During the course of this paper, I

During the course of this paper, I will seek to examine the spread of Buddhism amongst Iranian people, a subject the significance of which is often overlooked by modern day scholars. The paper begins with a brief background of the region and then examines the circumstances under which Buddhism entered the Persian Empire and how it spread amongst the people of the region. It then looks at the patterns of cross cultural influence and the mark that Buddhism left on Iranians and vice versa.

To clarify, the area I am concerned with is not the region of modern day Iran, rather the area of Central Asia inhabited by Iranian people from roughly 500 BCE onwards. This would include modern day Iran Tajikistan, Uzbekistan, Afghanistan, as well as parts of North-West Pakistan and India.

"The process whereby Iranians spread over Central Asia and the Iranian Plateau can be compared with the later expansion of the Turkic peoples... As in the Turkification of Anatolia, the Iranians gave their languages and practises to the aboriginal population" (Frye 1996). In the middle of the sixth century BCE, the Achaemanid clan of the Persians was headed by Cyrus, who ruled, under Median domination, as sub-king of Parsa, or Persis. In 553 BCE Cyrus led a revolt that resulted in the overthrow of the Median ruler and the rise to the power of the Achaemenids.

A close union of Persians and Medes soon followed, and an army drawn from these tribal groups embarked on a series of successful campaigns that resulted in the establishment of the first world Empire. Inclusion in the huge Achaemenid empire brought Central Asia into closer contact with Western Iran and the entire near East which consequentially brought about changes in traditions, customs and ways of life through exposure to so many different cultures.

According to a Buddhist legend preserved in Pali (an ancient Prakrit language, derived from Sanskrit, which is the scriptural and liturgical language of Theravada Buddhism), the first instance of Buddhism entering Iran seems to have been during the life of the historical Buddha, Sakyamuni (roughly 5/6th century BCE. The legend speaks of two Merchant brothers from Bactria (modern day Afghanistan) who visited the Buddha in his eighth week of enlightenment, became his disciples and then returned to Balkh (major city of Bactria) to build temples dedicated to him. Whatever the historical validity of this story, there is strong evidence to show that Balkh did become a major Buddhist region and remained so up until the Arab Muslim invasion of the 7th century.

Under the reign of King Ashoka of the Indian Maurya dynasty (324-187 BCE), Buddhism was helped to spread throughout the surrounding region. After his only conquest of Kalinga, Ashoka was so full of sorrow and remorse that he resolved to refrain from violence, took the vows of an upsaka (lay Buddha) and dedicated the rest of his life to helping spread Buddhism to distant parts of his Kingdom. A great number of Buddhist missionaries were sent to spread the teachings of Buddha, and rock edicts set up by Ashoka state that he sent some to his North-West territories.

In 1958, edicts inscribed on rock pillars promulgating the ethical standards of Buddhist teaching were discovered in Qandahar, Afghanistan and in 1962 a long inscription entirely in Greek (later identified as parts of Ashokas edicts) was found in the surrounding area. During the first century Balkh was famous throughout the region for its Buddhist temples and the Greek scholar Alexander Polyhistor mentions Buddhism's relationship with Iran and refers to Balkh and its temples specifically. It is widely agreed that without Ashokas patronage of Buddhism, it would have remained another minor Hindu sect as opposed to the world religion it is today.

Legend also attributes the erection of 84,000 stupas (Buddhist memorial monument or [more likely in this case] a monument or reliquary representing the enlightened mind) to Ashoka and while this figure may be somewhat exaggerated, "The famous 7th century Chinese pilgrim Hsuan-tsang observed a large number of Stupas in the Ashokan style [which were markedly different from the ones built later by the Kushanas] in the north-west, three at Taxila, five in Gandhara three near Jalalabad and dozens in Qandahar" (Emmrick 1983)

The Greco-Bactrian Kingdom was another major force in the development of the region. "Perhaps the best parallel to the Greek settlement in Bactria would be the British to India in the 19th century" (Frye 1996). The eventual demise of the Maurya dynasty was followed by the weak rule of the Sunga and Kanva respectively. The Greek king of Bactria exploited this period of weak rule and managed to take Gandhara, the Punjab and the Indus valley while his General Menander conquered Pataliputra in Northern India.

During his reign there, Menander adopted a policy of religious tolerance and treated Buddhist communities under his command with benevolence. He was immortalized by a grateful Buddhist monk, in a treatise called the "Milindapanha" or the questions of Menander. There was then the reign of the nomadic Sakas who absorbed some of the Buddhist religion as can be seen by the discovery of Buddhist inscriptions they left behind. The nomadic people known as the Parni, later to become widely known as the Parthians then came to power around 75 AD but were defeated by the Kushana Dynasty.

