Medicinal herbs have been an integr

Medicinal herbs have been an integral part of traditional medical practices for thousands of years and have been particularly recognized as being a valuable, readily available and affordable resource for health care. According to the WHO estimate, 80% of the world’s population primarily relies on traditional medicine, a major part of which involves the use of plant extracts or their active ingredients (Akerele, 1992). The commercialization of medicinal plants has increased by many folds due to their large scale use in various sectors, such as phytochemicals, pharmaceuticals, nutraceutical, herbal remedies, food supplements, perfumes and cosmetics, and food flavouring agents, among other uses. Moreover, in the recent past, there has been a two-fold increase in the demand of medicinal plants in the international market. According to WHO estimates, the present demand for medicinal plants is $14 billion annually, and by the year 2050, it will be $5 trillion.

However, the increase in their global demand has raised concerns for the safety of using medicinal herbs. The quality of herbal drugs has a direct effect on their safety and efficacy. Currently, the widespread acceptance of herbal medicines, the standardization and quality control of herbal materials and the evaluation of their efficacy, safety and quality is indispensable. One of the major factors contributing to the poor quality of medicinal herbs is their contamination with pesticides, heavy metals, microbial load, polycyclic aromatic hydrocarbons (PAHs) and other environmental contaminants, such as fumigants (WHO, 1998). Exposure to these contaminants may have multiple, cumulative, additive or synergistic effects on human health. These contaminants can potentially interfere with male and female hormones, thereby causing endocrine disruption, infertility and immune suppressive, carcinogenic and teratogenic effects. Thus, it is important that herbs and herbal products should be free from these contaminants or at least controlled to prevent their use at unsafe levels (De Smet et al., 1992). With regard to the potential hazards that may be caused by the presence of contaminants in herbal materials and medicinal plants, the World Health Organization has published “WHO guidelines for assessing the quality of herbal medicines with reference to contaminants and residues” (WHO, 2007) to promote the quality control of herbal medicines and to ensure the safety and efficacy of the use of traditional medicines.

Farnsworth and Soejarto (1991) suggested that 28% of the world’s plant species (flowering plants, gymnosperms, ferns, bryophytes and algae) are used ethnomedically, which accounts for 70,000–80,000 species. Thus, the biodiversity of medicinal plants is so vast that it is beyond the scope of our review to include all of the medicinal plants world wide as it would shift our focus to the presence of residues and contaminants in medicinal plant species, which are commonly used in popular traditional systems, such as Traditional Chinese Medicine (TCM), Indian System of Medicine (ISM), and other Brazilian, Egyptian and South East Asian practices. Although herbal medicines include all raw, processed and formulated products, we have limited our scope to raw medicinal herbs because unlike other food commodities, these are usually consumed in the raw form.

In this review article, relevant studies were identified by performing an electronic search of CeRA (Consortium of e-Resources in Agriculture, India), PubMed, Google scholar, Research Gate, and other databases. To mine the literature, the main search terms used were“medicinal herbs” combined with the terms “contaminants,” “residues,” “pesticides,” “environmental pollutants,” “mycotoxins,”and “heavy metals, among others. The abstracts of all of the articles obtained were initially screened, and if they were found to be appropriate, a full copy of the article was obtained for further assessment. This review mainly discusses the source, occurrence and incidence of common contaminants and the residues in raw medicinal herbs, and it also emphasizes the legal limits of the contaminants because the presence of the contaminants above the critical limits is objectionable in international trade and may also a direct effect on the consumer health.Thus, per our literature survey, the major contaminants in herbal medicines are broadly classified into toxic elements (mainly heavy metals), mycotoxins, pesticide residues, polycyclic aromatic hydrocarbons (PAHs) and fumigants (Kosalec et al., 2009).
