During the last four decades, a wel

During the last four decades, a well-publicized shift in what undergraduate students prefer to study has taken place in American higher education. The number of young men and women majoring in English has dropped dramatically; the same is true of philosophy, foreign languages, art history, and kindred fields, including history. As someone who has taught in four university English departments over the last 40 years, I am dismayed by this shift, as are my colleagues here and there across the land. And because it is probably irreversible, it is important to attempt to sort out the reasons—the many reasons—for what has happened.

First the facts: while the study of English has become less popular among undergraduates, the study of business has risen to become the most popular major in the nation’s colleges and universities. With more than twice the majors of any other course of study, business has become the concentration of more than one in five American undergraduates. Here is how the numbers have changed from 1970/71 to 2003/04 (the last academic year with available figures):

English: from 7.6 percent of the majors to 3.9 percent
Foreign languages and literatures: from 2.5 percent to 1.3 percent
Philosophy and religious studies: from 0.9 percent to 0.7 percent
History: from 18.5 percent to 10.7 percent
Business: from 13.7 percent to 21.9 percent

In one generation, then, the numbers of those majoring in the humanities dropped from a total of 30 percent to a total of less than 16 percent; during that same generation, business majors climbed from 14 percent to 22 percent. Despite last year’s debacle on Wall Street, the humanities have not benefited; students are still wagering that business jobs will be there when the economy recovers.

What are the causes for this decline? There are several, but at the root is the failure of departments of English across the country to champion, with passion, the books they teach and to make a strong case to undergraduates that the knowledge of those books and the tradition in which they exist is a human good in and of itself. What departments have done instead is dismember the curriculum, drift away from the notion that historical chronology is important, and substitute for the books themselves a scattered array of secondary considerations (identity studies, abstruse theory, sexuality, film and popular culture). In so doing, they have distanced themselves from the young people interested in good books.

That, as I say, is the most serious cause of the decline in the number of humanities students. But it is not alone. In an educational collapse of this magnitude, other forces must also be at play. The first of these is the surging growth of public higher education and the relatively slower growth of private colleges and universities.

During the most recent period for which good figures are available (from 1972 to 2005), more young people entered the world of higher education than at any time in American history. Where did they go? Increasingly into public, not private, schools. In the space of that one generation, public colleges and universities wound up with more than 13 million students in their classrooms while private institutions enrolled about 4.5 million. Students in public schools tended toward majors in managerial, technical, and pre-professional fields while students in private schools pursued more traditional and less practical academic subjects.

Although many public institutions have had an interest in teaching the humanities, their prime role has always rested elsewhere: in engineering, research science, and the applied disciplines (agriculture, mining, viniculture, veterinary medicine, oceanography). By contrast, private schools have until now been the most secure home of the humanities. But today even some liberal arts colleges are offering fewer courses in the liberal arts and more courses that are “practical.” With their ascendancy, the presiding ethos of public institutions—fortified by the numbers of majors and faculty, and by the amounts of money involved—has come to exert a more and more powerful thrust in American higher education. The result? The humanities, losing the national numbers game, find themselves moving to the periphery of American higher education.

But were they ever at the center? The notion that the literary humanities in particular have been at the heart of American higher education is, I think, a mirage. I once thought so because of the great popularity of the study of literature during my undergraduate and graduate years. Yet the “glory years” of English and American literature turn out to have been brief. Before we regret the decline of the literary humanities, then, we must acknowledge how fleeting their place in the sun was.

In this country and in England, the study of English literature began in the latter part of the 19th century as an exercise in the scientific pursuit of philological research, and those who taught it subscribed to the notion that literature was best understood as a product of language. The discipline treated the poems and narratives of a particular place, the British Isles, as evidence of how the linguistic roots of that place—Germanic, Romance, and other—conditioned what had been set before us as “masterpieces.” The twin focus, then, was on the philological nature of the enterprise and the canon of great works to be studied in their historical evolution.

Professing Literature: An Institutional History, Gerald Graff’s impressive study of what happened next, shows that even criticism of that canon is not yet a century old: “Scholar and critic emerge as antithetical terms,” he writes, and “the gulf further widens between fact and value, investigation and appreciation, scientific specialization and general culture.” Yet neither side denied the existence of a canon or that its historical development could be studied.

The stability of these ideas in the postwar years, from the late 1940s until the early 1970s, permitted the spectacular growth in English departments. The number of English majors spurted up from 17,000 to 64,000 and the number of graduate students from 230 to 1,591. (As part of that spurt, I entered graduate school in 1961 and got my Ph.D. seven years later.) But by 1985/86, the number of undergraduate English majors had fallen back to 34,000, despite a hefty increase in total nationwide undergraduate enrollment. In the foreign languages, philosophy, and history, the story was the same: impressive growth followed by swift decline. The history of enrollments reveals, then, that the study of English and American literature enjoyed only a momentary glamour.

What was the appeal of English during those now long-ago days? For me, English as a way of understanding the world began at Haverford College, where I was an undergraduate in the late 1950s. The place was small, the classrooms plain, the students all intimidated boys, and the curriculum both straightforward and challenging. What we read forced us to think about the words on the page, their meaning, their ethical and psychological implications, and what we could contrive (in 500-word essays each week) to write about them. With the books in front of us, we were taught the skills of interpretation. Our tasks were difficult, the books (Emerson’s essays, David Copperfield, Shaw’s Major Barbara, the poetry of Emily Dickinson, and a dozen other works) were masterly, and our teacher possessed an authority it would have been “bootless” (his word) to question.

Studying English taught us how to write and think better, and to make articulate many of the inchoate impulses and confusions of our post-adolescent minds. We began to see, as we had not before, how such books could shape and refine our thinking. We began to understand why generations of people coming before us had kept them in libraries and bookstores and in classes such as ours. There was, we got to know, a tradition, a historical culture, that had been assembled around these books. Shakespeare had indeed made a difference—to people before us, now to us, and forever to the language of English-speaking people.

Finding pleasure in such reading, and indeed in majoring in English, was a declaration at the time that education was not at all about getting a job or securing one’s future. In comparison with the pre-professional ambitions that dominate the lives of American undergraduates today, the psychological condition of students of the time was defined by self-reflection, innocence, and a casual irresponsibility about what was coming next.

Also visible in the late 1940s and early 1950s were thousands of GIs returning from World War II with a desire to establish for themselves lives as similar as possible to those they imagined had been led by the college generation before their own. For these veterans, college implied security and tradition, a world unlike the one they had left behind in Europe and the Pacific. So they did what they thought one always did in college: study, reflect, and learn. They would reconnect, they thought, with the cultural traditions the war had been fought to defend. Thus a curriculum complete with “great books” and a pantheon of established authors went without question for those students, and it was reinforced for everybody else.

