Between 1945 and 1947, Dubuffet too

Between 1945 and 1947, Dubuffet took three separate trips to Algeria—a French colony at the time—in order to find further artistic inspiration. In this sense, Dubuffet is very similar to other artists such as Delacroix, Matisse, and Fromentin.[5] However, the art that Dubuffet produced while he was there was very specific insofar as it recalled Post-War French ethnography in light of decolonization. Dubuffet was fascinated by the nomadic nature of the tribes in Algeria—he admired the ephemeral quality of their existence, in that they did not stay in any one particular area for long, and were constantly shifting. The impermanence of this kind of movement attracted Dubuffet and became a facet of Art Brut.[5] In June 1948, Dubuffet, along with Jean Paulhan, Andre Breton, Charles Ratton, Michel Tapie, and Henri-Pierre Roche, officially established La Compagnie de l'art brut in Paris.[6] This association was dedicated to the discovery, documentation and exhibition of art brut. Dubuffet later amassed his own collection of such art, including artists such as Aloïse Corbaz and Adolf Wölfli. This collection is now housed at the Collection de l'art brut in Lausanne, Switzerland. His Art Brut collection is often referred to as a 'museum without walls,' as it transcended national and ethnic boundaries, and effectively broke down barriers between nationalities and cultures.[5]

Influenced by Hans Prinzhorn's book Artistry of the Mentally Ill, Dubuffet coined the term art brut (meaning "raw art," often referred to as 'outsider art') for art produced by non-professionals working outside aesthetic norms, such as art by psychiatric patients, prisoners, and children. Dubuffet felt that the simple life of the everyday human being contained more art and poetry than did academic art, or great painting. He found the latter to be isolating, mundane, and pretentious, and wrote in his Prospectus aux amateurs de tout genre that his aim was 'not the mere gratification of a handful of specialists, but rather the man in the street when he comes home from work....it is the man in the street whom I feel closest to, with whom I want to make friends and enter into confidence, and he is the one I want to please and enchant by means of my work.' To that end, Dubuffet began to search for an art form in which everyone could participate and by which everyone could be entertained. He sought to create an art as free from intellectual concerns as Art Brut, and as a result, his work often appears primitive and childlike. His form is often compared to wall scratchings and children's art.[7] Nonetheless, Dubuffet appeared to be quite erudite when it came to writing about his own work. According to prominent art critic Hilton Kramer, "There is only one thing wrong with the essays Dubuffet has written on his own work: their dazzling intellectual finesse makes nonsense of his claim to a free and untutored primitivism. They show us a mandarin literary personality, full of chic phrases and up-to-date ideas, that is quite the opposite of the naive visionary."[8]

