DEAL OR NO DEALOf course, for Washi

DEAL OR NO DEAL
Of course, for Washington, Iran already presents quite a challenge, even without having to satisfy Saudi demands for American toughness. Iran has bedeviled American policymakers for decades, but U.S.-Iranian relations today are especially complicated because Tehran seems wracked, once again, by the perennial battle between hard-liners and pragmatists for the soul of the Islamic Republic. Both camps seek regional hegemony for Iran. The hard-liners think the best way to get it is to drive the United States from the region and replace the anti-Iranian and pro-American governments of the Middle East with ones more sympathetic to Tehran. Iran's quest for a nuclear weapons capability has been only one part of that strategy. Iran has also employed a wide range of other instruments to advance the hard-liners' agenda, including terrorism and support for revolutionaries and insurgents who threaten U.S. interests in the Middle East.
Iranian pragmatists, on the other hand, argue that Iran can achieve regional hegemony by developing its economy and human capital and by embracing the modern, globalized world. From their perspective, endlessly fighting the United States only weakens Iran; it would be better for Iran to grow into a dominant power peacefully, as Germany did after World War II.
A deal between Iran and the West that prevents the Islamic Republic from developing nuclear weapons might encourage Tehran to focus on its own economic growth and convince it to rein in its efforts to destabilize the region. But it is at least as likely that Iran would see a nuclear deal as relieving the pressure on its economy -- the regime's Achilles' heel -- and thus enabling it to redouble its aggressive foreign designs. The latter scenario is certainly what the Israelis, the Saudis, and many of Washington's other Middle Eastern allies dread. They fear that an arms control agreement will lead to a U.S.-Iranian détente that will leave them to face Iran's aggression on their own.
Iran's supreme leader, Ayatollah Ali Khamenei, also worries about the potential effects of a nuclear deal, although for different reasons. He has long agonized over the seductive influence of American culture and fears that a constructive relationship between the United States and Iran would subvert the theocratic state and taint Iran's revolutionary image in the Muslim world. He has found more value in leading the rejectionist pack than in joining the global order. Even if a nuclear deal emerged that interested him, he might feel that the only way to placate the hard-liners he relies on would be to assure them that the agreement would not otherwise moderate Iranian foreign policy. He might even try to secure their grudging acceptance of such a deal by promising them a freer hand to make mischief abroad.
Consequently, it seems premature to assume that a nuclear accord with Iran will mean the end of Iranian regional aggression. But the history of the region strongly suggests that the United States is the state best able to limit Iran's aggressive efforts to overturn the regional status quo. Claims of Iranian irrationality notwithstanding, the Islamic Republic has always demonstrated an unmistakable respect for American power. The Iranians are generally careful not to cross explicit American redlines. They sometimes challenge and probe U.S. prohibitions, but when they meet resistance, they usually step back, fearful of how Washington might react. Iran, for example, has never kicked out the UN inspectors who monitor its nuclear program, and it has never shipped its most lethal weapons to Iraqi Shiite militias or Hezbollah. There are a small number of exceptions to this pattern, but they have typically proved the rule: the Iranians have crossed American redlines only when they have misjudged their exact position or perceived correctly that they were not truly red.
Tehran has no such respect for its regional adversaries, whom the Iranians regard with contempt. The feelings are mutual, and thus without the United States there to deter Iran and intercede on behalf of U.S. allies, there is a high probability of regional crises that could escalate in unpredictable ways and threaten American interests, especially the price of oil.
