Different cultures have very differ

Different cultures have very different attitudes to death - and different funeral ceremonies as well. In predominantly Buddhist Thailand, the deceased are almost always cremated. A Thai friend asked me why in the West we bury people in coffins in the dark and cheerless ground, to be decomposed and eaten by worms. I explained to her the Christian idea of resurrection, which she seemed to find rather bizarre. In Thailand, she said, we believe that by cremation we are sending the body up to Heaven - a nice idea visibly manifested.

Crematoria vary between town and country. In most towns, one or more of the temples will have a building at the back, tall and narrow and decorated in the same way as other temple buildings. Inside is an oven and a tall chimney, where the body is cremated. In country areas, a consecrated field contains a stone platform, and perhaps thirty meters away some simple buildings providing shade.

After death, the body is returned home, where it remains on display for either three or seven days. There will be monks in attendance, chanting in Pali (the language of the Lord Buddha). The family provides food for the villagers (usually with the neighbors’ help). Close family members pour water from silver cups over the deceased. Important people may be embalmed, and put on display for longer periods, some indefinitely.

One Thai friend asked me if I would like to meet his uncle - a very 'high' monk in the area. Of course I said yes, and my friend led me into the temple, then disappeared round the back. I followed slowly, but could see no monk. “Where is he?” I asked. My friend nodded to his right, and I looked down to see an embalmed monk - in a glass case!

When the cremation time approaches, the body is placed on a cart, in a white thin wooden coffin with gold filigree. The coffin is surrounded by a thin wood-and-paper mock-up of a Thai temple, brightly coloured. Many flowers are placed on the cart, and a large picture of the deceased is prominently displayed. Using a long, thick rope, and led by a group of monks, friends and family pull the cart to the cremation ground. Everyone at the funeral wears black, or black and white. (For this reason, one should never wear black when visiting sick people in hospital).

At the cremation ground, the coffin is placed on the stone platform. The spectators are offered soft drinks and light refreshments. Following a final incantation from the monks, the coffin and mock-up temple are set on fire. This is often done in quite a spectacular way. The coffin is first drenched in gasoline. A thin wire runs from the viewing area to the coffin. A firework - a rocket - is attached to the wire, and whizzes sharply along it to the funeral pyre, setting all ablaze very quickly, to dramatic and somewhat shocking effect.

After a few minutes, most people leave for the party back at the home of the deceased, at which local food and alcohol is served. Three men stay behind to make sure that the body is completely burned, and the ashes collected. This can take some hours.

For the Thais, death is not quite such a solemn or serious event as in the West. After all, reincarnation is widely believed in, and Thais have the very realistic and pragmatic attitude that since we all have to die, why worry or obsess about it, and why get so upset about something that is so entirely natural? Which is certainly not to say they feel the loss any the less.

It is believed that the soul of the departed remains in heaven for forty days before reincarnation. During this period it is seen as possible, using a medium, to contact the departed; after that time the soul will have entered a new body - which may or may not be human. If the deceased led a good life, then they will get a better incarnation next time. If not, then they might come back as a dog, or some lower form of life.

Cripples and handicapped people must have led a sinful previous life – although they are not in themselves seen as being ‘bad’ now. It is meritorious to give money to these people. ‘Making merit’ to ensure a good next life is good practice. A few years ago, a very poor old lady in Bangkok won several million baht in the lottery. She spent the entire amount on a new temple – truly thinking ahead!

Crematoria vary between town and country. In most towns, one or more of the temples will have a building at the back, tall and narrow and decorated in the same way as other temple buildings. Inside is an oven and a tall chimney, where the body is cremated. In country areas, a consecrated field contains a stone platform, and perhaps thirty meters away some simple buildings providing shade.

After death, the body is returned home, where it remains on display for either three or seven days. There will be monks in attendance, chanting in Pali (the language of the Lord Buddha). The family provides food for the villagers (usually with the neighbors’ help). Close family members pour water from silver cups over the deceased. Important people may be embalmed, and put on display for longer periods, some indefinitely.

One Thai friend asked me if I would like to meet his uncle - a very 'high' monk in the area. Of course I said yes, and my friend led me into the temple, then disappeared round the back. I followed slowly, but could see no monk. “Where is he?” I asked. My friend nodded to his right, and I looked down to see an embalmed monk - in a glass case!

