The bad thing about trying to be li

The bad thing about trying to be like a local when you are travelling is the higher chance of facing something dangerous. So in almost all of my travels I have days that I suffer: In Thailand I got robbed & almost kidnapped, in Paris I got robbed again, in Kuala Lumpur i spent 2 nights at the airport and in Sri Lanka… well to learn what happened to me you have to read the story till the end :)
We were checking a magazine that we took from the tourist information. The places cannot be missed in Sri Lanka: Pollonaruwa, Sigiriya, Dambulla, Kandy. Check! Knuckles Mountains? The photos look great, why not? Going up to the mountains and swimming under the waterfalls sounded like a plan! Since we were poor tourists we ignored the tuk tuk offers and jumped into a public bus. In Sri Lanka the buses are frustrating, FULL of people, no air to breath, the oily smell of the food sold inside the bus and a loud Sri Lankan music( You cannot imagine how bad it is). In addition to these you have to do your best not to fall down because you are literally in a rally. The bus driver seems himself as the king of the world, he doesn’t care about the oncoming traffic, all the time in the action of overtaking with his constantly honking horn.
The view from the Sri Lankan bus (This is the empty version)
After such a journey for 3 hours we arrived to the little town where the mountain is located. It was already 2 o’clock, considering the fact that the sun goes down at 6 we needed to hurry up so we got into a tuk tuk and started to climb. We were thinking it would take at most half an hour to go up but that wasn’t the case. The road got steeper and steeper when we got higher, we needed to pass from muds with our old fashioned slow tuk tuk so at one point I thought this vehicle won’t be able to make it to the top.
If you wonder what tuk tuk is
On the way the view was definitely amazing, all shades of green between magnificent mountains but I couldn’t even enjoy this heaven because my stress was dominating my excitement. It was already beginning to get dark, the weather was getting cold and the fog was increasing its intensity each minute. At around 4 we could reach to the point where the natural park starts. We knew that there was no way to go back if we don’t arrange this tuk tuk driver so we offered him 1500 rupees to take us back to the town after an hour. We gave him only 500 and when he comes back we suggested to give him the rest so we made the deal to meet at 5:00 at the same place.
That’s where we got stucked
The disaster started just at the minute the tuk tuk driver left, my friend realized that he dropped his phone in the tuk tuk. We tried to convinced ourselves that the driver won’t see the phone and we can take it back when he is back. We began to follow the small path between the jungle. (I ’m not exaggerating when I say jungle) Suddenly after 15 mins walk I felt a pain in my feet when I looked at them I was almost having a heart attack, tens of leeches were sucking my blood! With my