My name is Doctor Watson. I worked

My name is Doctor Watson. I worked as a doctor in the British Army for several years. While I was in the army, I
travelled to many strange and interesting places. I had many
exciting adventures. Then one day, in Afghanistan, I was shoot in
the shoulder. My wound was deep and took many months to heal.
I nearly died from pain and fever. At last I got better, but I could
not work in the army any more. I retired from the army and came
back to England. That is why I was living in London with
Sherlock Holmes. I had known my friends for many years.
Our address was 221B Baker Street, in the centre of the city.
I enjoyed sharing an apartment with Holmes. My friend was a
very clever man. He was the most famous private detective in
London. He helped to solve crimes and catch criminals. When
People were in trouble or needed help, they came to Holmes.
Sometimes the police came to Holmes and asked for help in
catching a criminal. Sherlock Holmes did not care if his clients
were rich or poor. He enjoyed solving their interesting problems.
He was very happy when he was working. It was the most
Important thing in his life. One afternoon, I was reading a book
and Holmes was standing by the window in our sitting-room.
Usually he was very busy and active. But this afternoon he did not
seem very happy. I was worried about my friend. “what’s” the
matter with you today, Holmes?”I asked. “Come and stand at the
window, Watson,’ Holmes said Look out into the street. See how
uninteresting London is today.’ It was winter. The street outside
was almost empty. Everyone was at home in front of their warm
fires. ‘ need some work, Watson,’ said Holmes impatiently. ‘I
cannot live without interesting problems and mysteries. That’s
why I became a private detective. I love my work. It keeps my brain active. But when there are no crimes and no mysteries to solve –
ah, then life becomes very boring for me.’ He turned sadly away
from the window. At the moment, there was a knock at the door.
Our housekeeper came into the room. She was carrying a small
white card on a silver tray. Holmes pick up the card. ‘Miss Mary
Morstan,’ he read alound. ‘I don’t anyone of that name. Pleare ask
the lady to come in. Perhaps it is a new client.’ A few moment later,
Miss Morstan entered the room. She was young and not very
tall,with blonde hair and blue eyes. Her clothes were not
fashionable, but they were clean and tidy. She had a lovely face. I
noticed at once that she locked worried and unhappy. ‘Please sit
down, Miss Morstan,’ said Holmes said kindly. ‘I am Sherlock
Holmes and this is my good friend, Doctor Watson. Doctor Watson
and I have worked together many times.’ ‘I’m very please to meet
you both,’ said the young lady. Then she turned to Holmes and
looked at him with her lovely blue eyes. ‘Mr Holmes, I’ ve heard that
you give people good advice. I’m not a rich woman but I hope you
can help me too. Something very strange has happened. Mr Holmes,
I need your help!

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ชื่อของฉันคือ หมอวัตสัน ฉันทำงานเป็นแพทย์ในกองทัพอังกฤษหลายปี ในขณะที่ผมเป็นทหารบก ฉันเดินทางไปสถานแปลก และน่าสนใจมาก ผมมากการผจญภัยที่น่าตื่นเต้น แล้ว วันหนึ่ง ในอัฟกานิสถาน ผมยิงในสะพาย บาดแผลของฉันได้ลึก และใช้เวลาหลายเดือนเพื่อรักษาผมเกือบตายจากความเจ็บปวดและไข้ ในที่สุด ผมดีขึ้น แต่ฉันสามารถไม่ทำงานในกองทัพอีกด้วย ผมปลดเกษียณจากกองทัพ และมากลับไปยังอังกฤษ นั่นคือเหตุผลที่ผมอยู่ในลอนดอนเชอร์ล็อกโฮลมส์ ฉันได้รู้จักเพื่อนหลายปีของเราอยู่ถนน สาธร 221B ใจกลางเมืองเข้าร่วมตัวกับโฮลมส์ เพื่อนเป็นคนฉลาดมาก เขาเป็นนักสืบเอกชนมีชื่อเสียงมากที่สุดในลอนดอน เขาช่วยแก้ปัญหาอาชญากรรม และจับอาชญากร เมื่อคนมีปัญหา หรือต้องการความช่วยเหลือ พวกเขามาพร้อมกับโฮลมส์บางครั้งตำรวจมาถึงโฮลมส์ และขอความช่วยเหลือในจับอาชญากร เชอร์ล็อกโฮลมส์ไม่ดูแลถ้าลูกค้าของเขามีคน รวย เขาชอบแก้ปัญหาที่น่าสนใจเขามีความสุขมากเมื่อเขาทำงาน มันเป็นที่สุดสิ่งที่สำคัญในชีวิตของเขา บ่ายหนึ่ง ฉันกำลังอ่านหนังสือและโฮลมส์ยืนที่หน้าต่างในห้องนั่งเล่นของเราปกติเขาไม่ว่าง และใช้งาน แต่ตอนบ่ายก็ไม่ดูเหมือนมีความสุขมาก ผมกังวลเกี่ยวกับเพื่อนของฉัน "สิ่งของ"เรื่องกับคุณวันนี้ โฮลมส์" ถาม "มา และยืนหน้าต่าง Watson โฮลมส์กล่าวว่า ดูออกเป็นถนน ดูอย่างไรuninteresting London is today.’ It was winter. The street outsidewas almost empty. Everyone was at home in front of their warmfires. ‘ need some work, Watson,’ said Holmes impatiently. ‘Icannot live without interesting problems and mysteries. That’swhy I became a private detective. I love my work. It keeps my brain active. But when there are no crimes and no mysteries to solve –ah, then life becomes very boring for me.’ He turned sadly awayfrom the window. At the moment, there was a knock at the door.Our housekeeper came into the room. She was carrying a smallwhite card on a silver tray. Holmes pick up the card. ‘Miss MaryMorstan,’ he read alound. ‘I don’t anyone of that name. Pleare askthe lady to come in. Perhaps it is a new client.’ A few moment later,Miss Morstan entered the room. She was young and not verytall,with blonde hair and blue eyes. Her clothes were notfashionable, but they were clean and tidy. She had a lovely face. Inoticed at once that she locked worried and unhappy. ‘Please sitdown, Miss Morstan,’ said Holmes said kindly. ‘I am SherlockHolmes and this is my good friend, Doctor Watson. Doctor Watsonand I have worked together many times.’ ‘I’m very please to meetyou both,’ said the young lady. Then she turned to Holmes andlooked at him with her lovely blue eyes. ‘Mr Holmes, I’ ve heard thatyou give people good advice. I’m not a rich woman but I hope youสามารถช่วยฉันเกินไป สิ่งแปลก ๆ ที่เกิดขึ้น นายโฮลมส์ฉันต้องการช่วยเหลือของคุณ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ชื่อของฉันคือคุณหมอวัตสัน ผมทำงานเป็นแพทย์ในกองทัพอังกฤษหลายปี ในขณะที่ผมอยู่ในกองทัพ ฉัน
เดินทางสถานที่แปลกและน่าสนใจมาก ผมมีการผจญภัยที่น่าตื่นเต้นมาก

