The overall image of Rwanda’s post-

The overall image of Rwanda’s post-war economic recovery is
quite positive. After an initial post-war boom, average annual
growth between 1996 and 2001 remained high at 8.56%. The actual
translation of growth into poverty reduction, on the other
hand, has been disappointing (Ansoms, 2005, 2007), and has jeopardized
The Rwandan Government’s hopes for a purely growthled
poverty reduction strategy. The Government, however, aims
for a pro-poor effect by, ‘‘looking for growth in the sector where
the poor are located” (Government of Rwanda, 2002). The first
Poverty Reduction Strategy Paper (PRSP) document recognized
the rural sector’s crucial importance to Rwanda’s economic future
by presenting the agriculture and livestock sectors as ‘‘the primary
engines of growth” (Government of Rwanda, 2002:30). This
ambition reappears in the new EDPRS (PRSP-2) policy which sees
equitable growth, sustainable development and poverty reduction,
with rural development as key priorities (Government of
Rwanda, 2007).
This is hardly surprising given that the primary sector employs
almost 90% of Rwanda’s active population and generates about 45%
of its GDP. Moreover, rural poverty is more extensive and severe
than that in urban areas. Based on a poverty line of 250 Rwf per
adult equivalent per day (US$ 0.44 at nominal 2006 prices),
56.8% of the rural population are considered poor, of whom
36.8% are extremely poor (i.e. living below the food poverty line
of less than 175 Rwf per adult equivalent per day, Government of
Rwanda, 2007).
However, the Rwandan ‘poor’ are not a homogeneous group nor
is the problem of rural poverty a single problem that can be solved
with a uniform package of policy measures. The contribution of
this paper lies in the identification of different livelihood profiles
for rural households in Rwanda. By means of analytic tools (e.g.
principal component and cluster analysis), it combines variables
that encompass natural, physical, human, financial and social resources
in combination with environmental factors to identify specific
household groups or clusters with different livelihoods. The
paper further explores how these clusters differ with regards to
poverty incidence, livelihood strategies and their crop preferences.
An understanding of the differences behind specific livelihood pro-
files, and the institutional constraints these groups face, is a prerequisite
for effective rural policy implementation.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ภาพโดยรวมของประเทศรวันดาของหลังสงครามการฟื้นตัวทางเศรษฐกิจเป็นบวกค่อนข้าง
หลังจากที่บูมหลังสงครามเริ่มต้นปีเฉลี่ยการเจริญเติบโตระหว่างปี 1996 และ 2001 ยังคงอยู่ในระดับสูงที่ 8.56%
ที่เกิดขึ้นจริงการแปลของการเจริญเติบโตเข้าสู่การลดความยากจนในอื่น ๆ มือได้รับผิดหวัง (Ansoms, 2005, 2007) และมีอันตรายหวังของรัฐบาลรวันดาสำหรับgrowthled หมดจดยากจนกลยุทธ์การลด รัฐบาล แต่มีจุดมุ่งหมายสำหรับผลคนจนโดย'' มองหาการเติบโตในภาคที่ยากจนที่มีอยู่"(รัฐบาลรวันดา, 2002) เป็นครั้งแรกที่การลดความยากจนกระดาษกลยุทธ์ (PRSP) เอกสารที่ได้รับการยอมรับถึงความสำคัญที่สำคัญของภาคชนบทเพื่ออนาคตทางเศรษฐกิจของประเทศรวันดาโดยนำเสนอการเกษตรและภาคปศุสัตว์เป็น '' หลักเครื่องมือของการเจริญเติบโต"(รัฐบาลรวันดา 2002: 30) นี้ความใฝ่ฝันโผล่เข้ามาในใหม่ EDPRS (PRSP-2) นโยบายที่เห็นการเจริญเติบโตอย่างเป็นธรรม, การพัฒนาที่ยั่งยืนและการลดความยากจนกับการพัฒนาชนบทเป็นลำดับความสำคัญ (Key รัฐบาลรวันดา2007). นี้เป็นที่น่าแปลกใจแทบจะไม่ได้รับว่าภาคหลักมีพนักงานเกือบ 90 % ของประชากรที่ใช้งานของรวันดาและสร้างประมาณ 45% ของจีดีพี นอกจากนี้ยากจนในชนบทเป็นที่กว้างขวางมากขึ้นและรุนแรงกว่าในเขตเมือง ขึ้นอยู่กับเส้นความยากจน 250 RWF ต่อเทียบเท่าผู้ใหญ่ต่อวัน(US $ 0.44 ที่ระบุ 2006 ราคา) 56.8% ของประชากรในชนบทได้รับการพิจารณาที่น่าสงสารของผู้ที่36.8% เป็นที่น่าสงสารมาก (เช่นอยู่ต่ำกว่าเส้นความยากจนอาหารน้อยกว่า 175 RWF ต่อผู้ใหญ่เทียบเท่าต่อวันรัฐบาลรวันดา2007). อย่างไรก็ตามรวันดา 'ไม่ดี' ไม่ได้เป็นเนื้อเดียวกันเป็นกลุ่มหรือเป็นปัญหาของความยากจนในชนบทมีปัญหาเดียวที่จะสามารถแก้ไขได้ด้วยแพคเกจชุดมาตรการเชิงนโยบาย ผลงานของบทความนี้อยู่ในตัวของรูปแบบการดำรงชีวิตที่แตกต่างกันสำหรับครัวเรือนในชนบทในประเทศรวันดา โดยวิธีการของเครื่องมือวิเคราะห์ (เช่นองค์ประกอบหลักและการวิเคราะห์กลุ่ม) มันรวมตัวแปรที่ห้อมล้อมธรรมชาติทางกายภาพของมนุษย์ทรัพยากรทางการเงินและสังคมร่วมกับปัจจัยแวดล้อมในการระบุเฉพาะกลุ่มที่ใช้ในครัวเรือนหรือกลุ่มที่มีวิถีชีวิตที่แตกต่างกัน กระดาษต่อไปสำรวจว่ากลุ่มเหล่านี้แตกต่างกับการไปถึงภาวะความยากจนกลยุทธ์การทำมาหากินและการตั้งค่าของพวกเขาพืช. ความเข้าใจในความแตกต่างที่อยู่เบื้องหลังการทำมาหากินเฉพาะโปรไฟล์และข้อ จำกัด สถาบันกลุ่มคนเหล่านี้ต้องเผชิญเป็นสิ่งที่จำเป็นสำหรับการดำเนินนโยบายที่มีประสิทธิภาพในชนบท

