by reducing capital accumulation an

by reducing capital accumulation and productivity growth, is negatively correlated
with economic growth.
The IMF economists Mohsin Khan and Abdelhak Senhadji (2001:1–21) find a
threshold level of 11–12 percent, above which inflation is negatively correlated with
growth. But the economists were not able to determine the direction of causality.
Since the early 1990s, macroeconomic policies and performance in LDCs have
improved markedly. Inflation has been more stable than previously (see Table 14-4
for evidence concerning reduced inflation since the early 1990s). The international
economy has been less volatile and central bankers and monetary policy makers
have improved tools and knowledge for stabilizing output and prices. Moreover, a
reduction in direct state ownership of banks and the introduction of explicit deposit
insurance have improved the effectiveness of monetary policy in stabilizing the macroeconomy
(Cecchetti and Krause 2001).
This improved proficiency is reflected in studies examining LDCs’ control of inflation.
Michael Bruno and William Easterly’s (1998:3–24) study for the World Bank
shows no negative correlation between inflation and economic growth for inflation
rates under 40 percent annually; the negative relationship between inflation and
growth holds only for high-inflationary economies. Based on this, the World Bank
Chief Economist Joseph Stiglitz (1998:8) argues, in his U.N. University/World Institute
for Development Economics Research lecture, that below this level, “there is
little evidence that inflation is costly” [his italics]. Indeed, Stiglitz (1988:4; 2002a:27,
45, 107) indicates that the preoccupation of the IMF, along with U.S. economic
officials, with contractionary monetary and fiscal policies (increased interest rates
and reduced taxes and government spending) exacerbated the downturn during the
East Asian 1997–99 crisis, stifling growth and spreading the downturn to neighboring
countries. Moreover, the IMF contributed to financial instability by urging
reduced financial regulation when inadequate financial-sector supervision and monitoring
was a more serious problem among developing countries (Stiglitz 2002a:81).
Christopher Cramer and John Weeks (2002:43–61) contend that the focus of IMF
macroeconomic stabilization programs, often draconian monetary measures, the conditions
for lending of last resort to LDCs, is usually unnecessary and harmful. Reviving
growth should generally take precedence over monetary and fiscal orthodoxy. In
1995, more than half the LDCs had inflation rates of less than 15 percent annually,
indicating to Stiglitz (1988:14) that for these countries, “controlling inflation should
not be an overarching priority.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

