Whenever It Snows, Think of Me!“You

Whenever It Snows, Think of Me!

“You know, I heard Grandmaster Pill Cauldron has no beloved,” said Meng Hao teasingly as he looked at Hanxue Shan. “You never know, you might have a chance!”

Hanxue Shan turned her head to look at Meng Hao. She had a slight smile on her young face, which she quickly covered up.

“Look, I’m pretty close with Grandmaster Pill Cauldron,” he continued, smiling as he crouched down next to her. “If I make the introduction for you, it will probably help quite a bit.” The cold wind blew across his face and caused his hair to lift up, revealing his distinct profile. Beneath the moon like this, the slight darkness of his skin was not visible. There was something distinctly handsome about him, and also something slightly strange.

Hanxue Shan couldn’t keep a straight face. She laughed, giving Meng Hao a sidelong glance. Her eyes shone in a way that seemed to indicate her mood was lifting, and the despondency which had filled her the past few days was passing.

“It’s not like YOU’RE Grandmaster Pill Cauldron!” she said with a laugh. Then, she intentionally straightened her face again, as if she were enduring great suffering. She continued, her tone not exactly polite: “You’ve never even been to the Southern Domain, how could you possibly be familiar with him?”

Meng Hao scratched his head, then laughed as he sat down next to her atop the pile of broken rocks. Ruins and rubble surrounded the two of them, and the snow fluttered down from above. The cold wind whimpered as it blew past.

Meng Hao cleared his throat and allowed an unfathomable expression to fill his face, something he’d picked up from Zhou Dekun. “You don’t understand. Even though I’ve never met Grandmaster Pill Cauldron, we’re both Grandmasters of the Dao of alchemy, and have long since been friends in spirit. After you get to the Violet Fate Sect, when you see Grandmaster Pill Cauldron, ask him if he remembers the person he saw in the snowstorm that year.” He looked up into the sky with a look of reminiscence. It would have looked very realistic if not for the fact that he was looking at Hanxue Shan out of the corner of his eye.

Hanxue Shan covered her smile with her hand, looking at Meng Hao with her beautiful eyes. Seeing his expression, she couldn’t hold back her laughter any longer. When she laughed, it sounded like bells. The depression in her heart seemed to be dissolving.

“Alright, alright,” she said with a laugh. “After I get to the Violet Fate Sect, when I see Grandmaster Pill Cauldron, I’ll ask him exactly that.” Then winked and continued in a crafty tone, “I think I should probably add some information, though. I’ll remind him of something that person said in the snowstorm that year. He said, ‘Every time it snows, think of me.’”

“That sounds a little bit flirty….” said Meng Hao, coughing lightly. He laughed. “That’s fine, though. Ordinary people can’t understand the relationship between myself and Grandmaster Pill Cauldron.”

Hanxue Shan laughed again. “In Holy Snow City, that’s what two people who care about each other say when they part.” She laughed again, then rubbed her chest and straightened up.

“Alright, then, I forgive you,” laughed Meng Hao. He gathered together some snow from the ground and held it in his hand, watching it as it melted. It seemed the melting of the snow caused memories to rise up within him; he suddenly thought back to the Violet Fate Sect. The images of all the people he knew there began to flit through his mind.

“I wonder if they’re all okay….” he thought, looking off in the direction of the Southern Domain.

Seeing the manner in which he had picked up the snow, Hanxue Shan continued in a low voice, “Actually, I only admire Grandmaster Pill Cauldron, that’s all. The things I told you before weren’t really true. All I really want is a pill that he personally concocted.” Seeing Meng Hao smiling, her eyes turned hard and she earnestly added, “Just one pill would leave me completely satisfied.”

Meng Hao shook his head with a smile. He looked at her, so delicate and innocent, and then muttered something to himself. Finally, he retrieved a medicinal pill from his bag of holding. It was a Foundation Establishment Day pill that he had concocted some time ago. The quality of the pill wasn’t bad; it contained more than eighty percent medicinal strength.

“I’d like to offer you this pill as a gift,” he said. After a moment’s thought, he used his fingernail to carve the character “Snow 雪” onto its surface. Then he handed it out to her. “This medicinal pill is more valuable than one concocted by Grandmaster Pill Cauldron. The reason is not because of the pill itself, but rather, because it was concocted by me.” He smiled.

