The acoustic era (1877 to 1925)[edi

The acoustic era (1877 to 1925)[edit]
The earliest practical recording technologies were entirely mechanical devices. These recorders typically used a large conical horn to collect and focus the physical air pressure of the sound waves produced by the human voice or musical instruments. A sensitive membrane or diaphragm, located at the apex of the cone, was connected to an articulated scriber or stylus, and as the changing air pressure moved the diaphragm back and forth, the stylus scratched or incised an analogue of the sound waves onto a moving recording medium, such as a roll of coated paper, or a cylinder or disc coated with a soft material such as wax or a soft metal. These early recordings were necessarily of low fidelity and volume, and captured only a narrow segment of the audible sound spectrum — typically only from around 250 Hz up to about 2,500 Hz — so musicians and engineers were forced to adapt to these sonic limitations. Bands of the period often favored louder instruments such as trumpet, cornet and trombone, lower-register brass instruments (such as the tuba and the euphonium) replaced the string bass, and blocks of wood stood in for bass drums; performers also had to arrange themselves strategically around the horn to balance the sound, and to play as loudly as possible. The reproduction of domestic phonographs was similarly limited in both frequency-range and volume — this period gave rise to the expression "put a sock in it", which commemorates the common practice of placing a sock in the horn of the phonograph to muffle the sound for quieter listening. By the end of the acoustic era, the disc had become the standard medium for sound recording, and its dominance in the domestic audio market lasted until the end of the 20th century.

The electrical era (1925 to 1945) (including sound on film)[edit]
The 'second wave' of sound recording history was ushered in by the introduction of Western Electric's integrated system of electrical microphones, electronic signal amplifiers and electrical disc-cutting machines, which was adopted by major US record labels in 1925. Sound recording now became a hybrid process — sound could now be captured, amplified, filtered and balanced electronically, and the disc-cutting head was now electrically-driven, but the actual recording process remained essentially mechanical – the signal was still physically inscribed into a metal or wax 'master' disc, and consumer discs were mass-produced mechanically by stamping an impression of the master disc onto a suitable medium, originally shellac and later polyvinyl plastic. The Westrex system greatly improved the fidelity of sound recording, increasing the reproducible frequency range to a much wider band (between 60 Hz and 6000 Hz) and allowing a new class of professional – the audio engineer – to capture a fuller, richer and more detailed and balanced sound on record, using multiple microphones, connected to multi-channel electronic amplifiers, compressors, filters and sound mixers. Electrical microphones led to a dramatic change in the performance style of singers, ushering in the age of the "Crooner", while electrical amplification had a wide-ranging impact in many areas, enabling the development of broadcast radio, public address systems, and electrically-amplified home gramophones. In addition, the development of electronic amplifiers for musical instruments now enabled quieter instruments such as the guitar and the string bass to compete on equal terms with the naturally louder wind and horn instruments, and musicians and composers also began to experiment with entirely new electronic musical instruments such the Theremin, the Ondes Martenot, the electronic organ, and the Hammond Novachord, the world's first analogue polyphonic synthesiser.