2. Occurrence of residues and contaminants in medicinal herbs
2.1. Heavy metal contamination

The chemical contaminants in medicinal herbs can be classified into toxic heavy metals and non-metals, where the heavy metal contamination is an issue of major concern. Among the toxic heavy metals, mercury (Hg), lead (Pb), arsenic (As), and cadmium(Cd) are considered to be major contaminants by the European Commission (2006). Heavy metals (HM

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ยาสมุนไพรได้เป็นส่วนหนึ่งของปฏิบัติการทางการแพทย์โบราณเป็นพัน ๆ ปี และได้รับการยอมรับโดยเฉพาะอย่างยิ่งเป็น ทรัพยากรมีคุณค่า พร้อม และราคาไม่แพงสำหรับการดูแลสุขภาพ ตามประเมิน WHO, 80% ของประชากรโลกเป็นหลักอาศัยการแพทย์ เป็นส่วนสำคัญที่เกี่ยวข้องกับการใช้สารสกัดจากพืชหรือการผสม (Akerele, 1992) Commercialization ของพืชสมุนไพรมีเพิ่มขึ้นหลายเท่าเนื่องจากการใช้ขนาดใหญ่ในภาคต่าง ๆ สารอาหารจากพืช ยา คุณภาพ สมุนไพร อาหาร เสริม น้ำหอม และเครื่องสำอาง และอาหารที่เครื่องปรุงตัวแทน ระหว่างการใช้งานอื่น ๆ นอกจากนี้ ในอดีตผ่านมา มีการเพิ่มทวีในความต้องการของพืชสมุนไพรในตลาดโลก ตามที่คาดการณ์ ความต้องการพืชสมุนไพรในปัจจุบันเป็น 14 พันล้าน เหรียญต่อปี และในปี 2593 มันจะเป็น $5 ล้านอย่างไรก็ตาม การเพิ่มขึ้นของอุปสงค์ทั่วโลกได้ยกความกังวลในความปลอดภัยของการใช้ยาสมุนไพร คุณภาพของยาสมุนไพรมีผลต่อความปลอดภัยและประสิทธิภาพของพวกเขาโดยตรง ในปัจจุบัน การยอมรับอย่างแพร่หลายของยาสมุนไพร มาตรฐาน และควบคุมคุณภาพการผลิตสมุนไพรและการประเมินผลของประสิทธิภาพ ความปลอดภัย และคุณภาพเป็นสำคัญ ปัจจัยสำคัญที่เกื้อหนุนต่อคุณภาพของยาสมุนไพรอย่างใดอย่างหนึ่งคือการปนเปื้อน ด้วยยาฆ่าแมลง โลหะหนัก จำนวนจุลินทรีย์ คีนนสูง (สาร PAHs) และ เชื้อสิ่งแวดล้อม เช่น fumigants (WHO, 1998) สัมผัสกับสิ่งปนเปื้อนเหล่านี้อาจมีหลาย สะสม สารเติมแต่ง หรือเสริมฤทธิ์กันผลกระทบสุขภาพของมนุษย์ได้ สิ่งปนเปื้อนเหล่านี้อาจรบกวนฮอร์โมนชาย และหญิง ให้ทรัพยต่อมไร้ท่อ มีบุตรยาก และ suppressive ภูมิคุ้มกันการเกิดโรคมะเร็ง และ teratogenic ผล ดังนั้น จึงเป็นสิ่งสำคัญที่สมุนไพรและผลิตภัณฑ์สมุนไพรควรปราศจากสิ่งปนเปื้อนเหล่านี้ หรือควบคุมน้อยเพื่อป้องกันการใช้ในระดับที่ไม่ปลอดภัย (De Smet et al. 1992) เกี่ยวกับอันตรายอาจเกิดขึ้นซึ่งอาจเกิดจากการมีอยู่ของสิ่งปลอมปนในวัตถุดิบสมุนไพรและพืชสมุนไพร