'Milk Train'By HOWARD TAUBMAN On on

'Milk Train'
By HOWARD TAUBMAN

On one level Tennessee Williams is writing with unexampled mastery in "The Milk Train Doesn't Stop Here Anymore." On another and higher level, which few contemporary playwrights dare to attempt, Mr. Williams's new play fails.

Mr. Williams's main character is so scrupulously and humorously observed, so painted to the life with all her vitality and crotchets and pain that one feels this portrait could be hung with the old masters.

Flora Goforth is a dying woman with a flamboyant past and a bruising tongue. She sits on a mountain top on the coast of Italy with her three villas wired for sound so that she will not lose an instant when the impulse seizes her to continue dictating her memoirs.

She is coarse and coy, wise and foolish, vulnerable and tyrannical. She is full of pretense, yet has reached the point of no more pretense. She recalls her first five husbands with a pungent, sardonic objectivity, and for a moment she almost croons over the recollection of Alex the sixth, last and only attractive one.

Hermione Baddeley plays this crude yet uncommon woman with dazzling variety. Her voice has more compass and nuance than the subtlest of singers. She can be droll in the clownish way Mr. Williams means her to be, and she can be as lazily forthright as the sun that beats down on the Italian sea.

Preparing for dinner an interrupting her dressing with bursts of dictation into one of the ubiquitous mikes, she puts on a Kabuki gown and a black wig with delightfully raffish humor. Her recollection that one of her husbands bought the outfit for her on a reconciliation trip to Japan is recounted with a barbed raillery that makes you chuckle at the same time you admire her gallant bluntness. And Miss Baddeley's bits of posturing like a Kabuki actress (she had lessons, you know) is capital fooling.

Mr. Williams evidently has an endless gallery of the wonderfully amusing and pathetic elderly woman. But in the end Flora lacks the size to support the burden the playwright would impose on her- to serve, as he says in a program note, as a protagonist who is not a human being but a universal condition of human beings: The apparently incomprehensible but surely somehow significant adventure of being alive that we all must pass through for a time."

In its effort to disclose how Flora finally reaches for the comfort and grace that will make dying bearable, the play is wanting. For the character who passes this miracle for her is one of those handsome, pallid young men with a dead heart, who has become a fashionable symbol for some of our playwrights. Although Paul Robeling plays the young man earnestly enough, the figure is utterly inconvincing. As a result, the play's denouement leaves one oddly untouched.

Mildred Dunnock, as a sharp-tongued old witch like Flora herself, floats in wearing gauzy brown and looking like a superannuated ballerina prima assoluta. She and Miss Baddeley have a marvelously comic scene which they do a turn. Ann Williams is sympathetic as a put- upon, intelligent secretary.

Herbert Machiz has staged the piece at the Morosco, where it opened Wednesday, with consistently droll invention that always suggests the hidden fear. Jo Mielziner's flexible sets have the brightness and color of the Italian landscape. The costumes by Peter Hall and Fred Zoelpel and the music by Paul Bowles contributes to the atmosphere of sumptuousness and decay.

A terrified comic ferocity courses through "Milk Train" but the play generates little pity. By the standards of other lesser playwrights this is impressive work. By Mr. Williams's criteria it is disappointing because its resolution is hard to credit.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

