Part 2Lower Fire Month (9th Month),

Part 2
Lower Fire Month (9th Month), 5th Day, 03:38


The adventurers from the palace retreated past the barricade to the rear. The guards they passed through had been ordered to hold the line until the adventurers' wounds could be healed.


Once the adventurers had passed through the opening in the barricade, it was immediately filled up again with planks and other debris.


Nobody else remained in front of the barricade. This meant that this was the frontline.


Looking back, the guards could see the ragged adventurers as they limped towards the rear. Fresh claw and scorch marks adorned their armor, as did the sprays of fresh blood.


Further behind that was the wall of fire burning in the background. They had penetrated roughly 150 meters into enemy territory. Indeed, judging by the dread that the once-familiar capital had inspired in them, it felt like a foreboding, alien world; enemy territory indeed.


The adventurers had spent time looting the surrounding houses and tearing parts of them down to form a barricade. The guards had thought it would be an useful obstacle, but now it seemed puny and insignificant. It felt like it would crumble at the first sign of serious resistance.


"It's okay. The demons haven't pursued the adventurers. The enemy hasn't chosen to attack, they're just making a strong defense. No problems. They won't attack."


Someone else was repeating these words again. They were meant to mask his anxiety and embodied his wish to return home alive. He repeated his prayer to his god.


There were forty-five men manning the barricade. They carried spears and wore leather armor. Among these was a man in a helmet, Bona Ingray. He was one of the many guard captains mobilized tonight.


Though he had the title of captain, in truth he was no different than the other guards. His physique was nothing special, nor was his mind particularly sharp. The younger guards were stronger and faster than him. He had made it to this position simply because he had served as a guard until he was forty, and because there was nobody else to fill it.


His face turned pale, and his hands gripped his spear so tightly the edges of his fingers turned white. Looking closely, one could see that his legs were trembling. His gaze was fixed forward solely because he did not want to see something horrible. His entirely unreliable posture only increased the guards' unease further.


Then again, it was to be expected, considering this was the first time their lives would actually be on the line in a battle.


The Kingdom fought with the Empire every year, sending troops to Kattse Plain. But the guards were tasked with the protection of the city, and thus they were not dispatched to the frontlines. Because of this, the position of city guard was coveted by those citizens who did not want to fight against the Empire. But now―


They had had ample experience dealing with squabbles between drunken peasants, but there had never been a case where they had to fight to the death. Because of that, their fear grew even further. The only reason they did not break and flee was because they knew running away would be an unforgivable sin.


Even if they were somehow absolved, they would still be guilty of not protecting the city properly. That was the sole reason why they had not been sent to the front. If they failed in doing that, then they would surely be forced into the frontlines during the next war with the Empire.


"I'm going to quit my job as a guard if I make it through this in one piece."


Bona grumbled to himself quietly, and many of the people around him agreed.


"Do you still remember what the adventurers said?"


"Are we talking about what to do if we encounter hellhounds, great hellhounds, gazer devils and demon swarms?"


"That's right. Does anyone know anything about fighting demons? Especially their weak points, what they're bad at, that sort of thing."


Nobody answered; they were too busy looking at each other.


Bona's expression conveyed how useless he thought they were without having to say a word. When he saw dissatisfaction on some of the others' faces, he looked away and slammed the butt of his spear into the ground.


"Damn it! Can't those adventurers explain better?"


The adventurers who had shared their knowledge with the guards had been heavily wounded and were falling back as fast as they could. Just telling them the name of the enemy was all they could do, let alone telling them how they looked like, or how to fight them.


However, it would be too harsh on the adventurers to solely blame them for this situation. There was no proper communication between the guards and the adventurers, and as a result the amount of information being shared was low. In fact, forming the defense line out of guards who didn't know anything could be blamed on the senior guards as well. Also, not all guards were uninformed about the demons. Under different circumstances, some of them might have learned something about the enemy.


One such platoon of guards had sent some of their members to help the adventurers retreating past them, and had learned a lot in the process.


This group, however, had not done so because their leader was frozen with fear and had not even turned to look at the retreating adventurers, and he certainly did not want to decrease the amount of troops guarding the barricade by assisting the adventurers.


"They're paid more than us to do the same job! They should fight harder! Until they die!"


Several men nodded as Bona shouted.


"Our lives are at risk too! Those guys shouldn't be running off and leaving it all to us!"


Bona called out to the nearby guards. Those further away stared coldly at him, while the ones closer to him yelled out their displeasure with the adventurers as well.


"They're here!"


At the sound of the lookouts' voices, Bona looked like he'd been choked.


Everyone's eyes filled with the shapes of the demons loping towards them from the shadowed street.


At their head was a demon that looked like a cross between a man and a frog. Its skin was a jaundiced yellow, gleaming with a sticky, shiny coating. It was covered in huge lumps all over, which looked like human faces pressed out against the skin from the inside.


A mouth that could swallow a man in one gulp gaped open, and an abnormally long tongue began tasting the air.


