RESULTSAs previously reported, care

RESULTS
As previously reported, caregivers were primarily the
biological mother (n = 276, 92.3%) and were single (n
= 210, 70.7%) (Butz et al., 2014). A majority of participants
had completed their high school education/
received their General Educational Development
(GED) diploma (n = 117, 39.1%) or attended some college
or trade school (n = 81, 27.1%) (Table 1). More than
half of the sample was unemployed (n = 161, 54.6%),
and of those who were employed, a third reported having
only part-time work (n = 46, 34.3%). Annual family
income was low in this sample of inner-city caregivers,
with nearly three fourths reporting income less than
$20,000 (n = 187, 71.9%). The children were young
(M = 5.65, SD = 2.19), African American (n = 286,
95.7%), and Medicaid eligible (n = 275, 91.7%).
Consistent with the study design, at baseline most
children had moderate persistent asthma (n = 52,
17.4%) or severe persistent asthma (n = 117, 39.3%),
and almost all were categorized as having poorly
controlled asthma (n = 280, 93.3%) based on the frequency
of symptoms, rescue medication usage, and
asthma-related emergency services (Table 1). At baseline,
the children averaged 3.23 ED visits (SD = 3.2)
and 1.32 urgent care visits (SD = 3.37) during the previous
6-month period, and 29% had at least one hospitalization.
A third of caregivers (n = 102, 34.6%) rated
asthma caregiving stress at 8 or above, suggestive of a
high degree of burden, and 61 caregivers (21.7%)
endorsed the highest possible level of asthma stress
(score of 10) at baseline. Mean daily life stress over
the previous month was 5.69 (SD = 3.56; range 0-16),
with a third of caregivers reporting a score of 8 or higher
on the PSS4 (n = 99, 33%). At baseline, most caregivers
reported access to emotional/instrumental support,
with 218 (72.7%) scoring at 30 or above on the MOS social
support scale (range, 8-40).
On average, the QOL composite scores reflected a
moderate impact of asthma on caregivers, with participants
indicating the greatest effect on sleep.At baseline,
nearly half of the sample reported being awakened during
the night on a regular
basis in the previous
week because of their
child’s asthma
(n = 147, 49.2%), and
more than a third experienced
sleepless
nights all or most of
the time in the previous
week (n = 113, 37.3%).
However, QOL scores
improved over time
from mean of 17.98
(SD = 7.49) at baseline
to 22.75 (SD = 5.79) at
6 months to 22.87
(SD = 6.24) at 12 months, with statistically significant
differences between baseline and 6 months (p < .001)
and between baseline and 12 months (p < .001).
Asthma caregiving stress decreased over time with a
baseline mean of 5.16 (SD = 3.72), a 6-month mean of
3.63 (SD = 3.46), and a 12-month mean of 3.61 (SD =
3.53); significant decreases in mean scores were
observed between baseline and at 6 months, as well
as between baseline and at 12 months (p < .001). A
similar trend was observed for life stress, with statistically
significant (p < .001) decreases in mean scores
observed between baseline (M = 5.70, SD = 3.56) and
at 6 months (M = 4.99, SD = 3.53), as well as baseline
and at 12 months (M = 4.99, SD = 3.68). Statistically significant
increases in mean Social Support scores were
observed between baseline (M = 32.90, SD = 8.75)
and at 6 months (M = 33.62, SD = 8.31), as well as between
6 months and 12 months (M = 34.33, SD =
8.18). Lastly, asthma control level improved somewhat
over time, with a significant decrease in the number of
children categorized as having asthma that was poorly
controlled from baseline (93.3%, n = 280) to 6 months
and 12 months (61.5% at both time points, n = 30 and
39, respectively). The number of children categorized
as having well-controlled asthma increased from 0%
at baseline to 14.3% (n = 39) at 12 months.
