A Story About the Plight of Women A

A Story About the Plight of Women Abducted During
the 1947 Partition of India

Rajinder Singh Bedi is considered the second best, Saadat Hasan Manto is the highest regarded, Urdu short story writer. Like Manto, his best known work centers on the immense human cost of the of the 1947 Partition of India into Pakistan and India. Much the worst of this holocaust (death tolls range from 1/2 a million on up to 2 million) was felt by the women as men of diverse groups took their revenge by raping and abducting women of other groups. Hundreds of thousands of Hindu women were abducted by Muslin and vice-versa. Many of the women killed themselves from shame. (You can find some background information on this here.)


Bedi (1915 to 1984) was born in Punjab region of Pakistan and moved to India at the time of the Partition.
He was educated in Urdu. In his early working career he was a postal clerk. Later on he got a job at All India Radio. It was there he began his writing career. From here he moved to script writing for Bollywood movies and then into directing. It will be for his 72 short stories that he is remembered.

"Lajawanti" is about a once happily married couple. Then in the riots that resulted in the Partition of India (the effects were at their very worse in the Punjab region where the story is set and where Bedi grew up) the wife Lajawanto was kidnapped. It is also a story about human cruelty. Not just the cruelty of the abductors but of the husbands and family of the abducted women.

As the story opens we see Lajawanti expects to be beaten. It is part of the marriage custom and it almost seems a wife regards a husband who never beats her as "unmanly". Then she is abducted and taken over the border. Years go by and her husband tries to get along with his life. In time Pakistan and India authorities begin to arrange for the swapping of abducted women. A truck load of Hindu women would be exchanged for a truck load of Muslim women. There were lots of problems and quarrels over this. Sometimes men of one side managing the exchange would complain that all they are getting back is "useless old and middle aged women". The real cruelty to the women in many cases came when they returned.

There were some people who refused to have anything to do with the abducted women who cam back "couldn't they have killed themselves? Why didn't they take poison and preserve their virtue and their honour? Why didn't they Jump into a well? They are cowards, they clung to life...."
Hundreds of thousands of women had in fact killed themselves rather than be dishonoured...how could the dead know what courage it needed to face the cold, hostile world of the living in a hard-hearted world in which husbands refused to acknowledged their wives. And some of these women would think sadly of their names and the joyful meanings they had..."suhagwanti..of marital bliss" or they would turn to a younger brother and say "Oi Bihari, my own little darling brother, when you were a baby I looked after you as if you were my own son."


Lajawanti's husband is at first overcome with joy when one day she was among the returned women. Lajawanti used to routinely beat his wife for the smallest matters. He asked if the man she spent longs months with while abducted beat her. She says no. Then the husband begins to wonder why she looks better and healthier than before she was abducted. Maybe she was happier with the other man. He promises never to beat her again and he keeps his word. He never criticizes her like he used to. They never fight over anything. At first she is very happy. Then she realizes why this has happened.


Many days passed in this way. Suspicion took the place of Joy: not because Sunder Lal had resumed ill-treating her but because he was treating her too well. Lajo never expected him to be so considerate. She wanted him to be the same old Sunder Lal with whom she quarrelled over a carrot and who appeased her with a radish. Now there was no chance of a quarrel. Sunder Lal made her feel like something fragile, like glass which would splinter at the slightest touch. Lajo took to gazing at herself in the mirror. Arid in the end she could no longer recognise the Lajo she had known. She had been rehabilitated but not accepted. Sunder Lal did not want eyes to see her tears nor ears to hear her wailing.

"Lajwanti" depicts a world where women have totally internalized the idea that they are little more than property. Imagine the horror of being abducted, taken to another country and being raped over and over for perhaps years. When you at last return to your home country, you are totd that your failure to kill yourself has brought great shame on your family and in many cases are driven from your old home.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เป็นเรื่องราวเกี่ยวกับเดอะสหัสของหญิงลักพาตัวระหว่าง
1947 พาร์ติชันของอินเดีย

