“Jean, we’re leaving.” Claire’s voi

“Jean, we’re leaving.” Claire’s voice insipidly came from the carriage, carrying an indescribable emotion.

Jean coldly sheathed his sword. Without even a glance at Lashia’s limp body on the ground, he sat in place of the coachman, and whipped the horses to leave.

The carriage traveled slowly.

“You’re not afraid of Grandfather blaming you?” Claire’s low voice traveled out of the carriage to Jean’s ear. Her words didn’t sound even the slightest bit concerned.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

"ฌอง เรากำลังออกจากกัน" เสียงของ Claire insipidly มาจากการขนส่ง แบกอารมณ์พรรณนาฌองจ้างงานหุ้มดาบ ไม่ มีแม้แต่ทันทีที่ร่างกาย limp ของ Lashia บนพื้นดิน เขานั่งแทนชแมน และวิปม้าออกจากการขนส่งที่เดินทางช้า"คุณไม่กลัวโทษคุณปู่" เดินทางจากการขนส่งของ Jean หูเสียงต่ำของ Claire คำพูดของเธอไม่ได้เสียงแม้แต่นิดความกังวล

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

"ฌองเรากำลังจะออกจาก." เสียงของแคลร์ insipidly มาจากสายการบินถือเป็นอารมณ์สุดจะพรรณนา.

ฌองชาเปลือกดาบของเขา โดยไม่แม้แต่จะเหลือบร่างกายปวกเปียก Lashia บนพื้นดินที่เขานั่งอยู่ในสถานที่ของคนขับรถม้าและวิปปิ้งม้าที่จะออกจาก.

สายการบินเดินทางช้า.

"คุณไม่กลัวปู่โทษคุณ?" เสียงต่ำแคลร์เดินทางออกจาก สายการบินไปยังหูของฌอง คำพูดของเธอไม่ได้เสียงแม้แต่นิดกังวล