Serge sat by the table, playing wit

Serge sat by the table, playing with the pen in his hand. The sea was calm, and the S.S. Invinsible was swaying only lightly. He looked out from the window. The two moons' silvery light glowed, barely giving light to the ROOM.

He tried to think. What should he write? Maybe... He turned back to the letter and wrote a few words. Then he looked at the paper, shook his head, tore the paper in two and tossed the pieces into the corner, where a growing pile of paper was lying already.

Karsh, who was lying in his bed on the other end of the ROOM, opened his eyes. He sighed.

"Hey junior, when will you get that thing done? Some of us would really like to sleep tonight y'know."

Serge, who was just picking up another piece of paper, turned around surprised. He didn't know Karsh was awake.

"Uh, well, it's... almost ready. Right. I'll just have to write few more lines..."

Karsh lifted his head a little. "Well okay then. Just finish it and turn off the light, will ya?"

He grabbed the blanket and pulled it over his head.

Serge turned back to his letter. His face was getting red. If he'd known he was disturbing Karsh.... Damn. At least Zoah wasn't here tonight. Then again, hardly nothing could disturb Zoah. But he'd better finish the letter soon, so Karsh could sleep. The boy's head fell to the desk.

How about just forgetting the whole thing, he thought. Few more lines. As if he'd had anything ready.

Suddenly someone touched his shoulder gently. He raised and turned his head to see Karsh standing behind him.

"What is it, junior?"

"Nothing. I just... can't sleep and... so, I was trying to..."

Karsh nodded at the corner. "What's all that? Is it really that hard to write a letter?" He smiled slightly and picked up one of the sheets.

"Hmm? 'Hi mom?' You're writing to your mother?"

Serge grabbed the paper from his hand. "So what if I am? I'm.... I...."

"Sorry. I didn't mean it like that. It's okay, junior. Really."

The dark-haired boy sighed. "Yeah... It's just... I'm never home nowadays. She must be worried. And now all this FATE stuff... What if something happens to me? I just want her to know that I'm okay..."

Karsh stroke his hair. "Hey, that's fine. And actually, it makes pretty much sense. Maybe I should write my mom, too. I'm never around anyway. And when I am, she keeps nagging me about not visiting home often enough."

Serge lifted his head and looked at him, looking a bit surprised.

"But... before these things happened, you must have been in Termina almost every day..."

"Yeah. See? That's what I meant. I was in Termina a lot because of my responsibilities as a Deva, but I rarely went home. Hell, Glenn visits my parents more often than I do." Karsh sat down on the other bed, the one Serge was supposed to be using.

"Ah, but then I guess my mom is right..." He lowered his face and looked at the floor. "Forget it. I didn't mean to bother you with my problems, you seem to have enough of your own."

The boy shook his head. "No, you're not bothering me. Not at all. It's actually nice to hear that someone else has problems too, so I'm not the only one." He turned around in his chair and leaned forward. "So why don't you go there?"

"You have the rest of the night to listen? Ha. Didn't think so." Karsh lay down on the bed and pulled the blanket over him.

Serge grinned. "But what if I do?"

"Oh, junior... you don't. You should sleep. Well. It's not my parents, I think I get along with them. Then I guess it's... well... the... house... or..."

"What?"

"Nothing. Forget it. Good night." Karsh turned his back to the younger man and closed his eyes.

"Karsh?"

"I said forget it."

"I can forget it if you want, but..."

"Just forget it! Go to sleep!"

Serge sat down on the rim of the bed. "Uh, I was planning to, but you're lying in my bed."

Karsh rolled over and looked at the boy. "Oh, sorry... I'll just..."

Serge crawled into the bed next to him and wrapped his arms around him. "I don't mind. Now, wouldn't you tell me what's wrong with your parent's house?"

The white-haired man sighed. "Maybe not."

"Please? You'll feel better."

"Uh... alright. Well. It's not the house... it's the cabin. And the yard."

"What wrong with those?"

Karsh closed his eyes. "Um, I... Well, every damn time I see those, I can't stop myself thinking about Dario!"

"Dario? So this is about Dario, huh?"

Karsh tried to move away from Serge, but the boy was holding him tightly.

"I... junior... Well alright. I might as well tell you the rest. Whenever I see that yard, I think about how we used to practice there every day. And when I see that cabin where he lived with Glenn, I..."

"You're blaming yourself for his death?"

"You could say that. You see, I... no, forget it."

"Were you two... lovers?"