For those like me who immediately followed them in the 1950s and early 1960s, the centrality of the humanities to a liberal education was a settled matter. But by the end of the 1960s, everything was up for grabs and nothing was safe from negative and reductive analysis. Every form of anti-authoritarian energy—concerning sexual mores, race relations, the war in Vietnam, mind-altering drugs—was felt across the nation (I was at Berkeley, the epicenter of all such energies). Against such ferocious intensities, few elements of the cultural patterns of the preceding decades could stand. The long-term consequences of su

First the facts: while the study of English has become less popular among undergraduates, the study of business has risen to become the most popular major in the nation’s colleges and universities. With more than twice the majors of any other course of study, business has become the concentration of more than one in five American undergraduates. Here is how the numbers have changed from 1970/71 to 2003/04 (the last academic year with available figures):

English: from 7.6 percent of the majors to 3.9 percent
Foreign languages and literatures: from 2.5 percent to 1.3 percent
Philosophy and religious studies: from 0.9 percent to 0.7 percent
History: from 18.5 percent to 10.7 percent
Business: from 13.7 percent to 21.9 percent

In one generation, then, the numbers of those majoring in the humanities dropped from a total of 30 percent to a total of less than 16 percent; during that same generation, business majors climbed from 14 percent to 22 percent. Despite last year’s debacle on Wall Street, the humanities have not benefited; students are still wagering that business jobs will be there when the economy recovers.

What are the causes for this decline? There are several, but at the root is the failure of departments of English across the country to champion, with passion, the books they teach and to make a strong case to undergraduates that the knowledge of those books and the tradition in which they exist is a human good in and of itself. What departments have done instead is dismember the curriculum, drift away from the notion that historical chronology is important, and substitute for the books themselves a scattered array of secondary considerations (identity studies, abstruse theory, sexuality, film and popular culture). In so doing, they have distanced themselves from the young people interested in good books.

That, as I say, is the most serious cause of the decline in the number of humanities students. But it is not alone. In an educational collapse of this magnitude, other forces must also be at play. The first of these is the surging growth of public higher education and the relatively slower growth of private colleges and universities.

During the most recent period for which good figures are available (from 1972 to 2005), more young people entered the world of higher education than at any time in American history. Where did they go? Increasingly into public, not private, schools. In the space of that one generation, public colleges and universities wound up with more than 13 million students in their classrooms while private institutions enrolled about 4.5 million. Students in public schools tended toward majors in managerial, technical, and pre-professional fields while students in private schools pursued more traditional and less practical academic subjects.

Although many public institutions have had an interest in teaching the humanities, their prime role has always rested elsewhere: in engineering, research science, and the applied disciplines (agriculture, mining, viniculture, veterinary medicine, oceanography). By contrast, private schools have until now been the most secure home of the humanities. But today even some liberal arts colleges are offering fewer courses in the liberal arts and more courses that are “practical.” With their ascendancy, the presiding ethos of public institutions—fortified by the numbers of majors and faculty, and by the amounts of money involved—has come to exert a more and more powerful thrust in American higher education. The result? The humanities, losing the national numbers game, find themselves moving to the periphery of American higher education.

But were they ever at the center? The notion that the literary humanities in particular have been at the heart of American higher education is, I think, a mirage. I once thought so because of the great popularity of the study of literature during my undergraduate and graduate years. Yet the “glory years” of English and American literature turn out to have been brief. Before we regret the decline of the literary humanities, then, we must acknowledge how fleeting their place in the sun was.

In this country and in England, the study of English literature began in the latter part of the 19th century as an exercise in the scientific pursuit of philological research, and those who taught it subscribed to the notion that literature was best understood as a product of language. The discipline treated the poems and narratives of a particular place, the British Isles, as evidence of how the linguistic roots of that place—Germanic, Romance, and other—conditioned what had been set before us as “masterpieces.” The twin focus, then, was on the philological nature of the enterprise and the canon of great works to be studied in their historical evolution.

Professing Literature: An Institutional History, Gerald Graff’s impressive study of what happened next, shows that even criticism of that canon is not yet a century old: “Scholar and critic emerge as antithetical terms,” he writes, and “the gulf further widens between fact and value, investigation and appreciation, scientific specialization and general culture.” Yet neither side denied the existence of a canon or that its historical development could be studied.

The stability of these ideas in the postwar years, from the late 1940s until the early 1970s, permitted the spectacular growth in English departments. The number of English majors spurted up from 17,000 to 64,000 and the number of graduate students from 230 to 1,591. (As part of that spurt, I entered graduate school in 1961 and got my Ph.D. seven years later.) But by 1985/86, the number of undergraduate English majors had fallen back to 34,000, despite a hefty increase in total nationwide undergraduate enrollment. In the foreign languages, philosophy, and history, the story was the same: impressive growth followed by swift decline. The history of enrollments reveals, then, that the study of English and American literature enjoyed only a momentary glamour.

What was the appeal of English during those now long-ago days? For me, English as a way of understanding the world began at Haverford College, where I was an undergraduate in the late 1950s. The place was small, the classrooms plain, the students all intimidated boys, and the curriculum both straightforward and challenging. What we read forced us to think about the words on the page, their meaning, their ethical and psychological implications, and what we could contrive (in 500-word essays each week) to write about them. With the books in front of us, we were taught the skills of interpretation. Our tasks were difficult, the books (Emerson’s essays, David Copperfield, Shaw’s Major Barbara, the poetry of Emily Dickinson, and a dozen other works) were masterly, and our teacher possessed an authority it would have been “bootless” (his word) to question.

Studying English taught us how to write and think better, and to make articulate many of the inchoate impulses and confusions of our post-adolescent minds. We began to see, as we had not before, how such books could shape and refine our thinking. We began to understand why generations of people coming before us had kept them in libraries and bookstores and in classes such as ours. There was, we got to know, a tradition, a historical culture, that had been assembled around these books. Shakespeare had indeed made a difference—to people before us, now to us, and forever to the language of English-speaking people.

Finding pleasure in such reading, and indeed in majoring in English, was a declaration at the time that education was not at all about getting a job or securing one’s future. In comparison with the pre-professional ambitions that dominate the lives of American undergraduates today, the psychological condition of students of the time was defined by self-reflection, innocence, and a casual irresponsibility about what was coming next.

