Looking for work I do not remember

Looking for work
I do not remember everything they did. Charlotte and Anne worked as governesses for some mouths, teaching rich children in big houses, and Branwell got a job like that too, for a while But they didn’t like their work. At home my children were full of talk and laughter, but away from home they where shy, quite, unhappy.
They wrote a lot of letters in their search for work-sometimes to famous people. Branwell wanted to be a writer, so he wrote to writers; but not many of them of them wrote back. He began to look pale and sad in those days, and he was often in the village pub, drinking and talking to the people there. Then he got a job selling tickets on the railways, and left home.
The girls had an idea. I remember the day when they told me about it. Charlotte and Anne were at home on holiday, and we were all in the sitting-room after dinner one evening. Anne was playing the piano, and singing quietly to herself. She was the prettiest of the there girls, I suppose. She had long wavy brown hair, and a gentle, kind face. Emily sat on the floor beside her, stroking the ears of her dog, Keeper. Charlotte sat opposite me on the sofa, like a little child with a serious, thoughtful face. She was the smallest; her feet were no bigger than my hands.
She looked at me carefully. Papa, she said. We want to start a school.
Really, my dear. Where.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

หางานทำ
ผมจำทุกสิ่งทุกอย่างที่พวกเขาไม่ ชาร์ลอตต์และแอนน์ทำงานเป็น governesses สำหรับปากบาง สอนเด็กรวยในบ้านใหญ่ และ Branwell มีงานที่ต้องการมากเกินไป ขณะ แต่พวกเขาไม่ชอบงานของตนเอง บ้านของฉันเด็ก ๆ เต็มพูดคุยและหัวเราะ แต่พักพวกอาย เงียบ ไม่มีความสุข
พวกเขาเขียนจำนวนมากของตัวอักษรในการค้นหางานบางคนมีชื่อเสียง Branwell อยากเป็นนักเขียน ดังนั้นเขาเขียนเขียน แต่ไม่มากของพวกเขาพวกเขาเขียนกลับ เริ่มซีด และเศร้าในวันที่ และเขามักจะมีในหมู่ผับ ดื่ม และพูดคุยกับคนที่มี แล้วเขามีงานขายตั๋วรถไฟ และซ้ายบ้าน.
หญิงมีความคิด ผมจำได้ว่า วันเมื่อพวกเขาบอกฉันเกี่ยวกับมัน ชาร์ลอตต์และแอนน์ได้ที่บ้านในวันหยุด และเราอยู่ในห้องนั่งเล่นหลังอาหารเย็นหนึ่ง แอนน์เล่นเปียโน และร้องเพลงอย่างเงียบ ๆ กับตัวเอง เธอสวยของสาว ๆ มี ฉันคิดว่า เธอมีผมสีน้ำตาลยาว และใบหน้าที่อ่อนโยน ประเภท เอมิลี่นั่งบนชั้นข้างเธอ ตบหูของสุนัขของเธอ ผู้รักษา ชาร์ลอตต์นั่งตรงข้ามผมบนโซฟา เช่นเด็กน้อยหน้าร้าย เด่น เธอน้อยที่สุด เท้าของเธอก็ไม่ใหญ่กว่ามือของฉัน
เธอมองที่ฉันอย่างระมัดระวัง ปาป้า เธอบอก เราต้องการโรงเรียน
รักของฉันจริง ๆ ที่