Karsh pulled himself away from the boy and got up.

"What? Why the hell would you think of something like that! I'd never... I mean..." Seeing how shocked Serge looked, he walked to the small window and looked out for a while.

"Karsh...?"

The Deva sighed. He returned to the bed and sat down.

"I... I'm sorry. Didn't mean to scare you." He touched the boy's face gently. "And besides... You're right."

"Huh? I... thought you were..."

"Well, best friends since childhood, training partners, rivals, especially when it came to Riddel... and yes, lovers."

The boy got up and sat beside the older man. "So you really miss him then."

"Yeah..."

Serge leaned his head on Karsh's shoulder. "Hey, it's alright..."

"Yeah, I know. Doesn't matter. Dario is dead, partly because of me, and stuff. End of discussion. I only wish I could stop thinking about it."

Serge smiled. "Hey... why? I mean, if you two were... If I were you..."

"What?"

"Well, I would miss him, like you do. But I'd keep those beautiful memories in my heart, and stop thinking about why he's dead and all that."

Karsh shook his head. "Ya make it sound so damn easy..."

"But it is easy. Well, I think it should be... I don't understand why people think life is complicated."

"Look's who's talkin'. You can't even write a letter to your mom."

Serge looked away, a bit embarrassed. Karsh smiled.

"Ya know junior? You talk like a poet. 'Life is complicated' and all that. It's weird. Most of the time you're so quiet, and then... Guess you have a lot of time to think."

"Eh? I... have never thought of that."

"Ah, really?"

"Nope. I wish I was a poet though. Then I would know what to write..." Serge got up and picked up one of the pieces of paper.

Karsh smirked. "Hey junior, try to get some sleep. You've spent too much time on that letter already."

"Maybe. But I really should write this... I owe my mom at least a short message about what's going on in my life..."

"Hey, I have a better idea. Let's go pay her a little visit tomorrow. She'd be happy to see you."

"But... Hmm... Okay. We need to go to the other dimension for that, but..."

Karsh smiled, grabbed Serge and lifted him to the bed. "Who cares about that anymore, Dimensional traveller?"

Serge giggled. "Hey. Well, okay. But only on one condition."

"Sure. What's that?"

"After that we go to Termina. In this dimension. And you go see your parents."

"Well... alright. But only if you come with me. A deal?"

The dark-haired boy smiled. "Okay."

"Ha. Why bother. My father won't even notice that I am there anyway."

"Yeah, but your mom will."

"Okay... we'll see." Karsh wrapped his arms around the boy. "Sleep now, will ya?

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เพื่อนนั่งโต๊ะเล่นกับปากกาในมือของเขา ทะเลสงบและ SS invinsible คือไหวเพียงเบาๆ เค้ามองออกมาจากหน้าต่าง สองดวงจันทร์ ' สีเงินแสงเรืองแสงแทบให้แสงสว่างแก่ห้อง

เขาพยายามคิด สิ่งที่เขาควรจะเขียน ? บางที . . . . . . . เขาหันกลับไปยังตัวอักษรและเขียนคำไม่กี่คำ จากนั้นเขาก็มองที่กระดาษ ส่ายหัวฉีกกระดาษสองชิ้นแล้วโยนเข้ามุมที่กองโตของกระดาษก็นอนแล้ว

คาร์ช ที่กำลังนอนอยู่บนเตียงของเขา ในส่วนอื่น ๆของห้อง เปิดดวงตาของเขา เขาถอนใจ

" เฮ้ จูเนียร์ เมื่อคุณจะได้รับสิ่งที่ทำ ? บางคนชอบนอนคืนนี้นะ "

เพื่อน ใครก็หยิบอีกชิ้นของกระดาษ , หันไปรอบ ๆ แปลกใจเขาไม่ได้รู้ว่าคาร์ช ตื่น

" เอ่อ มัน . . . . . . . . เกือบจะพร้อมแล้ว ใช่ ผมแค่เขียนไม่กี่บรรทัด . . . . . . . "

คาร์ช ยกศีรษะของเขาเล็ก ๆน้อย ๆ " ก็โอเคแล้ว เพิ่งเสร็จสิ้นและปิดไฟได้มั้ย ? "

เขาคว้าผ้าห่มดึงหัวของเขา

เพื่อนหันกลับไปหนังสือของเขา . ใบหน้าของเขาเริ่มแดง ถ้าเขารู้ว่าเขาถูกรบกวนคาร์ช . . . บ้าเอ้ยอย่างน้อย zoah ไม่ได้อยู่ที่นี่คืนนี้ แล้วแทบจะไม่มีอะไรรบกวน zoah . แต่เขาต้องจบจดหมายแล้ว คาร์ช จะนอน หัวของเด็กชายตกโต๊ะ

งั้นก็ลืมเรื่องทั้งหมดที่เขาคิด ไม่กี่บรรทัด ถ้าเขามีอะไรพร้อม

จู่ๆ แตะไหล่ของเขาเบาๆ เขาขึ้นและหันหัวไปดูคาร์ชยืนอยู่ข้างหลังเขา .