Also visible in the late 1940s and early 1950s were thousands of GIs returning from World War II with a desire to establish for themselves lives as similar as possible to those they imagined had been led by the college generation before their own. For these veterans, college implied security and tradition, a world unlike the one they had left behind in Europe and the Pacific. So they did what they thought one always did in college: study, reflect, and learn. They would reconnect, they thought, with the cultural traditions the war had been fought to defend. Thus a curriculum complete with “great books” and a pantheon of established authors went without question for those students, and it was reinforced for everybody else.

For those like me who immediately followed them in the 1950s and early 1960s, the centrality of the humanities to a liberal education was a settled matter. But by the end of the 1960s, everything was up for grabs and nothing was safe from negative and reductive analysis. Every form of anti-authoritarian energy—concerning sexual mores, race relations, the war in Vietnam, mind-altering drugs—was felt across the nation (I was at Berkeley, the epicenter of all such energies). Against such ferocious intensities, few elements of the cultural patterns of the preceding decades could stand. The long-term consequences of su

0/5000

จาก: -

เป็น: -

ผลลัพธ์ (ไทย) 1: [สำเนา]

คัดลอก!

ในช่วงสี่ทศวรรษ กะเชิญเผยแพร่ในระดับปริญญาตรีที่ต้องการศึกษาได้รับในอเมริกันศึกษา หมายเลขของชายหนุ่มและหญิงที่ majoring ในอังกฤษได้ลดลงอย่างมาก เหมือนเป็นความจริงของปรัชญา ภาษาต่างประเทศ ประวัติศาสตร์ศิลปะ ฟิลด์เป็น รวมทั้งประวัติ และ เป็นคนที่มีสอนในมหาวิทยาลัยสี่แผนกภาษาอังกฤษกว่า 40 ปี ฉันกำลัง dismayed โดยกะนี้ เป็นเพื่อนร่วมงานที่นี่และมีทั่วแผ่นดิน และเนื่องจากมันคงให้ จะต้องพยายามแยกแยะเหตุผล — หลายสาเหตุ – สำหรับสิ่งที่เกิดแรกข้อเท็จจริง: ในขณะที่การศึกษาของอังกฤษกลายเป็นน้อยหมู่สูง ๆ ธุรกิจการศึกษาได้เพิ่มขึ้นเป็น หลักนิยมในวิทยาลัยและมหาวิทยาลัยของประเทศ มีมากกว่าสองสาขาเอกหลักสูตรอื่น ๆ การศึกษา ธุรกิจได้กลายเป็น ความเข้มข้นของสูง ๆ อเมริกันมากกว่าหนึ่งในห้า นี่คือวิธีหมายเลขเปลี่ยนจาก 1970/71 2003/04 (วิชาการปี ด้วยตัวเลขว่าง):ภาษาอังกฤษ: จากร้อยละ 7.6 ของสาขาเอกร้อยละ 3.9ภาษาต่างประเทศและ literatures: จากร้อยละ 2.5 ร้อยละ 1.3ปรัชญาและศาสนา: จาก 0.9 เปอร์เซ็นต์ร้อยละ 0.7ประวัติ: จาก 18.5 เปอร์เซ็นต์ร้อยละ 10.7ธุรกิจ: จาก 13.7 เปอร์เซ็นต์ร้อยละ 21.9ในรุ่นหนึ่ง แล้ว จำนวนที่ majoring ในมนุษยศาสตร์ที่ลดลงจากจำนวนร้อยละ 30 แต่น้อยกว่า 16 เปอร์เซ็นต์ ขณะที่รุ่นเดียวกัน ธุรกิจสาขาเอกปีนจากร้อยละ 14 ร้อยละ 22 แม้ปี debacle ใน Wall Street มนุษยศาสตร์ที่มีไม่ได้รับประโยชน์ นักเรียนจะยังคงพนันขันต่อว่า งานธุรกิจจะมีเมื่อกู้เศรษฐกิจสาเหตุการลดลงนี้มีอะไรบ้าง มีหลาย แต่รากคือความล้มเหลวของแผนกภาษาอังกฤษทั่วประเทศ แชมเปี้ยน สุดหัวใจ หนังสือสอน และให้กรณีแรงสูง ๆ ที่รู้หนังสือเหล่านั้นและประเพณีที่พวกเขามีอยู่เป็นมนุษย์ดีใน และ ของตัวเอง แต่สิ่งที่หน่วยงานได้ทำเป็น dismember หลักสูตร ดริฟท์คิดว่าลำดับทางประวัติศาสตร์สำคัญ และแทนหนังสือเองเรย์กระจายการพิจารณารอง (ศึกษาเอกลักษณ์ ทฤษฎี abstruse เพศ ภาพยนตร์ และวัฒนธรรมสมัยนิยม) ทำ พวกเขามี distanced ตัวเองจากคนหนุ่มสาวสนใจหนังสือดีว่า ฉันพูด เป็นสาเหตุที่ร้ายแรงที่สุดของการลดลงของจำนวนนักเรียนมนุษยศาสตร์ แต่ไม่ใช่คนเดียว ในการยุบการศึกษาขนาดนี้ กองกำลังอื่นต้องมีที่เล่น ครั้งแรกของเหล่านี้จะเติบโต surging สาธารณะอุดมศึกษาและการเติบโตค่อนข้างช้าของวิทยาลัยเอกชนและมหาวิทยาลัยช่วงล่าสุดที่ตัวเลขที่ดีได้ (1972 ถึง 2005), คนหนุ่มป้อนโลกของอุดมศึกษามากกว่าครั้งใด ๆ ในประวัติศาสตร์อเมริกัน พวกเขาไม่ได้ไปไหน ขึ้นในโรงเรียนสาธารณะ ไม่ส่วน ตัว ในพื้นที่ของรุ่นที่หนึ่ง สาธารณะวิทยาลัยและมหาวิทยาลัยที่แผล มีมากกว่า 13 ล้านคนและนักเรียนในห้องเรียนของพวกเขาในขณะที่สถาบันเอกชนค่าลงทะเบียนประมาณ 4.5 ล้าน นักเรียนในโรงเรียนที่มีแนวโน้มไปทางสาขาเอกในการบริหารจัดการ เทคนิค และ pre-professional ขณะนักเรียนโรงเรียนเอกชนติดตามวิชาดั้งเดิม และการปฏิบัติน้อยแม้ว่าหลายสถาบันสาธารณะมีความสนใจในการสอนที่มนุษยศาสตร์ บทบาทเฉพาะของตนได้เสมอคัดสรรอื่น ๆ: วิศวกรรมศาสตร์ วิทยาศาสตร์วิจัย และสาขาวิชาประยุกต์ (เกษตร เหมืองแร่ viniculture สัตวแพทยศาสตร์ สมุทรศาสตร์) โดยคมชัด โรงเรียนเอกชนจนถึงขณะนี้ได้บ้านปลอดภัยที่สุดของมนุษยชาติที่ แต่วันนี้บางวิทยาลัยศิลปศาสตร์จะนำเสนอหลักสูตรน้อยลงในการศิลปศาสตร์และหลักสูตรเพิ่มเติมที่ "ปฏิบัติ" กับ ascendancy ของพวกเขา ปัด presiding ของสถาบันภาครัฐ — ธาตุ โดยจำนวนสาขาเอกและคณะ และจำนวนเงินที่เกี่ยวข้อง — มาโหมกระตุกมีประสิทธิภาพมากในการศึกษาอเมริกัน ผลหรือไม่ มนุษยศาสตร์ สูญเสียเกมหมายเลขชาติ ค้นหาตัวเองย้ายไปยสปริงของอเมริกันศึกษาแต่พวกเขาเคยกลาง ความที่มนุษยศาสตร์วรรณคดีโดยเฉพาะหัวใจของการศึกษาอเมริกัน ได้ คิดว่า มิราจเป็น เมื่อคิดนั้นเนื่องจากความนิยมอย่างมากของการศึกษาวรรณคดีในระดับปริญญาตรีและระดับบัณฑิตศึกษาปีของฉัน ยัง "ปีเกียรติ" ของวรรณคดีอังกฤษ และอเมริกันเปิดออกได้โดยสังเขป ก่อนขอปฏิเสธของมนุษยศาสตร์วรรณกรรม แล้ว เราต้องยอมรับว่า หายวับไปแสงแดดไม่ในประเทศนี้ ในอังกฤษ การศึกษาวรรณคดีอังกฤษเริ่มในส่วนหลังของศตวรรษ 19 เป็นการออกกำลังกายในการแสวงหาทางวิทยาศาสตร์วิจัย philological และผู้สอนมันสมัครสมาชิกคิดว่า วรรณกรรมดีที่สุดเข้าใจว่าเป็นผลิตภัณฑ์ของภาษา วินัยถือว่าบทกวี และ narratives ทั้ง สถานที่ อังกฤษ เป็นหลักฐานว่าภาษาศาสตร์ของสถานที่ — ตระกูล โรแมนติก และอื่น ๆ -ปรับอากาศว่ามีการตั้งก่อนเราเป็น "ผลงานมาสเตอร์พีซทำ" เน้นคู่ ถูกแล้ว philological ธรรมชาติขององค์กรและแคนนอนทำงานที่ดีจะต้องศึกษาวิวัฒนาการของประวัติศาสตร์Professing วรรณคดี: ประวัติศาสตร์สถาบัน เจอรัลด์ Graff ศึกษาประทับใจเกิดขึ้น แสดงว่า วิจารณ์แม้แต่ของแคนนอนที่ยังไม่มีศตวรรษที่เก่า: "นักวิชาการและนักวิจารณ์ออกเป็นเงื่อนไข antithetical ที่เขาเขียน และ"อ่าวต่อ widens ระหว่างข้อเท็จจริง และค่า ตรวจสอบ และเพิ่มค่า ความเชี่ยวชาญทางวิทยาศาสตร์ และวัฒนธรรมทั่วไป" แต่ไม่ปฏิเสธการดำรงอยู่ของแคนนอน ขึ้น ที่ได้ศึกษาการพัฒนาทางประวัติศาสตร์ความมั่นคงของแนวความคิดนี้ในปีที่พ้น จาก 2483 จนถึงปี 1970 ช่วง สามารถเจริญเติบโตงดงามในแผนกภาษาอังกฤษ จำนวนสาขาเอกภาษาอังกฤษ spurted จาก 17,000 เพื่อ 64,000 และจำนวนนักศึกษาระดับบัณฑิตศึกษาจาก 230 1,591 (เป็นส่วนหนึ่งของ spurt นั้น ฉันป้อนบัณฑิตในปริญญา 1961 และใส่ฉัน 7 ปี) แต่ โดยปี 1985/86 จำนวนสาขาเอกภาษาอังกฤษระดับปริญญาตรีได้ตกลงกลับไป 34000 แม้มีการเพิ่มหนักลงทะเบียนระดับปริญญาตรีทั่วประเทศรวม ในภาษาต่างประเทศ ปรัชญา ประวัติศาสตร์ เรื่องราว: เจริญเติบโตที่น่าประทับใจตามลดลงรวดเร็วขึ้น ประวัติของลงเผย แล้ว ว่า วิชาวรรณคดีอังกฤษ และอเมริกันชอบเพียงชั่วขณะรับการอะไรถูกอุทธรณ์ของอังกฤษยุคนี้ยาวผ่านมา สำหรับฉัน ภาษาอังกฤษเป็นวิธีเข้าใจโลกเริ่มที่ Haverford วิทยาลัย ที่ผมเป็นทุนระดับปริญญาตรีในช่วงปลายทศวรรษ 1950 มีขนาดเล็ก ล้วนห้องเรียน นักเรียนชายทั้งหมด intimidated และหลักสูตรที่ท้าทาย และตรงไปตรงมา สิ่งที่เราอ่านบังคับเราคิดคำบนหน้า ความหมายของพวกเขา ผลจริยธรรม และจิตใจของพวกเขา และสิ่งที่เราสามารถ contrive (ในบทความ 500 คำแต่ละสัปดาห์) ที่เขียนเกี่ยวกับพวกเขา มีหนังสือหน้าเรา เราได้สอนทักษะของการตีความ งานของเราได้ยาก หนังสือ (เขียนเรียงความของอีเมอร์สัน คอ ปเปอร์ฟิลด์ David บาร์บาร่าหลักของ Shaw บทกวีของเอมิลี่ดิกคินสัน และโหลอื่น ๆ งาน) ได้ชำนาญ และครูของเราต้องเป็นผู้ที่จะมี "bootless" (คำของพระองค์) สอบถามเรียนภาษาอังกฤษที่สอนเราวิธี การเขียน และคิดดี และทำประกบของแรงกระตุ้น inchoate และ confusions จิตใจวัยรุ่นหลังของเรา เราเริ่มเห็น มีไม่ก่อน ว่าหนังสือดังกล่าวสามารถรูปร่าง และกลั่นกรองความคิดของเรา เราเริ่มเข้าใจทำไมรุ่นของคนที่มาก่อนเรามีเก็บไว้ ในไลบรารีและยัง และเราเปิดสอน มี เราได้รับรู้ ประเพณี วัฒนธรรมประวัติศาสตร์ ที่ได้รวบรวมสถานหนังสือเหล่านี้ เชกสเปียร์แน่นอนมีความแตกต่างเช่นคนก่อนเรา ตอนนี้เรา และตลอดภาษาอังกฤษคนหาความสุข ในการอ่านดังกล่าว และแน่นอน ในสาขาภาษาอังกฤษ มีรายงานเวลาที่ศึกษาไม่เกี่ยวกับการงาน หรือการรักษาความปลอดภัยหนึ่ง คือในอนาคต เมื่อเปรียบเทียบกับความทะเยอทะยาน pre-professional ที่ครองชีวิตของอเมริกันสูง ๆ วันนี้ สภาพจิตใจของนักเรียนที่ถูกกำหนด โดยการมอง ความบริสุทธิ์ และ irresponsibility สบาย ๆ เกี่ยวกับสิ่งต่อไปมายัง มองเห็นได้ในช่วงต้นทศวรรษ 1950 และ 2483 ได้พัน GIs ความจากสงครามโลกครั้งที่สอง ด้วยความปรารถนาที่จะสร้างเองชีวิตคล้ายกันเป็นที่สุดที่จะจินตนาการได้ถูกนำ โดยการสร้างวิทยาลัยก่อนตนเอง สำหรับทหารผ่านศึกเหล่านี้ วิทยาลัยนัยความปลอดภัย และประเพณี โลกแตกต่างจากหนึ่งพวกเขาได้ทิ้งได้ในยุโรปและแปซิฟิก ดังนั้นพวกเขาได้สิ่งที่พวกเขาคิดว่า หนึ่งได้เสมอในวิทยาลัย: ศึกษา สะท้อน และเรียนรู้ พวกเขาจะเชื่อมต่อ คิดว่า พวกเขา มีประเพณีวัฒนธรรมที่มีการสู้รบเพื่อปกป้อง ดังนั้น หลักสูตรสมบูรณ์แบบ ด้วย "หนังสือดี" องของผู้เขียนขึ้นไป โดยคำถามสำหรับนักเรียนเหล่านั้น และจะถูกเสริมแรงสำหรับทุกคนอื่นสำหรับคนอย่างผมที่ทันทีตามในช่วงทศวรรษ 1950 และช่วงต้นปี 1960s เอกภาพของมนุษยศาสตร์การศึกษาเสรีเป็นเรื่องที่ชำระ แต่ช่วงปลายปี 1960 ทุกอย่างสำหรับ grabs และมีอะไรที่ปลอดภัยจากการวิเคราะห์ค่าลบ และกล้าหาญ ทุกรูปแบบของพลังงานต่อต้าน authoritarian — เกี่ยวกับจารีตและวิถีประชาทางเพศ ความสัมพันธ์แข่งขัน สงครามเวียดนาม ยา mind-altering — รู้สึกทั่วประเทศ (ครับที่เบิร์กลีย์ จุดศูนย์กลางของพลังงานดังกล่าว กับการปลดปล่อยก๊าซดังกล่าวชายฉกรรจ์ สามารถยืนบางองค์ประกอบของรูปแบบวัฒนธรรมของทศวรรษที่ผ่านมาก่อนหน้านี้ ผลกระทบระยะยาวของ su

