It was in answering the third quest

It was in answering the third question -- whether a writ of mandamus issuing from the Supreme Court was the proper remedy -- that Marshall addressed the question of judicial review. The Chief Justice ruled that the Court could not grant the writ because Section 13 of the Judiciary Act of 1789, which granted it the right to do so, was unconstitutional insofar as it extended to cases of original jurisdiction. Original jurisdiction -- the power to bring cases directly to the Supreme Court -- was the only jurisdictional matter dealt with by the Constitution itself. According to Article III, it applied only to cases "affecting ambassadors, other public ministers and consuls" and to cases "in which the state shall be party." By extending the Court's original jurisdiction to include cases like Marbury's, Congress had exceeded it authority. And when an act of Congress is in conflict with the Constitution, it is, Marshall said, the obligation of the Court to uphold the Constitution because, by Article VI, it is the "supreme law of the land."

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ได้ในการตอบคำถามที่สาม -ว่า writ ของ mandamus ออกจากศาลฎีกาได้แก้ไขเหมาะสม - ว่า มาร์แชลส่งคำถามของความคิดเห็นที่ยุติธรรม ประธานศาลปกครองว่า ศาลอาจไม่ให้ writ ที่เพราะ 13 ส่วนพระราชบัญญัติตุลาการของค.ศ. 1789 ซึ่งให้สิทธิที่จะทำ unconstitutional insofar เป็นมันขยายกรณีอำนาจเดิม อำนาจเดิม -อำนาจในการนำคดีสู่ศาลฎีกาโดยตรง - เป็นเรื่อง jurisdictional เท่าที่ดำเนินการ โดยรัฐธรรมนูญเอง ตามบทความ III จะใช้เฉพาะ ในกรณีที่ "กระทบแอมบาสเดอร์ รัฐมนตรีสาธารณะอื่น ๆ และกิตติมศักดิ์" และกรณี "ซึ่งรัฐจะได้ปาร์ตี้" โดยขยายเขตอำนาจเดิมของศาลแก่กรณีเช่นของ Marbury สภามีเกินได้อำนาจ และเมื่อพระราชบัญญัติของรัฐสภาเช่นรัฐธรรมนูญ เป็น มาร์แชลกล่าว ข้อผูกมัดศาลผดุงรัฐธรรมนูญเนื่องจาก ด้วยวีบทความ "กฎหมายสูงสุดของแผ่นดินนั้น"

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

มันเป็นในการตอบคำถามที่สาม - ไม่ว่าคำสั่งของคันศรออกจากศาลฎีกาเป็นวิธีการรักษาที่เหมาะสม - ที่มาร์แชลล์ที่คำถามของทบทวนการพิจารณาคดี หัวหน้าผู้พิพากษาตัดสินว่าศาลไม่สามารถให้คำสั่งเพราะมาตรา 13 ของพระราชบัญญัติตุลาการของ 1789 ซึ่งได้รับมันขวาจะทำเช่นนั้นเป็นรัฐธรรมนูญตราบเท่าที่มันขยายไปถึงกรณีที่มีเขตอำนาจเดิม เขตอำนาจเดิม - อำนาจที่จะนำกรณีโดยตรงต่อศาลฎีกา - เป็นเพียงเรื่องอาณาเขตเกี่ยวข้องกับรัฐธรรมนูญของตัวเอง ตามบทความที่สามก็นำมาใช้กับกรณี "ทูตส่งผลกระทบต่อรัฐมนตรีว่าการกระทรวงสาธารณะอื่น ๆ และกงสุล" และกรณี "ซึ่งอยู่ในสถานะที่จะต้องเป็นบุคคลที่." โดยการขยายเขตอำนาจเดิมของศาลที่จะรวมกรณีเช่นเบอรีของสภาคองเกรสได้เกินอำนาจมัน และเมื่อการกระทำของรัฐสภาอยู่ในความขัดแย้งกับรัฐธรรมนูญก็จะมาร์แชลล์กล่าวว่าภาระหน้าที่ของศาลที่จะส่งเสริมรัฐธรรมนูญเพราะตามมาตรา VI มันเป็น "กฎหมายสูงสุดของประเทศ".

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

มันเป็นในการตอบคำถามที่สาม -- ไม่ว่าจะเป็นคำสั่งของศาลสูงออกจากศาลฎีกา เป็นวิธีการรักษาที่เหมาะสม -- มาร์แชล addressed คำถามของการทบทวนการพิจารณาคดี . หัวหน้าผู้พิพากษาวินิจฉัยว่า ศาลจะไม่อนุญาตให้เขียน เพราะมาตรา 13 ของตุลาการพระราชบัญญัติ 1789 ซึ่งได้รับมันสิทธิที่จะทำเช่นนั้นคือรัฐธรรมนูญตราบเท่าที่มันขยายกรณีของสังกัดเดิม เดิมสังกัด -- อำนาจนำคดีโดยศาลฎีกา -- เป็นเพียงเรื่องขอบเขตจัดการโดยรัฐธรรมนูญนั่นเอง ตามข้อ 3 มันใช้เฉพาะกับกรณี " ทูตสาธารณะอื่น ๆที่มีผลต่อ , และคณะกงสุล " และกรณี " ซึ่งรัฐจะต้องปาร์ตี้" โดยการขยายของศาลเดิมสังกัดรวมเคสเบอรี , สภามีเกินกว่าอำนาจ และเมื่อการกระทำของรัฐสภาอยู่ในความขัดแย้งกับรัฐธรรมนูญ เป็น มาแชล กล่าวว่า หน้าที่ของศาลที่จะรักษารัฐธรรมนูญ เพราะโดย 6 บทความ เป็น " กฏหมายสูงสุดของประเทศ "