" มันคืออะไร จูเนียร์ ?

" ไม่มีอะไร ฉันแค่ . . . . . . . นอนไม่หลับ . . . . . . . ดังนั้นฉันพยายามที่จะ . . . . . . . "

คาร์ชพยักหน้าที่มุม” นั่นอะไร ? มันเป็นเรื่องที่ยากที่จะเขียนจดหมาย ? เขายิ้มเล็กน้อยและหยิบขึ้นมาหนึ่งของแผ่น

" หือ ? หวัดดีค่ะแม่ ? คุณเขียนถึงแม่ของคุณ ?

เพื่อนคว้ากระดาษจากมือของเขา . " แล้วถ้าฉันไม่ได้ ? ฉัน . . . . . . . . . . . . . . "

" ขอโทษ ผมไม่ได้หมายความอย่างนั้น มันโอเคจูเนียร์ จริงๆ "

ผมสีเข้มหนุ่มถอนหายใจ " . ใช่ . . . . . . . มันก็แค่ . . . . . . . ผมไม่เคยอยู่บ้านในปัจจุบัน เธอจะต้องกังวล และตอนนี้ทั้งหมดนี้โชคชะตา . . . ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับฉัน ? ฉันแค่อยากให้เธอรู้ว่าฉันโอเค . . . . . . . "

คาร์ชลูบผมของเขา . " เฮ้ , ไม่เป็นไร และที่จริงแล้ว มันทำให้รู้สึกมากด้วย บางทีฉันควรจะเขียนแม่ฉันด้วย ผมไม่เคยไปหรอก และเมื่อฉันเธอเอาแต่บ่นเรื่องที่ไม่ได้มาเยี่ยมบ้านบ่อยๆพอ "

เพื่อนยกหัวและมองเขา มองแปลกใจนิดหน่อย

" แต่ . . . . . . . ก่อนสิ่งเหล่านี้เกิดขึ้น คุณจะต้องได้รับใน เทอร์มิน่า เกือบทุกวัน . . . . . . . "

" ครับ เห็นมั้ย ? ว่าฉันหมายถึงอะไร ผมอยู่ในเทอร์มิน่ามากเพราะความรับผิดชอบในฐานะเทพ แต่ผมไม่ค่อยได้กลับบ้าน นรก , เกลนเยี่ยมพ่อแม่บ่อยกว่าที่ฉันทำ" คาร์ชนั่งลงบนเตียงนอนตัวอื่น เซิร์จ คือควรต้องใช้

" อ๊า . . . แต่ฉันว่าแม่ถูก . . . . . . . " เขาลง ใบหน้าของเขาและมองไปที่พื้น . ลืมมันเถอะ ผมไม่ได้ตั้งใจจะรบกวนคุณ กับปัญหาของผม ดูเหมือนคุณจะมีเพียงพอของคุณเอง "

เด็กชายส่ายหัว " ไม่ คุณไม่ได้รบกวนฉัน ไม่ทั้งหมด มันรู้สึกดีที่ได้ยินว่าคนอื่นก็มีปัญหาเหมือนกันดังนั้น ไม่ใช่แค่ผมคนเดียว เขาหันไปรอบ ๆในเก้าอี้ของเขาและโน้มไปข้างหน้า . " แล้วทำไมคุณถึงไม่ไป ? "

" คุณได้คืนที่เหลือฟัง ฮา คิดว่าไม่นะ " คาร์ช นอนลงบนเตียง แล้วดึงผ้าห่มเค้า เซิร์จเลยด้วย

" แต่ถ้าฉันทำ ?

" โอ้ จูเนียร์ . . . . . . . คุณไม่ควรนอน ดี ไม่ใช่พ่อแม่ของฉัน ฉันคิดว่าฉันได้รับพร้อมกับพวกเขา งั้นฉันว่ามัน . . . . . . . . อืม . . . . . . .