Bedi Rajinder สิงห์ถือว่าเป็นส่วนที่สอง Saadat Hasan Manto เป็นนักเขียนเรื่องสั้นถือ อูรดูสูงสุด เช่น Manto งานที่รู้จักกันดีของเขาศูนย์ต้นทุนมนุษย์อันยิ่งใหญ่ของการ 1947 พาร์ติชันของอินเดียปากีสถานและอินเดีย ร้าย holocaust นี้มาก (ผ่านตายตั้งแต่ 1/2 ล้านใน 2 ล้าน) รู้สึกผู้หญิงเป็นคนของกลุ่มหลากหลายเอาแก้แค้นของ raping และ abducting ผู้หญิงกลุ่มอื่น ๆ หลายร้อยหลายพันของหญิงฮินดูได้ลักพาตัวมัสลินและกลับ ผู้หญิงหลายคนฆ่าตัวเองจากความอัปยศ (คุณสามารถค้นหาข้อมูลพื้นหลังบางที่นี่นี้)


Bedi (1915-1984) เกิดในแคว้นปัญจาบของปากีสถาน และย้ายไปยังประเทศอินเดียในขณะพาร์ติชัน
เขาได้ศึกษาในภาษาอูรดู ในอาชีพของเขาทำงานก่อน เขาถูกเจ้าหน้าที่ไปรษณีย์ ในภายหลังเขาได้งานที่วิทยุอินเดียทั้งหมด มันอยู่นั่นเขาเริ่มงานเขียนของเขา ที่นี่ เขาย้ายไปสคริปต์ที่เขียน สำหรับภาพยนตร์บอลลีวูด และ เป็นผู้กำกับ จะให้เรื่องราวสั้น ๆ ที่ 72 ของเขาว่า เขาจะจำ

"Lajawanti" คือผัวอย่างมีความสุขเมื่อ แล้วในจลาจลที่ทำให้เกิดการพาร์ติชันของอินเดีย (ผลที่แย่ลงของพวกเขามากในภูมิภาคปัญจาบเป็นเรื่องที่สร้าง และที่ Bedi โต) ภรรยาที่ถูกลักพาตัวไป Lajawanto นอกจากนี้ยังเป็นเรื่องราวเกี่ยวกับมนุษย์โหด ไม่ใช่แค่โหด abductors ที่ แต่ ของสามีและครอบครัวของ abducted ผู้หญิง

เป็นเปิดเรื่อง เราดู Lajawanti คาดว่าจะสามารถตี เป็นส่วนหนึ่งของการแต่งงานแบบกำหนดเอง และเกือบเหมือนภรรยาความนับถือสามีไม่เคยเต้นเธอเป็น "unmanly" แล้วเธอจะลักพาตัว และถูกควบคุมเส้นขอบ ปีไปด้วย และสามีของเธอพยายามที่จะเข้ากับชีวิตของเขา ในเวลาปากีสถานและอินเดีย เริ่มหน่วยงานที่จัดเปลี่ยนลักพาตัวผู้หญิง จะแลกโหลดรถบรรทุกของผู้หญิงฮินดูสำหรับโหลดรถบรรทุกของผู้หญิงมุสลิม ยังมีปัญหาและการทะเลาะวิวาทมากกว่านี้ คนการจัดการการแลกเปลี่ยนด้านใดด้านหนึ่งบางครั้งจะบ่นว่า ทั้งหมดที่พวกเขาได้รับกลับเป็น "ประโยชน์เก่า และกลางอายุผู้หญิง" โหดจริงกับผู้หญิงในหลายกรณีมาเมื่อพวกเขากลับได้

มีคนบางคนที่ปฏิเสธที่จะมีอะไรที่จะทำกับผู้หญิง abducted ที่แคมกลับ "ไม่พวกเขาได้ฆ่าตัวเองหรือไม่ เหตุใดพวกเขาจึงไม่มีพิษ และรักษาคุณธรรมของตนและเกียรติของพวกเขา พวกเขากระโดดลงในบ่อด้วยทำไมไม่ จะ cowards พวกเขาพืชชีวิต... "
หลายร้อยหลายพันของผู้หญิงจริงฆ่าตัวเอง แทนที่จะ dishonoured...ไม่ตายรู้ความกล้าหาญอะไรมันต้องเผชิญโลกเย็น ศัตรูของชีวิตในโลก hard-hearted ที่สามีปฏิเสธที่จะยอมรับภรรยาของพวกเขา และบางส่วนของผู้หญิงเหล่านี้จะคิดเศร้าของชื่อและความหมายจอยฟูลมี... "suhagwanti ...ความสุขสมรส" หรือพวกเขาจะเปิดตัวน้อง และพูดว่า "Oi Bihari เองน้อยดาร์ลิ่งน้อง เมื่อคุณเป็นเด็กที่ผมมองคุณว่าคุณมีลูกของตัวเอง "