When the cremation time approaches, the body is placed on a cart, in a white thin wooden coffin with gold filigree. The coffin is surrounded by a thin wood-and-paper mock-up of a Thai temple, brightly coloured. Many flowers are placed on the cart, and a large picture of the deceased is prominently displayed. Using a long, thick rope, and led by a group of monks, friends and family pull the cart to the cremation ground. Everyone at the funeral wears black, or black and white. (For this reason, one should never wear black when visiting sick people in hospital).

At the cremation ground, the coffin is placed on the stone platform. The spectators are offered soft drinks and light refreshments. Following a final incantation from the monks, the coffin and mock-up temple are set on fire. This is often done in quite a spectacular way. The coffin is first drenched in gasoline. A thin wire runs from the viewing area to the coffin. A firework - a rocket - is attached to the wire, and whizzes sharply along it to the funeral pyre, setting all ablaze very quickly, to dramatic and somewhat shocking effect.

After a few minutes, most people leave for the party back at the home of the deceased, at which local food and alcohol is served. Three men stay behind to make sure that the body is completely burned, and the ashes collected. This can take some hours.

For the Thais, death is not quite such a solemn or serious event as in the West. After all, reincarnation is widely believed in, and Thais have the very realistic and pragmatic attitude that since we all have to die, why worry or obsess about it, and why get so upset about something that is so entirely natural? Which is certainly not to say they feel the loss any the less.

It is believed that the soul of the departed remains in heaven for forty days before reincarnation. During this period it is seen as possible, using a medium, to contact the departed; after that time the soul will have entered a new body - which may or may not be human. If the deceased led a good life, then they will get a better incarnation next time. If not, then they might come back as a dog, or some lower form of life.

Cripples and handicapped people must have led a sinful previous life – although they are not in themselves seen as being ‘bad’ now. It is meritorious to give money to these people. ‘Making merit’ to ensure a good next life is good practice. A few years ago, a very poor old lady in Bangkok won several million baht in the lottery. She spent the entire amount on a new temple – truly thinking ahead!

0/5000

จาก: -

เป็น: -

ผลลัพธ์ (ไทย) 1: [สำเนา]

คัดลอก!

วัฒนธรรมที่แตกต่างกันมีทัศนคติแตกต่างกันมากการตาย - และพิธีงานศพแตกต่างกันเช่น ประเทศเป็นพุทธ ชีวิตอยู่เกือบตลอดเวลา cremated เพื่อนไทยถามผมว่าทำไมตะวันตก เราฝังคน coffins ในมืด และ cheerless พื้นดิน ย่อยสลายไป และกินหนอน ผมอธิบายให้เธอคิดคริสเตียนของการฟื้นคืนชีพ ซึ่งเธอดูเหมือนจะหาค่อนข้างแปลกประหลาด ในประเทศไทย กล่าว เราเชื่อว่า ด้วยการเผาศพ เราจะส่งตัวขึ้นสวรรค์ - ความคิดที่ดีมองเห็นประจักษ์Crematoria แตกต่างกันระหว่างเมืองและชนบท ในเมืองใหญ่ วัดอย่างน้อยหนึ่งจะมีอาคารหลัง สูง และแคบ และตกแต่งอาคารวัดอื่น ๆ ในลักษณะเดียวกัน ภายในมีปล่องไฟสูง ที่ร่างกายมี cremated และเตาอบ ในประเทศ เขตไร ๆ ประกอบด้วยแพลตฟอร์มหิน และบางทีสามสิบเมตรจากอาคารบางอย่างให้ร่มเงา หลังความตาย ร่างกายจะถูกส่งกลับบ้าน ที่มันยังคงอยู่บนแสดงวันที่สาม หรือเจ็ด จะมีพระสงฆ์ในการเข้างาน สวดมนต์ในบาลี (ภาษาของพระพุทธเจ้า) ครอบครัวมีอาหารสำหรับชาวบ้าน (ปกติด้วยความช่วยเหลือของเพื่อนบ้าน) สมาชิกในครอบครัวใกล้ชิดเทน้ำจากถ้วยเงินมากกว่าชีวิต บุคคลสำคัญอาจเป็น embalmed และใส่ในแสดงผลนานขึ้น บางอย่างไม่มีกำหนดOne Thai friend asked me if I would like to meet his uncle - a very 'high' monk in the area. Of course I said yes, and my friend led me into the temple, then disappeared round the back. I followed slowly, but could see no monk. “Where is he?” I asked. My friend nodded to his right, and I looked down to see an embalmed monk - in a glass case!When the cremation time approaches, the body is placed on a cart, in a white thin wooden coffin with gold filigree. The coffin is surrounded by a thin wood-and-paper mock-up of a Thai temple, brightly coloured. Many flowers are placed on the cart, and a large picture of the deceased is prominently displayed. Using a long, thick rope, and led by a group of monks, friends and family pull the cart to the cremation ground. Everyone at the funeral wears black, or black and white. (For this reason, one should never wear black when visiting sick people in hospital).At the cremation ground, the coffin is placed on the stone platform. The spectators are offered soft drinks and light refreshments. Following a final incantation from the monks, the coffin and mock-up temple are set on fire. This is often done in quite a spectacular way. The coffin is first drenched in gasoline. A thin wire runs from the viewing area to the coffin. A firework - a rocket - is attached to the wire, and whizzes sharply along it to the funeral pyre, setting all ablaze very quickly, to dramatic and somewhat shocking effect.After a few minutes, most people leave for the party back at the home of the deceased, at which local food and alcohol is served. Three men stay behind to make sure that the body is completely burned, and the ashes collected. This can take some hours. For the Thais, death is not quite such a solemn or serious event as in the West. After all, reincarnation is widely believed in, and Thais have the very realistic and pragmatic attitude that since we all have to die, why worry or obsess about it, and why get so upset about something that is so entirely natural? Which is certainly not to say they feel the loss any the less.It is believed that the soul of the departed remains in heaven for forty days before reincarnation. During this period it is seen as possible, using a medium, to contact the departed; after that time the soul will have entered a new body - which may or may not be human. If the deceased led a good life, then they will get a better incarnation next time. If not, then they might come back as a dog, or some lower form of life. Cripples and handicapped people must have led a sinful previous life – although they are not in themselves seen as being ‘bad’ now. It is meritorious to give money to these people. ‘Making merit’ to ensure a good next life is good practice. A few years ago, a very poor old lady in Bangkok won several million baht in the lottery. She spent the entire amount on a new temple – truly thinking ahead!