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:[สำเนา]

คัดลอก!

ในช่วงสี่ทศวรรษที่ผ่านมามีการเปลี่ยนแปลงที่ดีในการเผยแพร่สิ่งที่นักศึกษาระดับปริญญาตรีชอบที่จะศึกษาได้ที่สถานที่ในการศึกษาที่สูงขึ้นของชาวอเมริกัน จำนวนของคนหนุ่มและหญิงสาววิชาเอกภาษาอังกฤษได้ลดลงอย่างมาก; เดียวกันเป็นจริงของปรัชญา, ภาษาต่างประเทศ, ประวัติศาสตร์ศิลปะและสาขาเครือญาติรวมถึงประวัติ เป็นคนที่มีการสอนในสี่แผนกภาษาอังกฤษของมหาวิทยาลัยในช่วง 40 ปีที่ผ่านมาผมอนาถใจโดยการเปลี่ยนแปลงนี้เช่นเดียวกับเพื่อนร่วมงานที่นี่และมีทั่วแผ่นดิน และเพราะมันกลับไม่ได้อาจจะเป็นสิ่งสำคัญที่จะพยายามที่จะเรียงลำดับจากเหตุผลที่หลายเหตุผลสำหรับสิ่งที่เกิดขึ้น. แรกข้อเท็จจริง: ในขณะที่การศึกษาของอังกฤษได้กลายเป็นที่นิยมน้อยในหมู่นักศึกษาระดับปริญญาตรีการศึกษาของธุรกิจได้เพิ่มขึ้นถึง กลายเป็นที่นิยมมากที่สุดที่สำคัญในวิทยาลัยของประเทศและมหาวิทยาลัย ที่มีมากกว่าสองเท่าของสาขาวิชาของหลักสูตรอื่น ๆ ของการศึกษาธุรกิจได้กลายเป็นความเข้มข้นกว่าหนึ่งในห้าของนักศึกษาปริญญาตรีชาวอเมริกัน นี่คือวิธีที่ตัวเลขที่มีการเปลี่ยนแปลงจากการ 2003/04 1970/71 (ปีการศึกษาที่ผ่านมากับตัวเลขมี): อังกฤษ: จากร้อยละ 7.6 ของการแข่งขันอยู่ที่ร้อยละ 3.9 ภาษาต่างประเทศและวรรณกรรม: จากร้อยละ 2.5 ถึงร้อยละ 1.3 ปรัชญาและศาสนา การศึกษา: จากร้อยละ 0.9 ถึงร้อยละ 0.7 ประวัติ: จากร้อยละ 18.5 เป็นร้อยละ 10.7 ธุรกิจ: จากร้อยละ 13.7 เป็นร้อยละ 21.9 ในรุ่นหนึ่งแล้วตัวเลขของผู้ที่เอกมนุษยศาสตร์ลดลงจากการรวมร้อยละ 30 รวมน้อยกว่า กว่าร้อยละ 16 ระหว่างรุ่นเดียวกันสาขาวิชาธุรกิจเพิ่มขึ้นจากร้อยละ 14-22 ร้อยละ แม้จะมีน้ำท่วมปีที่ผ่านมาใน Wall Street มนุษยศาสตร์ที่ยังไม่ได้รับประโยชน์; นักเรียนยังคงมีการวางเดิมพันว่างานธุรกิจจะมีเมื่อเศรษฐกิจฟื้นตัว. อะไรคือสาเหตุของการลดลงนี้? มีหลาย แต่ที่รากคือความล้มเหลวของหน่วยงานภาษาอังกฤษทั่วประเทศที่จะเป็นแชมป์ที่มีความหลงใหลในหนังสือที่พวกเขาสอนและเพื่อให้เป็นกรณีที่แข็งแกร่งให้กับนักศึกษาระดับปริญญาตรีที่มีความรู้ในหนังสือเหล่านั้นและประเพณีในการที่พวกเขามีอยู่เป็นอยู่ ที่ดีของมนุษย์ในตัวของมันเอง สิ่งที่หน่วยงานที่ได้ทำแทนคือตระหนกหลักสูตรลอยออกไปจากความคิดที่ว่าเหตุการณ์ทางประวัติศาสตร์เป็นสิ่งสำคัญและทดแทนสำหรับหนังสือที่ตัวเองอาร์เรย์กระจายของการพิจารณารอง (การศึกษาตัวตนของทฤษฎีลึกซึ้งเพศภาพยนตร์และวัฒนธรรมสมัยนิยม) ดังนั้นในการทำพวกเขาได้ทำตัวเหินห่างจากคนหนุ่มสาวที่สนใจในหนังสือที่ดี. ว่าที่ผมพูดว่าเป็นสาเหตุที่ร้ายแรงที่สุดของการลดลงในจำนวนของนักเรียนมนุษยศาสตร์ แต่มันเป็นไปไม่ได้คนเดียว ในการศึกษาการล่มสลายของขนาดนี้กองกำลังอื่น ๆ ยังต้องมีการเล่น ครั้งแรกของเหล่านี้คือการเจริญเติบโตที่เพิ่มขึ้นของการศึกษาที่สูงขึ้นของประชาชนและการเจริญเติบโตค่อนข้างช้าของวิทยาลัยเอกชนและมหาวิทยาลัย. ในช่วงระยะเวลาที่ผ่านมามากที่สุดซึ่งตัวเลขที่ดีที่มีอยู่ (1972-2005) คนหนุ่มสาวมากขึ้นเข้าสู่โลกของการศึกษาที่สูงขึ้น กว่าในเวลาใด ๆ ในประวัติศาสตร์อเมริกัน พวกเขาไปไหน? เพิ่มมากขึ้นเข้าไปในที่สาธารณะไม่ได้ส่วนตัวโรงเรียน ในพื้นที่ที่คนรุ่นหนึ่งที่ประชาชนวิทยาลัยและมหาวิทยาลัยแผลขึ้นที่มีมากกว่า 13 ล้านคนในห้องเรียนของพวกเขาในขณะที่สถาบันเอกชนที่ลงทะเบียนเรียนประมาณ 4.5 ล้าน