The development of Mahayana Buddhism is closely associated with the Kushan rule and in particular the development of "Ghandaran" Buddhist art, an amalgamation of Greek, Iranian and Indian influences. We will return to examine the phenomenon of Ghandaran art later as it is fundamental in understanding the thin line between influencing and being influenced that is so characteristic of this period and region. So far it seems that Buddhism had met little or no opposition from "rival" religions of the time.

This was to change under the Sassanian Dynasty when Zoroastrianism was declared the state religion of the empire in 224 AD. Under instruction from the highly influential Mobad (High Priest) Kartir, Buddhists were persecuted and Buddhist temples were burnt down. However, contrary to popular belief amongst scholars, there exists very strong evidence to suggest that around the same time, practising Buddhist communities continued to exist in places such as Sistan (where the aforementioned Saka steppe tribe eventually settled), Baluchestan and Khorasan.

Recent excavations in Khorasan have unearthed coins bearing the head of Buddha, following the Greek influenced tradition of coins bearing religious deities significant to the people of the region. A Satrap of Khorasan known only as Piroz minted the coins. The Buddhists met even more hardship at the hands of the White Huns or Hephtalites who invaded in the 5th century. Buddhism had a period of calm when the White Huns were defeated by the more tolerant Turks who allowed the religion to continue.

Buddhism eventually demised with the Arab Muslim invasion of the 7th century. The Muslims considered Buddhists idol worshipers and did all they could to destroy "heretical" temples and deface artwork. Even one of the most famous testaments to Buddhism in the middle east, the massive Buddha rock carvings at Bamiyan were vandalized, a task that was tragically completed when the Taliban blew up what remained of the statues in 2001 with explosives, tanks, and anti-aircraft weapons.

The colossal Buddhas were cut at immeasurable cost (probably in the third and fifth centuries A.D.) into the tall, sandstone cliffs surrounding Bamiyan, an oasis town in the centre of a long valley that separates the mountain chains of Hindu Kush and Koh-i-Baba. The taller of the two statues (about 53 meters or 175 feet) is thought to represent Vairocana, the "Light shining throughout the Universe Buddha" The shorter one (36 meters or 120 feet) probably represents Buddha Sakyamuni, although the local Hazara people believe it depicts a woman.

The two colossi must once have been a truly awesome sight, visible for miles, with copper masks for faces and copper-covered hands. Vairocana's robes were painted red and Sakyamuni's blue. These towering, transcendental images were key symbols in the rise of Mahayana Buddhist teachings, which emphasized the ability of everyone, not just monks, to achieve enlightenment. While the dates of the statues are somewhat equivocal, the aforementioned Buddhist monk Hsuan-Tsang, who travelled to India to bring back to China copies of the original sutras of the Buddha's teachings, bore witness to the statues in A.D. 630-31.

Iranian influence on Buddhism and Buddhist influence on Iran
As mentioned before, the relationship between Iranian people and Buddhism begins very early in the Buddhist timeline, the Pali legend even claiming that the historical Buddha had two Iranian disciples. Also, "most of the early translations of Buddhist texts are attributed to Monks from western central Asia, amongst them Iranians such as Sogdians and Parthians" (Hinuber 1994). In the same way that Iranian scholars famously contributed to the propagation of Islam during the Muslim period, Iranian scholars were also instrumental in the spread of Buddhism.

According to Chinese historical sources, the first missionary Buddhist monks to travel to China were Parsi scholars, amongst them An Shi-Kao (the name is a Chinese version of the word Arsacid, meaning to come from Parthia, but as there is no written form of the letter R in Chinese, it was shortened to An in that language) a Parthian prince who had bestowed his crown to his uncle after the death of his father in search of mental contemplation. There are also several other mentions of Iranian people in Chinese sources; An Huvan was another prince from the Parthian tribe who has been praised for his good morals and motives. An Huvan also preached Buddhism in China and grew so famous in virtue that was appointed as a colonel of the

