For Maritain, the best political or

For Maritain, the best political order is one which recognizes the sovereignty of God. He rejects, therefore, not only fascism and communism, but all secular humanisms. He objects that such views — particularly fascism and communism — are not only secular religions, but dehumanizing and, while he was a defender of American-style democracy, he is clearly not interested in combining his attachment to Christianity with capitalism. A theocentric humanism, Maritain would argue, has its philosophical foundation in the recognition of the nature of the human person as a spiritual and material being — a being that has a relation to God — and morality and social and political institutions must therefore reflect this.

Maritain envisages a political society under the rule of law — and he distinguishes four types of law: the eternal, the natural, the ‘common law of civilisation’ (droit des gens or jus gentium), and the positive (droit positif).

The natural law is "universal and invariable" and deals with "the rights and duties which follow [necessarily] from the first principle" (see Man and the State, pp. 97-98) or precept of law — that good is to be done and evil avoided. Nevertheless, while the natural law is "self-evident" (see Man and the State, p. 90) and consistent with and confirmed by experience — something which many critics have challenged — Maritain holds that it is not founded on human nature. It is rooted in divine reason and in a transcendent order (i.e., in the eternal law), and is ‘written into’ human nature by God. At times, Maritain appears to hold that natural law acquires its obligatory character only because of its relation to the eternal law; he writes that "natural law is law only because it is participation in Eternal Law" (see Man and the State, p. 96). (Some have concluded, then, that such a theory must be ultimately theological.)

The droit des gens or ‘common law of civilisation’ is an extension of the natural law to the circumstances of life in society, and thus it is concerned with human beings as social beings (e.g., as citizens or as members of families). The ‘positive law’ is the system of rules and regulations involved in assuring general order within a particular society. It varies according to the stage of social or economic development within that community and according to the specific activities of individuals within it. Neither the positive law nor the droit des gens is, however, deducible from the natural law alone. Neither is known connaturally and, therefore, is not part of the natural law. Nevertheless, it is in virtue of their relation to natural law that they "have the force of law and impose themselves on conscience" (Les droits de l'homme, pp. 90-1). When a positive law acts against the natural law, it is, strictly speaking, not a law. Thus, Maritain clearly rejects legal positivism.

The term ‘natural law’ and its relations both to ‘eternal law’ and to positive law have, however, been the focus of much controversy. Maritain's account of natural law both presupposes a metaphysical view of the nature of human beings and a realistic epistemology, and has a number of tensions or inconsistencies internal to it. Some of the principal criticisms of this account are i) that it is inconsistent because it sets forth a naturalistic theory of what is good and bad and yet claims that only a supernatural sanction will serve to explain moral obligation, ii) that connatural knowledge is not only inadequate for what we normally count as knowledge, but it is, in fact, also incapable of establishing that something is a natural moral law, iii) that the first principle of moral law is vacuous, and iv) that Maritain glosses over the fact/value distinction.

Maritain held that natural law theory entailed an account of human rights. Since the natural end of each person is to achieve moral and spiritual perfection, it is necessary to have the means to do so, i.e., to have rights which, since they serve to realise his or her nature, are called ‘natural’. This respects the Aristotelian-Thomistic principle of justice, that we should distribute to each ‘what is truly his or hers’. Maritain replies to the criticism that there are no such rights, since they are not universally recognised, by reminding his readers that, just as the natural law comes to be recognised gradually and over time, so also is there a gradual recognition of rights. Indeed, Maritain held that certain basic natural rights can be recognised by all, without there having to be agreement on their foundation and, as an illustration of this, he pointed to the general agreement on those rights found in the 1948 United Nations Declaration of Human Rights.

Maritain held that natural rights are fundamental and inalienable, and antecedent in nature, and superior, to society. Still, they should not be understood as ‘antecedent’ in a temporal sense and do not form the basis of the state or of the civil law. Rights are grounded in the natural law, and specifically in relation to the common good. It is this good, and not individual rights, that is the basis of the state, and it is because of this that Maritain held that there can be a hierarchical ordering of these rights (Man and the State, p. 106-7).

One consequence of his natural law and natural rights theory is that Maritain favoured a democratic and liberal view of the state, and argued for a political society that is both personalist, pluralist, and Christianly-inspired. He held that the authority to rule derives from the people — for people have a natural right to govern themselves. Still, this is consistent with a commitment to Christianity, Maritain thought, because the ideals of democracy are themselves inspired by a belief in God's rule, and that the primary source of all authority is God (Man and the State, p, 127).

