The concentration of total serum pr

The concentration of total serum protein (CP) was significantly higher (p < 0.05) in the group treated with the diet supplemented with the probiotic Bacillus spp. compared to the control (Fig. 2b). Gullian et al. (2004) and Li et al. (2007a) found no significant difference in total protein concentration in the plasma of L. vannamei shrimp fed with Bacillus sp.

The phenoloxidase (PO) activity showed statistical significance (p < 0.05), being lower in the group treated with the diet supplemented with probiotics (Bacillus spp.) compared to the control (Fig. 2c). Contrary to the results found, Gullian et al. (2004) and Li et al. (2007a) observed an increase in phenoloxidase activity in shrimp fed with probiotics, just as Chiu et al. (2007), Li et al. (2009), and Tseng et al. (2009) reported an increase in the phenoloxidase activity of groups treated with probiotics only after challenging the shrimp with Vibrio spp. and White Spot Syndrome Virus (WSSV). Therefore, it is important to note that the presence of so many powerful toxic molecules, such as quinones, hemiquinones and free radicals (ROIs and NIRs) in the absence of an infectious process, leads to an unnecessary and useless energy overload for the shrimp, which can damage tissues (BARRACCO et al., 2008). It is likely that, at the beginning of our experiment, the shrimp have had a rise in PO activity, but as they were being fed a diet containing bacteria for 42 days, a reduction may have happened in this response, being a long time in contact with the molecular pattern of the pathogen, contrary to the control, which had an increase.

