The story is rather dark and scary

The story is rather dark and scary in parts. We have toned it down quite a bit from the original, but it’s still not a tale for more sensitive listeners.

It’s the central story of the Seven Voyages of Sinbad. It’s the most profound, and the one that casts the most doubt on the good character of its hero, the wealthy merchant Sinbad. If you don’t mind a plot that deals with death and an underground tomb, then listen on, because it is a fascinating tale.

Adapted by Bertie.
Read by Elizabeth.
Proofread by Jana Elizabeth.

The following night, there was again feasting and merriment inside the house of Sinbad the Merchant. He spoke to his namesake the porter and said:

“You see all around you that my house is bright and full of fun and laughter. When you have heard the story of my fourth voyage, you will know that in order to reach this happy state I had to crawl through a grim place more dead than alive.”

Once again I journeyed down to the Port of Basrah and boarded a merchant ship. We sailed through the straits of Hormuz and beyond. As before, we sailed from place to place doing brisk and profitable business. Then one day, the wind blew against us and and the captain cast out his anchors and brought the ship to a standstill, fearing lest she should founder in mid-ocean.

Then we all fell to prayer and humbling ourselves before the Most High, but as we did this we were hit by a furious squall which tore the sails to rags and tatters. The anchor cable snapped and the ship rolled this way and that until we were cast into the sea, goods and all.

The waves washed some of us ashore, almost dead with weariness and lack of sleep, cold, hungry, thirsty and fearful.

And so we walked about the island until we came to the gate of a fine house. A number of men came out. They did not speak our language, but they bowed and greeted us in a way that was welcoming and not at all threatening. We believed that we had been fortunate.

They led us through gardens and courtyards and into a great hall where they presented us to their king. He too proved to be most courteous and friendly, and signalled to us to sit down at the table. Servants brought plates full of delicious fruits and bread and placed them before us. Our men began to eat, but they had forgotten their good manners. They could not help themselves, but they greedily grabbed more and more food with their hands and stuffed it into their mouths. They chomped and slavered like animals. This rude behaviour was most unusual in them. It was as if they had been possessed by an evil spirit.

Our hosts did not seem to mind. They brought coconut milk and when the men had drunk this, they became still more greedy. Only after they had eaten enough to burst did they eventually cease to gobble the food. Now sated and drowsy, they allowed themselves to be led out to a pen where they were kept like cattle. For the next few weeks, they wandered amongst the trees and rested at will, growing fatter and fatter. But I, who had no interest in this animal behaviour, wasted away with lack of food and fear. I had by now realised the true intention was of our hosts. We had fallen into the hands of cannibals. The men were being fattened up to be eaten.

But one day, when the shepherds drove the men out onto the fields to graze, an old shepherd saw that I was standing apart from them. I understood from the look in his eye that he would make no objection if i made my escape. In fact, he pointed me the way to go. I left and found a road, which I followed for several days. I walked and walked, and lived on berries and herbs. Thanks to Almighty Allah for all his favours, I eventually saw the walls of a magnificent city.

When I was close to the city I fell in with some travellers who asked my name and where I was from. When they heard how I had escaped the cannibals’ farm, they marvelled and said that my story proved the greatness of Allah. Fate had once again favoured me, for these people were well connected and promised to introduce me to their king.

We entered the city and I was impressed by the fine houses, the prosperous people, and the markets well stocked with food. I saw that all the citizens, great and small, rode fine horses, high-priced and thoroughbred, but oddly they lacked saddles.

“Well now,” I thought, “these people lack for nothing but a comfortable seat to travel on. I see a gap in the market – a fine opportunity for a man of business to make money.”

When I met the king, he received me kindly. I told him my story, and he listened with great interest and amazement. When I had finished, he asked me my station in life in the city of Baghdad:

“Sire, I am a merchant,” I said. “When I am at home, I live a quiet life and have a great many friends. But let me say, I have an idea to remain in your fine city and set up a business. I have noticed how your citizens ride horses but make no use of saddles.”

