He raised shocked eyes she was not

He raised shocked eyes she was not the sort of person to make jokes like this! Then he chose to laugh: a pinkish wet slit appeared across his white crinkled face; his eyes positively begged her to laugh, otherwise he might lose some money. She remained grave, looking at him. stopped laughing and said: "You want to go up now?" returning to the familiarity, the comradeship, of the country where no questions are asked, on which (and he knew it) she depended completely She went up to sit in her wicker chair. But it was not the same. Her husband had searched her out. (The world had searched her out.) The pressures were on her. She was here with his connivance. He might walk in at any moment, here, into Room 19. She imagined the report from the detective agency A woman calling herself Mrs. Jones, fitting the description of your wife (et cetera, et cetera, et cetera), stays alone all day in Room No. 19. She insists on this room, waits for it if it is en- gaged. As far as the proprietor knows, she receives no visitors there, male or female." A report something on these lines must have received. Well, of course he was right: things couldn't go on like this He had put an end to it all simply by sending the detective after She tried to shrink herself back into the shelter of the room,

snail pecked out of its shell and trying to squirm back. But the peace of the room had gone. She was trying conscio to revive it, trying to let go into the dark creative trance (or whatever it was) that she had found there. It was no use she craved for it, she was as ill as a suddenly deprived ad Several times she returned to the room, to look for hers there, but instead she found the unnamed spirit of restlessness, a pricking fevered hunger for movement, an irritable self-con- sciousness that made her brain feel as if it had coloured lights going on and off inside it. Instead of the soft dark that had been air, were now waiting for her demons that made her dash blindly about, muttering words of hate; she was impelling herself from point to point like a moth dashing itself against a windowpane, sliding to the bottom, fluttering off on broken wings, then crashing into the invisible barrier again. And again and again. Soon she was exhausted, and she told Fred that for a while she would not be needing the room, she was going on holiday. Home she went, to the big white