The challenge for the United States, then, is to find a way to negotiate an end to Iran's nuclear ambitions while restraining Tehran's regional ambitions. To find the right mix of détente and containment, Washington must restore its allies' confidence in its willingness and ability to protect their security. The interim nuclear agreement with Iran has fueled concerns in Arab capitals and Israel that arms control diplomacy might bring Iran and the United States into a regional embrace. That prospect might seem comical given the legacy of mistrust between Washington and Tehran, but it is taken all too seriously in Arab royal palaces and chancelleries, and in Tel Aviv. Perhaps the best way to shore up U.S. allies' faith in Wash

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

จัดการหรือจัดการไม่แน่นอน สำหรับวอชิงตัน อิหร่านแล้วนำเสนอค่อนข้างท้าทาย แม้ไม่ มีการตอบสนองความต้องการความเหนียวอเมริกันซา อิหร่านมี bedeviled อเมริกันผู้กำหนดนโยบายสำหรับทศวรรษที่ผ่านมา แต่ความสัมพันธ์สหรัฐอิหร่านวันนี้มีความซับซ้อนโดยเฉพาะอย่างยิ่ง เพราะดูเหมือนว่าเตหะราน wracked อีกครั้ง จากการต่อสู้ที่ยืนต้นระหว่าง hard-liners และ pragmatists สำหรับจิตวิญญาณของสาธารณรัฐอิสลาม ทั้งสองค่ายแสวงหาชิงภูมิภาคสำหรับอิหร่าน Hard-liners คิดว่า จะได้รับการ ขับไทยจากภูมิภาค และแทนรัฐบาลต่อต้านอิหร่าน และสหรัฐอเมริกาอาชีพของตะวันออกกลาง ด้วยคนนะค่ะสงสารสู่เตหราน ของอิหร่านในการแสวงหาความสามารถอาวุธนิวเคลียร์ได้เพียงส่วนหนึ่งของกลยุทธ์ที่ อิหร่านยังได้ว่าจ้างหลากหลายของเครื่องมืออื่น ๆ เลื่อนระเบียบวาระการประชุมของ hard-liners รวมถึงการก่อการร้ายและสนับสนุนการปฏิวัติและพวกก่อการร้ายที่คุกคามผลประโยชน์ของสหรัฐในตะวันออกกลางPragmatists อิหร่าน คง เถียงว่า อิหร่านสามารถบรรลุชิงระดับภูมิภาค โดยการพัฒนาของเศรษฐกิจและทุนมนุษย์ และโอบกอดโลกโลกา ทันสมัย จากมุมมองของพวกเขา ทิวต่อสู้ไทยเฉพาะงเรื่อย ๆ อิหร่าน มันจะดีกว่าสำหรับอิหร่านจะเติบโตเป็นกำลังหลักอย่างสงบ ตามที่เยอรมนีหลังสงครามโลกการจัดการระหว่างอิหร่านและตะวันตกที่ทำให้สาธารณรัฐอิสลามอิหร่านพัฒนาอาวุธนิวเคลียร์ให้เตหะรานเพื่อเน้นการเติบโตทางเศรษฐกิจของตนเอง และชักจูงให้บังเหียนในความพยายามที่จะขาดเสถียรภาพในภูมิภาค แต่ก็น้อยที่เป็นแนวโน้มว่า อิหร่านจะเห็นข้อตกลงนิวเคลียร์บรรเทาแรงกดดันของเศรษฐกิจ -ของระบอบการปกครองการจุด'อ่อน - และดังนั้นจึง ทำการ redouble ออกต่างประเทศแบบก้าวร้าว สถานการณ์หลังเป็นสิ่งที่อิสราเอล Saudis ที่ และพันธมิตรตะวันออกกลางอื่น ๆ ในวอชิงตันมากมายกลัว พวกเขากลัวว่า ข้อตกลงการควบคุมอาวุธที่จะนำไปสู่ détente สหรัฐอิหร่านที่จะทำให้พวกเขาต้องเผชิญการรุกรานของอิหร่านเองผู้นำสูงสุดของอิหร่าน เมื่ออาลีคาเมเนอี ยังกังวลเกี่ยวกับผลกระทบที่อาจเกิดขึ้นของข้อตกลงนิวเคลียร์ แม้ว่าเหตุผลที่แตกต่าง นอกจากนี้เขายาวมี agonized เหนืออิทธิพลมีเสน่ห์ของวัฒนธรรมอเมริกันและกลัวว่า ความสัมพันธ์ที่สร้างสรรค์ระหว่างสหรัฐและอิหร่านจะ subvert สถานะ theocratic และ taint ภาพปฏิวัติของอิหร่านในโลกมุสลิม เขาได้พบค่าในนำแพ rejectionist กว่าเข้าร่วมสั่งซื้อทั่วโลก แม้ว่าเกิดข้อตกลงนิวเคลียร์ ที่สนใจเขา เขาอาจรู้สึกว่า วิธีเดียวที่จะหยุดยิง hard-liners ที่เขาพึ่งจะมั่นใจว่า ข้อตกลงจะมิฉะนั้นปานกลางนโยบายต่างประเทศอิหร่าน เขาอาจพยายามปลอดภัยได้รับ grudging ของการจัดการ โดยสัญญานั้นมือทรงให้ร้ายในต่างประเทศดังนั้น เหมือนแก่ก่อนวัยการสมมติว่า แอคคอร์ดนิวเคลียร์กับอิหร่านจะหมายถึง จุดสิ้นสุดของอิหร่านรุกรานภูมิภาค แต่ประวัติศาสตร์ของภูมิภาคแสดงให้เห็นว่า สหรัฐอเมริกาเป็นรัฐที่ดีที่สุดสามารถจำกัดความสูงของอิหร่านสภาพภูมิภาคเพื่อ เรียกร้องอิหร่าน irrationality แม้ สาธารณรัฐอิสลามได้เสมอแสดงการเคารพแน่แท้ไฟอเมริกัน โลกทัศน์ที่ระมัดระวังโดยทั่วไปไม่ได้ข้ามอเมริกันชัดเจน redlines พวกเขาท้าทาย และโพรบสหรัฐข้อห้ามบางครั้ง แต่กับความต้านทาน พวกเขามักจะก้าวกลับ กลัวว่าวอชิงตันอาจตอบสนอง อิหร่าน เช่น ไม่มีเตะที่ออก UN ตรวจสอบผู้ตรวจสอบโครงการนิวเคลียร์ และไม่ได้ส่งอาวุธร้ายแรงที่สุดของอิรักชีอะห์หรือฮิ มีจำนวนเล็ก ๆ ของการยกเว้นรูปแบบนี้ แต่พวกเขาจะได้พิสูจน์กฎ: โลกทัศน์ที่ได้ข้ามอเมริกัน redlines เท่านั้น เมื่อพวกเขามี misjudged ตำแหน่งที่แน่นอน หรือรับรู้อย่างถูกต้องว่า พวกเขาไม่ได้สีแดงอย่างแท้จริงเตหะรานมีไม่ความเคารพดังกล่าวของศัตรูระดับภูมิภาค ที่โลกทัศน์ในเรื่อง ด้วยความดูถูกดูหมิ่น ความรู้สึกร่วมกัน และดังนั้น โดยสหรัฐอเมริกามีการขัดขวางอิหร่าน และอธิษฐานในนามของพันธมิตรสหรัฐอเมริกา มีความสูงน่าวิกฤตในภูมิภาคที่สามารถเลื่อนระดับด้วยวิธีที่คาดไม่ถึง และคุกคามผลประโยชน์ของอเมริกัน โดยเฉพาะอย่างยิ่งราคาน้ำมันความท้าทายสำหรับสหรัฐอเมริกา แล้ว จะหาทางเจรจายุติการทะเยอทะยานนิวเคลียร์ของอิหร่านในขณะที่การยับยั้งความทะเยอทะยานระดับภูมิภาคของเตหะราน หาผสมขวา détente และบรรจุ วอชิงตันต้องคืนของพันธมิตรความมั่นใจในความตั้งใจและความสามารถในการรักษาความปลอดภัยของพวกเขา ข้อตกลงนิวเคลียร์ระหว่างอิหร่านกับมีเชื้อความกังวลในเมืองอาหรับและอิสราเอลที่แขนควบคุมทูตอาจนำอิหร่านและไทยกอดภูมิภาค ลูกค้าที่ดูเหมือนตลกรับมรดกของ mistrust วอชิงตันและเตหะราน แต่มีดำเนินการทั้งหมดอย่างจริงจังเกินไป ในพระบรมมหาราชวังอาหรับและ chancelleries และ ใน Tel Aviv บางทีทางฝั่งขึ้นความเชื่อของพันธมิตรสหรัฐในซัก

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ตกลงหรือไม่ตกลงแน่นอนวอชิงตันอิหร่านแล้วนำเสนอค่อนข้างท้าทายได้โดยไม่ต้องมีการตอบสนองความต้องการซาอุดีอาระเบียเหนียวอเมริกัน อิหร่านได้กำหนดนโยบายเจ้ากรรมนายเวรอเมริกันมานานหลายทศวรรษ แต่สหรัฐอิหร่านในวันนี้ความสัมพันธ์ที่มีความซับซ้อนอย่างยิ่งเพราะดูเหมือนว่าเตหะรานทรมานอีกครั้งหนึ่งโดยการต่อสู้ระหว่างยืนต้นสมุทรหนักและปฏิบัติสำหรับจิตวิญญาณของสาธารณรัฐอิสลาม ทั้งสองค่ายแสวงหาอำนาจในระดับภูมิภาคสำหรับอิหร่าน สมุทรยากคิดว่าวิธีที่ดีที่สุดที่จะได้รับก็คือการผลักดันประเทศสหรัฐอเมริกาจากภูมิภาคและแทนที่รัฐบาลต่อต้านอิหร่านและโปรชาวอเมริกันในตะวันออกกลางกับคนที่เห็นอกเห็นใจมากขึ้นในกรุงเตหะราน การแสวงหาของอิหร่านสำหรับความสามารถในการสร้างอาวุธนิวเคลียร์ได้รับเพียงส่วนหนึ่งของกลยุทธ์ที่ อิหร่านได้ยังใช้ความหลากหลายของเครื่องมืออื่น ๆ ที่จะก้าวไปสมุทรยากวาระการประชุมรวมทั้งการก่อการร้ายและการสนับสนุนสำหรับการปฎิวัติและพวกก่อการร้ายที่เป็นภัยคุกคามต่อผลประโยชน์ของสหรัฐในตะวันออกกลาง.
