Shakespeare was not revered in his

Shakespeare was not revered in his lifetime, but he received a large amount of praise.[171] In 1598, the cleric and author Francis Meres singled him out from a group of English writers as "the most excellent" in both comedy and tragedy.[172] The authors of the Parnassus plays at St John's College, Cambridge numbered him with Chaucer, Gower and Spenser.[173] In the First Folio, Ben Jonson called Shakespeare the "Soul of the age, the applause, delight, the wonder of our stage", though he had remarked elsewhere that "Shakespeare wanted art".





A recently garlanded statue of William Shakespeare in Lincoln Park, Chicago, typical of many created in the 19th and early 20th century.
Between the Restoration of the monarchy in 1660 and the end of the 17th century, classical ideas were in vogue. As a result, critics of the time mostly rated Shakespeare below John Fletcher and Ben Jonson.[174] Thomas Rymer, for example, condemned Shakespeare for mixing the comic with the tragic. Nevertheless, poet and critic John Dryden rated Shakespeare highly, saying of Jonson, "I admire him, but I love Shakespeare".[175] For several decades, Rymer's view held sway; but during the 18th century, critics began to respond to Shakespeare on his own terms and acclaim what they termed his natural genius. A series of scholarly editions of his work, notably those of Samuel Johnson in 1765 and Edmond Malone in 1790, added to his growing reputation.[176] By 1800, he was firmly enshrined as the national poet.[177] In the 18th and 19th centuries, his reputation also spread abroad. Among those who championed him were the writers Voltaire, Goethe, Stendhal and Victor Hugo.[178]

During the Romantic era, Shakespeare was praised by the poet and literary philosopher Samuel Taylor Coleridge; and the critic August Wilhelm Schlegel translated his plays in the spirit of German Romanticism.[179] In the 19th century, critical admiration for Shakespeare's genius often bordered on adulation.[180] "That King Shakespeare," the essayist Thomas Carlyle wrote in 1840, "does not he shine, in crowned sovereignty, over us all, as the noblest, gentlest, yet strongest of rallying signs; indestructible".[181] The Victorians produced his plays as lavish spectacles on a grand scale.[182] The playwright and critic George Bernard Shaw mocked the cult of Shakespeare worship as "bardolatry", claiming that the new naturalism of Ibsen's plays had made Shakespeare obsolete.[183]

