Term used to identify spurious imit

Term used to identify spurious imitations of genuine artistic creations in the fine and applied arts, architecture, literature, fashion, photography, the theatre, cinema and music. Kitsch is sometimes used to refer to virtually any form of popular art or mass entertainment, especially when sentimental, but, although many popular art forms are cheap and somewhat crude, they are at least direct and unpretentious. On the other hand, a persistent theme in the history of the usage of ‘kitsch’, going back to the word’s mid-European origins, is pretentiousness, especially in reference to objects that simulate whatever is conventionally viewed as high art. As Hauser (1974) remarked, kitsch differs from merely popular forms in its insistence on being taken seriously as art or as expressing ‘civilized’ taste. Kitsch can thus be defined as a kind of pseudo, parasitic art, whose essential function is to flatter, soothe and reassure its viewer and consumer. In his essay ‘Of the Standard of Taste’ (1757), David Hume remarked on ‘A species of beauty, which, as it is florid and superficial, pleases at first; but … soon palls upon the taste, and then is rejected with disdain, or at least rated at a much lower value.’ Kitsch was a term unavailable to Hume in the 18th century, but he recognized the mediocrity inherent in what would now be termed kitsch objects.
Kitsch properly begins with what has been called the bourgeois realism of Salon painting and sculpture in the 19th century. Some late Pre-Raphaelite work, with romantic fantasies of a medieval golden age, lies on the boundary of kitsch, while saccharine evocations of Classical themes by such painters as William-Adolphe Bouguereau and Lawrence Alma-Tadema often cross the line. Bell (1914) denied that Luke Fildes’s The Doctor (exh. RA 1891; London, Tate) was a work of art because its effect relies wholly on its sentimental subject-matter. Bell insisted that the painting is ‘worse than nugatory because the emotion it suggests is false. What it suggests is not pity and admiration but a sense of complacency in our own pitifulness and generosity.’ Bell’s objection is to an art that, rather than demanding or even examining virtue, congratulates the viewer for already possessing it. This same idea was stressed by the novelist Milan Kundera in his meditation on the concept of kitsch in The Unbearable Lightness of Being (trans., London, 1984). Kundera characterized kitsch as calling forth ‘the second tear’. The first tear is shed out of pity; the second is shed in recognition of the feeling of pity. It is essentially self-congratulatory. According to Kulka (1988), the standard kitsch work must be instantly identifiable as depicting ‘an object or theme which is generally considered to be beautiful or highly charged with stock emotions’, even though it ‘does not substantially enrich our associations related to the depicted subject’. The impact of kitsch is therefore limited to reminding the viewer of great works of art, deep emotions or grand philosophic, religious or patriotic sentiments.
A major function of kitsch in the 20th century is to reassure its consumers of their social standing, hence its association with the middle classes. Just as an ostentatious set of ‘great works of literature bound in hand-crafted buckram’ is not intended to be read but to confirm the literacy and wealth of its owner, so works of self-consciously ‘fine’ art may appear in domestic surroundings as emblems of their owner’s status. Straightforward printed reproductions of famous paintings are not in themselves kitsch, but objects that adapt high art images from one medium to another are paradigmatically kitsch, for instance plastic or fibreglass sculptural renderings of Dürer’s Study of Praying Hands, Leonardo’s Last Supper (1495–7; Milan, S Maria della Grazie) executed in tapestry, or stained glass, such as that at the Forest Lawn Memorial Cemetery in Los Angeles, or repainted versions of historical masterpieces that are adapted to the aesthetic expectations of the modern eye (a copyist once told an interviewer that his paintings of Leonardo’s Mona Lisa improved on the original by ‘taking a bit of the chill out of her expression’). Solemnity and a complete absence of irony also mark kitsch: this distinguishes sharply the presentation of a bearded Mona Lisa in Marcel Duchamp’s L.H.O.O.Q. (1919; Paris, priv. col., see Marcel Duchamp, exh. cat., New York, MOMA; Philadelphia, PA, Mus. A.; 1973, opposite p. 128) from the kitsch appearance of Leonardo’s painting on the top of a jewellery box. By poking fun at high art idolatry, Duchamp and the Dadaists pitted themselves against kitsch and initiated a modern tradition that became a factor of later Pop art (e.g. Tom Wesselmann: Bathroom Collage #3, mixed media, 1963; Cologne, Mus. Ludwig) and the irreverent strains of Post-modernism. The late output of Salvador Dalí has been called kitsch, but, although some of this work may be grotesque, its brazenly self-conscious bad taste saves it from being true kitsch, which always strives to please. Kitsch includes mass-produced tourist curios in imitation of honest folk styles, most cinematic versions of famous composers’ lives, much patriotic art, funerary sculpture and all manner of religious reproductions and souvenirs. The kitsch object declares itself ‘beautiful’, ‘profound’, ‘important’ or ‘moving’, but such values are not internally achieved; they derive merely from the kitsch object’s subject-matter or connotations.
