I am who I am today mostly because

I am who I am today mostly because of my brother [name]. [name] was born when I was four years old, and he had an extremely rare birth defect called Robert’s Syndrome. At the time, he was one of a handful in the world to have it. He was born without arms, couldn’t walk or talk, and had many other severe physical and mental defects. It was a complete shock to my parents. He was only expected to live for a day or two, but after a few weeks in the hospital he was healthy enough to come home with us. I was too young to really understand what was going on; I was just excited to have a brother.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ผมว่าวันนี้ส่วนใหญ่เป็น เพราะพี่ชายของฉัน [ชื่อ] [ชื่อ] ประสูติเมื่อผมอายุสี่ปี และเขามีข้อบกพร่องเกิดหายากมากที่เรียกว่ากลุ่มอาการของโรเบิร์ต ในเวลานั้น เขาเป็นหนึ่งในไม่กี่คนในโลกที่มีมัน เขาเกิดมาไม่ มีแขน ไม่สามารถเดิน หรือพูด คุย และมีหลายอย่างรุนแรงทางร่างกาย และจิตใจข้อบกพร่องอื่น ๆ มันเป็นช็อตสมบูรณ์เพื่อพ่อ เขาถูกคาดว่าจะอยู่หนึ่งหรือสองวันเท่านั้น แต่หลังจากไม่กี่สัปดาห์ในโรงพยาบาล เขาก็แรงพอที่จะมาบ้านเรา เด็กเกินไปที่จะเข้าใจจริง ๆ อะไรที่เกิดขึ้น ผมก็ตื่นเต้นที่มีน้องชาย

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ฉันว่าฉันเป็นใครในวันนี้ส่วนใหญ่เป็นเพราะพี่ชายของฉัน [ชื่อ] [ชื่อ] เกิดเมื่อผมอายุสี่ปีและเขามีข้อบกพร่องที่เกิดที่หายากมากที่เรียกว่าโรเบิร์ตซินโดรม ในขณะที่เขาเป็นหนึ่งในไม่กี่คนในโลกที่จะมีมัน เขาเป็นคนที่เกิดมาไม่มีแขนไม่สามารถเดินหรือพูดคุยและมีความบกพร่องทางร่างกายและจิตใจอย่างรุนแรงอื่น ๆ อีกมากมาย มันเป็นช็อตที่สมบูรณ์ให้กับพ่อแม่ของฉัน เขาได้รับการคาดหวังเดียวที่จะมีชีวิตอยู่เพื่อวันหรือสองวัน แต่หลังจากนั้นไม่กี่สัปดาห์ที่ผ่านมาในโรงพยาบาลเขาก็แข็งแรงพอที่จะมาที่บ้านกับเรา ฉันยังเด็กเกินไปที่จะเข้าใจจริงๆสิ่งที่เกิดขึ้น; ผมรู้สึกตื่นเต้นที่จะมีเพียงพี่ชาย

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ฉันเป็นฉันในวันนี้ส่วนใหญ่เป็นเพราะพี่ชายของฉัน [ ชื่อ ] [ ชื่อ ] เกิด เมื่อผมอายุได้ 4 ขวบ และเขามีปมด้อยตั้งแต่เกิดน้อยมาก เรียกว่า โรเบิร์ต ซินโดรม ในช่วงเวลาที่เขาเป็นหนึ่งในไม่กี่ ใน โลก ได้ เขาเกิดมาไม่มีแขน ไม่สามารถเดินหรือพูด และหลายอื่น ๆ ความบกพร่องทางร่างกาย และจิตใจที่รุนแรง มันเป็นช็อตที่สมบูรณ์กับพ่อแม่ของฉัน เขาก็แค่คาดหวังอยู่หนึ่งหรือสองวัน แต่หลังจากไม่กี่สัปดาห์ในโรงพยาบาลเขายังแข็งแรงพอที่จะกลับบ้านกับเรา ฉันยังเด็กเกินไปที่จะเข้าใจได้จริงๆ ว่าเกิดอะไรขึ้น ผมแค่ตื่นเต้นที่จะได้มีพี่ชาย