Does the language we speak affect t

Does the language we speak affect the way we think, and if so, how? Previous researchers have considered this question by exploring the cognitive abilities of speakers of different languages. In the present study, we looked for evidence of linguistic relativity within a language and within participants by looking at memory recall for monolingual children ages 3-5 years old. At this age, children use grammatical markers with variable fluency depending on ease of articulation: Children produce the correct plural more often for vowel-final words (e.g., shoes) than plosive-final words (e.g., socks) and for plosive-final words more often than sibilant-final words (e.g., dresses). We examined whether these phonological principles governing plural production also influence children's recall of the plurality of seen objects. Fifty children were shown pictures of familiar objects presented as either singular or multiple instances. After a break, they were required to indicate whether they saw the singular- or multiple-instance version of each picture. Results show that children's memory for object plurality does depend on the phonology of the word. Subsequent tests of each child's production ability showed a correlation between a child's memory and his or her ability to articulate novel plurals with the same phonological properties. That is, what children can say impacts what they can remember.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ภาษาเราพูดมีผลต่อวิธีเราคิดว่า และ ถ้าเป็นเช่น นั้น อย่างไร นักวิจัยก่อนหน้านี้ได้พิจารณาคำถามนี้ โดยการสำรวจความรับรู้ของของภาษา ในการศึกษาปัจจุบัน เรามองหาหลักฐานของทฤษฎีสัมพัทธภาพภาษาศาสตร์ ในภาษา และภาย ในผู้เรียน โดยดูที่การเรียกคืนหน่วยความจำสำหรับ monolingual เด็กอายุ 3-5 ปี ในยุคนี้ เด็กใช้เครื่องหมายไวยากรณ์กับแคล่วผันแปรขึ้นอยู่กับความง่ายของวิคิวลาร์: เด็กผลิตพหูพจน์ถูกบ่อยสุดท้ายสระคำ (เช่น รองเท้า) กว่า plosive สุดท้ายคำ (เช่น ถุงเท้า) และคำสุดท้าย plosive บ่อยเกินสุดท้าย sibilant คำ (เช่น ชุด) เราตรวจสอบว่าหลักการเหล่านี้คำโครงสร้างประโยคควบคุมผลิตพหูพจน์ยังมีอิทธิพลต่อเด็กการเรียกคืนได้เห็นวัตถุ เด็ก 50 ได้แสดงภาพของวัตถุที่คุ้นเคยแสดงเป็นเอกพจน์หรือหลาย หลังจากหยุดพัก พวกเขาถูกต้องระบุว่า เห็นรุ่นเอกพจน์ - หรือหลายอินสแตนซ์แต่ละรูปภาพ ผลลัพธ์แสดงว่า หน่วยความจำของเด็กสำหรับวัตถุที่ได้ขึ้นอยู่กับทางสัทวิทยาของคำ ภายหลังการทดสอบความสามารถของเด็กแต่ละคนผลิตแสดงให้เห็นความสัมพันธ์ระหว่างหน่วยความจำของเด็กและความสามารถของเขา หรือเธอออกเสียงพหูพจน์นวนิยาย