hand I tried to get rid of them and started to run back. I don’t know how but they were appearing on my feet ceaselessly. They were the most disgusting creatures, they could even infiltrate from the shoes to inside. I was so scared. You know at those moments you always think the worst case scenario: what if they are poisonous? How long will it take till the poison shows its effects? Am I gonna die soon? Fighting with these thoughts I arrived to the point we were gonna meet the driver i made my checks to make sure there are no more leeches on my feet. Clear. We had to wait 30 more mins in this place! While we were waiting, the rain started to pour, we couldn’t even go hide under the trees as the leeches were attacking all the time. I was already freezing and the rain was the thing I needed most. It had been 5:00 o’clock, no signs from the driver, let’s wait for a while. Then 5:15; still nobody appeared, should we start to scare? 5:30. We were sure he wouldn’t come back. What the f*ck are we gonna do now? We began to walk to the direction where we came, even though we knew there was nothing close by. It hasn’t been a few minutes that both the rain and the fog increased its strength incredibly. It was monsoon season in Sri Lanka, you cannot even compare the rain with the ones we saw here, probably being under a shower makes you less wet. In such a rain and fog we ran hopelessly, we had to find a place before it gets dark but how? I could hardly open my eyes in the rain, my clothes were all wet so was my bag, my passport, my notebook, my phone…but there was no time to stop. I, the person that cannot run more than half an hour normally, ran 1.5 hours without any pause as fast as I could. During this run to the unknown, I had so mixed feelings, as opposed to your expectations I was laughing like crazy I was feeling strong but desperate at the same time. Will I be able to survive? Will I be able to go back to my country? See my family again? If I can survive its gonna be an amazing story to tell, if I can survive… My brain was forcing itself with these thoughts unintentionally. Then we saw an abandoned house, we ran there to hide from the rain but it was so stupid we couldn’t be more wet. It was exactly like a horror movie I was scared, so scared. The house had no windows nothing, if we would spend the night there we would freeze. Also inside was full of insects and leeches. We had to keep running. It was already dark, we were the only humans on this fucking mountain, plus our companion animals that I didn’t even want to think of. After another half an hour we saw a light from far away, a light that awoke my hopes. I ran even faster but it didn’t take so long that we understood the first light was coming from a glasshouse. I had never felt that desperate in my life. Probably you never experienced a situation like this but in such a case with the instinct of survival you can do things that you are normally never able to do. With this extraordinary power I kept running. There was another light in front. “Please