“Saddles?” asked the king. “What are they?”

I described the leather seat and the other equipment that we use to ride a horse in comfort, and his Majesty was most interested. Indeed he asked if I could make one to show him. I answered that I would gladly do so.

I sought out a clever carpenter to make the frame, and a tanner to produce a comfortable leather seat and fine reins, and a blacksmith to hammer out the stirrups and bit. Moreover, I made beautiful fringes of silk.

I presented the work to the king, and demonstrated how to make use of it to ride a horse. He was greatly impressed by the comfort of this arrangement – so much less bruising than riding bareback. He paid me a fine price for my equipment, and his officials and all the nobility in the land wished to imitate him. A great number of wealthy people ordered saddles and horse equipment from me, and I soon became quite wealthy. One day the king called me to his office and said:

“Your industry and business have improved the quality of life in our city. I have in mind to reward you with a beautiful and wealthy wife, so that you will wish to stay in our country and continue your work.”

So he summoned the prime minister and witnesses and married me straightway to a lady of a noble family, the flower of an ancient race of beauty and grace, and the owner of farms and estates and many houses.

I said to myself: “When I return to my native land, I will take her with me.” But I should not have tempted fate, for no one knows what destiny has in store for them.

From then on, my ease and prosperity, already great, continued to grow. Then about a year after I was married, ill-fortune struck my neighbour’s house. My friend, who lived next door, lost his wife to illness. He was beside himself with grief. I said to him:

“Do not mourn for your wife, who has now found the mercy of Allah. The Lord will surely give you a better one in her place, and your life shall be happy, prosperous, and long, God Willing!”

But the man could not be comforted. “You are a stranger here,” he said. “You do not yet know all our ways. This very day they bury my wife, they will bury me with her in the same tomb. It is our custom that if a man dies first, his wife is buried with him, and if a wife dies first the husband is buried with her.”

And then I understood why my neighbour could not be consoled. The women of the house dressed the wretched man’s wife in her finest clothes, and decked her in her richest jewellery, with gold and diamonds. Later that day, soldiers took husband and wife on their last journey to the tomb. They set aside a great stone, and first lowered her down into it. Then they placed a rope of palm fibers under the husband’s armpits, they let him down into the cavern, and with him a great pitcher of fresh water and seven pieces of bread.

I asked the people who were gathered around: “And if the wife of a foreigner like myself were to die among you, would you do the same to him as you have done to this man?”

And they replied that assuredly, the would do just the same to me, for it was the custom of the place.

I feared greatly when I heard those words, but I remained in my comfortable house with my agreeable wife. Then a few months later, she sickened and took to her bed. I prayed to Allah who is merciful for her to get better soon, but her illness took a turn for the worse, and she passed away.

As soon as the doctor let it be known that my wife was gone to the next world, soldiers came to fetch both her and me. I cried out:

“Almighty Allah never made it lawful to bury the living with the dead!” They took no notice of my protests, but tied me up by force and let me down into the cavern, with a large jug of water and seven loaves of bread, according to their custom.

At the bottom of that dark pit, I said to myself:

“What curse was upon me to take a wife in this city? There is no Majesty and there is no Might save in Allah, the Glorious, the Great! As often as I escape from one calamity, I fall into a worse.”

I looked around at the grim tomb and its grimmer contents. Even in this terrible place, the will to live was strong inside my heart. I resolved to eat and drink as little as possible to prolong my life.

And so I lived in the darkness among the bodies not knowing how many days and nights had passed. Groping in the dark I found collars and necklaces of pearls and jewels and trinkets of gold and silver set with precious stones and other ornaments and valuables that were worn by the deceased. I gathered this fortune and piled them into my turban. But what use was this fortune to me me here, below ground in the tomb.

But it was not my fate to die there. For eventually I heard a rustling and a scurrying. I realised that some animal, perhaps a fox or a dog, had found its way down into this grim place. And if it could get in, it must surely be able to get out. I followed its sound, crawling and wriggling on my belly like a worm. I made my way through a tunnel until eventually I saw a chink of light.

