The Selfish Giant by Oscar WildeIt

The Selfish Giant by Oscar Wilde
It was a large lovely garden, with soft green grass. Here and there over the grass stood beautiful flowers like stars, and there were twelve peach-trees that in the spring-time broke out into delicate blossoms of pink and pearl, and in the autumn bore rich fruit. The birds sat on the trees and sang so sweetly that the children used to stop their games in order to listen to them. “How happy we are here!” they cried to each other.
One day the Giant came back. He had been to visit his friend the Cornish ogre, and had stayed with him for seven years. After the seven years were over he had said all that he had to say, for his conversation was limited, and he determined to return to his own castle. When he arrived he saw the children playing in the garden.
“What are you doing here?” he cried in a very gruff voice, and the children ran away.
“My own garden is my own garden,” said the Giant; “any one can understand that, and I will allow nobody to play in it but myself.” So he built a high wall all round it, and put up a notice-board.
TRESPASSERS
WILL BE
PROSECUTED
He was a very selfish Giant.
The poor children had now nowhere to play. They tried to play on the road, but the road was very dusty and full of hard stones, and they did not like it. They used to wander round the high wall when their lessons were over, and talk about the beautiful garden inside. “How happy we were there,” they said to each other.
Then the Spring came, and all over the country there were little blossoms and little birds. Only in the garden of the Selfish Giant it was still winter. The birds did not care to sing in it as there were no children, and the trees forgot to blossom. Once a beautiful flower put its head out from the grass, but when it saw the notice-board it was so sorry for the children that it slipped back into the ground again, and went off to sleep. The only people who were pleased were the Snow and the Frost. “Spring has forgotten this garden,” they cried, “so we will live here all the year round.” The Snow covered up the grass with her great white cloak, and the Frost painted all the trees silver. Then they invited the North Wind to stay with them, and he came. He was wrapped in furs, and he roared all day about the garden, and blew the chimney-pots down. “This is a delightful spot,” he said, “we must ask the Hail on a visit.” So the Hail came. Every day for three hours he rattled on the roof of the castle till he broke most of the slates, and then he ran round and round the garden as fast as he could go. He was dressed in grey, and his breath was like ice.
“I cannot understand why the Spring is so late in coming,” said the Selfish Giant, as he sat at the window and looked out at his cold white garden; “I hope there will be a change in the weather.”
But the Spring never came, nor the Summer. The Autumn gave golden fruit to every garden, but to the Giant’s garden she gave none. “He is too selfish,” she said. So it was always Winter there, and the North Wind, and the Hail, and the Frost, and the Snow danced about through the trees.
One morning the Giant was lying awake in bed when he heard some lovely music. It sounded so sweet to his ears that he thought it must be the King’s musicians passing by. It was really only a little linnet singing outside his window, but it was so long since he had heard a bird sing in his garden that it seemed to him to be the most beautiful music in the world. Then the Hail stopped dancing over his head, and the North Wind ceased roaring, and a delicious perfume came to him through the open casement. “I believe the Spring has come at last,” said the Giant; and he jumped out of bed and looked out.
What did he see?
He saw a most wonderful sight. Through a little hole in the wall the children had crept in, and they were sitting in the branches of the trees. In every tree that he could see there was a little child. And the trees were so glad to have the children back again that they had covered themselves with blossoms, and were waving their arms gently above the children’s heads. The birds were flying about and twittering with delight, and the flowers were looking up through the green grass and laughing. It was a lovely scene, only in one corner it was still winter. It was the farthest corner of the garden, and in it was standing a little boy. He was so small that he could not reach up to the branches of the tree, and he was wandering all round it, crying bitterly. The poor tree was still quite covered with frost and snow, and the North Wind was blowing and roaring above it. “Climb up! little boy,” said the Tree, and it bent its branches down as low as it could; but the boy was too tiny.
And the Giant’s heart melted as he looked out. “How selfish I have been!” he said; “now I know why the Spring would not come here. I will put that poor little boy on the top of the tree, and then I will knock down the wall, and my garden shall be the children’s playground for ever and ever.” He was really very sorry for what he had done.
So he crept downstairs and opened the front door quite softly, and went out into the garden. But when the children saw him they were so frightened that they all ran away, and the garden became winter again. Only the little boy did not run, for his eyes were so full of tears that he did not see the Giant coming. And the Giant stole up behind him and took him gently in his hand, and put him up into the tree. And the tree broke at once into blossom, and the birds came and sang on it, and the little boy stretched out his two arms and flung them round the Giant’s neck, and kissed him. And the other children, when they saw that the Giant was not wicked any longer, came running back, and with them came the Spring. “It is your garden now, little children,” said the Giant, and he took a great axe and knocked down the wall. And when the people were going to market at twelve o’clock they found the Giant playing with the children in the most beautiful garden they had ever seen.