Maritain also favoured a number of liberal ideals, and the list of rights that he recognises extends significantly beyond that found in many liberal theories, and includes the rights of workers as well as those of the human and the civic person.

Furthermore, the ideal of freedom or liberty to be found in the state is close to that which is now generally called ‘positive freedom’ — i.e., one that reflects a view of the person as sharing in a common good. As a polity that attempts to provide the conditions for the realisation of the human person as an individual who is, thereby, a member of a temporal community, it recognises that the use of goods by individuals must serve the good of all (Integral Humanism, p. 184), and that individuals can be required to serve the community. Moreover, in such a state political leaders would be more than just spokespersons for the people (Man and the State, p. 140), and Maritain recognises that they can represent the ‘hidden will’ of the people. Their aim — and the aim of the state as a whole — is, however, always the common good. Since minorities may themselves reflect this ‘hidden will,’ Maritain also recognised the important role to be played by dissenting minorities.

(Maritain does not discuss in any detail how his model ‘Christian’ polity might be realised, but suggests that it is the only one that takes account of each person's spiritual worth and that recognises the importance of providing the means to foster one's growth as a person. It recognises differences of religious conscience and is, in this way, fundamentally pluralistic.)

In such an ideal polity, Maritain imagines that a leadership role would be played by a multiplicity of ‘civic fraternities,’ founded on freedom, inspired by the virtues of Christianity, reflecting a moral and spiritual discipline, and which are fundamentally democratic. While such groups would not necessarily exercise political power, the society as a whole would reflect Christian values — not just because these values are part of a privileged religion or faith (a matter that Maritain would be wary of), but because these are necessary to the temporal community. In such a polity one would, of course, find a church and a state, though Maritain would see them as cooperative entities, with the state occupying itself with those matters that, while focusing on temporal concerns, addressed the needs of the whole of the human person, and with the church focussing on spiritual matters.

It is, perhaps, evident that such a polity could not survive within a single nation state that existed among a plurality of states with different ideals, and so Maritain supported the ideal of a world federation of political societies. While the realisation of such an ideal was something that lay in a distant future, Maritain nevertheless thought that such a federation was possible, providing that the individual states retained a fair degree of autonomy and that persons could be found from each state who would voluntarily distance themselves from the particular interests of their home country.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