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ระหว่าง 1945 และ 1947, Dubuffet เอาทริสามแยกสู่แอลจีเรีย – อาณานิคมฝรั่งเศสในเวลา — เพื่อค้นหาแรงบันดาลใจศิลปะเพิ่มเติม ในนี้รู้สึก Dubuffet จะคล้ายกับศิลปินอื่น ๆ เช่นไมเคิล Matisse ฟรอเมนทิน [5] อย่างไรก็ตาม ศิลปะที่ Dubuffet ผลิตในขณะที่เขามีถูกมากเฉพาะ insofar จะยกเลิกหลังสงครามชาติพันธุ์วรรณนาฝรั่งเศสเมื่อการให้เอกราช Dubuffet ที่หลงใหลธรรมชาติ nomadic ของชนเผ่าในประเทศแอลจีเรียซึ่งเขาชื่นชมคุณภาพข้อมูลแบบชั่วคราวของการดำรงอยู่ของพวกเขา ที่พวกเขาได้ไม่อยู่ในพื้นที่ใดที่หนึ่งยาว และขยับอยู่ตลอดเวลา อนิจจังของชนิดนี้เคลื่อนไหวดึงดูด Dubuffet และกลายเป็น พได้ของ Art Brut [5] ในเดือนมิถุนายนค.ศ. 1948, Dubuffet, Paulhan จีน Andre เบรตอน ชาร์ลส์ Ratton, Michel Tapie และ Henri Pierre Roche ก่อตั้ง l'art de La Compagnie brut ในปารีสอย่างเป็นทาง [6] สมาคมนี้ได้ทุ่มเทในการค้นหา เอกสาร และนิทรรศการศิลปะ brut Dubuffet ไว้ด้วยคอลเลกชันของเขาเองเช่นศิลปะ รวมศิลปินเช่น Aloïse Corbaz และ Adolf Wölfli ในภายหลัง คอลเลกชันนี้คือตอนนี้ห้องพักที่ l'art de คอลเลกชันมี brut ในโลซาน สวิตเซอร์แลนด์ เก็บ Art Brut เป็นขอบเขตการอ้างอิงเพื่อเป็น 'พิพิธภัณฑ์ โดยผนัง ที่ transcended ชาติ และชาติพันธุ์ และยากจนลงอุปสรรคระหว่างเชื้อชาติและวัฒนธรรมได้อย่างมีประสิทธิภาพ [5]Influenced by Hans Prinzhorn's book Artistry of the Mentally Ill, Dubuffet coined the term art brut (meaning "raw art," often referred to as 'outsider art') for art produced by non-professionals working outside aesthetic norms, such as art by psychiatric patients, prisoners, and children. Dubuffet felt that the simple life of the everyday human being contained more art and poetry than did academic art, or great painting. He found the latter to be isolating, mundane, and pretentious, and wrote in his Prospectus aux amateurs de tout genre that his aim was 'not the mere gratification of a handful of specialists, but rather the man in the street when he comes home from work....it is the man in the street whom I feel closest to, with whom I want to make friends and enter into confidence, and he is the one I want to please and enchant by means of my work.' To that end, Dubuffet began to search for an art form in which everyone could participate and by which everyone could be entertained. He sought to create an art as free from intellectual concerns as Art Brut, and as a result, his work often appears primitive and childlike. His form is often compared to wall scratchings and children's art.[7] Nonetheless, Dubuffet appeared to be quite erudite when it came to writing about his own work. According to prominent art critic Hilton Kramer, "There is only one thing wrong with the essays Dubuffet has written on his own work: their dazzling intellectual finesse makes nonsense of his claim to a free and untutored primitivism. They show us a mandarin literary personality, full of chic phrases and up-to-date ideas, that is quite the opposite of the naive visionary."[8]