All day long they played, and in the evening they came to the Giant to bid him good-bye.
“But where is your little companion?” he said: “the boy I put into the tree.”
“We don’t know,” answered the children; “he has gone away.”
“You must tell him to be sure and come here to-morrow,” said the Giant. But the children said that they did not know where he lived, and had never seen him before; and the Giant felt very sad.
Every afternoon, when school was over, the children came and played with the Giant. But the little boy whom the Giant loved was never seen again. The Giant was very kind to all the children, yet he longed for his first little friend, and often spoke of him. “How I would like to see him!” he used to say.
Years went over, and the Giant grew very old and feeble. He could not play about any more, so he sat in a huge armchair, and watched the children at their games, and admired his garden. “I have many beautiful flowers,” he said; “but the children are the most beautiful flowers of all.”
One winter morning he looked out of his window as he was dressing. He did not hate the Winter now, for he knew that it was merely the Spring asleep, and that the flowers were resting.
Suddenly he rubbed his eyes in wonder, and looked and looked. It certainly was a marvelous sight. In the farthest corner of the garden was a tree quite covered with lovely white blossoms. Its branches were all golden, and silver fruit hung down from them, and underneath it stood the little boy he had loved.
Downstairs ran the Giant in great joy, and out into the garden. He hastened across the grass, and came near to the child. And when he came quite close his face grew red with anger, and he said, “Who hath dared to wound thee?” For on the palms of the child’s hands were the prints of two nails, and the prints of two nails were on the little feet.
“Who hath dared to wound thee?” cried the Giant; “tell me, that I may take my big sword and slay him.”
“Nay!” answered the child; “but these are the wounds of Love.”
“Who art thou?” said the Giant, and a strange awe fell on him, and he knelt before the little child.
And the child smiled on the Giant, and said to him, “You let me play once in your garden, to-day you shall come with me to my garden, which is Paradise.”
And when the children ran in that afternoon, they found the Giant lying dead under the tree, all covered with white blossoms.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

การเห็นแก่ตัวยักษ์ โดยออสการ์ไวลด์
ก็สวนสวยขนาดใหญ่ พร้อมกับหญ้าเขียวนุ่ม ความมากกว่าหญ้าที่ยืนบริการเช่นดาว และมีต้นไม้พีชที่ในเวลาฤดูใบไม้ผลิร้องไห้เป็นบลอสซั่มอ่อนสีชมพู และมุก และในฤดูใบไม้ร่วงเจาะผลไม้อุดมไปด้วย สิบสอง นกนั่งบนต้นไม้ และแสงดังนั้นเพราะที่เด็กใช้ในการหยุดเกมของพวกเขาเพื่อฟังพวกเขา "วิธีมีความสุขเราอยู่ที่นี่" เขาร้องกัน