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:[สำเนา]

คัดลอก!

วัฒนธรรมที่แตกต่างกันมีทัศนคติที่แตกต่างกันมากกับความตาย - และพิธีศพที่แตกต่างกัน ส่วนใหญ่นับถือศาสนาพุทธในประเทศไทยผู้ตายเกือบจะเผาเสมอ เพื่อนไทยถามฉันว่าทำไมในเวสต์เราฝังในโลงศพคนในพื้นดินที่มืดและเศร้าใจที่จะย่อยสลายและกินโดยหนอน ผมอธิบายให้เธอความคิดของชาวคริสต์ฟื้นจากความตายซึ่งเธอดูเหมือนจะพบว่าค่อนข้างแปลกประหลาด ในประเทศไทยที่เธอกล่าวว่าเราเชื่อว่าศพเราจะส่งร่างกายได้ถึงสวรรค์ - ความคิดที่ดีที่ประจักษ์อย่างเห็นได้ชัด. Crematoria แตกต่างกันระหว่างเมืองและชนบท ในเมืองส่วนใหญ่หนึ่งหรือมากกว่าของวัดจะมีอาคารที่ด้านหลังสูงและแคบและตกแต่งในลักษณะเดียวกับวัดอื่น ๆ อาคาร ภายในเป็นเตาอบและปล่องไฟสูงที่ร่างกายมีการเผา ในพื้นที่ประเทศเป็นเขตศักดิ์สิทธิ์มีแพลตฟอร์มหินและบางทีอาจจะสามสิบเมตรอาคารที่เรียบง่ายให้ร่มเงา. หลังจากการตายของร่างกายจะถูกส่งกลับบ้านที่มันยังคงอยู่บนจอแสดงผลทั้งสามหรือเจ็ดวัน จะมีพระสงฆ์เข้าร่วมสวดมนต์ในภาษาบาลี (ภาษาของพระพุทธเจ้า) ครอบครัวให้อาหารสำหรับชาวบ้าน (ปกติด้วยความช่วยเหลือของเพื่อนบ้าน) ปิดสมาชิกในครอบครัวเทน้ำจากถ้วยเงินมากกว่าผู้ตาย . คนที่สำคัญอาจจะดองและวางบนจอแสดงผลเป็นระยะเวลานานบางคนไปเรื่อย ๆหนึ่งเพื่อนคนไทยถามฉันว่าฉันอยากจะพบลุงของเขา - มาก 'สูง' พระภิกษุสงฆ์ในพื้นที่ แน่นอนผมบอกว่าใช่และเพื่อนของฉันทำให้ฉันเข้าไปในพระวิหารแล้วหายไปรอบหลัง ผมทำตามอย่างช้า ๆ แต่จะได้เห็นพระภิกษุสงฆ์ไม่มี "เขาอยู่ที่ไหน" ฉันถาม เพื่อนของฉันพยักหน้าไปทางขวาของเขาและผมมองลงไปเห็นพระภิกษุสงฆ์ดอง - ในกรณีที่แก้ว! เมื่อเวลาวิธีการเผาศพร่างกายถูกวางไว้บนรถเข็นในโลงศพไม้สีขาวบางที่มีลวดลายสีทอง โลงศพถูกล้อมรอบด้วยไม้บางและกระดาษจำลองขึ้นของวัดไทย, สีสดใส ดอกไม้จำนวนมากจะถูกวางไว้บนรถเข็นและภาพที่มีขนาดใหญ่ของผู้ตายจะปรากฏเด่นชัด การใช้ความยาวเชือกหนาและนำโดยกลุ่มของพระสงฆ์เพื่อนและครอบครัวดึงรถเข็นไปที่พื้นดินเผาศพ ทุกคนในงานศพสวมสีดำหรือสีดำและสีขาว (ด้วยเหตุนี้หนึ่งไม่ควรสวมใส่สีดำเมื่อเข้าสู่ผู้ป่วยในโรงพยาบาล). ในพื้นดินเผาศพโลงศพถูกวางไว้บนแพลตฟอร์มหิน ผู้ชมจะถูกนำเสนอเครื่องดื่มและเครื่องดื่มเบา ๆ หลังจากคาถาสุดท้ายจากพระสงฆ์, โลงศพและวัดจำลองขึ้นตั้งอยู่บนกองไฟ นี้มักจะทำในทางที่ค่อนข้างงดงาม โลงศพจะเปียกโชกแรกในน้ำมันเบนซิน ลวดบาง ๆ ไหลออกมาจากพื้นที่ดูเพื่อโลงศพ ดอกไม้ไฟ - จรวด - อยู่ติดกับลวดและ whizzes อย่างรวดเร็วตามไปยังเมรุเผาศพ, การตั้งค่าทั้งหมดไหม้อย่างรวดเร็วที่มีผลอย่างมากและที่น่าตกใจค่อนข้าง. หลังจากไม่กี่นาทีคนส่วนใหญ่ออกจากพรรคกลับมาที่บ้าน ของผู้ตายที่ซึ่งอาหารท้องถิ่นและเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ให้บริการ ชายสามคนอยู่ข้างหลังเพื่อให้แน่ใจว่าร่างกายมีการเผาไหม้สมบูรณ์และขี้เถ้าที่เก็บรวบรวม ซึ่งอาจใช้เวลาหลายชั่วโมง. สำหรับคนไทยตายไม่มากเช่นเหตุการณ์ที่เคร่งขรึมหรือร้ายแรงในขณะที่เวสต์ หลังจากที่ทุกคนกลับชาติมาเกิดเป็นที่เชื่อกันอย่างแพร่หลายในและคนไทยมีทัศนคติที่สมจริงมากและจริงจังว่าตั้งแต่ที่เราทุกคนต้องตายทำไมต้องกังวลหรือทุกข์ใจเกี่ยวกับเรื่องนี้และทำไมรับอารมณ์เสียมากเกี่ยวกับสิ่งที่เป็นธรรมชาติอย่างสิ้นเชิง? ซึ่งเป็นที่แน่นอนไม่ได้ที่จะบอกว่าพวกเขารู้สึกว่าการสูญเสียใด ๆ น้อย. เป็นที่เชื่อกันว่าจิตวิญญาณของซากออกในสวรรค์สี่สิบวันก่อนที่จะกลับชาติมาเกิด ในช่วงเวลานี้มันถูกมองว่าเป็นไปได้โดยใช้สื่อที่จะติดต่อผู้ตาย; หลังจากเวลาที่จิตวิญญาณจะได้เข้าร่างใหม่ - ซึ่งอาจหรือไม่อาจจะเป็นมนุษย์ หากผู้ตายนำชีวิตที่ดีแล้วพวกเขาก็จะได้รับที่ดีกว่าชาติในครั้งต่อไป ถ้าไม่เช่นนั้นพวกเขาอาจจะกลับมาเป็นสุนัขหรือบางรูปแบบของชีวิตที่ต่ำกว่า. อ่อนเปลี้ยและคนพิการจะต้องนำชีวิตก่อนหน้าบาป - แม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้อยู่ในตัวเองเห็นว่าเป็น 'เลว' ในขณะนี้ มันเป็นรางวัลที่จะให้เงินกับคนเหล่านี้ 'ทำบุญตักบาตร' เพื่อให้แน่ใจว่าชีวิตที่ดีต่อไปคือการปฏิบัติที่ดี ไม่กี่ปีที่ผ่านมาหญิงชราที่น่าสงสารมากในกรุงเทพฯได้รับรางวัลหลายล้านบาทในการจับสลาก เธอใช้เวลาจำนวนเงินทั้งหมดในวัดใหม่ - อย่างแท้จริงคิดข้างหน้า!