Contemporary with these developments, the movie industry was engaged in a frantic race to develop practical methods of recording synchronised sound for films. Early attempts — such as the landmark 1927 film The Jazz Singer – used pre-recorded discs which were played in synchronisation with the action on the screen. By the early 1930s the movie industry had almost universally adopted the "sound-on-film" technology (developed by Western Electric and others) in which the audio signals picked up by the microphones were modulated via a photoelectric element to generate a narrow band of light, of variable width or height, which was then captured on a dedicated 'audio' strip on the edge of the film negative, as the images were being filmed. The development of sound of film also enabled movie-industry audio engineers to make rapid advances in the process we now know as "multi-tracking", by which multiple separately-recorded audio sources (such as voices, sound effects and background music) could be replayed simultaneously, mixed together, and synchronised with the action on film to create new 'blended' audio tracks of great sophistication and complexity. One of the best known ex

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ยุคอะคูสติก (1877 ถึง 1925) [แก้]เทคโนโลยีบันทึกปฏิบัติการแรกสุดถูกอุปกรณ์จักรกลทั้งหมด บันทึกเหล่านี้โดยปกติใช้แตรทรงกรวยขนาดใหญ่การรวบรวม และมุ่งเน้นความดันอากาศทางกายภาพของคลื่นเสียงที่ผลิต โดยเสียงของมนุษย์หรือเครื่องดนตรี เมมเบรนที่มีความสำคัญหรือไดอะแฟรม ตั้งอยู่ที่ปลายของกรวย เชื่อมต่อกับการคิด scriber หรือสไตลัส และเป็นความดันอากาศเปลี่ยนย้ายไดอะแฟรมและกลับ สไตขูด หรือ incised อะนาล็อกของคลื่นเสียงลงในสื่อบันทึกข้อมูลเคลื่อนไหว เช่นม้วน กระดาษเคลือบ หรือกระบอก หรือแผ่นเคลือบ ด้วยวัสดุนุ่มเช่นขี้ผึ้งหรือโลหะอ่อน บันทึกเหล่านี้ก่อนจำเป็นต้องมีความเที่ยงตรงต่ำและ และจับภาพเฉพาะส่วนแคบของสเปกตรัมเสียงเสียง — โดยทั่วไปจากประมาณ 250 Hz ถึงประมาณ 2,500 Hz เท่านั้น — ดังนั้นนักดนตรีและวิศวกรถูกบังคับให้ปรับให้เข้ากับข้อจำกัดเหล่านี้โซนิค วงระยะเวลาชื่นชอบมักจะดังขึ้นเครื่อง เช่นทรัมเป็ตทรอมโบน ทองเหลือง เครื่องทองเหลืองลงทะเบียนต่ำกว่า (เช่นทูบายูโฟเนียม) แทนเบสสตริง และบล็อคไม้อยู่ในกลอง นักแสดงยังมีการจัดเรียงตัวเองกลยุทธ์รอบฮอร์นดุลเสียง และ การเล่นเป็นเสียงดังได้ ภาพของ phonographs