Popular politics frequently provides a fertile ground for kitsch: Nazi art exploited kitsch imagery, as did official art in the Soviet Union. Clement Greenberg, in his essay ‘Avant-garde and Kitsch’ (1939, see Dorfles, pp. 116–26), identified political kitsch as playing to the uneducated, sentimental tastes of the masses by providing them with objects to wonder at or to admire, for example in over-sized public monuments to the glories of a regime. Kitsch is more difficult to identify in purely abstract painting or non-programmatic music because its effects so depend on descriptive elements. In the domestic sphere, the contemporary décor of many homes included mass-produced furniture in crude imitation of modernist styles. In the late 20th century the advertising industry has perpetrated a type of kitsch that seeks to raise the status of products by the flagrant, often comical, use of the fine arts, the exoticism of foreign places, music, literature and even religion. Advertisements that graphically juxtapose products with elements taken from a higher cultural or a fantasy plane successfully exploit the general aspiration among consumers for something ‘better’. Like forgery, kitsch is an inevitable feature of a world in which money and desire are spread more widely than taste and knowledge.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

คำที่ใช้เพื่อระบุ imitations ระเก๊ของแท้สร้างสรรค์ศิลปะในการศิลปกรรม สถาปัตยกรรม วรรณกรรม แฟชั่น ถ่ายภาพ โรงละคร โรงภาพยนตร์ และเพลง Kitsch เป็นบางครั้งใช้หมายถึงทุกรูปแบบของศิลปะนิยมบันเทิงโดยรวม โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่ออันอ่อนหวาน ได้ แม้ว่าหลายรูปแบบศิลปะที่นิยมมีราคาถูก และค่อนข้างหยาบ พวกเขาจะตรงน้อย และแห้ง บนมืออื่น ๆ รูปแบบในประวัติศาสตร์ของการใช้ "kitsch" กลับไปยังต้นกำเนิดของคำยุโรปกลาง เป็น pretentiousness อ้างอิงถึงวัตถุที่จำลองสิ่งดีดูสูงโดยเฉพาะอย่างยิ่งศิลปะการ เป็นซังท์ (1974) กล่าว kitsch แตกต่างจากแบบฟอร์มแต่นิยมในของ insistence ในการถ่าย เป็นศิลปะ หรือ เป็นการแสดงรสชาติ 'อารย' อย่างจริงจัง จึงสามารถกำหนด kitsch เป็นแบบหลอก ศิลปะเสียงฟู่เหมือนกาฝาก ฟังก์ชันจำเป็นจะเลียแข้งเลียขา บรรเทา และเวบของตัวแสดงและผู้บริโภค เขาเรียง 'ของมาตรฐานของรสชาติ' (1757), David ฮูมกล่าวบน ' พันธุ์งาม ที่ เป็นแรมฟลอริด และ ผิวเผิน ทำครั้งแรก แต่...