Around it, the hellhounds followed, as though waiting for their prey.


After that were demons which looked like a human being that had been skinned and its exposed musculature painted with some kind of black, tarry liquid.


There were fifty of the hounds, one swollen-bodied demon covered in faces, and six of the flayed demons.


"There's too many!" Bona cried like the tolling of a bell. "We can't hold them! Run!"


"Dammit!" came the angry retort. "Shut the hell up!"


Ignoring Bona's wails of despair, the guards looked to their comrades, tension knotting up their faces.


"Listen up! All you need to do is stick them with the pointy end! Our job isn't to kill them! It's to buy time! It's not hard! We're all going to make it!"


We're going to make it. Some people repeated it, and then it was taken up by others.


"Hell yeah! Let's go!"


Even the guards with terrified faces grabbed their spears and got into their ranks.


"You come join us too!"


Someone grabbed Bona and dragged him to his place. There was no time for playing around.


The demonic beasts howled, and began tearing down the barricade at an incredible speed. The guards' spears stabbed out at them from between the ever-widening gaps in the barricade.


The pained wails of the hellhounds rose up from all around them. Those demonic beasts that had not been stabbed hastily fled the barricade. They howled mournfully as they paced around the barricade, as though assessing the situation.


Some of the more collected guards thrust their spears through the gaps at the nearer hellhounds, which drove them away.


Slowly, the faces of the guards began to cheer up.


The grins of the demons in the back were disgusting, and the guards were still uneasy because they didn't know what the demons would do. However, letting time pass like this was still good. After all, their job was not to defeat the demons.


"Wh-what the?!" a lone guard cried out as he watched what was happening in front of him.


The enemy had formed into a neat line, beyond the reach of the thrusting spears.


This was completely different from the wild assault just now. The guards began growing uneasy. If they knew what the hellhounds were up to, maybe they could have changed their formation or done something about it. As it was, all they could do was thrust their spears between the gaps.


But just when they thought that was all they would have to do, the demonic beasts opened their maws, so widely that it looked as though they were dislocated. The red within their throats was not flesh, but fire.


Jets of crimson flame shot out in unison at the barricade, engulfing the entire thing in flames. The guards' eyes could see nothing but the fire.


Although the fire was intense, it still could not burn down the barricades within a few seconds. This didn't make much difference to the guards on the other side, though.


Screams broke out all around. Some had their eyes burned up, others had their lungs and gullets scorched because they inhaled the flames. In the end, all of them fell like flies. The only guards to survive were the ones at the sides, because the ones in the center were no longer breathing after being consumed by the flame.


"W-we're doomed!"


The words nobody wanted to say escaped from Bona's mouth. His movements thereafter were remarkably fast, as he threw down his spear and discarded his helmet, all to let him flee faster.


The remaining guards were stunned. They had considered retreating, of course, but none of them had embraced the idea as completely as him.