ในประเทศถูกจำกัดในช่วงความถี่และระดับเสียงในทำนองเดียวกัน — ช่วงเวลานี้ทำให้เกิดนิพจน์ลงถุงใน" ซึ่งรำลึกถึงจารีตของการวางถุงในของแผ่นไป muffle เสียงสำหรับฟังเงียบ ในตอนท้ายของยุคอะคูสติก แผ่นดิสก์เป็น สื่อสำหรับบันทึกเสียงมาตรฐาน และการปกครองในประเทศเสียงนานจนสิ้นสุดศตวรรษที่ 20ยุคไฟฟ้า (1925 1945) (รวมทั้งเสียงในฟิล์ม) [แก้]'คลื่นที่สอง' ของประวัติศาสตร์การบันทึกเสียงถูก ushered ใน โดยการนำระบบบูรณาการตะวันตกไฟฟ้าไฟฟ้าไมโครโฟน เครื่องขยายเสียงสัญญาณอิเล็กทรอนิกส์ และ เครื่องไฟฟ้าแผ่นตัด ที่สำคัญสหรัฐอเมริกาค่ายนำมาใช้ในปี 1925 บันทึกเสียงตอนนี้กลายเป็น กระบวนการผสม — เสียงอาจตอนนี้จับภาพ ขยาย กรอง และสมดุลทางอิเล็กทรอนิกส์ และหัวตัดแผ่นเวลานี้ด้วยระบบไฟฟ้าขับเคลื่อน แต่การบันทึกจริงยังคงเป็นหลักกล– สัญญาณยังคงจารึกไว้จริงเป็นโลหะ หรือขี้ผึ้ง 'หลัก' ดิสก์ และดิสก์ผู้บริโภคถูกมวลผลิตกลไก โดยปั๊มของดิสก์หลักลงบนกลางที่เหมาะสม เดิมเชลแล็กและพลาสติกโพลีไวนิลในภายหลัง Westrex ระบบดีขึ้นมากความเที่ยงตรงของเสียงที่บันทึก เพิ่มช่วงความถี่จำลองไปเป็นวงกว้างมากขึ้น (ระหว่าง 60 Hz และ 6000 Hz) และช่วยให้ชั้นใหม่ของมืออาชีพ –เสียงวิศวกร – จับฟูลเลอร์ สมบูรณ์ และละเอียดมากขึ้น และสมดุลเสียงในคอร์ด การใช้ไมโครโฟนหลาย เชื่อมต่อกับแอมปลิฟายเออร์อิเล็กทรอนิกส์แบบหลายช่อง คอมเพรสเซอร์ ฟิลเตอร์ และเครื่องผสมเสียง การเปิดใช้ไมโครโฟนไฟฟ้าที่นำไปสู่การเปลี่ยนแปลงอย่างมากในประสิทธิภาพของนักร้อง กองหน้าในยุคของ "Crooner" ขณะขยายไฟฟ้ามีผลกระทบหลากหลายในหลายพื้นที่ การพัฒนาวิทยุออกอากาศ สาธารณะ และขยายระบบไฟฟ้าภายในบ้าน gramophones นอกจากนี้ การพัฒนาอิเล็กทรอนิกส์เครื่องขยายเสียงสำหรับเครื่องดนตรีตอนนี้ใช้งานเครื่องเงียบเช่นกีต้าร์และเบสสายการแข่งขันตามด้วยลมดังขึ้นตามธรรมชาติและเครื่องดนตรีฮอร์น และนักดนตรีและนักประพันธ์เพลงก็เริ่มทดลองใช้ใหม่ทั้งหมดเครื่องดนตรี Theremin ดังกล่าว Martenot น้ำพัด ออร์แกนไฟฟ้า และ Novachord แฮมมอนด์ , synthesiser โพลีโฟนิอนาล็อกแรกของโลกร่วมสมัยกับการพัฒนาเหล่านี้ อุตสาหกรรมภาพยนตร์การหมั้นในการแข่งขันคลั่งเพื่อพัฒนาวิธีปฏิบัติการบันทึกเสียงซิงค์สำหรับฟิล์ม ความพยายามก่อน — เช่นฟิล์ม landmark 1927 นักร้องแจ๊สที่ – ใช้ดิสก์ที่บันทึกไว้ล่วงหน้าซึ่งสัมพันธ์กับการกระทำบนหน้าจอเล่น โดยช่วงต้นทศวรรษ 1930 อุตสาหกรรมภาพยนตร์มีเกือบสากลเทคโนโลยี "เสียงในฟิล์ม" (พัฒนา โดยไฟฟ้าตะวันตกและอื่น ๆ) ซึ่งสัญญาณเสียงที่ดักจับ โดยไมโครโฟนได้สันทัดผ่านองค์ประกอบตาแมวเพื่อสร้างวงแคบของแสง ความกว้างหรือความสูง ซึ่งจากนั้นถ่ายบนแถบ 'เสียง' โดยเฉพาะที่ขอบของฟิล์มที่ติดลบ เป็นภาพถูกถ่ายทำขึ้น การพัฒนาเสียงของฟิล์มยังเปิดใช้งานให้ก้าวหน้าอย่างรวดเร็วในกระบวนการที่เรารู้ว่า "การติดตามหลาย" ซึ่งแยกบันทึกเสียงแหล่งต่าง ๆ (เช่นเสียง เสียง และเพลงพื้นหลัง) อาจโซร์พร้อมกัน ตอนนี้ผสมกัน และซิงค์กับการดำเนินการบนฟิล์มเพื่อสร้างใหม่ 'ผสม' แทร็คเสียงดีและความซับซ้อนความวิศวกรเสียงอุตสาหกรรมภาพยนตร์ หนึ่งในอดีตที่รู้จักกันดี

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ยุคอะคูสติก (1877-1925) [แก้ไข]
เร็วที่สุดเท่าที่เทคโนโลยีการบันทึกการปฏิบัติเป็นอุปกรณ์เชิงกลโดยสิ้นเชิง บันทึกเหล่านี้มักจะใช้ฮอร์นรูปกรวยขนาดใหญ่ในการเก็บรวบรวมและมุ่งเน้นความดันอากาศทางกายภาพของคลื่นเสียงที่ผลิตโดยเสียงของมนุษย์หรือเครื่องดนตรี เมมเบรนที่สำคัญหรือไดอะแฟรมตั้งอยู่ที่ปลายของกรวยที่ถูกเชื่อมต่อกับ Scriber ก้องหรือสไตลัสและเป็นความดันอากาศเปลี่ยนย้ายไดอะแฟรมไปมาสไตลัสรอยขีดข่วนหรือรอยบากอะนาล็อกของคลื่นเสียงไปยังเคลื่อนไหว สื่อบันทึกข้อมูลเช่นม้วนกระดาษเคลือบหรือทรงกระบอกหรือแผ่นดิสก์เคลือบด้วยวัสดุที่อ่อนนุ่มเช่นขี้ผึ้งหรือโลหะอ่อน บันทึกต้นเหล่านี้จำเป็นต้องของความจงรักภักดีและปริมาณต่ำและถูกจับเพียงส่วนแคบของคลื่นเสียงที่ได้ยิน - โดยปกติจะเฉพาะจากประมาณ 250 Hz ถึงประมาณ 2,500 Hz - เพื่อให้นักดนตรีและวิศวกรถูกบังคับให้ต้องปรับให้เข้ากับข้อ จำกัด เกี่ยวกับเสียงเหล่านี้ วงดนตรีของระยะเวลาที่มักจะได้รับการสนับสนุนเครื่องมือดังเช่นทรัมเป็ตทรอมโบนทองเหลืองและต่ำลงทะเบียนตราสารทองเหลือง (เช่นแตรและยูโฟเนียม) แทนที่สตริงเบสและบล็อกไม้ยืนอยู่เบสกลอง; นักแสดงยังมีการจัดเรียงตัวเองทั่วฮอร์นเพื่อความสมดุลของเสียงและการเล่นเป็นเสียงดังที่สุดเท่าที่ทำได้ การทำสำเนาของอัดเสียงในประเทศถูก จำกัด ในทำนองเดียวกันในทั้งความถี่ช่วงและปริมาณ - เวลานี้ก่อให้เกิดการแสดงออก "ใส่ถุงเท้าในนั้น" ซึ่งเอกราชปฏิบัติทั่วไปของการวางถุงเท้าในฮอร์นของแผ่นเสียงที่จะอุดเสียง สำหรับการฟังที่เงียบสงบ ในตอนท้ายของยุคอะคูสติก, แผ่นดิสก์ได้กลายเป็นมาตรฐานกลางสำหรับการบันทึกเสียงและการปกครองในตลาดเครื่องเสียงภายในประเทศจนถึงปลายศตวรรษที่ 20.

ยุคไฟฟ้า (1925-1945) (รวมถึงเสียงในภาพยนตร์) [แก้ไข]
ว่า 'คลื่นลูกที่สองของประวัติศาสตร์การบันทึกเสียงที่ถูกนำโดยการแนะนำของระบบบูรณาการเวสเทิร์ไฟฟ้าของไมโครโฟนไฟฟ้า, เครื่องขยายเสียงสัญญาณไฟฟ้าและอิเล็กทรอนิกส์แผ่นเครื่องตัดซึ่งได้รับการรับรองโดยค่ายใหญ่ของสหรัฐในปี 1925 การบันทึกเสียง ตอนนี้กลายเป็นกระบวนการไฮบริด - เสียงในขณะนี้อาจจะจับขยายกรองและมีความสมดุลทางอิเล็กทรอนิกส์และศีรษะแผ่นตัดตอนนี้ไฟฟ้าที่ขับเคลื่อนด้วย