this time a house”, I said to myself. Then we saw the tuk tuk in the garden, yes it was a house!! Without hesitating we entered the doorless house/market.The owner, an old man, was eating dinner with his family. When he saw the two strangers with soaking wet clothes he got shocked at first. We tried to explain the situation, the driver, phone, rain. He seemed like he didn’t understand us so we tried the easiest way: “tuk tuk, we need a tuk tuk to go back”. He finally understood but in that rain nobody wanted to drive. We offered him high amount of money so at last he said ok and called his driver friend. “Wait 30 mins and he’ll be here” he said. With my wet clothes I was freezing like hell so I asked him if he can sell me some dry clothes. At that moment 4 people got into the house as well. They were Sri Lankans in their 20s and were in Knuckles for holiday. Their English was good so we explained them everything. They were so nice that one of them brought his luggage inside and gave me a short, I also bought a t-shirt from the owner. With my new dirty smelly but dry boy clothes I was the happiest person on earth.
A view from the house we found
While we were drinking some tea to get warm 4 more people entered. I had no idea what those people were doing there but I think that was our luck after all these troubles. The new comers were really interesting combination: a Sri Lankan living in America ( with a pure American accent), a monk, a Bob Marley ( you’ll understand why I called him like that later), and a normal guy. So we were 11 people in this small house now, 10 guys and me. After a while we started to chat, we learnt that these new comers were also going to the city that we stay. “If you don’t mind sitting four people on the back, you are welcome to come with us” they said. What a chance!! It was definitely an offer we couldn’t reject. But before leaving we needed to take a memory photo of that night, here it is:

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

สิ่งที่ไม่ดีเกี่ยวกับการพยายามที่จะเป็นเช่นเฉพาะเมื่อคุณจะเดินทางมีโอกาสสูงหันหน้าเข้าหาสิ่งที่เป็นอันตราย ดังนั้นในเกือบทั้งหมดของการเดินทางของฉัน มีวันที่ฉันทุกข์: ในประเทศไทยฉันมีปล้น และเกือบจะมีการลักพาตัว ในปารีสฉันได้ปล้นอีก ในกัวลาลัมเปอร์ ผมใช้เวลา 2 คืนที่สนามบิน และในศรีลังกา...ดีเพื่อเรียนรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับฉัน คุณจะต้องอ่านเรื่องราวจนจบ:)เราได้ตรวจสอบเวลาที่เราเอาจากข้อมูลการท่องเที่ยว สถานไม่ควรพลาดในศรีลังกา: Pollonaruwa สิกิริญา แดมบูลลา แคนดี้ได้ ตรวจสอบ ภูเขาขา ภาพดูดี ทำไมไม่ ไปถึงภูเขา และสระว่ายน้ำภายใต้น้ำตกแต่เพียงแห่งเช่นแผน เนื่องจากเราได้ไม่ดีนัก เราละเว้นบริการตุ๊กตุ๊ กไปรถสาธารณะ ในศรีลังกา รถได้น่าผิดหวัง เต็มไปด้วยผู้คน ไม่มีอากาศหายใจ กลิ่นมันอาหารที่ขายภายในรถและเพลงศรีลังกาดัง (คุณไม่คิดว่าไม่ดีมันอยู่) นอกจากนี้ คุณได้ทำดีที่สุดของคุณไม่ให้ลดลงได้เนื่องจากคุณอย่างแท้จริงในการชุมนุม ขับรถดูเหมือนว่าตัวเองเป็นกษัตริย์ของโลก เขาไม่ดูแลเกี่ยวกับการจราจรที่กำลังมาถึง เวลาทั้งหมดในการดำเนินการของขบวนกับฮอร์น honking ดังตลอดเวลาของเขาดูจากศรีลังกา (เป็นรุ่นว่างเปล่า)หลังจากนั้นการเดินทาง 