house by the river The middle of a weekday, and she felt guilty at returning to her own home when not expected. She stood unseen, looking in at the kitchen window. Mrs. Parkes, wearing a discarded foral overall of Susan's, was stooping to slide something into the oven Sophie, arms folded, was leaning her back against a cupboard and laughing at some joke made by a girl not seen before by Susan a dark foreign girl, Sophie's visitor. In an armchair Molly, one of the twins, lay curled, sucking her thumb and watching the grownups. She must have some sickness, to be kept from school. The child's listless face, the dark circles under her eyes, hurt Susan Molly was looking at the three grownups working and talking in exactly the same way Susan looked at the four through the kitchen window: she was remote, shut off from them. But then, just as Susan imagined herself going in, picking up the little girl, and sitting in an armchair with her, stroking her probably heated forehead, Sophie did just that: she had been standing on one leg, the other knee flexed, its foot set against the wall. Now she let her foot in its ribbon-tied red shoe slide down the wall, stood solid on two feet, clapping her hands be- fore and behind her, and sang a couple of lines in German, so that the child lifted her heavy eyes at her and began to smile

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เขายกตกใจตาเธอก็ไม่ได้จัดเรียงของบุคคลที่จะทำให้เรื่องตลกเช่นนี้ แล้วเขาเลือกที่จะหัวเราะ: ชมพูเปียกร่องปรากฏทั่วหน้าหงิกของเขาขาว ตาของเขาบวกขอร้องเธอหัวเราะ มิฉะนั้น เขาอาจสูญเสียการเงิน เธอยังคงหลุมฝังศพ เขา หยุดหัวเราะ และกล่าวว่า: "คุณต้องไปถึงตอนนี้" คุ้นเคย comradeship ของประเทศที่ไม่มีคำถามจะถาม ที่ (และเขารู้) เธอขึ้นกับทั้งหมดเธอก็ขึ้นไปนั่งในเก้าอี้หวายของเธอ แต่มันก็ไม่เหมือนกัน สามีค้นเธอออก (โลกค้นเธอออก) ความกดดันอยู่บนเธอ เธออยู่ที่นี่กับ connivance ของเขา เขาอาจเดินในเวลาใด ๆ ที่นี่ เป็น 19 ห้อง เธอคิดรายงานจากหน่วยงานนักสืบที่เป็นผู้หญิงที่เรียกตัวเองนางโจนส์ คำอธิบายของภรรยาของคุณที่เหมาะสม (et cetera, et cetera, et cetera), อยู่คนเดียวทุกวันในห้องพักเลขที่ 19 เธอยืนยันในห้องนี้ รอมันถ้าเป็น en-gaged เท่าที่รู้เจ้า เธอไม่ชมมี ชาย หรือหญิงรับ" รายงานบางอย่างบนบรรทัดเหล่านี้ต้องได้รับ ดี ของหลักสูตรได้: สิ่งที่ไม่สามารถไปบนเช่นนี้เขาก็หมดสิ้นไปมันทั้งหมดเพียงแค่ส่งนักสืบที่หลังจากเธอพยายามหดตัวกลับเข้ากำบังของห้องหอยทาก pecked จากเปลือก และพยายามกลับมาขยุกขยิก แต่ความสงบของห้องหายไปไหน เธอพยายาม