'นมรถไฟ'
โดย HOWARD ทอบแมนในระดับหนึ่งเทนเนสซีวิลเลียมคือการเขียนกับการเรียนรู้ไม่มีเสมอเหมือนใน "รถไฟนมไม่หยุดที่นี่อีกต่อไป." ในอีกระดับหนึ่งและสูงกว่าที่นักเขียนบทละครร่วมสมัยไม่กี่กล้าที่จะพยายามที่นายวิลเลียมส์เล่นใหม่ล้มเหลว. นาย ตัวละครหลักของวิลเลียมส์เป็นไปอย่างระมัดระวังและสังเกตตลกทาสีเพื่อที่จะใช้ชีวิตกับทุกพลังและ crotchets และความเจ็บปวดของเธอที่หนึ่งที่รู้สึกภาพนี้อาจจะแขวนกับเจ้านายเก่า. ฟลอร่า Goforth เป็นผู้หญิงที่ตายกับอดีตที่ผ่านมามีสีสันและลิ้นช้ำ . เธอนั่งอยู่บนยอดเขาบนชายฝั่งของอิตาลีที่มีสามวิลล่าของเธอสายสำหรับเสียงเพื่อที่เธอจะไม่สูญเสียทันทีเมื่อแรงกระตุ้นคว้าเธอจะยังคงเล่าความทรงจำของเธอ. เธอเป็นหยาบและขี้อาย, ฉลาดและโง่เขลาเสี่ยงและการกดขี่ข่มเหง . เธอเป็นคนที่เต็มไปด้วยข้ออ้าง แต่ได้ก้าวมาถึงจุดที่ไม่มีข้ออ้างอื่น ๆ เธอจำได้ว่าครั้งแรกห้าสามีของเธอกับฉุนเที่ยงธรรมขมขื่นและสำหรับช่วงเวลาที่เธอเกือบจะ croons มากกว่าความทรงจำของอเล็กซ์ที่หกคนสุดท้ายและน่าสนใจเท่านั้น. เฮอร์ไมโอ Baddeley เล่นน้ำมันดิบนี้ยังเป็นเรื่องธรรมดาของผู้หญิงที่มีความหลากหลายพราว เสียงของเธอมีเข็มทิศมากขึ้นและแตกต่างกันนิดหน่อยกว่า subtlest ของนักร้อง เธออาจจะขำในทางตลกนายวิลเลียมส์หมายความว่าเธอจะเป็นและเธอสามารถเป็นซมตรงไปตรงมาเป็นดวงอาทิตย์ที่เต้นลงบนทะเลอิตาลี. เตรียมความพร้อมสำหรับอาหารค่ำขัดจังหวะของเธอรวมทั้งการตกแต่งด้วยระเบิดของคำสั่งเป็นหนึ่งในแพร่หลาย Mikes เธอสวมชุดคาบูกิและวิกผมสีดำที่มีอารมณ์ขันหยายคายครื้นเครง ความทรงจำที่เธอเป็นหนึ่งในสามีของเธอซื้อเครื่องแต่งกายสำหรับเธอในการเดินทางกลับไปคืนดีไปยังประเทศญี่ปุ่นจะเล่าให้ฟังด้วยหนามหยอกล้อที่ทำให้คุณหัวเราะในเวลาเดียวกันคุณชื่นชมความกล้าหาญของเธอเปิดเผย และบิตนางสาว Baddeley ของบุญชอบนักแสดงคาบูกิ (เธอได้เรียนคุณรู้) เป็นเมืองหลวงหลอกลวง. นาย วิลเลียมส์เห็นได้ชัดว่ามีแกลลอรี่ไม่มีที่สิ้นสุดของตลกมหัศจรรย์และน่าสงสารหญิงชราคนหนึ่ง แต่ในท้ายที่สุดฟลอร่าขาดขนาดเพื่อรองรับภาระนักเขียนบทละครจะกำหนดใน her- ที่จะให้บริการในขณะที่เขากล่าวว่าในบันทึกโปรแกรมเป็นตัวเอกของเรื่องที่ไม่ได้เป็นมนุษย์ แต่เป็นเงื่อนไขสากลของมนุษย์: เห็นได้ชัดว่าไม่สามารถเข้าใจได้ แต่แน่นอนการผจญภัยอย่างมีนัยสำคัญอย่างใดของการมีชีวิตอยู่ที่เราทุกคนจะต้องผ่านช่วงเวลา. " ในความพยายามที่จะเปิดเผยว่าฟลอร่าในที่สุดก็มาถึงเพื่อความสะดวกสบายและความสง่างามที่จะทำให้ตายทนเล่นเป็นที่ต้องการ. สำหรับตัวละครที่ผ่านไปนี้ มหัศจรรย์สำหรับเธอเป็นหนึ่งในบรรดาหล่อชายหนุ่มซีดด้วยหัวใจตายที่ได้กลายเป็นสัญลักษณ์แฟชั่นสำหรับบางส่วนของนักเขียนบทละครของเรา. แม้ว่าพอล Robeling เล่นชายหนุ่มอย่างจริงจังพอร่างเป็นอย่างเต็มที่ inconvincing. เป็นผลให้ อวสานละครของใบหนึ่งแตะต้องแปลก. Mildred Dunnock เป็นแม่มดปากคมเก่าเช่นฟลอร่าตัวเองลอยอยู่ในการสวมใส่สีน้ำตาลโปร่งและมองเช่นระบำไม้ใกล้ฝั่ง assoluta พรี. เธอและนางสาว Baddeley มีฉากการ์ตูนอย่างเหลือเชื่อที่พวกเขาทำทางกลับกัน แอนวิลเลียมส์เป็นขี้สงสารเป็น put- เมื่อเลขานุการฉลาด. เฮอร์เบิร์ Machiz มีฉากชิ้นที่ Morosco ซึ่งจะเปิดในวันพุธที่ขำกับการประดิษฐ์อย่างต่อเนื่องที่มักจะแสดงให้เห็นความกลัวที่ซ่อน ชุดที่มีความยืดหยุ่นโจ Mielziner มีความสว่างและสีของภูมิทัศน์อิตาลี เครื่องแต่งกายโดยปีเตอร์ฮอลล์และเฟร็ด Zoelpel และเพลงโดยพอลโบว์ลส์ก่อให้เกิดบรรยากาศของความหรูหราและการเสื่อมสลาย. กลัวดุร้ายหลักสูตรการ์ตูนผ่าน "รถไฟนม" แต่เล่นสร้างสงสารเล็ก ๆ น้อย ๆ ตามมาตรฐานของนักเขียนบทละครที่น้อยกว่าคนอื่น ๆ นี้เป็นผลงานที่น่าประทับใจ ตามเกณฑ์ที่นายวิลเลียมส์มันเป็นที่น่าผิดหวังเพราะความละเอียดของมันยากที่จะเชื่อ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