Lajawanti ของสามีเป็นครั้งแรกที่เอาชนะความสุขเมื่อวันหนึ่งที่เธอเป็นผู้หญิงส่งคืน Lajawanti ที่ใช้เป็นประจำตีภรรยาในเรื่องน้อยที่สุด เขาถามถ้า คนเธอใช้เวลาเดือน longs ด้วยในขณะที่ชนะที่ลักพาตัวเธอ เธอกล่าวว่า ไม่มี จาก นั้นสามีเริ่มสงสัยว่า ทำไมเธอดูดี และสุขภาพดีกว่าก่อนเธอถูกลักพาตัว บางทีเธอมีความสุขกับคนอื่น เขาสัญญาที่ไม่ตีเธออีก และเขาเก็บคำของพระองค์ เขาไม่เคยถูกนับเธอเหมือนเคย พวกเขาไม่เคยต่อสู้เหนือสิ่งใด ในตอนแรก เธอมีความสุขมาก แล้วเธอตระหนักถึงเหตุนี้เกิดขึ้น


หลายวันผ่านวิธีนี้ ความสงสัยเอาสถานที่ของความสุข: ไม่ได้ เพราะ Lal ซันเดอร์ได้ดำเนินต่อ ill-treating ของเธอแต่เนื่องจากเขาถูกรักษาเธอดีเกินไป Lajo เคยคิดเขาถนอมน้ำใจดังนั้น เธออยากให้เขาเป็นเดียวกันเก่าซันเดอร์ Lal ที่เธอ quarrelled มากกว่า แครอทและที่ appeased เธอกับหัวผักกาดเป็น ตอนนี้ มีโอกาสของการทะเลาะกัน Lal ซันเดอร์ทำเธอรู้สึกเหมือนสิ่งที่เปราะบาง เช่นกระจกซึ่งจะ splinter ที่สัมผัสเพียงน้อยนิด Lajo เอาให้พร้อมในตัวเองในกระจก แห้งแล้งในสุดเธออาจไม่รู้ Lajo เธอรู้จัก เธอได้รับ rehabilitated แต่ยอมรับไม่ Lal ซันเดอร์ไม่ต้องตาเห็นเธอน้ำตาหรือหูฟังของเธอ wailing

"Lajwanti" แสดงให้เห็นโลกที่ผู้หญิงมี internalized ความคิดที่ว่า จะน้อยกว่าคุณสมบัติทั้งหมด จินตนาการสยองของการลักพาตัว นำไปประเทศอื่นและการถูกข่มขืนซ้ำ ๆ สำหรับบางทีปี เมื่อคุณที่สุดกลับไปประเทศ คุณมี totd ที่ความล้มเหลวของการฆ่าตัวเองได้มาดีละอายใจ ในครอบครัว และในหลายกรณีจะขับจากบ้านเก่า