Bona ran away with a speed that was hard for hum

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ส่วนที่ 2ลดไฟเดือน (9 เดือน), 5 วัน 03:38Adventurers จากวังถอยกรูดอย่างสิ่งที่ผ่านมาด้านหลัง ยามที่พวกเขาผ่านได้ถูกสั่งให้เก็บบรรทัดจนกว่าบาดแผล adventurers' สามารถจะ healed เมื่อ adventurers ที่ได้ผ่านการเปิดในสิ่ง มันถูกทันทีเต็มอีกครั้งกับลับแลและเศษอื่น ๆ ไม่มีใครอื่นยังคงหน้าสิ่ง นี้หมายถึง ว่า นี้คือเกิดมองหลัง ยามได้เห็น adventurers ลองเป็นพวกเขา limped ทางด้านหลัง เล็บและ scorch สดเครื่องประดับเกราะของพวกเขา เป็นสเปรย์เลือดสดได้ เพิ่มเติม หลังที่ มีกำแพงไฟกำลังลุกไหม้ในพื้นหลัง พวกเขามีอวัยวะประมาณ 150 เมตรเป็นดินแดนของศัตรู แน่นอน มันตัดสิน โดยกลัวที่ทุนคุ้นเคยเมื่อมีแรงบันดาลใจในพวกเขา รู้สึกเหมือนดูจะ โลกของมนุษย์ต่างดาว ดินแดนของศัตรูแน่นอนAdventurers จะได้ใช้เวลาที่ความรอบบ้านและบางส่วนฉีกขาดของพวกเขาไปยังแบบฟอร์มที่เป็นอันตราย ยามได้คิดว่า มันจะเป็นอุปสรรคที่มีประโยชน์ แต่ตอนนี้ เหมือนอ่อนแอ และที่สำคัญ มันรู้สึกเหมือนมันจะพังทลายที่หมายแรกของความต้านทานอย่างจริงจัง"ก็ไม่เป็นไร ปีศาจไม่ได้ติดตามการ adventurers ศัตรูไม่เลือกโจมตี พวกเขาเพียงแค่จะทำป้องกันแข็งแรง ปัญหาไม่ พวกเขาจะโจมตี"ใครมีซ้ำคำอีกครั้ง พวกเขาถูกหมายถึงหน้ากากของเขาวิตกกังวล และรวบรวมไว้ของเขาต้องมีชีวิตกลับบ้าน เขาซ้ำเขาละหมาดเพื่อพระเจ้ามีคน forty-five ธุระสิ่ง พวกเขาทำหอก และสวมเกราะหนัง ในหมู่เหล่านี้ถูกคนในหมวกกันน็อค bona สมุนไพร Ingray เขาถูกปฏิบัติคืนนี้แคบเทินส์รักษาหลายอย่างใดอย่างหนึ่งแม้ว่าเขามีชื่อของกัปตัน ในความจริง เขาได้ไม่แตกต่างจากเจ้าหน้าที่อื่น ๆ ร่างกายของเขามีอะไรพิเศษ หรือมีจิตใจของเขาโดยเฉพาะอย่างยิ่งคม ยามวัยแข็งแรง และเร็วกว่าเขา เขาได้ทำมันไปตำแหน่งนี้เพียง เพราะเขาได้ทำหน้าที่เป็นผู้ดูแลจนสี่สิบ และเนื่อง จากมีคนอื่นเติมหน้าที่เปิดซีด และมือ gripped หอกของเขาแน่นเพื่อให้ขอบของนิ้วมือของเขาเปิดสีขาว มองอย่างใกล้ชิด หนึ่งได้เห็นว่า ขาของเขาได้ตะลึงงัน สายตาของเขาถูกถาวรไปข้างหน้าเท่านั้นเนื่องจากเขาไม่ต้องการเห็นสิ่งที่น่ากลัว ท่าทางของเขาทั้งหมดไม่เพียงเพิ่ม unease ของเจ้าหน้าที่ต่อไปอีก มันเป็นการคาดหวัง พิจารณานี้เป็นครั้งแรกที่ชีวิตจริงจะเป็นบรรทัดในการต่อสู้ราชอาณาจักรที่สู้กับอาณาจักรทุกปี ส่งกำลังพลไป Kattse ล้วน แต่เจ้าหน้าที่ได้รับมอบหมาย มีการป้องกันของเมือง และดังนั้น พวกเขาถูกไม่ส่งให้ frontlines ใน ด้วยเหตุนี้ ตำแหน่งของเมืองยามที่ coveted โดยประชาชนผู้ที่ไม่ต้องการต่อสู้กับอาณาจักร แต่ now―พวกเขาเคยมีประสบการณ์กว้างขวางจัดการกับ squabbles ระหว่างชาวนาขี้เมา แต่ก็ไม่เคยมีกรณีที่พวกเขาต้องต่อสู้กับการตาย เนื่องจากว่า ความกลัวของพวกเขาเติบโตยิ่งขึ้น เหตุผลเดียวก็ไม่ได้ทำลาย และหนีได้เนื่องจากพวกเขารู้วิ่งออกไปจะเป็นบาปเป็น unforgivableแม้ว่าพวกเขาได้อย่างใดให้อภัย