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ระหว่างกระดาษนี้ ฉันจะพยายามตรวจสอบการแพร่กระจายของพุทธศาสนาท่ามกลางบุคคลอิหร่าน เรื่องสำคัญที่จะมักจะมองข้าม โดยนักปราชญ์สมัย กระดาษเริ่มต้น ด้วยประวัติของภูมิภาค และจากนั้น ตรวจสอบสถานการณ์ภายใต้ศาสนาพุทธป้อนจักรวรรดิเปอร์เซียและวิธีจะแพร่กระจายในหมู่คนภาค แล้วดูที่รูปแบบของการข้ามวัฒนธรรมอิทธิพลและทำเครื่องหมายว่าพระพุทธศาสนาเหลือเชื้อสายเปอร์เซีย และในทางกลับกันชี้แจง บริเวณที่ผมเกี่ยวข้องด้วยได้แคว้นสมัยอิหร่าน ค่อนข้างไม่บริเวณเอเชียกลางที่อาศัยอยู่ โดยบุคคลอิหร่านประมาณ 500 ปีก่อนคริสต์ศักราชเป็นต้นไป นี้จะรวมถึงสมัยสาธารณรัฐ ทาจิกิสถานสาธารณรัฐอิสลามอิหร่าน อุซเบกิสถาน อัฟกานิสถาน ตลอดจนส่วนของ North-West ปากีสถานและอินเดีย"กระบวนการแพร่กระจายโดยเชื้อสายเปอร์เซียเอเชียกลางและราบสูงอิหร่านสามารถเปรียบเทียบกับการขยายตัวภายหลังของชนเตอร์กิก... ในการ Turkification ของอานาโตเลีย โลกทัศน์ที่ให้ภาษาของพวกเขาและ practises ประชากรสงวน" (Frye 1996) กลางคริสต์ศตวรรษหกปีก่อนคริสต์ศักราช ตระกู Achaemanid ของ Persians ที่เป็นหัวหน้า โดย Cyrus ผู้ปกครอง ภายใต้การครอบงำทางมัธยฐาน เป็นพระย่อย Parsa หรือ Persis ใน 553 คริสตศักราชนอนนำกบฏที่ทำให้เกิดการล้มล้างของไม้บรรทัดมัธยฐานและเพิ่มขึ้นพลังงานของ Achaemenidsสหภาพแรงงานปิดของ Persians และ Medes เร็ว ๆ นี้ตาม และกองทัพออกจากกลุ่มชาวเริ่มต้นชุดส่งเสริมการขายประสบความสำเร็จที่ทำให้เกิดการก่อตั้งจักรวรรดิโลกครั้งแรก รวมในจักรวรรดิอคีเมนียะห์ใหญ่นำเอเชียกลางเป็นผู้ติดต่อใกล้ชิดกับอิหร่านตะวันตกทั้งหมดใกล้ตะวันออกที่ consequentially นำมาเกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงในประเพณี ประเพณี และวิธีชีวิตผ่านสัมผัสกับวัฒนธรรมที่แตกต่างกันมากตามพุทธ ตำนานเก็บรักษาไว้ในบาลี (เป็นภาษาปรากฤตภาษาโบราณ จากภาษาสันสกฤต ซึ่งเป็นภาษาว่า และพิธีกรรมของพุทธศาสนาเถรวาท), อินสแตนซ์แรกของศาสนาพุทธที่ป้อนอิหร่านน่าจะ ได้รับในระหว่างพระอดีตพุทธเจ้า Sakyamuni (ประมาณ 5/6 ศตวรรษปีก่อนคริสต์ศักราช พูดของพี่น้องพ่อค้า 2 ตำนานจาก Bactria (สมัยอัฟกานิสถาน) ที่เข้าเยี่ยมชมพระในสัปดาห์ที่แปดของเขาตรัสรู้ กลายเป็น สาวก และสู่ Balkh (เมืองสำคัญ Bactria) เพื่อสร้างวัดอุทิศให้เขา สิ่งที่ประวัติศาสตร์มีผลบังคับใช้ของบทความนี้ มีหลักฐานที่แข็งแรงแสดงว่า Balkh ได้กลายเป็น พุทธภูมิภาคหลัก และยังคงอยู่ได้จนถึงการรุกรานของมุสลิมอาหรับของศตวรรษ 7ภายใต้รัชสมัยอโศกกษัตริย์ราชวงศ์มอร์ยาอินเดีย (324-187 ปีก่อนคริสต์ศักราช), พระพุทธศาสนาได้ช่วยแพร่กระจายทั่วภูมิภาคโดยรอบ หลังจากเขาชนะเพียงคาลินกา Ashoka นั้นจึงเต็มไปด้วยความเสียใจและเลือดเย็นว่า เขาแก้ไขละเว้นจากความรุนแรง เอาว่าของเป็น upsaka (วางพระพุทธรูป) และเฉพาะส่วนเหลือของชีวิตของเขาจะช่วยเผยแพร่พระพุทธศาสนาไปไกลส่วนราชอาณาจักรของพระองค์ จำนวนผู้สอนศาสนาพุทธดีถูกส่งไปเผยแพร่คำสอนของพระพุทธเจ้า และขหินตั้งรัฐอโชก้าที่ส่งบางเขตเขา North-Westใน 1958 ขจารึกบนเสาหินให้ใช้มาตรฐานทางจริยธรรมของพระพุทธศาสนาถูกค้นพบใน Qandahar อัฟกานิสถาน และในปี 1962 จารึกยาวทั้งในกรีก (ภายหลังระบุเป็นส่วนหนึ่งของบท Ashokas) พบในบริเวณ ในช่วงศตวรรษแรก Balkh มีชื่อเสียงทั่วภูมิภาคของวัดพุทธและนักวิชาการกรีกอเล็กซานเดอร์ Polyhistor กล่าวถึงความสัมพันธ์ของพระพุทธศาสนากับอิหร่าน และถึง Balkh และของวัดโดยเฉพาะ มากตกลงกันว่า ไม่ Ashokas อุปถัมภ์พุทธศาสนา มันจะยังคงมีอีกสำนักศาสนาฮินดูรองจำกัดศาสนาโลกวันนี้Legend also attributes the erection of 84,000 stupas (Buddhist memorial monument or [more likely in this case] a monument or reliquary representing the enlightened mind) to Ashoka and while this figure may be somewhat exaggerated, "The famous 7th century Chinese pilgrim Hsuan-tsang observed a large number of Stupas in the Ashokan style [which were markedly different from the ones built later by the Kushanas] in the north-west, three at Taxila, five in Gandhara three near Jalalabad and dozens in Qandahar" (Emmrick 1983)The Greco-Bactrian Kingdom was another major force in