The story is rather dark and scary in parts. We have toned it down quite a bit from the original, but it’s still not a tale for more sensitive listeners.

It’s the central story of the Seven Voyages of Sinbad. It’s the most profound, and the one that casts the most doubt on the good character of its hero, the wealthy merchant Sinbad. If you don’t mind a plot that deals with death and an underground tomb, then listen on, because it is a fascinating tale.

Adapted by Bertie.
Read by Elizabeth.
Proofread by Jana Elizabeth.

The following night, there was again feasting and merriment inside the house of Sinbad the Merchant. He spoke to his namesake the porter and said:

“You see all around you that my house is bright and full of fun and laughter. When you have heard the story of my fourth voyage, you will know that in order to reach this happy state I had to crawl through a grim place more dead than alive.”

Once again I journeyed down to the Port of Basrah and boarded a merchant ship. We sailed through the straits of Hormuz and beyond. As before, we sailed from place to place doing brisk and profitable business. Then one day, the wind blew against us and and the captain cast out his anchors and brought the ship to a standstill, fearing lest she should founder in mid-ocean.

Then we all fell to prayer and humbling ourselves before the Most High, but as we did this we were hit by a furious squall which tore the sails to rags and tatters. The anchor cable snapped and the ship rolled this way and that until we were cast into the sea, goods and all.

The waves washed some of us ashore, almost dead with weariness and lack of sleep, cold, hungry, thirsty and fearful.

And so we walked about the island until we came to the gate of a fine house. A number of men came out. They did not speak our language, but they bowed and greeted us in a way that was welcoming and not at all threatening. We believed that we had been fortunate.

They led us through gardens and courtyards and into a great hall where they presented us to their king. He too proved to be most courteous and friendly, and signalled to us to sit down at the table. Servants brought plates full of delicious fruits and bread and placed them before us. Our men began to eat, but they had forgotten their good manners. They could not help themselves, but they greedily grabbed more and more food with their hands and stuffed it into their mouths. They chomped and slavered like animals. This rude behaviour was most unusual in them. It was as if they had been possessed by an evil spirit.

Our hosts did not seem to mind. They brought coconut milk and when the men had drunk this, they became still more greedy. Only after they had eaten enough to burst did they eventually cease to gobble the food. Now sated and drowsy, they allowed themselves to be led out to a pen where they were kept like cattle. For the next few weeks, they wandered amongst the trees and rested at will, growing fatter and fatter. But I, who had no interest in this animal behaviour, wasted away with lack of food and fear. I had by now realised the true intention was of our hosts. We had fallen into the hands of cannibals. The men were being fattened up to be eaten.

But one day, when the shepherds drove the men out onto the fields to graze, an old shepherd saw that I was standing apart from them. I understood from the look in his eye that he would make no objection if i made my escape. In fact, he pointed me the way to go. I left and found a road, which I followed for several days. I walked and walked, and lived on berries and herbs. Thanks to Almighty Allah for all his favours, I eventually saw the walls of a magnificent city.

When I was close to the city I fell in with some travellers who asked my name and where I was from. When they heard how I had escaped the cannibals’ farm, they marvelled and said that my story proved the greatness of Allah. Fate had once again favoured me, for these people were well connected and promised to introduce me to their king.

We entered the city and I was impressed by the fine houses, the prosperous people, and the markets well stocked with food. I saw that all the citizens, great and small, rode fine horses, high-priced and thoroughbred, but oddly they lacked saddles.

“Well now,” I thought, “these people lack for nothing but a comfortable seat to travel on. I see a gap in the market – a fine opportunity for a man of business to make money.”

When I met the king, he received me kindly. I told him my story, and he listened with great interest and amazement. When I had finished, he asked me my station in life in the city of Baghdad:

“Sire, I am a merchant,” I said. “When I am at home, I live a quiet life and have a great many friends. But let me say, I have an idea to remain in your fine city and set up a business. I have noticed how your citizens ride horses but make no use of saddles.”