อิหร่านปฏิบัติในมืออื่น ๆ ที่ยืนยันว่าอิหร่านจะประสบความสำเร็จในระดับภูมิภาค อำนาจโดยการพัฒนาเศรษฐกิจและทุนมนุษย์และกอดทันสมัยโลกยุคโลกาภิวัตน์ จากมุมมองของพวกเขาอย่างไม่มีที่สิ้นสุดการต่อสู้สหรัฐอเมริกาเท่านั้นอ่อนอิหร่าน; มันจะดีกว่าสำหรับอิหร่านที่จะเติบโตเป็นพลังที่โดดเด่นอย่างสงบขณะที่เยอรมนีได้หลังจากสงครามโลกครั้งที่สอง.
การจัดการระหว่างอิหร่านและตะวันตกที่ป้องกันไม่ให้สาธารณรัฐอิสลามจากการพัฒนาอาวุธนิวเคลียร์อาจกระตุ้นให้เตหะรานที่จะมุ่งเน้นการเติบโตทางเศรษฐกิจของตัวเองและโน้มน้าว มันจะบังเหียนในความพยายามที่จะทำให้ไม่มั่นคงในภูมิภาค แต่มันก็เป็นอย่างน้อยเป็นไปได้ว่าอิหร่านจะเห็นข้อตกลงนิวเคลียร์บรรเทาความดันในเศรษฐกิจของประเทศ - ส้นเท้าของระบอบการปกครองจุดอ่อน '- และจึงทำให้มันทวีออกแบบต่างประเทศเชิงรุก สถานการณ์หลังเป็นแน่นอนสิ่งที่อิสราเอล, ซาอุดิอาระเบียและอีกหลายแห่งวอชิงตันพันธมิตรอื่น ๆ กลางตะวันออกกลัว พวกเขากลัวว่าข้อตกลงการควบคุมอาวุธจะนำไปสู่détenteสหรัฐอิหร่านที่จะปล่อยให้พวกเขาที่จะเผชิญกับการรุกรานของอิหร่านด้วยตัวเอง.
ผู้นำสูงสุดของอิหร่าน Ayatollah Ali Khamenei ยังกังวลเกี่ยวกับผลกระทบที่อาจเกิดขึ้นของข้อตกลงนิวเคลียร์ แต่สำหรับเหตุผลที่แตกต่างกัน . เขาได้ทุกข์ทรมานนานอิทธิพลเสน่ห์ของวัฒนธรรมอเมริกันและความกลัวว่ามีความสัมพันธ์ที่สร้างสรรค์ระหว่างสหรัฐอเมริกาและอิหร่านจะล้มล้างรัฐ theocratic และทำให้เสียภาพการปฏิวัติของอิหร่านในโลกมุสลิม เขาได้พบค่ามากขึ้นในการเป็นผู้นำแพ็ค Rejectionist กว่าในการเข้าร่วมการสั่งซื้อทั่วโลก แม้ว่าข้อตกลงนิวเคลียร์โผล่ออกมาว่าสนใจเขาเขาอาจจะรู้สึกว่าวิธีเดียวที่จะปิดปากสมุทรยากที่เขาอาศัยจะมั่นใจได้ว่าข้อตกลงที่จะไม่เป็นอย่างอื่นในระดับปานกลางนโยบายต่างประเทศของอิหร่าน เขาอาจพยายามที่จะรักษาความปลอดภัยของพวกเขาได้รับการยอมรับนับถือของข้อตกลงดังกล่าวโดยสัญญาว่าพวกเขามืออิสระเพื่อให้ความชั่วร้ายในต่างประเทศ.
