" ไอ้เพื่อนชั่ว!!!ฉันไม่เคยมีเพื่อน

" ไอ้เพื่อนชั่ว!!!ฉันไม่เคยมีเพื่อนอย่างแก เราจบกันแค่นี้แหละ" เสียงฝ่ามือของฉันกระทบหน้าอดีตเพื่อนของฉันอย่างรุนแรงแต่ดูเหมือนฝ่ายตรงข้ามยังยิ้มเยาะอย่างสะใจ ฉันได้แต่กัดฟันกร๊อดๆ แล้วเก็บความโกรธแค้นอยู่ในใจกับคำพูดที่เพื่อนรักพูดทิ้งท้ายว่า

"เหอะ อยากโง่ทำไมหละเองช่วยไม่ได้" ก่อนจะเดินจากไป



เพื่อนที่ดีที่สุดของฉัน เพื่อนที่ฉันรักมากกว่าใคร เพื่อนที่ฉันคิดว่าฉันและมันจะเป็นเพื่อนกันตลอดไป สุดท้ายกลับพูดว่า "อยากโง่ทำไมหละเองช่วยไม่ได้" ฉันจะไม่ร้องไห้ ฉันจะไม่เสียน้ำตาให้กับศัตรูหมายเลข 1 ของฉันแน่ ฉันเข้มแข็งเสมอแหละ ก็ฉันคือ เหล้าขาว นี่หน่า



"เป็นอะไรหรอไปนะ เหล้า เธอดูซึมมากเลยฉันว่าเธอไม่ต้องเข้าเรียนคาบนี้ก็ได้ให้เรานั่งเป็นเพื่อนไม๊" เสียงของลูกน้ำ คนที่ฉันเคยคิดว่าตอแหลที่สุดชอบมาทำดีกับฉันประจบประแจงเพราะว่าหวังอะไรจากฉัน แต่แท้จริงแล้วเธอเป็นคนที่จริงใจกับฉันที่สุด ในวันที่เพื่อนๆหนีหายกันไปหมด



"ไม่เป็นไรหรอกน้ำ ฉันจะเข้าเรียนเรื่องแค่นี้คนอย่างเหล้าขาวไม่สะทกสะท้านใจเลยซักนิดเดียว" ฉันพูดพร้อมกับยิ้มให้กับลูกน้ำก่อนเดินเข้าห้องไป เลือกที่นั่งตัวสุดท้ายริมหน้าต่างแล้วเหม่อมองออกไปข้างนอกคิดถึงเรื่องเก่าๆที่ผ่านมา



ฉัน เหล้าขาว เด็กมอปลาย ธรรมดาคนหนึ่งจะพิเสดกว่าคนอื่นหน่อยนึงคือ ฉันเป็นคนที่ใครๆพากันอิจฉา เนื่องจากบ้านของฉันพ่อแม่ฐานะดีเป็นคนในสังคมไฮโซ พ่อแม่เอาใจใส่ลูกๆมากแม้จะมีงานยุ่งแต่พ่อแม่ของฉันก็มักจะหาเวลาให้ลูกๆเสมอ ฉันมีพี่น้อง 3 คน ฉันเป็นคนเล็กสุด มีพี่สาวกับพี่ชาย เรื่องการเรียนจึงไม่ให้น้อยหน้าใครฉันจึงต้องสอบให้ติดทอปเท็นของระดับเสมอ รวมทั้งด้านกีฬาและดนตรีด้วย ฉันเคยคิดว่าฉันเป็นคนที่มีความสุขที่สุดในโลก เวลาที่ฉันอยู่โรงเรียนได้อยู่กับเพื่อนๆและพี่สาวที่ฉันรัก

ฝ้าย เพื่อนสนิทที่สุดของฉันเราเป็นเพื่อนกันตั้งแต่สมัยอนุบาล จนตอนนี้เรา อยู่ มอ5 แล้ว ฝ้ายยังเป็นคนที่ฉันรักมากที่สุด แต่วันนี้เค้ากลับพูดคำที่ฉันไม่เคยคิดว่ามันจะมาจากปากเพื่อนที่ดีที่สุดของฉัน

