Durkheim's (1984: 102) first law of

Durkheim's (1984: 102) first law of penal evolution is that '[t]he intensity of punishment is the greater the more closely societies approximate to a less developed type - and the more the central power assumes an absolute character'. In developed (industrial) societies, although there are collective sentiments, these are constituted by law rather than being enshrined in religion so that even if the values violated by crimes are strongly and generally held, the fact that law is recognized as a human rather than divine construction means that crimes are seen as transgressions against fellow humans rather than as transgressions against the gods, and, as Durkheim (1984 :125) says, ‘[t]he offence of man against man cannot arouse the same indignation as an offence of man against God'. There is also, in crimes against fellow-humans, more similarity between victim and offender than there is in crimes against the divinity; the human sympathy which the crime arouses towards the victim is also present towards the offender, and pity for the offender is not overwhelmed by the need to appease the gods. Retribution, therefore, in more developed societies, will be tempered by mercy.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Durkheim ของ (1984: 102) กฎข้อที่หนึ่งของวิวัฒนาการของกฎหมายอาญาคือ '[t] เขาความรุนแรงของการลงโทษเป็นมากขึ้นในสังคมอย่างใกล้ชิดมากขึ้นใกล้เคียงกับประเภทที่พัฒนาน้อย - และอื่น ๆ ไฟกลางถือว่าเป็นตัวละครที่แน่นอน' ในการพัฒนา (อุตสาหกรรม) สังคมแม้ว่าจะมีความรู้สึกร่วมเหล่านี้จะก่อให้เกิดขึ้นตามกฎหมายมากกว่าการประดิษฐานอยู่ในศาสนาเพื่อให้แม้ว่าค่าละเมิดโดยความผิดที่จะขอและโดยทั่วไปถือความจริงที่ว่ากฎหมายได้รับการยอมรับว่าเป็นมนุษย์มากกว่าการก่อสร้างพระเจ้าหมายความว่าอาชญากรรมที่ถูกมองว่าเป็นละเมิดต่อเพื่อนมนุษย์มากกว่า มากกว่าที่จะเป็นละเมิดต่อพระเจ้าและเป็น Durkheim (1984: 125) กล่าวว่า'[t] ความผิดของผู้ชายคนหนึ่งกับผู้ชายที่เขาไม่สามารถกระตุ้นความไม่พอใจเช่นเดียวกับความผิดของมนุษย์กับพระเจ้า' นอกจากนี้ยังมีในข้อหาก่ออาชญากรรมต่อเพื่อนมนุษย์, ความคล้ายคลึงกันมากขึ้นระหว่างเหยื่อและผู้กระทำผิดกว่าที่มีอยู่ในข้อหาก่ออาชญากรรมต่อพระเจ้า; ความเห็นอกเห็นใจของมนุษย์ซึ่งมักอาชญากรรมต่อเหยื่อเป็นปัจจุบันที่มีต่อผู้กระทำความผิดและสงสารผู้กระทำความผิดไม่ได้ถูกครอบงำด้วยความต้องการที่จะเอาใจเหล่าทวยเทพ กรรมดังนั้นในสังคมที่พัฒนาแล้วจะมีอารมณ์ด้วยความเมตตา

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

(1984:102) ของ Durkheim กฎหมายแรกของวิวัฒนาการอาญาคือ ' [t] เขาความเข้มของการลงโทษจะยิ่งมากขึ้นใกล้ชิดสังคมประมาณชนิดพัฒนาน้อย - และยิ่งอำนาจศูนย์กลางถือเป็นอักขระแบบเต็ม ' ในพัฒนาสังคม (อุตสาหกรรม) แม้ว่าจะรู้สึกรวม มี เหล่านี้จะทะลักตามกฎหมายแทนที่จะประดิษฐานในศาสนานั้นแม้ว่าค่าละเมิดโดย อาชญากรรมเป็นอย่างยิ่ง และโดยทั่วไปจัด ความจริงที่ว่า กฎหมายเป็นที่รู้จัก ที่สร้างมนุษย์ มากกว่าพระเจ้าหมายความ ว่า อาชญากรรมจะเห็น เป็น transgressions กับเพื่อนมนุษย์ไม่ ใช่ เป็น transgressions กับพระเจ้า และ Durkheim (1984:125) กล่าวว่า, ' [t] เขาคดีความผิดของมนุษย์ต่อมนุษย์ไม่กระตุ้น indignation เดียวกันเป็นการกระทำความผิดของมนุษย์ต่อพระเจ้า "ได้ มี ในอาชญากรรมต่อเพื่อนมนุษย์ ความคล้ายกันมากขึ้นระหว่างเหยื่อและผู้กระทำผิดอาชญากรรมต่อ divinity มีอยู่ เห็นใจมนุษย์ซึ่งอาชญากรรม arouses ต่อเหยื่อมีต่อผู้กระทำผิด และไม่มีจมสงสารผู้กระทำผิด โดยจำเป็นต้องทำกับพระเจ้า ภาวะ ดังนั้น ขึ้นพัฒนาสังคม จะอารมณ์ โดยความเมตตา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

, Durkheim ของ( 1984 : 102 )เป็นครั้งแรกของการพัฒนาแห่งประมวลกฎหมายอาญาเป็นที่'[ T ]เขาความเข้มของการลงโทษมากขึ้นได้อย่างใกล้ชิดมากขึ้นสังคมโดยประมาณในการที่จะไม่พัฒนาพิมพ์ - และที่มากขึ้นที่ศูนย์กลางอำนาจจะไม่ว่าในกรณีใดๆที่ตัวอักษร'. ในพัฒนา( ภาค อุตสาหกรรม)สังคมแม้ว่าจะมีความเชื่อมั่นร่วมกันเหล่านี้ได้รับการสร้างขึ้นซึ่งตามกฎหมายมากกว่าที่จะเป็นประดิษฐานในศาสนาซึ่งแม้แต่หากมีค่าที่ได้ก่ออาชญากรรมเป็นและโดยทั่วไปแล้วถือว่ากฎหมายเป็นที่รู้จักในฐานะของมนุษย์ที่มากกว่าการก่อสร้างของพระผู้เป็นเจ้าหมายความว่าอาชญากรรมจะถูกมองว่าละเมิดต่อมนุษย์ด้วยกันมากกว่าเป็นละเมิดต่อพระและ, Durkheim ( 1984 : 125 )กล่าวว่า'[ T ]เขาความผิดของคนต่อคนไม่สามารถปลุกความแค้นเคืองเหมือนกันที่เป็นการกระทำผิดของคนต่อพระเจ้า'. นอกจากนั้นยังมีอยู่ในความผิดต่อคน - มนุษย์อย่างเดียวกันมากขึ้นระหว่างผู้กระทำความผิดและตกเป็นเหยื่อมากกว่าอยู่ในความผิดต่อองค์ที่แสดงความเห็นใจของมนุษย์ซึ่งความผิดหรือเลียนแบบมาได้ไปหาเหยื่อที่อยู่ต่อผู้กระทำความผิดได้และน่าเสียดายสำหรับผู้กระทำความผิดไม่ได้เต็มตัวโดยความต้องการที่จะระงับโทสะพระ การแก้เผ็ดดังนั้นในสังคมพัฒนามากกว่าจะเป็นกระจกแบบเทมเปอร์กระจกแบบด้วยความเมตตา