The determination of binder serum concentration was higher (p < 0.05) in the group treated with the diet supplemented with probiotics (Bacillus spp.) than the control (Fig. 2d). Ramírez et al. (2013) also reported an increase in serum binder content against V. alginolyticus in the group treated with probiotics (Lactobacillus plantarum) and in the symbiotic group (L.s plantarum + inulin) prior to infection. The increased binder content causes an increase in the ability to recognize these proteins in shrimp treated with the diet supplemented with probiotics (Bacillus spp.), since lectins are pattern recognition proteins (PRP) able to agglutinate cells which have carbohydrates in their composition, from both Gram-positive and Gram-negative bacteria (Barracco et al., 2008). An agglutinin group that binds to LBP-type bacterial LPS (lipopolysaccharide) was isolated and characterized in crayfish Pacifastacus leniusculus (Kopácek et al., 1993), and in shrimp Farfantepenaeus californiensis (Vargas-Albones et al., 1993), Litopenaeus schmitti (Cominetti et al., 2002) and P. monodon (Luo et al., 2006). They all bind to LPS, suggesting that they have an important role in the control of infections caused by Gram-negative bacteria such as those from the genus Vibrio, which can be pathogenic for shrimp. Lectins of P. monodon (Luo et al., 2006 and Ratanapo and Chulavatnatol, 1992), F. californiensis (Vargas-Albones et al., 1993) Parapenaeus longirostris (Fragkiadakis and Stratakis, 1995) and Macrobrachium rosenbergii (Vázquez et al., 1997) were able to agglutinate different species of bacteria, some of which are able to agglutinate pathogenic species of the Vibrio genus.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ความเข้มข้นของซีรั่มรวมโปรตีน (CP) เป็นนัยสำคัญ (p < 0.05) ในกลุ่มที่รักษา ด้วยการรับประทานอาหารที่เสริม ด้วยออกซิเจนเชื้อโปรไบโอติกที่เปรียบเทียบกับตัวควบคุม (รูปที่ 2b) Gullian et al. (2004) และ Li et al. (2007a) พบไม่มีความแตกต่างในความเข้มข้นของโปรตีนทั้งหมดในพลาสมากุ้ง L. vannamei ที่เลี้ยง ด้วย Bacillus spPhenoloxidase (ปอ) กิจกรรมการพบนัยสำคัญทางสถิติ (p < 0.05), เป็นน้อยในกลุ่มที่รักษา ด้วยการรับประทานอาหารที่เสริม ด้วยโปรไบโอติก (Bacillus ออกซิเจน) เมื่อเทียบกับตัวควบคุม (c 2 รูป) ตรงกันข้ามกับผลที่พบ Gullian et al. (2004) และ Li et al. (2007a) สังเกตการเพิ่มขึ้นในกิจกรรม phenoloxidase ในกุ้งที่เลี้ยง ด้วยโปรไบโอติก เพียงเป็นแต้จิ๋ว et al. (2007), Li et al. (2009), และหยานี et al. (2009) รายงานการเพิ่มขึ้นของกิจกรรม phenoloxidase ของกลุ่มที่รักษา ด้วยโปรไบโอติกหลังจากท้าทายกุ้งเค็มออกซิเจนและไวรัสในโรคจุดขาว (โรค) จึง มันเป็นสิ่งสำคัญโปรดสังเกตว่า การปรากฏตัวของจำนวนมากมีประสิทธิภาพพิษโมเลกุล เช่น quinones, hemiquinones และอนุมูลอิสระ (Roi และ Nir) ในกรณีที่ไม่มีการติดเชื้อ สู่โอเวอร์โหลดไม่จำเป็น และมีประโยชน์สำหรับกุ้ง ซึ่งสามารถทำลายเนื้อเยื่อ (BARRACCO et al. 2008) ก็มีแนวโน้มว่า ที่เริ่มต้นของการทดลองของเรา กุ้งที่มีการเพิ่มขึ้นของกิจกรรม PO แต่ ตามที่พวกเขาได้มีการเลี้ยงอาหารที่ประกอบด้วยแบคทีเรีย 42 วัน การลดอาจจะเกิดขึ้นในการตอบสนองนี้ เป็นเวลานานกับรูปแบบโมเลกุลของเชื้อโรค ขัดกับควบคุม ซึ่งมีการเพิ่มขึ้นความมุ่งมั่นของ binder เซรั่มเข้มข้นเป็นสูงขึ้น (p < 0.05) ในกลุ่มที่รักษา ด้วยการรับประทานอาหารที่เสริม ด้วยโปรไบโอติก (Bacillus ออกซิเจน) มากกว่าการควบคุม (รูปที่ 2d) Ramírez et al. (2013) ยังรายงานว่า การเพิ่มขึ้นของซีรั่มคลิบเนื้อหากับ V. alginolyticus ในกลุ่มที่รักษา ด้วยโปรไบโอติก (บาซิลลัส) และชีวภาพกลุ่ม (บาซิลลัส L.s + อินนูลิ) ก่อนที่จะติดเชื้อ เนื้อหา binder ที่เพิ่มขึ้นทำให้เพิ่มความสามารถในการรับรู้เหล่านี้โปรตีนในกุ้งที่รับการรักษา ด้วยการรับประทานอาหารที่เสริม ด้วยโปรไบโอติก (Bacillus ออกซิเจน) lectins เป็น โปรตีน (PRP) สามารถที่จะ agglutinate เซลล์ซึ่งการรู้จำแบบมีคาร์โบไฮเดรตในองค์ประกอบของพวกเขา จากทั้งแบคทีเรียแกรมบวก และแกรมลบแบคทีเรีย (Barracco et al. 2008) กลุ่มมี agglutinin ว่า binds ไป LPS แบคทีเรียชนิดแอล (lipopolysaccharide) แยก และลักษณะเครย์ฟิช Pacifastacus leniusculus (Kopácek et al. 1993), และในกุ้ง P. monodon (Luo et al. 2006) และ Farfantepenaeus californiensis (วาร์ Albones et al. 1993), Litopenaeus schmitti (Cominetti et al. 2002) พวกเขาทั้งหมดผูกกับ LPS บอกว่า พวกเขามีบทบาทสำคัญในการควบคุมการติดเชื้อเกิดจากเชื้อแบคทีเรียแกรมลบเช่นสกุลเค็ม ซึ่งสามารถทำให้เกิดโรคกุ้ง Lectins ของ P. monodon (Luo et al. 2006 และ Ratanapo และ Chulavatnatol, 1992), F. californiensis (วาร์ Albones et al. 1993) Parapenaeus longirostris (Fragkiadakis และ Stratakis, 1995) และกุ้งก้ามกราม (Vázquez et al. 1997) ได้มีการ agglutinate พันธุ์แบคทีเรีย ซึ่งจะ agglutinate พันธุ์สกุลเค็มทำให้เกิดโรค

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ความเข้มข้นของโปรตีนในซีรั่มรวม (ซีพี) สูงอย่างมีนัยสำคัญ (p <0.05) ในกลุ่มที่ได้รับการรักษาด้วยการรับประทานอาหารเสริมที่มีเชื้อ Bacillus spp โปรไบโอติก เมื่อเทียบกับการควบคุม (รูป. 2B) Gullian et al, (2004) และหลี่, et al (2007A) พบว่าไม่มีความแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญในความเข้มข้นของโปรตีนทั้งหมดในพลาสม่ากุ้งกุ้งขาวที่เลี้ยงด้วย Bacillus เอสพี.