LGCM Results
LGCM analyses were used to assess changes in QOL
over time as a function of life stress, asthma caregiving
stress, asthma control, and social support. Fit statistics
for the nested models are presented in Table 2. Results
indicate acceptable fit between the data and all three
models. Unstandardized parameter estimates, standard errors, and p values are provided in text; parameter estimates
and 95% confidence intervals (CIs) are provided
in Table 3. An unconditional model using QOL over
time was tested first. Results for the intercept and slope
were 19.27 (SE = 0.40, p < .001) and 2.12 (SE = 0.25, p <
.001), respectively. The statistically significant and positive
intercept indicates that the average QOL score was
greater than zero over time; the statistically significant
positive average slope indicates a significant increase
in QOL scores over time.
Results for the second LGC model indicate good fit as
evidenced by an RMSEA of 0.06 and high values for
comparative fit index (0.83) and Tucker-Lewis index
(0.78). The only significant parameter estimate for the
control variables was a negative difference in intercept
by asthma severity level (b = 0.91, SE = 0.37, p = .01),
indicating that higher asthma severity is associated with
lower overallQOLscores. The absence of significant relationships
between slope and intercept with treatment
group assignment, child age, income, or education suggests
that changes in QOL over time are not affected by
these control variables in our sample of low-income, inner-
city caregivers.
In contrast, the model generally supported relationships
between the time-varying covariates and QOL.
Greater life stress predicted lower QOL at baseline (b
= 0.26, SE = 0.12, p = .03), 6-month data points (b =
0.19, SE = 0.09, p = .03), and 12-month data points
(b = 0.21, SE = 0.10, p = .03). Higher scores for asthma
stress predicted lower scores for QOL at baseline (b =
0.65, SE = 0.12, p < .001), 6 months (b = 0.73, SE =
0.10, p < .001), and 12 months (b = 0.71, SE = 0.11, p
< .001). Poorer asthma control was likewise associated
with lower QOL scores at all three time points; at baseline,
b = 2.75 (SE = 1.02, p = .007); at 6 months, b =
1.82 (SE = .40, p < .001); and at 12 months, b =
2.05 (SE = 0.35, p < .001). However, no statistically significant
relationships were found between social support
and QOL at any time point (p > .10). Moderate to
large effect sizes for explained variance were observed
over time in the covariates model with R2 = 15.3% at
baseline, 43.8% at 6 months, and 57.6% at 12 months.
The third nested model incorporated interaction effects
between life stress, daily asthma stress, and social
support at each time point. The interaction terms for life
stress and social support and for asthma caregiving
stress and social support were not significant at any
time point (p > .10). The same results were obtained
for the interaction between life stress and asthma caregiving
stress (p > .10). Although Model 3 had slightly
better fit statistics, in the absence of significant interactions,
it does not account for more variance in the
model (R2 = 15.6% at baseline, 43.6% at 6 months, and
56.2% at 12 months). Consequently, Model 2, the covariates
model, is the more parsimonious model and is
chosen as the final model in these analyses.
DISCUSSION
To our knowledge, this longitudinal analysis is the first
to explore protracted influences of asthma caregiving
stress and daily life stress on QOL while also testing a moderating effect of social support on the relationship
between caregiver stress experiences and QOL. The
study hypotheses were partially supported because
higher perceptions of asthma caregiving stress and
daily life stress were associated with lower QOL. Caregiver
QOL scores improved over the course of the
study, with a significant increase occurring from baseline
to the six-month follow-up and maintained
through the 12-month period. We did not detect QOL
differences between caregivers randomized to the
intervention or control group, but this may be due to
the intensive nature of the attention control protocol
in which caregivers in both the intervention and control
groups received three home visits for asthma education
and management guidance by a community nurse. This
level of support may have been sufficient to neutralize
differences in change in QOL between the two groups.
We found both objective and subjective dimensions
of asthma burden to be associated with lower QOL.
Across all time points, poorer asthma control, as
measured by rescue medication use, symptom frequency,
and use of urgent care services (ED visits and
hospitalizations), was a significant predictor of lower
caregiver QOL. Likewise, caregiver perception of
higher asthma caregiving
demands was
related to more
impaired QOL over
the 12-month followup.
