ในระหว่าง ค.ศ.1864 -1920 แมกซ์ เวเบ

ในระหว่าง ค.ศ.1864 -1920 แมกซ์ เวเบอร์ (Max Weber) เป็นผู้วางรากฐานทฤษฎีองค์การที่สำคัญ โดยเฉพาะแนวความคิดในการพัฒนาประสิทธิภาพการทำงานขององค์การขนาดใหญ่ (Bureaucracy) ถือว่าเป็นรูปแบบขององค์การในอุดมคติ (The Ideal form of Organization) ทฤษฎีนี้มีชื่อเสียงมากที่สุดในช่วงทศวรรษ 1800s ส่วนพัฒนาการที่สำคัญของทฤษฎีเกิดขึ้นจากปัญหาขององค์การ ที่ฝ่ายบริหารมักจะชื่นชอบการนำ “ระบบพรรคพวก หรือระบบอุปถัมภ์ (Favoritism)” เข้าไปใช้ในการบริหารงานขององค์การที่ยาวนาน และปัญหาการบริหารงาน “ระบบอัตวิสัย (Subjectivity) ที่เข้าไปครอบงำความเป็นวัตถุนิสัย (Objectivity) ขององค์การ การเติบโตของระบบดังกล่าวต่อเนื่องกันมาถึง “สมัยการปฏิวัติอุตสาหกรรม (Industrial Revolution)” และปรากฏชัดเจนว่า การใช้ระบบอุปถัมภ์ในการบริหารงาน นำไปสู่ความไร้ประสิทธิภาพในการทำงาน (Inefficiency) เวเบอร์ จึงนำเสนอแนวความคิดในการพัฒนาประสิทธิภาพในการทำงาน เรียกว่า “ทฤษฎีการจัดการองค์การขนาดใหญ่ (Bureaucracy)” เป็นทฤษฎีองค์การที่มีความเป็นเหตุเป็นผล (rational) และเป็นทางเลือกที่นำไปสู่การพัฒนาประสิทธิภาพในการทำงาน (Efficiency)


ส่วนประกอบทางความคิดของระบบราชการของเวเบอร์
1.แนวคิดเกี่ยวกับองค์กรประกอบด้วย
1.1 ผู้นำหรือกลุ่มผู้นำ
1.2 เจ้าหน้าที่บริหาร เพื่อทำงานตามหน้าที่
1.3 สมาชิกขององค์กรอื่นๆที่เหลือ
2. แนวคิดเกี่ยวกับอำนาจ
อำนาจหน้าที่ ( Authority ) ต้องแยกออกจากอำนาจ ( Power ) เพราะอำนาจหน้าที่เป็นอำนาจหน้าที่เป็นอำนาจความชอบธรรมในการสั่งการที่ไม่ขึ้นกับตัวบุคคล
เวเบอร์แบ่งอำนาจเป็น 3 ประเภท คือ
1. อำนาจบารมี ( Charismatic Authority) มาจากลักษณะส่วนตัวของบุคคลที่เหนือกว่าคนอื่น
2. อำนาจประเพณี ( Traditional Authority ) เป็นการสืบทอดอำนาจกันมา
3. อำนาจตามกฎหมาย ( Legal Authority ) เป็นอำนาจที่กฎหมายบัญญัติให้เป็นหน้าที่ผู้บังคับบัญชา
และผู้ใต้บังคบบัญชา
3. แนวคิดเกี่ยวกับรูปแบบในอุดมคติ
ตามทรรศนะของเวเบอร์เห็นว่าใช้เหตุผลตามกฎหมายเป็นเหตุผลที่ดีที่สุด
แนวคิดและหลักการของ “ระบบราชการ”
มีการแบ่งงานกันทำตามแนวราบ ( Horizontal Delegation) ทำให้กระบวนการทำงานในองค์การทั้งระบบมีผู้รับผิดชอบ และมีการแบ่งงานกันทำเพื่อให้เกิดความชำนาญเฉพาะอย่าง