โดยการลดการสะสมทุนและการเติบโตเพิ่มผลผลิต เป็นลบ correlatedมีการเติบโตทางเศรษฐกิจนักเศรษฐศาสตร์ IMF ขัน Mohsin และ Abdelhak Senhadji (2001:1 – 21) พบ11-12 เปอร์เซ็นต์ ซึ่งอัตราเงินเฟ้อจะส่ง correlated กับระดับขีดจำกัดเจริญเติบโต แต่นักเศรษฐศาสตร์ที่ไม่สามารถกำหนดทิศทางของ causalityตั้งแต่ช่วงปี 1990 นโยบายเศรษฐกิจมหภาคและประสิทธิภาพใน LDCs มีเพิ่มขึ้นอย่างเด่นชัด อัตราเงินเฟ้อมีเสถียรภาพมากขึ้นกว่าก่อนหน้านี้ (ดูตาราง 14-4สำหรับหลักฐานที่ เกี่ยวข้องกับลดลงอัตราเงินเฟ้อตั้งแต่ช่วงต้นทศวรรษ 1990) นานาชาติที่เศรษฐกิจมีน้อยธนาคารกลาง และระเหยและผู้กำหนดนโยบายทางการเงินได้ปรับปรุงเครื่องมือและความรู้สำหรับ stabilizing ผลผลิตและราคา นอกจากนี้ การลดความเป็นเจ้าของรัฐโดยตรงของธนาคารและการแนะนำของฝากที่ชัดเจนมีการปรับปรุงประสิทธิภาพของนโยบายการเงินใน stabilizing macroeconomy การประกันภัย(Cecchetti และ Krause 2001)ความชำนาญในการปรับปรุงนี้อยู่เป็นประจำในการศึกษาตรวจสอบของ LDCs ควบคุมเงินเฟ้อMichael Bruno และ William Easterly (1998:3-24) ศึกษาธนาคารโลกแสดงความสัมพันธ์ไม่ลบระหว่างเงินเฟ้อและการเติบโตทางเศรษฐกิจเงินเฟ้อราคาต่ำกว่าร้อยละ 40 ปี ลบความสัมพันธ์ระหว่างเงินเฟ้อ และเจริญเติบโตเก็บแต่เงินเฟ้อสูงเศรษฐกิจ ตามนี้ ธนาคารโลกหัวหน้านักเศรษฐศาสตร์โจเซฟสติกลิตส์ (1998:8) จน ใน สถาบันมหาวิทยาลัย U.N./โลก ของเขาการพัฒนาเศรษฐศาสตร์วิจัยบรรยาย ต่ำกว่าระดับนี้ "ว่ามีหลักฐานเล็กน้อยที่อัตราเงินเฟ้อมีค่าใช้จ่าย" [เขาเอียง] จริง สติกลิตส์ (1988:4, 2002a:2745, 107) หมายถึง preoccupation ของ IMF พร้อมกับเศรษฐกิจสหรัฐอเมริกาเจ้าหน้าที่ contractionary รัปนโยบาย (เพิ่มอัตราดอกเบี้ยและลดภาษีและการใช้จ่ายของรัฐบาล) เลวร้ายชะลอตัวในช่วงวิกฤตเอเชียตะวันออก 1997-99 ยับยั้งการเจริญเติบโต และแพร่กระจายชะลอตัวจะใกล้เคียงประเทศ นอกจากนี้ IMF ส่วนขาดเสถียรภาพทางการเงิน โดยการกระตุ้นให้ลดกฎระเบียบทางการเงินเมื่อไม่เพียงพอดูแลภาคการเงินและการตรวจสอบมีปัญหารุนแรงมากขึ้นในหมู่ประเทศกำลังพัฒนา (สติกลิตส์ 2002a:81)จอห์นสัปดาห์และ Cramer คริสโตเฟอร์ (2002:43 – 61) แข่งที่โฟกัสของ IMFโปรแกรมเสถียรภาพเศรษฐกิจมหภาค เงื่อนไข มาตรการทางการเงินมักจะรุนแรงสำหรับให้กู้ยืมของ LDCs รีสอร์ทล่าสุด ได้ปกติไม่จำเป็น และเป็นอันตราย ฟื้นฟูกล้ามเจริญเติบโตโดยทั่วไปควรจะมีบทบาทเหนือ orthodoxy รัป ใน1995, LDCs มากกว่าครึ่งมีอัตราเงินเฟ้อร้อยละน้อยกว่า 15 ปีบ่งชี้ถึงสติกลิตส์ (1988:14) ที่ประเทศเหล่านี้, "การควบคุมเงินเฟ้อควรไม่สำคัญการคัดสรร