the development of the region. "Perhaps the best parallel to the Greek settlement in Bactria would be the British to India in the 19th century" (Frye 1996). The eventual demise of the Maurya dynasty was followed by the weak rule of the Sunga and Kanva respectively. The Greek king of Bactria exploited this period of weak rule and managed to take Gandhara, the Punjab and the Indus valley while his General Menander conquered Pataliputra in Northern India.During his reign there, Menander adopted a policy of religious tolerance and treated Buddhist communities under his command with benevolence. He was immortalized by a grateful Buddhist monk, in a treatise called the "Milindapanha" or the questions of Menander. There was then the reign of the nomadic Sakas who absorbed some of the Buddhist religion as can be seen by the discovery of Buddhist inscriptions they left behind. The nomadic people known as the Parni, later to become widely known as the Parthians then came to power around 75 AD but were defeated by the Kushana Dynasty.The development of Mahayana Buddhism is closely associated with the Kushan rule and in particular the development of "Ghandaran" Buddhist art, an amalgamation of Greek, Iranian and Indian influences. We will return to examine the phenomenon of Ghandaran art later as it is fundamental in understanding the thin line between influencing and being influenced that is so characteristic of this period and region. So far it seems that Buddhism had met little or no opposition from "rival" religions of the time.This was to change under the Sassanian Dynasty when Zoroastrianism was declared the state religion of the empire in 224 AD. Under instruction from the highly influential Mobad (High Priest) Kartir, Buddhists were persecuted and Buddhist temples were burnt down. However, contrary to popular belief amongst scholars, there exists very strong evidence to suggest that around the same time, practising Buddhist communities continued to exist in places such as Sistan (where the aforementioned Saka steppe tribe eventually settled), Baluchestan and Khorasan.Recent excavations in Khorasan have unearthed coins bearing the head of Buddha, following the Greek influenced tradition of coins bearing religious deities significant to the people of the region. A Satrap of Khorasan known only as Piroz minted the coins. The Buddhists met even more hardship at the hands of the White Huns or Hephtalites who invaded in the 5th century. Buddhism had a period of calm when the White Huns were defeated by the more tolerant Turks who allowed the religion to continue.Buddhism eventually demised with the Arab Muslim invasion of the 7th century. The Muslims considered Buddhists idol worshipers and did all they could to destroy "heretical" temples and deface artwork. Even one of the most famous testaments to Buddhism in the middle east, the massive Buddha rock carvings at Bamiyan were vandalized, a task that was tragically completed when the Taliban blew up what remained of the statues in 2001 with explosives, tanks, and anti-aircraft weapons.
The colossal Buddhas were cut at immeasurable cost (probably in the third and fifth centuries A.D.) into the tall, sandstone cliffs surrounding Bamiyan, an oasis town in the centre of a long valley that separates the mountain chains of Hindu Kush and Koh-i-Baba. The taller of the two statues (about 53 meters or 175 feet) is thought to represent Vairocana, the "Light shining throughout the Universe Buddha" The shorter one (36 meters or 120 feet) probably represents Buddha Sakyamuni, although the local Hazara people believe it depicts a woman.

The two colossi must once have been a truly awesome sight, visible for miles, with copper masks for faces and copper-covered hands. Vairocana's robes were painted red and Sakyamuni's blue. These towering, transcendental images were key symbols in the rise of Mahayana Buddhist teachings, which emphasized the ability of everyone, not just monks, to achieve enlightenment. While the dates of the statues are somewhat equivocal, the aforementioned Buddhist monk Hsuan-Tsang, who travelled to India to bring back to China copies of the original sutras of the Buddha's teachings, bore witness to the statues in A.D. 630-31.

Iranian influence on Buddhism and Buddhist influence on Iran
As mentioned before, the relationship between Iranian people and Buddhism begins very early in the Buddhist timeline, the Pali legend even claiming that the historical Buddha had two Iranian disciples. Also, "most of the early translations of Buddhist texts are attributed to Monks from western central Asia, amongst them Iranians such as Sogdians and Parthians" (Hinuber 1994). In the same way that Iranian scholars famously contributed to the propagation of Islam during the Muslim period, Iranian scholars were also instrumental in the spread of Buddhism.

According to Chinese historical sources, the first missionary Buddhist monks to travel to China were Parsi scholars, amongst them An Shi-Kao (the name is a Chinese version of the word Arsacid, meaning to come from Parthia, but as there is no written form of the letter R in Chinese, it was shortened to An in that language) a Parthian prince who had bestowed his crown to his uncle after the death of his father in search of mental contemplation. There are also several other mentions of Iranian people in Chinese sources; An Huvan was another prince from the Parthian tribe who has been praised for his good morals and motives. An Huvan also preached Buddhism in China and grew so famous in virtue that was appointed as a colonel of the

