Look Up.I have 422 friends, yet I a

Look Up.

I have 422 friends, yet I am lonely.
I speak to all of them everyday, yet none of them really know me.

The problem I have sits in the spaces between,
looking into their eyes, or at a name on a screen.

I took a step back, and opened my eyes,
I looked around, and then realised
that this media we call social, is anything but
when we open our computers, and it’s our doors we shut.

All this technology we have, it’s just an illusion,
of community, companionship, a sense of inclusion
yet when you step away from this device of delusion,
you awaken to see, a world of confusion.

A world where we’re slaves to the technology we mastered,
where our information gets sold by some rich greedy bastard.
A world of self-interest, self-image, self-promotion,
where we share all our best bits, but leave out the emotion.

We are at our most happy with an experience we share,
but is it the same if no one is there.
Be there for you friends, and they’ll be there too,
but no one will be, if a group message will do.

We edit and exaggerate, we crave adulation,
we pretend we don’t notice the social isolation.
We put our words into order, until our lives are glistening,
we don’t even know if anyone is listening.

Being alone isn’t the problem, let me just emphasize,
that if you read a book, paint a picture, or do some exercise,
you are being productive, and present, not reserved or recluse,
you’re being awake and attentive, and putting your time to good use.

So when you’re in public, and you start to feel alone,
put your hands behind your head, and step away from the phone.
You don’t need to stare at your menu, or at your contact list,
just talk to one another, and learn to co-exist.

I can’t stand to hear the silence, of a busy commuter train,
when no one wants to talk through the fear of looking insane.
We’re becoming unsocial, it no longer satisfies
to engage with one another, and look into someone’s eyes.

We’re surrounded by children, who since they were born,
watch us living like robots, and think it’s the norm.
It’s not very likely you will make world’s greatest dad,
if you cant entertain a child without a using an iPad.

When I was a child, I would never be home,
I’d be out with my friends, on our bikes we would roam.
We’d ware holes in our trainers, and graze up our knees;
we’d build our own clubhouse, high up in the trees.

Now the parks are so quiet, it gives me a chill
to see no children outside and the swings hanging still.
There’s no skipping or hopscotch, no church and no steeple,
we’re a generation of idiots, smart phones and dumb people.

So look up from your phone, shut down that display,
take in your surroundings, and make the most of today.
Just one real connection is all it can take,
to show you the difference that being there can make.

Be there in the moment, when she gives you the look,
that you remember forever, as when love overtook.
The time you first hold her hand, or first kiss her lips,
the time you first disagree, but still love her to bits.

The time you don’t need to tell hundreds, about what you’ve just done,
because you want to share the moment, with just this one.
The time you sell your computer, so you can buy a ring,
for the girl of your dreams, who is now the real thing.

The time you want to start a family, and the moment when,
you first hold your baby girl, and get to fall in love again.
The time she keeps you up at night, and all you want is rest,
and the time you wipe away the tears, as your baby flees the nest.

The time your little girl returns, with a boy for you to hold,
and the day he calls you granddad, and makes you feel real old
The time you take in all you’ve made, just by giving life attention,
and how your glad you didn’t waste it, by looking down at some invention.

The time you hold your wife’s hand, and sit down beside her bed
you tell her that you love her, and lay a kiss upon her head.
She then whispers to you quietly, as her heart gives a final beat,
that she’s lucky she got stopped, by that lost boy in the street.

But none of these times ever happened, you never had any of this,
When you’re too busy looking down, you don’t see the chances you miss.

So look up from your phone, shut down those displays,
we have a finite existence, a set number of days.
Why waste all our time getting caught in the net,
as when the end comes, nothing’s worse than regret.

I am guilty too, of being part of this machine,
this digital world, where we are heard but not seen.
Where we type and don’t talk, where we read as we chat,
where we spend hours together, without making eye contact.

Don’t give in to a life where you follow the hype,
give people your love, don’t give them your like.
Disconnect from the need to be heard and defined
Go out into the world, leave distractions behind.