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เรื่องราวเกี่ยวกับชะตากรรมของผู้หญิงที่ลักพาตัวในช่วง
1947 พาร์ติชันของอินเดียRajinder ซิงห์เบดีถือว่าเป็นสิ่งที่ดีที่สุดที่สอง Saadat ฮะซันจูงจมูกได้รับการยกย่องเป็นภาษาอูรดูนักเขียนเรื่องสั้นที่สูงที่สุดในระยะสั้น เช่นจูงจมูกที่ดีที่สุดศูนย์การทำงานที่เป็นที่รู้จักของเขาในค่าใช้จ่ายอันยิ่งใหญ่ของมนุษย์ของ 1947 พาร์ติชันของอินเดียในปากีสถานและอินเดีย มากที่เลวร้ายที่สุดของหายนะนี้ (โทลเวย์เสียชีวิตในช่วงตั้งแต่ 1/2 ล้านถึง 2 ล้านบาท) เป็นความรู้สึกโดยผู้หญิงเป็นผู้ชายที่มีความหลากหลายของกลุ่มแก้แค้นของพวกเขาโดยการข่มขืนและลักพาตัวผู้หญิงในกลุ่มอื่น ๆ นับร้อยนับพันของผู้หญิงฮินดูถูกลักพาตัวไปโดยมัสลินและทางกลับกัน ผู้หญิงหลายคนฆ่าตัวตายจากความอับอาย (คุณสามารถหาข้อมูลพื้นฐานบางอย่างเกี่ยวกับเรื่องนี้ที่นี่.) เบดี (1915-1984) เกิดในเจบภาคของประเทศปากีสถานและย้ายไปยังประเทศอินเดียในช่วงเวลาของการแบ่งเขาได้รับการศึกษาในภาษาอูรดู ในอาชีพการทำงานของเขาในช่วงต้นเขาเป็นพนักงานไปรษณีย์ ต่อมาเขาได้งานที่อินเดียทั้งวิทยุ มันอยู่ที่นั่นเขาเริ่มอาชีพการเขียนของเขา จากที่นี่เขาย้ายไปเขียนบทภาพยนตร์บอลลีวูดแล้วเข้าไปกำกับ มันก็จะเป็นเรื่องสั้นของเขา 72 ที่เขาจำได้ว่า"Lajawanti" เป็นเรื่องเกี่ยวกับคู่แต่งงานกันอย่างมีความสุขอีกครั้ง จากนั้นในการจลาจลที่เกิดขึ้นในฉากของชมพูทวีป (ผลเป็นที่มากของพวกเขาเลวร้ายในภูมิภาคปัญเรื่องที่มีการตั้งค่าและเบดีที่เติบโตขึ้นมา) ภรรยา Lajawanto ถูกลักพาตัว นอกจากนี้ยังเป็นเรื่องราวเกี่ยวกับความโหดร้ายของมนุษย์ ไม่ได้เป็นเพียงความโหดร้ายของชูเซต แต่สามีและครอบครัวของผู้หญิงที่ถูกลักพาตัวเป็นเรื่องที่เปิดเราจะเห็น Lajawanti คาดว่าจะได้รับการตี มันเป็นส่วนหนึ่งของการแต่งงานที่กำหนดเองและมันเกือบจะดูเหมือนว่าภรรยานับถือสามีที่ไม่เคยเต้นของเธอขณะที่ "สมชาย" จากนั้นเธอถูกลักพาตัวไปและถูกนำตัวไปยังชายแดน ปีที่ผ่านไปและสามีของเธอพยายามที่จะได้รับพร้อมกับชีวิตของเขา ในเวลาที่ปากีสถานและอินเดียเจ้าหน้าที่เริ่มที่จะจัดให้มีการแลกเปลี่ยนของผู้หญิงที่ถูกลักพาตัว โหลดรถบรรทุกของผู้หญิงในศาสนาฮินดูจะมีการแลกเปลี่ยนสำหรับการโหลดรถบรรทุกของผู้หญิงมุสลิม มีจำนวนมากของปัญหาและข้อพิพาทได้มากกว่านี้ บางครั้งคนอีกด้านหนึ่งการจัดการการแลกเปลี่ยนจะบ่นว่าสิ่งที่พวกเขาจะได้รับกลับมาคือ "ไร้ประโยชน์ผู้หญิงที่มีอายุเก่าและกลาง" ความโหดร้ายที่แท้จริงให้กับผู้หญิงในหลายกรณีมาเมื่อพวกเขากลับมีบางคนที่ปฏิเสธที่จะมีอะไรที่จะทำกับผู้หญิงที่ลักพาตัวที่ลูกเบี้ยวกลับ "ไม่พวกเขาได้ฆ่าตัวเองได้หรือไม่ทำไมไม่ได้ที่พวกเขาใช้ยาพิษและรักษา