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ระหว่างปี 1945 และปี 1947, Dubuffet ใช้เวลาสามแยกเดินทางไปสาธารณรัฐประชาธิปไตยประชาชนแอลจีเรีย-เป็นอาณานิคมของฝรั่งเศสในเวลาเพื่อหาแรงบันดาลใจศิลปะต่อไป ในแง่นี้ Dubuffet จะคล้ายกับศิลปินอื่น ๆ เช่น Delacroix, Matisse และ Fromentin. [5] อย่างไรก็ตามศิลปะที่ Dubuffet ผลิตในขณะที่เขามีความเฉพาะเจาะจงมากตราบเท่าที่มันจำได้ว่ากลุ่มชาติพันธุ์ฝรั่งเศสหลังสงครามในแง่ของการปลดปล่อย . Dubuffet หลงโดยธรรมชาติของชนเผ่าเร่ร่อนในสาธารณรัฐประชาธิปไตยประชาชนแอลจีเรีย-เขาชื่นชมที่มีคุณภาพยั่งยืนของการดำรงอยู่ของพวกเขาในการที่พวกเขาไม่ได้อยู่ในพื้นที่หนึ่งโดยเฉพาะเป็นเวลานานและได้รับการขยับอย่างต่อเนื่อง ไม่เที่ยงของชนิดของการเคลื่อนไหวนี้ดึงดูด Dubuffet และกลายเป็นแง่มุมของศิลปะ Brut. [5] ในเดือนมิถุนายนปี 1948 Dubuffet พร้อมกับฌอง Paulhan อังเดรเบรอตง, ชาร์ลส์ Ratton มิเชล Tapie และอองรี-Pierre โรชยอมรับอย่างเป็นทางการ La Compagnie Brut de l'ศิลปะในกรุงปารีส. [6] สมาคมนี้ได้ทุ่มเทเพื่อการค้นพบเอกสารและการจัดนิทรรศการศิลปะ Brut Dubuffet ต่อมาไว้ด้วยคอลเลกชันของตัวเองของศิลปะดังกล่าวรวมถึงศิลปินเช่น Aloise Corbaz และอดอล์ฟโวล์ฟลี่ คอลเลกชันนี้ตอนนี้อยู่ที่ศิลปะการเก็บ de l'Brut ในโลซาน, วิตเซอร์แลนด์ คอลเลกชัน Brut งานศิลปะของเขามักจะเรียกว่าเป็น 'พิพิธภัณฑ์โดยไม่มีกำแพง' ในขณะที่มันเข้าข่ายขอบเขตระดับชาติและชาติพันธุ์และมีประสิทธิภาพยากจนลงอุปสรรคระหว่างเชื้อชาติและวัฒนธรรม. [5] ได้รับอิทธิพลจากฮันส์หนังสือ Prinzhorn ของศิลปะของการป่วยทางจิต, Dubuffet ประกาศเกียรติคุณ ศิลปะระยะ Brut (หมายถึง "ศิลปะดิบ" มักจะเรียกว่า 'ศิลปะคนนอก') สำหรับศิลปะที่ผลิตโดยมืออาชีพไม่ทำงานบรรทัดฐานความงามภายนอกเช่นงานศิลปะโดยผู้ป่วยจิตเวชนักโทษและเด็ก Dubuffet รู้สึกว่าชีวิตที่เรียบง่ายของชีวิตประจำวันของมนุษย์ถูกมีศิลปะมากขึ้นและบทกวีกว่าวิชาการศิลปะหรือภาพวาดที่ดี เขาพบว่าหลังที่จะแยกโลกีย์และเก๊กและเขียนไว้ในหนังสือชี้ชวนของเขา aux มือสมัครเล่นเดอทัวร์ประเภทว่าจุดมุ่งหมายของเขาคือ 'ไม่ได้เป็นเพียงความพึงพอใจในกำมือของผู้เชี่ยวชาญ แต่คนในถนนเมื่อเขากลับมาบ้านจาก การทำงาน .... มันเป็นคนที่อยู่ในสถานที่ที่ผู้ที่ฉันรู้สึกใกล้เคียงกับกับผู้ที่ฉันต้องการที่จะทำให้เพื่อน ๆ และใส่ลงไปในความเชื่อมั่นและเขาก็เป็นคนที่ฉันต้องการที่จะกรุณาและลุ่มหลงโดยวิธีการของการทำงานของฉัน. ไปสิ้นสุดที่ Dubuffet เริ่มค้นหารูปแบบศิลปะที่ทุกคนสามารถมีส่วนร่วมและโดยที่ทุกคนสามารถได้รับความบันเทิง เขาพยายามที่จะสร้างศิลปะเป็นอิสระจากความกังวลทางปัญญาเป็นศิลปะ Brut และเป็นผลให้การทำงานของเขามักจะปรากฏดั้งเดิมและไร้เดียงสา รูปแบบของเขามักจะถูกเปรียบเทียบ scratchings ผนังและศิลปะเด็ก. [7] อย่างไรก็ตาม Dubuffet ดูเหมือนจะขยันมากเมื่อมันมาถึงการเขียนเกี่ยวกับการทำงานของตัวเอง ตามที่นักวิจารณ์ศิลปะที่โดดเด่นฮิลตันเครเมอ "มีเพียงสิ่งเดียวที่ผิดปกติกับการเขียนเรียงความ Dubuffet ได้เขียนเกี่ยวกับการทำงานของตัวเอง:. กลเม็ดเด็ดพรายทางปัญญาของพวกเขาพราวทำให้เรื่องไร้สาระของการเรียกร้องของเขาที่จะ primitivism ฟรีและได้รับการสั่งสอนพวกเขาแสดงให้เราเห็นบุคลิกที่แมนดารินวรรณกรรม เต็มรูปแบบของวลีเก๋ไก๋และ up-to-date ความคิดที่ค่อนข้างตรงข้ามของจินตนาการที่ไร้เดียงสา. "[8]