วันหนึ่งยักษ์กลับมา เขาเคยไป เยี่ยมเพื่อนของเขา Cornish ogre และได้อยู่กับเขาเจ็ดปี หลังจากเจ็ดปีที่ผ่าน เขาก็กล่าวว่า ทั้งหมดที่เขาต้องพูด สำหรับการสนทนาของเขาถูกจำกัด และกำหนดกลับไปปราสาทของเขาเอง เมื่อเขามาถึง เขาเห็นเด็กเล่นในสวน
"จะทำอะไรที่นี่" เขาร้องในเสียงมากลักษณะ และเด็กวิ่งหนีไป
"สวนของตัวเองเป็นสวนของตัวเอง กล่าวว่า ยักษ์ "ทุกคนสามารถเข้าใจว่า และจะให้ใครเล่นแต่ตัวเอง" เขาสร้างกำแพงสูงทั้งหมดปัดเศษ และใส่ค่าบอร์ดประกาศ
TRESPASSERS
จะจะ
PROSECUTED
เขาได้ความเห็นแก่ตัวมากยักษ์
เด็กยากจนตอนนี้ก็ไม่มีเล่น พวกเขาพยายามที่จะเล่นบนถนน แต่ถนนมีฝุ่นมาก และเต็มไปด้วยหินแข็ง และพวกเขาไม่ชอบ พวกเขาใช้ในการเร่รอบผนังสูงเมื่อมีนักเรียนกว่า และพูดคุยเกี่ยวกับความสวยงามภายในสวน "วิธีมีความสุขเราก็มี ว่า กัน
แล้วมาฤดูใบไม้ผลิ และทั่วประเทศ มีบลอสซั่มน้อยและนกน้อย เฉพาะในสวนเห็นแก่ตัวยักษ์ ก็ยังหนาว ไม่เลี้ยงนกร้องเพลงมันเป็นเด็กไม่มี และต้นไม้ลืมแย้ม เมื่อดอกไม้สวยงามใส่หัวของมันออกจากหญ้า แต่เมื่อมันเห็นบอร์ดประกาศ ก็เพื่อขอเด็กที่เล็ดรอดเข้าไปในพื้นดินอีกครั้ง และออกไปนอน คนเท่านั้นที่มีความยินดีที่มีหิมะและน้ำแข็ง "สปริงลืมสวนนี้ พวกเขาร้อง "ดังนั้นเราจะอยู่ที่นี่ตลอดทั้งปี" หิมะปกคลุมหญ้าด้วยเสื้อคลุมสีขาวของเธอดีขึ้น และน้ำแข็งที่ทาสีเงินต้นทั้งหมด จากนั้น จะเชิญลมเหนือกับพวกเขา และพระองค์ เขาห่อหนังสัตว์ และเขา roared ทุกวันเกี่ยวกับสวน ได้พัดหม้อปล่องไฟลง "นี้จึง, " เขากล่าวว่า "เราต้องถาม Hail ที่เกี่ยวกับการเยี่ยมชม" ดังนั้น Hail มา ทุกวัน 3 ชั่วโมงเขา rattled บนหลังคาของปราสาทจนเขายากจนมากที่สุดของขนาด แล้ว เขาวิ่งรอบ และ รอบสวนเป็นอย่างที่เขาสามารถไป เขาได้แต่งตัวในสีเทา และลมหายใจของเขาเป็นเหมือน ice.
"ฉันไม่เข้าใจทำไมฤดูใบไม้ผลิเพื่อในมา ว่า เห็นแก่ตัวยักษ์ เขาเสาร์ที่หน้าต่าง และมองออกมาที่สวนของเขาขาวเย็น "ฉันหวังว่า จะมีการเปลี่ยนแปลงสภาพอากาศ"
แต่ฤดูใบไม้ผลิไม่มา หรือฤดูร้อน ฤดูใบไม้ร่วงให้ผลไม้ทองสวนทุก แต่การของยักษ์ สวนเธอให้ไม่ "เขาจะเห็นแก่ตัวเกินไป เธอกล่าว ดังนั้นก็จะ มีฤดูหนาว และ ลมเหนือ และ Hail และน้ำแข็ง หิมะ และเต้นเกี่ยวกับผ่านต้นไม้
เช้าวันหนึ่งยักษ์กำลังนอนตื่นเตียงเมื่อเขาได้ยินเพลงน่ารัก ได้แต่เพียงแห่งหวานเพื่อให้หูของเขาที่เขาคิดว่า มันต้องเป็นนักดนตรีของพระมหากษัตริย์ที่ผ่านมา มันเป็นความจริงเท่านั้นร้องเพลงอยู่นอกหน้าต่างเขา linnet น้อย แต่ก็นาน มาก เพราะเขาได้ยินนกร้องในสวนของเขาให้ เหมือนเขาเป็น เพลงสวยงามที่สุดในโลก แล้ว Hail หยุดเต้นรำเหนือหัว และลมเหนือได้หยุดคำราม และน้ำหอมอร่อยเขาผ่านมาเคสเมนต์เปิด "ผมเชื่อว่า ฤดูใบไม้ผลิได้มาในที่สุด กล่าวว่า ยักษ์ เขาไปออกจากเตียง และมอง ออก
อะไรไม่เขาดู?
เขาเห็นสายตาที่ยอดเยี่ยมที่สุด ผ่านรูเล็ก ๆ ในผนัง เด็กมี crept ใน และพวกเขานั่งในสาขาของต้นไม้ ในทุกที่เขาได้เห็น มีเด็กเล็ก และต้นไม้กำลังดีใจดังนั้นการมีลูกอีกว่า พวกเขามีครอบคลุมตัวเอง ด้วยบลอสซั่ม และถูกโบกของแขนเหนือศีรษะเด็กเบา ๆ นกบินเกี่ยวกับ และ twittering ด้วยความยินดี และดอกไม้ถูกค้นหาผ่านหญ้าสีเขียว และหัวเราะ มันเป็นฉากที่ดี ในมุมหนึ่งก็ยังหนาว มันเป็นมุมมากที่สุดของสวน และในมันยืนชาย เขามีขนาดเล็กที่สามารถเข้าถึงไม่ได้สาขาของต้นไม้ และเขาได้หลงรอบ ร้องไห้พิรี้พิไร ทรีดีถูกปกคลุม ด้วยน้ำแข็งและหิมะยังค่อนข้าง และลมเหนือพัด และคำรามดังกล่าวข้างต้น "ปีนขึ้น เด็กชาย กล่าวว่า ต้น และมันงอสาขาลงต่ำเหมือนมันสามารถ แต่เด็กเล็กเกินไป.