อาศัยอำนาจและเกียรติยศของพวกเขาทำไมพวกเขาถึงไม่ไปลงด้วยหรือไม่พวกเขาจะขี้ขลาดพวกเขายังยึดติดกับชีวิต .... " นับร้อยนับพันของผู้หญิงในความเป็นจริงฆ่าตัวเองมากกว่าที่จะเสียชื่อเสียง ... จะตายว่า รู้ว่าสิ่งที่มันจะต้องมีความกล้าหาญที่จะเผชิญกับความหนาวเย็นของโลกที่ไม่เป็นมิตรของการใช้ชีวิตในโลกอย่างหนักใจในการที่สามีปฏิเสธที่จะยอมรับภรรยาของพวกเขา และบางส่วนของผู้หญิงเหล่านี้จะคิดว่าเศร้าของชื่อและความหมายที่พวกเขามีความสุขของพวกเขา ... "suhagwanti..of สุขสมรส" หรือพวกเขาจะหันไปหาน้องชายและบอกว่า "เฮ้ยพิหารของตัวเองพี่ชายที่รักของฉันเล็ก ๆ น้อย ๆ เมื่อคุณ เป็นเด็กผมมองหลังจากที่คุณราวกับว่าคุณกำลังลูกชายของฉันเอง ". สามี Lajawanti เป็นครั้งแรกที่เอาชนะด้วยความสุขเมื่อวันหนึ่งเธอเป็นหนึ่งในผู้หญิงกลับ Lajawanti ใช้เป็นประจำตีภรรยาของเขาสำหรับเรื่องที่เล็กที่สุด เขาถามว่าคนที่เธอใช้เวลาปรารถนาเดือนในขณะที่ลักพาตัวเธอชนะ เธอบอกว่าไม่มี แล้วสามีจะเริ่มสงสัยว่าทำไมเธอดูดีขึ้นและสุขภาพดีกว่าก่อนที่เธอจะถูกลักพาตัวไป บางทีเธออาจจะเป็นคนมีความสุขกับคนอื่น ๆ เขาสัญญาไม่เคยที่จะชนะเธออีกครั้งและเขาก็ช่วยให้คำพูดของเขา เขาไม่เคยวิพากษ์วิจารณ์ของเธอเหมือนที่เขาใช้ในการ พวกเขาไม่เคยต่อสู้กับอะไร ในตอนแรกเธอมีความสุขมาก จากนั้นเธอก็ตระหนักว่าทำไมนี้เกิดขึ้นหลายวันผ่านไปในทางนี้ ความสงสัยที่เกิดขึ้นของจอย: ไม่เพราะ Sunder ลาลได้กลับมาไม่ดีการรักษาของเธอ แต่เป็นเพราะเขาได้รับการรักษาของเธอดีเกินไป Lajo ไม่เคยคาดหวังว่าเขาจะมีน้ำใจให้ เธออยากให้เขาเป็นเหมือนเก่า Sunder ลาลซึ่งเธอทะเลาะกันเรื่องแครอทและผู้ที่สำราญใจของเธอกับหัวไชเท้า ตอนนี้มีโอกาสของการทะเลาะกันไม่ได้ Sunder ลาลทำให้เธอรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างที่เปราะบางเหมือนแก้วซึ่งจะทำให้แตกเป็นชิ้นที่สัมผัสน้อย Lajo เอาไปจ้องมองตัวเองในกระจก แห้งแล้งในที่สุดเธอก็ไม่สามารถที่จะรับรู้ Lajo ที่เธอเคยรู้จัก เธอได้รับการฟื้นฟู แต่ไม่ได้รับการยอมรับ Sunder ลาลไม่อยากให้ตาที่มองเห็นน้ำตาหรือหูของเธอที่จะได้ยินเสียงของเธอร่ำไห้"Lajwanti" แสดงให้เห็นโลกที่ผู้หญิงได้ internalized ความคิดที่ว่าพวกเขามีน้อยกว่าสถานที่ให้บริการทั้งหมด ลองจินตนาการถึงความน่ากลัวของการถูกลักพาตัวไปยังประเทศอื่นและถูกข่มขืนซ้ำแล้วซ้ำอาจจะเป็นปีที่ เมื่อคุณกลับมาที่ล่าสุดไปยังประเทศบ้านของคุณคุณจะ totd ที่ความล้มเหลวของคุณที่จะฆ่าตัวเองได้นำความอัปยศที่ดีในครอบครัวของคุณและในหลายกรณีจะถูกขับเคลื่อนจากบ้านเก่าของคุณ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เรื่องราวเกี่ยวกับชะตากรรมของผู้หญิงที่ถูกลักพาตัวไปในช่วง พ.ศ. 2490 ฉากของอินเดีย

