macroeconomic stability with modera

macroeconomic stability with moderate growth during the downturn period; 1973-1986 (see
Ranis, 1991; Ranis and Mahmood, 1992).
In short, that the Thai economy came through with high economic growth and
manufactured exports after the mid-1980s was associated with both external and internal
factors as mentioned above. It should be noted that during the three consecutive years (1986-
1988), foreign direct investment increased by 67 per cent in 1986, 360 per cent in 1987 and
140per cent in 1988. Notably, in 1987, Japanese investment approved by BOI exceeded the
cumulative investment in Thailand since the 1960s. The large inflow of foreign direct
investment was of course alleged to be the main contributor to the country’s economic
recovery which led in turn to the current investment boom and brought about further exportoriented
industrialization (see OECF, 1991; Yoshida, 1990). Among foreign investors, Japan
has definitely dominated in value while Taiwan comes next. It becomes somewhat evident
that Japanese foreign firms relied heavily on both natural resource-based and labourintensive
industries; electrical appliances, electronics, transportation equipment, metal
products, textile, agricultural and fishery products, etc. However, three quarters of the
applications to BOI for receiving privileges were in export-oriented industries with export
ratios ranging from 80 per cent to 100 per cent. Taiwanese investments concentrated on
labour-intensive, light manufacturing and some agro-industries for export; sports goods, toys,
shoes, bags, plastics, frozen shrimp, etc. It is important to realize that industrial relocation
from Japan and the East Asian NIEs to Thailand was undertaken for at least two main
reasons. The first was concerned with the strong Yen, while the second partly related to the
changes in comparative advantages in those countries. There was a clear trend showing that
Asian NIEs began to lose their comparative advantage in domestic production with labour
intensive manufactured products, such as textiles and clothing industries, to other countries
having low wage labour and abundant natural resources in what are classified as sun-set
industries.
Manufacturing industry was the lending sector of the Thai economy in the 1980s,
surpassing the agricultural sector in terms of production in 1984 and in terms of exports in