3 ชั่วโมง เรามาถึงเมืองเล็ก ๆ ที่ซึ่งเป็นที่ตั้งของภูเขา ได้แล้ว 2 โมง พิจารณาความจริงที่ว่าพระอาทิตย์ตกดินที่ 6 เราต้องรีบขึ้นเพื่อให้เราได้เป็นรถตุ๊กตุ๊ก และเริ่มปีน เราก็คิดว่า มันจะใช้เวลามากที่สุดครึ่งชั่วโมงขึ้นไป แต่ที่ไม่ใช่ ถนนมีชัน และสูงชันตอนสูง เราต้องผ่านจากโคลนกับของเก่าแบบช้าตุ๊ดังนั้นจุดหนึ่งที่ ผมคิดว่า รถนี้ไม่ได้ทำให้ด้านบนถ้าคุณสงสัยว่า ตุ๊กตุ๊กมา ดูได้แน่นอนน่า พิศวง เฉดสีทุกสีเขียวระหว่างภูเขาที่สวยงาม แต่ผมไม่ได้สนุกกับสวรรค์นี้เนื่องจากความเครียดของฉันมีอำนาจเหนือใจของฉัน เริ่มจะมืดแล้ว อากาศคือการเย็น และหมอกเกิดขึ้นความเข้มของแต่ละนาที ที่ประมาณ 4 เราสามารถเข้าถึงจุดที่เริ่มต้นของสวนธรรมชาติ เรารู้ว่า มีวิธีไปกลับถ้าเราไม่จัดแหล่งนี้เพื่อให้เราเสนอเขา 1500 รูปี เพื่อนำเรากลับไปเมืองหลังจากหนึ่งชั่วโมง เราให้เขา 500 เท่านั้น และเมื่อเขากลับมา เราแนะนำให้เขาเหลือให้เราทำการจัดการเพื่อตอบสนองเวลา 5:00 ที่ตำแหน่งเดียวกันนั่นคือการที่เราได้ stuckedเกิดเหตุเริ่มต้นที่นาทีที่พอเหลือ เพื่อนของฉันรับรู้ว่า เขาลบโทรศัพท์ของเขาในรถตุ๊กตุ๊ก เราพยายามมั่นใจตนเองว่า คนขับจะมองไม่เห็นโทรศัพท์ และเราสามารถนำกลับมาเมื่อเขากลับมา เราเริ่มไปตามเส้นทางเล็ก ๆ ระหว่างป่า (ผม/ดิฉันไม่ exaggerating เมื่อผมบอกว่า ป่า) ทันทีหลังจาก 15 นาที ผมรู้สึกเจ็บในเท้าของฉันเมื่อฉันมองที่ฉันเกือบมีหัวใจโจมตี สิบ leeches ถูกดูดเลือดของฉัน ด้วยมือของฉัน ฉันพยายามที่จะกำจัดของพวกเขา และเริ่มที่จะเรียกกลับ อย่าว่า แต่พวกเขาก็ปรากฏบนเท้าของรอก พวกสิ่งมีชีวิตน่าขยะแขยงที่สุด พวกเขายังสามารถแทรกซึมจากรองเท้าไปภายใน ผมกลัวมาก คุณรู้ที่ช่วงเวลาเหล่านั้นคุณจะคิดว่า สถานการณ์กรณีเลวร้ายที่สุด: ถ้าจะมีพิษหรือไม่ วิธีนานจนยาพิษแสดงผล ฉันจะตายเร็ว ๆ นี้ ต่อสู้กับความคิดเหล่านี้ผมถึงจุดที่เราจะพบโปรแกรมควบคุมที่ฉันทำของฉันตรวจสอบให้แน่ใจว่ามี leeches ไม่มากบนเท้าของฉัน ชัดเจน เลยต้องรอ 30 นาทีขึ้นไปในสถานที่แห่งนี้ ในขณะที่เรากำลังรอคอย ฝนเริ่มเท เราไม่ได้ไปซ่อนใต้ต้นไม้ leeches ถูกโจมตีตลอดเวลา ฉันถูกแช่แข็งแล้ว และสายฝนเป็นสิ่งที่ต้องการมากที่สุด มันได้เวลา 5:00 โมง ไม่มีสัญญาณจากไดรเวอร์ ลองรอในขณะที่ แล้ว 5:15 ยัง ไม่มีใครปรากฏ ควรเราเริ่มหลอก 5:30. เราไม่แน่ใจว่า เขาจะไม่กลับมา อะไร f * ck คือเราไปทำตอนนี้ เราเริ่มเดินเท้าไปยังทิศทางที่เรามา แม้ว่าเรารู้ว่า ไม่มีอะไรปิดด้วย มันไม่ถูกไม่กี่นาทีที่ฝนตกและหมอกเพิ่มความแข็งแรงอย่างเหลือเชื่อ มันเป็นฤดูมรสุมในประเทศศรีลังกา คุณจะไม่สามารถเปรียบเทียบฝนกับคนที่เราเห็นนี่ คงภายใต้ฝักบัวทำให้คุณน้อยเปียก ฝนและหมอกที่เราวิ่งมี เราได้หาก่อนที่มันจะมืดแต่ว่า ฉันไม่สามารถเปิดตาในสายฝน เสื้อผ้าของฉันก็เปียกดังนั้น กระเป๋า หนังสือเดินทาง สมุดบันทึกของฉัน ของฉันโทรศัพท์... แต่มีเวลาในการหยุดการ ฉัน คนที่ไม่สามารถเรียกใช้มากกว่าครึ่งชั่วโมงปกติ วิ่ง 1.5 ชั่วโมงโดยไม่หยุดใด ๆ เป็นอย่างที่ฉันสามารถ ในระหว่างนี้จะไม่รู้จัก ฉันจึงมีผสมความรู้สึก ตรงข้ามกับความคาดหวังของฉันหัวเราะเทน้ำเทท่า ฉันรู้สึกหมดหวัง แต่แข็งแกร่งในเวลาเดียวกัน ฉันจะอยู่รอดได้หรือไม่ ฉันจะได้กลับไปประเทศของฉัน ดูครอบครัวอีกหรือไม่ ถ้าฉันสามารถอยู่รอดเป็นไปได้มีเรื่องน่าเล่า ถ้าฉันสามารถอยู่รอด... สมองของฉันถูกบังคับตัวเอง ด้วยความคิดเหล่านี้โดยไม่ได้ตั้งใจ แล้วเราเห็นบ้านที่ละทิ้ง เราวิ่งมีการซ่อนฝนตก แต่ก็โง่ดังนั้นเราไม่สามารถจะเปียกมากขึ้น มันเป็นเหมือนภาพยนตร์สยองขวัญผมกลัว กลัว บ้านมีไม่มีหน้าต่างอะไร