phenoloxidase (PO) กิจกรรมที่แสดงให้เห็นนัยสำคัญทางสถิติ (p <0.05) เป็นที่ต่ำกว่าในกลุ่มที่ได้รับการรักษาด้วยการรับประทานอาหารที่เสริมด้วย โปรไบโอติก (Bacillus spp.) เมื่อเทียบกับการควบคุม (รูป. 2C) ขัดกับผลที่ได้พบ Gullian et al, (2004) และหลี่, et al (2007A) ตั้งข้อสังเกตเพิ่มขึ้นในการทำงานของเอนไซม์ phenoloxidase ในบ่อเลี้ยงกุ้งที่เลี้ยงด้วยโปรไบโอติกเช่นเดียวกับ Chiu, et al (2007), Li et al, (2009) และ Tseng et al, (2009) รายงานการเพิ่มขึ้นในกิจกรรม phenoloxidase กลุ่มการรักษาด้วยโปรไบโอติกเฉพาะหลังจากที่ท้าทายกุ้งที่มีเชื้อ Vibrio spp และสีขาวจุด Syndrome Virus (WSSV) ดังนั้นจึงเป็นสิ่งสำคัญที่จะทราบว่าการปรากฏตัวของโมเลกุลของสารพิษจำนวนมากที่มีประสิทธิภาพเช่น Quinones, hemiquinones และอนุมูลอิสระ (ROIs และ Nirs) ในกรณีที่ไม่มีขั้นตอนการติดเชื้อที่นำไปสู่การที่ไม่จำเป็นและไม่มีประโยชน์เกินพลังงานสำหรับกุ้ง ซึ่งสามารถสร้างความเสียหายเนื้อเยื่อ (Barracco et al., 2008) มันมีแนวโน้มว่าที่จุดเริ่มต้นของการทดลองของเรา, กุ้งได้มีการเพิ่มขึ้นในกิจกรรม PO แต่เป็นพวกเขาถูกเลี้ยงด้วยอาหารที่มีเชื้อแบคทีเรียสำหรับ 42 วันลดลงอาจเกิดขึ้นในการตอบสนองนี้เป็นเวลานานใน ติดต่อที่มีรูปแบบโมเลกุลของเชื้อโรคที่ขัดต่อการควบคุมซึ่งมีการเพิ่มขึ้น.

การกำหนดความเข้มข้นของสารยึดเกาะซีรั่มสูง (p <0.05) ในกลุ่มที่ได้รับการรักษาด้วยการรับประทานอาหารที่เสริมด้วยโปรไบโอติก (Bacillus spp.) กว่ากลุ่มควบคุม (รูป. 2d) Ramírez, et al (2013) นอกจากนี้ยังมีรายงานการเพิ่มขึ้นในเนื้อหาของซีรั่มสารยึดเกาะกับ V. alginolyticus ในกลุ่มที่ได้รับการรักษาที่มีโปรไบโอติก (Lactobacillus plantarum) และในกลุ่มชีวภาพ (แอลเอ plantarum + อินนูลิน) ก่อนที่จะมีการติดเชื้อ เนื้อหาสารยึดเกาะที่เพิ่มขึ้นทำให้เกิดการเพิ่มขึ้นของความสามารถในการรับรู้โปรตีนเหล่านี้ในกุ้งรับการรักษาด้วยการรับประทานอาหารที่เสริมด้วยโปรไบโอติก (Bacillus spp.) ตั้งแต่เลคตินเป็นโปรตีนจดจำรูปแบบ (PRP) สามารถที่จะเกาะติดกันเซลล์ที่มีคาร์โบไฮเดรตในองค์ประกอบของพวกเขาจาก ทั้งแกรมบวกและแกรมลบแบคทีเรีย (Barracco et al., 2008) กลุ่ม agglutinin ที่ผูกกับ LBP ชนิด LPS แบคทีเรีย (lipopolysaccharide) เป็นโดดเดี่ยวและโดดเด่นในกุ้ง Pacifastacus leniusculus (Kopácek et al., 1993) และในกุ้ง Farfantepenaeus californiensis (วาร์กัส-Albones et al., 1993), แวนนา schmitti ( Cominetti et al., 2002) และกุ้งกุลาดำ (Luo et al., 2006) พวกเขาทั้งหมดผูกกับ LPS บอกว่าพวกเขามีบทบาทสำคัญในการควบคุมการติดเชื้อที่เกิดจากเชื้อแบคทีเรียแกรมลบเช่นผู้ที่มาจากสกุล Vibrio ซึ่งอาจจะทำให้เกิดโรคกุ้ง เลคตินของกุ้งกุลาดำ (Luo, et al., 2006 และรัตนาและ Chulavatnatol, 1992), เอฟ californiensis (วาร์กัส-Albones et al., 1993) Parapenaeus longirostris (Fragkiadakis และ Stratakis, 1995) และกุ้งก้ามกราม (Vázquez et al, , 1997) ก็สามารถที่จะเกาะติดกันชนิดที่แตกต่างกันของแบคทีเรียบางส่วนที่มีความสามารถในการเกาะติดกันชนิดที่ทำให้เกิดโรคของสกุล Vibrio