องค์การอนามัยโลกได้ตีพิมพ์ "WHO แนวทางการประเมินคุณภาพของยาสมุนไพรโดยอ้างอิงสิ่งปนเปื้อนและตกค้าง" (WHO, 2007) เพื่อส่งเสริมการควบคุมคุณภาพของยาสมุนไพร และเพื่อความปลอดภัยและประสิทธิภาพของการใช้ยาแผนโบราณฟาร์นสเวิร์ธและ Soejarto (1991) แนะนำว่า 28% ของโลกสายพันธุ์พืช (พืชดอก พืชเมล็ดเปลือย เฟิร์น bryophytes และสาหร่าย) จะใช้ ethnomedically ซึ่งพันธุ์ 70,000-80,000 ดังนั้น ความหลากหลายทางชีวภาพของพืชสมุนไพรมีมากมายที่ว่าอยู่ในขอบเขตของรีวิวของเรารวมทั้งหมดของโลกพืชสมุนไพรมากมายมันจะเปลี่ยนโฟกัสของเราไปของตกค้างและสิ่งปลอมปนในยาพันธุ์ ซึ่งใช้กันทั่วไปในระบบแบบดั้งเดิมนิยม เช่นแบบจีนยา (TCM), อินเดียระบบของยา (ISM) และการปฏิบัติอื่น ๆ บราซิล อียิปต์ และ เอเชียตะวันออกเฉียงใต้ แม้ว่ายาสมุนไพรรวมถึงผลิตภัณฑ์แปรรูป วัตถุดิบ และสูตรทั้งหมด เรามีจำกัดขอบเขตของเรากับวัตถุดิบสมุนไพรเนื่องจากแตกต่างจากสินค้าอื่น ๆ อาหาร เหล่านี้จะมักจะถูกใช้ในรูปแบบดิบในบทรีวิว การศึกษาที่เกี่ยวข้องที่ระบุ โดยทำการค้นหาอิเล็กทรอนิกส์เซรา (Consortium ของ e-ทรัพยากรเกษตร อินเดีย), PubMed, Google ทางวิชาการ วิจัยประตู และฐานข้อมูลอื่น เหมืองวรรณคดี เงื่อนไขการค้นหาหลักที่ใช้เป็น "ยาสมุนไพร" รวมกับเงื่อนไข "สารปนเปื้อน "ตก" "ยาฆ่าแมลง "สารมลพิษสิ่งแวดล้อม "พิษ" และ"โลหะหนัก หมู่คนอื่น ๆ บทคัดย่อของบทความที่ได้รับทั้งหมดต้องเริ่มต้น และถ้าพวกเขาพบว่าเหมาะสม ได้รับสำเนาทั้งหมดของบทความสำหรับประเมินเพิ่มเติม รีวิวส่วนใหญ่กล่าวถึงแหล่งที่มา เหตุการณ์ และเกิดทั่วไปสิ่งปนเปื้อนและตกค้างในวัตถุดิบสมุนไพร และยังเน้นการจำกัดทางกฎหมายปนเนื่องจากการปรากฏตัวของสารปนเปื้อนเหนือข้อจำกัดที่สำคัญไม่เหมาะสมในการค้าระหว่างประเทศ และอาจจะมีผลโดยตรงต่อสุขภาพผู้บริโภค ดังนั้น ต่อสำรวจวรรณกรรมของเรา สิ่งปนเปื้อนที่สำคัญในยาสมุนไพรที่จัดเป็นหมวดหมู่องค์ประกอบสารพิษ (โลหะหนักส่วนใหญ่), พิษ สารเคมีตก ค้าง คีนนสูง (สาร PAHs) และ fumigants (Kosalec et al. 2009)2. เกิดการตกค้างและสิ่งปลอมปนในยาสมุนไพร2.1. โลหะหนักปนเปื้อนสารปนเปื้อนสารเคมีในยาสมุนไพรสามารถแบ่งออกเป็นโลหะหนักที่เป็นพิษและไม่ใช่โลหะ ที่ปนเปื้อนโลหะหนักเป็นปัญหาความสำคัญ ระหว่างโลหะหนักเป็นพิษ ปรอท (Hg), ตะกั่ว (Pb), สารหนู (เป็น), และ cadmium(Cd) จัดเป็นสารปนเปื้อนที่สำคัญตามที่คณะกรรมาธิการยุโรป (2006) โลหะหนัก (HM

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