สำหรับ Maritain สั่งการเมืองส่วนเป็นหนึ่งซึ่งตระหนักถึงอำนาจอธิปไตยของพระเจ้า เขาไม่ยอมรับ ดังนั้น ไม่เพียงฟาสซิสต์ และคอมมิวนิสต์ แต่ทั้งหมดเกี่ยวกับฆราวาส humanisms เขาวัตถุมุมมองดังกล่าวที่ — โดยเฉพาะอย่างยิ่งฟาสซิสต์และคอมมิวนิสต์ — ไม่เพียงศาสนาทางโลก แต่เป็น dehumanizing และ defender ประชาธิปไตยแบบอเมริกัน เขาไม่ชัดเจนสนใจรวมของเขาแนบกับศาสนาคริสต์กับทุนนิยม มนุษยนิยมเป็น theocentric, Maritain จะโต้เถียง มีรากฐานของปรัชญาการรู้ธรรมชาติของมนุษย์เป็นจิตวิญญาณ และวัสดุซึ่งมีความสัมพันธ์กับพระเจ้า — และสถาบันทางสังคม และการเมืองและศีลธรรมต้องดังนั้นMaritain envisages สังคมทางการเมืองภายใต้การปกครองของกฎหมาย — และเขาแยกสี่ชนิดของกฎหมาย: อีเทอร์นอล ธรรมชาติ 'ทั่วไปกฎหมายยัง' (droit des gens หรือกลาง gentium), และบวก (droit positif)กฎหมายธรรมชาติเป็น "สากล และปรากฏ" และกับ "สิทธิและหน้าที่ซึ่งตามหลักแรก [จำเป็น]" (ดูมนุษย์และรัฐ นำ 97-98) หรือ precept กฎหมาย — ดีที่จะทำได้ และหลีกเลี่ยงความชั่วร้าย อย่างไรก็ตาม ขณะกฎหมายธรรมชาติเป็น "วีรกรรม" (ดูมนุษย์และรัฐ p. 90) และสอดคล้องกับ และได้รับการยืนยันจากประสบการณ์ — สิ่งที่นักวิจารณ์หลายได้ท้าทาย — Maritain ถือว่า มันไม่ก่อตั้งขึ้นในธรรมชาติมนุษย์นั้น มันจะใช้ ในเหตุผลของพระเจ้า และการดาร (เช่น ในกฎหมายนิรันดร์), และ 'เขียนเป็น' ธรรมชาติมนุษย์ โดยพระเจ้า ตลอดเวลา Maritain ปรากฏให้ ถือว่า กฎหมายธรรมชาติได้ฝึกฝนอักขระตัวบังคับเท่านั้นเนื่องจากความสัมพันธ์ของกฎหมายนิรันดร เขาเขียนว่า "กฎหมายธรรมชาติเป็นกฎหมายเฉพาะเนื่องจากในกฎหมายนิรันดร์" (ดูมนุษย์และรัฐ p. 96) (บางได้สรุป แล้ว ว่า ทฤษฎีดังกล่าวต้องสุดศาสนศาสตร์)Droit des gens หรือ 'ทั่วไปกฎหมายยัง' เป็นส่วนขยายของกฎธรรมชาติกับสถานการณ์ของชีวิตในสังคม และดังนั้น จึงเกี่ยวข้องกับมนุษย์เป็นสิ่งมีชีวิตทางสังคม (เช่น เป็นพลเมือง หรือ เป็นสมาชิกของครอบครัว) 'กฎหมายบวก' คือ ระบบของกฎและระเบียบที่เกี่ยวข้องกับใบสั่งทั่วไปในสังคมโดยเฉพาะมั่นใจ มันแตกต่างกันไป ตามขั้นตอนของการพัฒนาทางสังคม หรือเศรษฐกิจภายในชุมชนนั้น และ ตามกิจกรรมเฉพาะบุคคลภายใน ใช่กฎหมายบวกหรือ droit des gens นั้น อย่างไรก็ตาม deducible จากกฎหมายธรรมชาติเพียงอย่างเดียว ไม่เป็นที่รู้จักกัน connaturally และ ดังนั้น ไม่ใช่ส่วนหนึ่งของกฎหมายธรรมชาติ อย่างไรก็ตาม เป็น in virtue of ความสัมพันธ์กับกฎธรรมชาติที่ว่า "มีการบังคับของกฎหมาย และกำหนดตัวเองในจิตสำนึก" (เลส droits de l'homme นำ 90 - 1) เมื่อกฎหมายบวกทำหน้าที่ผิดกฎหมายธรรมชาติ ไม่ พัฒน กฎหมาย ดังนั้น Maritain ชัดเจนปฏิเสธกฎหมาย positivismThe term ‘natural law’ and its relations both to ‘eternal law’ and to positive law have, however, been the focus of much controversy. Maritain's account of natural law both presupposes a metaphysical view of the nature of human beings and a realistic epistemology, and has a number of tensions or inconsistencies internal to it. Some of the principal criticisms of this account are i) that it is inconsistent because it sets forth a naturalistic theory of what is good and bad and yet claims that only a supernatural sanction will serve to explain moral obligation, ii) that connatural knowledge is not only inadequate for what we normally count as knowledge, but it is, in fact, also incapable of establishing that something is a natural moral law, iii) that the first principle of moral law is vacuous, and iv) that Maritain glosses over the fact/value distinction.Maritain held that natural law theory entailed an account of human rights. Since the natural end of each person is to achieve moral and spiritual perfection, it is necessary to have the means to do so, i.e., to have rights which, since they serve to realise his or her nature, are called ‘natural’. This respects the Aristotelian-Thomistic principle of justice, that we should distribute to each ‘what is truly his or hers’. Maritain replies to the criticism that there are no such rights, since they are not universally recognised, by reminding his readers that, just as the natural law comes to be recognised gradually and over time, so also is there a gradual recognition of rights. Indeed, Maritain held that certain basic natural rights can be recognised by all, without there having to be agreement on their foundation and, as an illustration of this, he pointed to the general agreement on those rights found in the 1948 United Nations Declaration of Human Rights.Maritain held that natural rights are fundamental and inalienable, and antecedent in nature, and superior, to society. Still, they should not be understood as ‘antecedent’ in a temporal sense and do not form the basis of the state or of the civil law. Rights are grounded in the natural law, and specifically in relation to the common good. It is this good, and not individual rights, that is the basis of the state, and it is because of this that Maritain held that there can be a hierarchical ordering of these rights (Man and the State, p. 106-7).One consequence of his natural law and natural rights theory is that Maritain favoured a democratic and liberal view of the state, and argued for a political society that is both personalist, pluralist, and Christianly-inspired. He held that the authority to rule derives from the people — for people have a natural right to govern themselves. Still, this is consistent with a commitment to Christianity, Maritain thought, because the ideals of democracy are themselves inspired by a belief in God's rule, and that the primary source of all authority is God (Man and the State, p, 127).Maritain also favoured a number of liberal ideals, and the list of rights that he recognises extends significantly beyond that found in many liberal theories, and includes the rights of workers as well as those of the human and the civic person.Furthermore, the ideal of freedom or liberty to be found in the state is close to that which is now generally called ‘positive freedom’ — i.e., one that reflects a view of the person as sharing in a common good. As a polity that attempts to provide the conditions for the realisation of the human person as an individual who is, thereby, a member of a temporal community, it recognises that the use of goods by individuals must serve the good of all (Integral Humanism, p. 184), and that individuals can be required to serve the community. Moreover, in such a state political leaders would be more than just spokespersons for the people (Man and the State, p. 140), and Maritain recognises that they can represent the ‘hidden will’ of the people. Their aim — and the aim of the state as a whole — is, however, always the common good. Since minorities may themselves reflect this ‘hidden will,’ Maritain also recognised the important role to be played by dissenting minorities.(Maritain does not discuss in any detail how his model ‘Christian’ polity might be realised, but suggests that it is the only one that takes account of each person's spiritual worth and that recognises the importance of providing the means to foster one's growth as a person. It recognises differences of religious conscience and is, in this way, fundamentally pluralistic.)In such an ideal polity, Maritain imagines that a leadership role would be played by a multiplicity of ‘civic fraternities,’ founded on freedom, inspired by the virtues of Christianity, reflecting a moral and spiritual discipline, and which are fundamentally democratic. While such groups would not necessarily exercise political power, the society as a whole would reflect Christian values — not just because these values are part of a privileged religion or faith (a matter that Maritain would be wary of), but because these are necessary to the temporal community. In such a polity one would, of course, find a church and a state, though Maritain would see them as cooperative entities, with the state occupying itself with those matters that, while focusing on temporal concerns, addressed the needs of the whole of the human person, and with the church focussing on spiritual matters.It is, perhaps, evident that such a polity could not survive within a single nation state that existed among a plurality of states with different ideals, and so Maritain supported the ideal of a world federation of political societies. While the realisation of such an ideal was something that lay in a distant future, Maritain nevertheless thought that such a federation was possible, providing that the individual states retained a fair degree of autonomy and that persons could be found from each state who would voluntarily distance themselves from the particular interests of their home country.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

