One of the main criteria adopted in

One of the main criteria adopted in the traditional theoretical and clinical approach to specific learning disorders (SLDs)
and intellectual disabilities (ID) is an overall measure of intelligence, typically the Full-Scale Intelligence Quotient (FSIQ). A
classical criterion for diagnosing ID is an IQ below 70 associated with severe adaptive problems and onset in developmental
age, while for SLD it is a discrepancy between a high FSIQ (or an average intelligence) and poor academic performance
(American Psychiatric Association, 2000). In Italy, for example, a diagnosis of ID currently requires a FSIQ below 70, whereas a diagnosis of SLD is typically used for cases with a FSIQ above 85 associated with a clear discrepancy between this high FSIQ and a low achievement at school (Istituto superiore di sanita` , 2011). This approach has recently been questioned for a number of reasons. For a start, children with a borderline intellectual functioning (Alloway, 2010) are left in an undefined, often residual category. The FSIQ may be too generic and lose important information about a child’s intellectual level in clinical populations (e.g. Fiorello et al., 2007). As a consequence, a program of intervention for a given child cannot be supported by a comparison between their intellectual strengths and weaknesses (Ferrer, Shaywitz, Holahan, Marchione, &Shaywitz, 2010; Hale, Fiorello, Kavanagh, Holdnack, & Aloe, 2007; Tanaka et al., 2011). These problems help to explain why the DSM-5 (American Psychiatric Association, 2013) omits any reference to the discrepancy between IQ and achievement, only mentioning academic difficulties not explained by an intellectual disability (see also Tannock, 2013).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

หนึ่งในเงื่อนไขหลักที่นำมาใช้ในแนวทางดั้งเดิมของคลินิก และทฤษฎีการเรียนรู้เฉพาะโรค (SLDs)
และพิการทางปัญญา (ID) เป็นการวัดโดยรวมของปัญญา โดยทั่วไปการ Full-Scale ระดับเชาวน์ปัญญา (FSIQ) A
คลาสสิกเกณฑ์สำหรับวินิจฉัย ID จะมี IQ ต่ำกว่า 70 ที่เชื่อมโยงกับปัญหารุนแรงแบบอะแดปทีฟและเริ่มมีอาการในพัฒนา
อายุ ในขณะที่สำหรับทักษะด้าน ความขัดแย้งระหว่าง FSIQ สูง (หรือมีปัญญาเฉลี่ย) และผลการศึกษาดี
(จิตแพทย์สมาคมอเมริกัน 2000) ในอิตาลี ตัวอย่าง การวินิจฉัยของรหัสในขณะนี้ต้อง FSIQ ด้านล่าง 70 ในขณะที่โดยปกติจะใช้วินิจฉัยของทักษะด้านกรณีที่มี FSIQ เหนือ 85 ที่เกี่ยวข้องกับความขัดแย้งที่ชัดเจนระหว่างนี้ FSIQ สูงและผลสัมฤทธิ์ต่ำในโรงเรียน (ซานิตาดี superiore Istituto', 2011) เมื่อเร็ว ๆ นี้มีการสอบสวนวิธีการนี้สำหรับจำนวนของเหตุผล สำหรับการเริ่มต้น ทิ้งเด็กเป็นเส้นขอบทางปัญญาทำงาน (Alloway, 2010) ในการไม่ได้กำหนดไว้ ประเภทที่มักจะเหลืออยู่ FSIQ อาจจะกว้างเกินไป และสูญเสียข้อมูลที่สำคัญเกี่ยวกับระดับปัญญาของเด็กในกลุ่มประชากรทางคลินิก (เช่น Fiorello และ al., 2007) ผล การขัดจังหวะโดยให้เด็กไม่ได้รับการสนับสนุน โดยการเปรียบเทียบระหว่างของปัญญาจุดแข็งและจุดอ่อน (Ferrer, Shaywitz, Holahan, Marchione, &Shaywitz, 2010 ช่อง Fiorello &คาวานอจห์ Holdnack น้ำว่าน 2007 ทานากะ et al., 2011) ปัญหาเหล่านี้ช่วยอธิบายทำไม DSM-5 (จิตแพทย์สมาคมอเมริกัน 2013) ละเว้นการอ้างอิงใด ๆ ถึงความแตกต่างระหว่าง IQ และความสำเร็จ ไม่อธิบายความพิการทางปัญญาเป็นปัญหาทางวิชาการที่กล่าวถึงเท่านั้น (ดู Tannock, 2013)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

หนึ่งในเกณฑ์หลักที่ใช้ในแบบดั้งเดิม และวิธีการทางทฤษฎีของการเรียนรู้ที่เฉพาะเจาะจง ( slds )
) และความบกพร่องทางสติปัญญา ( ID ) เป็นวัดโดยรวมของปัญญา โดยทั่วไปแล้วเต็มระดับไอคิว ( fsiq ) เป็นเกณฑ์การวินิจฉัยโรค ID
คลาสสิกคือ IQ ด้านล่าง 70 ที่เกี่ยวข้องกับปัญหาและอาการรุนแรงแบบในการพัฒนา
อายุในขณะที่สำหรับเพื่อมันคือความขัดแย้งระหว่าง fsiq สูง ( หรือสติปัญญาเฉลี่ย ) และผลการเรียนไม่ดี
( อเมริกันสมาคมจิตแพทย์ , 2000 ) ในประเทศอิตาลี ตัวอย่างเช่น การวินิจฉัยโรคของ ID ในปัจจุบันต้อง fsiq ด้านล่าง 70 ,ส่วนการวินิจฉัยของ SLD มักจะใช้สำหรับกรณีกับ fsiq 85 ที่เกี่ยวข้องกับความแตกต่างที่ชัดเจนระหว่างสูงและต่ำ fsiq เรียนที่โรงเรียน ( istituto ซูเปริอ ร่ ดิ ซานิตา ` , 2011 ) วิธีการนี้เพิ่งได้รับการถามสำหรับจำนวนของเหตุผล สำหรับการเริ่มต้น , เด็กกับเส้นเขตแดนทางการทำงาน ( อัลโลเวย์ , 2010 ) ที่เหลือใน undefined ,ประเภทมักจะหลงเหลืออยู่บ้าง การ fsiq อาจจะเกินไปทั่วไปและสูญเสียข้อมูลที่สำคัญเกี่ยวกับเด็กทางปัญญาในระดับประชากรทางคลินิก ( เช่น ฟีออเรลโล่ et al . , 2007 ) ผลที่ตามมา , โปรแกรมการแทรกแซงเพื่อให้เด็กไม่สามารถได้รับการสนับสนุนโดยการเปรียบเทียบจุดแข็งและจุดอ่อนทางปัญญา ( Ferrer , shaywitz holahan ตัวยามาก , , , shaywitz & 2010 ; ฟีออเรลโล่ , เฮลholdnack & Kavanagh , , ว่านหางจระเข้ , 2007 ; ทานากะ et al . , 2011 ) ปัญหาเหล่านี้ช่วยอธิบายว่าทำไม dsm-5 ( อเมริกันสมาคมจิตแพทย์ , 2013 ) ละเว้นการอ้างอิงใด ๆถึงความแตกต่างระหว่าง IQ และผลสัมฤทธิ์ทางการเรียน วิชาการ อธิบายไม่เพียงพูดถึงปัญหาโดยมีความพิการทางสติปัญญา ( ดู tannock 2013 )