Hanxue Shan thought for a moment and then took the pill. She held it in her hand and looked down at it. She was about to say something when Meng Hao suddenly stood up.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เมื่อหิมะ คิดว่า ของฉัน"คุณทราบ ผมได้ยิน Grandmaster ยาหม้อมีไม่รัก กล่าวเมงเฮา teasingly ว่าเขามองฉาน Hanxue "คุณไม่เคยรู้ คุณอาจมีโอกาส"ฉาน Hanxue เปิดหัวของเธอดูห้าวเมง เธอมีรอยยิ้มเล็กน้อยบนใบหน้าหนุ่ม ซึ่งเธอได้อย่างรวดเร็วครอบคลุมขึ้น"มอง ผมสวยใกล้ Grandmaster ยาหม้อ เขายังคง ยิ้มเขาหมอบลงข้าง ๆ เธอ "ถ้าฉันทำการแนะนำสำหรับคุณ มันจะคงช่วยน้อย" ลมหนาวพัดผ่านใบหน้าของเขา และเกิดผมยกขึ้น เปิดเผยโพรไฟล์ของเขาแตกต่างกัน ใต้ดวงจันทร์นี้ ความมืดเล็กน้อยผิวหนังของเขาไม่ได้มองเห็น สิ่งที่หล่ออย่างเห็นได้ชัดเกี่ยวกับเขา และสิ่งที่แปลกเล็กน้อยได้Hanxue ชานไม่สามารถให้ใบหน้าตรง เธอหัวเราะ ให้เฮาเมงรวดเร็ว sidelong ดวงตาของเธอส่องในลักษณะที่ดูเหมือนจะบ่งบอกถึงอารมณ์ของเธอถูกยก และเตี่ยที่มีเต็มไปด้วยเธอไม่กี่วันผ่านมาเดินผ่าน"มันไม่ใช่ว่าคุณ Grandmaster ยาหม้อ! " เธอกล่าวพร้อมกับหัวเราะ แล้ว เธอจงใจยืดให้ตรงใบหน้าของเธออีกครั้ง เป็นถ้าเธอถูกยืนยงเยียวยารักษา เธออย่างต่อเนื่อง สุภาพไม่ว่าเสียงของเธอ: "คุณเคยได้รับโดเมนใต้ วิธีอาจคุณอาจจะคุ้นเคยกับเขา"เมงห้าวขูดหัวของเขา แล้วหัวเราะ ตามเขานั่งลงข้าง ๆ เธอบนยอดกองหินหัก ซากปรักหักพังและอิฐล้อมรอบของพวกเขา และหิมะ fluttered ลงจากด้านบน ลมหนาว whimpered มันพัดผ่านมาเฮา เมงล้างคอของเขา และอนุญาตให้นิพจน์ทางลงใบหน้าของเขา บางสิ่งบางอย่างที่เขาได้รับจาก Dekun โจว "คุณไม่เข้าใจ แม้ว่าฉันไม่เคยพบ Grandmaster ยาหม้อ เราทั้งสอง Grandmasters ของ Dao ของขลัง และมีนานตั้งแต่เพื่อนจิตวิญญาณ หลังจากที่คุณได้โชคชะตานิกายม่วง เมื่อคุณเห็น Grandmaster ยาหม้อ ขอให้เขาถ้า เขาจำคนที่เขาเห็นในคู่ปี" เขามองขึ้นสู่ท้องฟ้า ด้วยรูปลักษณ์ของความทรงจำ มันจะได้ดูสมจริงมากสำหรับความจริงที่ว่าเขากำลังมองจากมุมของเขาตา Hanxue ฉานฉาน Hanxue ครอบคลุมรอยยิ้มของเธอ ด้วยมือของเธอ กำลังดูเมงเฮากับดวงตาของเธอสวยงาม เห็นการแสดงออกของเขา เธอไม่ถือกลับเสียงหัวเราะของเธออีกต่อไป เมื่อเธอหัวเราะ มันฟังเหมือนระฆัง