พี่ปาย เป็นรุ่นพี่ที่ โรงเรียนเค้าแก่กว่าฉัน 1 ปี เรารู้จักกันมาตั้งแต่ ฉันมอ 1 เราสนิทกันมาก พี่ปายเป็นพี่สาวที่ฉันรักมาก แต่เมื่อ 5 เดือนก่อนเราทะเลาะกันอย่างรุนแรง เช้าวันต่อมาฉันก็ได้ข่าวว่าพี่ปาย เมาเหล้าแล้วประสบอุบัติเหตุรถชนตาย ฉันไม่อยากจะเชื่อ พี่ปายที่ฉันรู้จัก ไม่เคยกินเหล้าเธอมีสติอยู่เสมอเธอดูเป็นผู้ใหญ่มาก ฉันไม่มาโรงเรียนเกือบ 3 เดือน หลังจากที่ฉันหายไป ก็มีข่าวร้ายๆเกี่ยวกับฉันหลายๆอย่างบ้างก็ว่า ฉันเป็นเด็กใจแตกหนีออกจากบ้าน บ้างก็ว่าฉันหนีเที่ยวทะเลาะกับพ่อแม่ และอีกมากมายสารพัด จนเพื่อนๆเลิกคบไปจนหมด จนวันนี้เองฉันถึงได้รู้ว่า สาเหตุทั้งหมดคือ ฝ้าย เพื่อนที่ฉันรักมากที่สุด หักหลังฉัน ตั้งแต่ยุให้ฉันกับพี่ปายแตกคอกัน จนถึงปล่อยข่าวเสียๆหายๆเกี่ยวกับฉัน



ฉันมองออกไปนอกหน้าต่างแหงนหน้ามองขึ้นไปบนท้องฟ้า เพื่อกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ให้มันไหลออกจากตา แต่พอแหงนขึ้นไป ฉันก็เห็นแต่หน้าของ ฝ้าย "ทำไมๆเธอถึงทำกับฉันแบบนี้"



"เฮ้ย!!มองอะไรเด๋วสวยหรอก" ข้อความปัญญาอ่อนที่ฉันเขียนลงไปบนโต๊ะเพื่อระบายอารมณ์โกรธพร้อมกับความเสียใจ หลังจากนั้น ฉันก้เขียนคำด่าไปอีกหลายๆคำลงบนโต๊ะ



"กริ๊งๆๆ" เสียงกริ่งหมดคาบอะไรก็ไม่รู้ เพราะในสมองของฉันตอนนี้มันมึนไปหมด เสียงของอาจารย์ไม่ได้ดังกระทบหูเลยแม้แต่น้อย



โรงเรียนของฉัน เป็นระบบแบบเดินเรียน นักเรียนทุกคนไม่มีโต๊ะประจำ ห้องเรียนทุกห้อง ใช้กันทั้งโรงเรียน มันก็ดีแบบนี้แหละเวลาหมดคาบก็เดินช้าๆหน่อยเวลาที่อาจารย์สอนจะได้เหลือน้อยๆ



"ลูกน้ำ ถามอะไรหน่อยได้ไม๊" ฉันเอ่ยขึ้นในขณะที่เรากำลังเปลี่ยนห้องเรียน



"อะไรหรอ"



"ทำไมเธอถึงไม่เหมือนเพื่อนคนอื่นๆหละ ทำไมเธอถึงอยู่กับฉันทั้งๆที่มีข่าวเสียๆหายๆกับฉันตั้งเยอะตั้งแยะ" บางครั้งฉันก็รู้สึกว่าถ้าลูกน้ำไม่ใช่คนดีจริงๆเธอก็อาจหวังผลอะไรบางอย่างก็ได้