นักเรียนในโรงเรียนของรัฐมีแนวโน้มไปสู่การแข่งขันในการบริหารจัดการทางด้านเทคนิคและสาขาก่อนมืออาชีพขณะที่นักเรียนในโรงเรียนเอกชนดำเนินการเรื่องแบบดั้งเดิมมากขึ้นและในทางปฏิบัติน้อยวิชาการ. แม้ว่าสถาบันของรัฐจำนวนมากมีความสนใจในการเรียนการสอนมนุษยศาสตร์บทบาทสำคัญของพวกเขาได้เคยวาง ที่อื่น ๆ ในด้านวิศวกรรมวิทยาศาสตร์การวิจัยและสาขาวิชาที่ใช้ (การเกษตร, การทำเหมืองแร่ viniculture, สัตวแพทยศาสตร์สมุทรศาสตร์) ในทางตรงกันข้ามโรงเรียนเอกชนได้จนตอนนี้บ้านที่ปลอดภัยที่สุดของมนุษยศาสตร์ แต่วันนี้แม้บางศิลปศาสตร์วิทยาลัยจะนำเสนอหลักสูตรที่น้อยลงในศิลปศาสตร์และหลักสูตรอื่น ๆ ที่มี "การปฏิบัติ." ด้วยอำนาจวาสนาของพวกเขาร๊อคประธานของสถาบันเสริมของประชาชนโดยตัวเลขของสาขาวิชาและคณะและจำนวนเงินที่ ที่เกี่ยวข้องกับการ-ได้มาออกแรงผลักดันมากขึ้นและมีประสิทธิภาพมากขึ้นในการศึกษาที่สูงขึ้นของชาวอเมริกัน ผลลัพธ์? มนุษยศาสตร์แพ้เกมตัวเลขแห่งชาติพบว่าตัวเองจะย้ายไปอยู่รอบนอกของการศึกษาระดับสูงอเมริกัน. แต่พวกเขาเคยที่ศูนย์? ความคิดที่ว่ามนุษยศาสตร์วรรณกรรมโดยเฉพาะอย่างยิ่งได้รับหัวใจของการศึกษาที่สูงขึ้นของชาวอเมริกันคือผมคิดว่าภาพลวงตา ผมเคยคิดเช่นนั้นเพราะความนิยมที่ดีของการศึกษาของวรรณกรรมในช่วงปีที่จบการศึกษาระดับปริญญาตรีและฉัน ยัง "ปีพระสิริ" ของภาษาอังกฤษและวรรณคดีอเมริกันเปิดออกจะได้รับสั้น ๆ ก่อนที่เราจะเสียใจที่ลดลงของมนุษยศาสตร์วรรณกรรมแล้วเราต้องยอมรับว่าหายวับไปสถานที่ในดวงอาทิตย์. ในประเทศนี้และในอังกฤษศึกษาวรรณคดีอังกฤษที่จะเริ่มต้นในส่วนหลังของศตวรรษที่ 19 ในขณะที่ออกกำลังกายในที่ การแสวงหาทางวิทยาศาสตร์ของการวิจัยภาษาศาสตร์และผู้ที่สอนสมัครรับความคิดที่ว่าวรรณกรรมเป็นที่เข้าใจกันดีในฐานะผลิตภัณฑ์ของภาษา วินัยในการรักษาบทกวีและเรื่องเล่าของสถานที่เฉพาะที่เกาะอังกฤษเป็นหลักฐานของวิธีการที่รากของภาษาที่สถานที่ดั้งเดิม, โรแมนติกและอื่น ๆ ปรับอากาศสิ่งที่ได้รับการตั้งค่าก่อนที่เราเป็น "ผลงานชิ้นเอก." โฟกัสคู่ แล้วก็อยู่กับธรรมชาติภาษาศาสตร์ขององค์กรและหลักการของผลงานที่ดีในการได้รับการศึกษาในการวิวัฒนาการทางประวัติศาสตร์ของพวกเขา. อ้างวรรณคดี: ประวัติศาสตร์สถาบันการศึกษาที่น่าประทับใจเจอราลด์การปลูกถ่ายอวัยวะของสิ่งที่เกิดขึ้นต่อไปแสดงให้เห็นว่าแม้คำวิจารณ์ของที่แคนนอนยังไม่ ศตวรรษเก่า "นักวิชาการและนักวิจารณ์ออกมาเป็นแง่ถือ" เขาเขียนและ "อ่าวไทยต่อไปกว้างระหว่างความเป็นจริงและความคุ้มค่าการตรวจสอบและชื่นชมความเชี่ยวชาญทางวิทยาศาสตร์และวัฒนธรรมทั่วไป." แต่ทั้งสองฝ่ายปฏิเสธการดำรงอยู่ของแคนนอนหรือว่า พัฒนาการทางประวัติศาสตร์ของ บริษัท อาจได้รับการศึกษา. ความมั่นคงของความคิดเหล่านี้ในปีที่ผ่านมาหลังการตั้งแต่ปลายปี 1940 จนถึงต้นปี 1970 ได้รับอนุญาตการเจริญเติบโตที่งดงามในแผนกภาษาอังกฤษ จำนวนสาขาวิชาภาษาอังกฤษ spurted เพิ่มขึ้นจาก 17,000 ไป 64,000 และจำนวนนักศึกษาระดับบัณฑิตศึกษาจาก 230 1591 (ในฐานะที่เป็นส่วนหนึ่งของการปะทุที่ผมเข้าเรียนปริญญาโทในปี 1961 และได้รับปริญญาเอกของฉันเจ็ดปีต่อมา.) แต่โดย 1985-1986 จำนวนสาขาวิชาภาษาอังกฤษระดับปริญญาตรีได้ลดลงกลับไปที่ 34,000 แม้จะมีการเพิ่มขึ้นอย่างหนักรวมทั่วประเทศ การลงทะเบียนเรียนในระดับปริญญาตรี ในภาษาต่างประเทศปรัชญาและประวัติศาสตร์เรื่องได้เหมือนกัน: การเจริญเติบโตที่น่าประทับใจตามด้วยการลดลงอย่างรวดเร็ว ประวัติศาสตร์ของการลงทะเบียนแสดงให้เห็นแล้วว่าการศึกษาภาษาอังกฤษและวรรณคดีอเมริกันมีความสุขเพียงชั่วขณะเย้ายวนใจ. สิ่งที่เป็นเสน่ห์ของภาษาอังกฤษในช่วงวันนี้ระยะที่ผ่านมาหรือไม่ สำหรับผมภาษาอังกฤษเป็นวิธีการทำความเข้าใจโลกเริ่มต้นที่ Haverford วิทยาลัยที่ฉันเป็นนักศึกษาระดับปริญญาตรีในปี 1950 ปลาย สถานที่ที่มีขนาดเล็กห้องเรียนธรรมดานักเรียนชายข่มขู่ทั้งหมดและหลักสูตรทั้งสองตรงไปตรงมาและมีความท้าทาย สิ่งที่เราอ่านบังคับให้เราคิดเกี่ยวกับคำในหน้าความหมายของพวกเขาผลกระทบทางจริยธรรมและจิตใจของพวกเขาและสิ่งที่เราสามารถประดิษฐ์ (ในบทความ 500 คำในแต่ละสัปดาห์) ในการเขียนเกี่ยวกับพวกเขา กับหนังสือในหน้าของเราที่เราได้รับการสอนทักษะของการตีความ งานของเราเป็นเรื่องยากหนังสือ (บทความเมอร์สันเดวิดคอปเปอร์ฟิลด์ชอว์สาขาบาร์บาร่า, บทกวีของเอมิลี่ดิกคินสันและงานอื่น ๆ โหล) เป็นนายและครูของเรามีผู้มีอำนาจก็จะได้รับ "ไม่มีประโยชน์" (คำพูดของเขา) ที่จะตั้งคำถาม. การเรียนภาษาอังกฤษสอนเราวิธีการเขียนและคิดว่าดีขึ้นและเพื่อให้ชัดเจนหลายขั้นต้นแรงกระตุ้นและความสับสนของจิตใจของวัยรุ่นโพสต์ของเรา เราเริ่มที่จะเห็นอย่างที่เราไม่เคยมาก่อนว่าหนังสือดังกล่าวอาจปรับแต่งรูปร่างและความคิดของเรา เราเริ่มที่จะเข้าใจว่าทำไมรุ่นของคนที่มาก่อนเราได้เก็บไว้ในห้องสมุดและร้านหนังสือและในชั้นเรียนเช่นเรา มีเราได้รู้ประเพณีวัฒนธรรมประวัติศาสตร์ที่ได้รับการชุมนุมรอบหนังสือเหล่านี้ เช็คสเปียร์ได้ทำแน่นอนแตกต่างกับคนก่อนเราตอนนี้ให้เราและตลอดไปภาษาของคนที่พูดภาษาอังกฤษ. การค้นหาความสุขในการอ่านเช่นนี้และแน่นอนในวิชาเอกภาษาอังกฤษเป็นประกาศได้ตลอดเวลาว่าการศึกษาไม่ได้เป็น ที่ทุกคนเกี่ยวกับการรักษาความปลอดภัยในการทำงานหรือหนึ่งในอนาคต ในการเปรียบเทียบกับความทะเยอทะยานก่อนมืออาชีพที่มีอิทธิพลต่อชีวิตของนักศึกษาปริญญาตรีชาวอเมริกันในวันนี้สภาพจิตใจของนักเรียนของเวลาที่ถูกกำหนดโดยตัวเองสะท้อนความไร้เดียงสาและความรับผิดชอบที่ไม่เป็นทางการเกี่ยวกับสิ่งที่มาต่อไป. นอกจากนี้ยังสามารถมองเห็นได้ในช่วงปลายปี 1940 และช่วงต้นทศวรรษ 1950 เป็นพันของจีไอกลับมาจากสงครามโลกครั้งที่สองที่มีความปรารถนาที่จะสร้างตัวเองมีชีวิตอยู่สำหรับเป็นที่คล้ายกันเป็นไปได้ในการที่พวกเขาได้รับการคิดนำโดยวิทยาลัยรุ่นก่อนของตัวเอง สำหรับทหารผ่านศึกเหล่านี้การรักษาความปลอดภัยโดยนัยวิทยาลัยและประเพณีที่แตกต่างจากโลกหนึ่งที่พวกเขาได้ทิ้งไว้ข้างหลังในยุโรปและแปซิฟิก ดังนั้นพวกเขาจึงทำในสิ่งที่พวกเขาคิดว่าหนึ่งมักจะทำในวิทยาลัยการศึกษาสะท้อนให้เห็นถึงและเรียนรู้ พวกเขาจะเชื่อมต่อพวกเขาคิดว่ามีวัฒนธรรมประเพณีสงครามได้รับการต่อสู้เพื่อปกป้อง ดังนั้นหลักสูตรที่สมบูรณ์แบบด้วย "หนังสือที่ดี" และแพนธีออนของผู้เขียนที่จัดตั้งขึ้นไปโดยไม่ต้องคำถามสำหรับนักเรียนเหล่านั้นและมันก็เสริมสำหรับคนอื่น ๆ . สำหรับผู้ที่ชอบฉันทันทีที่ตามพวกเขาในปี 1950 และ 1960 ในช่วงต้นศูนย์กลางของมนุษยศาสตร์ เพื่อการศึกษาที่มีแนวคิดเสรีนิยมเป็นเรื่องตัดสิน แต่ในตอนท้ายของปี 1960 ที่ทุกอย่างขึ้นสำหรับการคว้าและไม่มีอะไรที่มีความปลอดภัยจากการวิเคราะห์เชิงลบและลดลง รูปแบบของการต่อต้านเผด็จการเกี่ยวกับพลังงานทางเพศทุกวัฒนธรรม, ความสัมพันธ์ที่การแข่งขันสงครามในเวียดนามใจการแก้ไขยาเสพติดเป็นความรู้สึกทั่วประเทศ (ผมอยู่ที่เบิร์กลีย์ศูนย์กลางของพลังงานดังกล่าวทั้งหมด) กับความเข้มดุร้ายเช่นองค์ประกอบบางส่วนของรูปแบบทางวัฒนธรรมของทศวรรษที่ผ่านมาก่อนหน้านี้สามารถยืน ผลที่ตามมาในระยะยาวของ su