และหลอมหัวใจของยักษ์เป็นเขาดูออก "วิธีเห็นแก่ตัวผม" เขากล่าวว่า "ตอนนี้ฉันรู้เหตุฤดูใบไม้ผลิจะไม่มาที่นี่ ฉันจะทำให้ชายที่ยากจนบนต้นไม้ แล้ว ฉันจะเคาะลงผนัง และสวนจะเป็นเด็กเคยตัว และเคย"เขาถูกจริง ๆ ขออภัยในสิ่งที่เขาได้กระทำการ
เพื่อเขา crept ชั้นล่างเปิดประตูด้านหน้าค่อนข้างเบา และออกไปในสวน แต่เมื่อเห็นเด็ก ๆ เขา ไม่กลัวว่า พวกเขาทั้งหมดวิ่งหนีไป และสวนกลายเป็น หนาวอีก เฉพาะชายไม่ทำงาน สำหรับตาของเขามีดังนั้นเต็มไป ด้วยน้ำตาที่เขาไม่ได้เห็นยักษ์มา และยักษ์ขโมยขึ้นหลังเขาเอาเขาเบา ๆ มือของเขา และทำให้เขาเป็นต้น และต้นที่ยากจนในครั้งเป็นดอก และนกมา และแสงนั้น และชายเหยียดแขนทั้งสองของเขา และส่วนใหญ่พวกเขารอบคอของยักษ์ รั้งเขา และเด็กอื่น ๆ เมื่อพวกเขาเห็นว่า ยักษ์มีไม่คนชั่วอีกต่อไป มาที่หลังทำงาน และกับมาฤดูใบไม้ผลิ "มันเป็นสวนของคุณตอนนี้ เด็กน้อย กล่าวว่า ยักษ์ และเขาเอาขวานดี และโบว์ลิ่งลงผนัง และเมื่อได้ไปตลาดคนที่สิบสองโมงจะพบยักษ์เล่นกับเด็ก ๆ ในสวนสวยที่สุดที่พวกเขาเคยเห็น.
ตลอดทั้งเล่นของพวกเขา และในช่วงเย็น ก็มาถึงยักษ์เสนอเขาลากัน
"แต่ที่เป็นเพื่อนร่วมทางน้อย" เขากล่าวว่า: "เด็กฉันใส่ลงในแผนภูมิ"
"เราไม่รู้ว่า ตอบเด็ก "เขาหายไป"
"คุณต้องแจ้งเขาเพื่อให้แน่ใจ และมาเพื่อเหล่า กล่าวว่า ยักษ์ แต่เด็กที่กล่าวว่า พวกเขาไม่รู้ที่เขาอาศัยอยู่ และไม่เคยเห็นเขาก่อน และยักษ์รู้สึกเศร้ามาก
ทุก ๆ บ่าย เมื่อโรงเรียนได้ เด็กมา และเล่นกับยักษ์ แต่ชายที่รักยักษ์ไม่เคยเห็นอีก ยักษ์ถูกดีเด็ก ๆ แต่เขาปรารถนาสำหรับเพื่อนน้อยแรก และมักจะพูดของเขา "วิธีอยากเห็น" เขาใช้พูดกัน
ปีไปกว่า และยักษ์โตเก่า และเบา เขาเล่นไม่เกี่ยวกับต่อไป เพื่อให้เขานั่งในเก้าอี้นวมตัวใหญ่ ดูเด็กที่เกมของพวกเขา และชื่นชมสวนของเขา "มีหลายบริการ เขากล่าวว่า "แต่เด็กเป็นดอกไม้สวยงามที่สุดของทั้งหมด"
เที่ยวหนาวเขามองจากหน้าต่างของเขา ตามที่เขาได้แต่งตัว เขาไม่ได้เกลียดฤดูหนาวตอนนี้ ไม่ได้สำหรับเขารู้ว่า มันเป็นเพียงฤดูใบไม้ผลิหลับ และดอกไม้ได้อย่างนั้น
ก็เขา rubbed ตาในใจ ดู และดู แน่นอนมันเป็นสายตาที่ยิ่งใหญ่ มุมมากที่สุดของสวน ถูกต้นไม้ค่อนข้างครอบคลุมกับบลอสซั่มไวท์ดี สาขาถูกแขวนลงจากผลไม้สีทองทั้งหมด และการเงิน และภายมันยืนได้รักเด็กชาย.
ชั้นล่างวิ่งยักษ์สุขดี และออก เป็นสวน เขา hastened ข้ามให้หญ้า แล้วมาใกล้เด็ก และเติบโตมาค่อนข้างปิดหน้าแดง ด้วยความโกรธ และเขากล่าว ว่า "ผู้ทรงกว่าแผลท่านเล่า" สำหรับปาล์มของเด็กมือถูกพิมพ์เล็บสอง และงานพิมพ์ของเล็บสองมาลิตเติ้ลฟุต
"ที่ทรงกว่าแผลทั้งหลาย" ร้องยักษ์ "บอกฉัน ฉันอาจใช้ดาบใหญ่ของฉัน และฆ่าเขา"
"นาย" ตอบเด็ก "แต่นี่คือบาดแผลของความรัก"
"ที่ตรัส? " กล่าวว่า ยักษ์ กลัวแปลกตกบนเขา และเขา knelt ก่อนน้อยเด็ก.
และเด็กยิ้มบนยักษ์ กล่าวว่า เขา "คุณให้ฉันเล่นกันในสวนของคุณ คุณจะมากับสวนของฉัน ซึ่งเป็นพาราไดซ์ต่อวัน"
และเมื่อเด็ก ๆ วิ่งเล่นในตอนบ่ายนั้น พวกเขาพบยักษ์นอนตายใต้ต้นไม้ ครอบคลุมทั้งหมด ด้วยไวท์บลอสซั่ม

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ขนาดใหญ่ได้โดยออสการ์ไวลด์
เป็นสวนที่สวยงามขนาดใหญ่ที่พร้อมด้วยต้นหญ้าที่เขียวชอุ่มแบบไม่มีแอลกอฮอล์ อยู่ที่นี่และไม่มีหญ้าที่ยืนอยู่ดอกไม้ที่สวยงามเหมือนดาวและมีคนสิบสองสีพีช - ต้นไม้ที่อยู่ในช่วงฤดูใบไม้ผลิ - เวลาที่ออกมาดอกที่บอบบางของมุกและสีชมพูและในช่วงฤดูใบไม้ร่วงที่มีผลไม้ที่หลากหลายนกนั่งอยู่บนต้นไม้และร้องเพลงดังนั้นจึงน่าชื่นใจที่เด็กที่จะใช้ในการหยุดเกมของพวกเขาในการฟัง "มีความสุขมากเราอยู่ที่นี่!"เขาร้องกัน. n วันหนึ่งขนาดยักษ์ก็กลับมา เขาเคยไปเยี่ยมเพื่อนของเขาเนื่องมาจากยักษ์กินคนและได้อยู่กับเขาสำหรับเจ็ดปี หลังจาก 7 ปีที่อยู่บนเขาพูดทั้งหมดว่าเขาจะบอกว่าทำไปเพื่อการสนทนาของเขาจำกัด(มหาชน)และเขาตั้งใจว่าจะกลับไปเพื่อไปยังปราสาทของเขาเอง เมื่อเขามาถึงแล้วเขาก็เห็นเด็กๆที่กำลังเล่นอยู่ในสวน.
"คุณทำอะไรอยู่ที่นี่หรือไม่?"เขาร้องเสียงห้าวเป็นอย่างมากและเด็กที่วิ่งอยู่ห่างออกไปในระยะทาง
"สวนส่วนตัวของผมคือสวนส่วนตัวของฉัน"ขนาดใหญ่"ที่สามารถทำความเข้าใจว่าเราจะทำให้ไม่มีใครในการเล่นในเรื่องนี้แต่ผมเอง"ดังนั้นเขาได้สร้างกำแพงสูงต่างๆอยู่โดยรอบและให้ได้ต้องแจ้งให้ทราบล่วงหน้า - บอร์ด.
คือผู้บุกรุก

ซึ่งจะช่วยจะถูกดำเนินคดี
ซึ่งจะช่วยเขาได้มากขนาดใหญ่เห็นแก่ตัว.
เด็กยากจนที่มีในตอนนี้ไม่มีที่ไหนในการเล่น พวกเขาพยายามที่จะเล่นอยู่บนถนนแต่มีถนนที่มีฝุ่นเขรอะเป็นอย่างมากและเต็มไปด้วยก้อนหินหนักและไม่อยากเป็น ใช้เพื่อการท่องเที่ยวโดยรอบกำแพงสูงได้เมื่อบทเรียนของเขาก็ถูกกว่าและพูดคุยกันเกี่ยวกับสวนที่สวยงามอยู่ ภายใน "มีความสุขเราก็อยู่ที่นั่น"พวกเขาพูดกันว่า.