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:[สำเนา]

คัดลอก!

วัฒนธรรมที่แตกต่างกันมีแตกต่างกันมาก ทัศนคติต่อความตายและการจัดงานศพที่แตกต่างกันเช่นกัน ในเด่นพุทธไทย ผู้ตายมักจะเผา เพื่อนคนไทยคนหนึ่งถามฉันว่า ทำไมในตะวันตกเราฝังคนในโลงศพในที่มืดและไม่รื่นเริงพื้นดิน จะถูกย่อยสลายและกินหนอน ผมอธิบายกับเธอว่าคริสเตียนคืนชีพซึ่งดูเหมือนเธอจะพบค่อนข้างแปลก ในประเทศไทย เธอกล่าวว่า เราเชื่อว่า ศพเราจะส่งร่างถึงสวรรค์ - เป็นความคิดที่ดีเห็นประจักษ์

วัดแตกต่างกันระหว่างเมืองและประเทศ ในเมืองส่วนใหญ่ หนึ่งหรือมากกว่าหนึ่งของวัดจะมีอาคารอยู่ด้านหลัง สูง และ แคบ และตกแต่งในแบบเดียวกับอาคารวัดอื่น ๆ ข้างในเป็นเตาอบและปล่องไฟสูงที่ร่างกายถูกเผา ในพื้นที่ของประเทศ เป็นผู้ประกอบด้วยหินด้านแพลตฟอร์ม และบางทีสามสิบเมตรบางง่ายอาคารให้ร่มเงา

หลังจากความตาย ร่างกายก็กลับมาบ้านที่ยังคงอยู่บนจอแสดงผลสำหรับทั้งสามหรือเจ็ดวัน จะมีพระสงฆ์ในการสวดภาษาบาลี ( ภาษาของพระพุทธเจ้า )ครอบครัวอาหารให้กับชาวบ้าน ( ปกติกับเพื่อนบ้านช่วย ) ปิด สมาชิกในครอบครัวเทน้ำจากถ้วยเงินกว่าไปแล้ว บุคคลสำคัญอาจถูกดอง และใส่บนจอแสดงผลสำหรับระยะเวลายาวบ้าง ไปเรื่อยๆ ครับ

และเพื่อนถามฉันว่าฉันอยากเจอลุง - มาก ' สูง ' พระในพื้นที่ แน่นอนผมบอกว่าใช่ และเพื่อนของฉันก็พาฉันเข้ามาในวัดแล้วหายไป รอบหลัง ผมตามช้าๆ แต่ไม่เห็นพระ " เขาอยู่ไหน ? " ฉันถาม เพื่อนผมพยักหน้าไปทางขวาของเขา และมองลงไปเห็นพระ - ดองในตู้กระจก !

เมื่อฌาปนกิจเวลาวิธีการที่ร่างกายถูกวางไว้บนรถเข็นในสีขาวบางโลงไม้ที่มีลวดลายเป็นเส้นสีทอง โลงศพอยู่ล้อมรอบด้วยไม้กระดาษที่บางและเลียนแบบของไทยวัดสีเจิดจ้า ดอกไม้มากมายที่วางอยู่บนรถเข็น และภาพใหญ่ของผู้ตายจะปรากฏ . ใช้เชือกยาว หนา และนำโดยกลุ่มพระสงฆ์ เพื่อน ๆและครอบครัวลากกับพื้นพระราชทานเพลิงศพ . ทุกคนที่งานศพใส่สีดำหรือสีดำและสีขาว ( เหตุผลนี้ไม่ควรใส่สีดำ เมื่อไปเยี่ยมคนป่วยในโรงพยาบาล ) .

การแปล กรุณารอสักครู่..

ภาษาอื่น ๆ

การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.