Output refers to learning outcomes,

Output refers to learning outcomes, that is, what learners are able to do as the result
of a period of instruction. This might be a targeted level of achievement on a proficiency
scale (such as the ACTFL Proficiency Scale) or on a standardized test such as TOEFL,
the ability to engage in specific uses of language at a certain level of skill (such as being
able to read texts of a certain kind with a specified level of comprehension), familiarity
with the differences between two different grammatical items (such as the simple past
and the present perfect), or the ability to participate effectively in certain communicative
activities (such as using the telephone, taking part in a business meeting, or engaging in
casual conversation). Language teaching since the late nineteenth century has seen a
change in the intended outputs of learning – from knowledge-based to performance-
based outputs. Hence while in Europe in the nineteenth century, foreign language learn-
ing was often promoted because of the mental discipline and intellectual development it
was believed to develop in learners, in the twentieth century languages were taught for
more practical goals. Today, desired learning outputs or outcomes are often described in
terms of objectives or in terms of performance, competencies or skills. In simple form
the components of curriculum and their relationship can be represented as follows:

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ผลลัพธ์หมายถึงผลการเรียนรู้ คือ อะไรผู้เรียนจะได้ทำเป็นผล ระยะเวลาการเรียนการสอน ซึ่งอาจเป็นระดับเป้าหมายของความสำเร็จในระดับที่ มาตราส่วน (เช่นสเกลวัดระดับ ACTFL) หรือการทดสอบที่เป็นมาตรฐานเช่น TOEFL ความสามารถในการมีส่วนร่วมในการใช้ภาษาที่ระดับของทักษะ (เช่นการระบุ ได้อ่านข้อความของบางชนิด มีความเข้าใจในระดับที่ระบุ), ความคุ้นเคย มีความแตกต่างระหว่างสองรายการหลักไวยากรณ์แตกต่างกัน (เช่นผ่านมาเรียบง่าย แล้วปัจจุบัน), หรือความสามารถเข้าร่วมได้อย่างมีประสิทธิภาพในการสื่อสารบาง กิจกรรม (การใช้โทรศัพท์ การเข้าร่วมประชุม หรือการมีส่วนร่วมในธุรกิจเช่น สนทนาสบาย ๆ) ตั้งแต่ปลายคริสต์ศตวรรษที่ 19 ได้เห็นในการสอนภาษา การเปลี่ยนแปลงตามผลการเรียนรู้จากความรู้พื้นฐานเพื่อประสิทธิภาพการทำงาน-คะแนนผล ดังนั้น ในขณะที่ในยุโรปในคริสต์ศตวรรษที่ 19 ภาษาต่างประเทศเรียนรู้-ing มักจะเลื่อนขั้นจากวินัยจิตและพัฒนาปัญญานั้น เชื่อว่าจะพัฒนาผู้เรียน ในศตวรรษยี่สิบ ภาษาได้รับการสอนสำหรับ เป้าหมายการปฏิบัติมากขึ้น วันนี้ ผลการเรียนรู้ที่ต้องการหรือผลที่ได้มักจะอธิบายไว้ใน ข้อกำหนด ของวัตถุประสงค์ หรือในแง่ ของประสิทธิภาพ ความสามารถ หรือทักษะ ในฟอร์มอย่างง่าย ส่วนประกอบของหลักสูตรและความสัมพันธ์สามารถแสดงได้ดังนี้:

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เอาท์พุทหมายถึงผลการเรียนรู้ที่เป็นสิ่งที่ผู้เรียนสามารถที่จะทำตามที่ผล
ของระยะเวลาของการเรียนการสอน นี้อาจจะมีระดับที่กำหนดเป้าหมายของความสำเร็จในความสามารถ
ขนาด (เช่น ACTFL ความชำนาญชั่ง) หรือในการทดสอบมาตรฐานเช่น TOEFL,
ความสามารถในการมีส่วนร่วมในการใช้งานที่เฉพาะเจาะจงของภาษาในระดับหนึ่งของสกิล (เช่นความ
สามารถในการ อ่านข้อความของบางชนิดที่มีระดับที่กำหนดของความเข้าใจ) ความคุ้นเคย
กับความแตกต่างระหว่างสองรายการไวยากรณ์ที่แตกต่างกัน (เช่นที่ผ่านมาที่เรียบง่าย
และสมบูรณ์แบบปัจจุบัน) หรือความสามารถในการมีส่วนร่วมอย่างมีประสิทธิภาพในการสื่อสารบาง
กิจกรรม (เช่นการใช้ โทรศัพท์, การมีส่วนร่วมในการประชุมทางธุรกิจหรือการมีส่วนร่วมในการ
สนทนาแบบสบาย ๆ ) การเรียนการสอนภาษาตั้งแต่ปลายศตวรรษที่สิบเก้าได้เห็นการ
เปลี่ยนแปลงในผลตั้งใจของการเรียนรู้ - จากความรู้ที่ใช้ในการ performance-
ผลตาม ดังนั้นขณะที่ในยุโรปในศตวรรษที่สิบเก้าภาษาต่างประเทศ learn-
ไอเอ็นจีก็มักจะเลื่อนตำแหน่งเพราะความมีระเบียบวินัยและการพัฒนาจิตปัญญามัน
ก็เชื่อว่าจะมีการพัฒนาในผู้เรียนในศตวรรษที่ยี่สิบภาษาได้รับการสอนสำหรับ
เป้าหมายการปฏิบัติมากขึ้น วันนี้ผลการเรียนรู้ที่ต้องการหรือผลลัพธ์ที่มักจะมีการอธิบายไว้ใน
แง่ของวัตถุประสงค์หรือในแง่ของประสิทธิภาพความสามารถหรือทักษะ ในรูปแบบที่เรียบง่าย
ส่วนประกอบของหลักสูตรและความสัมพันธ์ของพวกเขาสามารถแสดงได้ดังนี้