เร็ว ๆ นี้ palls ตามรสชาติ และจากนั้น จะถูกปฏิเสธปะปน หรือคะแนนน้อยที่สุดที่ค่าต่ำมากการ ' Kitsch เป็นเงื่อนไขไม่ให้ฮูมในศตวรรษที่ 18 แต่เขารู้จัก mediocrity ใหม่ ๆ ว่าจะตอนนี้เรียกว่า kitsch วัตถุKitsch เริ่มต้น ด้วยอะไรมีการเรียกความสมจริงกับชนชั้นกลางของร้านภาพวาดและประติมากรรมในศตวรรษที่ 19 ถูกต้อง งาน Pre-Raphaelite บางสาย กับโรแมนติก fantasies ของเป็นยุคทองยุคกลาง อยู่ในขอบเขตของ kitsch ในขณะที่ evocations ขัณฑสกรชุดรูปแบบคลาสสิกด้วยเช่นชื่อจิตรกรเป็น William Adolphe Bouguereau และลอว์เรนซ์ Alma-Tadema มักจะล้ำเส้น เบลล์ (1914) ปฏิเสธว่า ลูกา Fildes หมอ (exh RA 1891 ลอนดอน ศิลป์) เป็นงานศิลปะ เพราะมีผลทั้งหมดขึ้นบนตัวอันอ่อนหวานเรื่อง เบลล์ยืนยันภาพว่า ' แย่กว่า nugatory เพราะอารมณ์มันแนะนำเป็นเท็จ สิ่งที่จะแนะนำคือ สงสาร และชื่นชม แต่ความ complacency ใน pitifulness ของเราเองและความเอื้ออาทรไม่ ' ข้อคัดค้านของเบลล์จะศิลปะนั้น แทนที่ จะเรียกร้อง หรือแม้แต่ตรวจสอบคุณธรรม congratulates ตัวแสดงแล้วมี ความคิดเดียวกันนี้ถูกเน้น โดยคนเขียน Kundera ลานธรรมของเขาบนแนวคิดของ kitsch ในความสว่างของ (โอนย้าย ลอนดอน 1984) Kundera ลักษณะ kitsch เป็นโทรมา 'น้ำตาสอง' น้ำตาครั้งแรกจะหลั่งจากสงสาร เป็นผลัดที่สองรับรู้สึกสงสาร เป็น self-congratulatory ได้ ตาม Kulka (1988), งาน kitsch มาตรฐานต้องสามารถระบุได้ทันทีเป็นการแสดงให้เห็นถึง 'วัตถุหรือรูปแบบซึ่งโดยทั่วไปถือว่าสวยงาม หรือคิดค่าธรรมเนียมสูงกับหุ้นอารมณ์' ถึงแม้ว่ามัน 'ไม่มากและออกกำลังกายความสัมพันธ์ของเรากับเรื่อง depicted' ผลกระทบของ kitsch จึงเตือนแสดงศิลปะทำงานดี อารมณ์ลึก หรือ philosophic ศาสนา หรือรักชาติรู้สึกแกรนด์จำกัดA major function of kitsch in the 20th century is to reassure its consumers of their social standing, hence its association with the middle classes. Just as an ostentatious set of ‘great works of literature bound in hand-crafted buckram’ is not intended to be read but to confirm the literacy and wealth of its owner, so works of self-consciously ‘fine’ art may appear in domestic surroundings as emblems of their owner’s status. Straightforward printed reproductions of famous paintings are not in themselves kitsch, but objects