ภาวะซึมเศร้าในหัวใจของเธอดูเหมือนจะ ถูกยุบ"ไม่เป็นไร ไม่เป็น ไร เธอกล่าวพร้อมกับหัวเราะ "หลังจากที่ฉันจะไปโชคชะตานิกายม่วง เมื่อฉันเห็น Grandmaster ยาหม้อ ฉันจะถามเขาตรงนั้น" Winked แล้วต่อในเสียงเจ้าเล่ห์ "ผมคิดว่า ผมคงควรเพิ่มข้อมูลบางอย่าง แม้ว่า ผมจะเตือนเขาบางสิ่งบางอย่างคนที่กล่าวว่า ทั้งคู่ในปีที่ เขากล่าวว่า 'ทุกครั้งหิมะ คิดของฉัน'"ว่าเสียงสีสันเล็กน้อย..." กล่าวว่า เมงเฮา ไอเบา ๆ เขาหัวเราะ "ที่ว่าดี แม้ว่า คนธรรมดาไม่สามารถเข้าใจความสัมพันธ์ระหว่างตนเองและ Grandmaster ยาหม้อ"ฉาน Hanxue หัวเราะอีก "ในเมืองหิมะที่ศักดิ์สิทธิ์ นั่นคือพูดอะไรสองคนที่ดูแลเกี่ยวกับแต่ละอื่น ๆ เมื่อชิ้นส่วนของพวกเขา." เธอหัวเราะอีกครั้ง จาก นั้นลูบหน้าอกของเธอ และยืดให้ตรงขึ้น"ไม่เป็นไร แล้ว ฉันยกโทษให้คุณ หัวเราะห้าวเมง เขารวบรวมหิมะจากพื้นดิน และถือในมือ ดูมันเป็นมันละลาย เหมือนการละลายของหิมะที่เกิดจากความทรงจำเพิ่มขึ้นค่าภายในเขา เขาก็คิดว่า กลับไปนิกายชะตากรรมสีม่วง ภาพของทุกคนที่เขารู้มีเริ่มเหาะผ่านจิตใจของเขา"ผมสงสัยว่า ถ้า พวกเขากำลังทั้งหมดโอเค..." เขาคิด มองออกในทิศทางของภาคใต้โดเมนเห็นลักษณะที่ซึ่งเขาได้หยิบหิมะ Hanxue ฉานต่อเสียงต่ำ "จริง เฉพาะโดดเด่นหม้อยา Grandmaster ที่ทั้งหมด สิ่งที่ผมได้บอกคุณก่อนไม่ได้จริงจริง จริง ๆ ต้องเป็นยาที่เขาแต่งเอง" เห็นเมงเฮายิ้ม ดวงตาของเธอเปิดยาก และเธอจริงจัง เพิ่ม "เพียงหนึ่งเม็ดจะทิ้งฉันพอใจอย่างสมบูรณ์"เฮา เมงส่ายศีรษะของเขา ด้วยรอยยิ้ม เขามองเธอ ดังนั้นละเอียดอ่อน และไม่รู้ เรื่อง และญี่ปุ่นแล้ว สิ่งที่ตัวเอง ในที่สุด เขาเรียกยายาจากถุงของเขาถือ มันเป็นยาวันก่อตั้งมูลนิธิที่เขาได้แต่งเวลาที่ผ่านมา คุณภาพของยาไม่ดี มันประกอบด้วยความแรงของยามากกว่าร้อยละ 80"อยากให้ยานี้เป็นของขวัญของคุณ เขากล่าวว่า หลังจากช่วงเวลาของความคิด เขาใช้เล็บมือของเขาแกะอักขระ "หิมะคิวชู" ลงบนพื้นผิวของมัน จากนั้น เขาถ่ายทอดออกมาให้เธอ "ยาสมุนไพรนี้ได้มีค่ามากกว่าหนึ่งแต่ง โดย Grandmaster ยาหม้อ เหตุผลไม่ใช่ เพราะยาตัวเอง แต่ค่อนข้าง เนื่องจากมันถูกแต่ง โดยฉัน" เขายิ้มHanxue ฉานคิดครู่แล้ว เอายา เธอถือในมือของเธอ และมองลงไปที่มัน