Look up from your phone, shut down that display,
stop watching this video, live life the real way.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ค้นหามีเพื่อนที่ 422 แต่ฉันเหงาผมพูดทั้งหมดของพวกเขาทุกวัน แต่พวกเขาไม่ทราบจริง ๆ ผมปัญหาที่มีอยู่ในช่องว่างระหว่างมองเข้าไป ในตาของพวกเขา หรือชื่อบนหน้าจอผมเอาขั้นตอนย้อนกลับ และเปิดตาของฉันผมมองรอบ ๆ และจากนั้น เองก็ยังคิดว่า สื่อนี้เราเรียกสังคม คืออะไรแต่เมื่อเราเปิดเครื่องคอมพิวเตอร์ของเรา และเป็นประตูของ เราปิดเรามีเทคโนโลยีนี้ มันเป็นเพียงภาพลวงชุมชน เพื่อน ความรู้สึกของการรวมแต่เมื่อคุณขั้นตอนจากนี้อุปกรณ์ของลวงตาคุณปลุกดู โลกที่สับสนโลกที่เราทาสกับเทคโนโลยีที่เราเข้าใจข้อมูลของเราที่จะขาย โดยลูกครึ่งบางโลภรวยโลกของ self-interest ภาพตัวเอง self-promotionที่เราใช้บิตของเราดีที่สุด แต่ปล่อยออกอารมณ์นั้นเรามีที่เราแฮปปี้มากที่สุดด้วยประสบการณ์เราใช้ร่วมกันแต่เป็นเหมือนกันถ้าไม่มีการเพื่อนของคุณ และพวกเขาจะมีมากเกินไปแต่ใคร จะ จะทำข้อความกลุ่มเราแก้ไข และโอ้อวด เราอยาก adulationเราทำเป็นเราไม่สังเกตแยกทางสังคมเราใส่คำพูดของเราลงในใบสั่ง จนกว่าชีวิตจะอันดามันอย่างแท้จริงแม้เราไม่ทราบหากใครจะฟังคนเดียวไม่ใช่ปัญหา ผมเน้นเพียงซึ่งถ้าคุณอ่านหนังสือ วาดรูป หรือบางคนออกกำลัง กายคุณกำลังมี ประสิทธิผล และปัจจุบัน ไม่จอง หรือ recluseคุณกำลังมีการตื่นตัว และเอาใจใส่ และทำให้เวลาใช้ดังนั้นเมื่อคุณอยู่ในที่สาธารณะ และคุณเริ่มรู้สึกว่าอยู่คนเดียวทำให้มืออยู่หลังหัวของคุณ และห่างจากโทรศัพท์คุณไม่จำเป็นต้องมอง ที่เมนูของคุณ หรือ รายการที่ติดต่อของคุณเพียงแค่พูดคุยกับคนอื่น และเรียนรู้การอยู่ร่วมไม่สามารถยืนฟังความเงียบ ของว่างรถไฟเมื่อไม่มีใครอยากพูดถึงความกลัวของกำลังบ้าเราจะกลายเป็น unsocial มันไม่เป็นไปตามการมีส่วนร่วม ด้วยกัน และมองเข้าไปในตาของคนเรากำลังล้อมเด็ก ที่นับตั้งแต่พวกเขาเกิดดูเรานั่งเล่นเช่นหุ่นยนต์ และคิดว่า มันเป็นปกติไม่น่าใจพ่อมากที่สุดในโลกถ้าคุณไม่สามารถให้ความบันเทิงเด็กโดยไม่ต้องการใช้ iPadเมื่อเด็ก ฉันจะไม่มีหน้าแรกฉันจะจะออกกับเพื่อนของฉัน ในจักรยานของเราเราจะเดินเตร่เราจะเครื่องหลุมในวิทยากรของเรา และ graze ค่าเข่าของเราเราจะสร้างคลับเฮ้าส์ของเราเอง