conscio ฟื้นฟู พยายามที่จะให้เข้าไปมึนงงความคิดสร้างสรรค์เข้ม (หรือสิ่ง) ที่เธอได้พบมีการ มันก็ใช้ไม่กระตุก เธอเป็นป่วยเป็นโฆษณาที่สภาพอนาถก็หลายครั้งก็กลับมาห้องพัก หาเธอมี แต่แทน ที่เธอพบจิตวิญญาณของความร้อนรน สะกิดที่ชื่อ fevered ความหิวสำหรับการเคลื่อนไหว การแปรปรวนตั้ง-con-sciousness ที่ทำให้สมองของเธอรู้สึกว่ามันมีสี ไฟไปเปิด และปิดภายใน แทนที่เคยอากาศ ถูก...นุ่มตอนนี้รอเธอปีศาจที่ทำให้เธอรีบสุ่มสี่สุ่มห้าเกี่ยวกับ muttering คำ เกลียด เธอคือ impelling จุดเช่นผีเสื้อห้าวเองกับ windowpane เลื่อนไปด้านล่าง กระพือปิดบนปีกหัก แล้วกระแทกกำแพงล่องหนอีกตัวเอง และอีกครั้ง และอีกครั้ง เร็ว ๆ นี้ เธอหมด และเธอบอกเฟร็ดที่ ครู่เธอจะไม่ต้องห้อง เธอกำลังในวันหยุด บ้านเธอ ไป บ้านสีขาวขนาดใหญ่ริมแม่น้ำกลางวัน และเธอรู้สึกผิดที่กลับไปบ้านของเธอเองเมื่อไม่คาดหวัง เธอยืนมองไม่เห็น มองในที่หน้าต่างห้องครัว นางคส์ สวมใส่โดยรวมแบบ foral ทิ้งของของซูซาน ถูก stooping ไปยังภาพนิ่งบางสิ่งลงในเตาโซฟี แขนพับ พิงหลังของเธอมีตู้ และหัวเราะที่บางเรื่องตลกที่ทำ โดยผู้หญิงไม่เห็นมาก่อน โดยซูซานผู้หญิงต่างประเทศมืด ผู้เข้าชมของโซฟี ในเก้าอี้มอลลี่ ฝาแฝด อย่างใดอย่างหนึ่งวางม้วนงอ ดูดหัวแม่มือ และดูการสังสรรค์ เธอต้องมีโรคบางอย่าง ที่จะเก็บจากโรงเรียน ใบหน้าของเด็ก listless คล้ำใต้ดวงตาของเธอ เจ็บซูซานมอลลี่กำลังมองผู้ใหญ่สามทำงาน และพูดตรงแบบเดียวกับซูซานมองผ่านหน้าต่างห้องครัวสี่: เธอเป็นระยะไกล ปิดจากพวกเขา แต่แล้ว เช่นเดียวกับซูซานจินตนาการตัวเองไปใน หยิบสาวน้อย และนั่งอยู่ในเก้าอี้กับเธอ ลูบเธอคงอุ่นหน้าผาก โซฟีไม่เพียงแค่นั้น: เธอได้รับการยืนบนขาข้างหนึ่ง อื่น ๆ เข่าเกร็ง เท้าของมันกับผนัง ตอนนี้เธอให้ เท้าของเธอในภาพนิ่งการผูกริบบิ้นสีแดงรองเท้าลงผนัง ยืนแข็ง บนสอง เท้า ปรบมือข้างหน้าให้มือของเธอ และเธอ และร้องสองบรรทัดในเยอรมัน เพื่อให้เด็กยกขึ้นดวงตาของเธอหนักที่เธอ และเริ่มที่จะยิ้ม

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เขายกตาตกใจเธอไม่ได้เป็นคนที่จะทำให้เรื่องตลกเช่นนี้! จากนั้นเขาก็เลือกที่จะหัวเราะ: ร่องเปียกสีชมพูปรากฏทั่วใบหน้าหงิกสีขาวของเขา; ดวงตาของเขาบวกขอร้องเธอจะหัวเราะมิฉะนั้นเขาอาจสูญเสียเงิน เธอยังคงอยู่ในหลุมฝังศพมองไปที่เขา หยุดหัวเราะและกล่าวว่า "คุณต้องการที่จะไปขึ้นในขณะนี้" กลับไปที่คุ้นเคย, มิตรภาพที่ของประเทศที่ไม่มีคำถามที่ถูกถามเกี่ยวกับการที่ (และเขารู้ว่ามัน) สมบูรณ์เธอขึ้นเธอก็ขึ้นไปนั่งในเก้าอี้หวายเธอ แต่มันก็ไม่เหมือนกัน สามีของเธอได้สืบค้นเธอออก (โลกได้ค้นหาเธอออก.) แรงกดดันอยู่บนเธอ เธอเป็นคนที่นี่กับเขาทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ เขาอาจจะเดินไปในช่วงเวลาใดที่นี่เข้ามาในห้อง 