พวกเขาจะยังคงได้ความไม่ปกป้องเมืองอย่างถูกต้อง ซึ่งเป็นเหตุผลเดียวทำไมจะไม่ถูกส่งมาที่ด้านหน้า ถ้าพวกเขาล้มเหลวในการทำ แล้วพวกเขาจะย่อมบังคับใน frontlines ในระหว่างสงครามกับอาณาจักรต่อไป"ฉันจะออกจากงานคุ้มถ้าฉันให้ผ่านซึ่งในชิ้นหนึ่ง"Bona สมุนไพร grumbled ตนเองอย่างเงียบ ๆ และจำนวนมากของผู้คนรอบข้างเขาตกลง"คุณยังจำ adventurers จะพูด""เราพูดถึงสิ่งที่ต้องทำถ้าเราพบ hellhounds, hellhounds ดี gazer ปีศาจ และอสูร swarms""ถูกต้อง ใครไม่รู้อะไรเกี่ยวกับต่อสู้ปีศาจ อ่อนแอของพวกเขาโดยเฉพาะจุด สิ่งที่พวกเขากำลังติด การเรียงลำดับของสิ่งนั้น"ไม่มีใครตอบ พวกไม่มองกันนิพจน์ของ bona สมุนไพรใช้ประโยชน์ว่าเขาคิดว่า พวกเขาไม่พูด เมื่อเขาเห็นความไม่พอใจบางคนอื่น ๆ ของใบหน้า เขามองไกล และถาโถมปลายหอกเข้าไปในพื้นดิน"ไอ้ห่า ไม่ adventurers ที่อธิบายดีหรือไม่"Adventurers ผู้มีความรู้ร่วมกับเจ้าหน้าที่ที่ได้รับอย่างมากได้รับบาดเจ็บ และถล่มกลับเป็นอย่างที่พวกเขาได้ เพียงบอกให้ชื่อของศัตรูได้ทั้งหมดไม่ นับ ประสาบอกพวกเขาว่าพวกเขาดูเหมือน หรือวิธีการต่อสู้กับพวกเขาอย่างไรก็ตาม มันจะรุนแรงเกินไปกับ adventurers จะเพียงตำหนิในกรณีนี้ มีการติดต่อสื่อสารไม่เหมาะสมระหว่างยาม adventurers ที่ และเป็นผลให้ จำนวนของข้อมูลที่ถูกใช้ร่วมกันอยู่ในระดับต่ำ ในความเป็นจริง ขึ้นรูปบรรทัดป้องกันจากเจ้าหน้าที่ที่ไม่รู้อะไรอาจจะตำหนิในเจ้าหน้าที่อาวุโสเช่น ยัง ยามไม่ได้รู้เกี่ยวกับปีศาจ ภายใต้สถานการณ์ที่แตกต่าง บางส่วนของพวกเขาอาจได้เรียนรู้เรื่องข้าศึกหมวดหนึ่งดังกล่าวของเจ้าหน้าที่ได้ส่งบางส่วนของสมาชิกของพวกเขาเพื่อช่วย adventurers เพียงผ่านมาพวกเขา และได้เรียนรู้มากในกระบวนการกลุ่มนี้ อย่างไรก็ตาม ไม่ทำให้ เพราะผู้นำของเขาถูกแช่แข็ง ด้วยความกลัว และก็ไม่ได้หันไปมอง retreating adventurers และแน่นอนไม่ได้ไม่อยากลดจำนวนกองกำลังที่รักษาสิ่ง โดยให้ความช่วยเหลือที่ adventurers"พวกเขากำลังจ่ายมากกว่าเราทำงานเดียวกัน พวกเขาควรต่อสู้หนัก จนกว่าจะตาย"หลายคนพยักหน้าเป็น bona สมุนไพรตะโกน"ชีวิตจะเสี่ยงเกินไป คนเหล่านั้นไม่ควรใช้ปิด และปล่อยให้เรา! "Bona สมุนไพรเรียกออกยามใกล้เคียง ที่เพิ่มเติมไปจ้องไป coldly ที่เขา ในขณะที่คนใกล้ชิดเขา yelled ออกของพวกเขาไม่พอใจกับ adventurers เช่น"พวกเขาอยู่ที่นี่"ที่เสียงเสียงของเลน bona สมุนไพรดูเหมือนว่าเขามีการสำลัก สายตาของทุกคนเต็มไป ด้วยรูปร่างของปีศาจ loping ต่อพวกเขาจากมีเงาในหัวของพวกเขาคือปีศาจที่ดูเหมือนข้ามระหว่างมนุษย์และกบ ผิวมีสีเหลือง jaundiced ล้ากับเคลือบเงา เหนียว มันได้ครอบคลุมมากน่าทั่ว ซึ่งดูเหมือนใบหน้ามนุษย์ที่กดออกกับผิวจากภายในปากจะกลืนมนุษย์ดวด gaped เปิด และลิ้นยาวอย่างผิดปกติเริ่มชิมอากาศรอบ ๆ การ hellhounds ตาม เหมือนรอเหยื่อของพวกเขาหลังจากที่ถูกปีศาจที่ดูเหมือนมนุษย์ที่ได้รับแม้และ musculature สัมผัสของทาสี ด้วยสีดำชนิดบาง tarry