ดังนั้นจึงดูเหมือนว่าก่อนวัยอันควรที่จะคิดว่าข้อตกลงนิวเคลียร์กับอิหร่านจะหมายถึงการสิ้นสุดของการรุกรานภูมิภาคอิหร่าน แต่ประวัติศาสตร์ของภูมิภาคอย่างมากแสดงให้เห็นว่าสหรัฐอเมริกาเป็นรัฐที่ดีที่สุดสามารถที่จะ จำกัด การความพยายามของอิหร่านในเชิงรุกที่จะคว่ำสถานะเดิมในระดับภูมิภาค เหตุผลของการเรียกร้องอิหร่านอย่างไรก็ตามสาธารณรัฐอิสลามได้แสดงให้เห็นเสมอเคารพแน่แท้สำหรับการใช้พลังงานอเมริกัน ชาวอิหร่านโดยทั่วไปมักจะระมัดระวังไม่ให้ข้าม redlines อเมริกันอย่างชัดเจน บางครั้งพวกเขาท้าทายและสอบสวนหวงห้ามสหรัฐ แต่เมื่อพวกเขาพบกับการต่อต้านพวกเขามักจะย้อนกลับไปกลัวว่าวอชิงตันอาจจะตอบสนอง อิหร่านเช่นไม่เคยเตะออกจากผู้ตรวจการของสหประชาชาติที่ตรวจสอบโครงการนิวเคลียร์ของตนและมันไม่เคยส่งอาวุธที่ร้ายแรงที่สุดในการ militias ไอท์อิรักหรือบุปผชาติ . ชาวอิหร่านได้ข้ามอเมริกัน redlines เฉพาะเมื่อพวกเขาได้ผิดตำแหน่งที่แน่นอนของพวกเขาหรือการรับรู้อย่างถูกต้องว่าพวกเขาไม่แดงอย่างแท้จริงมีจำนวนเล็ก ๆ ของข้อยกเว้นรูปแบบนี้
แต่พวกเขาได้พิสูจน์ให้เห็นโดยทั่วไปกฎมีเตหะรานไม่มีความเคารพดังกล่าวของฝ่ายตรงข้ามภูมิภาคซึ่งอิหร่านว่าด้วยความชิงชัง ความรู้สึกที่มีร่วมกันและทำให้โดยไม่ต้องสหรัฐอเมริกามีเพื่อยับยั้งอิหร่านและขอร้องในนามของพันธมิตรของสหรัฐมีความน่าจะเป็นสูงของวิกฤตในภูมิภาคที่อาจบานปลายในรูปแบบที่ไม่แน่นอนและเป็นภัยคุกคามต่อผลประโยชน์ของสหรัฐอเมริกาโดยเฉพาะอย่างยิ่งราคาน้ำมัน.
ความท้าทาย สำหรับประเทศสหรัฐอเมริกานั้นคือการหาวิธีที่จะเจรจาให้ยุติการความทะเยอทะยานนิวเคลียร์ของอิหร่านในขณะที่การควบคุมความทะเยอทะยานภูมิภาคเตหะราน เพื่อหาส่วนผสมที่เหมาะสมของdétenteและบรรจุวอชิงตันจะต้องฟื้นฟูความเชื่อมั่นของพันธมิตรในความตั้งใจและความสามารถในการป้องกันความปลอดภัยของพวกเขา ข้อตกลงระหว่างกาลนิวเคลียร์กับอิหร่านมีเชื้อเพลิงความกังวลในเมืองหลวงอาหรับและอิสราเอลที่การเจรจาต่อรองการควบคุมอาวุธอาจทำให้อิหร่านและสหรัฐอเมริกาเข้ามาในอ้อมกอดในระดับภูมิภาค โอกาสที่อาจจะดูตลกที่ได้รับมรดกของความไม่ไว้วางใจระหว่างวอชิงตันและเตหะราน แต่ก็ถูกนำตัวทั้งหมดอย่างจริงจังเกินไปในพระราชวังอาหรับและ chancelleries และในเทลอาวี บางทีอาจจะเป็นวิธีที่ดีที่สุดที่จะขึ้นฝั่งศรัทธาพันธมิตรของสหรัฐในการล้าง