"แฮะๆ ทำไมนะหรอ ไม่รู้ซิมันไม่มีเหตุผลหรอกถึงเหล้าจะเป็นแบบที่เป็นข่าวจริงๆเราก็ไม่ได้แคร์อยู่แล้วเพราะอยู่ที่โรงเรียนเหล้าคือเหล้าๆขาวที่ฉันรู้จักไม่ใช่คนอย่างนั้นแน่" ลูกน้ำพูดพร้อมกับยิ้มเล็กๆให้กับฉัน เธอเป็นคนดีมากจริงๆ ฉันได้แต่ขอโทษอยู่ในใจว่าเมื่อก่อน ฝ้ายบอกฉันเสมอว่า ลูกน้ำมาทำดีกับฉันต้องหวังอะไรแน่ๆ และฉันก็หลงเชื่อคำพูดเหล่านั้นซะหมด



"กริ๊งๆ"



"กริ๊งๆ"



"กริ๊งๆ"



เสียงอ๊อดหมดไปกี่คาบไม่รู้ ฉันยังนั่งเหม่อลอยจนกระทั่ง "เหล้าขาวกลับบ้านได้แล้วเลิกเรียนแล้วนะ กลับบ้านกับฉันไม๊เดี๋ยวฉันไปส่ง" เสียงของลูกน้ำเรียกฉัน



"อืมๆขอบใจนะที่วันนี้เธอดีกับฉันทั้งวันเลยแต่ไม่เป็นไรหรอกน้ำฉันกลับเองได้"



"งั้นฉันกลับแล้วนะ บ๊ายบาย" ลูกน้ำยิ้มก่อนเดินออกจากห้องไป ฉันโบกมือก่อนจะหันไปมองนอกหน้าต่างเช่นเดิม



................................................





........................................





..................................... เวลาผ่านเท่าไหร่ไม่รู้ ฉันยังนั่งอยู่ที่เดิมโดยที่ไม่ได้ลุกไปไหน จนภารโรงของโรงเรียนจะมาปิดประตูห้อง "ฉันยังไม่อยากกลับบ้าน" ฉันคิดอย่างนี้วนไปวนมา และแล้วฉันก็เห็นห้องๆหนึ่งเปิดเอาไว้ มันคือห้องที่ฉันขีดเขียนคำด่าฝ้ายเอาไว้นี้เอง ฉันเดินเข้าไป นั่งที่โต๊ะตัวเดิม และฉันก็พบว่า มีข้อความประหลาดหนึ่งเขียนไว้ว่า

"มองก็ผิดด้วยแฮะคนเรา โกรธใครมาหนะเล่าให้ฟังมั้งซิ ตั้งใจเรียนด้วยนะอย่ามัวเขียนโต๊ะ" ฉันอ่านแล้วก็ยิ้มที่มุมปากเล็กๆ เพราะเจ้าของข้อความนั้น วาดรูปหน้าอาจารย์กำลังโมโหใหญ่เลย "ปัญญาอ่อนดีแท้ เอาหน่ะเขียนตอบเค้าซะหน่อย"ฉันหยิบ ยางลบ เอามาลบข้อความเก่าออกเหลือไว้แต่ข้อความแปลกหน้าแล้วเขียนข้อความใหม่ลงไปว่า "เพื่อนหน่ะ ใจร้ายหักหลังกันได้ลงคอ"