19. เธอคิดรายงานจากหน่วยงานนักสืบหญิงเรียกตัวเองว่านางโจนส์ที่เหมาะสมรายละเอียดของภรรยาของคุณ ( ฯลฯ ฯลฯ ฯลฯ ) อยู่คนเดียวทั้งหมด วันในห้องเลขที่ 19 เธอยืนยันในห้องนี้รอให้มันถ้ามันเป็น gaged en- เท่าที่เจ้าของรู้ว่าเธอได้รับใครเข้ามามีชายหรือหญิง "บางสิ่งบางอย่างในสายรายงานเหล่านี้จะต้องได้รับดีแน่นอนเขาเป็นขวา.. สิ่งที่ไม่สามารถไปเช่นนี้เขาได้หมดสิ้นไปยัง มันทั้งหมดเพียงโดยการส่งนักสืบหลังจากที่เธอพยายามที่จะหดตัวเองกลับเข้ามาในที่พักพิงของห้องพัก,

หอยทากจิกออกจากเปลือกและพยายามที่จะดิ้นกลับ. แต่ความสงบสุขของห้องพักที่ได้หายไป. เธอพยายาม conscio ที่จะรื้อฟื้นมัน พยายามที่จะปล่อยให้ไปลงในภวังค์ความคิดสร้างสรรค์ที่มืด (หรือสิ่งที่มันเป็น) ว่าเธอได้พบว่ามี. มันเป็นการใช้งานที่เธอโหยหามันไม่มีเธอก็เป็นป่วยเป็นโฆษณาที่ถูกลิดรอนจู่ ๆ หลายครั้งที่เธอกลับไปที่ห้องเพื่อมองหา เธอมี แต่เธอพบจิตวิญญาณที่ไม่มีชื่อของร้อนรนเป็น pricking หิวเร่าร้อนสำหรับการเคลื่อนไหวการ sciousness ตนเองอย่างต่อหงุดหงิดที่ทำให้สมองของเธอรู้สึกราวกับว่ามันได้ไฟสีที่เกิดขึ้นและปิดภายในมัน. แทนการอ่อนเข้ม ที่ได้รับการอากาศตอนนี้รอให้ปีศาจของเธอที่ทำให้เธอรีบสุ่มสี่สุ่มห้าเกี่ยวกับพึมพำคำพูดของความเกลียดชัง; เธอได้รับการผลักดันตัวเองจากจุดจุดเหมือนห้าวมอดตัวเองกับกระจกหน้าต่างเลื่อนไปที่ด้านล่างกระพือออกบนปีกที่หักแล้วบุกเข้ามาในกำแพงที่มองไม่เห็นอีกครั้ง และอีกครั้งและอีกครั้ง ในไม่ช้าเธอได้หมดและเธอบอกว่าเฟร็ดในขณะที่เธอจะไม่ถูกต้องในห้องที่เธอได้รับไปในวันหยุด บ้านเธอก็เดินไปที่บ้านสีขาวขนาดใหญ่ริมแม่น้ำตรงกลางของวันธรรมดาและเธอรู้สึกผิดที่จะกลับไปที่บ้านของเธอเองเมื่อไม่ได้คาดหวัง ที่มองไม่เห็นเธอยืนมองที่หน้าต่างห้องครัว นางปาร์กส์ที่สวมใส่โดยรวม Foral ทิ้งของซูซานได้รับการก้มเพื่อเลื่อนบางสิ่งบางอย่างเข้าไปในเตาอบโซฟีแขนพับพิงของเธอกลับมากับตู้และหัวเราะที่ตลกบางอย่างที่ทำโดยหญิงสาวคนหนึ่งที่ไม่เคยเห็นมาก่อนโดยซูซานสาวชาวต่างชาติที่มืด ผู้เข้าชมของโซฟี ในเก้าอี้มอลลี่ซึ่งเป็นหนึ่งในฝาแฝดวางม้วนดูดนิ้วหัวแม่มือของเธอและดูผู้ใหญ่ เธอต้องมีความเจ็บป่วยบางอย่างจะถูกเก็บไว้จากโรงเรียน ใบหน้าชีวิตชีวาของเด็ก, ความหมองคล้ำใต้ตาของเธอทำร้ายซูซานมอลลี่ถูกมองที่สามผู้ใหญ่ทำงานและพูดคุยในทางเดียวกันว่าซูซานมองที่สี่ผ่านหน้าต่างห้องครัว: เธอถูกระยะไกลปิดจากพวกเขา แต่แล้วเช่นเดียวกับซูซานคิดตัวเองไปในยกขึ้นสาวน้อยและนั่งอยู่ในเก้าอี้กับเธอลูบเธอหน้าผากอาจอุ่น, โซฟีไม่เพียงแค่นั้นเธอได้รับการยืนอยู่บนขาข้างหนึ่งเข่าอื่น ๆ เกร็งของมัน ตั้งเท้ากับผนัง ตอนนี้เธอปล่อยให้เท้าของเธอในภาพนิ่งรองเท้าริบบิ้นสีแดงผูกลงผนังยืนที่มั่นคงในสองเท้าตบมือมือของเธอก่อนกรและด้านหลังของเธอและร้องเพลงคู่สายในเยอรมันเพื่อให้เด็กเงยหน้าขึ้นหนักของเธอ ที่เธอและเริ่มที่จะยิ้ม