มิซิงห์เบดีถือเป็นที่สองที่ดีที่สุด saadat Hasan Manto คือสูงสุดถือว่าภาษาอูรดู , นักเขียนเรื่องราวสั้น ๆ ชอบแมนโต เขาเป็นที่รู้จักดีที่สุดในงานศูนย์ต้นทุนมนุษย์อันยิ่งใหญ่ของ 1947 การแบ่งแยกอินเดียในปากีสถานและอินเดียมากที่สุดของความหายนะ ( โทลเวย์ตายช่วงจาก 1 / 2 ล้านถึง 2 ล้าน ) คือรู้สึก โดยผู้หญิงเป็นผู้ชายของกลุ่มหลากหลายจึงแก้แค้นโดยข่มขืน ลักพาตัวผู้หญิงกลุ่มอื่น ๆ หลายร้อยหลายพันของผู้หญิงฮินดูถูกลักพาตัวโดยมัสลินและในทางกลับกัน จำนวนมากของผู้หญิงฆ่าตัวเองจากความอับอาย ( คุณสามารถหาข้อมูลพื้นฐานบางอย่างเกี่ยวกับเรื่องนี้ที่นี่


)เบดี ( 2458 1984 ) เกิดในเขตของเจบปากีสถานและย้ายไปยังอินเดียในช่วงเวลาของฉาก
เขาได้รับการศึกษาในภาษาอูรดู ในอาชีพการทำงานในวัยเด็กของเขา เขาเป็นเสมียนไปรษณีย์ ต่อมาเขาได้งานที่อินเดียวิทยุ มันอยู่ที่นั่นเขาเริ่มอาชีพการเขียนของเขา จากที่นี่ เขาย้ายไปอยู่ที่การเขียนบทหนังบอลลีวู้ด แล้วเข้าไปกำกับมันจะเป็นสำหรับ 72 เรื่องสั้นที่เขาจำได้

" lajawanti " เป็นเรื่องเกี่ยวกับเมื่อแต่งงานอย่างมีความสุขกับคู่ ในการจลาจลที่ส่งผลให้เกิดการแบ่งแยกอินเดีย ( ผลที่เลวร้ายมากของพวกเขาในเจบภาคที่เรื่องชุดแล้วเบดีโต ) ภรรยา lajawanto ถูกลักพาตัว นอกจากนี้ยังมีเรื่องราวเกี่ยวกับความโหดร้ายของมนุษย์ไม่เพียง แต่ความโหดร้ายของการลักพาตัว แต่ของสามี และครอบครัวของผู้หญิงที่ถูกลักพาตัว

เป็นเรื่องเปิด เราเห็น lajawanti คาดว่าจะถูกตี มันเป็นส่วนหนึ่งของการแต่งงานที่กำหนดเองและมันเกือบจะดูเหมือนภรรยาเคารพสามีที่เคยเต้นของเธอเป็น " ลูกผู้ชาย " เธอถูกลักพาตัวและถูกข้ามชายแดน เวลาผ่านไปหลายปีและสามีของเธอพยายามที่จะได้รับพร้อมกับชีวิตของเขาเวลาในปากีสถานและอินเดีย เจ้าหน้าที่เริ่มจัดให้มีการแลกเปลี่ยนของการลักพาตัวผู้หญิง บรรทุกรถบรรทุกของผู้หญิงฮินดูจะเปลี่ยนเป็นรถบรรทุกโหลดของผู้หญิงมุสลิม มีจำนวนมากของปัญหาและทะเลาะกันนี้ บางครั้งคนหนึ่งด้านการจัดการตราจะชอบบ่นว่าพวกเขาได้รับกลับมาคือ " ไร้ประโยชน์แก่สตรีวัยกลางคน "จริงต่อผู้หญิงในหลายกรณีมาเมื่อพวกเขากลับมา

