www.manythings.org/voa/storiesThe L

www.manythings.org/voa/stories
The Last Leaf (By O. Henry)
00:00/00:00

Or download MP3 (Right-click or option-click and save link)
Now, the VOA Special English program AMERICAN STORIES.

Our story today is called "The Last Leaf." It was written by O. Henry. Here is Barbara Klein with the story.
Many artists lived in the Greenwich Village area of New York. Two young women named Sue and Johnsy shared a studio apartment at the top of a three-story building. Johnsy's real name was Joanna.

In November, a cold, unseen stranger came to visit the city. This disease, pneumonia, killed many people. Johnsy lay on her bed, hardly moving. She looked through the small window. She could see the side of the brick house next to her building.

One morning, a doctor examined Johnsy and took her temperature. Then he spoke with Sue in another room.

"She has one chance in -- let us say ten," he said. "And that chance is for her to want to live. Your friend has made up her mind that she is not going to get well. Has she anything on her mind?"

"She -- she wanted to paint the Bay of Naples in Italy some day," said Sue.

"Paint?" said the doctor. "Bosh! Has she anything on her mind worth thinking twice -- a man for example?"

"A man?" said Sue. "Is a man worth -- but, no, doctor; there is nothing of the kind."

"I will do all that science can do," said the doctor. "But whenever my patient begins to count the carriages at her funeral, I take away fifty percent from the curative power of medicines."

After the doctor had gone, Sue went into the workroom and cried. Then she went to Johnsy's room with her drawing board, whistling ragtime.

Johnsy lay with her face toward the window. Sue stopped whistling, thinking she was asleep. She began making a pen and ink drawing for a story in a magazine. Young artists must work their way to "Art" by making pictures for magazine stories. Sue heard a low sound, several times repeated. She went quickly to the bedside.

Johnsy's eyes were open wide. She was looking out the window and counting -- counting backward. "Twelve," she said, and a little later "eleven"; and then "ten" and "nine;" and then "eight" and "seven," almost together.

Sue looked out the window. What was there to count? There was only an empty yard and the blank side of the house seven meters away. An old ivy vine, going bad at the roots, climbed half way up the wall. The cold breath of autumn had stricken leaves from the plant until its branches, almost bare, hung on the bricks.

"What is it, dear?" asked Sue.

"Six," said Johnsy, quietly. "They're falling faster now. Three days ago there were almost a hundred. It made my head hurt to count them. But now it's easy. There goes another one. There are only five left now."

"Five what, dear?" asked Sue.

"Leaves. On the plant. When the last one falls I must go, too. I've known that for three days. Didn't the doctor tell you?"

"Oh, I never heard of such a thing," said Sue. "What have old ivy leaves to do with your getting well? And you used to love that vine. Don't be silly. Why, the doctor told me this morning that your chances for getting well real soon were -- let's see exactly what he said – he said the chances were ten to one! Try to eat some soup now. And, let me go back to my drawing, so I can sell it to the magazine and buy food and wine for us."

"You needn't get any more wine," said Johnsy, keeping her eyes fixed out the window. "There goes another one. No, I don't want any soup. That leaves just four. I want to see the last one fall before it gets dark. Then I'll go, too."

"Johnsy, dear," said Sue, "will you promise me to keep your eyes closed, and not look out the window until I am done working? I must hand those drawings in by tomorrow."

"Tell me as soon as you have finished," said Johnsy, closing her eyes and lying white and still as a fallen statue. "I want to see the last one fall. I'm tired of waiting. I'm tired of thinking. I want to turn loose my hold on everything, and go sailing down, down, just like one of those poor, tired leaves."

"Try to sleep," said Sue. "I must call Mister Behrman up to be my model for my drawing of an old miner. Don't try to move until I come back."

Old Behrman was a painter who lived on the ground floor of the apartment building. Behrman was a failure in art. For years, he had always been planning to paint a work of art, but had never yet begun it. He earned a little money by serving as a model to artists who could not pay for a professional model. He was a fierce, little, old man who protected the two young women in the studio apartment above him.

Sue found Behrman in his room. In one area was a blank canvas that had been waiting twenty-five years for the first line of paint. Sue told him about Johnsy and how she feared that her friend would float away like a leaf.

Old Behrman was angered at such an idea. "Are there people in the world with the foolishness to die because leaves drop off a vine? Why do you let that silly business come in her brain?"

"She is very sick and weak," said Sue, "and the disease has left her mind full of strange ideas."

"This is not any place in which one so good as Miss Johnsy shall lie sick," yelled Behrman. "Some day I will paint a masterpiece, and we shall all go away."

Johnsy was sleeping when they went upstairs. Sue pulled the shade down to cover the window. She and Behrman went into the other room. They looked out a window fearfully at the ivy vine. Then they looked at each other without speaking. A cold rain was falling, mixed with snow. Behrman sat and posed as the miner.

The next morning, Sue awoke after an hour's sleep. She found Johnsy with wide-open eyes staring at the covered window.

"Pull up the shade; I want to see," she ordered, quietly.

Sue obeyed.

After the beating rain and fierce wind that blew through the night, there yet stood against the wall one ivy leaf. It was the last one on the vine. It was still dark green at the center. But its edges were colored with the yellow. It hung bravely from the branch about seven meters above the ground.

"It is the last one," said Johnsy. "I thought it would surely fall during the night. I heard the wind. It will fall today and I shall die at the same time."

"Dear, dear!" said Sue, leaning her worn face down toward the bed. "Think of me, if you won't think of yourself. What would I do?"