สมุนไพรที่ได้รับการเป็นส่วนหนึ่งของการปฏิบัติทางการแพทย์แบบดั้งเดิมสำหรับพัน ๆ ปีและได้รับการยอมรับโดยเฉพาะอย่างยิ่งในฐานะที่เป็นทรัพยากรที่มีคุณค่าที่มีอยู่ได้อย่างง่ายดายและราคาไม่แพงสำหรับการดูแลสุขภาพ ตามประมาณการ WHO, 80% ของประชากรโลกส่วนใหญ่อาศัยอยู่กับยาแผนโบราณเป็นส่วนสำคัญที่เกี่ยวข้องกับการใช้สารสกัดจากพืชหรือส่วนผสมที่ใช้งานของพวกเขา (Akerele 1992) เดอะ เชิงพาณิชย์ของพืชสมุนไพรได้เพิ่มขึ้นหลายเท่าเนื่องจากการใช้งานขนาดใหญ่ของพวกเขาในภาคต่างๆเช่นสารอาหารจากพืช, ยา, nutraceutical, สมุนไพร, ผลิตภัณฑ์เสริมอาหาร, น้ำหอมและเครื่องสำอางและตัวแทนเครื่องปรุงอาหารในหมู่คนอื่นใช้ นอกจากนี้ในอดีตที่ผ่านมาได้มีการเพิ่มขึ้นสองเท่าในความต้องการของพืชสมุนไพรในตลาดต่างประเทศ ตามที่องค์การอนามัยโลกประมาณการความต้องการในปัจจุบันสำหรับพืชสมุนไพรเป็น $ 14 พันล้านปีและปี 2050 ก็จะเป็น $ 5000000000000. อย่างไรก็ตามการเพิ่มขึ้นในความต้องการของโลกของพวกเขามีความกังวลต่อความปลอดภัยของการใช้สมุนไพร คุณภาพของยาสมุนไพรที่มีผลกระทบโดยตรงต่อความปลอดภัยและประสิทธิภาพของพวกเขา ปัจจุบันได้รับการยอมรับอย่างแพร่หลายของยาสมุนไพรที่ได้มาตรฐานและการควบคุมคุณภาพของวัสดุสมุนไพรและการประเมินผลประสิทธิภาพของพวกเขาปลอดภัยและมีคุณภาพเป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้ หนึ่งในปัจจัยสำคัญที่เอื้อต่อการมีคุณภาพไม่ดีของสมุนไพรคือการปนเปื้อนของพวกเขาด้วยยาฆ่าแมลงโลหะหนักโหลดจุลินทรีย์ไฮโดรคาร์บอน (PAHs) และสารปนเปื้อนสิ่งแวดล้อมอื่น ๆ เช่นรม (WHO, 1998) การสัมผัสกับสารปนเปื้อนเหล่านี้อาจมีผลกระทบหลายสะสมสารเติมแต่งหรือเสริมฤทธิ์กันต่อสุขภาพของมนุษย์ สารปนเปื้อนเหล่านี้อาจจะรบกวนการทำงานของฮอร์โมนเพศชายและเพศหญิงจึงทำให้เกิดการหยุดชะงักต่อมไร้ท่อและภาวะมีบุตรยากปราบภูมิคุ้มกันการเกิดมะเร็งและทำให้ทารกอวัยวะพิการ ดังนั้นจึงเป็นสิ่งสำคัญที่สมุนไพรและผลิตภัณฑ์สมุนไพรควรจะเป็นอิสระจากสารปนเปื้อนเหล่านี้หรืออย่างน้อยก็เพื่อป้องกันไม่ให้มีการควบคุมการใช้งานของพวกเขาอยู่ในระดับที่ไม่ปลอดภัย (De Smet et al., 1992) ในเรื่องเกี่ยวกับอันตรายที่อาจจะเกิดขึ้นจากการปรากฏตัวของสารปนเปื้อนในวัสดุสมุนไพรและพืชสมุนไพรที่มีที่องค์การอนามัยโลกได้รับการตีพิมพ์ "แนวทางขององค์การอนามัยโลกในการประเมินคุณภาพของยาสมุนไพรที่มีการอ้างอิงถึงการปนเปื้อนและสารตกค้าง" (WHO, 