“Saddles?” asked the king. “What are they?”

I described the leather seat and the other equipment that we use to ride a horse in comfort, and his Majesty was most interested. Indeed he asked if I could make one to show him. I answered that I would gladly do so.

I sought out a clever carpenter to make the frame, and a tanner to produce a comfortable leather seat and fine reins, and a blacksmith to hammer out the stirrups and bit. Moreover, I made beautiful fringes of silk.

I presented the work to the king, and demonstrated how to make use of it to ride a horse. He was greatly impressed by the comfort of this arrangement – so much less bruising than riding bareback. He paid me a fine price for my equipment, and his officials and all the nobility in the land wished to imitate him. A great number of wealthy people ordered saddles and horse equipment from me, and I soon became quite wealthy. One day the king called me to his office and said:

“Your industry and business have improved the quality of life in our city. I have in mind to reward you with a beautiful and wealthy wife, so that you will wish to stay in our country and continue your work.”

So he summoned the prime minister and witnesses and married me straightway to a lady of a noble family, the flower of an ancient race of beauty and grace, and the owner of farms and estates and many houses.

I said to myself: “When I return to my native land, I will take her with me.” But I should not have tempted fate, for no one knows what destiny has in store for them.

From then on, my ease and prosperity, already great, continued to grow. Then about a year after I was married, ill-fortune struck my neighbour’s house. My friend, who lived next door, lost his wife to illness. He was beside himself with grief. I said to him:

“Do not mourn for your wife, who has now found the mercy of Allah. The Lord will surely give you a better one in her place, and your life shall be happy, prosperous, and long, God Willing!”

But the man could not be comforted. “You are a stranger here,” he said. “You do not yet know all our ways. This very day they bury my wife, they will bury me with her in the same tomb. It is our custom that if a man dies first, his wife is buried with him, and if a wife dies first the husband is buried with her.”

And then I understood why my neighbour could not be consoled. The women of the house dressed the wretched man’s wife in her finest clothes, and decked her in her richest jewellery, with gold and diamonds. Later that day, soldiers took husband and wife on their last journey to the tomb. They set aside a great stone, and first lowered her down into it. Then they placed a rope of palm fibers under the husband’s armpits, they let him down into the cavern, and with him a great pitcher of fresh water and seven pieces of bread.

I asked the people who were gathered around: “And if the wife of a foreigner like myself were to die among you, would you do the same to him as you have done to this man?”

And they replied that assuredly, the would do just the same to me, for it was the custom of the place.

I feared greatly when I heard those words, but I remained in my comfortable house with my agreeable wife. Then a few months later, she sickened and took to her bed. I prayed to Allah who is merciful for her to get better soon, but her illness took a turn for the worse, and she passed away.

As soon as the doctor let it be known that my wife was gone to the next world, soldiers came to fetch both her and me. I cried out:

“Almighty Allah never made it lawful to bury the living with the dead!” They took no notice of my protests, but tied me up by force and let me down into the cavern, with a large jug of water and seven loaves of bread, according to their custom.

At the bottom of that dark pit, I said to myself:

“What curse was upon me to take a wife in this city? There is no Majesty and there is no Might save in Allah, the Glorious, the Great! As often as I escape from one calamity, I fall into a worse.”

I looked around at the grim tomb and its grimmer contents. Even in this terrible place, the will to live was strong inside my heart. I resolved to eat and drink as little as possible to prolong my life.

And so I lived in the darkness among the bodies not knowing how many days and nights had passed. Groping in the dark I found collars and necklaces of pearls and jewels and trinkets of gold and silver set with precious stones and other ornaments and valuables that were worn by the deceased. I gathered this fortune and piled them into my turban. But what use was this fortune to me me here, below ground in the tomb.

But it was not my fate to die there. For eventually I heard a rustling and a scurrying. I realised that some animal, perhaps a fox or a dog, had found its way down into this grim place. And if it could get in, it must surely be able to get out. I followed its sound, crawling and wriggling on my belly like a worm. I made my way through a tunnel until eventually I saw a chink of light.