แต่ขั้นตอนการบันทึกจริงยังคงกลหลัก - สัญญาณก็ยังคงจารึกไว้ทางร่างกายเป็นโลหะหรือ ขี้ผึ้ง 'ต้นแบบ' แผ่นและแผ่นของผู้บริโภคที่มีมวลผลิตเครื่องจักรโดยปั๊มความประทับใจของแผ่นดิสก์ต้นแบบลงบนสื่อที่เหมาะสมเดิมครั่งและพลาสติกโพลีไวนิลในภายหลัง ระบบ Westrex ดีขึ้นอย่างมากความจงรักภักดีของการบันทึกเสียงที่เพิ่มขึ้นช่วงความถี่ที่สามารถทำซ้ำจะเป็นวงกว้างมาก (ระหว่าง 60 เฮิร์ตซ์และ 6000 Hz) และช่วยให้ชั้นเรียนใหม่ของมืออาชีพ - วิศวกรเสียง - การจับฟูลเลอร์, ยิ่งขึ้นและรายละเอียดเพิ่มเติม และเสียงที่สมดุลในการบันทึกการใช้ไมโครโฟนหลายเชื่อมต่อกับเครื่องขยายเสียงอิเล็กทรอนิกส์หลายช่องทาง, คอมเพรสเซอร์, ฟิลเตอร์และเครื่องผสมเสียง ไมโครโฟนไฟฟ้านำไปสู่การเปลี่ยนแปลงอย่างมากในรูปแบบการทำงานของนักร้องในการนำไปสู่อายุของ "Crooner" ในขณะที่การขยายไฟฟ้ามีผลกระทบในวงกว้างในหลายพื้นที่ซึ่งช่วยให้การพัฒนาของวิทยุกระจายเสียงระบบที่อยู่ของประชาชนและระบบไฟฟ้า gramophones บ้าน -amplified นอกจากนี้การพัฒนาของเครื่องขยายเสียงอิเล็กทรอนิกส์สำหรับเครื่องดนตรีในขณะนี้เปิดใช้งานเครื่องมือที่เงียบสงบเช่นกีตาร์และเบสสตริงในการแข่งขันที่เท่าเทียมกันกับธรรมชาติดังลมและฮอร์นเครื่องมือและนักดนตรีและนักประพันธ์เพลงก็เริ่มที่จะทดลองกับดนตรีอิเล็กทรอนิกส์ใหม่ทั้งหมด ตราสารนั้นแดมินที่ Ondes Martenot อวัยวะอิเล็กทรอนิกส์และแฮมมอนด์ Novachord แรกของโลกอนาล็อกสังเคราะห์โพลีโฟนิ.

ร่วมสมัยกับการพัฒนาเหล่านี้อุตสาหกรรมภาพยนตร์เป็นธุระในการแข่งขันคลั่งในการพัฒนาวิธีการปฏิบัติของเสียงตรงกันบันทึกสำหรับภาพยนตร์ ความพยายามในช่วงต้น - เช่นสถานที่สำคัญ 1927 ภาพยนตร์นักร้องแจ๊ส - ใช้แผ่นที่บันทึกไว้ล่วงหน้าซึ่งมีการเล่นในการประสานกับการดำเนินการบนหน้าจอ โดยต้น 1930S อุตสาหกรรมภาพยนตร์ได้นำเกือบทุกแห่งเทคโนโลยี "เสียงในฟิล์ม" (การพัฒนาโดยเวสเทิร์ไฟฟ้าและอื่น ๆ ) ซึ่งสัญญาณเสียงหยิบขึ้นมาจากไมโครโฟนที่ถูก modulated ผ่านองค์ประกอบตาแมวเพื่อสร้างวงแคบ ๆ แสงของความกว้างของตัวแปรหรือความสูงซึ่งได้รับการบันทึกจากนั้นในเฉพาะแถบ 'เสียง' บนขอบของภาพยนตร์เรื่องนี้ในเชิงลบที่เป็นภาพที่ถูกถ่ายทำ การพัฒนาของเสียงของภาพยนตร์เรื่องนี้ยังเปิดใช้งานวิศวกรเสียงภาพยนตร์อุตสาหกรรมเพื่อให้ก้าวหน้าอย่างรวดเร็วในกระบวนการตอนนี้เรารู้ว่า "หลายติดตาม" โดยที่หลายแหล่งเสียงแยกต่างหากที่บันทึกไว้ (เช่นเสียงผลเสียงและเพลงพื้นหลัง) สามารถทำได้ ต้องย้อนไปพร้อม ๆ กันผสมเข้าด้วยกันและตรงกับการกระทำบนแผ่นฟิล์มที่จะสร้างใหม่ 'ผสม' เสียงเพลงที่ดีของความซับซ้อนและความซับซ้อน หนึ่งในอดีตที่รู้จักกันดี