ของเหลวมีห้าสิบนายของสุนัข หนึ่งบวม-bodied ปีศาจครอบคลุมใบหน้า และหกปีศาจ flayed"มีมากเกินไป" ร้อง bona สมุนไพรเช่นจัดเป็นระฆัง "เราไม่สามารถเก็บพวกเขา รัน""กับ" มาย้อนโกรธ "หุบนรก"สองของ bona สมุนไพร wails สิ้นหวัง ยามมองเพื่อสหายของพวกเขา knotting ค่าหน้าตึง"ฟังนะ ทั้งหมดที่คุณต้องทำคือติดกับปลายชี้ งานของเราไม่ได้ฆ่าพวกเขา มันเป็นการซื้อเวลา ไม่ยาก เราทั้งหมดจะทำให้"เรากำลังจะไปทำให้ บางคนซ้ำมัน แล้ว ก็ถูกนำขึ้น โดยผู้อื่น"อือนรก ไปกันเหอะ"แม้ยามกับคนกลัวหน้าคว้าหอกของพวกเขา และได้เข้าสู่ตำแหน่งของพวกเขา"คุณมาร่วมงานกับเราเกินไป"คนคว้า bona สมุนไพร และลากเขาไปเขา มีเวลาในการเล่นรอบสัตว์อายุเห่าหอน และเริ่มฉีกขาดลงสิ่งที่มีความเร็วเหลือเชื่อ หอกของเจ้าหน้าที่แทงออกที่ from between เคยขยับขยายช่องว่างในสิ่งนั้นWails pained ของ hellhounds ลุกขึ้นจากรอบ ๆ พวกเขา สัตว์เหล่านั้นเหมือนปิศาจที่มีไม่ได้แทงรีบหนีสิ่ง พวกเขาส่งเสียงโหยหวน mournfully พวกเขาศึกษาได้สถานอันตราย ว่าประเมินสถานการณ์ของเจ้าหน้าที่รวบรวมขึ้นกระตุกหอกของพวกเขาผ่านช่องว่างที่ hellhounds เอื้อม ซึ่งขับรถออกไปช้า หน้ายามเริ่มที่จะปลอบโยน Grins ปีศาจหลังได้น่าขยะแขยง และยามก็ยังคงไม่สบายใจเนื่องจากพวกเขาไม่รู้ว่าปีศาจจะทำอะไร อย่างไรก็ตาม ปล่อยให้เวลาผ่านเช่นนี้ก็ยังดี หลังจากที่ทุก คนไม่ไป กำจัดปีศาจ"จำอะไร! " ยามคนเดียวร้องเป็นเขาดูเกิดอะไรขึ้นหน้าเขาข้าศึกได้เกิดขึ้นในบรรทัดเรียบร้อย ไกลเกินเอื้อมแน่หอก thrusting นี้ได้อย่างสมบูรณ์แตกต่างจากการทำร้ายป่าเมื่อกี้นี้ ยามเริ่มเติบโตไม่สบายใจ ถ้าพวกเขารู้ hellhounds มีถึง ทีจะสามารถมีผู้ก่อการเปลี่ยนแปลง หรือกระทำการบางอย่างเกี่ยวกับมัน ก็ ทั้งหมดไม่ได้กระตุกหอกของพวกเขาระหว่างช่องว่างแต่เพียงเมื่อพวกเขาคิดว่า เป็นสิ่งที่จะต้องทำ สัตว์อายุเปิดของ maws อย่างกว้างขวางว่า มันดูเหมือนว่าพวกเคล็ด สีแดงภายในลำคอของเขาไม่ใช่เนื้อ กันไฟJets ไฟแดงยิงออกพรึบที่อันตราย โต่งสิ่งทั้งหมดในเปลวไฟ ตาของเจ้าหน้าที่ไม่ดูอะไรแต่ไฟ ถึงแม้ว่าไฟรุนแรง มันยังไม่สามารถเขียนลงเมื่อกีดขวางการภายในไม่กี่วินาที นี้ไม่ได้แตกต่างกันมากกับยามอีกด้านหนึ่ง แม้ว่าScreams ร้องไห้รอบ ๆ บางคนมีตาเขียนค่า คนมีปอดและ gullets ของพวกเขาเนื่องจากพวกเขาช่วยในการลุกไหม้เกรียม ในสุด ทั้งหมดลดลงเช่นแมลงวัน ยามเท่านั้นที่จะอยู่รอดได้ที่ด้านข้าง เนื่องจากไม่มีคนในศูนย์หายใจหลังจากที่ถูกใช้โดยเปลวไฟ" W-เรากำลังถึงวาระ! "คำที่ไม่มีใครอยากพูดหลบหนีออกจากปากของ bona สมุนไพร ความเคลื่อนไหวของเขาหลังจากนั้นได้เชิญอย่างรวดเร็ว เขาโยนลงหอก และละทิ้งด้วยหมวก ทั้งหมดจะปล่อยให้เขาหนีเร็วยามที่เหลือตกตะลึงไปได้ พวกเขาได้พิจารณาเพียง แน่นอน แต่ไม่มีพวกเขาได้กอดความคิดทั้งหมดเป็นเขาBona สมุนไพรไปวิ่ง ด้วยความเร็วที่ยากสำหรับครวญ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ส่วนที่ 2
เดือนไฟล่าง ( 9 เดือน ) 5 วัน 03:38