องค์การนั้นๆต้องมีสายบังคับบัญชาตามลำดับชั้น ( Authority Hierarchy ) : โดยสำนักงานและตำแหน่งงานที่อยู่ใต้หน่วยงาน หรือ ตำแหน่งงานนั้นอยู่ใต้การดูแลในระดับสูงขึ้นไป
ระบบคัดเลือกคนงาน ( Formal Selection ) : ผู้ที่เข้าร่วมในหน่วยงานจะถูกคัดเลือกตามความสามารถและคุณสมบัติ ที่มีระบบการคัดเลือกและการสอบคัดเลือกอย่างเป็นทางการ
มีการยึดหลักกฎหมายและบันทึกไว้เป็นลายลักษณ์อักษร ( Evidence and Reference )
องค์การต้องมีระเบียบ และกฎเกณฑ์ ( Formal Rules and Regulations ) : ทั้งนี้เพื่อให้สามารถประกันความเป็นเอกภาพในการดำเนินการ และกำกับการทำงานของพนักงาน
ความไม่เลือกที่รักมักที่ชัง ( Impersonality ) : ไม่มีการถือเอาสายสัมพันธ์ในครอบครัวเป็นใหญ่ ไม่มีการให้สิทธิพิเศษแก่บุคคลใดบุคคลหนึ่ง ถ้าจะทำอะไรต้องเป็นไปตามเกณฑ์
การแยกระบบการทำงานออกเป็นสายอาชีพ ( Career Orientation ) : คนทำงานจะเข้าสู่ตำแหน่งตามความสามารถของแต่ละคน มีเลื่อนขั้น และการเติบโตในหน่วยงานได้ตามลำดับ
ข้อดีของ “ระบบราชการ”
-ลำดับขั้นการบังคับบัญชาเป็นเครื่องมือควบคุมสมาชิกและความสัมพันธ์ที่มี
ต่อกัน
-ไม่สับสนในบทบาท เพราะแต่ละคนรู้ว่าจะทำอะไรและสามารถตรวจสอบได้
-การมีกฎระเบียบทำให้รู้บทบาท ช่วยลดต้นทุนในการกำกับดูแล
-การทำงานขององค์การมีความแน่นอน มีลักษณะเป็นหลักฐานอ้างอิงได้
-มีการแบ่งแยกงานถือหลักความชำนาญเฉพาะด้าน
-กระบวนการทำงานในองค์การทั้งระบบมีผู้รับผิดชอบ
-ไม่มีการให้สิทธิพิเศษแก่บุคคลใดบุคคลหนึ่ง ทุกคนต้องทำตามกฎเกณฑ์ที่
วางไว้
ข้อเสียของ “ระบบราชการ”
-มีองค์การปฏิบัติงานกระจายอยู่ทั่วประเทศ ซึ่งเป็นเครือข่ายที่กว้างขวางซับซ้อน จนไม่อาจจัดระบบควบคุมตรวจสอบดุลพินิจใน การใช้อำนาจของข้าราชการทุกคนเป็นการเฉพาะรายได้
-ระเบียบข้อบังคับจำนวนมากนี้ได้สร้างความเคยชินกับ ข้าราชการว่าต้องเน้นความถูกต้องตามระเบียบมากกว่าประสิทธิภาพในการ ปฏิบัติงาน
-มีมาตรฐานการจ้างงานเพียงมาตรฐานเดียว ซึ่งทำให้ไม่สามารถจ่ายค่าตอบแทนได้อย่างเหมาะสม และสอดคล้องกับราคา
-เป็นระบบที่ยากที่จะทำลายได้ การไม่กล้าเปลี่ยนแปลงนี้สืบเนื่องมาจากคนไม่กล้าทำลายกฎระเบียบที่มีอยู่ เพราะอาจทำให้องค์กรแตกสลาย หรือนำไปสู่การเล่นพรรคเล่นพวก
-มีแนวโน้มที่จะผูกขาดข้อมูลข่าวสาร ต่อต้านการเปลี่ยนแปลงและทำตัวเป็นเผด็จการ