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

โดยการลดการสะสมทุนและการเจริญเติบโตผลผลิตมีความสัมพันธ์เชิงลบ
กับการเจริญเติบโตทางเศรษฐกิจ.
นักเศรษฐศาสตร์กองทุนการเงินระหว่างประเทศ Mohsin ข่านและ Abdelhak Senhadji (2001: 1-21) พบว่า
ระดับเกณฑ์ร้อยละ 11-12 เหนือซึ่งอัตราเงินเฟ้อมีความสัมพันธ์เชิงลบกับ
การเจริญเติบโต แต่นักเศรษฐศาสตร์ไม่สามารถที่จะกำหนดทิศทางของเวรกรรม.
ตั้งแต่ช่วงต้นทศวรรษ 1990 นโยบายเศรษฐกิจมหภาคและประสิทธิภาพในประเทศพัฒนาน้อยที่สุดได้
ปรับตัวดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด อัตราเงินเฟ้อได้รับเสถียรภาพมากขึ้นกว่าก่อนหน้านี้ (ดูตารางที่ 14-4
หาหลักฐานเกี่ยวกับอัตราเงินเฟ้อที่ลดลงตั้งแต่ช่วงต้นทศวรรษ 1990) ระหว่างประเทศที่
เศรษฐกิจได้รับการธนาคารผันผวนน้อยและภาคกลางและผู้กำหนดนโยบายทางการเงินที่
มีการปรับปรุงเครื่องมือและความรู้เพื่อการรักษาเสถียรภาพการส่งออกและราคา นอกจากนี้
การลดลงของรัฐเป็นเจ้าของโดยตรงของธนาคารและการแนะนำของฝากอย่างชัดเจน
ประกันมีการปรับปรุงประสิทธิภาพของนโยบายการเงินในการรักษาเสถียรภาพเศรษฐกิจมหภาค
(Cecchetti และกรอส 2001).
ความสามารถที่ดีขึ้นนี้สะท้อนให้เห็นในการศึกษาการควบคุมตรวจสอบประเทศพัฒนาน้อยที่สุด 'ของอัตราเงินเฟ้อ.
ไมเคิล บรูโน่และวิลเลียมตะวันออกของ (1998: 3-24) การศึกษาของธนาคารโลก
แสดงให้เห็นว่าไม่มีความสัมพันธ์เชิงลบระหว่างอัตราเงินเฟ้อและการเติบโตทางเศรษฐกิจอัตราเงินเฟ้อ
อัตราต่ำกว่าร้อยละ 40 เป็นประจำทุกปี; ความสัมพันธ์เชิงลบระหว่างอัตราเงินเฟ้อและ
การเจริญเติบโตถือเพียง แต่สำหรับเศรษฐกิจที่เงินเฟ้อสูง จากนี้ธนาคารโลก
หัวหน้านักเศรษฐศาสตร์โจเซฟสติกลิตซ์ (1998: 8) ระบุในมหาวิทยาลัยของเขา UN / โลกสถาบัน
สำหรับการบรรยายการพัฒนาเศรษฐกิจที่ต่ำกว่าระดับนี้ "มี
หลักฐานว่าอัตราเงินเฟ้อเป็นค่าใช้จ่าย "[ตัวเอียงของ] . อันที่จริงสติกลิตซ์ (1988: 4; 2002a: 27,
45, 107) ระบุว่าความลุ่มหลงของกองทุนการเงินระหว่างประเทศพร้อมกับเศรษฐกิจสหรัฐฯ
เจ้าหน้าที่กับนโยบายการเงินและการคลังแบบหดตัว (อัตราดอกเบี้ยที่เพิ่มขึ้น
และการลดภาษีและการใช้จ่ายของรัฐบาล) ที่มาของการชะลอตัว ระหว่าง
เอเชียตะวันออก 1997-1999 วิกฤตยับยั้งการเจริญเติบโตและการแพร่กระจายของการชะลอตัวในการอยู่ใกล้เคียง
ประเทศ นอกจากนี้กองทุนการเงินระหว่างประเทศมีส่วนทำให้ความไม่แน่นอนทางการเงินโดยการกระตุ้นให้
การควบคุมทางการเงินลดลงเมื่อการกำกับดูแลทางการเงินของภาคไม่เพียงพอและการตรวจสอบ
เป็นปัญหาที่รุนแรงมากขึ้นในหมู่ประเทศกำลังพัฒนา (สติกลิตซ์ 2002a: 81).
คริสแครมเมอและสัปดาห์ที่จอห์น (2002: 43-61) ยืนยันว่า จุดเน้นของกองทุนการเงินระหว่างประเทศ
โปรแกรมการรักษาเสถียรภาพทางเศรษฐกิจมหภาคมักจะใช้มาตรการทางการเงินที่เข้มงวดเงื่อนไข
เพื่อการให้กู้ยืมของรีสอร์ทสุดท้ายที่ประเทศพัฒนาน้อยที่สุดมักจะเป็นที่ไม่จำเป็นและเป็นอันตราย ฟื้นฟู
การเจริญเติบโตโดยทั่วไปควรจะมีความสำคัญมากกว่าดั้งเดิมการเงินและการคลัง ใน
ปี 1995 มากกว่าครึ่งหนึ่งของประเทศพัฒนาน้อยที่สุดมีอัตราเงินเฟ้อต่ำกว่าร้อยละ 15 เป็นประจำทุกปี
เพื่อแสดงให้สติกลิตซ์ (1988: 14) ที่ประเทศเหล่านี้ "การควบคุมอัตราเงินเฟ้อควร
ไม่เป็นความสำคัญที่ครอบคลุม