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

มองหางานที่
ผมจำไม่ได้ทุกอย่างที่พวกเขาทำ ลอตต์และแอนน์ทำงานเป็น governesses สำหรับปากบางการเรียนการสอนเด็กที่อุดมไปด้วยบ้านขนาดใหญ่และ Branwell ได้งานที่ต้องการที่มากเกินไปในขณะที่ แต่พวกเขาไม่ชอบการทำงานของพวกเขา ที่บ้านลูก ๆ ของฉันเต็มของการพูดคุยและเสียงหัวเราะ แต่ออกจากบ้านพวกเขาที่ขี้อายค่อนข้างไม่พอใจ
พวกเขาเขียนจำนวนมากของตัวอักษรในการค้นหาของพวกเขาสำหรับการทำงานบางครั้งกับคนที่มีชื่อเสียง Branwell อยากจะเป็นนักเขียนเขาจึงเขียนจดหมายไปถึงนักเขียน; แต่ไม่มากของพวกเขาของพวกเขาเขียนกลับ เขาเริ่มที่จะดูซีดและที่น่าเศร้าในวันนั้นและเขาก็มักจะอยู่ในหมู่บ้านผับดื่มและพูดคุยกับผู้คนที่นั่น จากนั้นเขาได้งานขายตั๋วบนรถไฟและออกจากบ้าน
สาวมีความคิด ผมจำได้ว่าวันที่พวกเขาบอกผมเกี่ยวกับเรื่องนี้ ลอตต์และแอนน์อยู่ที่บ้านในวันหยุดและเราทุกคนในห้องนั่งเล่นหลังอาหารค่ำในเย็นวันหนึ่ง แอนน์ได้รับการเล่นเปียโนและร้องเพลงอย่างเงียบ ๆ กับตัวเอง เธอเป็นคนที่สวยที่สุดของสาว ๆ ที่มีผมคิดว่า เธอมีผมสีน้ำตาลยาวหยักและอ่อนโยนใบหน้าชนิด เอมิลี่นั่งกับพื้นข้างเธอลูบหูของสุนัขดูแลเธอ ลอตต์นั่งอยู่ตรงข้ามกับผมบนโซฟาเหมือนเด็กเล็ก ๆ ที่มีความร้ายแรงใบหน้ารอบคอบ เธอเป็นคนที่เล็กที่สุด; เท้าของเธอก็ไม่ใหญ่กว่ามือของฉัน
เธอมองที่ผมอย่างระมัดระวัง พ่อเธอบอกว่า เราต้องการที่จะเริ่มเรียน
จริงเหรอที่รัก ที่ไหน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

หางาน
ฉันไม่จำทุกอย่างที่พวกเขาทำ ชาร์ล็อต และ แอน ทำงานเป็น governesses บางปาก สอนรวย เด็กในบ้านหลังใหญ่ และ branwell มีงานแบบนี้ด้วย สักพัก แต่ก็ไม่ได้ชอบงานของพวกเขา ที่บ้านเด็กๆอยู่เต็มไปหมด พูดคุยและหัวเราะ แต่ห่างจากบ้านที่พวกเขาขี้อาย ค่อนข้าง ไม่มีความสุข
เขาเขียนมากของตัวอักษรในการค้นหาของพวกเขาสำหรับการทำงานบางครั้งผู้คนที่มีชื่อเสียง branwell อยากเป็นนักเขียน เขาเขียนถึงนักเขียน แต่ไม่มากของพวกเขาของพวกเขาเขียนกลับ เขาเริ่มถอดสี และเศร้าในวันนั้น และเขาก็มักจะอยู่ในหมู่บ้านผับ ดื่มเหล้าและพูดคุยกับประชาชนที่นั่น แล้วเขามีงานขายตั๋วบนรถไฟ แล้วก็ออกจากบ้านไป
ผู้หญิงมีความคิดผมจำวันเมื่อพวกเขาบอกฉันเกี่ยวกับมัน ชาร์ล็อต และ แอน อยู่บ้านในวันหยุดและเราทั้งหมดในห้องนั่งเล่นหลังจากมื้อเย็นมื้อเดียวตอนเย็น แอน เล่นเปียโน และร้องเพลงอย่างเงียบๆ กับตัวเอง เธอเป็นสาวสวยของที่นี่ ฉันคิดว่านะ เธอมีผมสีน้ำตาลยาวหยัก และ อ่อนโยน ใจดี หน้า เอมิลี่นั่งบนพื้นข้างๆเธอ ลูบหูของสุนัขของเธอ , ผู้รักษาประตูชาร์ลนั่งตรงข้ามฉันบนโซฟา ราวกับเด็กเล็กๆ จริงจัง สุขุม ใบหน้า นางเล็ก เท้าของเธอก็ไม่ใหญ่กว่ามือ
เธอมองฉันให้ดี พ่อ , เธอกล่าว เราต้องการเริ่มต้นเรียน
จริงๆ ที่รัก
ที่ .