สำหรับ Maritain คำสั่งทางการเมืองที่ดีที่สุดคือหนึ่งซึ่งตระหนักถึงอำนาจอธิปไตยของพระเจ้า เขาปฏิเสธจึงไม่เพียง แต่ลัทธิฟาสซิสต์และคอมมิวนิสต์ แต่ humanisms ฆราวาสทั้งหมด เขาว่ามุมมองของวัตถุดังกล่าว - โดยเฉพาะอย่างยิ่งฟาสซิสต์และคอมมิวนิสต์ - ไม่เพียง แต่ศาสนาฆราวาส แต่ทวนและในขณะที่เขาเป็นกองหลังของระบอบประชาธิปไตยแบบอเมริกันเขาเป็นอย่างชัดเจนไม่ได้สนใจในการรวมสิ่งที่แนบมาของศาสนาคริสต์กับทุนนิยม ความเห็นอกเห็นใจ theocentric, Maritain จะเถียงมีรากฐานปรัชญาในการรับรู้ของธรรมชาติของมนุษย์เป็นสิ่งมีชีวิตทางจิตวิญญาณและวัสดุ - ความเป็นอยู่ที่มีความสัมพันธ์กับพระเจ้า - และศีลธรรมและสถาบันทางสังคมและการเมืองจึงต้องสะท้อนถึงนี้Maritain envisages สังคมการเมืองภายใต้การปกครองของกฎหมาย - และเขาสี่ประเภทที่แตกต่างของกฎหมาย. นิรันดร์ธรรมชาติ 'กฎหมายของอารยธรรม (สิทธิ des วงศ์หรือ jus Gentium) และบวก (สิทธิ Positif) กฎธรรมชาติที่เป็น "สากลและคงที่" และข้อตกลงกับ "สิทธิและหน้าที่ซึ่งเป็นไปตาม [จำเป็น] จากหลักการแรก" (ดูชายและรัฐ, หน้า 97-98.) หรือศีลของกฎหมาย - ที่ดีคือการที่จะต้องทำ และความชั่วร้ายหลีกเลี่ยง อย่างไรก็ตามในขณะที่กฎหมายธรรมชาติคือ "ชัดเจนในตัวเอง" (ดูชายและรัฐ, หน้า 90.) และสอดคล้องกับการได้รับการยืนยันจากประสบการณ์ - สิ่งที่นักวิจารณ์หลายคนมีความท้าทาย - Maritain ถือได้ว่ามันไม่ได้ตั้งอยู่บนพื้นฐานธรรมชาติของมนุษย์ มันเป็นรากฐานในเหตุผลของพระเจ้าและในลำดับที่เหนือธรรมชาติ (เช่นในกฎหมายนิรันดร์) และเขียนเป็น 'ธรรมชาติของมนุษย์โดยพระเจ้า ในบางครั้ง Maritain ดูเหมือนจะถือได้ว่ากฎหมายธรรมชาติได้มาบังคับตัวละครของมันเพียงเพราะความสัมพันธ์กับกฎหมายนิรันดร์ เขาเขียนว่า "กฎหมายธรรมชาติเป็นกฎหมายเพียงเพราะมันเป็นส่วนร่วมในการนิรันดร์กฎหมาย" (ดูชายและรัฐพี. 96) (บางคนได้ข้อสรุปแล้วว่าทฤษฎีดังกล่าวจะต้องเป็นศาสนศาสตร์ในที่สุด.) สิทธิ des วงศ์หรือ 'กฎหมายของอารยธรรม' เป็นส่วนขยายของกฎธรรมชาติสถานการณ์ของชีวิตในสังคมและดังนั้นจึงเป็นเรื่องที่เกี่ยวข้องกับมนุษย์ มนุษย์เป็นสิ่งมีชีวิตทางสังคม (เช่นในฐานะพลเมืองหรือเป็นสมาชิกของครอบครัว) กฎหมายในเชิงบวก 'เป็นระบบของกฎและระเบียบที่เกี่ยวข้องในการให้ความเชื่อมั่นเพื่อทั่วไปในสังคมโดยเฉพาะอย่างยิ่ง มันแตกต่างกันไปตามขั้นตอนของการพัฒนาทางเศรษฐกิจสังคมหรือในชุมชนที่และเป็นไปตามกิจกรรมที่เฉพาะเจาะจงของบุคคลที่อยู่ภายใน ทั้งกฎหมายในเชิงบวกหรือสิทธิวงศ์ des เป็น แต่ deducible จากกฎหมายธรรมชาติเพียงอย่างเดียว ทั้งเป็นที่รู้จักกัน connaturally และดังนั้นจึงไม่เป็นส่วนหนึ่งของกฎหมายธรรมชาติ แต่มันเป็นในคุณความดีของความสัมพันธ์กับกฎธรรมชาติที่ว่าพวกเขา "มีผลบังคับใช้ของกฎหมายและกำหนดตัวเองในจิตสำนึก" (Les Droits de l'homme, PP. 90-1) เมื่อกฎหมายทำหน้าที่ในเชิงบวกกับกฎธรรมชาติก็จะพูดอย่างเคร่งครัดไม่กฎหมาย ดังนั้น Maritain ปฏิเสธอย่างชัดเจน positivism กฎหมาย. คำว่า "กฎหมายธรรมชาติและความสัมพันธ์ของทั้งสอง 