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ภาพโดยรวมของการฟื้นตัวทางเศรษฐกิจหลังสงคราม - รวันดา คือ
บวกมาก . หลังจากบูมหลังสงครามเริ่มต้นเฉลี่ย
การเจริญเติบโตระหว่างปี 1996 และ 2001 อยู่ในระดับสูงที่ 8.56 % จริง
แปลการเจริญเติบโตเข้าสู่การลดความยากจน บนมืออื่น ๆ
, ได้รับผิดหวัง ( ansoms , 2005 , 2007 ) และได้ทำลายรัฐบาลรวันดาความหวัง

growthled สำหรับหมดจดกลยุทธ์การลดความยากจน รัฐบาล อย่างไรก็ตาม มีจุดมุ่งหมายเพื่อโปรยากจนผลโดย
' 'looking สำหรับการเจริญเติบโตในภาคที่
คนจนอยู่ " ( รัฐบาลรวันดา , 2002 ) การลดความยากจน ยุทธศาสตร์แรก
กระดาษ ( prsp ) เอกสารที่ได้รับการยอมรับในชนบทภาคสำคัญมาก

ที่สำคัญของรวันดาเศรษฐกิจในอนาคต โดยการนำเสนอภาคการเกษตรและปศุสัตว์เป็นหลัก
' ' เดอะเครื่องมือของการเจริญเติบโต " ( รัฐบาลรวันดา 2002:30 ) ความปรารถนานี้
ปรากฏขึ้นใน edprs ใหม่ ( prsp-2 ) นโยบายที่เห็น
ยุติธรรมการเจริญเติบโต การพัฒนาอย่างยั่งยืน และการลดความยากจน การพัฒนาชนบท
กับเป็นลำดับความสำคัญที่สำคัญ ( รัฐบาล
รวันดา , 2007 ) .
นี้เป็นที่น่าแปลกใจแทบจะระบุว่าภาคหลักใช้
เกือบ 90% ของประชากรปราดเปรียวรวันดาและสร้างประมาณ 45 %
ของ GDPนอกจากนี้ ความยากจนในชนบทเป็นที่กว้างขวางมากขึ้นและรุนแรง
มากกว่าในเขตเมือง ยึดเส้นความยากจนของ 250 RWF ต่อ
เทียบเท่าผู้ใหญ่ต่อวัน ( US $ 0.44 ที่ระบุปี 2006 ราคา ) ,
56.8 % ของประชากรในชนบทถือว่ายากจน ซึ่ง
36.8 แสนยากจน ( เช่นที่อยู่ด้านล่างความยากจนอาหารเส้น
น้อยกว่า 175 RWF ต่อผู้ใหญ่สมมูลต่อวัน , รัฐบาล ของ
รวันดา , 2007 ) .
อย่างไรก็ตามในรวันดา ' จน ' ไม่ได้เป็นเนื้อเดียวกันกลุ่มหรือ
เป็นปัญหาของความยากจนในชนบทเป็นปัญหาเดียวที่สามารถแก้ไขได้
กับแพคเกจชุดของมาตรการนโยบาย ผลงานของ
กระดาษนี้อยู่ในตัวของ
โปรไฟล์วิถีชีวิตที่แตกต่างกันสำหรับครัวเรือนชนบทในรวันดา โดยใช้เครื่องมือ เช่น การวิเคราะห์องค์ประกอบหลักและการวิเคราะห์กลุ่ม

) มันรวมตัวแปรที่ครอบคลุมธรรมชาติ , ร่างกาย , มนุษย์ , ทรัพยากรทางการเงินและสังคม
ร่วมกับปัจจัยด้านสิ่งแวดล้อมเพื่อระบุเฉพาะกลุ่มหรือกลุ่มกับ
ครัวเรือนวิถีชีวิตที่แตกต่างกัน
กระดาษเพิ่มเติมสํารวจกลุ่มเหล่านี้แตกต่างเกี่ยวกับ
ความยากจน ยุทธศาสตร์การดำรงชีวิตและความต้องการพืชผลของตนเอง เข้าใจความแตกต่างของ
-
หลังเฉพาะอาชีพโปรไฟล์และสถาบันข้อจำกัดกลุ่มเหล่านี้ใบหน้าเป็นสิ่งจำเป็น
ที่มีนโยบายชนบท .