จากนั้นช่วงฤดูใบไม้ผลิที่ผ่านมาและทุกแห่งทั่วประเทศที่มีดอกเล็กๆน้อยๆและลูกนก เฉพาะในสวนที่มีขนาดใหญ่ได้แต่ก็ยังไม่ฤดูหนาว นกที่ไม่สนใจที่จะร้องเพลงในเป็นไม่มีเด็กและต้นไม้ที่ลืมบาน เมื่อดอกไม้ที่สวยงามให้วางศีรษะของมันออกมาจากพื้นหญ้าแต่เมื่อเห็นว่าต้องแจ้งให้ทราบล่วงหน้า - บอร์ดซึ่งก็ขอ อภัย สำหรับเด็กๆที่จะกลับไปในดินอีกครั้งและไปนอน คนกลุ่มเดียวที่มีความยินดีเป็นอย่างยิ่งที่มีหิมะและน้ำค้างแข็ง "ฤดูใบไม้ผลิมีลืมสวนแห่งนี้"เขาร้องว่า"เราจะอยู่ที่นี่ตลอดทั้งปี"หิมะที่ปกคลุมด้วยหญ้าที่ขึ้นมาพร้อมด้วยเสื้อคลุมสีขาวที่ดีเยี่ยมของเธอและน้ำค้างแข็งที่ทาด้วยสีเงินต้นทั้งหมดจากนั้นเขาได้รับเชิญให้เข้าร่วมลมเหนือเพื่อการเข้าพักพร้อมด้วยเขาและเขาก็มา เขาถูกสรุปรวบรวมผลในขนสัตว์และเขาก็ส่งเสียงดังกึกก้องตลอดทั้งวันเกี่ยวกับสวนและพัดปล่องไฟหม้อลง "นี่คือจุดให้บริการเพื่อความเพลิดเพลินใจที่"เขากล่าวว่า"เราต้องถามว่ามีลูกเห็บตกได้ในการเที่ยวชมที่"จึงมีลูกเห็บตกได้เข้ามา ทุกวันสำหรับสามชั่วโมงเขากระทบกันอยู่บนชั้นหลังคาของปราสาทนี้จนกว่าจะถึงเวลาเขาก็หินชนวนให้มากที่สุดและแล้วเขาก็วิ่งไปรอบๆสวนเร็วเท่าที่เขาจะไป เขากำลังแต่งตัวอยู่ในสีเทาและลมหายใจของเขาเหมือนกับน้ำแข็ง.
"ผมไม่เข้าใจว่าทำไมช่วงฤดูใบไม้ผลิที่จะทำให้ในช่วงดึกมา"ขนาดใหญ่ได้อย่างที่เขานั่งอยู่ที่หน้าต่างที่มองออกไปที่สวนเย็นสีขาวของเขาว่า"ผมหวังว่าจะมีการเปลี่ยนแปลงที่อยู่ใน สภาพ อากาศที่"
แต่ฤดูใบไม้ผลิที่ไม่เคยเข้ามาหรือช่วงฤดูร้อนในฤดูใบไม้ร่วงที่ทำให้ผลไม้สีทองเพื่อไปยังสวนทุกครั้งแต่เพื่อไปยังสวนของบริษัทยักษ์ใหญ่ที่เธอก็ทำให้ไม่มี "เขาเป็นเห็นแก่ตัวเกินไปแล้ว"เธอกล่าวว่า" ดังนั้นจึงเป็นช่วงฤดูหนาวและมีลมเหนือและลูกเห็บและน้ำแข็งและหิมะที่เต้นรำเกี่ยวกับผ่านต้นที่.
เช้าวันหนึ่งขนาดใหญ่ที่นอนอยู่บนเตียงตื่นขึ้นในเมื่อเขาได้ยินเสียงดนตรีที่สวยงามบางแห่งมันฟังดูหวานหูของเขาว่าเขาคิดว่ามันจะต้องเป็นนักดนตรีของกษัตริย์ที่ผ่านในบริเวณใกล้เคียง มันเป็นจริงๆเท่านั้นที่ร้องเพลงนกลีน - เน็ทน้อยนอกหน้าต่างของเขาแต่มันก็นานมาแล้วที่เขาไม่ได้ยินเสียงนกร้องในสวนของเขาว่ามันดูเหมือนจะให้เขาฟังเพลงที่สวยงามมากที่สุดในโลก จากนั้นก็มีลูกเห็บตกได้หยุดการเต้นรำบนศีรษะของเขาและทางด้านเหนือลมที่หยุดเสียงคำรามและมีกลิ่นหอมรสชาติแสนอร่อยที่เข้ามาหาเขาผ่านบานหน้าต่างเปิดให้บริการได้ "ผมเชื่อว่าช่วงฤดูใบไม้ผลิที่ผ่านมาได้มาที่"ขนาดใหญ่และเขากระโดดออกมาจากเตียงและมองออกไปนอก.