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

" เราจบกันแค่นี้แหละ " ฉันได้ แต่กัดฟันกร๊อด ๆ อยากโง่ทำไมหละเองช่วยไม่ได้ " เพื่อนที่ฉันรักมากกว่าใคร สุดท้ายกลับพูดว่า "อยากโง่ทำไมหละเองช่วยไม่ได้ " ฉันจะไม่ร้องไห้ 1 ของฉันแน่ฉันเข้มแข็งเสมอแหละก็ฉันคือเหล้าขาวนี่หน่า "เป็นอะไรหรอไปนะเหล้า เสียงของลูกน้ำ เหล้าขาวเด็กมอปลาย ฉันเป็นคนที่ใคร ๆ พากันอิจฉา ฉันมีพี่น้อง 3 คนฉันเป็นคนเล็กสุดมีพี่สาวกับพี่ชาย รวมทั้งด้านกีฬาและดนตรีด้วย จนตอนนี้เราอยู่มอ 5 แล้วฝ้ายยังเป็นคนที่ฉันรักมากที่สุด เป็นรุ่นพี่ที่โรงเรียนเค้าแก่กว่าฉัน 1 ปีเรารู้จักกันมาตั้งแต่ฉันมอ 1 เราสนิทกันมากพี่ปายเป็นพี่สาวที่ฉันรักมาก แต่เมื่อ 5 เดือนก่อนเราทะเลาะกันอย่างรุนแรงเช้าวันต่อมาฉันก็ได้ข่าวว่า พี่ปาย ฉันไม่อยากจะเชื่อพี่ปายที่ฉันรู้จัก ฉันไม่มาโรงเรียนเกือบ 3 เดือนหลังจากที่ฉันหายไป ฉันเป็นเด็กใจแตกหนีออกจากบ้าน และอีกมากมายสารพัดจนเพื่อน ๆ เลิกคบไปจนหมดจนวันนี้เองฉันถึงได้รู้ว่าสาเหตุทั้งหมดคือฝ้ายเพื่อนที่ฉันรักมากที่สุดหักหลังฉันตั้งแต่ยุให้ฉันกับพี่ปายแตกคอกัน แต่พอแหงนขึ้นไปฉันก็เห็น แต่หน้าของฝ้าย หลังจากนั้น เสียงกริ่งหมดคาบอะไรก็ไม่รู้ เป็นระบบแบบเดินเรียนนักเรียนทุกคนไม่มีโต๊ะประจำห้องเรียนทุกห้องใช้กันทั้งโรงเรียน ถามอะไรหน่อยได้ไม๊ " ทำไมนะหรอ เธอเป็นคนดีมากจริงๆ ฝ้ายบอกฉันเสมอว่า ฉันยังนั่งเหม่อลอยจนกระทั่ง กลับบ้านกับฉันไม๊เดี๋ยวฉันไปส่ง " บ๊ายบาย "ลูกน้ำยิ้มก่อนเดินออกจากห้องไป เวลาผ่านเท่าไหร่ไม่รู้ "ฉันยังไม่อยากกลับบ้าน " ฉันคิดอย่างนี้วนไปวนมา ฉันเดินเข้าไปนั่งที่โต๊ะตัวเดิมและฉันก็พบว่า โกรธใครมาหนะเล่าให้ฟังมั้งซิ ฉันอ่านแล้วก็ยิ้มที่มุมปากเล็ก ๆ เพราะเจ้าของข้อความนั้นวาดรูปหน้าอาจารย์กำลังโมโหใหญ่เลย "ปัญญาอ่อนดีแท้ ยางลบ "เพื่อนหน่ะใจร้ายหักหลังกันได้ลงคอ "

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

" ไอ้เพื่อนชั่ว ! ! ! ! ! ! ! !ฉันไม่เคยมีเพื่อนอย่างแกเราจบกันแค่นี้แหละ " เสียงฝ่ามือของฉันกระทบหน้าอดีตเพื่อนของฉันอย่างรุนแรงแต่ดูเหมือนฝ่ายตรงข้ามยังยิ้มเยาะอย่างสะใจฉันได้แต่กัดฟันกร๊อดๆ
" เหอะอยากโง่ทำไมหละเองช่วยไม่ได้ " ก่อนจะเดินจากไป



เพื่อนที่ดีที่สุดของฉันเพื่อนที่ฉันรักมากกว่าใครเพื่อนที่ฉันคิดว่าฉันและมันจะเป็นเพื่อนกันตลอดไปสุดท้ายกลับพูดว่า " อยากโง่ทำไมหละเองช่วยไม่ได้ " ฉันจะไม่ร้องไห้ฉันจะไม่เสียน้ำตาให้กับศัตรูหมายเลข 1ฉันเข้มแข็งเสมอแหละก็ฉันคือเหล้าขาวนี่หน่า



" เป็นอะไรหรอไปนะเหล้าเธอดูซึมมากเลยฉันว่าเธอไม่ต้องเข้าเรียนคาบนี้ก็ได้ให้เรานั่งเป็นเพื่อนไม๊ " เสียงของลูกน้ำคนที่ฉันเคยคิดว่าตอแหลที่สุดชอบมาทำดีกับฉันประจบประแจงเพราะว่าหวังอะไรจากฉันในวันที่เพื่อนๆหนีหายกันไปหมด



