This is the finest example of Dicki

This is the finest example of Dickinson’s nature verse, for it perfectly juxtaposes elements of superficial gentility against the inner barbarity that characterizes the workings of the world. The narrator chances to see a bird walking along a pathway, but just as the scene appears perfect, the bird seizes upon a worm, bites it in two, and devours it. The bird drinks some dew on nearby grass (note the alternate for a drinking “glass”), then graciously steps aside, right to a wall, to allow a beetle to pass. The bird, like one fearful of being caught in an unacceptable action, glances around quickly with darting eyes.

“Cautious” describes both the demeanor of the bird and that of the observing narrator. Both feel threatened, the bird of the possible consequences of its savagery, the narrator because she is next on the bird’s path. She “offered him a Crumb,” not because she admires the bird but out of fear and expediency. The bird, sensing that it has escaped any potentially harmful consequences for what it has done, struts a bit as “he unrolled his feathers” and “rowed him softer home—.” Ironically, its walk is too casual, softer than oars dividing a seamless ocean or butterflies leaping into noon’s banks, all without a splash. Behind its soft, charming, and genteel facade, nature is menacing, and its hypocritical attempts to conceal its barbarism make it more frightening.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

นี้เป็นอย่างดีของสดธรรมชาติของสัน สำหรับสมบูรณ์ juxtaposes องค์ประกอบของ gentility ผิวเผินกับ barbarity ภายในที่ระบุลักษณะงานของโลก อังกฤษผู้ดูนกเดินไปตามทางเดิน แต่เหมือนฉากปรากฏสมบูรณ์ นก seizes เมื่อหนอน กัดสอง และสังหารมัน นกดื่มดิวดรอพบางบนหญ้าใกล้เคียง (บันทึกสำรองสำหรับดื่ม "แก้ว"), แล้วปรมิต่อเฉย ขวากำแพง ให้ด้วงผ่าน นก เช่นหนึ่งน่ากลัวของการถูกจับในการดำเนินการที่ไม่สามารถยอมรับ สายตารอบอย่างรวดเร็ว ด้วย darting ตา"ระมัดระวัง" อธิบายทั้งกิริยาท่าทางของนกและของผู้สังเกต ทั้งสองรู้สึกถูกคุกคาม นกของผลได้ของการ savagery เล่าเธออยู่ถัดไปบนเส้นทางของนก เธอ "เสนอเขาเศษ ไม่ได้ เพราะนกมีต่อศาสนาเธอ แต่ความกลัวและ expediency นก ตรวจวัดให้ได้หนีต่ออันตรายใด ๆ ที่จะทำ อยู่เล็กน้อยเป็น "เขา unrolled ขนของเขา" และ " rowed เขาบ้านนุ่มตัว" แดกดัน การเดินเป็นลำลองเกินไป เบากว่าไม้พายหารทะเลจำแนกหรือผีเสื้อที่กระโจนเข้าธนาคารของเที่ยง โดยไม่ต้องสาด หลังซุ้มความนุ่ม ความสะดวก และพรรณ ธรรมชาติคือ menacing และความหลอกลวงพยายามปิด barbarism ของทำน่ากลัวมาก

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

นี่คือตัวอย่างที่ดีที่สุดของบทกวีของธรรมชาติดิกคินสัน, มันได้อย่างสมบูรณ์แบบ juxtaposes องค์ประกอบของความสละสลวยผิวเผินกับป่าเถื่อนภายในที่ลักษณะการทำงานของโลก โอกาสบรรยายเพื่อดูนกเดินตามทางเดิน แต่เช่นเดียวกับที่เกิดเหตุปรากฏที่สมบูรณ์แบบนกคว้าเมื่อหนอนกัดมันในสองและกินมัน นกดื่มน้ำค้างบางบนพื้นหญ้าที่ใกล้เคียง (หมายเหตุทางเลือกสำหรับการดื่ม "แก้ว") จากนั้นทำตามขั้นตอนเกล้าฯกันที่เหมาะสมกับผนังเพื่อให้ด้วงที่จะผ่าน นกเช่นเดียวกลัวถูกจับในการกระทำที่ยอมรับไม่ได้สายตาไปรอบ ๆ ได้อย่างรวดเร็วด้วยตา darting. "ระมัดระวัง" อธิบายทั้งท่าทางของนกและที่อยู่ของผู้บรรยายการสังเกต ทั้งสองรู้สึกว่าถูกคุกคามนกของผลกระทบที่เป็นไปได้ของความโหดเหี้ยมของผู้บรรยายเพราะเธอเป็นไปในเส้นทางของนก เธอ "เขาเสนอเศษเล็กเศษน้อย" ไม่ได้เพราะเธอชื่นชอบนก แต่ออกจากความกลัวและความได้เปรียบ นกรู้สึกว่ามันได้หนีผลกระทบใด ๆ ที่อาจเป็นอันตรายสำหรับสิ่งที่จะได้ทำเสาบิตเป็น "เขาคลี่ขนของเขา" และ "พายเขานุ่มที่บ้าน." แดกดันเดินของมันสบายเกินไปนุ่มกว่าพายหาร มหาสมุทรที่ไร้รอยต่อหรือผีเสื้อกระโจนเข้ามาในธนาคารเที่ยงของทั้งหมดโดยไม่ต้องสาด เบื้องหลังนุ่มของมันที่มีเสน่ห์และงดงามซุ้มธรรมชาติเป็นอันตรายและพยายามหลอกลวงเพื่อปกปิดความป่าเถื่อนของมันทำให้มันน่ากลัวมากขึ้น