Jacob’s recollections of the life t

Jacob’s recollections of the life that nineteen of his onetime companions departed from were briefly interrupted by a scream of anger from one of the prison guards outside Jacob’s cell. The voice belonged to McGregor, a particularly nasty man who was in great need of the Lord. Jacob let the moment pass. McGregor didn’t really speak to Jacob much anyway, his only contact being a sharp rap on the door of Jacob’s cell, the method of notifying Jacob that food was being served or that a visitor had arrived. Not that Jacob had too many visitors nowadays. After his imprisonment, Jacob’s parents had been allowed to visit him every day, which they did for almost an entire month. But they too had abandoned Jacob. They didn’t want to hear the truth, a truth involving one God, the need for salvation and to abandon worldly distractions. He told them about these things with the calm of one who knew the truth, but they seemed to grow tired, and finally announced to Jacob that they wouldn’t be returning for a long time.
Jacob had no desire to speak with his parents anyway until they came back to him with contrite hearts and hungry souls. Jacob did not know when this would happen but he had to trust that his incessant prayers would get there in the end. Forgiveness was needed first, not just God’s but Jacob’s, for, despite his best intentions, Jacob was struggling with his own worldly stubbornness, a stubbornness which found it hard not to judge the likes of the McGregors of the world; a stubbornness which found it even harder not to allow the pride of being a one-time leader for God’s cause take over; and most difficult it seemed was Jacob’s inability to reconcile with his parents. His parents had brought him into the world and had loved him, and he them. But the old Jacob, the unsaved, evil, vile Jacob was no longer. But his parents wanted him back again. They seemed to merely tolerate his religious beliefs but Jacob wanted them to share in his experience. Jacob wanted their love for who he was now, not who he had once been. And the person he was now was born on February 18th, 1854, a month after he and a group of others chose to set up camp at a place called Happy Valley. No money, no worldly possessions; just the clothes on their backs, some basic foodstuffs and basic provisions, a Bible for each member of the community and one collective faith, which for too many of the villagers had not lasted very long.
This recollection had caused a sense of unpleasantness that fill Jacob’s being, but he decided to nonetheless return to his memories of Happy Valley. He knew that this would ultimately lead him to more sadness but Jacob decided to go forward, confident that perhaps this time he could find answers as to how it all went wrong. Maybe there were answers to be found by returning to Happy Valley yet again.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Jacob’s recollections of the life that nineteen of his onetime companions departed from were briefly interrupted by a scream of anger from one of the prison guards outside Jacob’s cell. The voice belonged to McGregor, a particularly nasty man who was in great need of the Lord. Jacob let the moment pass. McGregor didn’t really speak to Jacob much anyway, his only contact being a sharp rap on the door of Jacob’s cell, the method of notifying Jacob that food was being served or that a visitor had arrived. Not that Jacob had too many visitors nowadays. After his imprisonment, Jacob’s parents had been allowed to visit him every day, which they did for almost an entire month. But they too had abandoned Jacob. They didn’t want to hear the truth, a truth involving one God, the need for salvation and to abandon worldly distractions. He told them about these things with the calm of one who knew the truth, but they seemed to grow tired, and finally announced to Jacob that they wouldn’t be returning for a long time.จาค็อบได้ไม่ปรารถนาที่จะพูดกับพ่อแม่ต่อไปจนกว่าพวกเขากลับมาเขา มีหัวใจสำนึกและจิตวิญญาณที่หิว จาค็อบไม่ทราบว่านี้จะเกิดขึ้นเมื่อ แต่เขาจะเชื่อว่า คำอธิษฐานของเขากำลังใจจะได้รับมีในสุด ต้องให้อภัยก่อน พระเจ้าไม่เพียงแต่ของ Jacob สำหรับ แม้ มีความตั้งใจที่ดีที่สุดของเขา จาค็อบเป็นดิ้นรนกับเขาเป็นเจ้าของทางโลกดื้อ ดื้อรั้นว่ามันไม่ยากในการตัดสินใจของ McGregors ของโลก ดื้อรั้นว่ามันยิ่งไม่ให้ความภาคภูมิใจของการเป็นผู้นำเพียงครั้งเดียวสำหรับสาเหตุที่พระเจ้า ใช้เวลามากกว่า และยากที่สุดเหมือนถูกของ Jacob ไม่สามารถกระทบยอดกับพ่อแม่ของเขา พ่อแม่ของเขาได้นำเขาเข้าสู่โลก และก็รักเขา และเขาเหล่านั้น แต่เก่า Jacob, Jacob ชั่วร้าย ไม่ได้ไม่ แต่พ่อแม่อยากให้เขากลับมาอีกครั้ง พวกเขาดูเหมือนจะทนต่อความเชื่อทางศาสนาของเขาเพียง แต่เจคอบอยากพวกเขาแบ่งปันประสบการณ์ของเขา จาค็อบต้องความรักที่ เขาเป็นตอนนี้ ที่เขาได้ครั้งเดียว และบุคคลที่ปัจจุบันเกิดวันที่ 18 กุมภาพันธ์ 1854 หนึ่งเดือนหลังจากที่เขาและกลุ่มอื่น ๆ เลือกที่จะตั้งแคมป์ที่เรียกว่าหุบเขาแห่งความสุข ไม่มีเงิน ไม่มีทรัพย์สินทางโลก เพียงผ้าบนหลัง บางอาหารพื้นฐานและบทบัญญัติพื้นฐาน พระคัมภีร์สำหรับแต่ละสมาชิกของชุมชนและรวมความเชื่อ ซึ่งมากเกินไปของชาวบ้านมีกินเวลานานมากนี้ทรงจำได้เกิดความรู้สึกของ unpleasantness ที่ถูกของ Jacob แต่เขาตัดสินใจก็ กลับสู่ความทรงจำของเขาของหุบเขาแห่งความสุข เขารู้ว่า นี้สุดที่จะนำเขาเศร้าเพิ่มเติม แต่เจคอบตัดสินใจไปข้างหน้า ความมั่นใจว่า บางทีเวลานี้เขาสามารถหาคำตอบว่าวิธีทั้งหมดที่ผิด บางทีได้คำตอบที่จะพบ โดยย้อนกลับไปยังหุบเขาแห่งความสุขอีกครั้ง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ความทรงจำของจาค็อบของชีวิตที่เก้าของสหายเพียงครั้งเดียวของเขาออกจากถูกขัดจังหวะโดยสังเขปเสียงกรีดร้องของความโกรธจากหนึ่งในยามคุกนอกเซลล์ของจาค็อบ เสียงเป็นของเกรเกอร์เป็นคนที่น่ารังเกียจโดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้ที่อยู่ในความต้องการที่ดีขององค์พระผู้เป็นเจ้า จาค็อบปล่อยให้ผ่านช่วงเวลาที่ เกรเกอร์ไม่ได้จริงๆพูดกับยาโคบมากเลยล่ะค่ะติดต่อเดียวของเขาเป็นแร็พที่คมชัดบนประตูของเซลล์ของจาค็อบ, วิธีการแจ้งให้ยาโคบว่าอาหารถูกเสิร์ฟหรือที่ผู้เข้าชมได้เดินทางมาถึงที่ ไม่ว่ายาโคบมีผู้เข้าชมมากเกินไปในปัจจุบัน หลังจากถูกจำคุกพ่อแม่ของจาค็อบได้รับอนุญาตให้เข้าเยี่ยมเขาทุกวันซึ่งพวกเขาได้เกือบตลอดทั้งเดือน แต่พวกเขาก็ทิ้งจาค็อบ พวกเขาไม่ต้องการที่จะได้ยินความจริงความจริงที่เกี่ยวข้องกับพระเจ้าองค์เดียวที่จำเป็นสำหรับความรอดและการรบกวนที่จะละทิ้งทางโลก เขาบอกพวกเขาเกี่ยวกับสิ่งเหล่านี้มีความสงบของคนที่รู้จริง แต่ดูเหมือนว่าพวกเขาจะเติบโตเหนื่อยและในที่สุดก็ประกาศกับยาโคบว่าพวกเขาจะไม่กลับมาเป็นเวลานาน.