These results are
consistent with previous
studies in which it
was observed that
QOL was negatively
correlated with symptom
severity (Cerdan
et al., 2012; Levy et al.,
2004; Okelo et al.,
2014) and caregiving
burden (e.g., Fiese
et al., 2005), and these
results build from
those investigations by
also showing that clinical
severity and perception of asthma burden may
independently explain heterogeneity ofQOLoutcomes
in inner-city, low-income caregiver populations.
Specifically, the baseline correlation between asthma
control level and asthma caregiving stress was statistically
significant but low (r = 0.15, p < .05). This finding
suggests that exclusively inquiring about frequency and
severity of child symptoms and use of emergency services
for asthma care may not necessarily reflect the
impact of asthma on caregivers. Exploring the caregiver’s
perception of asthma burden may yield additional
information that is not otherwise captured.
Because caregivers who are experiencing high levels
of stress may lack the emotional and physical availability
to carefully monitor their child’s treatment adherence
and engage in primary prevention activities
(Crespo et al., 2011), our data highlight the importance
of screening for both objective and subjective experiences
of asthma caregiving stress during clinical encounters
with

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ผลการรายงานก่อนหน้านี้ผู้ดูแลผู้ป่วยเป็นหลักมารดาผู้ให้กำเนิด(n = 276, 92.3%) และเป็นโสด (n = 210, 70.7%) (Butz et al., 2014) ส่วนใหญ่ของผู้เข้าร่วมได้จบการศึกษาโรงเรียนของพวกเขาสูง / ได้รับการพัฒนาการศึกษาทั่วไปของพวกเขา(GED) ประกาศนียบัตร (n = 117, 39.1%) หรือเข้าเรียนที่วิทยาลัยบางส่วนหรือโรงเรียนการค้า(n = 81, 27.1%) (ตารางที่ 1) มากกว่าครึ่งหนึ่งของกลุ่มตัวอย่างที่เป็นผู้ว่างงาน (n = 161, 54.6%) และผู้ที่ได้รับการจ้างงานที่สามรายงานมีเพียงทำงานนอกเวลา (n = 46, 34.3%) ครอบครัวประจำปีรายได้อยู่ในระดับต่ำในกลุ่มตัวอย่างของผู้ดูแลในเขตเมืองชั้นนี้มีเกือบสามในสี่การรายงานรายได้น้อยกว่า20,000 $ (n = 187, 71.9%) เด็กที่เป็นเด็ก(M = 5.65, SD = 2.19), แอฟริกันอเมริกัน (n = 286, 95.7%) และ Medicaid สิทธิ์ (n = 275, 91.7%). สอดคล้องกับการออกแบบการศึกษาที่พื้นฐานที่สุดเด็กมีระดับปานกลางถาวรโรคหอบหืด (n = 52, 17.4%) หรือรุนแรงโรคหอบหืดถาวร (n = 117, 39.3%) และเกือบทั้งหมดถูกแบ่งออกเป็นมีไม่ดีโรคหอบหืดควบคุม (n = 280, 93.3%) ตามความถี่ของอาการใช้ยากู้ภัยและโรคหอบหืดที่เกี่ยวข้องกับการบริการฉุกเฉิน (ตารางที่ 1) ที่ baseline เด็กเฉลี่ย 3.23 เข้าชม ED (SD = 3.2) และ 1.32 เข้าชมดูแลอย่างเร่งด่วน (SD = 3.37) ในช่วงที่ผ่านมาระยะเวลา6 เดือนและ 29% มีอย่างน้อยหนึ่งในโรงพยาบาล. ในสามของผู้ดูแลผู้ป่วย A (n = 102, 34.6%) จัดอันดับโรคหอบหืดความเครียดการดูแลที่8 หรือสูงกว่าการชี้นำของระดับสูงของภาระและผู้ดูแลผู้ป่วย61 (21.7%) ได้รับการรับรองในระดับสูงสุดของความเครียดโรคหอบหืด(10 คะแนน) ที่ baseline หมายถึงความเครียดในชีวิตประจำวันในช่วงเดือนก่อนหน้าเป็น 5.69 (SD = 3.56; ช่วง 0-16) กับหนึ่งในสามของผู้ดูแลผู้ป่วยรายงานคะแนนจาก 8 หรือสูงกว่าในPSS4 (n = 99, 33%) ที่ baseline ผู้ดูแลผู้ป่วยมากที่สุดรายงานการเข้าถึงอารมณ์/ สนับสนุนการใช้เครื่องมือที่มี218 (72.7%) คะแนนวันที่ 30 หรือสูงกว่าในสังคม MOS ขนาดสนับสนุน (ช่วง 8-40). โดยเฉลี่ยคุณภาพชีวิตประกอบด้วยคะแนนสะท้อนให้เห็นผลกระทบปานกลางโรคหอบหืดในผู้ดูแลผู้ป่วยกับผู้เข้าร่วมแสดงให้เห็นผลกระทบที่ยิ่งใหญ่ที่สุดบนพื้นฐาน sleep.At, เกือบครึ่งหนึ่งของกลุ่มตัวอย่างที่ถูกปลุกให้ตื่นขึ้นรายงานในช่วงเวลากลางคืนเป็นประจำพื้นฐานในก่อนหน้านี้ในสัปดาห์ของพวกเขาเพราะโรคหอบหืดของเด็ก(n = 147, 49.2%) และมากกว่าหนึ่งในสามมีประสบการณ์นอนไม่หลับคืนทั้งหมดหรือส่วนใหญ่ของเวลาในก่อนหน้าสัปดาห์(n = 113, 37.3%). แต่คะแนนคุณภาพชีวิตที่ดีขึ้นเมื่อเวลาผ่านไปจากค่าเฉลี่ย17.98 (SD = 7.49) ที่ baseline ไป 22.75 (SD = 5.79 ) ใน6 เดือนถึง 22.87 (SD = 6.24) ระยะเวลา 12 เดือนที่มีนัยสำคัญทางสถิติความแตกต่างระหว่างพื้นฐานและ6 เดือน (p <0.001) และระหว่างพื้นฐานและ 12 เดือน (p <0.001). ความเครียดการดูแลโรคหอบหืดลดลงในช่วงเวลาที่มีเฉลี่ย 5.16 พื้นฐาน (SD = 3.72) ค่าเฉลี่ย 6 เดือน3.63 (SD = 3.46) และค่าเฉลี่ย 12 เดือน 3.61 (SD = 3.53); ลดลงอย่างมีนัยสำคัญในคะแนนเฉลี่ยถูกตั้งข้อสังเกตระหว่างพื้นฐานและใน 6 เดือนเช่นเดียวกับระหว่างพื้นฐานและระยะเวลา12 เดือน (p <0.001) แนวโน้มที่คล้ายกันเป็นที่สังเกตสำหรับความเครียดในชีวิตที่มีนัยสำคัญทางสถิติอย่างมีนัยสำคัญ (p <0.001) ลดลงในค่าเฉลี่ยที่สังเกตระหว่างพื้นฐาน(M = 5.70, SD = 3.56) และที่เวลา6 เดือน (M = 4.99, SD = 3.53) เช่นเดียวกับ เป็นพื้นฐานและระยะเวลา12 เดือน (M = 4.99, SD = 3.68) นัยสำคัญทางสถิติการเพิ่มขึ้นของค่าเฉลี่ยคะแนนการสนับสนุนทางสังคมที่ถูกตั้งข้อสังเกตระหว่างพื้นฐาน(M = 32.90, SD = 8.75) และใน 6 เดือน (M = 33.62, SD = 8.31) เช่นเดียวกับระหว่าง6 เดือนและ 12 เดือน (M = 34.33, SD = 8.18) สุดท้ายระดับการควบคุมโรคหอบหืดดีขึ้นบ้างในช่วงเวลากับการลดลงอย่างมีนัยสำคัญในจำนวนของเด็กหมวดหมู่ที่มีโรคหอบหืดที่ไม่ดีควบคุมจากพื้นฐาน(93.3%, n = 280) ถึง 6 เดือนและ12 เดือน (61.5% ทั้งจุดเวลา , n = 30 และ39 ตามลำดับ) จำนวนเด็กหมวดหมู่ที่มีโรคหอบหืดมีการควบคุมเพิ่มขึ้นจาก 0% ที่ baseline 14.3% (n = 39) ที่ 12 เดือน. LGCM ผลLGCM วิเคราะห์ถูกนำมาใช้ในการประเมินการเปลี่ยนแปลงคุณภาพชีวิตในช่วงเวลาที่การทำงานของความเครียดในชีวิตที่เป็นโรคหอบหืดการดูแลความเครียดการควบคุมโรคหอบหืดและการสนับสนุนทางสังคม สถิติ Fit สำหรับรุ่นที่ซ้อนกันจะถูกนำเสนอในตารางที่ 2 ผลแสดงให้เห็นพอดีที่ยอมรับระหว่างข้อมูลและทั้งสามรุ่น ประมาณการพารามิเตอร์ Unstandardized ข้อผิดพลาดมาตรฐานและค่าพีมีไว้ในข้อความ ประมาณการพารามิเตอร์และช่วงความเชื่อมั่น 95% (CIS) ที่มีให้ในตารางที่3 รูปแบบการใช้โดยไม่มีเงื่อนไขคุณภาพชีวิตในช่วงเวลาที่ได้รับการทดสอบครั้งแรก ผลการดำเนินงานและความลาดชันตัดเป็น 19.27 (SE = 0.40, p <0.001) และ 2.12 (SE = 0.25, p <0.001) ตามลำดับ อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติและบวกตัดบ่งชี้ว่าคะแนนคุณภาพชีวิตเฉลี่ยมากกว่าศูนย์ในช่วงเวลา; อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ลาดชันเฉลี่ยบวกบ่งชี้ว่ามีการเพิ่มขึ้นอย่างมีนัยสำคัญในคะแนนคุณภาพชีวิตในช่วงเวลา. ผลสำหรับรุ่น LGC ที่สองแสดงให้เห็นแบบที่ดีเป็นหลักฐานโดย RMSEA 0.06 และค่านิยมสูงสำหรับดัชนีพอดีเปรียบเทียบ(0.83) และดัชนีทักเคอร์ลูอิส(0.78) . การประเมินค่าพารามิเตอร์ที่สำคัญเฉพาะสำหรับตัวแปรในการควบคุมความแตกต่างในเชิงลบสกัดจากโรคหอบหืดระดับความรุนแรง(ข = 0.91, SE = 0.37, p = 0.01) แสดงให้เห็นว่าระดับความรุนแรงของโรคหอบหืดที่สูงขึ้นมีความเกี่ยวข้องกับoverallQOLscores ต่ำ กรณีที่ไม่มีความสัมพันธ์อย่างมีนัยสำคัญระหว่างความลาดชันและตัดกับการรักษาที่ได้รับมอบหมายในกลุ่มเด็กอายุรายได้หรือการศึกษาแสดงให้เห็นว่าการเปลี่ยนแปลงในคุณภาพชีวิตในช่วงเวลาที่ไม่ได้รับผลกระทบจากเหล่านี้ตัวแปรในการควบคุมในตัวอย่างของเราของรายได้ต่ำinner- ผู้ดูแลเมือง. ในทางตรงกันข้าม รูปแบบการสนับสนุนโดยทั่วไปความสัมพันธ์ระหว่างตัวแปรเวลาที่แตกต่างกันและคุณภาพชีวิต. มหานครความเครียดในชีวิตที่ต่ำกว่าที่คาดการณ์คุณภาพชีวิตที่ baseline (ข= 0.26, SE = 0.12, p = 0.03) จุดข้อมูล 6 ​​เดือน (ข =? 0.19, SE = 0.09, p = 0.03) และจุดข้อมูล 12 เดือน(ข = 0.21, SE = 0.10, p = 0.03) คะแนนที่สูงขึ้นสำหรับโรคหอบหืดความเครียดที่คาดการณ์คะแนนที่ต่ำกว่าสำหรับคุณภาพชีวิตที่ baseline (ข =? 0.65, SE = 0.12, p <0.001) 6 เดือน (ข = 0.73, SE = 0.10, p <0.001) และ 12 เดือน ( ข = 0.71, SE = 0.11 พี<0.001) การควบคุมโรคหอบหืดยากจนมีความสัมพันธ์เช่นเดียวกันที่มีคะแนนคุณภาพชีวิตที่ต่ำกว่าที่ทั้งสามจุดเวลา; ที่ baseline ข = 2.75 (SE = 1.02, p = 0.007); ที่เวลา 6 เดือน, B =? 1.82 (SE = 0.40, p <0.001); และใน 12 เดือน, B =? 2.05 (SE = 0.35, p <0.001) แต่ไม่มีนัยสำคัญทางสถิติความสัมพันธ์ของเขาถูกพบระหว่างการสนับสนุนทางสังคมและคุณภาพชีวิตที่จุดใดก็ได้(p> 0.10) ปานกลางถึงขนาดผลขนาดใหญ่สำหรับแปรปรวนอธิบายถูกตั้งข้อสังเกตในช่วงเวลาในรูปแบบตัวแปรกับR2 = 15.3% ณพื้นฐาน 43.8% ใน 6 เดือนและ 57.6% ใน 12 เดือน. รุ่นที่ซ้อนกันสามนิติบุคคลที่จัดตั้งขึ้นผลกระทบการทำงานร่วมกันระหว่างความเครียดในชีวิตโรคหอบหืดในชีวิตประจำวันความเครียดและสังคมสนับสนุนที่จุดแต่ละครั้ง เงื่อนไขการทำงานร่วมกันสำหรับชีวิตความเครียดและการสนับสนุนทางสังคมและการดูแลโรคหอบหืดความเครียดและการสนับสนุนทางสังคมอย่างไม่มีนัยสำคัญใดๆ ที่จุดเวลา(p> 0.10) ผลที่ได้รับเหมือนกันสำหรับการปฏิสัมพันธ์ระหว่างความเครียดในชีวิตและโรคหอบหืดดูแลความเครียด(p> 0.10) แม้ว่ารุ่น 3 มีเล็กน้อยสถิติแบบที่ดีขึ้นในกรณีที่ไม่มีการโต้ตอบอย่างมีนัยสำคัญที่จะไม่บัญชีสำหรับความแปรปรวนมากขึ้นในรูปแบบ(R2 = 15.6% ที่ baseline 43.6% ใน 6 เดือนและ56.2% ใน 12 เดือน) ดังนั้นรุ่น 2 ตัวแปรรุ่นเป็นรุ่นที่ประหยัดมากขึ้นและได้รับเลือกให้เป็นรุ่นสุดท้ายในการวิเคราะห์เหล่านี้. อภิปรายเพื่อความรู้ของเรานี้วิเคราะห์ตามยาวเป็นครั้งแรกในการสำรวจอิทธิพลยืดเยื้อของการดูแลโรคหอบหืดความเครียดและความเครียดในชีวิตประจำวันเกี่ยวกับคุณภาพชีวิตในขณะที่ยังมีการทดสอบผลการดูแลของการสนับสนุนทางสังคมเกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างความเครียดประสบการณ์การดูแลผู้ป่วยและคุณภาพชีวิต