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

โดยการลดการสะสมทุนและการเจริญเติบโตผลผลิต มีความสัมพันธ์เชิงลบกับการเติบโตทางเศรษฐกิจ
.
IMF นักเศรษฐศาสตร์โมซิน คาน และ abdelhak senhadji ( 2001:1 – 21 ) หา
เกณฑ์ระดับ 11 – 12 เปอร์เซ็นต์ ขึ้นไป ซึ่งอัตราเงินเฟ้อมีความสัมพันธ์เชิงลบกับ
การเจริญเติบโต แต่นักเศรษฐศาสตร์ไม่สามารถระบุทิศทางของความสัมพันธ์ .
ตั้งแต่ช่วงต้นทศวรรษ 1990นโยบายเศรษฐกิจมหภาคและประสิทธิภาพใน ldcs มี
ดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด เงินเฟ้อมีเสถียรภาพมากขึ้นกว่าก่อนหน้านี้ ( ดูจากตาราง 14-4
หลักฐานเกี่ยวกับอัตราเงินเฟ้อที่ลดลงตั้งแต่ช่วงต้นทศวรรษ 1990 ) เศรษฐกิจต่างประเทศ
ถูกระเหยน้อยลง และกลางธนาคารและนโยบายผู้ผลิต
มีการปรับปรุงเครื่องมือและความรู้เพื่อรักษาเสถียรภาพของราคาและผลผลิต . นอกจากนี้
การเป็นเจ้าของรัฐโดยตรงของธนาคารและการแนะนำของการประกันเงินฝาก
ชัดเจนมีการปรับปรุงประสิทธิผลของนโยบายการเงินในการรักษาเสถียรภาพ macroeconomy
( cecchetti และกรอส 2001 ) .
นี้ปรับปรุงความสามารถสะท้อนในการศึกษาตรวจสอบ ldcs ควบคุมเงินเฟ้อ
ไมเคิลบรูโน่ วิลเลียม ไปทางทิศตะวันออก ( 1998:3 – 24 ) การศึกษาสำหรับ
โลกธนาคารไม่พบความสัมพันธ์ทางลบอัตราเงินเฟ้อและการเจริญเติบโตทางเศรษฐกิจที่อัตราเงินเฟ้อ
ภายใต้ 40 เปอร์เซ็นต์ต่อปี ความสัมพันธ์เชิงลบระหว่างอัตราเงินเฟ้อและการเจริญเติบโตสูงมีเพียง
เงินเฟ้อในประเทศ ตามนี้ ธนาคารโลก หัวหน้านักเศรษฐศาสตร์ของ โจเซฟ สติกลิทซ์ (
1998:8 ) ระบุ ในมหาวิทยาลัย / สถาบันของสหประชาชาติโลก
สอนวิจัยเศรษฐศาสตร์การพัฒนา ด้านล่างที่ระดับนี้" มีหลักฐานน้อยมากที่อัตราเงินเฟ้อ
ราคาแพงของเขา " [ ตัวเอียง ] แน่นอน สติกลิตส์ ( 1988:4 ; 2002a : 27
45 , 107 ) บ่งชี้ว่า ลุ่มหลงของไอเอ็มเอฟ พร้อมกับเจ้าหน้าที่เศรษฐกิจ
สหรัฐอเมริกา กับนโยบายการเงินและการคลัง contractionary ( อัตราดอกเบี้ยเพิ่มขึ้น และลดภาษีและการใช้จ่ายของรัฐบาล

) exacerbated downturn ในภูมิภาคเอเชียตะวันออก 1997 – 99 วิกฤตยับยั้งการเจริญเติบโตและการแพร่กระจายธุรกิจไปยังประเทศเพื่อนบ้าน

นอกจากนี้ ไอเอ็มเอฟ ทำให้เสถียรภาพทางการเงินโดย urging
ลดลงทางการเงินระเบียบเมื่อขาดการนิเทศและการตรวจสอบภาคการเงินเป็นปัญหาร้ายแรงมากขึ้น
ระหว่างประเทศกำลังพัฒนา ( สติกลิตซ์ 2002a : 81 ) .
คริสโตเฟอร์เมอร์และจอห์นสัปดาห์ ( 2002:43 ( 61 ) ยืนยันว่าโฟกัสของ IMF
โปรแกรมรักษาเสถียรภาพทางเศรษฐกิจการเงิน มักจะเข้มงวดมาตรการเงื่อนไข
ให้ยืมสุดท้ายที่จะ ldcs มักจะไม่จำเป็นและเป็นอันตราย ฟื้นฟู
การเจริญเติบโตควรโดยทั่วไปจะใช้เหนือกว่าการเงินและการคลัง orthodoxy ใน
1995 มากกว่าครึ่ง ldcs มีอัตราเงินเฟ้อน้อยกว่าร้อยละ 15 ต่อปี ,
ระบุสติกลิตส์ ( 1988:14 ) สำหรับประเทศเหล่านี้" การควบคุมอัตราเงินเฟ้อควร
ไม่ใช่เป็นการเสริมสร้างความสําคัญ