จาค็อบมีความปรารถนาที่จะพูดคุยกับพ่อแม่ของเขาอยู่แล้วไม่มี จนกว่าพวกเขาจะกลับมากับเขาด้วยหัวใจและจิตวิญญาณที่สำนึกหิว จาค็อบไม่ทราบว่าเมื่อนี้จะเกิดขึ้น แต่เขาต้องมีความมั่นใจว่าการสวดมนต์ไม่หยุดหย่อนของเขาจะได้รับมีในท้ายที่สุด การให้อภัยเป็นสิ่งที่จำเป็นก่อนไม่เพียง แต่พระเจ้าของยาโคบสำหรับแม้จะมีความตั้งใจที่ดีที่สุดของเขาจาค็อบกำลังต่อสู้กับความดื้อรั้นของโลกของเขาเองดื้อรั้นซึ่งพบว่ามันยากที่จะไม่ตัดสินชอบของ McGregors ของโลก; ดื้อรั้นซึ่งพบได้ยากไม่อนุญาตให้มีความภาคภูมิใจของการเป็นผู้นำเพียงครั้งเดียวสำหรับสาเหตุของพระเจ้าใช้เวลามากกว่า; และที่ยากที่สุดมันดูเหมือนเป็นไร้ความสามารถของจาค็อบที่จะคืนดีกับพ่อแม่ของเขา พ่อแม่ของเขาได้นำเขาไปสู่โลกและเคยรักเขาและเขาพวกเขา แต่เดิมยาโคบไม่ได้บันทึกไว้ชั่วร้ายเลวทรามจาค็อบก็ไม่ได้ แต่พ่อแม่ของเขาอยากให้เขากลับมาอีกครั้ง พวกเขาดูเหมือนจะเป็นเพียงการทนต่อความเชื่อทางศาสนาของเขา แต่จาค็อบอยากให้พวกเขามีส่วนร่วมในประสบการณ์ของเขา จาค็อบต้องการความรักของพวกเขาสำหรับเขาเป็นใครตอนนี้ไม่ได้ที่เขาเคยเป็น และบุคคลที่เขาได้รับในขณะนี้เกิดเมื่อวันที่ 18 กุมภาพันธ์ 1854 เดือนหลังจากที่เขาและกลุ่มของคนอื่น ๆ เลือกที่จะตั้งค่ายที่เรียกว่าหุบเขาแห่งความสุข ไม่มีเงินไม่มีทรัพย์สินทางโลก; เพียงแค่เสื้อผ้าบนหลังของพวกเขาบางอาหารขั้นพื้นฐานและบทบัญญัติขั้นพื้นฐานพระคัมภีร์สำหรับสมาชิกแต่ละคนของชุมชนและเป็นหนึ่งในความเชื่อของกลุ่มซึ่งมากเกินไปของชาวบ้านไม่ได้กินเวลานานมาก.
ความทรงจำนี้ได้ก่อให้เกิดความรู้สึกของความไม่ราบรื่นที่เติม เป็นยาโคบ แต่เขาตัดสินใจที่จะยังคงกลับไปที่ความทรงจำของเขาในหุบเขาแห่งความสุข เขารู้ว่าเรื่องนี้ในที่สุดจะนำเขาไปสู่ความโศกเศร้ามากขึ้น แต่จาค็อบตัดสินใจที่จะก้าวไปข้างหน้ามั่นใจว่าบางทีเวลานี้เขาสามารถหาคำตอบที่เป็นไปได้ว่ามันทั้งหมดที่ผิดพลาดไป คำตอบอาจจะมีจะถูกพบโดยกลับไปที่หุบเขาแห่งความสุขอีกครั้ง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ยาโคบความทรงจำแห่งชีวิตที่ สิบเก้า สหายเก่าของเขาออกเดินทางจากสั้นขัดจังหวะโดยเสียงกรีดร้องของความโกรธจากผู้คุมเรือนจำนอกเจคอบเป็นเซลล์ เสียงของ แม็คเกรเกอร์ ผู้ชายที่น่ารังเกียจโดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้ที่อยู่ในความต้องการที่ยิ่งใหญ่ของพระเจ้า เจคอบ ปล่อยให้เวลาผ่านไป