สมมติฐานการศึกษาได้รับการสนับสนุนบางส่วนเนื่องจากการรับรู้ที่สูงขึ้นของการดูแลความเครียดโรคหอบหืดและความเครียดในชีวิตประจำวันมีความสัมพันธ์กับคุณภาพชีวิตที่ต่ำกว่า ผู้ดูแลคะแนนคุณภาพชีวิตที่ดีขึ้นในช่วงเวลาของการศึกษาที่มีการเพิ่มขึ้นอย่างมากที่เกิดขึ้นจากbaseline กับหกเดือนการติดตามและการบำรุงรักษาผ่านระยะเวลา 12 เดือน เราไม่ได้ตรวจสอบคุณภาพชีวิตความแตกต่างระหว่างผู้ดูแลผู้ป่วยสุ่มให้การแทรกแซงหรือกลุ่มควบคุมแต่อาจจะเกิดจากธรรมชาติที่เข้มข้นของโปรโตคอลการควบคุมความสนใจในการที่ผู้ดูแลผู้ป่วยทั้งในการแทรกแซงและการควบคุมกลุ่มที่ได้รับสามมาเยี่ยมที่บ้านเพื่อการศึกษาโรคหอบหืดและคำแนะนำการจัดการโดยพยาบาลชุมชน นี้ระดับของการสนับสนุนอาจจะได้รับเพียงพอที่จะแก้ความแตกต่างในการเปลี่ยนแปลงในคุณภาพชีวิตระหว่างสองกลุ่ม. เราพบว่าทั้งสองมิติวัตถุประสงค์และอัตนัยของภาระโรคหอบหืดจะเกี่ยวข้องกับคุณภาพชีวิตที่ต่ำกว่า. ข้ามจุดตลอดเวลาควบคุมโรคหอบหืดยากจนเป็นวัดโดยการช่วยเหลือการใช้ยาความถี่อาการและการใช้บริการดูแลอย่างเร่งด่วน (เข้าชม ED และรักษาในโรงพยาบาล) เป็นปัจจัยบ่งชี้ที่สำคัญของการลดลงของคุณภาพชีวิตผู้ดูแล ในทำนองเดียวกันการรับรู้ของผู้ดูแลในการดูแลโรคหอบหืดที่สูงกว่าความต้องการได้รับการที่เกี่ยวข้องกับการมากขึ้นคุณภาพชีวิตด้อยคุณภาพมากกว่าติดตาม12 เดือน. ผลลัพธ์เหล่านี้มีความสอดคล้องกับที่ก่อนหน้านี้การศึกษาในการที่จะได้รับการตั้งข้อสังเกตว่าคุณภาพชีวิตถูกลบมีความสัมพันธ์กับอาการรุนแรง(Cerdan et al, 2012. Levy, et al. 2004;. Okelo, et al, 2014) และการดูแลภาระ(เช่น Fiese. et al, 2005) และเหล่านี้ผลการสร้างจากการสืบสวนเหล่านั้นด้วยนอกจากนี้ยังแสดงให้เห็นว่าทางคลินิกความรุนแรงและการรับรู้ของภาระโรคหอบหืดอาจอิสระอธิบายความแตกต่างofQOLoutcomes ในเขตเมืองชั้นใน, มีรายได้ต่ำประชากรผู้ดูแล. โดยเฉพาะความสัมพันธ์พื้นฐานระหว่างโรคหอบหืดควบคุมระดับความเครียดและโรคหอบหืดการดูแลทางสถิติอย่างมีนัยสำคัญแต่ต่ำ (r = 0.15, p <0.05) การค้นพบนี้แสดงให้เห็นว่าเฉพาะการสอบถามเกี่ยวกับความถี่และความรุนแรงของอาการเด็กและการใช้บริการฉุกเฉินสำหรับการดูแลโรคหอบหืดอาจไม่จำเป็นต้องสะท้อนให้เห็นถึงผลกระทบของการดูแลผู้ป่วยโรคหอบหืดใน สำรวจผู้ดูแลของการรับรู้ของภาระโรคหอบหืดอาจให้เพิ่มเติมข้อมูลที่ไม่ได้บันทึกเป็นอย่างอื่น. เพราะผู้ดูแลผู้ป่วยที่กำลังประสบอยู่ในระดับสูงของความเครียดอาจจะขาดความพร้อมทางอารมณ์และร่างกายอย่างรอบคอบในการตรวจสอบการยึดมั่นในการรักษาของเด็กและมีส่วนร่วมในกิจกรรมการป้องกันหลัก(เครสโป, et al . 