นักผจญภัยจากวังเดิมผ่านสิ่งกีดขวางไปด้านหลัง ยามพวกเขาผ่านถูกสั่งให้ตั้งแถวจนกว่าแผลนักผจญภัย ' อาจจะหาย


เมื่อนักผจญภัยได้ผ่านช่องกั้น มันเต็มไปทันทีด้วยไม้กระดานและเศษซากอื่น ๆ


ใครอยู่ในด้านหน้าของสิ่งกีดขวาง ซึ่งหมายความว่านี้คือแนวหน้า


มองกลับไป ยามได้เห็นนักผจญภัยขาดวิ่นเขา limped ต่อด้านหลัง กรงเล็บเครื่องหมายประดับเกราะของพวกเขาสดและเผาไหม้เช่นเดียวกับสเปรย์เลือดสด


ต่อไปหลังที่ถูกกำแพงไฟเผาในพื้นหลัง พวกเขามีประมาณ 150 เมตร เจาะเข้าไปในดินแดนของศัตรูแน่นอน จากที่กลัวว่าเมื่อทุนคุ้นเคยได้แรงบันดาลใจในพวกเขา มันรู้สึกสังหรณ์ โลกคนต่างด้าว ดินแดนของศัตรูแน่นอน


นักผจญภัยได้ใช้เวลาการปล้นบ้านโดยรอบและการฉีกขาดบางส่วนของพวกเขาลงในรูปแบบสิ่งกีดขวาง ยามที่คิดว่ามันจะเป็นอุปสรรคที่มีประโยชน์ แต่ตอนนี้มันดูอ่อนแอและไม่สำคัญมันรู้สึกเหมือนจะแตกสลาย ที่สัญญาณแรกของร้ายแรงต้านทาน


" มันโอเค ปีศาจไม่ได้ติดตามการผจญภัย ยังไม่ได้เลือกศัตรูที่จะโจมตีพวกเขาแค่สร้างการป้องกันที่แข็งแกร่ง ไม่มีปัญหา พวกเขาจะไม่โจมตี "


บางคนย้ำคำพูดอีกครั้ง พวกเขาหมายถึงหน้ากากความวิตกกังวลของเขาและโดดเด่นของเขาต้องการกลับมามีชีวิตอยู่ เขาย้ำคำอธิษฐานของเขา พระเจ้าของเขา


มี 45 คน แมนนิ่ง สิ่งกีดขวาง พวกเขาแบกหอกและสวมเกราะหนัง ในหมู่เหล่านี้เป็นผู้ชายในหมวกกันน็อค Bona ingray . เขาเป็นหนึ่งในหัวหน้าองครักษ์มากมายระดมคืนนี้


ถึงแม้เขาจะมีชื่อของกัปตัน ความจริงเขาก็ไม่ต่างจากทหารอื่น ๆ ร่างกายของเขาก็ไม่มีอะไรพิเศษ หรือมีจิตใจของเขาโดยเฉพาะอย่างยิ่ง ชาร์ปยามที่น้องแข็งแรงและเร็วกว่าเขา เขาได้ทำตำแหน่งนี้ เพราะเขามีหน้าที่เป็นยาม จนเขาอายุสี่สิบ และเพราะมีใครเติม


หน้าเขาเริ่มซีด และมือที่กำหอกแน่นมากขอบของนิ้วมือของเขาเปลี่ยนเป็นสีขาว มองอย่างใกล้ชิด หนึ่งสามารถดูที่ขาของเขาสั่นเทาสายตาของเขาถูกตรึงไปข้างหน้าเพราะเขาไม่ได้ต้องการที่จะเห็นบางอย่างที่น่ากลัว ท่าทั้งหมดไม่น่าเชื่อถือของเขาเพิ่มความไม่สบายใจของทหารเพิ่มเติม


แล้วมันก็ต้องคาดหวัง พิจารณานี้เป็นครั้งแรกที่ชีวิตของพวกเขาจะอยู่ในบรรทัดในการต่อสู้


ราชอาณาจักรต่อสู้กับจักรวรรดิทุกปี ส่งทหารไป kattse ธรรมดาแต่ยามที่ถูกมอบหมายกับการคุ้มครองเมือง และดังนั้น พวกเขาไม่ได้ถูกส่งไปแนวหน้า . ด้วยเหตุนี้ ตำแหน่งของเมืองยามเป็นโลภโดยประชาชนผู้ที่ไม่ได้ต้องการที่จะต่อสู้กับจักรวรรดิ แต่ตอนนี้ผมอยาก


มีเพียงพอประสบการณ์การจัดการกับ squabbles ระหว่างเมาชาวนา แต่ก็ไม่เคยมีกรณีที่พวกเขาต้องต่อสู้กับความตายเพราะความกลัวของพวกเขาเติบโตได้ต่อไป เหตุผลเดียวที่พวกเขาไม่ได้หยุดและถอยหนี เพราะเขารู้ว่าหนีจะเป็นบาปที่ให้อภัยไม่ได้


แม้ว่าพวกเขาได้ชำระล้าง พวกเขาก็ยังคงมีความผิดไม่ปกป้องเมืองอย่างถูกต้อง นั่นคือเหตุผลเดียวว่าทำไมพวกเขาไม่ได้ถูกส่งไปที่หน้า ถ้าพวกเขาล้มเหลวในการทำเช่นนั้นแล้วพวกเขาก็จะถูกบังคับเป็นแนวหน้าในสงครามต่อไปกับอาณาจักร


" ฉันกำลังจะลาออกเป็นยาม ถ้าฉันผ่านมันไปได้ในชิ้นเดียว "

" ก็ยังบ่นกับตัวเองเงียบๆ และอีกหลาย ๆคนรอบข้าง

" ตกลง คุณยังจำสิ่งที่นักผจญภัยกล่าวว่า ?


" เรากำลังพูดเกี่ยวกับสิ่งที่ต้องทำถ้าเราเจอเฮลฮาวด์เฮลฮาวด์ , ดี ,ผีและปีศาจ Gazer ฝูง ?


" ใช่แล้ว มีใครรู้อะไรเกี่ยวกับการต่อสู้ปีศาจ ? โดยเฉพาะของจุดอ่อน อะไรก็แย่ อะไรทำนองนั้น "


ไม่มีใครตอบ เขามัวแต่มองที่แต่ละอื่น ๆ .