1986. There is therefore a tendency for Thai policy-makers to claim that Thailand will
became the ‘Fifth-Tiger’ of Asian NIEs in the coming decade (see Falkus, 1992; Muscat,
1994; Warr, 1993).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เสถียรภาพ มีช่วงชะลอตัว การเจริญเติบโตปานกลาง (ดู 1973-1986Ranis, 1991 Ranis กมะหฺมูด 1992) ในระยะสั้น ที่เศรษฐกิจที่ผ่านมา มีการเติบโตทางเศรษฐกิจสูง และผลิตส่งออกหลังจากกลางไฟต์ถูกเชื่อมโยงกับภายนอก และภายในปัจจัยดังกล่าวข้างต้น ควรสังเกตที่ในระหว่างสามปีติดต่อกัน (1986-1988), การลงทุนโดยตรงจากต่างประเทศเพิ่มขึ้นร้อยละ 67 ในปี 1986 ร้อยละ 360 ในปี 1987 และร้อยละ 140per ในปี 1988 ยวด 1987 ลงทุนญี่ปุ่นที่ได้รับอนุมัติจาก BOI เกินลงทุนสะสมในประเทศไทยตั้งแต่ปี 1960 นำเข้าขนาดใหญ่ของต่างประเทศโดยตรงลงทุนถูกกล่าวหาเป็น ตัวหลักสนับสนุนของประเทศเศรษฐกิจแน่นอนกู้คืนนำบูมปัจจุบันลงทุนในการเปิด และนำเกี่ยวกับ exportoriented เพิ่มเติมทวีความรุนแรงมาก (ดู OECF, 1991 Yoshida, 1990) ในหมู่นักลงทุนต่างประเทศ ญี่ปุ่นมีแน่นอนครอบงำในขณะที่ไต้หวันมาถัดไป เป็นที่ค่อนข้างชัดว่า บริษัทต่างประเทศญี่ปุ่นอาศัยหนักในทั้งจากทรัพยากรธรรมชาติ และ labourintensiveอุตสาหกรรม เครื่องใช้ไฟฟ้า อิเล็กทรอนิกส์ อุปกรณ์ขนส่ง โลหะผลิตภัณฑ์ ผลิตภัณฑ์ประมง และ สิ่งทอ เกษตร ฯลฯ อย่างไรก็ตาม ไตรมาสที่สามของการโปรแกรม BOI สำหรับการรับสิทธิ์การใช้งานอยู่ในอุตสาหกรรมที่ส่งออกพร้อมส่งออกอัตราส่วนตั้งแต่จากร้อยละ 80 ถึงร้อยละ 100 ลงทุนชาวไต้หวันที่เข้มข้นในผลิตแรงงานมาก เบาและบางอุตสาหกรรมเกษตรเพื่อการส่งออก กีฬาสินค้า ของเล่นรองเท้า กระเป๋า พลาสติก กุ้งแช่แข็ง ฯลฯ จึงได้ย้ายโรงงานอุตสาหกรรมที่สำคัญจากญี่ปุ่นและ NIEs เอเชียตะวันออกในประเทศไทยดำเนินการน้อยสองหลักเหตุผล ครั้งแรกเกี่ยวข้องกับเย็นแข็ง ในขณะที่สองบางส่วนที่เกี่ยวข้องกับการการเปลี่ยนแปลงในข้อดีเปรียบเทียบในประเทศนั้น มีแนวโน้มชัดเจนที่แสดงที่NIEs เอเชียเริ่มสูญเสียประโยชน์ของพวกเขาเปรียบเทียบในการผลิตภายในประเทศกับแรงงานเร่งรัดผลิตผลิตภัณฑ์ สิ่งทอและเสื้อผ้าอุตสาหกรรม ประเทศอื่น ๆมีแรงงานค่าจ้างต่ำและทรัพยากรธรรมชาติที่อุดมสมบูรณ์ในสิ่งที่จัดเป็นชุดซันอุตสาหกรรม อุตสาหกรรมการผลิตเป็นภาคการยืมของเศรษฐกิจไทยในทศวรรษ 1980surpassing ภาคการเกษตรในด้านการผลิต ในปี 1984 และในแง่ของการส่งออกใน1986. มีแนวโน้มสำหรับ policy-makers ไทยอ้างว่าไทยจะเป็นดังนั้นกลายเป็น 'ห้าเสือ' ของ NIEs เอเชียในทศวรรษมา (ดู Falkus, 1992 มัสกัตปี 1994 Warr, 1993)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เสถียรภาพเศรษฐกิจที่มีการเติบโตในระดับปานกลางในช่วงระยะเวลาการชะลอตัว; 1973-1986 (ดู