เธอจะพูดอะไรบางอย่างเมื่อเมงเฮาก็ลุกขึ้นยืน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เมื่อใดก็ตามที่หิมะตกคิดว่าฉัน! "คุณรู้ว่าผมได้ยินมาสเตอร์ยาหม้อไม่เคยมีใครรัก" เม้งเฮากล่าวว่า teasingly ในขณะที่เขามองไปที่ Hanxue ฉาน "คุณไม่เคยรู้ว่าคุณอาจมีโอกาส!" Hanxue ฉานหันหัวของเธอไปดูที่เม้งเฮา เธอมีรอยยิ้มบนใบหน้าเล็กน้อยหนุ่มของเธอซึ่งเธอได้อย่างรวดเร็วขึ้นปกคลุม. "ดูผมค่อนข้างใกล้ชิดกับมาสเตอร์ยาหม้อ" เขายังคงยิ้มในขณะที่เขาหมอบลงข้างเธอ "ถ้าฉันจะทำให้การแนะนำสำหรับคุณก็อาจจะช่วยให้ไม่น้อย." ลมหนาวพัดผ่านใบหน้าของเขาและทำให้เกิดผมของเขาที่จะยกขึ้นเผยให้เห็นรายละเอียดที่แตกต่างกันของเขา ภายใต้ดวงจันทร์เช่นนี้ความมืดเล็กน้อยของผิวของเขาไม่สามารถมองเห็นได้ มีบางอย่างที่หล่ออย่างชัดเจนเกี่ยวกับเขาได้และยังเป็นสิ่งที่แปลกออกไปเล็กน้อย. Hanxue ฉานไม่ตีหน้าตาย เธอหัวเราะให้เม้งเฮาเอียง ๆ ได้อย่างรวดเร็ว ดวงตาของเธอส่องในทางที่ดูเหมือนจะบ่งบอกถึงอารมณ์ของเธอถูกยกและสลดใจที่ได้เต็มไปของเธอไม่กี่วันที่ผ่านมาได้รับการผ่าน. "มันไม่เหมือนที่คุณกำลังมาสเตอร์ยาหม้อ!" เธอกล่าวพร้อมกับหัวเราะ หลังจากนั้นเธอจงใจยืดใบหน้าของเธออีกครั้งราวกับว่าเธอได้รับความทุกข์ทรมานที่ดีที่ยั่งยืน เธอยังคงเสียงของเธอไม่สุภาพว่า: "คุณไม่เคยแม้กระทั่งกับโดเมนใต้วิธีการที่คุณอาจจะคุ้นเคยกับเขา?" เม้งเฮารอยขีดข่วนหัวของเขาแล้วหัวเราะในขณะที่เขานั่งลงข้าง ๆ เธออยู่บนกองของ หินหัก ซากโบราณสถานและเศษหินหรืออิฐล้อมรอบสองของพวกเขาและหิมะร่วงลงมาจากเบื้องบน ลมหนาวครางขณะที่มันพัดผ่านมา. เม้งเฮาล้างลำคอของเขาและได้รับอนุญาตการแสดงออกกินลึกเพื่อเติมเต็มใบหน้าของเขาสิ่งที่เขาต้องการหยิบขึ้นมาจากโจว Dekun "คุณไม่เข้าใจ ถึงแม้ว่าผมจะไม่เคยพบมาสเตอร์ยาหม้อเราทั้งสองแกรนด์มาสเตอร์ของดาวของความขลังและมีมานานแล้วตั้งแต่เพื่อนในจิตวิญญาณ หลังจากที่คุณได้รับการไวโอเล็ตโชคชะตานิกายเมื่อคุณเห็นมาสเตอร์ยาหม้อถามเขาว่าถ้าเขาจำได้ว่าคนที่เขาเห็นในพายุหิมะในปีนั้น. "เขามองขึ้นไปบนท้องฟ้ากับรูปลักษณ์ของการจำ มันจะได้ดูจริงมากหากไม่ได้สำหรับความจริงที่ว่าเขากำลังมองหาที่ Hanxue ฉานออกมาจากมุมของตาของเขา. Hanxue ฉานปกคลุมรอยยิ้มของเธอด้วยมือของเธอกำลังมองหาที่เม้งเฮาด้วยดวงตาที่สวยงามของเธอ เห็นการแสดงออกของเขาเธอไม่สามารถกลั้นเสียงหัวเราะของเธอได้อีกต่อไป