ถ้าเราจะใช้จ่ายคืนมีเราจะตรึง นอกจากนี้ ภายในนั้นเต็มไปด้วยแมลงและ leeches เราได้เก็บการทำงาน ถูกแล้วมืด เราถูกมนุษย์เฉพาะบนภูเขานี้ร่วมเพศ บวกสัตว์ของเราเพื่อนที่ฉันไม่อยากจะคิด หลังจากอีกครึ่งชั่วโมงเราเห็นไฟจากไกล ไฟปลุกความหวังของฉัน ผมวิ่งได้เร็วขึ้น แต่มันไม่ใช้เวลานาน มาก ที่เราเข้าใจแสงแรกที่มาจากกลาสเฮ้าส์ ผมไม่ได้รู้สึกว่าหมดหวังในชีวิต คงคุณไม่เคยพบสถานการณ์เช่นนี้ แต่ในกรณีมีสัญชาตญาณการอยู่รอด คุณสามารถทำสิ่งที่คุณจะโดยปกติไม่ได้ทำ มีพลังอำนาจพิเศษนี้ ฉันยังคงทำงานอยู่ มีอีกไฟหน้า "กรุณานี้เวลาบ้าน" ผมพูดกับตัวเอง จากนั้น เราเห็นรถตุ๊กตุ๊กในสวน ใช่มันบ้าน!! โดย hesitating เราใส่บ้าน/ตลาด doorless เจ้า ชายชรา ได้รับประทานอาหารเย็นกับครอบครัว เมื่อเขาเห็นคนแปลกหน้าสองกับแช่เปียกเสื้อผ้าเขามีตกใจในตอนแรก เราพยายามอธิบายสถานการณ์ การควบคุม โทรศัพท์ ฝน ดูเหมือนเขาไม่เข้าใจเราให้เราลองวิธีที่ง่ายที่สุด: "รถตุ๊กตุ๊ก เราต้องตุ๊กลับ" ในที่สุดก็เข้าใจ แต่ในซึ่ง ไม่มีใครอยากขับ เราเสนอเขาจำนวนเงินสูงที่สุดท้าย เขากล่าวว่า ตกลง และเรียกเพื่อนของเขาควบคุม "รอ 30 นาที และเขาจะอยู่ที่นี่" เขากล่าวว่า เสื้อผ้าเปียกของฉัน ฉันถูกแช่แข็งเช่นนรกเพื่อถามเขาถ้า เขาสามารถขายผมบางผ้าแห้ง ขณะที่ คนที่ 4 ได้เข้าบ้านด้วย พวกเขาถูกคน ศรีในวัย 20 และอยู่ในขาวันหยุด ภาษาอังกฤษได้ดีเพื่อให้เราอธิบายได้ทุกอย่าง พวกพักที่ฉันซื้อเสื้อยืดการจากเจ้าของคุณนำกระเป๋าของเขาภายใน และให้ฉันสั้น ๆ เสื้อผ้าเด็กส่ง แต่แห้งสกปรกของฉันใหม่ ผมบุคคลที่สุขที่สุดในโลกดูจากบ้านที่เราพบในขณะที่เราได้ดื่มชารับอบอุ่น 4 คนป้อน ผมมีความคิดว่าคนทำอะไรมี แต่คิดที่เป็นโชคดีของเราหลังจากปัญหาเหล่านี้ Comers ใหม่ได้น่าสนใจจริง ๆ ชุด: อาศัยอยู่ศรีลังกาในอเมริกา (ด้วยสำเนียงอเมริกันความบริสุทธิ์), พระ Marley บ๊อบที่ (คุณจะเข้าใจทำไมฉันเรียกเขาเช่นนั้นในภายหลัง), และผู้ชายปกติ ดังนั้น เรามีบ้านหลังเล็ก ๆ นี้ขณะนี้ 11 คน 10 คน และฉัน หลังจากที่ในขณะที่เราเริ่มต้นสนทนา เราเรียนรู้ว่า comers ใหม่เหล่านี้ยังจะไปเมืองที่เราอยู่ "ถ้าคุณไม่รังเกียจนั่งสี่คนบนหลัง ยินดีให้มากับเรา" พวกเขากล่าวว่า อะไรโอกาส!! ก็แน่นอนเราไม่สามารถปฏิเสธข้อเสนอ แต่ก่อนออก เราต้องถ่ายรูปหน่วยความจำคืน ที่นี่เป็น:

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

สิ่งที่ไม่ดีเกี่ยวกับการพยายามที่จะเป็นเหมือนท้องถิ่นเมื่อคุณเดินทางเป็นสูงโอกาสในการเผชิญกับสิ่งที่เป็นอันตราย ดังนั้นในเกือบทั้งหมดของการเดินทางของฉันฉันมีวันที่ฉันต้องทนทุกข์ทรมานในไทยผมถูกปล้น&ลักพาตัวในปารีส ผมโดนปล้นอีกแล้ว ในกัวลาลัมเปอร์ ผมใช้เวลา 2 คืนที่สนามบิน และในศรีลังกา . . . . . . . ดีที่จะเรียนรู้สิ่งที่เกิดขึ้นกับผม คุณต้องอ่านเรื่องจนจบ : )
เรากำลังตรวจเช็คหนังสือที่เราเอามาจากข้อมูลนักท่องเที่ยวที่ สถานที่ที่ไม่ควรพลาดใน pollonaruwa Sigiriya , ศรีลังกา , Dambulla , แคนดี เช็ค ! นิ้วภูเขา รูปที่ดูดี ทำไมจะไม่ล่ะ ไปขึ้นเขา และว่ายน้ำในน้ำตก ฟังดูเหมือนเป็นแผน เนื่องจากเราเป็นคนจน เราไม่สนใจนักท่องเที่ยวมีตุ๊กๆ และกระโดดเข้าไปในรถบัสสาธารณะในศรีลังกา รถโดยสารจะหงุดหงิด คนเต็ม ไม่มีอากาศหายใจ กลิ่นมัน ของอาหารที่ขายภายในรถ และเสียงเพลง ศรีลังกา ( คุณไม่สามารถจินตนาการได้ว่ามันเป็น ) นอกจากนี้คุณต้องทำของคุณดีที่สุดที่จะไม่ล้มลง เพราะคุณอย่างแท้จริงในการชุมนุม คนขับรถบัส ดูเหมือนตัวเองเป็นกษัตริย์ของโลก เขาไม่ได้ดูแลเกี่ยวกับการจราจรที่กำลังจะมาถึง ,เวลาทั้งหมดอยู่ในการกระทำของเขาตลอดเวลา แซงบีบแตรฮอร์น .
