Other techniques that are frequentl

Other techniques that are frequently used in programming languages to support identity
are variable names and pointers (or virtual memory addresses), but these approaches also
compromise object identity (Khoshafian and Abnous, 1990). For example, in ‘C’ and C++
an OID is a physical address in the process memory space. For most database purposes
this address space is too small: scalability requires that OIDs be valid across storage
volumes, possibly across different computers for distributed DBMSs. Further, when an
object is deleted, the memory formerly occupied by it should be reused, and so a new
object may be created and allocated to the same space as the deleted object occupied. All
references to the old object, which became invalid after the deletion, now become valid
again, but unfortunately referencing the wrong object. In a similar way moving an object
from one address to another invalidates the object’s identity. What is required is a logical
object identifier that is independent of both state and location. We discuss logical and
physical OIDs in Section 26.2.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เทคนิคที่ใช้บ่อยในการเขียนโปรแกรมภาษาเพื่อสนับสนุนตัว
คือชื่อตัวแปร และตัวชี้ (หรือหน่วยความจำเสมือน), แต่เหล่านี้ยื่นยัง
ประนีประนอมประจำวัตถุ (Khoshafian และ Abnous, 1990) ตัวอย่าง ใน 'C' และ C
OID เป็นกายภาพในพื้นที่หน่วยความจำกระบวนการ สำหรับฐานข้อมูลส่วนใหญ่
พื้นที่นี้มีขนาดเล็กเกินไป: ขนาดต้อง OIDs ที่ถูกต้องระหว่างเก็บ
วอลุ่ม อาจข้ามคอมพิวเตอร์แตกต่างกันสำหรับ DBMSs กระจาย เมื่อเพิ่มเติม การ
ลบวัตถุ ควร นำ หน่วยความจำในการครอบครองเป็นชื่อเดิม และใหม่
อาจสร้าง และจัดสรรในพื้นที่เดียวกันครอบครองวัตถุลบวัตถุได้ ทั้งหมด
อ้างอิงไปยังวัตถุ ซึ่งได้กลายเป็นไม่ถูกต้องหลังจากการลบ ตอนนี้ กลายเป็นถูกต้อง
อีกครั้ง แต่โชคไม่ดีอ้างอิงวัตถุไม่ถูกต้อง ในการย้ายวัตถุ
จากที่อยู่ที่หนึ่งไปยังอีก invalidates ตัวตนของวัตถุ สิ่งที่จำเป็นเป็นการตรรกะ
วัตถุรหัสที่เป็นอิสระของรัฐและสถาน เจรจาเรื่องตรรกะ และ
OIDs จริงใน 26.2 ส่วน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เทคนิคอื่น ๆ ที่ใช้บ่อยในการเขียนโปรแกรมภาษาที่จะสนับสนุนตน
เป็นชื่อตัวแปรและตัวชี้ (หรือที่อยู่หน่วยความจำเสมือน) แต่วิธีการเหล่านี้ยัง
ทำให้ขาดความเป็นตัวตนของวัตถุ (Khoshafian และ Abnous, 1990) ตัวอย่างเช่นใน 'C' และ C + +
OID เป็นที่อยู่ทางกายภาพในพื้นที่หน่วยความจำกระบวนการ เพื่อวัตถุประสงค์ในฐานข้อมูลส่วนใหญ่
พื้นที่ที่อยู่นี้มีขนาดเล็กเกินไป scalability ต้องการให้ OIDs ถูกต้องในการจัดเก็บข้อมูล
ปริมาณอาจจะเป็นในคอมพิวเตอร์ที่แตกต่างกัน DBMSs กระจาย ต่อเมื่อ
วัตถุถูกลบความทรงจำที่ถูกครอบครองโดยก่อนก็ควรจะนำมาใช้ใหม่และเพื่อให้ใหม่
วัตถุอาจถูกสร้างขึ้นและจัดสรรให้กับพื้นที่เดียวกันกับที่ถูกลบวัตถุที่ถูกครอบครอง ทั้งหมด
การอ้างอิงถึงวัตถุเก่าซึ่งกลายเป็นที่ไม่ถูกต้องหลังจากลบที่ตอนนี้กลายเป็นที่ถูกต้อง
อีกครั้ง แต่น่าเสียดายที่การอ้างอิงวัตถุที่ไม่ถูกต้อง ในทำนองเดียวกันการเคลื่อนย้ายวัตถุ
จากที่อยู่หนึ่งไปยังอีกเลิกตัวตนของวัตถุ สิ่งที่จะต้องเป็นตรรกะ
ระบุวัตถุที่เป็นอิสระจากทั้งของรัฐและที่ตั้ง เราหารือเกี่ยวกับตรรกะและ
ทางกายภาพ OIDs ในมาตรา 26.2

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เทคนิคอื่น ๆที่ใช้บ่อยในการเขียนโปรแกรมภาษาเพื่อสนับสนุนเอกลักษณ์
เป็นชื่อของตัวแปร และตัวชี้ ( หรือที่อยู่หน่วยความจำเสมือน ) แต่วิธีเหล่านี้ยัง
ประนีประนอมวัตถุตัวตน ( khoshafian และ abnous , 2533 ) ตัวอย่างเช่นใน ' C ' C
เก่าๆเป็นที่อยู่ในกระบวนการหน่วยความจำพื้นที่ สำหรับวัตถุประสงค์ของฐานข้อมูลส่วนใหญ่
ที่อยู่นี้พื้นที่เล็กเกินไป :ยังต้องการให้ oids ถูกต้องข้ามเล่มกระเป๋า
อาจจะเป็นเครื่องคอมพิวเตอร์ที่แตกต่างกันสำหรับ DBMSs กระจาย เพิ่มเติมเมื่อ
วัตถุถูกลบความทรงจำเดิมที่ถูกครอบครองโดยมันควรจะดำเนินการและเพื่อให้วัตถุใหม่
อาจจะสร้างและจัดสรรพื้นที่เดียวกันเป็นลบวัตถุที่ครอบครอง ทั้งหมด
อ้างอิงวัตถุเก่า ซึ่งกลายเป็นไม่ถูกต้องหลังจากการลบ ,ตอนนี้กลายเป็นใช้ได้
อีกครั้ง แต่น่าเสียดายที่อ้างอิงวัตถุที่ผิด ในลักษณะการย้ายวัตถุจากตำแหน่งหนึ่งไปยังอีก
การวัตถุตัวตน สิ่งที่ต้องมีตรรกะ
ระบุวัตถุที่เป็นอิสระจากทั้งของรัฐและสถานที่ตั้ง เราหารือเชิงตรรกะและ
oids ทางกายภาพในส่วนผลิตภัณฑ์ .