Similarly to other Southeast Asian

Similarly to other Southeast Asian countries, the majority of plantation forests have been established under corporate concession arrangements (Phimmavong et al. 2009). The dominance of the concession model for tree plantation development has been based on three assumptions. First, it was expected to make underutilised land more productive. Second, it supported the government’s goal of eliminating shifting cultivation. Finally, concessions should bring foreign investment that would help to develop the land (by providing infrastructure, jobs and stimulating the local economy) and provide the government with revenues to develop other regions (Hanssen 2007) . As stated in Fox et al. (2009), ‘modern’ concessions have been theorised as effective ways of solving the swidden agriculture ´problem´, to modernise the country and to integrate ´backward´ swidden farmers into the nation (Fox et al. 2009). According to a relatively recent inventory on land concessions (Schönweger et al, 2012), 306,234 ha have been allocated for tree plantations under concession or lease agreements (see table 1 below).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ในทำนองเดียวกัน กับประเทศอื่น ๆ ในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ไร่ป่าส่วนใหญ่มีการสร้างภายใต้ข้อตกลงของบริษัทสัมปทาน (Phimmavong et al. 2009) ปกครองของรูปแบบสัมปทานพัฒนาปลูกต้นไม้ได้ถูกใช้บนสมมติฐาน 3 ครั้งแรก มันเป็นที่คาดจะทำให้ที่ดินคล้ายฯ มากกว่า ที่สอง มันได้รับการสนับสนุนของรัฐบาลเป้าหมายกำจัดปลูกขยับ ในที่สุด สัมปทานควรนำลงทุนต่างประเทศที่จะช่วยในการพัฒนาที่ดิน (โดยการให้โครงสร้างพื้นฐาน งาน และกระตุ้นเศรษฐกิจท้องถิ่น) และให้รัฐบาล มีรายได้ในการพัฒนาภูมิภาคอื่น ๆ (Hanssen 2007) ตามที่ระบุไว้ใน Fox et al. (2009), 'ทันสมัย' สัมปทานมีการ theorised เป็นวิธีที่มีประสิทธิภาพการแก้ ´problem´ เกษตร swidden ขานประเทศ และรวม ´backward´ swidden เกษตรกรในประเทศ (Fox et al. 2009) ตามสินค้าคงคลังล่าสุดค่อนข้างบนที่ดินสัมปทาน (Schönweger et al, 2012), 306,234 ฮา ได้ปันส่วนสำหรับสวนต้นไม้ภายใต้สัญญาสัมปทานหรือสัญญาเช่า (ดูตารางที่ 1)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในทำนองเดียวกันไปยังประเทศอื่น ๆ ในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ส่วนใหญ่ของการปลูกป่าที่ได้รับการจัดตั้งขึ้นภายใต้การเตรียมการสัมปทานขององค์กร (Phimmavong et al. 2009) การปกครองของรูปแบบสัมปทานในการพัฒนาการปลูกต้นไม้ได้รับขึ้นอยู่กับสามสมมติฐาน ครั้งแรกมันก็คาดว่าจะทำให้ที่ดิน underutilized มีประสิทธิผลมากขึ้น ประการที่สองจะได้รับการสนับสนุนเป้าหมายของรัฐบาลในการขจัดไร่เลื่อนลอย สุดท้ายสัมปทานควรนำการลงทุนต่างประเทศที่จะช่วยในการพัฒนาแผ่นดิน (โดยให้บริการโครงสร้างพื้นฐานงานและกระตุ้นเศรษฐกิจท้องถิ่น) และให้รัฐบาลมีรายได้ในการพัฒนาภูมิภาคอื่น ๆ (Hanssen 2007) ตามที่ระบุในฟ็อกซ์, et al (2009) สัมปทาน 'ทันสมัย​​ได้รับการมหาเศรษฐีเป็นวิธีที่มีประสิทธิภาพของการแก้'problem' การเกษตรไร่เลื่อนลอย, ที่จะปฏิรูปประเทศและเพื่อบูรณาการ'backward' เกษตรกรไร่เลื่อนลอยเข้าไปในประเทศ (ฟ็อกซ์ et al. 2009) ตามที่สินค้าคงคลังล่าสุดค่อนข้างสัมปทานที่ดิน (Schönweger et al, 2012), 306,234 เฮกเตอร์ได้รับการจัดสรรสำหรับการเพาะปลูกต้นไม้ภายใต้สัญญาสัมปทานหรือสัญญาเช่าข้อตกลง (ดูตารางที่ 1 ด้านล่าง)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ในทํานองเดียวกันกับประเทศอื่นๆ ในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ส่วนใหญ่ของป่าไร่ได้รับการจัดตั้งขึ้นภายใต้สัมปทานของบริษัทจัดการ ( phimmavong et al . 2009 ) การปกครองในรูปแบบสัมปทานพัฒนาปลูกสวนป่าได้ตามสามข้อสมมติ อย่างแรก มันถูกคาดว่าจะทำให้ underutilised ที่ดินมากขึ้น ที่สอง มันสนับสนุนเป้าหมายของรัฐบาลจากการทำไร่เลื่อนลอย . ในที่สุด สัมปทานที่ควรนำเงินลงทุนที่จะช่วยพัฒนาที่ดิน ( โดยให้โครงสร้างพื้นฐานของงานและการกระตุ้นเศรษฐกิจท้องถิ่น ) และให้รัฐบาลมีรายรับที่จะพัฒนาภูมิภาคอื่นๆ ( Hanssen 2007 ) ตามที่ระบุในฟ็อกซ์ et al . ( 2009 ) " สมัยใหม่ " สัมปทานที่ได้รับ theorised เป็นวิธีที่มีประสิทธิภาพของการแก้ปัญหาการเกษตรใหม่ใหม่ ข่าวสาร การทำให้ทันสมัยประเทศและรวมใหม่ย้อนหลัง ข่าวสารใหม่ เกษตรกรในประเทศ ( ฟ็อกซ์ et al . 2009 ) ตามสินค้าที่ค่อนข้างล่าสุดในการสัมปทานที่ดิน ( Sch ö nweger et al , 2012 ) , 306234 ฮาได้รับการจัดสรรสำหรับสวนต้นไม้ภายใต้สัมปทาน หรือสัญญาเช่า ( ดูตารางที่ 1 ประกอบ )