เขาดูหรือไม่?
เขาเห็นสายตามากที่สุดที่น่ามหัศจรรย์ใจ ผ่านช่องเล็กๆที่ผนังที่เด็กๆจะได้คลานเข้าไปและเขานั่งอยู่ในสำนักงานสาขาของต้นไม้ที่ ในทรีทุกครั้งที่เขาก็ไม่เห็นเด็กน้อยที่และต้นไม้ที่ดีใจมากกับมีเด็กที่กลับมาอีกครั้งว่าจะมีอยู่ด้วยกันเองพร้อมด้วยดอกและโบกมือเป็นอาวุธค่อยๆอยู่เหนือศีรษะของเด็ก นกกำลังบินอยู่และส่งเสียงจ้อกแจ้กพร้อมด้วยความเพลิดเพลินใจและดอกไม้ที่กำลังมองหาผ่านต้นหญ้าที่เขียวชอุ่มและหัวเราะ มันเป็น ภาพ ที่สวยงามเท่านั้นในมุมหนึ่งก็ยังฤดูหนาวมันเป็นมุมอยู่ไกลที่สุดของสวนและในเรื่องนี้ก็กำลังยืนอยู่เด็กชายตัวน้อย ก็เป็นขนาดเล็กที่เขาไม่สามารถไปถึงยังสาขาของทรีและเขายังเร่ร่อนอยู่ทั้งหมดมันร้องไห้อย่างขมขื่น ทรีผู้น่าสงสารก็ยังอยู่ที่ปกคลุมด้วยหิมะและน้ำค้างแข็งค่อนข้างมากและทางด้านทิศเหนือที่กำลังพัดลมและเสียงคำรามอยู่เหนือขึ้นไป "ปีนขึ้นไปบน เด็กชายตัวน้อย"ทรีและโค้งงอสาขาลงต่ำมากที่มันได้แต่เด็กคนนี้ได้ถูกขนาดเล็กเกินไป.
และหัวใจของขนาดใหญ่ที่ถูกหล่อหลอมเป็นเขามองออกไปนอก "วิธีการเห็นแก่ตัวผมได้รับ!"เขากล่าวว่า"ตอนนี้ผมรู้ว่าทำไมช่วงฤดูใบไม้ผลิที่จะไม่มาที่นี่ ฉันจะทำให้เด็กน้อยผู้น่าสงสารที่อยู่ทางด้านบนของต้นแล้วผมจะไปหาที่ลงไปบนผนังและสวนของฉันจะเป็นสนามเด็กเล่นของเด็กที่อยู่เป็นนิตย์และเคย"เขาก็รู้สึกเสียใจมากกับสิ่งที่เขาเคยทำ.
ดังนั้นเขาก็ค่อยๆคืบคลานเข้ามาอยู่ทางด้านชั้นล่างและเปิดประตูด้านหน้าที่ค่อนข้างเบาและก็ออกไปในสวน แต่เมื่อคนที่เห็นเขาก็กลัวว่าจะวิ่งออกไปและสวนที่กลายเป็นฤดูหนาวอีกครั้ง เฉพาะที่เด็กชายตัวน้อยไม่ได้เรียกใช้สำหรับดวงตาของเขามีน้ำตาที่เขาไม่ได้เห็นขนาดใหญ่ที่จะมาถึงและขนาดใหญ่ที่แอบย่องมาข้างหลังและก็เอาอย่างนุ่มนวลในมือของเขาและทำให้เขาขึ้นไปบนยอดไม้ และต้นไม้ที่หักที่เมื่อเข้าไปในดอกส้มบานและนกที่เข้ามาและร้องเพลงและเด็กชายตัวน้อยที่เหยียดออกสองแขนของเขาและโยนให้รอบคอของขนาดใหญ่และจูบเขา และคนอื่นๆได้เมื่อเขาเห็นว่าขนาดใหญ่ที่ไม่ใช่คนชั่วได้อีกต่อไปก็วิ่งกลับมาและพร้อมด้วยพวกเขามาถึงฤดูใบไม้ผลิ "มันเป็นสวนของคุณในขณะนี้เด็กน้อย"ขนาดใหญ่และเขา AX ที่ดีเยี่ยมและล้มลงบนผนัง และเมื่อผู้คนที่กำลังจะไปยังตลาดที่สิบสอง O ' Clock ก็พบว่าขนาดยักษ์ที่กำลังเล่นกับเด็กๆที่อยู่ในสวนที่งดงามมากที่สุดที่พวกเขาเคยเห็น.วัน
ทั้งหมดพวกเขาเล่นและในช่วงเย็นจะไปถึงขนาดใหญ่ที่จะสั่งให้เขาดี - ลา.