But Johnsy did not answer.

The next morning, when it was light, Johnsy demanded that the window shade be raised. The ivy leaf was still there. Johnsy lay for a long time, looking at it. And then she called to Sue, who was preparing chicken soup.

"I've been a bad girl," said Johnsy. "Something has made that last leaf stay there to show me how bad I was. It is wrong to want to die. You may bring me a little soup now."

An hour later she said: "Someday I hope to paint the Bay of Naples."

Later in the day, the doctor came, and Sue talked to him in the hallway.

"Even chances," said the doctor. "With good care, you'll win. And now I must see another case I have in your building. Behrman, his name is -- some kind of an artist, I believe. Pneumonia, too. He is an old, weak man and his case is severe. There is no hope for him; but he goes to the hospital today to ease his pain."

The next day, the doctor said to Sue: "She's out of danger. You won. Nutrition and care now -- that's all."

Later that day, Sue came to the bed where Johnsy lay, and put one arm around her.

"I have something to tell you, white mouse," she said. "Mister Behrman died of pneumonia today in the hospital. He was sick only two days. They found him the morning of the first day in his room downstairs helpless with pain. His shoes and clothing were completely wet and icy cold. They could not imagine where he had been on such a terrible night.

And then they found a lantern, still lighted. And they found a ladder that had been moved from its place. And art supplies and a painting board with green and yellow colors mixed on it.

And look out the window, dear, at the last ivy leaf on the wall. Didn't you wonder why it never moved when the wind blew? Ah, darling, it is Behrman's masterpiece – he painted it there the night that the last leaf fell."

You have heard the story "The Last Leaf" by O.Henry. Your storyteller was Barbara Klein. This story was adapted by Shelley Gollust and produced by Lawan Davis.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