Ranis 1991; Ranis และลอย, 1992).
ในระยะสั้นว่าเศรษฐกิจไทยที่ผ่านมามีการเติบโตทางเศรษฐกิจสูงและการผลิตการส่งออกหลังจากช่วงกลางทศวรรษ 1980 มีความสัมพันธ์กับทั้งภายในและภายนอกปัจจัยดังกล่าวข้างต้น มันควรจะตั้งข้อสังเกตว่าในช่วงสามปีติดต่อกัน (1986- ปี 1988) การลงทุนโดยตรงจากต่างประเทศเพิ่มขึ้นร้อยละ 67 ในปี 1986 ร้อยละ 360 ในปี 1987 และร้อย140per ในปี 1988 โดยเฉพาะอย่างยิ่งในปี 1987 ญี่ปุ่นได้รับการอนุมัติการลงทุนจาก BOI เกินลงทุนสะสมในประเทศไทยตั้งแต่ปี 1960 ไหลเข้ามากโดยตรงจากต่างประเทศลงทุนแน่นอนกล่าวหาว่าเป็นผู้สนับสนุนหลักในการเศรษฐกิจของประเทศการกู้คืนซึ่งนำไปสู่ในทางกลับกันกับบูมการลงทุนในปัจจุบันและนำเกี่ยวกับการงออกต่ออุตสาหกรรม(ดู OECF 1991; โยชิดะ, 1990) ในหมู่นักลงทุนต่างประเทศญี่ปุ่นได้ครอบงำแน่นอนในมูลค่าในขณะที่ไต้หวันที่มาต่อไป มันจะกลายเป็นค่อนข้างเห็นได้ชัดว่า บริษัท ต่างประเทศญี่ปุ่นอาศัยทั้งทรัพยากรตามธรรมชาติและ labourintensive อุตสาหกรรม; เครื่องใช้ไฟฟ้า, อิเล็กทรอนิกส์, อุปกรณ์การขนส่งโลหะผลิตภัณฑ์, สิ่งทอ, สินค้าเกษตรและประมงเป็นต้นอย่างไรก็ตามสามในสี่ของการประยุกต์ใช้เพื่อการส่งเสริมการลงทุนที่ได้รับสิทธิพิเศษในการอยู่ในอุตสาหกรรมที่เน้นการส่งออกกับการส่งออกอัตราส่วนตั้งแต่ร้อยละ80 ถึงร้อยละ 100 . เงินลงทุนไต้หวันจดจ่ออยู่กับการใช้แรงงานเข้มข้นผลิตแสงและบางอุตสาหกรรมเกษตรเพื่อการส่งออก; กีฬา, ของเล่น, รองเท้า, กระเป๋า, พลาสติก, กุ้งแช่แข็ง ฯลฯ มันเป็นสิ่งสำคัญที่จะตระหนักว่าการย้ายอุตสาหกรรมจากประเทศญี่ปุ่นและเอเชียตะวันออกNIEs มาประเทศไทยได้ดำเนินการอย่างน้อยสองหลักเหตุผล เป็นครั้งแรกที่เกี่ยวข้องกับเงินเยนที่แข็งแกร่งในขณะที่สองที่เกี่ยวข้องกับส่วนหนึ่งกับการเปลี่ยนแปลงในข้อได้เปรียบเชิงเปรียบเทียบในประเทศเหล่านั้น มีแนวโน้มที่ชัดเจนแสดงให้เห็นว่าเอเชีย NIEs เริ่มที่จะสูญเสียความได้เปรียบเชิงเปรียบเทียบของพวกเขาในการผลิตในประเทศที่มีแรงงานสินค้าที่ผลิตอย่างเข้มข้นเช่นสิ่งทอและอุตสาหกรรมเสื้อผ้าไปยังประเทศอื่นๆ ที่มีค่าจ้างแรงงานต่ำและทรัพยากรทางธรรมชาติที่อุดมสมบูรณ์ในสิ่งที่ถูกจัดประเภทเป็นดวงอาทิตย์ชุดอุตสาหกรรม. อุตสาหกรรมการผลิตเป็นภาคการให้กู้ยืมของเศรษฐกิจไทยในช่วงปี 1980 ที่เหนือกว่าภาคเกษตรในแง่ของการผลิตในปี 1984 และในแง่ของการส่งออกใน1986 จึงมีแนวโน้มที่ผู้กำหนดนโยบายของไทยที่จะอ้างว่าประเทศไทยจะกลายเป็น 'ห้าเสือของเอเชีย NIEs ในทศวรรษที่ผ่านมา (ดู Falkus 1992; มัสกัต 1994; Warr, 1993)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เศรษฐกิจมหภาคมีเสถียรภาพ มีการเติบโตในระดับปานกลางในช่วงถดถอย ; 1973-1986 ( ดู
เรนิส , 1991 ; เรนิส และ Mahmood , 1992 ) .