0/5000

จาก: -

เป็น: -

ผลลัพธ์ (ไทย) 1: [สำเนา]

คัดลอก!

เรื่องจะค่อนข้างมืด และน่ากลัวในส่วน เรามีเหลืองกระชับจะลงค่อนข้างมากจากเดิม แต่ก็ยังคงไม่เรื่องสำหรับผู้ฟังที่มีความไวต่อการเรื่องวอเยจส์ Sinbad เจ็ดกลางได้ ลึกซึ้งที่สุด และที่สงสัยมากที่สุดตลอดไปกับตัวละครที่ดีของของฮีโร่ พ่อค้ารวย Sinbad ได้ ถ้าคุณไม่สนใจพล็อตที่เกี่ยวข้องกับความตายและมีหลุมฝังศพใต้ดิน แล้วฟังใน เพราะเป็นเรื่องที่น่าสนใจดัดแปลง โดย Bertieอ่าน โดยอลิซาเบธอ่านตรวจทาน โดยเอลิซาเบธ Janaคืนต่อไปนี้ มีงานเลี้ยงอีก และ merriment ภายในบ้านของ Sinbad ผู้ขาย เขาพูดเพื่อการขนส่งสาธารณะของเขาลูกหาบ และกล่าวว่า:"คุณดูรอบ ๆ คุณว่าบ้านสดใส และเต็มไปด้วยความสนุกสนานและเสียงหัวเราะ เมื่อคุณได้ยินเรื่องราวของการเดินทางของฉันสี่ คุณจะรู้ว่า การเข้าถึงสภาวะนี้มีความสุข ผมเลื้อยผ่านสถานที่น่ากลัวตายมากกว่าชีวิต"อีกครั้งฉันอาจารย์ลงพอร์ต Basrah และโดยสารเรือพาณิชย์ เราแล่นผ่านสเตรทฮอร์มุซ และนอกเหนือจาก เป็นมาก่อน เราแล่นจากสถานทำธุรกิจมีกำไร และแรง แล้ววันหนึ่ง ลมพัดเรา และกัปตันเสือกจุดยึดของเขา และนำเรือติด กลัวเกรงว่าเธอควร founder ในกลางทะเลแล้ว เราทั้งหมดตกไปละหมาดและ humbling ตนเองก่อนสูงสุด แต่เท่าที่เราทำนี้ เราถูกตี โดย squall โกรธที่ฉีกใบผ้าขี้ริ้วและ tatters จัดชิดสายสมอ และเรือรีดวิธีนี้และจนเราถูกโยนลงทะเล สินค้า และทั้งหมดคลื่นล้างของเราตาย เกือบตาย ด้วยภายและขาดการนอนหลับ เย็น หิว กระหายน้ำ และกลัวและเพื่อ ให้เราเดินไปมาเกาะจนกระทั่งเรามาถึงประตูบ้านดี จำนวนคนออกมา พวกเขาไม่ได้พูดภาษาของเรา แต่พวกเขาลง และรับการต้อนรับเราที่ต้อนรับ และไม่คุกคาม เราเชื่อว่า เราได้รับโชคดีพวกเขานำเรา ผ่านสวนและสนามหญ้า และเข้าไป ในห้องโถงเอกที่พวกเรานำเสนอให้แก่กษัตริย์ เขาเกินไปพิสูจน์ให้สุดสุภาพ และเป็นมิตร และ signalled เรานั่งลงที่ตาราง ข้าราชการนำอาหารผลไม้และขนมปังแผ่น มาวางไว้ก่อนเรา คนเราเริ่มกิน แต่พวกเขาลืมมารยาทที่ดีของพวกเขา พวกเขาไม่สามารถช่วยเหลือตัวเอง แต่พวกเขาตะกละตะกลามคว้าอาหารมาก ขึ้น ด้วยมือ และยัดเข้าไปในปากของพวกเขา พวกเขา chomped และ slavered เช่นสัตว์ ผิดปกติมากที่สุดในพฤติกรรมนี้หยาบได้ มันถูกว่าพวกเขาถูกต้อง โดยวิญญาณชั่วโฮสต์ของเราไม่ได้ดูเหมือนจิตใจ พวกเขานำกะทิ และเมื่อมนุษย์ได้ดื่มนี้ พวกเขาเป็นยังมากตะกละ หลังจากพวกเขามีกินพอออกมา ได้พวกเขาก็ให้สวาปามอาหาร ตอนนี้เปี่ยม และง่วงนอน พวกเขาอนุญาตให้ตัวเองเสียออกเป็นปากกาที่จะถูกเก็บไว้เช่นวัวควาย ไม่กี่สัปดาห์ถัดไป พวกเขาได้เดินไปมาท่ามกลางต้นไม้ และสรรพที่จะ เติบโต fatter และ fatter แต่ฉัน ที่มีไม่สนใจในพฤติกรรมนี้สัตว์ เสียไปขาดอาหารและความกลัว ฉันได้ โดยขณะนี้เองก็ยังคิดที่ตั้งใจมีโฮสต์ของเรา เราได้ตกลงไว้ในมือของ cannibals คนมีกำลังอ้วนพีขึ้นรับประทานแต่วันหนึ่ง เมื่อการเชพเฟิร์ดส์ขับรถผู้ชายออกไปยังฟิลด์ graze คนเลี้ยงแกะเก่าเห็นว่า ผมยืนจากนั้น ผมเข้าใจจากการมองในตาของเขาว่า เขาจะทำให้ไม่คัดค้านหากทำการหลบหนีของฉัน ในความเป็นจริง เขาชี้ให้ฉันตามไป ซ้าย และพบถนน ซึ่งฉันตามหลายวัน ฉันเดิน และเดิน และอาศัยอยู่ครบและสมุนไพร ขอบคุณอัลลอฮผู้ทรงอำนาจใน favours ของเขา ฉันก็เห็นกำแพงเมืองสวยงามเมื่อฉันถูกใน ผมตกกับนักท่องเที่ยวบางที่ถามชื่อของฉัน และที่ได้จาก เมื่อพวกเขาได้ยินอย่างไรผมก็หนีของ cannibals ฟาร์ม พวกเขา marvelled และกล่าวว่า เรื่องราวพิสูจน์ความยิ่งใหญ่ของอัลลอฮ ชะตากรรมมีครั้ง favoured ฉัน คนเหล่านี้ถูกเชื่อมต่อกัน และสัญญาว่า จะแนะนำฉันกับกษัตริย์เราใส่เมือง และฉันถูกประทับใจบ้านดี คนเจริญ และการตลาดพร้อมเครื่องดื่มอาหาร ผมเห็นว่า ทั้งหมดประชาชน ดี และขนาด เล็ก ขี่ม้าที่ดี ราคาสูงและ thoroughbred แต่น่าจะขาด saddles"ขณะนี้ ฉันคิดว่า "เหล่านี้คนขาดในอะไรแต่นั่งสบายการเดินทาง เห็นช่องว่างในตลาด-โอกาสดีสำหรับคนของธุรกิจทำเงิน"เมื่อผมเจอพระ เขาฉันละม่อมรับ ผมบอกเรื่องราวของฉัน และเขาฟัง ด้วยความสนใจและความประหลาดใจ เมื่อฉันมี เขาบอกสถานีของฉันในชีวิตในเมืองแบกแดด:"สิเหร่ ฉันมีร้านค้า ฉันกล่าว "เมื่อฉันเป็นบ้าน ฉันมีชีวิตที่เงียบสงบ และมีเพื่อนดี แต่ผมพูด ฉันมีความคิดอยู่ในเมืองที่ดีของคุณ และตั้งค่าธุรกิจ มีข้อสังเกตว่า ประชาชนของคุณขี่ม้า แต่ไม่ใช้ของ saddles ""Saddles " ถามพระมหากษัตริย์ "พวกเขาคืออะไร"อธิบายเบาะหนังและอุปกรณ์อื่น ๆ ที่เราใช้ในการขี่ม้าสบาย