอาจ มีการแสดงออกค่อนข้างคงที่ในระดับของการมีส่วนร่วมทางอารมณ์
ที่พวกเขาแสวงหาหรือความปรารถนา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ทิศทางหลักในการวิจัย ผู้ เข้า ชม แล้ว ต่อเข้าชมเป็น
ตั้งอยู่ที่แตกต่างและกระบวนการที่ค่อนข้างซับซ้อน นี้ไม่ได้หมายความว่าเนื้อหานิทรรศการ
และการออกแบบกลายเป็นที่ไม่เกี่ยวข้อง : ในทางตรงกันข้าม ความท้าทายคือการพยายามที่จะเข้าใจโดยเฉพาะนิทรรศการ
แบบฟอร์ม หรือ ' แจ้ง ' มักจะออกวางตลาด ถ่ายขึ้น
หรือเหมาะสม