www.manythings.org/voa/storiesใบสุดท้าย (โดยโอเฮนรี)00:00 / 00:00ดาวน์โหลด MP3 (คลิกขวา หรือคลิ กตัวเลือก และบันทึกการเชื่อมโยง)ตอนนี้ ที่ VOA พิเศษอังกฤษโปรแกรมเรื่องอเมริกันเรื่องของเราวันนี้คือ "สุดท้ายใบนี้" มันถูกเขียน โดยโอเฮนรี นี่คือบาร์บาร่า Klein กับเรื่องศิลปินมากมายที่อาศัยอยู่ในพื้นที่กรีนิชวิลเลจของนิวยอร์ก หญิงสาวสองคนชื่อ Sue และ Johnsy ร่วมสตูดิโอที่ชั้นสาม ชื่อจริงของ Johnsy ถูก Joannaในเดือนพฤศจิกายน เย็น unseen คนแปลกหน้ามาเยือนเมือง โรคนี้ โรคปอด ผู้เสียชีวิตหลายคน Johnsy ที่นอนบนเตียงของเธอ ไม่ย้าย เธอมองผ่านหน้าต่างขนาดเล็ก เธอสามารถเห็นข้างบ้านอิฐติดกับอาคารของเธอเช้าวันหนึ่ง แพทย์ Johnsy การตรวจสอบ และเอาอุณหภูมิของเธอ แล้ว เขาพูดกับ Sue ในอีกห้องหนึ่ง"เธอมีโอกาสใน - เราว่า สิบ เขากล่าวว่า "และโอกาสที่เธอต้องการ เพื่อนได้ขึ้นใจของเธอที่เธอกำลังจะดีขึ้น มีเธออะไรก็ได้ในใจเธอ""เธอ - เธออยากระบายบางวัน อ่าวเนเปิลส์ในอิตาลี" กล่าวว่า ฟ้อง"สี" หมอกล่าว "Bosh มีเธออะไรคุ้มใจของเธอคิดสอง - คนตัวอย่าง? ""ชาย" บางซื่อกล่าว "คุ้มค่าคน - แต่ ไม่มี แพทย์ ไม่มีอะไรของชนิดนั้น""ฉันจะทำทุกสิ่งที่วิทยาศาสตร์ทำ กล่าวว่า แพทย์ "แต่เมื่อผู้ป่วยของฉันเริ่มต้นการนับนับที่ศพของเธอ ฉันใช้ไปห้าสิบเปอร์เซ็นต์จากพลังงาน curative ยา"หลังจากหมอหายไปไหน บางซื่อไปลง workroom และร้อง แล้ว เธอไปห้องของ Johnsy กับกระดานวาดรูปเธอ ragtime วิสท์ลิงJohnsy เลย์กับใบหน้าของเธอไปทางหน้าต่าง Sue หยุดวิสท์ลิง คิดเธอหลับ เธอเริ่มทำปากกาและหมึกวาดสำหรับเรื่องราวในนิตยสาร ศิลปินหนุ่มสาวต้องทำงาน "ศิลปะ" ของพวกเขาไป โดยการทำให้ภาพเรื่องราวที่นิตยสาร Sue ได้ยินเสียงต่ำ ซ้ำหลายครั้ง เธอไปอย่างรวดเร็วไปข้างเตียงตาของ Johnsy เปิดกว้าง เธอถูกมองออกมาหน้าต่าง และนับ - ตรวจนับย้อนหลัง "สิบสอง เธอกล่าวว่า และในภายหลังน้อย"สิบเอ็ด" แล้ว "สิบ" และ "เก้า แล้ว"แปด" และ"เจ็ด กันเกือบSue มองออกหน้าต่าง สิ่งมีจะนับหรือไม่ มีเฉพาะลานว่างและว่างข้างบ้านเจ็ดเมตรจาก ตัวเก่าไอวี่ไวน์ จะติดราก ปีนขึ้นกำแพงครึ่งทาง ลมหายใจอุ่นของฤดูใบไม้ร่วงก็จงออกจากโรงงานจนกระทั่งสาขา เกือบเปลือย แขวนบนอิฐคืออะไร รัก "ถามบางซื่อ"หก กล่าว Johnsy เงียบ ๆ "พวกเขากำลังตกเร็วเดี๋ยวนี้ สามวันที่ผ่านมามีเกือบร้อย มันทำให้ฉันเจ็บหัวไปนับพวกเขา แต่ตอนนี้ มันเป็นเรื่องง่าย มีไปอีกหนึ่ง มีซ้ายห้าเท่านั้น""ห้าอะไร รัก? " ถามบางซื่อ"ใบไม้ ในโรงงาน เมื่อสุดท้ายตก ต้องไป เกินไป ผมรู้จักที่สามวันนั้น ไม่หมอบอกคุณ""โอ้ ผมไม่เคยได้ยินจากปากของเขา กล่าวว่า Sue "ไอวี่เก่ามีอะไรทิ้งกับการเดินทางของคุณดี และคุณใช้เถาวัลย์ที่รัก ไม่ได้โง่ ทำไม หมอบอกเช้านี้ที่โอกาสการดีจริงเร็ว ถูก - ลองดูสิ่งที่เขากล่าว – เขากล่าวว่า โอกาสได้ราคา 10 วัน ลองกินซุปบางอย่างขณะนี้ ก ให้ฉันกลับไปวาด ดังนั้นฉันสามารถขายนิตยสารและซื้ออาหารและไวน์สำหรับเรา""คุณไม่จำเป็นต้องรับไวน์เพิ่มเติม กล่าวว่า Johnsy การรักษาดวงตาของเธอคงออกหน้าต่าง "มีไปอีก ไม่ ฉันไม่ต้องการต้ม ที่ปล่อยเพียงสี่ อยากจะดูฤดูใบไม้ร่วงหนึ่งล่าสุดก่อนที่มันจะมืด แล้ว ฉันจะไป มากเกินไป"" Johnsy รัก, " กล่าวว่า การฟ้อง, "จะคุณสัญญาไปตาปิด และไม่มองออกหน้าต่างจนเสร็จแล้วทำงาน ฉันต้องมือภาพวาดเหล่านั้นใน โดยวันพรุ่งนี้""บอกฉันทันทีที่คุณทำเสร็จแล้ว กล่าวว่า Johnsy ปิดตาเธอ และโกหกสีขาว และยัง เป็นรูปปั้นลดลง "อยากจะดูฤดูใบไม้ร่วงหนึ่งล่าสุด ฉันเหนื่อยกับการรอคอย ฉันเบื่อความคิด ต้องการเปิดหลวมค้างของฉันทุกอย่าง และไปล่องเรือลง ลง เช่นใบไม้เหล่านั้นยากจน เหนื่อยเดียวกัน""ลองนอน กล่าวว่า Sue "ฉันต้องเรียกมิสเตอร์ Behrman ถึงจะรุ่นของฉันในรูปวาดของฉันของการขุดแร่เก่า ไม่ได้ย้ายจนกระทั่งกลับมา"Behrman เก่าถูกวาดที่อยู่บนชั้นล่างของอาคาร Behrman ล้มเหลวใน ปี เขาได้วางแผนเสมอในการวาดเป็นงานศิลปะ แต่ยังไม่เริ่มก็ เขาได้รับเงินเพียงเล็กน้อย โดยการให้บริการเป็นแบบให้ศิลปินที่สามารถไม่จ่ายค่าแบบมืออาชีพ กำลังรุนแรง น้อย เฒ่าผู้คุ้มครองหญิงสาวสองคนในห้องข้างบนเขาบางซื่อพบ Behrman ในห้องพัก ในพื้นที่หนึ่งมีผืนผ้าใบว่างเปล่าที่รอยี่สิบห้าปีในบรรทัดแรกของ'ระบายสี' Sue บอกเขาเกี่ยวกับ Johnsy และว่าเธอกลัวว่า เพื่อนของเธอจะลอยเช่นใบไม้Behrman เก่า angered ที่ความคิดได้ "มีคนในโลกกับความตายเนื่องจากปล่อยใบปิดไม้เลื้อยหรือไม่ ทำไมทำคุณให้ธุรกิจที่โง่มาในสมองของเธอ""เธอป่วยมาก และ อ่อนแอ, " กล่าวว่า Sue "และโรคจากใจของเธอเต็มไปด้วยไอเดียแปลก""นี่ไม่ใช่ที่ไหนที่หนึ่งดีเป็นนางสาว Johnsy จะนอนป่วย yelled Behrman "บางวันฉันจะวาดชิ้นเอก และเราจะหมดไป"Johnsy นอนเมื่อพวกเขาไปชั้นบน ฟ้องดึงร่มลงครอบหน้าต่าง เธอและ Behrman เดินเข้าไปในห้องอื่น ๆ พวกเขามองออกหน้าต่างส่วนชาวที่เถาวัลย์ไอวี่ แล้ว พวกเขามองกันไม่พูดกัน ฝนตกเย็นก็ตกลง ผสมกับหิมะ Behrman เสาร์ และเกิดเป็นคนขุดแร่เช้าวันถัดไป Sue ตื่นขึ้นมาหลังจากชั่วโมงการนอนหลับ เธอพบ Johnsy กับ wide-open ตาจ้องมองที่หน้าต่างครอบคลุม"ดึงร่ม อยากดู เธอสั่ง เงียบ ๆบางซื่อมีการเชื่อฟังหลังจากเต้นฝนและลมรุนแรงที่ได้พัดผ่านคืน มียังยืนอยู่กับใบไอวี่หนึ่งผนัง มันเป็นหนึ่งในไวน์ล่าสุด ก็ยังเขียวกลาง แต่ขอบของถูกสี ด้วยสีเหลือง มันแขวนอย่างกล้าหาญจากสาขาประมาณเจ็ดเมตรเหนือพื้นดิน"เป็นคนสุดท้าย กล่าวว่า Johnsy "ฉันคิดว่า มันก็จะตกในตอนกลางคืน ผมได้ยินลม มันจะตกวันนี้ และฉันจะตายในเวลาเดียวกัน""รัก รัก" กล่าวว่า Sue เอียงใบหน้าของเธอสวมใส่ลงไปที่เตียงนอน "คิดถึงฉัน ถ้าคุณไม่คิดว่า ของตัวเอง จะไร"แต่ไม่มีสัญญาณ Johnsyเช้าวันถัดไป เมื่อมันเป็นแสง Johnsy แค่ว่า สามารถยกหน้าต่างเงา ใบไอวี่ยังมีได้ Johnsy ที่วางมานาน มองได้ แล้ว เธอเรียกบางซื่อ ผู้กำลังเตรียมซุปไก่"ฉันได้รับผู้หญิงที่ดี กล่าวว่า Johnsy "สิ่งที่มีได้ใบสุดท้ายที่มีอยู่เพื่อแสดงว่าไม่ได้ มันไม่ถูกต้องจะต้องตาย คุณอาจนำฉันต้มเล็กน้อยตอนนี้"ชั่วโมงหลังจากที่เธอกล่าวว่า: "Someday หวังสีอ่าวเนเปิลส์"ในวัน แพทย์มา และซูพูดเขาด้อย"โอกาสคู่ หมอกล่าว "ด้วยการดูแลที่ดี คุณจะชนะ และตอนนี้ ฉันต้องดูกรณีอื่นที่มีในอาคาร Behrman ชื่อของเขาคือ - บางชนิดของศิลปิน ฉันเชื่อว่า โรค เกินไป เขาเป็นคนอ่อนแอ เก่า และกรณีของเขานั้นรุนแรง มีหวังไม่มีสำหรับเขา แต่เขาไปโรงพยาบาลวันนี้เพื่อบรรเทาความเจ็บปวดของเขา"วันถัดไป หมอว่า Sue: "เธอได้พ้นภัย คุณชนะ โภชนาการและการดูแลขณะนี้ — ที่ได้ทั้งหมด"ภายหลังวันที่ บางซื่อมาถึงนอนที่วาง Johnsy และย้ายหนึ่งแขนรอบเธอ"มีอะไรจะบอกคุณ เมาส์สีขาว เธอกล่าว "มิสเตอร์ Behrman ตายของโรคในโรงพยาบาลวันนี้ เขาได้ป่วยเพียงสองวัน พวกเขาพบเขาตอนเช้าของวันแรกในห้องพักชั้นล่างที่กำพร้า ด้วยความเจ็บปวด รองเท้าและเสื้อผ้าของเขาได้ทั้งเปียก และน้ำเย็น พวกเขาไม่สามารถคิดที่เขาได้รับในคืนน่ากลัวแล้ว พวกเขาพบโคมไฟ ไฟส่องสว่างยังคง และพวกเขาพบบันไดที่ได้ถูกย้ายจากสถานที่ และอุปกรณ์ศิลปะและกระดานวาดภาพที่ มีสีเขียว และสีเหลืองผสมกับมันและดูหน้าต่าง เรียน ใบไอวี่สุดท้ายบนผนัง คุณไม่สงสัยทำไมจะไม่ย้ายเมื่อลมพัด Ah ดาร์ลิ่ง เป็นชิ้นเอกของ Behrman – เขาวาดมันมีคืนที่ตกใบสุดท้าย"คุณเคยได้ยินเรื่องราว "ล่าสุดลีฟ" โดย O.Henry บาร์บาร่า Klein storyteller ของคุณได้ เรื่องนี้ถูกดัดแปลง โดย Gollust เชลลีย์ และผลิต โดย Davis ลาวัณย์