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:[สำเนา]

คัดลอก!

ในช่วงสี่ทศวรรษที่ผ่านมา , รวมทั้งการเผยแพร่กะในสิ่งที่นักศึกษาต้องการศึกษาได้เกิดขึ้นในอเมริกันอุดมศึกษา . หมายเลขของชายหนุ่มและหญิง วิชาเอกภาษาอังกฤษได้ลดลงอย่างมาก ; เดียวกันเป็นจริงของปรัชญา ภาษาต่างประเทศ ศิลปะศาสตร์ และสาขาช่าง รวมทั้งประวัติศาสตร์เป็นคนที่สอนในแผนกภาษาอังกฤษสี่มหาวิทยาลัยกว่า 40 ปีที่ผ่านมา ฉันขยาด โดยการเปลี่ยนแปลงนี้เป็นเพื่อนร่วมงานของฉันที่นี่และมีในแผ่นดิน เพราะมันคงแก้ไขไม่ได้ มันเป็นสิ่งสำคัญที่จะพยายามที่จะแยกแยะเหตุผลหลายเหตุผลสำหรับสิ่งที่เกิดขึ้น

แรกข้อเท็จจริง : ในขณะที่เรียนภาษาอังกฤษได้กลายเป็นที่นิยมน้อยลง ของนักศึกษาระดับปริญญาตรีการศึกษาธุรกิจได้เพิ่มขึ้นที่จะกลายเป็นที่นิยมมากที่สุดของประเทศสำคัญในวิทยาลัยและมหาวิทยาลัย ที่มีมากกว่าสองวิชาเอกของหลักสูตรอื่น ๆของการศึกษาธุรกิจได้กลายเป็นความเข้มข้นมากกว่าหนึ่งในนักศึกษาอเมริกันห้า นี่คือวิธีที่ตัวเลขที่มีการเปลี่ยนแปลงจาก 1970 / 71 2003 / 04 ( ช่วงปีการศึกษากับตัวเลขที่สามารถใช้ได้ ) :

ภาษาอังกฤษ : จาก 7ร้อยละ 6 ของวิชาเอก 3.9 เปอร์เซ็นต์
ต่างประเทศภาษาและวรรณกรรม : จากร้อยละ 2.5 ถึง 1.3 เปอร์เซ็นต์
ศาสนาปรัชญาและการศึกษา : จากร้อยละ 0.9 ในประวัติศาสตร์ร้อยละ 0.7 จากร้อยละ 18.5
: ธุรกิจ 10.7 เปอร์เซ็นต์
: จาก 13.7 ร้อยละ 21.9 เปอร์เซ็นต์

ในรุ่นหนึ่งแล้วตัวเลขของผู้ที่จบในสาขามนุษยศาสตร์ลดลงจาก 30 เปอร์เซ็นต์เป็นจำนวนไม่น้อยกว่า 16 เปอร์เซ็นต์ ในรุ่นอายุเดียวกัน วิชาเอก ธุรกิจปีนจากร้อยละ 14 ถึง 22 เปอร์เซ็นต์ แม้ปีที่แล้วท่วมใน Wall Street , มนุษยศาสตร์ ไม่ได้ประโยชน์ นักเรียนยังพนันว่า งานทางธุรกิจจะมีเมื่อเศรษฐกิจฟื้นตัว .

อะไรคือสาเหตุของการลดลงนี้ มีหลายแบบแต่ที่รากคือความล้มเหลวของแผนกภาษาอังกฤษทั่วประเทศเพื่อแชมป์ กับความรัก , หนังสือที่พวกเขาสอนและทำให้กรณีที่แข็งแกร่งกับนักศึกษาว่า ความรู้ในหนังสือเหล่านั้น และประเพณีที่พวกเขามีอยู่ เป็นมนุษย์ที่ดีใน และ ของตัวเอง ที่แผนกทำแทนได้วิเคราะห์หลักสูตรลอยห่างออกไปจากความคิดว่าเหตุการณ์ทางประวัติศาสตร์เป็นสำคัญ และเพื่อทดแทนหนังสือที่ตัวเองเป็นอาร์เรย์ของการกระจาย ( ของมัธยมศึกษาลึกซึ้งทฤษฎี , ทางเพศ , ภาพยนตร์และได้รับความนิยมวัฒนธรรม ) ดังนั้นในการทำพวกเขาห่างไกลตัวเองจากคนหนุ่มสาวที่สนใจหนังสือดี

นั่น อย่างที่ผมบอก

การแปล กรุณารอสักครู่..

ภาษาอื่น ๆ

การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.