The early 19th century language of

The early 19th century language of Jane Austen appears to all intents and purposes to be quite modern in vocabulary, grammar and style, but it hides some subtle distinctions in meaning which have since been lost (e.g. compliment usually meant merely polite or conventional praise; inmate connoted an inhabitant of any sort rather than a prisoner; genius was a general word for intelligence, and did not suggest exceptional prowess; regard encompassed a feeling of genuine affection; irritation did not carry its modern negative connotation, merely excitement; grateful could also mean gratifying; to lounge meant to stroll rather than to sit or slouch; to essay mean to attempt something; etc). To Austen, and other writers of her generation, correct grammar and style (i.e. "correct" according to the dictates of Robert Lowth's "Grammar") were important social markers, and the use of non-standard vocabulary or grammar would have been seen as a mark of vulgarity to be avoided at all costs

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ภาษาต้นศตวรรษที่ 19 ของเจนออสเตนปรากฏถึงหมด intents และวัตถุประสงค์ค่อนข้างทันสมัยในคำศัพท์ ไวยากรณ์ และลักษณะ แต่มันซ่อนความแตกต่างบางอย่างลึกซึ้งในความหมาย ที่ตั้งแต่สูญหาย (เช่นชมเชยหมายถึง สรรเสริญเพียงสุภาพ หรือธรรมดามักจะ ตำรวจ connoted พลเมืองของการจัดเรียงมากกว่านักโทษ อัจฉริยะเป็นคำทั่วไปสำหรับข่าวกรอง และไม่แนะนำความสามารถพิเศษ เรื่องความรู้สึกของรักแท้ ที่ห้อมล้อม ระคายเคืองไม่มีนัยเชิงลบของทันสมัย เพียงใจ ขอบคุณอาจหมายถึง พอใจ การหมายถึง การเดินแทนการนั่ง หรืองอ ตัว การเรียงความหมายถึงการพยายามบางสิ่งบางอย่าง ฯลฯ) ออสเตน และอื่น ๆ นักเขียนรุ่นของเธอ ไวยากรณ์ถูกต้องและลักษณะ (เช่น "ถูกต้อง" ตามคำบอกของโรเบิร์ต Lowth "ไวยากรณ์") เป็นเครื่องหมายสำคัญของสังคม และการใช้ไวยากรณ์หรือคำศัพท์ที่ไม่ได้มาตรฐานจะได้รับการเห็นเป็นเครื่องหมายของดูหมิ่นเพื่อหลีกเลี่ยงค่าใช้จ่ายทั้งหมด

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ต้นภาษาศตวรรษที่ 19 ของเจนออสเตนจะปรากฏขึ้นเพื่อ intents และวัตถุประสงค์จะค่อนข้างทันสมัย​​ในคำศัพท์ไวยากรณ์และรูปแบบ แต่ก็ซ่อนความแตกต่างบางอย่างที่ลึกซึ้งในความหมายที่ได้รับตั้งแต่หาย​​ไป (เช่นชมเชยมักจะหมายถึงเพียงสุภาพหรือสรรเสริญธรรมดา; นักโทษ connoted อาศัยใด ๆ เรียงลำดับมากกว่านักโทษ; อัจฉริยะเป็นคำทั่วไปของหน่วยสืบราชการลับและไม่ได้แสดงให้เห็นความกล้าหาญที่โดดเด่น; เรื่องห้อมล้อมความรู้สึกของความรักแท้; ระคายเคืองไม่ได้ดำเนินการความหมายเชิงลบที่ทันสมัย​​, ความตื่นเต้นเพียง; ขอบคุณยังอาจหมายถึง พอใจ; เลานจ์หมายถึงการเดินเล่นมากกว่าที่จะนั่งหรือเรื่องเหลวไหล; เรียงความหมายถึงบางสิ่งบางอย่างที่จะพยายาม; ฯลฯ ) เพื่อออสเตนและนักเขียนอื่น ๆ ของรุ่นของเธอไวยากรณ์ที่ถูกต้องและรูปแบบ (เช่น "ถูกต้อง" ตามคำสั่งของโรเบิร์ต Lowth ของ "ไวยากรณ์") มีเครื่องหมายทางสังคมที่สำคัญและการใช้คำศัพท์ที่ไม่ได้มาตรฐานหรือไวยากรณ์จะได้รับการมองว่าเป็น เครื่องหมายของความหยาบคายที่จะหลีกเลี่ยงค่าใช้จ่ายทั้งหมด

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ในช่วงต้นศตวรรษที่ 19 ภาษาของเจน ออสตินจะปรากฏขึ้นเพื่อ intents ทั้งหมดและใช้ในวัตถุประสงค์จะค่อนข้างทันสมัยในศัพท์ ไวยากรณ์ และสไตล์ แต่มันซ่อนบางความแตกต่างในความหมายซึ่งมีตั้งแต่หาย ( เช่น คำชมเชยมักจะหมายถึงเพียงแค่สุภาพหรือปกติสรรเสริญ ; นักโทษ connoted คนอาศัยอะไร แทนที่จะเป็น อัจฉริยะ เป็นเชลย คำทั่วไปสำหรับหน่วยสืบราชการลับ และไม่แนะนำให้ศักดา ; พิเศษเกี่ยวกับความรู้สึกของความรักในบริเวณใกล้เคียงของแท้ไม่ได้พกระคายเคืองนัย ลบของที่ทันสมัยเพียงความตื่นเต้น ดีใจยังอาจหมายถึง gratifying ; เลานจ์ตั้งใจจะเดินมากกว่านั่ง หรืองอ ; เรียงความหมายถึงความพยายามบางอย่าง ฯลฯ ) ในออสติน , และนักเขียนอื่น ๆ ในยุคของเธอ ไวยากรณ์ที่ถูกต้องและรูปแบบ ( เช่น " ถูกต้อง " ตามการสั่งการของ " โรเบิร์ต lowth ไวยากรณ์ " ) เป็นเครื่องหมายของสังคมที่สำคัญ และการใช้มาตรฐานคำศัพท์หรือไวยากรณ์คงเห็นเป็นเครื่องหมายของความหยาบคายจะหลีกเลี่ยงค่าใช้จ่ายทั้งหมด