มีคนปฏิเสธที่จะมีอะไรกับผู้หญิงที่ถูกลักพาตัวที่แคมกลับ " เขาไม่ฆ่าตัวเอง ทำไมพวกเขาถึงไม่กินยารักษาคุณธรรมของพวกเขาและให้เกียรติพวกเขา ทำไมพวกเขาไม่กระโดดลงไปในบ่อน้ำ พวกมันขี้ขลาด จะเกาะติดชีวิต "
. . . . . . .หลายร้อยหลายพันของผู้หญิงได้ในความเป็นจริงที่ฆ่าตัวเอง มากกว่าจะ dishonoured . . . . . . . ทำไมคนตายรู้ว่าความกล้ามันต้องหน้าเย็น เป็นศัตรูของโลกอาศัยอยู่ในจิตใจยากในโลกที่ สามีปฏิเสธที่จะยอมรับว่า ภรรยาของตน และบางส่วนของเหล่านี้ผู้หญิงจะคิดว่าเศร้าของพวกเขาชื่อและความหมายของพวกเขา " suhagwanti ชื่นบาน . . . . . . . . . . . . . .แห่งความสุข " การสมรสหรือพวกเขาจะหันไปหาน้องชายและพูดว่า " เฮ้ยภาษาบิฮาริ Name , น้องชายที่รักของตัวเองเล็กน้อย เมื่อคุณเป็นเด็กที่ฉันดูแลคุณเหมือนคุณเป็นลูกชายของฉันเอง "


lajawanti สามีเป็นที่แรกเอาชนะด้วยความสุข เมื่อวันหนึ่งเธอระหว่างกลับผู้หญิง lajawanti เคยตรวจฆ่าภรรยาของเขาสำหรับเรื่องเล็กเขาถามว่าผู้ชายที่เธอใช้เวลาเกิดเดือนในขณะที่ลักพาตัวไปทำร้ายเธอ เธอบอกว่าไม่ แล้วสามีก็เริ่มสงสัย ว่าทำไม เธอดูดีกว่าและแข็งแรงกว่า ก่อนที่เธอจะถูกลักพาตัว บางทีเธออาจจะกำลังมีความสุขกับชายอื่น เขาสัญญาว่าจะไม่มีวันทำร้ายเธออีกครั้ง และเขาเก็บคำพูดของเขา เขาไม่เคยวิจารณ์เธอเหมือนที่เขาเคยใช้ พวกเขาไม่เคยทะเลาะกันด้วยเรื่องอะไร ในตอนแรก เธอมีความสุขมากแล้วเธอรู้ว่าทำไมนี้เกิดขึ้น .

หลายวันผ่านไป ในวิธีนี้ สงสัยเอาสถานที่แห่งความสุข : ไม่ได้เพราะเครื่องลาล ได้กลับมาฉันจะทำกับเธอ แต่เพราะเขารักษาเธอด้วยเช่นกัน อย่างไม่เคยคาดหวังว่าเขาจะเป็นคนมีน้ำใจ เธออยากให้เขาเป็นเหมือนเดิม ซันเดอร์ ลัลที่เธอทะเลาะมากกว่าแครอท ใครพอใจกับหัวไชเท้าตอนนี้ไม่มีโอกาสของการทะเลาะกัน เครื่องทำให้เธอรู้สึกเหมือนลัลที่เปราะบางเหมือนแก้ว ซึ่งเศษที่เพียงปลายนิ้วสัมผัส อย่างก็จ้องมองตัวเองในกระจก และในตอนท้าย เธอไม่สามารถรับรู้อย่างที่เธอได้รู้จัก เธอได้รับการฟื้นฟูแต่ไม่รับ ซันเดอร์ ลัลไม่ได้ต้องการดวงตาที่เห็นน้ำตาเธอ หรือหูได้ยินเธอร้องไห้

" lajwanti " แสดงให้เห็นโลกที่ผู้หญิงมีทั้งหมด internalized ความคิดว่าพวกเขามีน้อยกว่าทรัพย์สิน จินตนาการสยองขวัญถูกลักพาตัวไปอีกประเทศหนึ่ง และถูกข่มขืนซ้ำแล้วซ้ำเล่า อาจจะเป็นปี เมื่อคุณสุดท้ายกลับไปยังประเทศของคุณคุณ totd ความล้มเหลวของคุณที่จะฆ่าตัวเอง ได้มาเยี่ยมอัปยศในครอบครัวของคุณและในหลายกรณีจะถูกขับเคลื่อนจากที่บ้านเก่าของคุณ .