2007) เพื่อส่งเสริมการควบคุมคุณภาพของยาสมุนไพรและเพื่อให้แน่ใจในความปลอดภัยและประสิทธิภาพของการใช้ยาแบบดั้งเดิม. เทนและ Soejarto (1991) ชี้ให้เห็นว่า 28% ของโลกพันธุ์พืช (พืชดอก, พืชเมล็ดเปลือยเฟิร์น bryophytes และสาหร่าย) เป็น ใช้ ethnomedically ที่บัญชีสำหรับ 70,000-80,000 สายพันธุ์ ดังนั้นความหลากหลายทางชีวภาพของพืชสมุนไพรเป็นอย่างมากมายที่มันอยู่นอกเหนือขอบเขตของการตรวจสอบของเราที่จะรวมทั้งหมดของพืชสมุนไพรทั่วโลกตามที่มันจะเปลี่ยนโฟกัสของเราจะปรากฏตัวของสารตกค้างและสารปนเปื้อนในสายพันธุ์พืชสมุนไพรที่ใช้กันทั่วไป ในระบบดั้งเดิมที่นิยมเช่นการแพทย์แผนจีน (TCM), ระบบการแพทย์อินเดีย (ISM) และอื่น ๆ ที่บราซิลอียิปต์และการปฏิบัติในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ แม้ว่ายาสมุนไพร ได้แก่ ดิบผลิตภัณฑ์การประมวลผลและสูตรทั้งหมดที่เราได้รับการ จำกัด ขอบเขตของเราที่จะสมุนไพรดิบเพราะไม่เหมือนสินค้าอาหารอื่น ๆ เหล่านี้มักจะบริโภคในรูปแบบดิบ. ในบทความรีวิวนี้การศึกษาที่เกี่ยวข้องโดยระบุว่าการดำเนินการค้นหาอิเล็กทรอนิกส์ ของ Cera (Consortium ของ e-ทรัพยากรเกษตรอินเดีย), PubMed, Google Scholar ประตูวิจัยและฐานข้อมูลอื่น ๆ ไปยังเหมืองวรรณคดีคำค้นหาหลักที่ใช้เป็น "สมุนไพร" รวมกับคำว่า "ปนเปื้อน", "ตกค้าง", "ยาฆ่าแมลง", "มลพิษสิ่งแวดล้อม", "สารพิษจากเชื้อรา" และ "โลหะหนักอื่น ๆ ในกลุ่ม บทคัดย่อของบทความที่ได้รับการคัดเลือกในขั้นต้นและถ้าพวกเขาพบว่ามีความเหมาะสมฉบับเต็มของบทความที่ได้รับการประเมินต่อไป รีวิวนี้ส่วนใหญ่กล่าวถึงแหล่งที่มาของการเกิดและการเกิดสารปนเปื้อนที่พบบ่อยและสารตกค้างในสมุนไพรดิบและมันยังเน้นข้อ จำกัด ทางกฎหมายของการปนเปื้อนเพราะการปรากฏตัวของสารปนเปื้อนดังกล่าวข้างต้นข้อ จำกัด ที่สำคัญที่เป็นที่รังเกียจในการค้าระหว่างประเทศและอาจจะยังมี ผลโดยตรงต่อ health.Thus ของผู้บริโภคต่อการสำรวจวรรณกรรมของเราสารปนเปื้อนที่สำคัญในยาสมุนไพรจะถูกจัดออกเป็นองค์ประกอบที่เป็นพิษ (ส่วนใหญ่โลหะหนัก) สารพิษจากเชื้อรา, สารเคมีตกค้างไฮโดรคาร์บอน (PAHs) และรม (Kosalec et al, 2009). 2 การเกิดขึ้นของสารตกค้างและสารปนเปื้อนในยาสมุนไพร2.1 การปนเปื้อนโลหะหนักสารปนเปื้อนสารเคมีในยาสมุนไพรสามารถแบ่งได้เป็นโลหะหนักที่เป็นพิษและโลหะที่ไม่ใช่ที่ปนเปื้อนโลหะหนักเป็นปัญหาของความกังวลที่สำคัญ ในบรรดาโลหะหนักที่เป็นพิษปรอท (Hg) ตะกั่ว (Pb) สารหนู (As) และแคดเมียม (Cd) จะถือว่าเป็นสารปนเปื้อนที่สำคัญโดยคณะกรรมาธิการยุโรป (2006) โลหะหนัก (HM