แล้ววัน หนึ่งในอัฟกานิสถาน ผมยิง
ไหล่ แผลของฉันลึกและใช้เวลาหลายเดือนในการรักษา .
ผมเกือบตายจากอาการไข้ ที่ล่าสุดผมได้ดีกว่านี้ แต่ผม
ไม่ทำงานในกองทัพใด ๆเพิ่มเติม ฉันเกษียณจากกองทัพมา
กลับไปอังกฤษ นั่นคือเหตุผลที่ผมอยู่ในลอนดอนกับ
Sherlock Holmes ผมได้รู้จักเพื่อนของฉันเป็นเวลาหลายปี .
ที่อยู่ของเราคือ 221B ถนนเบเกอร์ในศูนย์กลางของเมือง .
ผมชอบแชร์ห้องเช่ากับโฮล์มส์ เพื่อนของฉันคือ
ฉลาดมากนะ เขาเป็นนักสืบที่มีชื่อเสียงที่สุดใน
ลอนดอนเขาช่วยในการไขคดี และจับอาชญากร เมื่อมีปัญหาหรือต้องการ
คนช่วยเขาขึ้นมา โฮล์มส์
บางครั้งตำรวจมา และถามเพื่อขอความช่วยเหลือใน
จับอาชญากร เชอร์ล็อค โฮล์มส์ ไม่ได้ดูแลถ้า
ลูกค้าของเขารวยหรือจน เขาชอบแก้ปัญหาที่น่าสนใจของพวกเขา .
เขามีความสุขมากเมื่อเขาได้ทำงาน มันที่สุด
สิ่งที่สำคัญที่สุดในชีวิตของเขาบ่ายวันหนึ่ง ฉันได้อ่านและหนังสือ
โฮล์มส์ยืนอยู่ที่หน้าต่างในห้องรับแขกของเรา .
โดยปกติเขายุ่งมาก และใช้งาน แต่เมื่อตอนบ่าย เขาไม่ได้
ดูเหมือนมีความสุขมาก ฉันกังวลเกี่ยวกับเพื่อนของฉัน " มีอะไร "
ไม่ว่าวันนี้คุณโฮล์มส์ ? " ฉันถาม " มายืนที่หน้าต่าง
วัตสันโฮล์มส์กล่าวว่า ' มองออกไปสู่ถนน ดูวิธีการ
จืดลอนดอนวันนี้' มันเป็นฤดูหนาว ถนนข้างนอก
เกือบจะว่างเปล่า ทุกคนที่บ้านในด้านหน้าของไฟอบอุ่น
. ' ต้องการงานวัตสันโฮล์มส์อย่างหงุดหงิด ' . ' ผม
ไม่สามารถมีชีวิตอยู่ได้โดยปราศจากปัญหาที่น่าสนใจและความลึกลับ นั่น
ทำไมฉันเป็นนักสืบเอกชน ฉันรักงานของฉัน มันทำให้สมองของฉันที่ใช้งานอยู่ แต่เมื่อไม่มีอาชญากรรม ไม่มีความลึกลับที่จะแก้ปัญหา -
อ่าแล้วชีวิตจะน่าเบื่อมากสำหรับฉัน เขาก็เศร้าไป
จากหน้าต่าง ในขณะนี้มีการเคาะที่ประตู
แม่บ้านเข้ามาในห้อง เธอมีบัตรขนาดเล็ก
สีขาวบนถาดเงิน โฮล์มส์รับบัตร มิสแมรี่
morstan ' เขาอ่าน alound . ' ผมไม่ใครชื่อนั้น pleare ถาม
ผู้หญิงเข้ามา บางทีมันอาจเป็นลูกค้าใหม่ เดี๋ยววันหลัง
' ,