2011) ข้อมูลของเราเน้นความสำคัญของการตรวจคัดกรองหาประสบการณ์ทั้งอัตนัยและวัตถุประสงค์ของความเครียดการดูแลโรคหอบหืดในระหว่างการเผชิญหน้าทางคลินิกกับ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ผลลัพธ์
ตามที่รายงานก่อนหน้านี้ ผู้ดูแลเป็นหลัก
แม่แท้ๆ ( n = 276 , ตนเอง % ) และยังโสด ( n
= 210 , 70.7% ) ( Butz et al . , 2010 ) ส่วนใหญ่ของผู้เข้าร่วม
ได้สมบูรณ์ของโรงเรียนสูงการศึกษาได้รับการพัฒนาการศึกษาทั่วไป ( GED ) ประกาศนียบัตรวิชาชีพชั้นสูง ( n = 117 39.1% ) หรือเข้าร่วมบางวิทยาลัยหรือโรงเรียนการค้า
( n = 81 , ทั้ง % ) ( ตารางที่ 1 ) มากกว่า
ครึ่งหนึ่งของจำนวนผู้ว่างงาน ( n = 161 , 54.6 เปอร์เซ็นต์ ) ,
และผู้ถูกจ้าง สามรายงานการมี
แค่พาร์ทไทม์ ( n = 46 , 34.3 % ) รายได้ของครอบครัวต่อปีต่ำในนี้

ในตัวอย่างของผู้ดูแลกับเกือบสาม fourths รายงานรายได้น้อยกว่า
$ 20000 ( n = 187 11.5 % ) เด็กหนุ่ม
( M = 5.65 , SD = 2.19 ) ชาวอเมริกัน ( n = 286
95.7 % )และ Medicaid สิทธิ์ ( n = 275 , 91.7 % )
สอดคล้องกับแนวทางการออกแบบที่พื้นฐาน เด็กส่วนใหญ่
เป็นโรคหอบหืดถาวรปานกลาง ( n = 52 ,
17.4% ) หรือโรคหืดรุนแรงแบบถาวร ( n = 117 , 39.3 )
และเกือบทั้งหมดแบ่งเป็นมีงานควบคุมโรคหืด ( n
= 280 93.3 % ) ตามความถี่ของการใช้ยาช่วยเหลืออาการ
, ,
หืดที่เกี่ยวข้องและบริการฉุกเฉิน ( ตารางที่ 1 )ที่ baseline
เด็กเฉลี่ย 3.23 เอ็ดเข้าชม ( SD = 3.2 )
และ 1.32% เร่งด่วนดูแลเข้าชม ( SD = 3.37 ) ในช่วง 6 เดือนก่อนหน้านี้
, และ 29% มีอย่างน้อยหนึ่ง hospitalization .
ที่สามของผู้ดูแล ( n = 102 , 34.6 % ) การจัดอันดับ
หืดความเครียดที่ 8 ขึ้นไป ร่องรอยของ
, ระดับสูงของภาระ และ 61 ผู้ดูแล ( ร้อยละ 21.7 )
รับรองสูงสุดระดับความเครียดหืด
( คะแนนเต็ม 10 ) ที่ระดับ หมายถึง ชีวิตประจําวันเครียด
หมวด 5.69 ( SD = 3.56 ช่วง 0-16 )
กับหนึ่งในสามของผู้ดูแลการรายงานคะแนน 8 หรือสูงกว่าใน pss4
( n = 99 , 33 % ) ที่ baseline ผู้ดูแลส่วนใหญ่
รายงานการเข้าถึงการสนับสนุนทางอารมณ์ / อุปกรณ์ ,
กับ 218 รวม ) คะแนน 30 ขึ้นไปบนมอ ระดับการสนับสนุนทางสังคม
( ช่วง 8-40 ) .
เฉลี่ย