The modernist revolution in the arts during the early 20th century, far from discarding Shakespeare, eagerly enlisted his work in the service of the avant-garde. The Expressionists in Germany and the Futurists in Moscow mounted productions of his plays. Marxist playwright and director Bertolt Brecht devised an epic theatre under the influence of Shakespeare. The poet and critic T.S. Eliot argued against Shaw that Shakespeare's "primitiveness" in fact made him truly modern.[184] Eliot, along with G. Wilson Knight and the school of New Criticism, led a movement towards a closer reading of Shakespeare's imagery. In the 1950s, a wave of new critical approaches replaced modernism and paved the way for "post-modern" studies of Shakespeare.[185] By the 1980s, Shakespeare studies were open to movements such as structuralism, feminism, New Historicism, African-American studies, and queer studies.[186][187] In a comprehensive reading of Shakespeare's works and comparing Shakespeare literary accomplishments to accomplishments among leading figures in philosophy and theology as well, Harold Bloom has commented that, "Shakespeare was larger than Plato and than St. Augustine. He encloses us, because we see with his fundamental perceptions."[188]

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เชกสเปียร์ไม่ได้สักการะในชีวิตของเขา แต่เขาได้รับการสรรเสริญจำนวนมาก 1598 ใน [171] cleric และผู้เขียน Meres Francis singled เขาออกจากกลุ่มของนักเขียนอังกฤษเป็น "ดีที่สุด" ทั้งตลกและโศกนาฏกรรม [172] ผู้เขียนพานาสซัสเล่นที่วิทยาลัยเซนต์จอห์น เคมบริดจ์เลขเขา Chaucer, Gower และ Spenser [173] ในแบบแรกใบแจ้งรายการของ เบนโจนสันเรียกว่าเชกสเปียร์ "จิตวิญญาณของอายุ ปรบมือ ดีไลท์ อัศจรรย์ขั้นของเรา" แต่เขาได้กล่าวอื่น ๆ ว่า "เชกสเปียร์ต้องการศิลปะ" รูปปั้น garlanded ล่าสุดของเชกสเปียร์ William ในลินคอล์นพาร์ค ชิคาโก ของจำนวนมากสร้าง 19 และต้นศตวรรษที่ 20ระหว่างคืนพระมหากษัตริย์ในค.ศ. 1660 และสิ้นสุดของศตวรรษที่ 17 คลาสสิกความคิดขึ้นในสมัย ดัง นักวิจารณ์ที่ส่วนใหญ่คะแนนเชกสเปียร์ด้านล่างจอห์นเฟล็ตเชอร์และเบนจอนสัน [174] Thomas Rymer เช่น ประณามเชกสเปียร์ผสมการ์ตูนที่มีน่าเศร้า อย่างไรก็ตาม กวีและก็จอห์น Dryden คะแนนเชกสเปียร์ คำพูดของจอนสัน "ชื่นชมเขา แต่รักเชกสเปียร์" [175] สำหรับหลายทศวรรษ มุมมองของ Rymer จัดกทาง แต่ในช่วงศตวรรษ 18 นักวิจารณ์เริ่มตอบสนองเงื่อนไขของเขาเองที่เชกสเปียร์ และ acclaim อะไรพวกเขาเรียกว่าอัจฉริยะของเขาตามธรรมชาติ ชุดของงานของเขา ยวดที่ Samuel Johnson ในลตันและเอดมันด์โลนในดำรง รุ่น scholarly เพิ่มชื่อเสียงของเขาเติบโต [176] โดย 1800 เขามั่นประดิษฐานเป็นกวีแห่งชาติ [177] ในศตวรรษ 18 และ 19 ชื่อเสียงของเขายังไปต่างประเทศ ในหมู่ผู้ที่ championed เขามีเขียน Voltaire เกอเธ่ สเตนดาล และ Victor Hugo [178]สมัยโรแมนติก เชกสเปียร์ได้รับการยกย่องจากกวีและนักปราชญ์วรรณกรรม Samuel Taylor Coleridge และวิจารณ์สิงหาคมวิลเฮล์ม Schlegel แปลบทละครของเขาในจิตวิญญาณของศิลปะจินตนิยมเยอรมัน [179] ในคริสต์ศตวรรษที่ 19 ชื่นชมสำคัญสำหรับอัจฉริยะของเชกสเปียร์มักล้อมบน adulation [180] "ที่กษัตริย์เชกสเปียร์ essayist คาร์ลายล์ Thomas เขียนใน 1840 "ไม่เขาส่องแสง ในอธิปไตยมกุฎ เราทั้งหมด เป็นการ noblest, gentlest ยังแข็งแกร่งของโอกาสสัญญาณ ทำลาย" Victorians [181] ที่ผลิตบทละครของเขาเป็นแว่นตาที่ฟุ่มเฟือยทั้ง [182] คุณและวิจารณ์จอร์จ Bernard Shaw เลียนลัทธิบูชาเชกสเปียร์เป็น "bardolatry" อ้างว่า naturalism ใหม่ของเล่นของ Ibsen มีเชคสเปียร์ล้าสมัย [183]ปฏิวัติวิธีในศิลปะในช่วงศตวรรษที่ จากละทิ้งเชกสเปียร์ กระหายเหิมบริการ avant-garde งานของเขา Expressionists ในเยอรมนีและ Futurists ในมอสโกติดผลิตบทละครของเขา คุณ Marxist และกรรมการ Bertolt Brecht ชิ้นโรงละครมหากาพย์ภายใต้อิทธิพลของเชกสเปียร์ กวีและนักวิจารณ์เอเลียต T.S. โต้เถียงกับ Shaw ที่ ของเชกสเปียร์ "primitiveness" ในความเป็นจริงทำให้เขาทันสมัยอย่างแท้จริง เอเลียต [184] อัศวิน Wilson กรัมและโรงเรียนของใหม่วิจารณ์ นำย้ายไปอ่านใกล้ชิดของภาพของเชกสเปียร์ ในช่วงทศวรรษ 1950 คลื่นของใหม่ ๆ ที่สำคัญแทนนี่ และปูทางให้การศึกษา "หลังสมัยใหม่" ของเชกสเปียร์ [185] ตามการศึกษาเชกสเปียร์ได้เปิดไหว structuralism สตรีนิยม Historicism ใหม่ ศึกษา African-American และศึกษาแปลก ๆ [186] [187] อ่านครอบคลุมผลงานของเชกสเปียร์และสำเร็จวรรณคดีเชกสเปียร์ให้สำเร็จระหว่างนำตัวเลขในปรัชญาและศาสนาเช่นเปรียบเทียบ แฮโรลด์บลูมมีความเห็นว่า "เชกสเปียร์ได้ใหญ่ กว่าเพลโต และ กว่าบุญเซนต์ออกัสติ เขาใส่เรา เพราะเราเห็นกับภาพลักษณ์พื้นฐานของเขา" [188]

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เช็คสเปียร์ก็ไม่ได้เคารพในชีวิตของเขา แต่เขาได้รับเป็นจำนวนมากของการสรรเสริญ. [171] ใน 1598, พระและผู้เขียนฟรานซิส Meres แยกเขาออกจากกลุ่มของนักเขียนภาษาอังกฤษว่า "ดีที่สุด" ทั้งในความตลกขบขันและโศกนาฏกรรม [172] ผู้เขียนของ Parnassus เล่นที่วิทยาลัยเซนต์จอห์นเคมบริดจ์เลขเขาด้วยชอเซอร์โกเวอร์และสเปนเซอร์. [173] ในยกแรกเบนจอห์นสันที่เรียกว่าเช็คสเปียร์ "จิตวิญญาณของอายุ, เสียงปรบมือ, ความสุขที่น่าแปลกใจ ขั้นตอนของเรา "แต่เขาได้ตั้งข้อสังเกตอื่น ๆ ที่" เชคสเปียอยากศิลปะ ". รูปเมื่อเร็ว ๆ นี้ประดับประดาของวิลเลียมเช็คสเปียร์ในลินคอล์นพาร์คชิคาโกทั่วไปของหลายสร้างขึ้นในทศวรรษที่ 19 และต้นศตวรรษที่ 20. ระหว่างการฟื้นฟูระบอบกษัตริย์ใน 1660 และจุดสิ้นสุดของศตวรรษที่ 17 ความคิดคลาสสิกอยู่ในสมัย เป็นผลให้นักวิจารณ์ของเวลาจัดอันดับส่วนใหญ่เช็คสเปียร์จอห์นเฟลทเชอร์ด้านล่างและเบ็น. [174] โทมัส