'นิรันดร์กฎหมายและเป็นไปตามกฎหมายในเชิงบวกได้ แต่รับความสนใจจากความขัดแย้งมาก บัญชี Maritain ของกฎธรรมชาติทั้งเหเลื่อนลอยมุมมองของธรรมชาติของมนุษย์และญาณวิทยาจริงและมีจำนวนของความตึงเครียดหรือความไม่สอดคล้องกันภายในกับมัน บางส่วนของการวิพากษ์วิจารณ์หลักของบัญชีนี้ i) ว่ามันเป็นเรื่องที่ไม่สอดคล้องกันเพราะมันกำหนดทฤษฎีธรรมชาติของสิ่งที่เป็นสิ่งที่ดีและไม่ดีและยังอ้างว่ามีเพียงการอนุมัติเหนือธรรมชาติจะทำหน้าที่ในการอธิบายภาระผูกพันทางจริยธรรม ii) ความรู้ connatural ไม่ เพียง แต่ไม่เพียงพอสำหรับสิ่งที่เราตามปกตินับเป็นความรู้ แต่มันเป็นในความเป็นจริงยังมีความสามารถในการสร้างบางสิ่งบางอย่างที่เป็นกฎหมายศีลธรรมธรรมชาติ iii) ว่าหลักการแรกของกฎหมายศีลธรรมคือว่างเปล่าและ iv) ที่คัดสรร Maritain มากกว่าความจริง / ค่าความแตกต่าง. Maritain ถือได้ว่าทฤษฎีกฎหมายธรรมชาติยกให้บัญชีของสิทธิมนุษยชน ตั้งแต่ปลายตามธรรมชาติของแต่ละคนคือเพื่อให้บรรลุความสมบูรณ์แบบทางศีลธรรมและจิตวิญญาณมีความจำเป็นต้องมีวิธีการที่จะทำเช่นนั้นคือการมีสิทธิที่พวกเขาให้บริการตั้งแต่การตระหนักถึงธรรมชาติของเขาหรือเธอจะถูกเรียกว่า 'ธรรมชาติ' นี้เคารพหลักการอริสโตเติ้-Thomistic ของความยุติธรรมที่เราควรจะกระจายไปยังแต่ละสิ่งที่เป็นจริงหรือเธอของเขา Maritain ตอบกลับไปยังวิจารณ์ว่าไม่มีสิทธิดังกล่าวเนื่องจากพวกเขาจะไม่ได้รับการยอมรับในระดับสากลโดยเตือนว่าผู้อ่านของเขาเช่นเดียวกับกฎธรรมชาติมาถึงการได้รับการยอมรับและค่อยๆเมื่อเวลาผ่านไปจึงยังมีการรับรู้อย่างค่อยเป็นค่อยไปของสิทธิ อันที่จริง Maritain ถือได้ว่าเป็นสิทธิตามธรรมชาติบางขั้นพื้นฐานได้รับการยอมรับโดยทั้งหมดโดยไม่ต้องมีข้อตกลงบนพื้นฐานของพวกเขาและในขณะนี้ภาพของเขาชี้ไปที่ความตกลงทั่วไปเกี่ยวกับสิทธิที่พบในสหประชาชาติ 1948 ปฏิญญาของมนุษย์ สิทธิมนุษยชน. Maritain ถือได้ว่าเป็นสิทธิตามธรรมชาติเป็นพื้นฐานและเอาไปไม่ได้และก่อนในธรรมชาติและที่เหนือกว่าให้กับสังคม แต่ถึงกระนั้นพวกเขาไม่ควรจะเข้าใจว่าเป็น 'ก่อน' ในความรู้สึกชั่วและไม่ได้เป็นพื้นฐานของรัฐหรือของกฎหมายแพ่ง สิทธิมนุษยชนมีเหตุผลในกฎหมายธรรมชาติและโดยเฉพาะในความสัมพันธ์กับดีร่วมกัน มันคือสิ่งที่ดีและไม่ได้สิทธิส่วนบุคคลที่เป็นพื้นฐานของรัฐและมันเป็นเพราะเหตุนี้ที่ Maritain ถือได้ว่าอาจจะมีการสั่งซื้อลำดับชั้นของสิทธิเหล่านี้ (Man และรัฐพี. 106-7) หนึ่งผลของกฎหมายตามธรรมชาติของเขาและทฤษฎีสิทธิตามธรรมชาติที่เป็นที่ชื่นชอบ Maritain มุมมองประชาธิปไตยและเสรีนิยมของรัฐและเป็นที่ถกเถียงกันสำหรับสังคมการเมืองที่เป็น personalist ทั้งสองพหุนิยมและ Christianly แรงบันดาลใจ เขาถือได้ว่าเป็นผู้มีอำนาจในการปกครองมาจากคน - สำหรับคนที่มีสิทธิตามธรรมชาติในการควบคุมตัวเอง ยังนี้มีความสอดคล้องกับความมุ่งมั่นในศาสนาคริสต์, Maritain คิดว่าเพราะอุดมการณ์ของระบอบประชาธิปไตยที่มีตัวเองแรงบันดาลใจจากความเชื่อในกฎของพระเจ้าและแหล่งที่มาหลักของผู้มีอำนาจทุกคนเป็นพระเจ้า (Man และรัฐ, หน้า 127) นอกจากนี้ยังได้รับการสนับสนุน