Woodrow Wilson ประธานาธิบดี คนที่ 28 ของสหรัฐอเมริกา เจ้าของรางวัลโนเบลสาขาสันติภาพ ปี ค.ศ. 1919 บิดาแห่งรัฐประศาสนศาสตร์ เจ้าของบทความอันเลื่องชื่อ "The Study of Administration" เขียนไว้ในปี ค.ศ. 1887

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ในระหว่าง ค.ศ.1864-1920 แมกซ์เวเบอร์ (เวเบอร์ Max) เป็นผู้วางรากฐานทฤษฎีองค์การที่สำคัญโดยเฉพาะแนวความคิดในการพัฒนาประสิทธิภาพการทำงานขององค์การขนาดใหญ่ (ข้าราชการ) ถือว่าเป็นรูปแบบขององค์การในอุดมคติ (รูปแบบเหมาะขององค์กร) ทฤษฎีนี้มีชื่อเสียงมากที่สุดในช่วงทศวรรษเพราะส่วนพัฒนาการที่สำคัญของทฤษฎีเกิดขึ้นจากปัญหาขององค์การที่ฝ่ายบริหารมักจะชื่นชอบการนำ "ระบบพรรคพวกหรือระบบอุปถัมภ์ (พรรค)" เข้าไปใช้ในการบริหารงานขององค์การที่ยาวนานและปัญหาการบริหารงาน "ระบบอัตวิสัย (Subjectivity) ที่เข้าไปครอบงำความเป็นวัตถุนิสัย (วัตถุivity) ขององค์การการเติบโตของระบบดังกล่าวต่อเนื่องกันมาถึง "สมัยการปฏิวัติอุตสาหกรรม (ปฏิวัติอุตสาหกรรม)" และปรากฏชัดเจนว่าการใช้ระบบอุปถัมภ์ในการบริหารงานนำไปสู่ความไร้ประสิทธิภาพในการทำงาน (Inefficiency) เวเบอร์จึงนำเสนอแนวความคิดในการพัฒนาประสิทธิภาพในการทำงานเรียกว่า "ทฤษฎีการจัดการองค์การขนาดใหญ่ (ข้าราชการ)" เป็นทฤษฎีองค์การที่มีความเป็นเหตุเป็นผล (เชือด) และเป็นทางเลือกที่นำไปสู่การพัฒนาประสิทธิภาพในการทำงาน (ประสิทธิภาพ)ส่วนประกอบทางความคิดของระบบราชการของเวเบอร์ 1.แนวคิดเกี่ยวกับองค์กรประกอบด้วย1.1 ผู้นำหรือกลุ่มผู้นำ1.2 เจ้าหน้าที่บริหารเพื่อทำงานตามหน้าที่1.3 สมาชิกขององค์กรอื่นๆที่เหลือ2. แนวคิดเกี่ยวกับอำนาจเพราะอำนาจหน้าที่เป็นอำนาจหน้าที่เป็นอำนาจความชอบธรรมในการสั่งการที่ไม่ขึ้นกับตัวบุคคลต้องแยกออกจากอำนาจ (ไฟฟ้า) อำนาจหน้าที่ (อำนาจ)เวเบอร์แบ่งอำนาจเป็น 3 ประเภทคือ1. มาจากลักษณะส่วนตัวของบุคคลที่เหนือกว่าคนอื่นอำนาจบารมี (บารมีอำนาจ)2. เป็นการสืบทอดอำนาจกันมาอำนาจประเพณี (อำนาจดั้งเดิม)3. เป็นอำนาจที่กฎหมายบัญญัติให้เป็นหน้าที่ผู้บังคับบัญชาอำนาจตามกฎหมาย (ผู้มีอำนาจตามกฎหมาย) และผู้ใต้บังคบบัญชา3. แนวคิดเกี่ยวกับรูปแบบในอุดมคติตามทรรศนะของเวเบอร์เห็นว่าใช้เหตุผลตามกฎหมายเป็นเหตุผลที่ดีที่สุดแนวคิดและหลักการของ "ระบบราชการ"และมีการแบ่งงานกันทำเพื่อให้เกิดความชำนาญเฉพาะอย่างทำให้กระบวนการทำงานในองค์การทั้งระบบมีผู้รับผิดชอบมีการแบ่งงานกันทำตามแนวราบ (การมอบหมายแนวนอน) องค์การนั้นๆต้องมีสายบังคับบัญชาตามลำดับชั้น (อำนาจ): โดยสำนักงานและตำแหน่งงานที่อยู่ใต้หน่วยงานหรือตำแหน่งงานนั้นอยู่ใต้การดูแลในระดับสูงขึ้นไประบบคัดเลือกคนงาน (ทางเลือก): ผู้ที่เข้าร่วมในหน่วยงานจะถูกคัดเลือกตามความสามารถและคุณสมบัติที่มีระบบการคัดเลือกและการสอบคัดเลือกอย่างเป็นทางการมีการยึดหลักกฎหมายและบันทึกไว้เป็นลายลักษณ์อักษร (หลักฐานและอ้างอิง)และกฎเกณฑ์องค์การต้องมีระเบียบ (เป็นกฎและระเบียบข้อบังคับ): ทั้งนี้เพื่อให้สามารถประกันความเป็นเอกภาพในการดำเนินการและกำกับการทำงานของพนักงานความไม่เลือกที่รักมักที่ชัง (Impersonality): ไม่มีการถือเอาสายสัมพันธ์ในครอบครัวเป็นใหญ่ไม่มีการให้สิทธิพิเศษแก่บุคคลใดบุคคลหนึ่งถ้าจะทำอะไรต้องเป็นไปตามเกณฑ์การแยกระบบการทำงานออกเป็นสายอาชีพ (การวางแนวอาชีพ): คนทำงานจะเข้าสู่ตำแหน่งตามความสามารถของแต่ละคนมีเลื่อนขั้นและการเติบโตในหน่วยงานได้ตามลำดับข้อดีของ "ระบบราชการ"-ลำดับขั้นการบังคับบัญชาเป็นเครื่องมือควบคุมสมาชิกและความสัมพันธ์ที่มีต่อกันเพราะแต่ละคนรู้ว่าจะทำอะไรและสามารถตรวจสอบได้ - ไม่สับสนในบทบาทช่วยลดต้นทุนในการกำกับดูแล - การมีกฎระเบียบทำให้รู้บทบาทมีลักษณะเป็นหลักฐานอ้างอิงได้ - การทำงานขององค์การมีความแน่นอน -มีการแบ่งแยกงานถือหลักความชำนาญเฉพาะด้าน-กระบวนการทำงานในองค์การทั้งระบบมีผู้รับผิดชอบทุกคนต้องทำตามกฎเกณฑ์ที่ - ไม่มีการให้สิทธิพิเศษแก่บุคคลใดบุคคลหนึ่งวางไว้ข้อเสียของ "ระบบราชการ"-มีองค์การปฏิบัติงานกระจายอยู่ทั่วประเทศซึ่งเป็นเครือข่ายที่กว้างขวางซับซ้อนจนไม่อาจจัดระบบควบคุมตรวจสอบดุลพินิจในการใช้อำนาจของข้าราชการทุกคนเป็นการเฉพาะรายได้ ปฏิบัติงานข้าราชการว่าต้องเน้นความถูกต้องตามระเบียบมากกว่าประสิทธิภาพในการ - ระเบียบข้อบังคับจำนวนมากนี้ได้สร้างความเคยชินกับและสอดคล้องกับราคาซึ่งทำให้ไม่สามารถจ่ายค่าตอบแทนได้อย่างเหมาะสม - มีมาตรฐานการจ้างงานเพียงมาตรฐานเดียว-เป็นระบบที่ยากที่จะทำลายได้การไม่กล้าเปลี่ยนแปลงนี้สืบเนื่องมาจากคนไม่กล้าทำลายกฎระเบียบที่มีอยู่เพราะอาจทำให้องค์กรแตกสลายหรือนำไปสู่การเล่นพรรคเล่นพวก ต่อต้านการเปลี่ยนแปลงและทำตัวเป็นเผด็จการ - มีแนวโน้มที่จะผูกขาดข้อมูลข่าวสารWoodrow Wilson ประธานาธิบดีคนที่ 28 ของสหรัฐอเมริกาเจ้าของรางวัลโนเบลสาขาสันติภาพปีค.ศ. 1919 บิดาแห่งรัฐประศาสนศาสตร์เจ้าของบทความอันเลื่องชื่อ "การศึกษาการจัดการ" เขียนไว้ในปีค.ศ. 1887