"แต่ที่จะเป็นคู่หูของคุณหรือไม่?"เขากล่าวว่า"เด็กที่ผมใส่ลงในทรี"
"เราไม่รู้ว่า"คน"เขาจะหายไปแล้ว"
"คุณต้องบอกให้แน่ใจว่าและมาที่นี่เพื่อวันพรุ่งนี้"ยักษ์ แต่คนที่พูดไม่รู้ว่าอาศัยอยู่ที่ไหนและไม่เคยเห็นเขามาก่อนและขนาดใหญ่ที่รู้สึกเศร้า.
ทุกช่วงบ่ายเมื่อโรงเรียนเป็นมากกว่าคนที่มาและเล่นกับขนาดใหญ่ได้ แต่เด็กน้อยที่ขนาดยักษ์ที่รักไม่เคยเห็นอีกครั้ง ขนาดใหญ่ที่เป็นชนิดเป็นอย่างมากในเด็กได้ทั้งหมดแต่เขาอยากจะให้เพื่อนตัวน้อยของเขาเป็นครั้งแรกและมักพูดถึงของเขา "ผมอยากจะเห็นเขา!"เขาเคยพูด.
ปีไปและขนาดใหญ่ที่ขยายตัวเป็นอย่างมากและกะปลกกะเปลี้ย ไม่ได้ที่เขาจะเล่นมากขึ้นดังนั้นเขานั่งอยู่ในเก้าอี้นวมขนาดใหญ่ได้และดูเด็กที่เล่นเกมของพวกเขาและการยอมรับจากสวนของเขา. "ผมมีดอกไม้ที่สวยงามจำนวนมาก"เขาพูด"แต่คนที่มีดอกไม้ที่สวยงามมากที่สุดของ"ตอนเช้าช่วงฤดูหนาว
หนึ่งทั้งหมดที่เขามองออกไปนอกหน้าต่างของเขาในขณะที่เขาแต่งตัว เขาไม่ได้เกลียดฤดูหนาวที่ในตอนนี้สำหรับเขารู้ดีว่าเป็นเพียงช่วงฤดูใบไม้ผลิที่หลับไปแล้วและว่าดอกไม้ที่มีแผ่นรอง.
ทันใดนั้นเขาขยี้ตาด้วยความน่ามหัศจรรย์ใจและมองแล้วมอง. แน่นอนว่ามีสายพระเนตรน่ามหัศจรรย์ใจ ในมุมอยู่ไกลที่สุดของสวนที่เป็นต้นไม้ที่ค่อนข้างมีดอกสีขาวที่สวยงาม สำนักงานสาขาที่มีทั้งหมดสีทองสีเงินและผลไม้ห้อยย้อยลงมาจากเขาและไว้ข้างใต้ยืนอยู่เด็กชายตัวน้อยที่เขารัก.
ทางด้านชั้นล่างวิ่งขนาดใหญ่ที่อยู่ในความสุขที่ดีเยี่ยมและออกไปในสวน เขารีบข้ามพื้นหญ้าและเข้ามาใกล้กับลูกได้และเมื่อเขากลับมาอยู่ค่อนข้างใกล้กับหน้าขยายตัวสีแดงพร้อมด้วยความโกรธแค้นและเขาบอกว่า"ใครที่ได้ทรงไม่กล้าให้แผลท่าน?"ในต้นปาล์มของของเด็กก็จะสั่งพิมพ์มือสองเล็บ,และจะสั่งพิมพ์เล็บของทั้งสองคนที่ตัวเล็กฟุต.
"ที่ทรงไม่กล้าให้แผลท่าน?"ร้องได้ขนาดใหญ่"บอกฉันว่าผมอาจต้องใช้เวลาของฉันขนาดใหญ่ดาบและฆ่าเขา"
"ไม่หรอก!"ที่เด็ก"แต่ต่อไปนี้เป็นบาดแผลของความรัก"
"เจ้าหรือไม่?"ที่ขนาดใหญ่และที่น่าแปลกที่ลงมาบนเขาและเขาคุกเข่าลงก่อนที่เด็กน้อย.
และให้เด็กยิ้มในขนาดใหญ่และพูดกับเขา"คุณปล่อยให้ผมเล่นเมื่ออยู่ในสวนของคุณ,วันนี้คุณจะต้องมากับผมผม Garden ซึ่งเป็นสรวงสวรรค์"
และเมื่อเด็กวิ่งในบ่ายวันนั้นเขาก็พบว่าที่ขนาดใหญ่นอนตายอยู่ในทรี,ห้องพักทั้งหมดพร้อมด้วยดอกสีขาว.