' รถไฟ ' นม
โดยโฮเวิร์ดโทบแมน

ในระดับหนึ่งเทนเนสซีวิลเลียมส์เขียนซึ่งไม่มีตัวอย่างมาก่อนรอบรู้ใน " นมรถไฟไม่หยุดที่นี่อีกแล้ว " ในอีกระดับ ซึ่งนักเขียนร่วมสมัยไม่กี่กล้าพยายามของนายวิลเลี่ยมใหม่เล่นพลาด

นายวิลเลี่ยมของตัวละครหลักคือเพื่อให้และ เปียกชื้นสูงแล้วทาสีให้ชีวิตด้วยพลัง และ crotchets และความเจ็บปวดของเธอว่า รู้สึกภาพนี้จะถูกแขวนกับนายเก่า

ฟลอร่าโกฟอร์ทกำลังผู้หญิงที่มีสีสันที่ผ่านมาและรอยช้ำที่ลิ้น เธอนั่งอยู่บนยอดเขาบนชายฝั่งของอิตาลีกับเธอสามวิลล่าสายสำหรับเสียงเพื่อที่เธอจะไม่สูญเสียทันทีเมื่อแรงกระตุ้นคว้าเธอต่อไปและ
ชีวประวัติของเธอ
เธอหยาบและขี้อาย , ฉลาดและโง่เขลา อ่อนแอ และทรราชย์ได้ เธอเต็มไปด้วยมารยา แต่ได้ถึงจุดที่ไม่มีการเสแสร้ง เธอเล่าว่าสามีห้าครั้งแรกของเธอกับฉุน เยาะเย้ยเป้าหมาย และสักครู่เธอเกือบ croons ผ่านความทรงจำของอเล็กซ์ที่หก สุดท้าย และ มีเสน่ห์อย่างเดียว

เฮอร์ไมโอนี่แบ็ดดีลีย์เล่นนี้ดิบยังแปลกผู้หญิงกับพราวหลากหลายเสียงของเธอมีเข็มทิศและนวลกว่า subtlest นักร้อง เธอสามารถโดรลล์ในแบบโปกฮานายวิลเลี่ยมหมายถึงเธอ และเธอจะสามารถซมตรงไปตรงมาเป็นดวงอาทิตย์เต้นลงบนทะเลอิตาลี