Maritain จำนวนอุดมการณ์เสรีนิยมและรายชื่อของสิทธิที่เขาตระหนักขยายอย่างมีนัยสำคัญเกินกว่าที่พบในทฤษฎีเสรีนิยมมากและรวมถึงสิทธิของคนงานเช่นเดียวกับบรรดาของมนุษย์และพลเมืองคน. นอกจากนี้ในอุดมคติของ เสรีภาพหรือเสรีภาพที่จะพบในรัฐอยู่ใกล้กับสิ่งที่อยู่ในขณะนี้โดยทั่วไปเรียกว่า 'เสรีภาพในเชิงบวก' - คือหนึ่งที่สะท้อนให้เห็นถึงมุมมองของคนเป็นร่วมกันในที่ดีร่วมกัน ในฐานะที่เป็นรัฐธรรมนูญที่พยายามที่จะให้เงื่อนไขสำหรับการสำนึกของมนุษย์เป็นบุคคลที่เป็นดังนั้นสมาชิกของชุมชนชั่วคราวก็ตระหนักดีว่าการใช้งานของสินค้าโดยบุคคลที่ต้องให้บริการที่ดีของทุกคน (Integral มนุษยนิยม, พี. 184) และว่าประชาชนสามารถที่จำเป็นในการให้บริการชุมชน นอกจากนี้ในรัฐดังกล่าวผู้นำทางการเมืองจะมีมากขึ้นกว่าเพียงแค่โฆษกสำหรับคน (ชายและรัฐพี. 140) และ Maritain ตระหนักว่าพวกเขาสามารถเป็นตัวแทนซ่อนความประสงค์ของผู้คน จุดมุ่งหมายของพวกเขา - และจุดมุ่งหมายของรัฐในฐานะที่เป็น - เป็น แต่มักจะดีร่วมกัน ตั้งแต่ชนกลุ่มน้อยอาจสะท้อนให้เห็นตัวเองนี้จะซ่อน 'Maritain ยังได้รับการยอมรับบทบาทสำคัญในการเล่นได้โดยที่ไม่เห็นด้วยชนกลุ่มน้อย. (Maritain ไม่ได้หารือในรายละเอียดว่ารูปแบบการปกครองของเขาคริสเตียนอาจจะรู้ใด ๆ แต่แสดงให้เห็นว่ามันเป็นเพียง อย่างใดอย่างหนึ่งที่จะนำบัญชีของจิตวิญญาณของแต่ละคนที่คุ้มค่าและที่ตระหนักถึงความสำคัญของการให้วิธีการที่จะส่งเสริมให้เกิดการเจริญเติบโตของคนเป็นคน. ได้ตระหนักถึงความแตกต่างทางความคิดทางศาสนาและเป็นในลักษณะนี้หลายฝ่ายพื้นฐาน.) เช่นในรัฐธรรมนูญเหมาะ Maritain นึกว่าบทบาทความเป็นผู้นำจะเล่นโดยหลายหลากของ 'เทศบาลภราดร' ก่อตั้งเสรีภาพในแรงบันดาลใจจากคุณงามความดีของศาสนาคริสต์สะท้อนให้เห็นถึงการมีระเบียบวินัยศีลธรรมและจิตวิญญาณและที่ประชาธิปไตยพื้นฐาน ในขณะที่กลุ่มดังกล่าวจะไม่จำเป็นต้องใช้อำนาจทางการเมืองสังคมโดยรวมจะสะท้อนให้เห็นถึงคุณค่าของศาสนาคริสต์ - ไม่เพียงเพราะค่าเหล่านี้เป็นส่วนหนึ่งของศาสนาหรือความเชื่อที่ได้รับการยกเว้น (เรื่องที่ Maritain จะต้องระวัง) แต่เพราะเหล่านี้มีความจำเป็นที่จะ ชุมชนชั่วคราว เช่นในรัฐธรรมนูญหนึ่งจะแน่นอนพบกับคริสตจักรและรัฐ แต่ Maritain จะเห็นพวกเขาเป็นหน่วยงานที่ให้ความร่วมมือกับรัฐครอบครองตัวเองกับเรื่องเหล่านั้นในขณะที่มุ่งเน้นไปที่ความกังวลชั่วขณะที่ความต้องการของทั้ง มนุษย์และมีคริสตจักรมุ่งเน้นเรื่องจิตวิญญาณ. มันเป็นบางทีที่เห็นได้ชัดว่ารัฐธรรมนูญไม่สามารถอยู่รอดภายในรัฐชาติเดียวที่มีอยู่ในหมู่ส่วนใหญ่ของรัฐที่มีอุดมการณ์ที่แตกต่างกันและเพื่อให้ได้รับการสนับสนุน Maritain อุดมคติของโลก พันธมิตรของสังคมการเมือง ในขณะที่ก่อให้เกิดการดังกล่าวเหมาะเป็นสิ่งที่อยู่ในอนาคตไกล Maritain ยังคงคิดว่าสภาเป็นไปได้ให้แต่ละรัฐที่ยังคงอยู่ในระดับที่เป็นธรรมของตนเองและบุคคลที่อาจจะพบได้จากแต่ละรัฐที่สมัครใจจะห่าง ตัวเองจากผลประโยชน์โดยเฉพาะอย่างยิ่งของประเทศบ้านเกิดของพวกเขา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