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในระหว่าง ค.ศ. 1864 -1920 แมกซ์เวเบอร์ (Max Weber) (ราชการ) (รูปแบบที่เหมาะขององค์การ) ปี 1800 ที่ฝ่ายบริหารมักจะชื่นชอบการนำ "ระบบพรรคพวกหรือระบบอุปถัมภ์ (เล่นพวก)" และปัญหาการบริหารงาน "ระบบอัตวิสัย (ส่วนตัว) ที่เข้าไปครอบงำความเป็นวัตถุนิสัย (เป้าหมาย) ขององค์การ "สมัยการปฏิวัติอุตสาหกรรม (การปฏิวัติอุตสาหกรรม)" และปรากฏชัดเจนว่าการใช้ระบบอุปถัมภ์ในการบริหารงาน (ขาดประสิทธิภาพ) เวเบอร์ เรียกว่า "ทฤษฎีการจัดการองค์การขนาดใหญ่ (ราชการ)" (เหตุผล) ผู้นำหรือกลุ่มผู้นำ1.2 เจ้าหน้าที่บริหารเพื่อทำงานตามหน้าที่1.3 สมาชิกขององค์กรอื่น ๆ ที่เหลือ2 เกี่ยวกับแนวคิดอำนาจอำนาจหน้าที่ (Authority) ต้องแยกออกจากอำนาจ (พาวเวอร์) 3 ประเภทคือ1 อำนาจบารมี (บารมี Authority) อำนาจประเพณี (ดั้งเดิม Authority) เป็นการสืบทอดอำนาจกันมา3 อำนาจตามกฎหมาย (Legal Authority) (คณะผู้แทนในแนวนอน) (ผู้มีอำนาจลำดับชั้น): หรือ (อย่างเป็นทางการเลือก): (หลักฐานและเอกสารอ้างอิง) องค์การต้องมีระเบียบและกฎเกณฑ์ (กฎระเบียบอย่างเป็นทางการ): (impersonality): (Career Orientation): มีเลื่อนขั้น เพราะอาจทำให้องค์กรแตกสลาย วิลสันประธานาธิบดีคนที่ 28 ของสหรัฐอเมริกาเจ้าของรางวัลโนเบลสาขาสันติภาพปี ค.ศ. 1919 บิดาแห่งรัฐประศาสนศาสตร์เจ้าของบทความอันเลื่องชื่อ "การศึกษาการบริหารงาน" เขียนไว้ในปี ค.ศ. 1887

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

在1920 1864年-韦伯（马克斯·韦伯）的重要理论基础。特别是，概念发展，大型组织的工作效率。（Bureaucracy）被认为是理想的组织形式（的）理想的组织形式。这种理论在过去的十年中，19世纪最著名的部分理论的重要发展，越来越多的组织问题。将“系统管理人通常喜欢Favoritism制和使用（管理）”组织的长期管理问题“系统Subjectivity主体（对象）习惯（Objectivity压倒了增长的组织系统，如连续到达。“工业革命时期革命”，很明显，在使用管理系统导致工作效率低下，提出了Inefficiency韦伯（概念）开发的工作效率，被称为“大型组织的管理理论（一）理论的合理性。Bureaucracy（rational）和有效的选择，导致发展的工作。（效率）。韦伯的官僚思想成分。企业理念包含1。1.1领导者或领导小组1.2管理人员工作职责1.3其他组织的成员。2权力的概念。权威（Authority）必须分开，因为功率是权力和权威）与非正义的人指挥。韦伯3功分型1、权力Charismatic Authority）是优于其他人的个人特征。传统的权力2 Authority）是传统的继承权。3法定权力（Authority）。法律责任法律规定的权力，上级从属关系和命令。3概念的理想模型。韦伯认为，知觉推理法的最好的理由。“官僚主义”的理念和原则。有工作做Delegation方位（水平），整个系统工作过程的组织负责。工作，为实现特定的技能。该组织。