Computer models of the formation of

Computer models of the formation of the Solar System show that the giant planets may not have formed in their current location, and could have migrated substantially in the early Solar System. A key point seems to be the gravitational influence of Saturn on Jupiter, especially the ratio of their orbital periods. In one set of models, when Saturn’s orbital period became twice that of Jupiter’s, their respective orbits became more elongated. The result was an outward migration of Uranus and Neptune, whose orbits grew larger, and they actually may have switched places. This shuffling cleared away nearby planetesimals, sending some to the inner Solar System, creating the late heavy bombardment (Figure 10.24). In another set of models, Jupiter migrated inward to 1.5 AU—the current orbital distance of Mars. When Saturn migrated inward even faster to a point at which its orbital period was 1.5 times that of Jupiter’s, they then both migrated outward, pushing Uranus and Neptune into larger orbits. Some of these computer models could explain the lower mass of Mars (at 1.5 AU) and the distribution of material in the small bodies of the Solar System.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

รุ่นของการก่อตัวของระบบสุริยะแสดงว่า ดาวเคราะห์ยักษ์อาจไม่ได้เกิดขึ้นในตำแหน่งปัจจุบัน และสามารถย้ายมามากในระบบสุริยะเริ่มต้น จุดสำคัญน่าจะ เป็น influence ความโน้มถ่วงของดาวเสาร์กับดาวพฤหัสบดี โดยเฉพาะอย่างยิ่งอัตราส่วนของรอบระยะเวลาการโคจร ในชุดแบบจำลองเดียว เมื่อคาบดาราคติของดาวเสาร์กลายเป็นสองเท่าของดาวพฤหัสบดีของ วงโคจรของพวกเขาเกี่ยวข้องกลายเป็นขึ้นอีลองเกต ผลการโยกย้ายออกไปด้านนอกของดาวยูเรนัสและดาวเนปจูน ที่มีวงโคจรใหญ่โต และพวกเขาจริงอาจมีเปลี่ยนสถาน นี้สับถูกล้างออกไปใกล้เคียงกับ planetesimals ส่งบางระบบพลังงานแสงอาทิตย์ภายใน สร้างระดมยิงอย่างหนักสาย (รูป 10.24) ในชุดแบบจำลองอื่น ดาวพฤหัสบดีย้ายเข้าข้างในไป 1.5 AU คือระยะปัจจุบันของวงโคจรของดาวอังคาร เมื่อดาวเสาร์ย้ายเข้าข้างในยังเร็วไปยังจุดที่ระยะเวลาโคจรเป็น 1.5 เท่าของดาวพฤหัสบดีที่ พวกเขาแล้วทั้งสองย้ายขาออก ผลักดันดาวยูเรนัสและดาวเนปจูนเป็นวงโคจรที่ใหญ่กว่า บางส่วนของโมเดลคอมพิวเตอร์เหล่านี้สามารถอธิบายมวลล่างของดาวอังคาร (ที่ 1.5 AU) และการกระจายของวัสดุในหน่วยงานขนาดเล็กของระบบสุริยะได้

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

แบบจำลองคอมพิวเตอร์ของการก่อตัวของระบบสุริยะแสดงให้เห็นว่าดาวเคราะห์ยักษ์อาจจะไม่ได้เกิดขึ้นในที่ตั้งปัจจุบันของพวกเขาและอาจจะมีการอพยพอย่างมีนัยสำคัญในช่วงต้นระบบสุริยะ จุดสำคัญน่าจะเป็น uence แรงโน้มถ่วงในชั้นบนของดาวเสาร์ดาวพฤหัสบดีโดยเฉพาะอย่างยิ่งสัดส่วนของระยะเวลาการโคจรของพวกเขา ในหนึ่งชุดของรูปแบบเมื่อระยะเวลาการโคจรของดาวเสาร์กลายเป็นสองเท่าของดาวพฤหัสบดีโคจรของตนกลายเป็นที่ยาวมากขึ้น ผลที่ได้คือการย้ายถิ่นออกไปด้านนอกของดาวยูเรนัสดาวเนปจูนและที่มีวงโคจรที่ใหญ่ขึ้นและพวกเขาจริงอาจจะมีการเปลี่ยนสถานที่ สับนี้เคลียร์ออกไปใกล้ดาวเคราะห์ส่งบางอย่างเพื่อระบบสุริยะสร้างโจมตีหนักปลาย (รูปที่ 10.24) ในชุดของรุ่นอื่นพฤหัสบดีอพยพเข้า 1.5 AU-ระยะทางวงโคจรของดาวอังคารในปัจจุบัน เมื่อดาวเสาร์อพยพเข้ามาได้เร็วยิ่งขึ้นไปยังจุดที่ระยะเวลาการโคจรของมันคือ 1.5 เท่าของดาวพฤหัสบดีของพวกเขาทั้งอพยพออกไปด้านนอกผลักดันดาวยูเรนัสและดาวเนปจูนโคจรเข้าไปในที่มีขนาดใหญ่ บางส่วนของแบบจำลองคอมพิวเตอร์เหล่านี้สามารถอธิบายได้ว่ามวลของดาวอังคารที่ต่ำกว่า (1.5 AU) และการกระจายของวัสดุที่ใช้ในหน่วยงานเล็ก ๆ ของระบบสุริยะ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

แบบจำลองคอมพิวเตอร์ของการก่อตัวของระบบสุริยะดาวเคราะห์ขนาดยักษ์ที่แสดงอาจไม่ได้เกิดในสถานที่ปัจจุบันของพวกเขาและสามารถอพยพอย่างมากในระบบพลังงานแสงอาทิตย์แรก จุดที่สำคัญที่ดูเหมือนว่าจะโน้มถ่วงใน uence flเสาร์บนดาวพฤหัสบดี โดยโคจรอัตราส่วนของระยะเวลา ในหนึ่งชุดของนางแบบ เมื่อดาวเสาร์โคจรรอบดาวพฤหัสบดี เป็นสองเท่าของแต่ละวงโคจรก็ยิ่งยืดยาวออกไป ผลที่ได้คือการโยกย้ายออกไปด้านนอกของดาวยูเรนัสและดาวเนปจูน ซึ่งวงโคจรใหญ่ขึ้น และพวกเขาก็อาจจะต้องเปลี่ยนสถานที่ นี้สับจางหายไป planetesimals ใกล้เคียงส่งถึงระบบสุริยะชั้นใน สร้างสายโจมตีหนัก ( รูปที่ 10.24 ) ในอีกชุดของนางแบบ ดาวพฤหัสบดีย้ายเข้าด้านใน 15 หน่วยดาราศาสตร์ระยะทางวงโคจรปัจจุบันของดาวอังคาร เมื่อดาวเสาร์ย้ายเข้าเร็วแม้ในจุดที่โคจรรอบ 1.5 เท่าของดาวพฤหัสบดี พวกเขาก็อพยพออกไปด้านนอก กดดาวยูเรนัสและดาวเนปจูนโคจรเข้าไปใหญ่ บางส่วนของโมเดลคอมพิวเตอร์เหล่านี้สามารถอธิบายลดมวลของดาวอังคาร ( 1.5 AU ) และการกระจายของวัสดุในวัตถุขนาดเล็กของระบบสุริยะ