เมื่อเธอหัวเราะมันฟังเหมือนเสียงระฆัง ภาวะซึมเศร้าในหัวใจของเธอดูเหมือนจะละลาย. "เอาล่ะเอาล่ะ" เธอกล่าวพร้อมกับหัวเราะ "หลังจากที่ผมได้รับการไวโอเล็ตโชคชะตานิกายเมื่อฉันเห็นแกรนด์มาสเตอร์ยาหม้อผมจะถามเขาตรงนั้น." แล้วการเชื่อมโยงและต่อเนื่องในโทนเจ้าเล่ห์ "ฉันคิดว่าฉันอาจจะเพิ่มข้อมูลบางส่วน แต่ ฉันจะทำให้เขานึกถึงสิ่งที่บุคคลดังกล่าวในพายุหิมะในปีนั้น เขากล่าวว่า 'เวลาที่หิมะตกทุกคนคิดว่าฉัน.' " " นั่นเสียงนิด ๆ หน่อย ๆ สีสัน ... . "เม้งเฮากล่าวว่าไอเบา ๆ เขาหัวเราะ. "ที่ดีแม้ว่า คนธรรมดาไม่สามารถเข้าใจความสัมพันธ์ระหว่างตัวเองและแกรนด์มาสเตอร์ยาหม้อ. " Hanxue ฉานหัวเราะอีกครั้ง "ในเมืองหิมะบริสุทธิ์ว่าเป็นสิ่งที่คนสองคนที่ดูแลเกี่ยวกับการพูดแต่ละอื่น ๆ เมื่อพวกเขาเป็นส่วนหนึ่ง." เธอหัวเราะอีกครั้งแล้วลูบหน้าอกของเธอและยืดตัวขึ้น. "เอาล่ะแล้วฉันยกโทษให้คุณ" หัวเราะเม้งเฮา เขาชุมนุมกันหิมะจากพื้นดินและถือมันไว้ในมือของเขาดูเป็นมันละลาย มันดูเหมือนการละลายของหิมะที่เกิดจากความทรงจำที่จะลุกขึ้นภายในตัวเขานั้น เขาก็คิดว่ากลับไปที่สีม่วงโชคชะตานิกาย ภาพจากทุกคนที่เขารู้ว่ามีเริ่มที่จะโผผ่านความคิดของเขา. "ฉันสงสัยว่าพวกเขากำลังโอเคเลย ... ." เขาคิดว่ามองออกไปในทิศทางของภาคใต้โดเมน. เห็นในลักษณะที่เขาได้หยิบขึ้นมา หิมะ Hanxue ฉานอย่างต่อเนื่องในเสียงต่ำ "ที่จริงฉันเพียงชื่นชมมาสเตอร์ยาหม้อที่ทั้งหมด สิ่งที่ผมบอกคุณก่อนที่จะไม่ได้จริงจริง ทั้งหมดที่ฉันต้องการจริงๆคือยาที่เขาแต่งเองได้. "เห็นเม้งเฮายิ้มดวงตาของเธอหันมาอย่างหนักและจริงจังเธอกล่าวเสริมว่า" เพียงหนึ่งเม็ดจะทิ้งฉันพอใจอย่างสมบูรณ์. " เม้งเฮาส่ายหัวด้วยรอยยิ้ม เขามองไปที่เธอเพื่อที่ละเอียดอ่อนและบริสุทธิ์แล้วพึมพำบางสิ่งบางอย่างให้กับตัวเอง ในที่สุดเขาดึงเม็ดยาจากกระเป๋าของเขาในการถือครอง มันเป็นยามูลนิธิจัดตั้งวันที่เขาได้แต่งเวลาที่ผ่านมา คุณภาพของยาไม่ได้เลวร้าย; มันมีความแข็งแรงมากขึ้นกว่าร้อยละแปดสิบสมุนไพร. "ผมอยากจะให้คุณยานี้เป็นของขวัญ" เขากล่าว หลังจากที่คิดว่าช่วงเวลาของเขาใช้เล็บมือของเขาที่จะแกะสลักตัวอักษร "หิมะ雪" ลงบนพื้นผิวของมัน แล้วเขาก็ส่งมันออกไปของเธอ "นี่ยาสมุนไพรที่มีคุณค่ามากกว่าหนึ่งแต่งโดยมาสเตอร์ยาหม้อ เหตุผลก็คือไม่ได้เพราะยาของตัวเอง แต่เพราะมันถูกแต่งโดยฉัน. "เขายิ้ม. Hanxue