สูงค่าในต้นไม้ตอนนี้สวนสาธารณะเงียบสงบดังนั้น มันให้ฉันเย็นเป็นดูไม่เด็กนอกและกระเช้าชิงช้าแขวนยังไม่ข้าม หรือ hopscotch คริสตจักรไม่ และไม่ steepleเรากำลังสร้างปัญญา โทรศัพท์สมาร์ท และคนใบ้เพื่อ ค้นหาจากโทรศัพท์ของคุณ ปิดที่แสดงใช้ในสภาพแวดล้อม และให้มากสุดของวันนี้เป็นเพียงหนึ่งการเชื่อมต่อที่แท้จริงสามารถใช้แสดงความแตกต่างที่มีสามารถทำมีอยู่ในขณะนี้ เมื่อเธอให้ดูที่คุณจำได้ตลอดไป เป็นเมื่อความรัก overtookเวลาคุณกดมือของเธอก่อน หรือก่อน จูบริมฝีปากของเธอเวลาคุณต้อง ไม่เห็นด้วย แต่ยัง รักเธอเป็นชิ้น ๆเวลาคุณไม่จำเป็นต้องแจ้งหลายร้อย เกี่ยวกับสิ่งคุณได้เพียงแค่ทำเนื่องจากคุณต้องการใช้ร่วมกันขณะนี้ มีเพียงหนึ่งเวลาคุณขายคอมพิวเตอร์ เพื่อให้คุณสามารถซื้อแหวนสำหรับสาวของคุณ ซึ่งเป็นสิ่งจริงเวลาคุณต้องการเริ่มต้นครอบครัว และขณะเมื่อคุณครั้งแรกของเด็กสาว ค้างไว้ไปตกหลุมรักอีกครั้งเวลาเธอช่วยคุณขึ้นในเวลากลางคืน และทั้งหมดที่คุณมีเหลือและเวลาคุณเช็ดน้ำตา เป็นเด็กของคุณหลบรังเมื่อสาวน้อยของคุณกลับ กับเด็กคุณค้างและวันเขาเรียก granddad และทำให้คุณรู้สึกว่าเก่าจริงเวลาที่คุณมีในทั้งหมดที่คุณทำ เพียงแค่ให้ความสนใจชีวิตและวิธีดีใจของคุณไม่เสีย โดยการค้นหาลงในสิ่งประดิษฐ์บางอย่างเวลาคุณถือมือของภรรยาของคุณ และนั่งลงข้างเตียงของเธอคุณบอกเธอว่า คุณรักเธอ และวางจูบตามศีรษะของเธอเธอแล้ว whispers คุณเงียบ ๆ เป็นหัวใจของเธอให้ชนะสุดท้ายให้เธอนั้นโชคดีที่เธอได้หยุด โดยเด็กที่หายไปในถนนแต่ไม่มีเวลาเหล่านี้เคยเกิด ขึ้น คุณไม่เคยมีนี้เมื่อคุณไม่ต้องลง คุณไม่เห็นโอกาสที่คุณพลาดเพื่อ ค้นหาจากโทรศัพท์ของคุณ ปิดแสดงเหล่านั้นเรามีอยู่มีจำกัด จำนวนวันที่กำหนดทำไมเสียเวลาของเราได้รับการติดในสุทธิเป็นเมื่อสิ้นสุดการมา ไม่มีอะไรจะเลวร้ายยิ่งกว่าเสียใจผมว่ามีความผิดมากเกินไป เป็นส่วนหนึ่งของเครื่องนี้ดิจิตอลโลกนี้ ซึ่งเราจะได้ยิน แต่ไม่เห็นที่เราพิมพ์ และไม่พูด คุย ที่เราอ่านเราคุยซึ่งเราใช้เวลากัน โดยไม่ต้องทำตาไม่ได้ให้ชีวิตแบบที่คุณทำตาม hypeให้คนที่คุณรัก อย่าให้เหมือนของคุณยกเลิกจากความจำเป็นที่จะได้ยิน และกำหนดเข้าออกโลก ทิ้งรบกวนค้นหาจากโทรศัพท์ของคุณ ปิดการแสดงผลหยุดการเฝ้าดูชีวิตวิดีโอ ถ่ายทอดสดตามจริง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เงยหน้าขึ้นมอง