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในช่วงของบทความนี้ผมจะพยายามที่จะตรวจสอบการแพร่กระจายของพุทธศาสนาในหมู่คนอิหร่านที่เป็นเรื่องสำคัญที่มักจะมองข้ามโดยนักวิชาการสมัยใหม่ เริ่มต้นกระดาษที่มีพื้นหลังสั้น ๆ ของภูมิภาคและจากนั้นตรวจสอบสถานการณ์ตามที่พุทธศาสนาเข้ามาในจักรวรรดิเปอร์เซียและวิธีที่จะแพร่กระจายในหมู่ประชาชนในภูมิภาค จากนั้นจะมีลักษณะที่มีอิทธิพลต่อรูปแบบของการข้ามวัฒนธรรมและเครื่องหมายที่เหลืออยู่บนพุทธศาสนาชาวอิหร่านและในทางกลับกัน. ชี้แจงบริเวณที่ผมกังวลกับการไม่ได้เป็นพื้นที่ของวันที่ทันสมัยอิหร่านค่อนข้างพื้นที่ของเอเชียกลางที่อาศัยอยู่โดยคนอิหร่าน จากประมาณ 500 คริสตศักราชเป็นต้นไป นี้จะรวมถึงวันที่ทันสมัยอิหร่านทาจิกิสถาน, อุซเบกิอัฟกานิสถานเช่นเดียวกับบางส่วนของตะวันตกเฉียงเหนือของปากีสถานและอินเดีย. "กระบวนการอิหร่านแผ่กระจายไปทั่วเอเชียกลางและที่ราบสูงอิหร่านสามารถเทียบกับการขยายตัวในภายหลังของประชาชนเตอร์ก .. . ในขณะที่ Turkification ของอนาโตเลีย, อิหร่านให้ภาษาของพวกเขาและการปฏิบัติเพื่อประชากรดั้งเดิม "(ฟราย 1996) ในช่วงกลางของศตวรรษที่หกคริสตศักราชตระกูล Achaemanid ของเปอร์เซียถูกโกงโดยไซรัสผู้ปกครองภายใต้การปกครองของกลางเป็นย่อยกษัตริย์แห่ง Parsa หรือ Persis ในคริสตศักราช 553 ไซรัสนำการประท้วงที่ทำให้เกิดการล้มล้างปกครองเฉลี่ยและการเพิ่มขึ้นสู่อำนาจของ Achaemenids. ยูเนี่ยนอย่างใกล้ชิดของเปอร์เซียและมีเดียเร็ว ๆ นี้ตามและกองทัพมาจากกลุ่มชนเผ่าเหล่านี้ลงมือชุดที่ประสบความสำเร็จ แคมเปญที่ส่งผลให้สถานประกอบการของเอ็มไพร์ครั้งแรกในโลก รวมอยู่ในจักรวรรดิ Achaemenid ใหญ่นำเอเชียกลางเข้ามาติดต่อใกล้ชิดกับอิหร่านและตะวันตกทั้งที่อยู่ใกล้กับ East consequentially นำเกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงในประเพณีประเพณีและวิถีชีวิตผ่านการสัมผัสกับวัฒนธรรมที่แตกต่างกันมากมาย. ตามตำนานพุทธเก็บรักษาไว้ในภาษาบาลี ( โบราณภาษา Prakrit มาจากภาษาสันสกฤตซึ่งเป็นภาษาคัมภีร์และพิธีกรรมของพระพุทธศาสนาเถรวาท) ตัวอย่างแรกของพุทธศาสนาเข้าอิหร่านดูเหมือนว่าจะได้รับในช่วงชีวิตของพระพุทธเจ้าประวัติศาสตร์ศากยมุนี (ประมาณ 5 / คริสตศักราชศตวรรษที่ 6. ตำนานพูดถึงพี่ชายสองจากพ่อค้า Bactria (สมัยอัฟกานิสถาน) ที่เข้าเยี่ยมชมพระพุทธรูปในสัปดาห์ที่แปดของเขาของการตรัสรู้กลายเป็นสาวกของพระองค์แล้วกลับไป Balkh (เมืองใหญ่ของ Bactria) เพื่อสร้างวัดที่ทุ่มเทให้กับเขา. สิ่งที่ถูกต้องทางประวัติศาสตร์ของ เรื่องนี้มีหลักฐานแสดงให้เห็นว่า Balkh ไม่กลายเป็นภูมิภาคที่นับถือศาสนาพุทธที่สำคัญและยังคงอยู่จนถึงการรุกรานของชาวมุสลิมอาหรับศตวรรษที่ 7. ภายใต้รัชสมัยของพระเจ้าอโศกมหาราชแห่งราชวงศ์เมารอินเดีย (324-187 คริสตศักราช) พุทธศาสนา ช่วยแผ่กระจายไปทั่วบริเวณโดยรอบ หลังจากชัยชนะของเขาเท่านั้นของคาพระเจ้าอโศกก็เต็มไปด้วยความเศร้าโศกและความสำนึกผิดว่าเขาตัดสินใจที่จะละเว้นจากการใช้ความรุนแรงเอาคำสาบานของ upsaka (วางพระพุทธเจ้า) และทุ่มเทตลอดชีวิตของเขาที่จะช่วยให้การแพร่กระจายไปยังส่วนพระพุทธศาสนาที่ห่างไกลของราชอาณาจักรของเขา . จำนวนมากของมิชชันนารีชาวพุทธถูกส่งไปยังเผยแพร่คำสอนของพระพุทธเจ้าและสิตหินตั้งขึ้นโดยรัฐอโศกที่เขาส่งบางอย่างเพื่อให้ดินแดนทางตะวันตกเฉียงเหนือของเขา. ในปี 1958 สิตจารึกไว้บนเสาหินตีความมาตรฐานทางจริยธรรมของการเรียนการสอนทางพุทธศาสนาได้ ค้นพบใน Qandahar อัฟกานิสถานและในปี 1962 จารึกยาวทั้งหมดในภาษากรีก (ต่อมาระบุเป็นส่วนหนึ่งของสิต Ashokas) พบว่าในพื้นที่โดยรอบ ในช่วงศตวรรษแรก Balkh