สำหรับมารีแตง ใบสั่งทางการเมืองที่ดีที่สุดคือหนึ่งที่ตระหนักถึงอำนาจอธิปไตยของพระเจ้า เขาปฏิเสธ ดังนั้นไม่เพียง แต่ลัทธิฟาสซิสต์และคอมมิวนิสต์ แต่ทั้งทางโลก humanisms . เขาวัตถุที่มุมมอง โดยเฉพาะลัทธิฟาสซิสต์และคอมมิวนิสต์ - ดังกล่าวไม่เพียง แต่ศาสนาทางโลก แต่ทวน และในขณะที่เขาเป็นผู้ปกป้องประชาธิปไตยแบบอเมริกันเขาอย่างชัดเจน ไม่ได้สนใจรวมมีความผูกพันกับศาสนาคริสต์กับทุนนิยม มีมนุษยนิยม theocentric มารีแตงจะเถียง , มีพื้นฐานปรัชญาในการรับรู้ของธรรมชาติของมนุษย์เป็นจิตวิญญาณและวัสดุ - ถูกว่ามีความสัมพันธ์กับพระเจ้า และศีลธรรมและสังคมการเมือง และสถาบัน จึงต้องสะท้อนนี้

มารีแตงให้สังคมการเมืองภายใต้กฎของกฎหมายและเขาแตกต่างสี่ประเภทของกฎหมาย : นิรันดร์ , ธรรมชาติ , กฎหมายทั่วไปของอารยธรรม ' ( droit des รุ่น หรือ จัส gentium ) และบวก ( บ. ปอซิตีฟ )