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ระหว่างปี 2488 ถึง 2490 dubuffet เอาสามเดินทางแยกเป็นอาณานิคมฝรั่งเศส algeria-a ที่ใช้เวลาในการค้นหาเพิ่มเติมศิลปะแรงบันดาลใจ ในความรู้สึกนี้ , dubuffet จะคล้ายกันมากกับศิลปินอื่น ๆเช่น เดอลากรัว , Matisse และ fromentin [ 5 ] อย่างไรก็ตามศิลปะที่ dubuffet ผลิตในขณะที่เขามีมากเฉพาะตราบเท่าที่มันเรียกคืนโพสต์ชาติพันธุ์วรรณนาสงครามฝรั่งเศสในแง่ของการปลดปล่อย . dubuffet หลงใหลธรรมชาติ ชนเผ่าเร่ร่อนของชนเผ่าในแอลจีเรียเขาชื่นชมคุณภาพไม่ยั่งยืน การดำรงอยู่ของพวกเขา ที่พวกเขาไม่ได้อยู่ในใด ๆ หนึ่งโดยเฉพาะ พื้นที่มานาน และมีอย่างต่อเนื่องขยับอนิจจังของการเคลื่อนไหวแบบนี้ดึงดูด dubuffet เป็นแง่ของการแห้งศิลปะ [ 5 ] ในมิถุนายน 1948 , dubuffet พร้อมกับจีน paulhan อังเดร เบรตัน ชาร์ล ratton มิเชลตาปี และเฮนรี่ปิแอร์ Compagnie de la โรชอย่างเป็นทางการสร้างศิลปะแห้งในปารีส [ 6 ] นี้คือทุ่มเทเพื่อสมาคม การค้นพบเอกสารและนิทรรศการแห้งศิลปะdubuffet ต่อมา amassed คอลเลกชันของเขาเอง เช่น ศิลปะ รวมถึงศิลปินเช่นว่านหางจระเข้และไตเซ corbaz อดอล์ฟ W ö lfli . คอลเลกชันนี้ตอนนี้อยู่ในคอลเลกชันเดอศิลปะแห้งใน Lausanne , สวิตเซอร์แลนด์ คอลเลกชันแห้งศิลปะของเขามักจะเรียกว่าเป็น " พิพิธภัณฑ์ไร้กำแพง " เป็น transcended ขอบเขตชาติและชาติพันธุ์และมีประสิทธิภาพยากจนลงอุปสรรคระหว่างเชื้อชาติและวัฒนธรรม[ 5 ]

ได้รับอิทธิพลโดย Hans Prinzhorn หนังสือศิลปะของอาการป่วยทางจิต dubuffet coined คำว่าศิลปะแห้ง ( ความหมาย " ดิบศิลปะ " มักจะเรียกว่า ' ศิลปะ ' คนนอก ) ศิลปะที่ผลิตโดยผู้เชี่ยวชาญไม่ทำงานนอกบรรทัดฐานความงาม เช่น ศิลปะ โดยผู้ป่วย จิตเวช นักโทษ และเด็กdubuffet รู้สึกว่าชีวิตที่เรียบง่ายของมนุษย์มีมากขึ้นทุกวัน ศิลปะและบทกวีกว่าศิลปะวิชาการ หรือภาพที่ยิ่งใหญ่ เขาพบหลังเพื่อแยกเดิมๆ และอวดเก่ง และเขียนในหนังสือชี้ชวน AUX มือสมัครเล่น เดอ ตูชนิดว่าเป้าหมายของเขาคือ ' ไม่ความพึงพอใจเพียงกำมือของผู้เชี่ยวชาญ แต่คนทั่วไป เมื่อเขากลับมาจากทำงาน . . . . . . .มันคือผู้ชายในถนนที่ฉันได้รู้สึกใกล้ชิดกับคนที่ฉันต้องการให้เพื่อนเข้า ความมั่นใจ และเขาเป็นคนที่ฉันต้องการ โปรด และร่ายมนต์โดยใช้วิธีการทำงานของผม ไปสิ้นสุดที่ dubuffet เริ่มค้นหารูปแบบศิลปะที่ทุกคนสามารถมีส่วนร่วม และที่ทุกคน อาจจะสนุก เขาพยายามที่จะสร้างศิลปะฟรีจากความกังวลทางปัญญาเป็นแห้งศิลปะและเป็นผลงานของเขามักจะปรากฏดั้งเดิมและเด็ก ฟอร์มของเขานั้นมักจะเปรียบเทียบกับ scratchings ผนังและเด็กศิลปะ [ 7 ] อย่างไรก็ตาม dubuffet ปรากฏจะค่อนข้างคงแก่เรียนเมื่อมันมาเพื่อเขียนเรื่องงานของเขาเอง ตามที่นักวิจารณ์เด่นศิลปะฮิลตัน เครเมอร์ " มีเพียงสิ่งหนึ่งที่ไม่ถูกกับ dubuffet ได้เขียนเรียงความในงานของเขาเองความสามารถทางปัญญาเจิดจ้าทำให้ไร้สาระของเขาเรียกร้องให้บรรพกาลนิยมฟรี ซึ่งไม่ได้รับการสอน . พวกเขาแสดงให้เราและเต็มไปด้วยวลีภาษาจีนกลางบุคลิกภาพและความคิดที่ทันสมัยเก๋ไก๋ที่ค่อนข้างตรงข้ามของช่างจินตนาการที่ไร้เดียงสา " [ 8 ]