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

www.manythings.org/voa/stories~~V
ใบสุดท้าย (โดยทุมเฮนรี่)
00: 00/00: 00 หรือดาวน์โหลด MP3 (คลิกขวาหรือคลิกตัวเลือกและบันทึกการเชื่อมโยง) ตอนนี้โปรแกรม VOA ภาษาอังกฤษพิเศษ AMERICAN เรื่องราวเรื่องราวของเราในวันนี้คือที่เรียกว่า "ใบสุดท้าย." มันถูกเขียนโดย O. Henry นี่คือบาร์บาร่าไคลน์กับเรื่อง. ศิลปินหลายคนที่อาศัยอยู่ในพื้นที่หมู่บ้านกรีนวิชของนิวยอร์ก ผู้หญิงสองคนหนุ่มที่ชื่อซูและ Johnsy ที่ใช้ร่วมกันที่สตูดิโออพาร์ทเม้นที่ด้านบนของอาคารสามชั้น ชื่อจริง Johnsy เป็นเปียโน. ในเดือนพฤศจิกายนเย็นที่มองไม่เห็นคนแปลกหน้ามาเยี่ยมเมือง โรคปอดบวมเสียชีวิตหลายคน Johnsy นอนอยู่บนเตียงของเธอแทบจะไม่ย้าย เธอมองผ่านหน้าต่างเล็ก เธอจะได้เห็นด้านข้างของอิฐบ้านที่อยู่ติดกับอาคารของเธอ. เช้าวันหนึ่งแพทย์ตรวจสอบและเอา Johnsy อุณหภูมิของเธอ จากนั้นเขาได้พูดคุยกับซูในอีกห้องหนึ่ง. "เธอมีโอกาสใน - ให้เราพูดสิบ" เขากล่าว "และโอกาสที่เธอจะต้องการที่จะอยู่เป็นเพื่อนได้ขึ้นใจว่าเธอจะไม่รับเป็นอย่างดีมีเธออะไรในใจของเธอ..?" "เธอ - เธออยากจะวาดอ่าวเนเปิลส์ในอิตาลี บางวัน "ซู. กล่าวว่าสี"? " แพทย์กล่าวว่า "ไร้สาระมีเธออะไรในใจของเธอคิดมูลค่าเป็นครั้งที่สอง? - ชายคนหนึ่งเช่น" "ชายคนหนึ่ง"? ซูกล่าวว่า "คนเป็นมูลค่า - แต่ไม่มีแพทย์. มีอะไรชนิด" "ผมจะทำทุกอย่างที่วิทยาศาสตร์สามารถทำ" หมอบอกว่า "แต่เมื่อใดก็ตามที่ผู้ป่วยของฉันเริ่มที่จะนับรถในงานศพของเธอที่ฉันจะไปห้าสิบเปอร์เซ็นต์จากอำนาจของยาแก้." หลังจากที่แพทย์ได้ไปซูเดินเข้าไปในห้องทำงานและร้องไห้ จากนั้นเธอก็เดินไปที่ห้อง Johnsy ด้วยกระดานวาดภาพของเธอผิวปากแร็กไทม์. Johnsy วางใบหน้าของเธอที่มีต่อหน้าต่าง ซูหยุดผิวปากคิดว่าเธอกำลังนอนหลับ เธอเริ่มทำปากกาและหมึกสำหรับการวาดภาพเรื่องราวในนิตยสาร ศิลปินหนุ่มต้องทำงานทางของพวกเขา "ศิลปะ" โดยการทำภาพเรื่องราวนิตยสาร ซูได้ยินเสียงต่ำหลายครั้งซ้ำแล้วซ้ำอีก เธอเดินไปได้อย่างรวดเร็วเพื่อข้างเตียง. ตา Johnsy ของคนเปิดกว้าง เธอเป็นคนที่มองออกไปนอกหน้าต่างและนับ - นับย้อนหลัง "สิบสอง" เธอกล่าวและต่อมาเล็ก ๆ น้อย ๆ "สิบเอ็ด"; แล้ว "สิบ" และ "เก้า" แล้ว "แปด" และ "เจ็ด" เกือบจะร่วมกัน. ซูมองออกไปนอกหน้าต่าง อะไรคือสิ่งที่มีการนับ? มีเพียงเป็นลานที่ว่างเปล่าและด้านที่ว่างเปล่าของบ้านเจ็ดเมตร เถาองุ่นไม้เลื้อยเก่าจะไม่ดีที่ราก, ปีนขึ้นไปครึ่งทางขึ้นผนัง ลมหายใจเย็นของฤดูใบไม้ร่วงได้เสียใจใบจากโรงงานจนกิ่งก้านของมันเปลือยเกือบแขวนอยู่บนก้อนอิฐ. "มันคืออะไรที่รัก?" ถามซู. "หก" Johnsy กล่าวอย่างเงียบ ๆ "พวกเขากำลังลดลงได้เร็วขึ้นในขณะนี้. สามวันที่ผ่านมามีเกือบร้อย. มันทำให้หัวของฉันเจ็บนับพวกเขา. แต่ตอนนี้มันเป็นเรื่องง่าย. มีอีกไปหนึ่ง. มีเพียงห้าที่เหลือขณะนี้." "ห้าสิ่งที่รัก? " ถามบางซื่อ. "ใบ. ในโรงงาน. เมื่อคนสุดท้ายที่ผมต้องตกไปด้วย. ผมเคยรู้จักกันว่าเป็นเวลาสามวัน. ไม่ได้หมอบอกคุณ?" "โอ้ฉันไม่เคยได้ยินจากสิ่งนั้น "ซูกล่าวว่า ?.. "สิ่งที่มีไม้เลื้อยใบเก่าจะทำอย่างไรกับการรับที่ดีของคุณและคุณเคยรักเถาที่ไม่โง่ทำไมหมอบอกผมว่าในเช้าวันนั้นโอกาสของคุณเพื่อรับดีจริงเร็ว ๆ นี้ได้รับ - ขอดูว่าสิ่งที่ เขากล่าวว่า - เขากล่าวว่ามีโอกาสเป็น 10-1 พยายามที่จะกินซุปนี้บางและให้ฉันกลับไปที่ภาพวาดของฉันดังนั้นฉันสามารถขายมันให้กับนิตยสารและซื้ออาหารและไวน์สำหรับเรา ".." คุณ needn ' t ได้ไวน์มากขึ้น "กล่าวว่า Johnsy ทำให้ดวงตาของเธอคงออกไปนอกหน้าต่าง "มีอีกคนหนึ่งไป. ไม่ฉันไม่ต้องการน้ำซุปใด ๆ . ที่ใบเพียงสี่. ฉันต้องการที่จะเห็นหนึ่งในฤดูใบไม้ร่วงที่ผ่านมาก่อนที่จะได้รับความมืด. จากนั้นฉันจะไปด้วย." "Johnsy รัก" กล่าวว่า ซู "คุณจะสัญญาว่าฉันเพื่อให้ดวงตาของคุณปิดและไม่ได้มองออกไปนอกหน้าต่างจนกว่าฉันกำลังทำทำงาน? ผมต้องมอบภาพวาดเหล่านั้นโดยวันพรุ่งนี้." "บอกเร็วที่สุดเท่าที่คุณได้เสร็จสิ้น" Johnsy ปิดกล่าวว่า ดวงตาของเธอและโกหกสีขาวและยังคงเป็นรูปปั้นที่ลดลง "ผมต้องการที่จะเห็นคนสุดท้ายฤดูใบไม้ร่วง. ฉันเหนื่อยกับการรอคอย. ฉันเหนื่อยของการคิด. ฉันต้องการที่จะเปิดหลวมถือของฉันในทุกอย่างและการแล่นเรือใบไปลงลงเช่นเดียวกับของคนยากจนเหล่านั้นใบเหนื่อย . "" ลองไปนอน "ซูกล่าวว่า "ผมต้องเรียกนายเบอร์แมนถึงเป็นรูปแบบของฉันสำหรับภาพวาดของฉันของคนงานเหมืองเก่า. จะไม่พยายามที่จะย้ายจนกว่าฉันจะกลับมา". เก่าเบอร์แมนเป็นจิตรกรที่อาศัยอยู่บนชั้นล่างของอาคารอพาร์ทเม้น เบอร์แมนเป็นความล้มเหลวในศิลปะ ปีที่ผ่านมาเขาเคยวางแผนที่จะวาดงานศิลปะ แต่ไม่เคยได้เริ่มมัน เขาได้รับเงินเพียงเล็กน้อยโดยทำหน้าที่เป็นนางแบบให้กับศิลปินที่ไม่สามารถจ่ายสำหรับแบบมืออาชีพ เขาเป็นที่รุนแรงน้อยคนเก่าที่ได้รับการป้องกันหญิงสาวสองคนในสตูดิโอดังกล่าวข้างต้นเขา. บางซื่อพบเบอร์แมนในห้องของเขา หนึ่งในพื้นที่ที่เป็นผืนผ้าใบที่ว่างเปล่าที่ได้รับการรอยี่สิบห้าปีสำหรับบรรทัดแรกของสี ซูบอกเขาเกี่ยวกับ Johnsy และวิธีการที่เธอกลัวว่าเพื่อนของเธอจะลอยไปเหมือนใบไม้. เก่าเบอร์แมนกำลังโกรธที่ความคิดดังกล่าว "มีคนในโลกที่มีความโง่เขลาที่จะตายเพราะใบย่อหย่อนเถาทำไมคุณปล่อยให้ว่าธุรกิจโง่มาในสมองของเธอ?" "เธอมีอาการป่วยมากและอ่อนแอและเป็นโรคได้ออกจาก" ซูกล่าวว่า " ใจของเธอเต็มไปด้วยความคิดแปลก ๆ . "" นี่ไม่ใช่สถานที่ใด ๆ ในที่หนึ่งที่ดีเพื่อให้เป็นนางสาว Johnsy จะนอนป่วย "ตะโกนเบอร์แมน "บางวันผมจะวาดชิ้นเอกและเราทุกคนจะต้องออกไป." Johnsy นอนเป็นเมื่อพวกเขาเดินขึ้นบันได ซูดึงร่มลงมาคลุมหน้าต่าง เธอและเบอร์แมนเดินเข้าไปในห้องอื่น ๆ พวกเขามองออกไปนอกหน้าต่างตระหนกที่เถาไม้เลื้อย แล้วพวกเขาก็มองหน้ากันโดยไม่ต้องพูด ฝนกำลังตกเย็นผสมกับหิมะ เบอร์แมนนั่งและถูกวางเป็นคนงานเหมือง. เช้าวันรุ่งขึ้นตื่นขึ้นมาหลังจากที่ซูนอนหลับชั่วโมง เธอก็พบว่า Johnsy ด้วยดวงตาที่เปิดกว้างจ้องมองที่หน้าต่างปิด.. "ดึงสีผมต้องการที่จะเห็น" เธอได้รับคำสั่งอย่างเงียบ ๆ. ซูเชื่อฟังหลังจากฝนเต้นและลมที่รุนแรงที่พัดผ่านคืนยังมีที่ยืนอยู่กับผนังหนึ่งใบไม้เลื้อย มันเป็นคนสุดท้ายบนเถา มันยังคงเป็นสีเขียวเข้มที่ศูนย์ แต่ถูกขอบสีที่มีสีเหลือง มันแขวนอยู่อย่างกล้าหาญจากสาขาประมาณเจ็ดเมตรเหนือพื้นดิน. "มันเป็นคนสุดท้าย" Johnsy กล่าวว่า "ผมคิดว่ามันก็จะตกช่วงเวลากลางคืน. ฉันได้ยินเสียงลม. มันจะตกอยู่ในวันนี้และผมจะต้องตายในเวลาเดียวกัน." "ที่รักที่รัก!" กล่าวว่าซูพิงสวมใส่ใบหน้าของเธอลงไปที่เตียง "คิดว่าฉันถ้าคุณจะไม่ได้คิดว่าตัวเอง. สิ่งที่ฉันจะทำอะไร?" แต่ Johnsy ไม่ได้ตอบ. เช้าวันรุ่งขึ้นเมื่อมันเป็นแสง Johnsy ถามว่าสีที่หน้าต่างถูกยกขึ้น ใบไอวี่ยังคงมี Johnsy นอนเป็นเวลานานกำลังมองหาที่มัน และแล้วเธอก็เรียกให้ไปฟ้องที่ถูกเตรียมซุปไก่. "ฉันเคยเป็นสาวร้าย" Johnsy กล่าวว่า "... บางอย่างที่ได้ทำว่าใบสุดท้ายที่มีอยู่เพื่อแสดงให้ฉันว่าไม่ดีผมก็มันเป็นความผิดที่จะต้องการที่จะตายคุณอาจจะนำมาให้ฉันซุปเล็ก ๆ น้อย ๆ ตอนนี้" ชั่วโมงต่อมาเธอพูดว่า: "สักวันหนึ่งผมหวังว่าจะวาดอ่าว เนเปิลส์. "ต่อมาในวันที่คุณหมอมาและซูคุยกับเขาในห้องโถง." แม้โอกาส "หมอบอกว่า "ด้วยการดูแลที่ดีที่คุณจะชนะและตอนนี้ฉันต้องดูอีกกรณีหนึ่งฉันมีในอาคารของคุณเบอร์แมน, ชื่อของเขาคือ -.... ชนิดของศิลปินบางคนผมเชื่อว่าโรคปอดบวมได้อีกด้วยเขาเป็นคนเก่าคนอ่อนแอ .. และกรณีของเขาอย่างรุนแรงมีความหวังสำหรับเขาไม่มี แต่เขาจะไปที่โรงพยาบาลในวันนี้เพื่อบรรเทาความเจ็บปวดของเขา ". วันรุ่งขึ้นหมอบอกว่าจะฟ้อง:" เธอให้พ้นจากอันตรายคุณได้รับรางวัลโภชนาการและการดูแลตอนนี้ -. -. นั่นคือทั้งหมด ". ต่อมาในวันที่มาถึงซูเตียงที่ Johnsy วางและวางแขนข้างหนึ่งรอบตัวเธอ" ฉันมีสิ่งที่จะบอกคุณเมาส์สีขาว "เธอกล่าว "นายเบอร์แมนเสียชีวิตจากโรคปอดบวมในวันนี้ในโรงพยาบาล. เขาป่วยเพียงสองวัน. พวกเขาพบว่าเขาตอนเช้าของวันแรกในห้องของเขาที่ชั้นล่างทำอะไรไม่ถูกกับความเจ็บปวด. รองเท้าและเสื้อผ้าของเขาสมบูรณ์เปียกและเย็นฉ่ำเย็น. พวกเขาไม่อาจจินตนาการ ซึ่งเขาได้รับการดังกล่าวเป็นคืนที่น่ากลัว. และแล้วพวกเขาพบว่าโคมไฟที่จุดยังคง. และพวกเขาพบบันไดที่ได้รับการย้ายจากสถานที่. และอุปกรณ์ศิลปะและคณะกรรมการการวาดภาพที่มีสีเขียวและสีเหลืองผสมกับมัน. และ . มองออกไปนอกหน้าต่างที่รักที่ใบไม้เลื้อยที่ผ่านมาบนผนังคุณไม่สงสัยว่าทำไมมันไม่เคยย้ายเมื่อลมพัดอารักมันเป็นงานชิ้นเอกเบอร์แมนของ - เขาวาดมันมีคืนที่ใบที่ผ่านมาลดลง . "คุณเคยได้ยินเรื่อง" ใบสุดท้าย "โดย O.Henry เล่าเรื่องของคุณคือบาร์บาร่าไคลน์ เรื่องนี้ถูกนำมาดัดแปลงโดยเชลลีย์ Gollust และการผลิตโดยเดวิลาวัลย์