ฉันหรือเพื่อนฉันเหงา .
ฉันพูดกับทั้งหมดของพวกเขาทุกวัน แต่ไม่มีผู้ใดของพวกเขารู้จักฉันจริงๆ

ปัญหาฉันได้นั่งอยู่ในช่องว่างระหว่าง
มองเข้าไปในตาของพวกเขา หรือชื่อบนหน้าจอ

ฉันก้าวกลับไปและเปิดดวงตาของฉัน
ผมมองไปรอบๆ แล้วตระหนักว่าสื่อที่เราเรียกว่าสังคม

มีอะไร แต่เมื่อเราเปิดเครื่องคอมพิวเตอร์ของเราและมันเป็นประตูเราปิด

ทั้งหมดนี้เทคโนโลยีที่เรามี มันเป็นแค่ภาพลวงตา
ของชุมชน , มิตรภาพ , ความรู้สึกของการรวม
แต่เมื่อคุณก้าวออกไปจากอุปกรณ์ของความหลง
คุณปลุกให้เห็น เป็นโลกของความสับสน

โลกที่เราอยู่เป็นทาสเทคโนโลยีเราเข้าใจ
ที่ข้อมูลของเราได้ขาย โดยเศรษฐีโลภมากเอ๊ย
โลกของความเห็นแก่ตัว self-image การส่งเสริมตนเอง
ที่เราแบ่งปันบิตที่ดีที่สุดของเราทั้งหมด แต่ออกจากอารมณ์

เรามีความสุขที่สุดของเราด้วยประสบการณ์ที่เราแบ่งปัน
แต่มันก็เหมือนกัน ถ้าไม่มีใครมี .
มีเพื่อนคุณ และพวกเขาจะอยู่ที่นั่นเหมือนกัน
แต่จะไม่มีใคร ถ้ากลุ่ม ข้อความจะทำ

เราแก้ไขและเกินจริง เราอยากยกยอ
, เราก็แกล้งทำเป็นไม่รู้สังเกตเห็นความโดดเดี่ยวทางสังคม .
เราใส่คำพูดของเราในการสั่งซื้อจนกว่าชีวิตของเราจะวิบวับ
เราไม่รู้ ถ้าใครฟัง

อยู่คนเดียวไม่ใช่ปัญหา ขอแค่เน้น
ถ้าคุณอ่านหนังสือ วาดภาพ หรือการออกกำลังกาย ,
คุณมีประสิทธิผล และปัจจุบันไม่สงวนหรือสันโดษ
คุณกำลังตื่นตัวและใส่ใจ และใส่เวลาของคุณไปใช้ดี

ดังนั้นเมื่อคุณอยู่ในที่สาธารณะ และคุณเริ่มที่จะรู้สึกคนเดียว
เอามือวางไว้บนหัว และก้าวออกไปจากโทรศัพท์ .
คุณไม่ต้องมองเมนู หรือรายการที่ติดต่อของคุณ
แค่พูดคุยกัน และเรียนรู้ที่จะอยู่ร่วมกัน

ผมทนไม่ได้ที่จะได้ยินความเงียบของรถไฟ Commuter
เมื่อไม่มีใครว่าง อยากคุยด้วยกลัวมองบ้า
เรากลายเป็น unsocial มันไม่เข้าตา
หมั้นกับคนอื่น ,และมองเข้าไปในดวงตาของใครบางคน

เราล้อมรอบไปด้วยเด็กที่ตั้งแต่เกิด
ดูเราใช้ชีวิตเหมือนหุ่นยนต์ และคิดว่ามันเป็นบรรทัดฐาน
มันไม่ใช่มากคุณจะให้พ่อที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของโลก ,
ถ้าคุณไม่สามารถให้เด็กโดยไม่ต้องใช้ iPad .

เมื่อผมเป็นเด็ก ผมไม่เคยอยู่บ้าน
ผมจะออกไปเที่ยวกับเพื่อน ในจักรยานของเรา เราก็เดินเตร่ .
เราจะใส่หลุมในฝึกอบรมของเราและกินหญ้าขึ้นเข่าของเรา ;
เราจะสร้างคลับของเราเองขึ้นสูงในต้นไม้

ตอนนี้สวนสาธารณะเงียบๆ มันทำให้ฉันขนลุก
เห็นเด็กไม่มีภายนอก และชิงช้าที่แขวนอยู่
ไม่มีข้าม หรือ ไอ่เด็กเมื่อวานซืน ไม่มีโบสถ์ ไม่มียอด
เราเป็น รุ่น สมาร์ทโฟน และ โง่ งี่เง่า คน

ดังนั้นเงยหน้าจากโทรศัพท์ของคุณปิดที่แสดง
ใช้เวลาในสิ่งแวดล้อมของคุณและให้มากที่สุดของวันนี้
เพียงหนึ่งจริงการเชื่อมต่อทั้งหมดสามารถใช้
เพื่อแสดงความแตกต่างที่ถูกมีสามารถให้

อยู่ในขณะนี้ เมื่อเธอให้ฟังนะ
ที่คุณจดจำตลอดไป เมื่อรักตราตรึง .
เวลาคุณจับมือเธอ หรือก่อนจูบริมฝีปาก
เวลาคุณไม่เห็นด้วย แต่ ยัง รัก เธอ ๆ .

เวลาที่คุณไม่จำเป็นต้องบอกเป็นร้อย