แม็คเกรเกอร์ไม่ได้จริงๆพูดกับยาโคบครับ ยังไงก็ติดต่อเขาเป็นแร็พที่คมชัดบนประตูของยาโคบยาโคบเซลล์วิธีการแจ้งว่าอาหารถูกเสิร์ฟ หรือที่ผู้เข้าชมมาถึงแล้ว ไม่เจคอบชมมากเกินไปในปัจจุบัน หลังจากที่เขาติดคุก พ่อแม่ของยาโคบที่ได้รับอนุญาตให้เยี่ยมเขาทุกวัน ซึ่งก็เกือบเป็นเดือน แต่พวกเขาก็ทิ้ง เจคอบ พวกเขาไม่ต้องการที่จะได้ยินความจริง ความจริงที่เกี่ยวข้องกับพระเจ้า ต้องการความรอดและละทิ้งสมาธิทางโลก เขาบอกเรื่องพวกนี้กับความสงบของผู้ที่รู้จริง แต่พวกเขาดูเหมือนจะเบื่อหน่าย และในที่สุดก็ประกาศให้ยาโคบว่าพวกเขาจะไม่กลับอีกนานยาโคบก็ไม่ปรารถนาที่จะพูดกับพ่อแม่ของเขาต่อไปจนกว่าเขาจะกลับมาเขาด้วยหัวใจที่สำนึกผิดและวิญญาณที่หิว เจคอบไม่ได้รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้น แต่เขาก็เชื่อว่า สวดมนต์ไม่หยุดหย่อนของเขาจะต้องมีในที่สุด การให้อภัย คือ ต้องการ แรก ไม่เพียง แต่เป็นพระเจ้าของยาโคบสำหรับแม้จะมีความตั้งใจที่ดีที่สุดของเขา ยาโคบกำลังต่อสู้กับความดื้อรั้นของโลกของตัวเอง และความดื้อรั้นที่พบมันยากที่จะตัดสินชอบของของของโลก ความดื้อรั้นที่พบมันก็ยากที่จะไม่อนุญาตให้มีความภาคภูมิใจในการเป็นผู้นําเพียงครั้งเดียว สำหรับสาเหตุของพระเจ้าไป และที่ยากที่สุดดูเหมือนจะเป็นเจคอบไม่สามารถคืนดีกับพ่อแม่ของเขา พ่อแม่ของเขาได้พาเขาเข้าสู่โลกและทรงรักเขา และเขาเหล่านั้น แต่แก่ยาโคบ และยังไม่ได้บันทึก ชั่วร้าย เลวทราม ยาโคบก็ไม่มีอีกต่อไป แต่พ่อแม่ของเขาอยากให้เขากลับมาอีก พวกเขาดูเหมือนจะแค่ทนความเชื่อของเขาศาสนาแต่เจคอบอยากให้แชร์ประสบการณ์ของเขา เจคอบอยากความรักของพวกเขาสำหรับเขาตอนนี้ ไม่ใช่คนที่เขาเคยได้รับ และคนที่กำลังเกิดในเดือนกุมภาพันธ์ 18 , 1854 , เดือนหลังจากที่เขาและกลุ่มอื่น ๆเลือกที่จะตั้งแคมป์ในสถานที่เรียกว่าหุบเขาแห่งความสุข ไม่มีเงิน ไม่มีทรัพย์สินทางโลก เพียงเสื้อผ้าอยู่บนหลังของพวกเขา บางขั้นพื้นฐาน ของกิน และบทบัญญัติพื้นฐาน เป็นคัมภีร์สำหรับสมาชิกของชุมชนและกลุ่มความเชื่อที่มากเกินไปของชาวบ้านไม่ได้กินเวลานานมากความทรงจำนี้ทำให้เกิดความรู้สึกสบายๆที่กรอกยาโคบถูก แต่เขาตัดสินใจที่จะกระนั้นกลับความทรงจำของหุบเขาแห่งความสุข เขารู้ว่านี่จะทำให้เขาเสียใจที่สุด แต่เจคอบตัดสินใจที่จะไปข้างหน้า มั่นใจว่า บางทีเวลาที่เขาสามารถหาคำตอบว่ามันผิด อาจจะมีคำตอบที่สามารถพบได้โดยกลับไปที่หุบเขาแห่งความสุขอีกครั้ง