But even if that were true—and as I

But even if that were true—and as I'd told myself a million times since arriving at baggage claim, where they were supposed to have met me, and seeing no one but skycap and limo drivers with little signs with everyone's names on them but mine—there was nothing I could do about it. I certainly couldn't go home. It was New York City—and Aunt Evelyn and Uncle Ted's house—or bust.

So when the cab driver, instead of getting out and helping me with my bags, just pushed a little button so that the trunk popped open a few inches, it wasn't the worst thing that had ever happened to me. It wasn't even the worst thing that had happened to me that day.

I pulled out my bags, each of which hadto weigh fifty thousand pounds, at least—except my violin case, of course—and then closed the trunk again, all while standing in the middle of East Sixty-ninth Street, with a line of cars behind me, honking impatiently because they couldn't pass, due to the fact that there was a Stanley Steemer van double-parked across the street from my aunt and uncle's building.

Why me? Really. I'd like to know.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

แต่ ถ้าที่ถูกจริง — และผมได้บอกตัวเองล้านครั้งนับตั้งแต่เดินทางมาถึงกระเป๋า ที่พวกเขาควรจะได้รู้จักฉัน และเห็นใครแต่ชมและซีนไดรเวอร์กับ น้อยสัญญาณของคนชื่อนั้นแต่ฉัน — ไม่มีอะไรไม่เกี่ยวกับมัน ฉันแน่นอนไม่สามารถกลับบ้าน ก็นิวยอร์ก — และ Evelyn ป้าและลุง Ted — หรือหน้าอกดังนั้น เมื่อคนขับแท็กซี่ แทนที่จะออกมา และช่วยฉัน ด้วยกระเป๋า เพียงผลักปุ่มเล็กน้อยเพื่อให้ลำต้น popped เปิดกี่นิ้ว มันไม่ได้สิ่งที่เลวร้ายที่สุดที่เคยเกิดกับผม มันไม่ได้สิ่งเลวร้ายที่สุดที่ได้เกิดขึ้นกับผมวันนั้นฉันดึงกระเป๋า ของที่น้ำหนัก hadto ห้าสิบพันปอนด์ น้อย — ยกเว้นกรณีของฉันไวโอลิน แน่นอน — และปิดลำตัวอีก ในขณะที่ยืนอยู่กลางตะวันออกหกไนน์ Street มีสายรถข้างหลัง honking ดัง เพราะพวกเขาไม่สามารถผ่านไป เนื่องจากข้อเท็จจริงที่ว่ามี Stanley Steemer impatiently van double-parked ข้ามถนนจากป้า และลุงของอาคารทั้งหมดทำไมฉัน จริง ๆ อยากจะรู้

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

แต่ถึงแม้ว่าจะเป็นความจริงและเป็นฉันบอกกับตัวเองล้านครั้งนับตั้งแต่มาถึงที่รับกระเป๋าที่พวกเขาควรจะได้พบฉันและไม่เห็นใคร แต่ skycap และคนขับรถลิมูซีนที่มีอาการเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่มีชื่อของทุกคนที่พวกเขา แต่ เหมืองก็ไม่มีอะไรที่ฉันจะทำอย่างไรกับมัน แน่นอนฉันไม่สามารถกลับบ้านได้ มันเป็นมหานครนิวยอร์กและป้า Evelyn และลุงของเท็ดบ้านหรือหน้าอก. ดังนั้นเมื่อคนขับรถแท็กซี่แทนการออกและช่วยฉันด้วยถุงของฉันเพียงแค่ผลักปุ่มเล็ก ๆ น้อย ๆ เพื่อให้ลำต้นโผล่เปิดไม่กี่นิ้วก็ ไม่ได้เป็นสิ่งที่เลวร้ายที่สุดที่เคยเกิดขึ้นกับผม มันก็ไม่ได้เป็นสิ่งที่เลวร้ายที่สุดที่เคยเกิดขึ้นกับผมในวันนั้น. ผมดึงออกมาจากกระเป๋าของฉันซึ่งแต่ละ hadto ชั่งน้ำหนัก£ 50,000 อย่างน้อยยกเว้นกรณีไวโอลินของฉันแน่นอนและจากนั้นปิดท้ายรถอีกครั้งทั้งหมด ขณะที่ยืนอยู่ตรงกลางของตะวันออกหกสิบเก้าถนนที่มีเส้นของรถยนต์ที่อยู่ข้างหลังผมบีบแตรอดทนเพราะพวกเขาไม่สามารถผ่านเนื่องจากความจริงที่ว่ามีรถตู้สแตนเลย์ Steemer สองจอดอยู่ฝั่งตรงข้ามถนนจากป้าของฉันและ อาคารลุง. ทำไมต้องเป็นฉัน? จริงๆ ฉันต้องการที่จะรู้ว่า

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

แต่ถึงจะจริง และอย่างที่ฉันบอกกับตัวเองเป็นล้านครั้งตั้งแต่มาถึงที่กระเป๋าเดินทางที่พวกเขาควรจะได้เจอกัน และเห็นคนขับรถไม่หนึ่ง แต่คนยกกระเป๋าที่สนามบินและลิมูซีนด้วยป้ายเล็กๆที่มีชื่อของทุกคนในพวกเขา แต่ผมไม่มีอะไรที่ฉันสามารถทำได้เกี่ยวกับมัน ฉันก็กลับบ้านไม่ได้ มันคือเมือง New York และน้าเอและน้าเท็ดบ้าน

หรือหน้าอกดังนั้น เมื่อคนขับแท๊กซี่ แทนที่จะออกไปช่วยถือของให้ ก็ผลักปุ่มเล็ก ๆน้อย ๆเพื่อให้ลำต้น popped เปิดไม่กี่นิ้ว ไม่ใช่สิ่งที่เลวร้ายที่สุดที่เคยเกิดขึ้นกับผม มันไม่ได้เป็นสิ่งที่เลวร้ายที่สุดที่เคยเกิดขึ้นกับผมในวันนั้น

ผมดึงออกถุงของฉันแต่ละที่ต้องชั่งอย่างน้อยห้าหมื่นปอนด์ ยกเว้นกรณีไวโอลินของฉันแน่นอน แล้วปิดท้ายรถอีกครั้ง ในขณะที่ทุกคนยืนกลางถนน East หกสิบเก้ากับสายของรถข้างหลังฉันบีบแตรอย่างหงุดหงิดเพราะพวกเขาไม่สามารถผ่านได้ เนื่องจากข้อเท็จจริงที่ว่ามี Stanley steemer แวนคู่จอดฝั่งตรงข้ามถนนจากป้าและลุง

ทำไมอาคาร . ฉันเหรอ ? จริง ๆ ฉันต้องการจะรู้