และพระที่สนใจมากที่สุด แน่นอนเขาถามถ้า ฉันไม่สามารถทำการแสดง ฉันตอบว่า ฉันยินดีทำฉันขอออกฉลาดช่างรื้อกรอบ และแทนเนอร์ชำรุด ผลิตนั่งสบายหนัง และไตดี ช่างตีเหล็กตอกสเตอร์รัปส์และบิต นอกจากนี้ ฉันทำอยู่ที่สวยงามของผ้าไหมฉันนำเสนองานที่ และสาธิตวิธีการใช้มันในการขี่ม้า เขาประทับใจ ด้วยความสะดวกสบายของการจัดเรียงนี้ – มากน้อยกว่าขี่ bareback ช้ำ เขาจ่ายเงินให้ฉันราคาดีสำหรับอุปกรณ์ของฉัน และเจ้าหน้าที่ของเขาและขุนนางในแผ่นดินทั้งหมดปรารถนาไปเลียนแบบเขา หมายเลขดีของคนรวยสั่ง saddles และอุปกรณ์ม้าจากฉัน และฉันจนกลายเป็นรวยมาก วันหนึ่งกษัตริย์เรียกฉัน และกล่าวว่า:"อุตสาหกรรมและธุรกิจของคุณมีการปรับปรุงคุณภาพชีวิตในเมืองของเรา แล้วในใจว่าตอบแทนคุณ ด้วยภรรยาสวย และรวย เพื่อที่คุณจะต้องอยู่ในประเทศของเรา และทำงานของคุณ"ดังนั้นเขาเรียกนายกรัฐมนตรีและพยาน และแต่งงานฉัน straightway กับสุภาพสตรีของครอบครัวโนเบิล ดอกไม้การแข่งขันโบราณของ งาม และเจ้าของฟาร์ม และในบ้านนิคมผมพูดกับตัวเอง: "กลับไปแผ่นดินแม่ของฉัน ฉันจะพาเธอกับฉัน" แต่ฉันจะไม่ได้ยั่วชะตา สำหรับไม่มีใครรู้ชะตากรรมใดมีเก็บไว้จากนั้น ความสะดวกและความเจริญรุ่งเรือง ดีแล้ว ฉันยังคงเติบโต แล้ว เกี่ยวกับปี หลังจากที่ฉันแต่งงานแล้ว โชคร้ายหลงบ้านของเพื่อนบ้านของฉัน เพื่อน ที่อาศัยอยู่ประตูถัดไป สูญเสียภรรยาจะเจ็บป่วย เขาข้างตัวเอง ด้วยความเศร้าโศก ผมพูดกับเขา:"ไม่ร่ำไห้ที่ภรรยาของคุณ ซึ่งขณะนี้ได้พบความเมตตาของอัลลอฮ พระเจ้าจะมอบให้คุณหนึ่งดีกว่าที่ของเธอ และชีวิตของคุณจะมีความสุข เจริญ และยาว นาน พระยินดี! "แต่มนุษย์ไม่สามารถ comforted "คุณเป็นคนแปลกหน้านี่ เขากล่าวว่า "คุณไม่ได้รู้วิธีของเรา วันนี้มากจะฝังภรรยา พวกเขาจะฝังฉันกับเธอในสุสานเดียวกัน มันเป็นของเราเองว่า ถ้าคนตายแรก ภรรยาของเขาฝังอยู่กับเขา และถ้าภรรยาตายก่อน สามีจะฝังอยู่กับเธอ"แล้ว ฉันเข้าใจว่าทำไมเพื่อนบ้านของฉันไม่สามารถ consoled ผู้หญิงของบ้านผู้ชาย wretched ภรรยาแต่งตัวในเสื้อผ้าที่ดีที่สุดของเธอ และประดับเธอในอัญมณีของเธอรวยที่สุด ด้วยทองและเพชร ภายหลังวันที่ ทหารเอาสามีและภรรยาในการเดินทางสุดท้ายของพวกเขาไปหลุมฝังศพ พวกเขาดองหินดี และก่อน ลดลงเธอลงมา