Rymer ตัวอย่างเช่นประณามเช็คสเปียร์สำหรับการผสมกับการ์ตูนที่น่าเศร้า อย่างไรก็ตามกวีและนักวิจารณ์จอห์นดรายเดนเชคสเปียจัดอันดับสูงของจอห์นสันกล่าวว่า "ผมชื่นชมเขา แต่ฉันรักเช็คสเปียร์" [175] เป็นเวลาหลายทศวรรษที่ผ่านมามุมมอง Rymer ถือแกว่งไปแกว่งมา. แต่ในช่วงศตวรรษที่ 18 นักวิจารณ์เริ่มที่จะตอบสนองต่อการเช็คสเปียร์ในแง่ของตัวเองและเสียงไชโยโห่ร้องสิ่งที่พวกเขาเรียกว่าอัจฉริยะธรรมชาติของ ชุดของรุ่นวิชาการของงานของเขาสะดุดตาของซามูเอลจอห์นสันใน 1765 และเอดมันด์มาโลนใน 1790 เพิ่มชื่อเสียงของเขาเติบโต. [176] โดย 1800 เขาได้รับการประดิษฐานอย่างมั่นคงเป็นกวีชาติ. [177] ในวันที่ 18 และ ศตวรรษที่ 19 เขามีชื่อเสียงในต่างประเทศนอกจากนี้ยังมีการแพร่กระจาย ในบรรดาผู้ที่ปกป้องเขาเป็นนักเขียนวอลแตร์เกอเธ่ Stendhal และ Victor Hugo [178]. ช่วงยุคโรแมนติก, เช็คสเปียร์ได้รับการยกย่องโดยกวีและนักปรัชญาวรรณกรรมซามูเอลเทย์เลอร์โคลริดจ์; และนักวิจารณ์สิงหาคมวิลเฮล์ Schlegel แปลบทละครของเขาในจิตวิญญาณของยวนเยอรมัน. [179] ในศตวรรษที่ 19 ความชื่นชมที่สำคัญสำหรับอัจฉริยะของเชคสเปียเป้มักจะประจบสอพลอ. [180] "นั่นคิงเช็คสเปียร์" เขียนเรียงความโทมัสคาร์ไลล์เขียนในปี 1840 "เขาไม่ส่องแสงในอำนาจอธิปไตยมงกุฎเหนือเราทั้งหมดเป็นสูงส่งที่นุ่มนวล แต่แข็งแกร่งของสัญญาณการชุมนุม; ทำลาย".. [181] ที่วิกตอเรียผลิตละครของเขาในฐานะแว่นตาฟุ่มเฟือยในขนาดใหญ่ [182] ที่ นักเขียนบทละครและนักวิจารณ์จอร์จเบอร์นาร์ดชอว์ล้อเลียนศาสนาของเช็คสเปียร์ที่เคารพบูชาเป็น "bardolatry" อ้างว่านิยมใหม่ของการเล่นหงุดหงิดได้ทำเช็คสเปียร์ล้าสมัย. [183] ​​การปฏิวัติสมัยใหม่ในศิลปะในช่วงต้นศตวรรษที่ 20 ห่างไกลจากการทิ้งเช็คสเปียร์ ขอความกระหายการทำงานของเขาในการให้บริการของเปรี้ยวจี๊ด Expressionists ในประเทศเยอรมนีและลัทธิในมอสโกโปรดักชั่นที่ติดตั้งของตัวละคร นักเขียนบทละครมาร์กซ์และผู้อำนวยลท์เบรชต์คิดค้นละครมหากาพย์ภายใต้อิทธิพลของเช็คสเปียร์ กวีและนักวิจารณ์ทีแย้งกับชอว์ที่เช็คสเปียร์ "เก่าแก่" ในความเป็นจริงทำให้เขาทันสมัยอย่างแท้จริง. [184] เอเลียตพร้อมกับจีวิลสันอัศวินและโรงเรียนใหม่ติชมนำการเคลื่อนไหวไปสู่การอ่านที่ใกล้ชิดของภาพของเช็คสเปียร์ ในปี 1950 เป็นคลื่นลูกที่สำคัญของวิธีการใหม่แทนที่สมัยและปูทางสำหรับ "หลังสมัยใหม่" การศึกษาของเช็คสเปียร์. [185] โดยปี 1980 การศึกษาเช็คสเปียร์เปิดให้การเคลื่อนไหวเช่นโครงสร้างสตรีใหม่ Historicism, แอฟริกัน อเมริกันศึกษาและการศึกษาเกย์. [186] [187] ในการอ่านที่ครอบคลุมงานของเช็คสเปียร์และเปรียบเทียบความสำเร็จวรรณกรรมเช็คสเปียร์ที่จะประสบความสำเร็จในหมู่ผู้นำในปรัชญาและเทววิทยาเช่นเดียวกับแฮโรลด์บลูมได้แสดงความคิดเห็นว่า "เช็คสเปียร์มีขนาดใหญ่กว่าของเพลโตและ กว่าเซนต์ออกัสติ. เขาล้อมรอบเราเพราะเราเห็นกับการรับรู้พื้นฐานของเขา. "[188]