ด้วยคุณสมบัติคำโครงสร้างประโยคเหมือนกัน นั่นคือ สิ่งที่เด็กสามารถบอกผลกระทบต่อสิ่งที่พวกเขาสามารถจดจำ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ไม่ใช้ภาษาที่เราพูดส่งผลกระทบต่อวิธีที่เราคิดและถ้าเช่นนั้นได้อย่างไร นักวิจัยก่อนหน้านี้ได้รับการพิจารณาคำถามนี้โดยการสำรวจความสามารถทางปัญญาของลำโพงของภาษาที่แตกต่างกัน ในการศึกษาปัจจุบันเรามองหาหลักฐานของทฤษฎีสัมพัทธภาษาในภาษาและในผู้เข้าร่วมโดยดูที่การเรียกคืนหน่วยความจำสำหรับเด็กวัยเดียว 3-5 ปี ในวัยนี้เด็กใช้เครื่องหมายไวยากรณ์ที่มีความคล่องแคล่วตัวแปรขึ้นอยู่กับความสะดวกในการเปล่ง: เด็กผลิตพหูพจน์ที่ถูกต้องมักจะมากขึ้นสำหรับคำสระสุดท้าย (เช่นรองเท้า) กว่าคำพูดสุดท้ายตัวตน (เช่นถุงเท้า) และคำพูดตัวตนสุดท้าย บ่อยกว่าคำไรฟันสุดท้าย (เช่นชุด) เราตรวจสอบว่าหลักการเหล่านี้เสียงที่ควบคุมการผลิตพหูพจน์ยังมีอิทธิพลต่อการเรียกคืนของเด็ก ๆ ส่วนใหญ่ของวัตถุที่เห็น ห้าสิบเด็กที่แสดงให้เห็นภาพของวัตถุที่คุ้นเคยนำเสนอเป็นอย่างใดอย่างหนึ่งอินสแตนซ์เอกพจน์หรือหลาย หลังจากหยุดพวกเขาต้องเพื่อบ่งชี้ว่าพวกเขาเห็นรุ่น singular- หรือหลายตัวอย่างของภาพแต่ละภาพ ผลการศึกษาแสดงว่าหน่วยความจำสำหรับเด็กส่วนใหญ่วัตถุไม่ขึ้นอยู่กับระบบเสียงของคำว่า การทดสอบที่ตามมาของความสามารถในการผลิตของเด็กแต่ละคนได้แสดงให้เห็นความสัมพันธ์ระหว่างหน่วยความจำของเด็กและความสามารถของเขาหรือเธอจะเป็นปล้องพหูพจน์นวนิยายที่มีคุณสมบัติเสียงเดียวกัน นั่นคือสิ่งที่เด็กสามารถพูดได้ว่าส่งผลกระทบต่อสิ่งที่พวกเขาสามารถจำ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

แล้วภาษาที่เราพูดมีผลต่อวิธีที่เราคิด และหากดังนั้นวิธีที่ ? นักวิจัยในอดีตมีการพิจารณาคำถามนี้โดยการสำรวจความสามารถในการรับรู้ของผู้พูดภาษา ในการศึกษา เราหาหลักฐานของความสัมพันธ์ทางภาษาในภาษาและภายในผู้เข้าร่วมโดยดูที่ใช้ความจำสำหรับเด็กอายุ 3-5 ปี อายุขนาดนี้เด็กใช้เครื่องหมายทางไวยากรณ์กับความคล่องแคล่วตัวแปรขึ้นอยู่กับความสะดวกในการออกเสียง : เด็กผลิตพหูพจน์ถูกต้องบ่อยสำหรับสระสุดท้ายคำ ( รองเท้า เช่น คําพูดสุดท้าย ( ถุงเท้า ) มากกว่าเสียงกักเช่น ) และสุดท้ายคำที่บ่อยกว่าเปล่งเสียงเสียดแทรกเสียงกักสุดท้ายคำ ( เช่น ชุด )เราตรวจสอบว่าเหล่านี้ใช้หลักการควบคุมการผลิตเป็นพหูพจน์ยังมีอิทธิพลต่อเด็ก จำหลายฝ่ายเห็นวัตถุ 50 เด็กแสดงภาพของวัตถุที่คุ้นเคย แสดงเป็นอินสแตนซ์ทั้งเอกพจน์หรือหลาย หลังจากพัก พวกเขาก็ต้องพบว่า พวกเขาเห็นเอกพจน์หรือหลายอินสแตนซ์รุ่นของภาพแต่ละภาพผลการวิจัยพบว่าเด็กของหน่วยความจำสำหรับหลายฝ่ายคัดค้านจะขึ้นอยู่กับลักษณะของคำ การทดสอบที่ตามมาของความสามารถในการผลิตของเด็กแต่ละคน พบว่ามีความสัมพันธ์ระหว่างความจำของเด็ก และเขาหรือเธอสามารถประกบพหูพจน์นวนิยายกับระบบเสียง คุณสมบัติ นั่นคือสิ่งที่เด็กสามารถบอกผลกระทบสิ่งที่พวกเขาจำได้