แล้วก็วางเชือกของเส้นใยปาล์มภายใต้ของสามี armpits พวกเขาให้เขาลง ไปอุโมงค์ และเขาเหยือกพักน้ำและขนมปัง 7 ชิ้นถามคนที่ได้รวบรวมสถาน: "และถ้าภรรยาของชาวต่างชาติอย่างผมได้ตายระหว่างคุณ คุณจะทำเหมือนเขาเป็นทำไว้คนนี้"และพวกเขาตอบที่แน่นอน การทำเพียงแค่เดียวกันให้ฉัน การขณะนั้นฉันกลัวมากเมื่อผมได้ยินคำเหล่านั้น แต่ฉันยังคงอยู่ในบ้านพักภรรยาคบหา จาก นั้นไม่กี่เดือนต่อมา เธอ sickened และเอาเตียงของเธอ ฉันอธิษฐานเพื่ออัลลอฮผู้เมตตาเธอแถมเร็ว ๆ นี้ แต่ป่วยเอาเปิดสำหรับเลว และเธอผ่านไปเป็นหมอให้ได้ทราบว่า ภรรยาได้ไปโลกหน้า ทหารมาดึงทั้งเธอและฉัน ข้าออก:"อัลลอฮไม่อยู่ไม่ทำให้มันถูกกฎหมายฝังชีวิตกับตาย" พวกเขาจึงไม่มีหมายเหตุของการประท้วงของฉัน แต่มัดผมค่าแรง และผมลงเข้าไปในถ้ำ เหยือกน้ำขนาดใหญ่และ loaves 7 ขนมปัง ตามของพวกเขาเองที่ด้านล่างของหลุมดำนั้น ผมพูดกับตัวเอง:"แช่งอะไรคือเมื่อฉันใช้ภรรยาในเมือง พระไม่มี และมีไม่อาจบันทึกในอัลลอฮ มหาราช กลอเรียส บ่อย เป็นฉันหนีจากภัยพิบัติหนึ่ง ฉันตกแย่ลง"ผมมองรอบ ๆ สุสานน่ากลัวและเนื้อหาของ grimmer จะอยู่ไม่แข็งแรงภายในหัวใจของฉันแม้ในนี้น่ากลัว ฉันได้กิน และดื่มมากที่สุดเพื่อยืดชีวิตและดัง นั้นในความมืดในร่างกายที่ไม่รู้ว่ากี่วันและคืนได้ผ่าน คล้าหาในมืดฉันพบ collars และสร้อยคอไข่มุก และอัญมณีและ trinkets ของหนูได้กับอัญมณี และเครื่องประดับอื่น ๆ และของมีค่าที่ถูกสวมใส่ โดยผู้เสียชีวิต รวบรวมนี้ฟอร์จูน และชั้นนั้นเป็นการโพกผ้าของฉัน แต่ใช้สิ่ง นี้ฟอร์จูนกับฉันฉันที่นี่ ด้านล่างพื้นในสุสานแต่ไม่ใช่พรหมลิขิตที่ตายมี สำหรับในที่สุดผมได้ยินเป็น rustling และ scurrying เป็น ผมเองก็ยังคิดว่า สัตว์บางอย่าง บางทีสุนัขจิ้งจอก หรือ สุนัข ได้พบทางลงไปยังสถานที่แห่งนี้น่ากลัว และถ้ามันไม่ได้ มันก็ต้องไป ผมตามเสียงของ คลาน และ wriggling บนท้องของฉันเช่นหนอน ฉันทำของฉันผ่านทางอุโมงค์จนในที่สุดผมเห็น chink แสง

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:[สำเนา]

คัดลอก!

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:[สำเนา]

คัดลอก!

การแปล กรุณารอสักครู่..

ภาษาอื่น ๆ

การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.