" สีหน้าสื่อว่าไม่มีประโยชน์ เขาคิดว่าพวกเขาได้โดยไม่ต้องพูด เมื่อเขาเห็นความไม่พอใจในบางหน้าของผู้อื่นเขาก็ออกไปและกระแทกก้นหอกของเขาลงสู่พื้น


" บ้าเอ้ย ! ไม่สามารถนักผจญภัยผู้อธิบายดีกว่า ?


นักผจญภัยที่ได้แบ่งปันความรู้กับองครักษ์ได้รับบาดเจ็บสาหัสและล้มกลับเร็วเท่าที่จะเร็วได้ แค่พูดชื่อของศัตรูทั้งหมดที่พวกเขาสามารถทำให้คนเดียวที่บอกพวกเขาว่าพวกเขาหน้าตาเป็นอย่างไร หรือจะสู้กับพวกมันยังไง


อย่างไรก็ตามมันคงจะรุนแรงกับนักผจญภัยเพื่อเพียงตำหนิพวกเขาสำหรับสถานการณ์นี้ ไม่มีที่เหมาะสมสำหรับการสื่อสารระหว่างทหารและนักผจญภัย และเป็นผลให้จำนวนของข้อมูลที่ถูกใช้ร่วมกันน้อย ในความเป็นจริง การสร้างแนวป้องกันของทหารที่ไม่ได้รู้อะไรเลย อาจจะโทษทหารอาวุโสเช่นกัน นอกจากนี้ยามทั้งหมดไม่ได้รู้เกี่ยวกับปีศาจภายใต้สถานการณ์ที่แตกต่างกัน บางส่วนของพวกเขาอาจจะได้เรียนรู้อะไรบางอย่างเกี่ยวกับศัตรู


เช่นหน่วยของทหารได้ส่งบางส่วนของสมาชิกจะช่วยให้นักผจญภัยล่าถอยผ่านเหล่านั้น และได้เรียนรู้มากในกระบวนการ


กลุ่มนี้ , อย่างไรก็ตาม , ไม่ได้ทำเช่นนั้น เพราะผู้นำของตนถูกแช่แข็งด้วยความกลัวและไม่ได้หันไปมองถอยนักผจญภัยและเขาก็ไม่ต้องการที่จะลดปริมาณของทหารเฝ้าด่าน โดยช่วยให้นักผจญภัย


" พวกเขากำลังจ่ายมากกว่าเราเหมือนกันนะ พวกเขาควรจะต่อสู้ให้หนักขึ้น จนกว่าจะตาย ! "


หลายๆคนพยักหน้าเป็น Bona ตะโกน


" ชีวิตของเรามีความเสี่ยงมากเกินไป พวกนั้นไม่ควรวิ่งออกและปล่อยให้มันทั้งหมดเพื่อเรา !


" เรียกไปใกล้ยามผู้จากไปจ้องอย่างเย็นชาใส่เขา ในขณะที่คนที่ใกล้ชิดเขาตะโกนเรียกความไม่พอใจของพวกเขากับนักผจญภัยเช่นกัน


" พวกเขาอยู่ที่นี่ !


ที่เสียงของหอสังเกตการณ์ ' เสียง " ดูเหมือนเขาถูกบีบคอ
ตา

ทุกคนเต็มไป ด้วยรูปร่างของปีศาจ loping ต่อจากเงา

ถนนที่หัวของพวกเขาเป็นปีศาจที่ดูเหมือนข้ามระหว่างผู้ชาย กับ กบ ผิวของมันเป็นดีซ่านเหลือง แพรวกับเหนียว เงา เคลือบ มันถูกปกคลุมด้วยก้อนใหญ่หมด ซึ่งดูเหมือนใบหน้าของมนุษย์ที่กดออกมาต่อต้านผิวจากข้างใน


มีปากที่สามารถกลืนกินผู้ชายเลย gaped เปิดและมีลิ้นที่ยาวผิดปกติ เริ่มชิมอากาศ


รอบมันเฮลฮาวด์ตาม ราวกับว่ารอเหยื่อ


หลังจากที่ถูกปีศาจที่เหมือนมนุษย์ที่ถูกถลกหนัง และกล้ามเนื้อถูกทาสีด้วยบางชนิดของของเหลวสีดำค้าง


มีห้าสิบของสุนัข หนึ่งปีศาจปกคลุมใบหน้าบวมฉกรรจ์และหกของ ถลกหนังปีศาจ


" พวกมันมีมากเกินไป ! " ร้องไห้เหมือนระฆังของระฆัง" เราไม่สามารถจับพวกเขา ! " วิ่ง ! ! ! ! !


