“Even for me, I cannot handle havin

“Even for me, I cannot handle having ramen at every meal.”
Ramen as food wasn’t bad.
Rather, to Lee Hyun, it was the most valuable food.
Back in his old life of economic hardship, where he was burdened with the inability to buy rice and had to buy the inexpensive ramen.
It was the biggest help that filled his enduring hunger when in dire needs.
Even now, sometimes along with his grandma and younger sister, they would boil the ramen and eat it with kimchi in reminiscence.
‘But I cannot eat six straight meals of just ramen.’
He had eaten way too much ramen in his childhood that he learned all the secrets within all of them. So now, he just want to eat ramen as a sometimes food.
Also, six meals of ramen meant that they won’t have a balanced nutrition.
“Rather, whether it’s eating or sleeping, let me prepare the necessary tools to live.”
He had told them he would take care of the essentials in accordance to the given budget, but they remained dubious and came to clarify.
Lee Hyun came exactly on time; he looked to his colleagues and nodded.
“You’re all here.”
“Yep.”
“Then let’s go.”
Lee Hyun then took them into the agricultural wholesales market.
Only having just entered the market, even the seemingly intelligent Lee Yuu-Chong didn’t know.
“The supermarket’s much more comfortable. So why are we here?”

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

"สำหรับฉัน ฉันไม่สามารถจัดการได้มีราเม็งทุกมื้อได้"ราเม็งเป็นอาหารจริง ๆค่อนข้าง Lee Hyun การได้อาหารดีที่สุดหลังในชีวิตเก่าของความยากลำบากทางเศรษฐกิจ ซึ่งเขาเป็นภาระกับไม่สามารถจะซื้อข้าว และก็ต้องซื้อราเม็งราคาไม่แพงความช่วยเหลือที่ใหญ่ที่สุดที่เต็มไปความหิวของเขายั่งยืนในความเลวร้ายได้ป่านนี้ บางครั้งพร้อมกับคุณยายและน้องสาวของเขา พวกเขาจะต้มราเมน และกินกับกิมจิในความทรงจำ"แต่ฉันไม่กินราเม็งเพียงหกมื้อตรง'เขาได้กินราเม็งมากเกินไปในวัยเด็กของเขาว่า เขารู้ความลับทั้งหมดภายในทั้งหมด ตอนนี้ เพียงอยากกินราเม็งเป็นอาหารบางครั้งยัง อาหารหกของราเม็งหมายความ ว่า จะไม่มีคุณค่าทางโภชนาการที่สมดุลไม่ว่ามันจะกิน หรือนอน ให้ฉันเตรียมอุปกรณ์จำเป็นอยู่"เขาก็บอกว่า พวกเขาจะดูแลสำคัญในงบประมาณที่กำหนด แต่พวกเขายังคงไม่แน่นอน และมาชี้แจงลีฮยอนมาตรงกับเวลา เขามองเพื่อนร่วมงานของเขา แล้วพยักหน้า"คุณทั้งหมดที่นี่""ฮ่ะ""แล้วลองไป"ลีฮยอนแล้วเอาพวกเขาในตลาดขายส่งเกษตรเพียงแค่มีป้อนตลาด แม้จะดูเหมือนฉลาดลี Yuu-จงไม่ทราบ"ซุปเปอร์มาร์เก็ตของสบายมาก ดังนั้น ทำไมเราจึงอยู่ที่นี่"

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

"แม้สำหรับฉันฉันไม่สามารถจัดการกับมีราเมนทุกมื้อ."
ราเมนเป็นอาหารไม่ได้เลวร้าย.
แต่ลีฮยอนมันเป็นอาหารที่มีคุณค่ามากที่สุด.
ย้อนกลับไปในชีวิตเก่าของเขายากลำบากทางเศรษฐกิจซึ่งเขาได้รับภาระกับ ไม่สามารถที่จะซื้อข้าวและมีการซื้อราเมนราคาไม่แพง.
มันเป็นความช่วยเหลือที่ใหญ่ที่สุดที่เต็มไปด้วยความหิวที่ยั่งยืนของเขาเมื่ออยู่ในความต้องการที่เลวร้าย.
แม้ตอนนี้บางครั้งพร้อมกับยายและน้องสาวของเขาพวกเขาจะต้มราเม็งและกินมันกับกิมจิ ในความทรงจำ.
'แต่ฉันไม่สามารถกินอาหารหกตรงเพียงราเมง.
เขาได้กินราเม็งวิธีที่มากเกินไปในวัยเด็กของเขาที่เขาได้เรียนรู้เคล็ดลับทั้งหมดที่อยู่ภายในทั้งหมดของพวกเขา ดังนั้นตอนนี้เขาก็ต้องการที่จะกินราเม็งเป็นอาหารบางครั้ง.
นอกจากนี้หกมื้อราเม็งหมายความว่าพวกเขาจะไม่ได้มีโภชนาการที่สมดุล.
"แต่ไม่ว่าจะเป็นการรับประทานอาหารหรือการนอนหลับให้ฉันเตรียมเครื่องมือที่จำเป็นในการมีชีวิตอยู่."
เขาบอกว่าเขาจะดูแลข้อมูลสำคัญให้เป็นไปตามงบประมาณที่กำหนด แต่พวกเขายังคงสงสัยและมาถึงชี้แจง.
ลีฮยอนมาตรงกับเวลา เขามองไปที่เพื่อนร่วมงานของเขาและพยักหน้า.
"คุณกำลังทั้งหมดที่นี่."
"อ๋อ."
"จากนั้นให้เป็นไป."
ลีฮยอนแล้วเอาไว้ในการเกษตรตลาดขายส่ง.
เท่านั้นที่ได้เข้าไปเพียงตลาดแม้ฉลาดดูเหมือนลี Yuu -Chong ไม่ทราบ.
"ซูเปอร์มาร์เก็ตที่สะดวกสบายมากขึ้น ดังนั้นทำไมเราที่นี่? "

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

" สำหรับผม ผมไม่สามารถจัดการมีมาม่าทุกมื้อ เป็นอาหาร "
ราเมนไม่เลว .
แต่ ลี ฮุน เป็นอาหารที่มีคุณค่ามากที่สุด .
กลับมาในชีวิตเก่าของเขาในความยากลำบากทางเศรษฐกิจที่เขาเป็นภาระกับการไร้ความสามารถที่จะซื้อข้าวและต้องซื้อราเมนไม่แพง .
มันเป็นที่ใหญ่ที่สุดช่วยเติมของเขาทนความหิวเมื่อในความต้องการของหายนะ .
ตอนนี้