" กฎหมายธรรมชาติเป็นสากลและคงที่ " และเกี่ยวข้องกับ " สิทธิและหน้าที่ซึ่งตาม [ แปล ] จากหลักการแรก " ( เห็นคนและรัฐ .97-98 ) หรือกฎของกฎหมาย - ที่ดีที่ถูกทำร้ายและหลีกเลี่ยง อย่างไรก็ตาม ในขณะที่กฎหมายธรรมชาติคือ " ตนเอง " ( เห็นคนและรัฐ , หน้า 90 ) และสอดคล้องกับและยืนยันโดยประสบการณ์บางอย่างซึ่งนักวิจารณ์หลายคนท้าทาย - มารีแตงถือว่า มันไม่ขึ้นในธรรมชาติของมนุษย์ มันมีรากในเหตุผลของพระเจ้าและอยู่ในลำดับที่ดีกว่า ( เช่นในกฎหมายนิรันดร์ )และเขียนไว้ใน ' ' ธรรมชาติของมนุษย์โดยพระเจ้า ในบางครั้ง มารีแตงปรากฏถือกฎหมายธรรมชาติมีลักษณะบังคับ แต่เพราะมีความสัมพันธ์กับกฎหมาย นิรันดร เขาเขียนว่า " กฎหมายธรรมชาติ กฎหมายเท่านั้น เพราะมันคือการมีส่วนร่วมในนิรันดร์กฎหมาย " ( เห็นคนและรัฐ , หน้า 96 ) ( บางคนได้สรุปแล้วว่าเป็นทฤษฎีเทววิทยาต้องสุด

)