" บ้าเอ๊ย ! " มาย้อนโกรธ " หุบปากซะ ! "


สนใจ Bona ก็ระงมแห่งความสิ้นหวัง ยามมองไปยังสหายของพวกเขาแรง knotting ขึ้นหน้า


" ฟัง ทั้งหมดที่คุณต้องทำคือติดไว้กับปลายแหลม ! งานของเราไม่ใช่เพื่อฆ่าพวกเขา มันยื้อเวลาไว้ มันไม่ยาก ! เรากำลังจะทำมัน ! "


เรากำลังจะทำมัน บางคนซ้ำมันแล้วมันถูกถ่ายขึ้นโดยคนอื่น ๆ .

" นรกใช่ ! ไปกันเถอะ ! "


แม้ยามกับหวาดกลัวใบหน้าคว้าหอกของตนและมีการจัดอันดับของพวกเขา


" คุณมาเข้าร่วมกับเราด้วย !


ใครคว้า Bona และลากเขาไปของเขาที่ ไม่มีเวลาสำหรับการเล่นรอบ ๆ


สัตว์ปีศาจหอนออกมา และเริ่มทำลายสิ่งกีดขวางที่ความเร็วเหลือเชื่อของทหารหอกแทงออกมาจากระหว่างเคยการขยับขยายช่องว่างในสิ่งกีดขวาง ระงมเลย

ของเฮลฮาวด์ลุกขึ้นจากทั้งหมดรอบ ๆพวกเขา พวกปีศาจสัตว์ที่ไม่ได้ถูกแทงรีบหนีสิ่งกีดขวาง พวกเขา howled เศร้าสร้อยเช่นที่พวกเขาก้าวรอบออก แม้ว่าการประเมินสถานการณ์

.บางที่มีการรวบรวมทหารแทงหอกของตนผ่านช่องว่างที่ใกล้เฮลฮาวด์ ซึ่งขับรถไป


อย่างช้าๆ ใบหน้าของทหารเริ่มมีกำลังใจ


grins ของปีศาจในด้านหลังเป็นน่ารังเกียจและทหารยังไม่สบายใจเพราะพวกเขาไม่รู้ว่าปีศาจจะทำ อย่างไรก็ตาม ปล่อยให้เวลาผ่านไปแบบนี้ก็ยังดี หลังจากทั้งหมดงานของพวกเขาไม่ใช่การเอาชนะปีศาจ


" อะ อะไร ? ! ! ! " ยามโดดเดี่ยวร้องออกมาขณะที่เขาเฝ้าดูสิ่งที่เกิดขึ้นในด้านหน้าของเขา


ของศัตรูได้ ขึ้นเป็นเส้นเรียบร้อย ไกลเกินเอื้อมของแทงหอก


มันเป็นสมบูรณ์แตกต่างจากป่าโจมตีตอนนี้ ยามที่เริ่มเติบโต ไม่สบายใจ ถ้าพวกเขารู้ว่าเฮลฮาวด์กำลังทำอะไรอยู่บางทีพวกเขาอาจจะเปลี่ยนรูปแบบของพวกเขาหรือทำบางอย่างเกี่ยวกับมัน มันคือทั้งหมดที่พวกเขาทำคือแทงหอกของตนระหว่างช่องว่าง


แต่เมื่อพวกเขาคิดว่า นั่นคือทั้งหมดที่พวกเขาต้องทำ สัตว์ปีศาจเปิดที่ยอมรับได้ของพวกเขา ดังนั้นอย่างกว้างขวางว่า มันดูราวกับว่าพวกเขาถูกเคล็ด สีแดงภายในคอ ไม่ใช่เนื้อหนัง แต่ไฟ

.เครื่องบินของเปลวไฟสีแดงเข้มที่ยิงออกมาพร้อมเพรียงกั้นกลืนสิ่งทั้งหมดในเปลวไฟ ยามที่สายตามองไม่เห็น แต่ไฟ


ถึงแม้ว่าไฟกำลังแรง ยังไม่อาจเผาเครื่องกีดขวางภายในไม่กี่วินาที นี้ไม่ได้ทำให้แตกต่างกันมากกับทหารอีกฝั่ง แม้ว่า


กรี๊ดแตกออกรอบๆ บางคนมีสายตาของพวกเขาเผาเสียคนอื่นมีปอดและ gullets เกรียมเพราะถูกเปลวไฟ ในที่สุด ทุกคนก็เหมือนแมลงวัน ทหารเท่านั้นที่จะอยู่รอด คือคน ที่ด้านข้าง เพราะที่ศูนย์ไม่มีลมหายใจ หลังจากถูกทำลายด้วยไฟ


" เราตายแน่ ! "


คำพูดที่ไม่มีใครอยากจะพูดออกมาจากปาก " . การเคลื่อนไหวของเขาหลังจากนั้นได้อย่างรวดเร็วเขาโยนลงหอกของเขาทิ้งหมวกของเขาเพื่อให้เขาหนีเร็ว


ยามที่เหลือมีอึ้ง พวกเขาถือว่าถอยแน่นอน แต่ไม่มีพวกเขามี embraced ความคิดเป็นอย่างสมบูรณ์ตามที่เขา


" วิ่งหนีด้วยความเร็วที่ยากสำหรับฮัม