that adapt high art images from one medium to another are paradigmatically kitsch, for instance plastic or fibreglass sculptural renderings of Dürer’s Study of Praying Hands, Leonardo’s Last Supper (1495–7; Milan, S Maria della Grazie) executed in tapestry, or stained glass, such as that at the Forest Lawn Memorial Cemetery in Los Angeles, or repainted versions of historical masterpieces that are adapted to the aesthetic expectations of the modern eye (a copyist once told an interviewer that his paintings of Leonardo’s Mona Lisa improved on the original by ‘taking a bit of the chill out of her expression’). Solemnity and a complete absence of irony also mark kitsch: this distinguishes sharply the presentation of a bearded Mona Lisa in Marcel Duchamp’s L.H.O.O.Q. (1919; Paris, priv. col., see Marcel Duchamp, exh. cat., New York, MOMA; Philadelphia, PA, Mus. A.; 1973, opposite p. 128) from the kitsch appearance of Leonardo’s painting on the top of a jewellery box. By poking fun at high art idolatry, Duchamp and the Dadaists pitted themselves against kitsch and initiated a modern tradition that became a factor of later Pop art (e.g. Tom Wesselmann: Bathroom Collage #3, mixed media, 1963; Cologne, Mus. Ludwig) and the irreverent strains of Post-modernism. The late output of Salvador Dalí has been called kitsch, but, although some of this work may be grotesque, its brazenly self-conscious bad taste saves it from being true kitsch, which always strives to please. Kitsch includes mass-produced tourist curios in imitation of honest folk styles, most cinematic versions of famous composers’ lives, much patriotic art, funerary sculpture and all manner of religious reproductions and souvenirs. The kitsch object declares itself ‘beautiful’, ‘profound’, ‘important’ or ‘moving’, but such values are not internally achieved; they derive merely from the kitsch object’s subject-matter or connotations.