เป็นคนมีชื่อเสียงทั่วทั้งภูมิภาคสำหรับวัดทางพุทธศาสนาและนักวิชาการกรีกอเล็กซานเด Polyhistor กล่าวถึงความสัมพันธ์ของพุทธศาสนากับอิหร่านและหมายถึง Balkh และวัดของตนโดยเฉพาะ มันเป็นที่ตกลงกันอย่างกว้างขวางว่าไม่มีการอุปถัมภ์ Ashokas ของพระพุทธศาสนาก็จะยังคงนิกายในศาสนาฮินดูอีกเล็กน้อยเมื่อเทียบกับศาสนาโลกเป็นอยู่ในปัจจุบัน. ตำนานยังแอตทริบิวต์การก่อสร้าง 84,000 เจดีย์ (อนุสาวรีย์อนุสรณ์สถานทางพุทธศาสนาหรือ [มีโอกาสมากขึ้นในกรณีนี้] อนุสาวรีย์หรือสถูปที่เป็นตัวแทนของใจรู้แจ้ง) เพื่อพระเจ้าอโศกและในขณะที่ตัวเลขนี้อาจจะพูดเกินจริงบ้าง "ที่มีชื่อเสียงศตวรรษที่ 7 ผู้แสวงบุญชาวจีน Hsuan-Tsang สังเกตเห็นจำนวนมากของเจดีย์ในสไตล์อาโช [ซึ่งโดดเด่นแตกต่างจากคนที่สร้างขึ้นในภายหลังโดย Kushanas] ในทิศตะวันตกเฉียงเหนือสามที่ตักศิลาห้าในสามคันธาระที่อยู่ใกล้จาลาลาบัดและนับสิบใน Qandahar "(Emmrick 1983) กรีก Bactrian ราชอาณาจักรเป็นอีกหนึ่งกำลังสำคัญในการพัฒนาของภูมิภาค "บางทีอาจจะเป็นคู่ขนานที่ดีที่สุดเพื่อการตั้งถิ่นฐานในภาษากรีก Bactria จะเป็นอังกฤษไปยังประเทศอินเดียในศตวรรษที่ 19" (ฟราย 1996) ตายในที่สุดของราชวงศ์เมารตามมาด้วยการปกครองที่อ่อนแอของ Sunga และ Kanva ตามลำดับ กษัตริย์กรีก Bactria ใช้ประโยชน์ในช่วงเวลาของการปกครองที่อ่อนแอนี้และมีการจัดการที่จะใช้คันธาระปัญจาบและหุบเขาแม่น้ำสินธุในขณะที่นายพลนันของเขาเอาชนะ Pataliputra ในภาคเหนือของอินเดีย. ในช่วงรัชสมัยของเขามีนันนำนโยบายของศาสนาและรับการรักษาภายใต้ชุมชนที่นับถือศาสนาพุทธ คำสั่งของเขาด้วยความเมตตากรุณา เขาได้ยลโฉมโดยขอบคุณพระสงฆ์ที่เรียกว่าในตำรา "Milindapanha" หรือคำถามของนัน มีแล้วเป็นรัชสมัยของ Sakas เร่ร่อนที่ดูดซึมได้บางส่วนของพุทธศาสนาที่สามารถเห็นได้จากการค้นพบจารึกพุทธที่พวกเขาทิ้งไว้ข้างหลัง คนเร่ร่อนที่รู้จักกันเป็น Parni หลังจากนั้นจะกลายเป็นที่รู้จักอย่างกว้างขวางว่าเป็น Parthians แล้วเข้ามามีอำนาจประมาณ 75 AD แต่พ่ายแพ้โดยราชวงศ์ Kushana. การพัฒนาของพุทธศาสนามหายานมีความสัมพันธ์อย่างใกล้ชิดกับการปกครอง Kushan และโดยเฉพาะอย่างยิ่งการพัฒนา " Ghandaran "พุทธศิลปะ, การควบรวมของกรีกที่มีอิทธิพลต่ออิหร่านและอินเดีย เราจะกลับไปตรวจสอบปรากฏการณ์ของศิลปะ Ghandaran ต่อมาในขณะที่มันเป็นพื้นฐานในการทำความเข้าใจเส้นบาง ๆ ระหว่างที่มีอิทธิพลและได้รับอิทธิพลที่ให้ลักษณะของระยะเวลาและภูมิภาคนี้ จนถึงขณะนี้ก็ดูเหมือนว่าพระพุทธศาสนาได้พบความขัดแย้งน้อยหรือไม่มีเลยจากศาสนา "คู่แข่ง" ของเวลา. นี่คือการเปลี่ยนแปลงภายใต้ราชวงศ์ Sassanian โซโรอัสเตอร์เมื่อมีการประกาศศาสนาประจำชาติของจักรวรรดิใน 224 AD ภายใต้การสอนจากอิทธิพลอย่างมาก mobad (ชั้นสูง) Kartir ชาวพุทธถูกรังแกและวัดทางพุทธศาสนาที่ถูกไฟไหม้ แต่ขัดกับความเชื่อที่นิยมในหมู่นักวิชาการมีอยู่หลักฐานมากที่จะชี้ให้เห็นว่าในช่วงเวลาเดียวกันการฝึกชุมชนที่นับถือศาสนาพุทธยังคงอยู่ในสถานที่เช่น Sistan (ที่ดังกล่าวข้างต้นชนเผ่าบริภาษสกาในที่สุด) Baluchestan และ Khorasan. การขุดค้นล่าสุด ใน Khorasan ได้ขุดพบเหรียญแบกหัวของพระพุทธเจ้าตามภาษากรีกอิทธิพลประเพณีของเหรียญแบกเทพศาสนาอย่างมีนัยสำคัญกับคนในภูมิภาค ซาแทรพของ Khorasan รู้เพียงว่า Piroz เหรียญ ชาวพุทธได้พบกับความยากลำบากมากยิ่งขึ้นที่มือของฮั่นสีขาวหรือสี Hephtalites ที่บุกเข้ามาในศตวรรษที่ 5 พระพุทธศาสนามีช่วงเวลาแห่งความสงบเมื่อฮั่นขาวแพ้เติร์กใจกว้างมากที่ได้รับอนุญาตศาสนาเพื่อดำเนินการต่อ. พุทธ demised ในที่สุดก็มีการรุกรานของชาวมุสลิมอาหรับศตวรรษที่ 7 ชาวพุทธชาวมุสลิมถือว่าเป็นไอดอลนมัสการและไม่ทั้งหมดที่พวกเขาสามารถที่จะทำลายวัด "ศาสนา" และงานศิลปะทำให้เสียโฉม แม้หนึ่งที่มีชื่อเสียงที่สุดพิสูจน์กับพระพุทธศาสนาในตะวันออกกลาง, พระพุทธรูปแกะสลักหินขนาดใหญ่ที่ถูก Bamiyan บุกงานที่เสร็จสมบูรณ์อนาถเมื่อตอลิบานระเบิดขึ้นสิ่งที่เหลืออยู่ของรูปปั้นในปี 2001 กับระเบิดรถถังและต่อต้าน อาวุธเครื่องบิน. พระพุทธรูปขนาดมหึมาที่ถูกตัดค่าใช้จ่ายมากมาย (อาจจะในศตวรรษที่สามและห้า AD) เข้าสูงหน้าผาหินทรายรอบ Bamiyan, เมืองโอเอซิสในใจกลางของหุบเขายาวที่แยกโซ่ภูเขาฮินดูกูชและเกาะ -i-บาบา สูงของทั้งสองรูปปั้น (ประมาณ 53 เมตรหรือ 175 ฟุต) เป็นความคิดที่จะเป็นตัวแทน Vairocana, "แสงที่ส่องแสงตลอดทั้งพระพุทธรูปจักรวาล" ที่สั้นลง (36 เมตรหรือ 120 ฟุต) อาจจะเป็นตัวแทนของพระพุทธเจ้าศากยมุนีแม้ว่าคน Hazara ท้องถิ่นเชื่อว่า มันแสดงให้เห็นว่าผู้หญิง. สองพระรูปหนึ่งครั้งจะต้องได้รับการมองเห็นที่น่ากลัวอย่างแท้จริงมองเห็นไมล์ทองแดงกับมาสก์สำหรับใบหน้าและมือที่ปกคลุมไปด้วยทองแดง เสื้อคลุม Vairocana ถูกทาสีแดงและสีฟ้าของศากยมุนี เหล่านี้สูงตระหง่านภาพยอดเยี่ยมเป็นสัญลักษณ์ที่สำคัญในการเพิ่มขึ้นของคำสอนทางพุทธศาสนามหายานซึ่งเน้นความสามารถของทุกคนไม่เพียงพระสงฆ์เพื่อให้บรรลุการตรัสรู้ ในขณะที่วันที่ของรูปปั้นที่มีความไม่แน่นอนค่อนข้างพระสงฆ์ดังกล่าว Hsuan-Tsang ที่เดินทางไปยังประเทศอินเดียที่จะนำกลับไปยังประเทศจีนสำเนาของพระสูตรเดิมของคำสอนของพระพุทธเจ้าเป็นพยานให้กับรูปปั้นในปี ค.ศ. 630-31. อิทธิพลของอิหร่าน ในพระพุทธศาสนาและมีอิทธิพลทางพุทธศาสนาในอิหร่านดังกล่าวก่อนที่ความสัมพันธ์ระหว่างคนอิหร่านและพุทธศาสนาเริ่มต้นมากในช่วงระยะเวลาที่ชาวพุทธตำนานบาลีแม้อ้างว่าพระพุทธเจ้าประวัติศาสตร์มีสองสาวกอิหร่าน นอกจากนี้ "ที่สุดของการเริ่มต้นของการแปลตำราพุทธศาสนาจะมีการบันทึกพระสงฆ์จากตะวันตกเอเชียกลางในหมู่ชาวอิหร่านพวกเขาเช่น Sogdians และ Parthians" (Hinuber 1994) ในลักษณะเดียวกับที่นักวิชาการที่มีชื่อเสียงอิหร่านมีส่วนร่วมในการขยายพันธุ์ของศาสนาอิสลามในช่วงระยะเวลาของชาวมุสลิมนักวิชาการอิหร่านยังเป็นเครื่องมือในการแพร่กระจายของพุทธศาสนา. ตามแหล่งประวัติศาสตร์จีนเป็นครั้งแรกที่พระสงฆ์มิชชันนารีที่จะเดินทางไปยังประเทศจีนได้ถูกนักวิชาการ Parsi หมู่ พวกเขาชิเก่า (ชื่อที่เป็นเวอร์ชั่นภาษาจีนของคำ Arsacid ที่มีความหมายว่าจะมาจากเธีย แต่ไม่มีรูปแบบการเขียนของตัวอักษร R ในจีนมันก็ลงไปในภาษาที่) เจ้าชายคู่ปรับที่ ได้มอบให้พระมหากษัตริย์ของเขาที่จะลุงของเขาหลังจากการตายของพ่อของเขาในการค้นหาของการทำสมาธิจิต นอกจากนี้ยังกล่าวถึงอื่น ๆ อีกหลายคนอิหร่านในแหล่งที่มาของจีน; Huvan เป็นเจ้าชายอื่นจากเผ่าคู่ปรับที่ได้รับการยกย่องศีลธรรมอันดีและแรงจูงใจของเขา Huvan ยังเทศน์พุทธศาสนาในประเทศจีนและเติบโตที่มีชื่อเสียงมากในคุณงามความดีที่ได้รับการแต่งตั้งให้เป็นพันเอก

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

You get close to you.You get close to you.You get close to you.You get close to you.You get close to you.You get close to you.You get close to you.You get close to you.You get close to you.You get close to you.You get close to you.You get close to you.You get close to you.You get close to you.You get close to you.You get close to you.You get close to you.You get close to you.You get close to you.You get close to you.You get close to you.You get close to you.You get close to you.You get close to you.You get close to you.You get close to you.You get close to you.You get close to you.You get close to you.You get close to you.