" ไม่เป็นไรหรอกน้ำฉันจะเข้าเรียนเรื่องแค่นี้คนอย่างเหล้าขาวไม่สะทกสะท้านใจเลยซักนิดเดียว " ฉันพูดพร้อมกับยิ้มให้กับลูกน้ำก่อนเดินเข้าห้องไป


ฉันเหล้าขาวเด็กมอปลายธรรมดาคนหนึ่งจะพิเสดกว่าคนอื่นหน่อยนึงคือฉันเป็นคนที่ใครๆพากันอิจฉาเนื่องจากบ้านของฉันพ่อแม่ฐานะดีเป็นคนในสังคมไฮโซฉันมีพี่น้อง 3 คนฉันเป็นคนเล็กสุดมีพี่สาวกับพี่ชายเรื่องการเรียนจึงไม่ให้น้อยหน้าใครฉันจึงต้องสอบให้ติดทอปเท็นของระดับเสมอรวมทั้งด้านกีฬาและดนตรีด้วยฉันเคยคิดว่าฉันเป็นคนที่มีความสุขที่สุดในโลก
ฝ้ายเพื่อนสนิทที่สุดของฉันเราเป็นเพื่อนกันตั้งแต่สมัยอนุบาลจนตอนนี้เราอยู่มอ 5 แล้วฝ้ายยังเป็นคนที่ฉันรักมากที่สุดแต่วันนี้เค้ากลับพูดคำที่ฉันไม่เคยคิดว่ามันจะมาจากปากเพื่อนที่ดีที่สุดของฉัน

พี่ปายเป็นรุ่นพี่ที่โรงเรียนเค้าแก่กว่าฉัน 1 . เรารู้จักกันมาตั้งแต่ฉันมอ 1 เราสนิทกันมากพี่ปายเป็นพี่สาวที่ฉันรักมากแต่เมื่อ 5 เดือนก่อนเราทะเลาะกันอย่างรุนแรงเช้าวันต่อมาฉันก็ได้ข่าวว่าพี่ปายฉันไม่อยากจะเชื่อพี่ปายที่ฉันรู้จักไม่เคยกินเหล้าเธอมีสติอยู่เสมอเธอดูเป็นผู้ใหญ่มากฉันไม่มาโรงเรียนเกือบ 3 เดือนหลังจากที่ฉันหายไปก็มีข่าวร้ายๆเกี่ยวกับฉันหลายๆอย่างบ้างก็ว่าบ้างก็ว่าฉันหนีเที่ยวทะเลาะกับพ่อแม่และอีกมากมายสารพัดจนเพื่อนๆเลิกคบไปจนหมดจนวันนี้เองฉันถึงได้รู้ว่าสาเหตุทั้งหมดคือฝ้ายเพื่อนที่ฉันรักมากที่สุดหักหลังฉันตั้งแต่ยุให้ฉันกับพี่ปายแตกคอกัน


ฉันมองออกไปนอกหน้าต่างแหงนหน้ามองขึ้นไปบนท้องฟ้าเพื่อกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ให้มันไหลออกจากตาแต่พอแหงนขึ้นไปฉันก็เห็นแต่หน้าของฝ้าย " ทำไมๆเธอถึงทำกับฉันแบบนี้ "



" เฮ้ย ! !มองอะไรเด๋วสวยหรอก " ข้อความปัญญาอ่อนที่ฉันเขียนลงไปบนโต๊ะเพื่อระบายอารมณ์โกรธพร้อมกับความเสียใจหลังจากนั้นฉันก้เขียนคำด่าไปอีกหลายๆคำลงบนโต๊ะ



" กริ๊งๆๆ " เสียงกริ่งหมดคาบอะไรก็ไม่รู้เพราะในสมองของฉันตอนนี้มันมึนไปหมดเสียงของอาจารย์ไม่ได้ดังกระทบหูเลยแม้แต่น้อย