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

www.manythings เรื่องราว org / ภาค /
ใบสุดท้าย ( โดย เฮนรี่ )
00 : 00 / 00 : 00

หรือดาวน์โหลด ( คลิกขวาหรือตัวเลือกคลิกและบันทึกลิงค์ )
ตอนนี้ , VOA พิเศษภาษาอังกฤษโปรแกรมอเมริกันราว

เรื่องราวของเราในวันนี้เรียกว่า " ใบสุดท้าย " มันถูกเขียนขึ้นโดย เฮนรี่ ที่นี่คือบาร์บาร่า ไคลน์ กับเรื่องราว
ศิลปินหลายคนที่อาศัยอยู่ในพื้นที่ของหมู่บ้านกรีนิชนิวยอร์กหญิงสาว 2 คน ชื่อ ซู และ johnsy แบ่งปันสตูดิโอที่ด้านบนของตึกสามชั้น . ชื่อที่แท้จริงของ johnsy โจแอนนา

ในเดือนพฤศจิกายน , เย็น , เห็นคนแปลกหน้าเข้ามาเยี่ยมชมเมือง โรค , ปอดบวม , ฆ่าคนมากมาย johnsy นอนอยู่บนเตียง เธอแทบจะไม่ขยับ เธอมองผ่านช่องหน้าต่างเล็ก ๆ เธออาจจะเห็นด้านข้างของบ้านอิฐข้างๆตึกของเธอ

ในเช้าวันหนึ่งแพทย์ตรวจสอบ johnsy และวัดอุณหภูมิของเธอแล้ว แล้วเขาก็พูดกับซูอีกห้อง

" เธอได้โอกาส . . . เราว่า สิบ , " เขากล่าว . " และโอกาสที่เธอจะต้องการที่จะอยู่ เพื่อนของคุณตัดสินใจแล้วว่าเธอจะไม่หายป่วย เธอมีอะไรอยู่ในใจ ?