ฉานคิดสักครู่แล้วเอายา เธอถือมันไว้ในมือของเธอและมองลงไปที่มัน เธอกำลังจะพูดอะไรบางอย่างเมื่อเม้งเฮาจู่ ๆ ก็ลุกขึ้นยืน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ทุกครั้งที่หิมะตก คิดว่านะ" คุณรู้มั้ย ฉันได้ยินอาจารย์ปู่ยาหม้อไม่มีรักกล่าวว่า " เมิงเฮา teasingly เขาดู hanxue ฉาน " คุณไม่เคยรู้ว่าคุณอาจจะมีโอกาส "hanxue จะหันหัวไปมอง เมิ่งฮ่าว เธอมีรอยยิ้มเล็กน้อยบนใบหน้าเล็กของเธอ ซึ่งเธอรีบปิดเลย" ผมสนิทกับอาจารย์ปู่ กินยาหม้อ เขายังคงยิ้ม เขาก้มหน้าลงข้างๆ เธอ " ถ้าจะให้แนะนำสำหรับคุณ มันอาจจะช่วยได้นิดหน่อย " ลมเย็นพัดผ่านใบหน้าของเขาและทำให้ผมขึ้น เผยให้เห็นรายละเอียดที่ชัดเจนของเขา ภายใต้ดวงจันทร์แบบนี้ ความมืดที่เล็กน้อยของผิวหนังของเขาก็ไม่สามารถมองเห็นได้ มีบางอย่างเด่นชัดหล่อเกี่ยวกับเขา และก็เป็นสิ่งที่ค่อนข้างแปลกhanxue ฉานไม่ได้หน้าเฉย เธอหัวเราะให้ เมิ่งฮ่าวมองเอียงไปข้างหนึ่ง ดวงตาของเธอส่องไปในทางที่ดูเหมือนจะแสดงอารมณ์ของเธอถูกยก และความหมดหวังที่เต็มของเธอสองสามวันที่ผ่านมาก็ผ่านไป" มันไม่เหมือนกับที่คุณ Grandmaster กินยาหม้อ ! " เธอกล่าวพร้อมกับหัวเราะ งั้น เธอจงใจตรงหน้าเธออีก ถ้าเธอยังอดทนมาก เป็นทุกข์ เธอกล่าวต่อ น้ำเสียงของเธอไม่ค่อยสุภาพว่า " คุณไม่เคยมา โดเมนภาคใต้ คุณอาจจะคุ้นเคยกับเขา "เมิ่งเฮ่าเกาหัวแล้วหัวเราะขณะที่เขานั่งลงข้างๆ เธอบนยอดกองหินหัก ซากปรักหักพัง และเศษหินหรืออิฐล้อมรอบพวกเขาทั้งสอง และหิมะเริ่มขยับลงมาจากข้างบน ลมเย็นพัดครางหงิงๆ เหมือนที่ผ่านมาเมิ่งเฮ่าล้างคอของเขาและอนุญาตให้แสดงออกกินลึกใส่หน้าของเขา เรื่องที่เขาจะเลือกขึ้นจากโจว dekun . " คุณไม่เข้าใจ ถึงแม้ว่าฉันจะไม่เคยเจออาจารย์ปู่ กินยาหม้อ เราทั้งคู่ grandmasters ของดาวในการเล่นแร่แปรธาตุ และมีความยาวตั้งแต่ถูกเพื่อนๆ ในจิตวิญญาณ หลังจากที่คุณได้รับไปม่วงชะตากรรมพรรค เมื่อเห็นอาจารย์ปู่ยาหม้อ ถามเขา ถ้าเขาจำคนที่เขาเห็นในพายุหิมะที่ปี . " เขาเงยหน้าขึ้นสู่ท้องฟ้า มีลักษณะของความจํา มันน่าจะดูมีเหตุผลมากถ้าไม่ได้สำหรับความจริงที่ว่า เขากำลังมอง hanxue ฉานออกจากมุมของตาของเขาhanxue ฉานปกคลุม เธอยิ้มกับมือของเธอ มองเมิงเฮาด้วยดวงตาที่สวยงามของเธอ เห็นสีหน้าของเขา เธอไม่สามารถกลั้นเสียงหัวเราะของเธออีกต่อไป