สั้นๆ ว่า เศรษฐกิจไทยผ่านการเติบโตทางเศรษฐกิจสูง และหลังจากช่วงกลางทศวรรษที่ 1980 -
ผลิตส่งออกมีความสัมพันธ์กับทั้งปัจจัยภายในและปัจจัยภายนอก
ดังกล่าวข้างต้น มันควรจะสังเกตว่าในช่วงสามปีติดต่อกัน ( พ.ศ. 2529 -
1988 )การลงทุนโดยตรงจากต่างประเทศเพิ่มขึ้น 67 เปอร์เซ็นต์ ในปี 1986 , 360 ร้อยละในปี 1987 และ
140per ร้อยใน 1988 โดยเฉพาะอย่างยิ่งในปี 1987 ญี่ปุ่นลงทุนได้รับอนุมัติจากบีโอไอเกิน
การลงทุนสะสมในประเทศไทยตั้งแต่ 1960 การไหลเข้าขนาดใหญ่ของการลงทุนโดยตรงจากต่างประเทศแน่นอน กล่าวหาว่า


เป็นผู้สนับสนุนหลักทางเศรษฐกิจของประเทศการกู้คืนซึ่งนำในการเปิดบูมการลงทุนในปัจจุบันและทำให้อุตสาหกรรม exportoriented
เพิ่มเติม ( ดูกองทุนความร่วมมือทางเศรษฐกิจโพ้นทะเลแห่งญี่ปุ่น , 1991 ; Yoshida , 1990 ) ของนักลงทุนต่างชาติ ญี่ปุ่น
ได้แน่นอน ) ในมูลค่าในขณะที่ไต้หวันมาต่อไป มันจะกลายเป็นที่เห็นได้ชัดค่อนข้าง
ที่ บริษัท ต่างประเทศของญี่ปุ่นต้องอาศัยทั้งทรัพยากรธรรมชาติและอุตสาหกรรม labourintensive
; เครื่องใช้ไฟฟ้าอิเล็กทรอนิกส์อุปกรณ์ขนส่ง โลหะ
ผลิตภัณฑ์ , สิ่งทอ , ผลิตภัณฑ์เกษตรและประมง ฯลฯ อย่างไรก็ตาม สามในสี่ของการรับสิทธิประโยชน์บีโอไอ
เป็นอุตสาหกรรมส่งออกที่มุ่งเน้นการส่งออก
อัตราส่วนตั้งแต่ร้อยละ 80 ถึง 100 เปอร์เซ็นต์ การลงทุนของไต้หวันเน้น
แรงงานการผลิตแสงและเกษตรอุตสาหกรรมเพื่อส่งออกสินค้ากีฬา , ของเล่น ,
รองเท้า ถุง พลาสติก กุ้งแช่แข็ง ฯลฯ มันเป็นสิ่งสำคัญที่ต้องตระหนักว่า การย้ายอุตสาหกรรม
จากญี่ปุ่นและเอเชียตะวันออก ประเทศไทยเป็นคนดำเนินการอย่างน้อยสองเหตุผลหลัก

ตัวแรกที่เกี่ยวข้องกับเงินเยนที่แข็ง ส่วนอีกส่วนหนึ่งที่เกี่ยวข้องกับ
การเปลี่ยนแปลงในข้อได้เปรียบเชิงเปรียบเทียบในประเทศเหล่านั้น มีชัดเจน แนวโน้มแสดงให้เห็นว่า
เอเชีย คนเริ่มสูญเสียความได้เปรียบโดยเปรียบเทียบในการผลิตในประเทศที่มีแรงงาน
เข้มข้น สินค้าที่ผลิต เช่น อุตสาหกรรมสิ่งทอและเครื่องนุ่งห่ม ให้ประเทศอื่นที่มีค่าจ้างแรงงานต่ำ
และทรัพยากรธรรมชาติมากมายในสิ่งที่จะจัดเป็นชุดอาทิตย์

อุตสาหกรรมการผลิตอุตสาหกรรม เป็นภาคที่ให้ยืมของเศรษฐกิจไทยในช่วงปี 1980 ,
เหนือกว่าภาคการเกษตรในแง่ของการผลิตใน 1984 และในแง่ของการส่งออกใน
1986 มีดังนั้นแนวโน้มไทยจัดอ้างว่า ประเทศไทยจะกลายเป็น ' เสือ '
5 คนเอเชียในทศวรรษที่มา ( ดู falkus , 1992 ; มัสกัต ,
1994 ; วอร์ , 1993 )