" เธอ . . . เธออยากวาดภาพอ่าวเนเปิลส์ในอิตาลีสักวัน " ฟ้อง

" สี " ? กล่าวว่า หมอ ไร้สาระ !เธอมีอะไรในใจของเธอคิดมูลค่าสองครั้ง -- ผู้ชายตัวอย่างเช่น ?

" คน " ? พูดว่า ซู " เป็นผู้ชายที่คุ้มค่า . . . แต่ ไม่มีหมอ ไม่มีสิ่งใดของชนิด "

" ผมจะทำทั้งหมดนั้น วิทยาศาสตร์ได้กล่าวว่า " หมอ " แต่เมื่อใดก็ตามที่คนไข้เริ่มนับรถม้า ในงานศพของเธอ ฉันไปห้าสิบเปอร์เซ็นต์จากพลังการรักษาของยา "

หลังจากหมอไปแล้วฟ้องไปที่ห้องทำงาน และร้องไห้ แล้วเธอก็เดินไปที่ห้องของ johnsy กับกระดานวาดรูป . .

johnsy แจ๊ซ นอนกับเธอหน้าไปทางหน้าต่าง ซูหยุดผิวปาก คิดว่าเธอหลับไปแล้ว เธอเริ่มทำปากกาและหมึกวาด สำหรับเรื่องราวในนิตยสาร ศิลปินหนุ่มต้องทำงานทางของพวกเขาเป็น " ศิลปะ " โดยให้ภาพเรื่องราวในนิตยสาร ซูได้ยินเสียงต่ำหลายครั้งที่ซ้ำ เธอเดินอย่างรวดเร็วไปยังข้างเตียง

johnsy ดวงตายังเปิดกว้าง เธอมองออกไปนอกหน้าต่างและนับ -- นับย้อนหลัง " . 12 " เธอตอบ แล้วทีหลัง " สิบเอ็ด " ; และ " สิบ " และ " เก้า " และ " แปด " และ " เจ็ด " เกือบด้วยกัน

ซู มองออกไปนอกหน้าต่าง มีอะไรที่จะนับมีเพียงลานที่ว่างเปล่า และด้านที่ว่างเปล่าของบ้าน 7 เมตร มีเถาไอวี่ เก่าจะไม่ดีที่ราก ปีนครึ่งทางขึ้นกำแพง ลมเย็นของฤดูใบไม้ร่วงใบไม้ปลิดจากต้นจนมีสาขาเกือบเปลือย แขวนบนอิฐ

" อะไรหรอ ? " ขอฟ้อง

" หก " กล่าวว่า " johnsy , เงียบๆ พวกเขาจะตกเร็วขึ้น3 วันก่อนมีเกือบร้อย มันทำให้หัวของฉันเจ็บนับ แต่ตอนนี้มันง่าย ไปอีกหนึ่ง มีเพียง 5 คนเท่านั้น แล้ว

" อะไร ที่รัก ? ขอฟ้อง

" ใบ ในพืช ตอนสุดท้ายจะต้องไปเหมือนกัน ผมรู้จักที่ 3 วัน หมอไม่ได้บอกคุณ ?

" ผมไม่เคยได้ยินเรื่องนี้ กล่าวว่า ซู" แล้วไอวี่ใบเก่าที่ทำให้เธอได้ดี และคุณเคยรักที่เถา อย่าโง่ไปหน่อยเลย ทำไม หมอบอกว่าเมื่อเช้าว่า โอกาสสำหรับการดีเร็วๆ นี้ . . . เรามาดูสิ่งที่เขาบอกว่า ( เขาบอกว่าโอกาสเป็นสิบต่อหนึ่ง พยายามที่จะกินซุปแล้ว และให้ฉันกลับไปวาดรูปของฉันดังนั้นฉันสามารถขายมันให้กับนิตยสารและซื้ออาหารและไวน์สำหรับเรา

"" คุณไม่ต้องเอาไวน์ใด ๆเพิ่มเติม กล่าวว่า johnsy รักษาตาของเธอคงออกทางหน้าต่าง " ไปอีกหนึ่ง ไม่ ฉันไม่อยากกินซุป ตอนนี้ก็เหลือแค่สี่ ฉันต้องการที่จะเห็นอันสุดท้ายตกก่อนที่จะมืด งั้นฉันจะไปด้วย "

" johnsy ที่รัก " ฟ้อง " เธอจะสัญญากับฉันเพื่อให้ดวงตาของคุณปิดลง และไม่ได้มองออกไปนอกหน้าต่างจนกว่าฉันจะทำงานเสร็จ ?ฉันต้องส่งภาพวาดในวันพรุ่งนี้ . "

" บอกฉันทันทีที่คุณเสร็จสิ้น กล่าวว่า johnsy หลับตาลงและนอนสีขาว และยังเป็นรูปปั้นที่ล้มลง " อยากเห็นใบสุดท้ายร่วง ฉันเหนื่อยที่จะรอ ฉันเหนื่อยที่จะคิด ฉันต้องการเปลี่ยนหลวมของฉันถือทุกอย่างและไปแล่นลง เหมือนคนที่ไม่ดี ใบ เหนื่อย . . . "

" พยายามที่จะนอน กล่าวว่า ซู