เมื่อเธอหัวเราะ เสียงเหมือนระฆัง ภาวะซึมเศร้าใน หัวใจเหมือนจะละลาย" ก็ได้ ก็ได้ " เธอกล่าวพร้อมกับหัวเราะ " หลังจากที่ผมได้สีม่วงชะตากรรมพรรค เมื่อผมเห็นอาจารย์ปู่ กินยาหม้อ ผมก็ถามเค้าว่า " แล้วขยิบตา และต่อด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์ ฉันคิดว่าฉันควรเพิ่มข้อมูลอีกนิด ฉันจะทำให้เค้านึกถึงสิ่งที่คนกล่าวว่าในพายุหิมะในปีนั้น เขากล่าวว่า , " ทุกครั้งที่หิมะตก คิดว่าฉัน "" นั่นเสียงนิด ๆหน่อย ๆขี้หลี . . . . . . . " กล่าวว่า เมิ่งฮ่าว ไอเบาๆ เขาหัวเราะ " ไม่เป็นไรนะ คนธรรมดาไม่สามารถเข้าใจความสัมพันธ์ระหว่างตัวเองและกินยาหม้อ นายท่าน "hanxue ฉานหัวเราะอีกครั้ง " ในเมืองหิมะบริสุทธิ์ นั่นคือสิ่งที่คนสองคนที่ดูแลเกี่ยวกับแต่ละอื่น ๆพูด ก่อนจะจากกัน เธอหัวเราะออกมาอีกครั้ง แล้วลูบที่หน้าอก และตรงขึ้น" โอเค งั้นฉันให้อภัยเธอ " หัวเราะ เมิ่งฮ่าว เขารวบรวมหิมะบางจากพื้นดินและถืออยู่ในมือ ดูแล้วมันละลาย ดูการละลายของหิมะทำให้ความทรงจำที่จะลุกขึ้นภายในเขา เขาก็คิดว่ากลับไปม่วงโชคชะตานิกาย ภาพของผู้คนที่เขารู้จักก็เริ่มโผเข้ามาในจิตใจของเขา" ฉันสงสัยว่าถ้าพวกเขาปลอดภัย . . . . . . . " เขาคิด มองออกไปในทิศทางของโดเมนที่ภาคใต้เห็นวิธีที่เขาได้เลือกถึงหิมะ hanxue ฉานอย่างต่อเนื่องในเสียงต่ำ " จริงๆ แล้ว ผมชื่นชมอาจารย์ปู่ กินยาหม้อ ก็แค่นั้น สิ่งที่ฉันบอกคุณก่อน ไม่ได้จริงจริง ทั้งหมดที่ฉันต้องการจริงๆ คือ ยาที่เขาเป็นการส่วนตัว concocted " เห็นเมิงเฮายิ้ม ตาของเธอก็เปลี่ยนยาก และเธอได้เพิ่ม " เพียงหนึ่งเม็ดจะทิ้งผมพอใจ "เมิ่งเฮ่าส่ายหน้าด้วยรอยยิ้ม เขาจ้องมองเธออย่างอ่อนช้อย และไร้เดียงสา แล้วพึมพำอะไรกับตัวเอง ในที่สุด เขาดึงเม็ดยาจากกระเป๋าถือ มันเป็นรากฐานการก่อตั้งวันยาว่าเขาได้วางแผนมาก่อน คุณภาพของยาเม็ดไม่ได้เลวร้าย ; มันมีมากกว่าร้อยละแปดสิบ ยาแรง" ผมอยากให้คุณเม็ดนี้เป็นของขวัญ " เขากล่าว หลังจากคิดอยู่ชั่วขณะ เขาใช้เล็บของเขาสลักอักขระ " หิมะ雪 " บนพื้นผิวของ แล้วเขาส่งมันให้เธอ " ยาสมุนไพรนี้มีค่ามากกว่าหนึ่ง concocted โดย Grandmaster กินยาหม้อ เหตุผลไม่ใช่เพราะยานั่นเอง แต่เพราะถูก concocted โดยฉัน . " เขายิ้มhanxue ฉานคิดสักครู่แล้วเอายา เธอถือมันไว้ในมือของเธอ และก้มลงมองมัน เธอกำลังจะพูดอะไรบางอย่างเมื่อ