เมืองยอดนิยมมักมีดินอุดมสมบูรณ์สำหรับ kitsch: ศิลปะนาซีสามารถถ่าย kitsch เป็นศิลปะอย่างเป็นทางการในสหภาพโซเวียตไม่ ตะปาปาเคลเมนต์สวี ในเรียงความของเขา 'Avant-garde และ Kitsch' (1939 ดู Dorfles นำ 116 – 26), ระบุเมือง kitsch เป็นเล่นกับรสนิยมตามีตามา อันอ่อนหวานของมวลชนโดยให้พวกเขามีวัตถุ ต้องสงสัยที่ หรือ เลื่อมใส เช่นในอนุสาวรีย์สาธารณะขนาดใหญ่เพื่อสิริของระบอบการปกครอง Kitsch เป็นยากต่อการระบุในภาพวาดนามธรรมเพียงอย่างเดียวหรือไม่โดยทางโปรแกรมเพลงเนื่องจากผลกระทบดังนั้นขึ้นอยู่กับองค์ประกอบคำอธิบาย เรื่องภายในประเทศ สมัยของหลายบ้านรวมมวลผลิตเฟอร์นิเจอร์ในเนื้อดิบลักษณะบุกเบิก ในปลายศตวรรษที่ 20 อุตสาหกรรมโฆษณามีชินวัตรชนิดของ kitsch ที่จะยกสถานะของผลิตภัณฑ์ โดยใช้ flagrant มักจะ ตลก วิจิตรศิลป์ exoticism สถานต่างประเทศ เพลง วรรณคดี และศาสนาแม้ โฆษณาที่ภาพ juxtapose ผลิตภัณฑ์ มีองค์ประกอบที่นำมาจากสูง ทางวัฒนธรรม หรือเครื่องบินแฟนตาซีสำเร็จใช้ปณิธานทั่วไปในหมู่ผู้บริโภคในสิ่งที่ 'ดี' เช่นของปลอม kitsch เป็นลักษณะหลีกเลี่ยงไม่ได้ของโลกที่เงินและความปรารถนาที่จะแพร่กระจายกันอย่างแพร่หลายรสชาติและความรู้

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

คำที่ใช้ในการระบุปลอมเลียนแบบของการสร้างสรรค์ศิลปะของแท้ในศิลปกรรมสถาปัตยกรรมวรรณกรรม, แฟชั่น, ถ่ายภาพ, โรงภาพยนตร์, โรงหนังและเพลง Kitsch บางครั้งใช้ในการอ้างถึงแทบทุกรูปแบบของศิลปะที่นิยมหรือความบันเทิงมวลโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อมีอารมณ์อ่อนไหว แต่แม้ว่าจะมีหลายรูปแบบศิลปะที่นิยมมีราคาถูกและราคาน้ำมันดิบค่อนข้างพวกเขาเป็นอย่างน้อยโดยตรงและไม่โอ้อวด บนมืออื่น ๆ ที่เป็นรูปแบบถาวรในประวัติศาสตร์ของการใช้งานของศิลปที่ไร้ค่า 'จะกลับไปที่ต้นกำเนิดของคำกลางยุโรปเป็นข้ออ้างโดยเฉพาะอย่างยิ่งในการอ้างอิงถึงวัตถุที่จำลองสิ่งที่ถูกมองว่าเป็นศิลปะอัตภาพสูง ในฐานะที่เป็น Hauser (1974) ตั้งข้อสังเกตศิลปที่ไร้ค่าที่แตกต่างจากรูปแบบที่นิยมเพียงในการเรียกร้องที่มีต่อการดำเนินการอย่างจริงจังเป็นศิลปะการแสดงหรือเป็น 'อารยะ' รสชาติ Kitsch จึงสามารถกำหนดเป็นชนิดของการหลอกศิลปะปรสิตที่มีฟังก์ชั่นที่สำคัญคือการเลียแข้งเลียขา, บรรเทาและสร้างความมั่นใจให้ผู้ชมและผู้บริโภค ในบทความของเขาของมาตรฐานของ Taste '(1757), เดวิดฮูมข้อสังเกตเกี่ยวกับ' สายพันธุ์ของความงามซึ่งมันเป็นก่ำและตื้นพอใจในตอนแรก แต่ ... เมื่อเร็ว ๆ นี้ palls รสชาติและจากนั้นจะถูกปฏิเสธด้วยความรังเกียจหรือจัดอันดับอย่างน้อยมูลค่าที่ต่ำกว่ามาก. Kitsch เป็นคำไม่สามารถใช้ได้กับฮูมในศตวรรษที่ 18 แต่เขาได้รับการยอมรับธรรมดาอยู่ในสิ่งที่ตอนนี้จะได้รับการเรียกว่าวัตถุศิลปที่ไร้ค่า.