รีวิวจากศรีลังกา รถบัส ( นี้เป็นรุ่นว่างเปล่า )
หลังจากการเดินทางที่แสนนาน 3 ชั่วโมง เราก็มาถึงเมืองที่เขาอยู่ มันก็ 2 ทุ่ม พิจารณาข้อเท็จจริงที่ว่าพระอาทิตย์ตกที่ 6 เราต้องรีบขึ้นเพื่อให้เราได้เข้า รถตุ๊กตุ๊ก และเริ่มที่จะปีนเรากำลังคิดว่า จะใช้เวลามากที่สุดประมาณครึ่งชั่วโมงขึ้นไป แต่ที่ไม่ได้กรณี ถนนที่ชันมีชันและเมื่อเราได้สูงกว่าที่เราต้องการจะผ่านจากโคลนกับล้าสมัยช้า ตุ๊กตุ๊ก ดังนั้นจุดหนึ่งที่ฉันคิดว่า รถคันนี้จะไม่สามารถให้มันไปด้านบน .
ถ้าคุณสงสัยว่าตุ๊กตุ๊กคือ
ระหว่างทางวิวมันน่าทึ่งมากๆเฉดสีทั้งหมดของสีเขียวระหว่างภูเขาที่งดงามแต่ก็ไม่ได้ไปสวรรค์ เพราะความเครียดก็มีความตื่นเต้นของฉัน มันเริ่มจะมืดแล้ว อากาศก็เริ่มหนาว และหมอกก็เพิ่มความเข้มของมันแต่ละนาที ที่ 4 เราสามารถเข้าถึงจุดที่อุทยานธรรมชาติเริ่มเรารู้ว่าไม่มีทางที่จะกลับไป ถ้าเราไม่จัดการเรื่องนี้คนขับรถตุ๊กตุ๊กเพื่อให้เราเสนอให้เขา 1 , 500 รูปี เพื่อพาเรากลับบ้านหลังจากชั่วโมง เราให้เขาเพียง 500 และเมื่อเขากลับมา เราแนะนำให้เขาพักให้เราทำข้อตกลงกัน 5 โมงเย็นที่เดิม ที่ที่เราได้ติด

ภัยพิบัติเริ่มนาทีที่คนขับรถตุ๊กตุ๊ก ซ้ายเพื่อนของฉันรู้ว่าเขาทิ้งโทรศัพท์ของเขาในรถตุ๊กตุ๊ก เราพยายามที่จะโน้มน้าวตัวเองว่าคนขับไม่เจอโทรศัพท์ และเราสามารถใช้มันตอนที่เขากลับมา เราเริ่มไปตามเส้นทางเล็ก ๆ ระหว่างป่า ( ผมไม่ได้โม้เลยนะ เมื่อฉันพูด หลังจาก 15 นาทีเดินป่า ) ก็รู้สึกเจ็บปวดในเท้าของฉัน เมื่อฉันมองไปที่พวกเขาฉันเกือบหัวใจวาย