เตรียมอาหารเย็นขัดจังหวะการแต่งตัวของเธอกับชุดของคำสั่งเป็นหนึ่งของไมค์แพร่หลายเธอใส่ชุดคาบูกิ และวิกผมสีดำกับโอ้อวดชื่นอารมณ์ ความทรงจำหนึ่งของสามีของเธอที่เธอซื้อชุดของเธอในการไปเที่ยวญี่ปุ่นก็เล่ากับการหยอกเย้าหนามที่ทำให้คุณหัวเราะได้ในเวลาเดียวกันคุณชื่นชมความเถรตรงที่กล้าหาญของเธอ และ คุณแบ็ดดีลีย์บิตของการท่าเหมือนคาบูกินักแสดง ( เธอได้เรียนรู้ ) เป็นเมืองหลวงหลอก

นายวิลเลี่ยมเห็นได้ชัดมีแกลเลอรี่ที่ไม่มีที่สิ้นสุดของยิ่งยวดที่น่าขบขันและน่าสงสารคนแก่ผู้หญิง แต่ในที่สุดพืชขาดขนาดเพื่อรองรับภาระผู้เขียนบทจะรบกวนเธอ - ให้บริการ ตามที่เขากล่าวว่าในโปรแกรมหมายเหตุเป็นตัวละครที่ไม่ใช่มนุษย์แต่เป็นเงื่อนไขสากลของมนุษย์ :ที่เห็นได้ชัดที่เข้าใจยาก แต่แน่นอนอย่างใดอย่างการผจญภัยของชีวิตที่เราทุกคนต้องผ่านเวลา . "

ในความพยายามที่จะเปิดเผยวิธีการที่ฟลอร่ามาถึงเพื่อความสะดวกสบายและความสง่างามให้ตายเจ็บ เล่นอยาก สำหรับตัวละครที่ผ่านปาฏิหาริย์นี้ให้เธอเป็นหนึ่งในบรรดาหนุ่มหล่อ ซีด กับหัวใจที่ตายไปแล้วที่ได้กลายเป็นสัญลักษณ์ที่ทันสมัยสำหรับบางส่วนของนักเขียนของเรา แม้ว่าพอล robeling เล่นชายหนุ่มอย่างจริงจังเพียงพอ รูป inconvincing สิ้นเชิง . เป็นผลให้ , เล่น denouement ใบหนึ่งถูกแตะต้อง

Mildred dunnock เป็นคมปากแม่มดเหมือนพืชตัวเองลอยใส่โปร่งสีน้ำตาลและดูเหมือนล้าสมัยนักเต้นบัลเลต์หญิง prima assoluta .เธอ และ คุณแบ็ดดีลีย์มีการ์ตูนที่พวกเขาทำอย่างเหลือเชื่อฉากเปิด แอนวิลเลี่ยมขี้สงสารเป็นใส่ - เมื่อฉลาดเลขา

เฮอร์เบิร์ต machiz มี staged ชิ้นที่ morosco ซึ่งจะเปิดวันพุธ กับสิ่งประดิษฐ์ที่มักแสดงให้เห็นเสมอโดรลล์ซ่อนความกลัว โจ mielziner ยืดหยุ่นชุดมีความสว่างและสีของภูมิทัศน์อิตาลีเครื่องแต่งกาย โดย ปีเตอร์ ลเฟรด zoelpel และเพลงโดย Paul Bowles ก่อให้เกิดบรรยากาศของ sumptuousness และผุ

กลัวการ์ตูนดุร้ายมักจะผ่าน " นมรถไฟ " แต่เล่นสร้างน้อยน่าสงสาร โดยมาตรฐานของพันธุ์อื่น ๆน้อยกว่านี้คือ งานน่าประทับใจ โดยนายวิลเลี่ยมเกณฑ์มันเป็นที่น่าผิดหวังเพราะมันละเอียดยาก
เครดิต