Kitsch ต้องเริ่มต้นด้วยสิ่งที่เรียกว่าชนชั้นกลางความสมจริงของภาพวาดและประติมากรรมร้านในศตวรรษที่ 19 งานบางอย่างก่อนราฟาเอลในช่วงปลายมีจินตนาการโรแมนติกของยุคทองยุคกลางอยู่บนขอบเขตของศิลปที่ไร้ค่าในขณะที่หวาน evocations ของรูปแบบคลาสสิกโดยจิตรกรเช่นวิลเลียม-Adolphe Bouguereau และ Lawrence Alma-Tadema มักจะข้ามเส้น เบลล์ (1914) ปฏิเสธว่าลุค Fildes ของหมอ (EXH RA 1891. ลอนดอนเทต) เป็นงานศิลปะเพราะผลของมันอาศัยทั้งหมดของมันซาบซึ้งเรื่องของ เบลล์ยืนยันว่าภาพคือ 'เลวร้ายยิ่งกว่า nugatory เพราะมันแสดงให้เห็นอารมณ์ความรู้สึกที่เป็นเท็จ มันแสดงให้เห็นสิ่งที่ไม่ได้เป็นที่น่าเสียดายและชื่นชม แต่ความรู้สึกของความพึงพอใจในความน่าสงสารของเราเองและความเอื้ออาทร. การคัดค้านของเบลล์เป็นศิลปะที่มากกว่าการเรียกร้องหรือแม้กระทั่งการตรวจสอบคุณธรรมแสดงความยินดีกับผู้ชมเพื่อเป็นเจ้าของมันแล้ว ความคิดเดียวกันนี้ถูกเน้นโดยนักประพันธ์มิลานคันเดราในการทำสมาธิของเขาเกี่ยวกับแนวคิดของศิลปที่ไร้ค่าในการทนของการเป็น (ทรานส์. ลอนดอน 1984) คันเดราลักษณะเป็นศิลปที่ไร้ค่าโทรมา 'ฉีกขาดสอง' ฉีกแรกจะหลั่งออกมาจากความสงสาร; ที่สองคือการหลั่งในการรับรู้ของความรู้สึกสงสาร มันเป็นหลักตัวเองแสดงความยินดี ตาม Kulka (1988) งานศิลปที่ไร้ค่ามาตรฐานจะต้องระบุตัวตนได้ทันทีที่ภาพวาด 'วัตถุหรือรูปแบบซึ่งเป็นเรื่องปกติที่จะสวยงามหรือค่าใช้จ่ายอย่างมากกับอารมณ์หุ้น' ถึงแม้ว่ามันจะไม่ได้อย่างมีนัยสำคัญเสริมสร้างความสัมพันธ์ของเราที่เกี่ยวข้องกับ ภาพเรื่อง ' ผลกระทบของศิลปที่ไร้ค่าถูก จำกัด จึงเตือนผู้ชมผลงานที่ดีของศิลปะอารมณ์ลึกหรือความรู้สึกที่ยิ่งใหญ่ที่ยึดหลักปรัชญาทางศาสนาหรือความรักชาติ.
ฟังก์ชั่นที่สำคัญของศิลปที่ไร้ค่าในศตวรรษที่ 20 คือการสร้างความมั่นใจให้กับผู้บริโภคของสถานะทางสังคมของพวกเขาด้วยเหตุนี้การเชื่อมโยง กับชนชั้นกลาง เช่นเดียวกับชุดโอ้อวดของผลงานที่ดีของวรรณกรรมที่ถูกผูกไว้ในหลอกมือ crafted 'ไม่ได้มีวัตถุประสงค์ที่จะอ่าน แต่เพื่อยืนยันความรู้และความมั่งคั่งของเจ้าของเพื่อให้ผลงานของตัวเองอย่างมีสติ' ดี 'ศิลปะอาจปรากฏขึ้นในสภาพแวดล้อมของประเทศ เป็นสัญลักษณ์ของสถานะเจ้าของของพวกเขา ถอดพิมพ์ตรงไปตรงมาของภาพวาดที่มีชื่อเสียงไม่ได้อยู่ในตัวเองศิลปที่ไร้ค่า แต่วัตถุที่ปรับตัวเข้ากับภาพศิลปะชั้นสูงจากที่หนึ่งไปยังอีกสื่อที่เป็นศิลปที่ไร้ค่า paradigmatically สำหรับเช่นพลาสติกหรือไฟเบอร์กลาสเรนเดประติมากรรมDürerของการศึกษาของมือสวดมนต์, เลโอนาร์โดกระยาหารค่ำมื้อสุดท้าย (1495-7; มิลาน, S Maria della Grazie) ดำเนินการในพรมหรือกระจกสีเช่นว่าในสุสานป่าหญ้าใน Los Angeles, หรือรุ่นที่ทาสีชิ้นเอกของประวัติศาสตร์ที่มีการปรับให้เข้ากับความคาดหวังของความงามของตาทันสมัย ​​(ลอกบอกครั้งเดียว สัมภาษณ์ว่าภาพวาดของเขาของเลโอนาร์โดโมนาลิซ่าที่ดีขึ้นอยู่กับต้นฉบับโดย 'การบิตของความเย็นออกมาจากการแสดงออกของเธอ) ความรุนแรงและขาดสมบูรณ์ของการประชดยังทำเครื่องหมายศิลปที่ไร้ค่านี้แตกต่างอย่างมากในการนำเสนอของโมนาลิซ่าเคราใน Marcel Duchamp ของ LHOOQ (1919; ปารีส priv พให้ดู Marcel Duchamp, EXH แมว, นิวยอร์ก, MOMA; ฟิลาเดล.... , PA, Mus. .; 1973, หน้าตรงข้าม. 128) จากลักษณะศิลปที่ไร้ค่าของการวาดภาพของเลโอนาร์โดที่ด้านบนของกล่องเครื่องเพชรพลอย โดยการพูดล้อเล่นรูปปั้นศิลปะสูง Duchamp และ Dadaists หลุมตัวเองกับศิลปที่ไร้ค่าและเริ่มมีประเพณีที่ทันสมัยที่กลายเป็นปัจจัยของศิลปะป๊อปในภายหลัง (เช่นทอม Wesselmann. Collage # 3 ห้องน้ำ, สื่อผสม, 1963; โคโลญ Mus ลุดวิก) และสายพันธุ์ที่ไม่เคารพของโพสต์สมัยใหม่ การส่งออกในช่วงปลายของ Salvador Dali ได้รับการเรียกศิลปที่ไร้ค่า แต่แม้ว่าบางส่วนของงานนี้อาจจะวิตถารโจ่งแจ้งของรสชาติที่ไม่ดีประหม่าบันทึกไว้จากการเป็นศิลปที่ไร้ค่าจริงซึ่งมักจะมุ่งมั่นที่จะโปรด Kitsch รวม curios ท่องเที่ยวมวลผลิตเลียนแบบของรูปแบบพื้นบ้านเที่ยงตรง, รุ่นภาพยนตร์ที่สุดของชีวิตของนักประพันธ์เพลงที่มีชื่อเสียง 'ศิลปะความรักชาติมากประติมากรรมศพและลักษณะของการทำสำเนาศาสนาและของที่ระลึก วัตถุศิลปที่ไร้ค่าประกาศตัวเอง 'สวย', 'ลึกซึ้ง', 'สำคัญ' หรือ 'ย้าย' แต่ค่าดังกล่าวจะไม่ประสบความสำเร็จภายใน; พวกเขาได้รับมาเพียงจากวัตถุศิลปที่ไร้ค่าของเรื่องหรือเรื่องความหมาย.
การเมืองนิยมมักมีดินอุดมสมบูรณ์สำหรับศิลปที่ไร้ค่า: ศิลปะนาซีประโยชน์ภาพศิลปที่ไร้ค่าเช่นเดียวกับศิลปะอย่างเป็นทางการในสหภาพโซเวียต กรีนเบิร์กผ่อนผันในการทดลองของเขา 'เปรี้ยวจี๊ดและ Kitsch' (1939 ให้ดู Dorfles พี. 116-26) ระบุศิลปที่ไร้ค่าทางการเมืองกับการเล่นที่จะได้รับการศึกษารสนิยมอารมณ์ของมวลชนโดยให้พวกเขากับวัตถุที่สงสัยหรือ ชื่นชมเช่นในอนุสรณ์สถานที่สาธารณะขนาดใหญ่เพื่อความงามของระบอบการปกครอง Kitsch เป็นเรื่องยากมากที่จะระบุในภาพวาดนามธรรมอย่างหมดจดหรือเพลงที่ไม่ได้เขียนโปรแกรมเนื่องจากผลกระทบของมันจึงขึ้นอยู่กับองค์ประกอบบรรยาย ในรูปทรงกลมในประเทศตกแต่งแบบร่วมสมัยของบ้านจำนวนมากรวมเฟอร์นิเจอร์มวลผลิตน้ำมันดิบในการเลียนแบบของรูปแบบสมัยใหม่ ในช่วงปลายศตวรรษที่ 20 อุตสาหกรรมโฆษณาได้ปั่นหัวชนิดของศิลปที่ไร้ค่าที่พยายามที่จะยกฐานะของผลิตภัณฑ์โดยที่เห็นได้ชัดมักจะตลกใช้ศิลปกรรม exoticism ของสถานที่ต่างประเทศเพลงวรรณกรรมและแม้กระทั่งศาสนา โฆษณาที่มีภาพกราฟิกแนบผลิตภัณฑ์ที่มีองค์ประกอบที่นำมาจากวัฒนธรรมที่สูงขึ้นหรือเครื่องบินจินตนาการประสบความสำเร็จในการใช้ประโยชน์จากความทะเยอทะยานทั่วไปในหมู่ผู้บริโภคบางสิ่งบางอย่าง 'ดีขึ้น เช่นเดียวกับการปลอมแปลง, ศิลปที่ไร้ค่าเป็นคุณลักษณะที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ในโลกที่เงินและความปรารถนาที่จะแพร่กระจายอย่างกว้างขวางมากขึ้นกว่ารสชาติและความรู้

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

คำที่ใช้เพื่อระบุปลอมเลียนแบบของการสร้างสรรค์ศิลปะแท้ในวิจิตรศิลป์และประยุกต์ศิลป์ , สถาปัตยกรรม , วรรณกรรม , แฟชั่น , การถ่ายภาพ , ละคร ภาพยนตร์ และเพลง คิช บางครั้งใช้ในการอ้างถึงความจริงใด ๆ รูปแบบของศิลปะที่ได้รับความนิยม หรือมวลความบันเทิงโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเห็นอกเห็นใจ แต่รูปแบบศิลปะที่เป็นที่นิยมมากคือราคาถูก และค่อนข้างหยาบพวกเขาเป็นอย่างน้อย โดยตรง และไม่โอ้อวด . บนมืออื่น ๆ , ธีมถาวรในประวัติการใช้งานของ ' คิช ' จะกลับไปเป็นคำกลางยุโรปต้นกำเนิด , การโอ้อวด , โดยเฉพาะอย่างยิ่งในการอ้างอิงถึงวัตถุที่จำลองก็ตาม โดยมองว่าเป็นศิลปะสูง เป็นว่าเฮาเซอร์ ( 1974 ) ,คิช แตกต่างจากรูปแบบเพียงความนิยมในยืนกรานถูกถ่ายอย่างจริงจังเป็นศิลปะหรือการแสดง ' อารยะ ' รสชาด คิช จึงถูกกำหนดเป็นชนิดของเทียม ศิลปะ ปรสิต ที่สำคัญฟังก์ชั่นคือการประจบสอพลอ ปลอบและให้ผู้ชมและผู้บริโภค ในข้อเขียนของเขา ' มาตรฐานของรสชาติ ( 552 ) , เดวิด ฮูม ' ' ชนิดของความงาม ซึ่งเป็นที่หรูหราและผิวเผินเกินไป กรุณาในตอนแรก แต่ . . . . . . . เร็วๆ นี้ palls เมื่อได้ลิ้มรส แล้วถูกปฏิเสธด้วยการดูถูก หรืออย่างน้อยอยู่ในมูลค่าที่ต่ำกว่ามาก ' Kitsch เป็นศัพท์ไม่มี ฮูมในศตวรรษที่ 18 แต่เขาจำธรรมดาที่มีอยู่ในตอนนี้สิ่งที่จะถูกเรียกว่าวัตถุศิลปที่ไร้ค่า .
Kitsch อย่างถูกต้องเริ่มต้นกับสิ่งที่ได้รับเรียกว่า ชนชั้นกลาง จิตรกรรมและประติมากรรม ความสมจริงของร้านในศตวรรษที่ 19 ช้า raphaelite ก่อนทำงาน โรแมนติกจินตนาการของยุคทองยุคกลางตั้งอยู่บนขอบของศิลปที่ไร้ค่า ในขณะที่ซัคคารีน evocations ของรูปแบบคลาสสิกโดยจิตรกรเช่น William Adolphe บูเกโรและลอเรนซ์ Alma tadema มักจะข้ามบรรทัด